The Vampire

Avery keek naar de stoeptegels bij haar voeten, het lopen ging nu een stuk sneller omdat ze niet om de zoveel meter op adem hoefde te komen. Een beetje ongemakkelijk stopte ze haar handen in de zakken van haar broek. "Daar." wees ze naar het huis dat opdoemde toen ze de straat inliepen waar ze woonde. Het liefst had ze gevraagd waarom hj zo hard was weggerend, zijn zus erin had meegesleept, maar dat durfde ze gewoonweg niet.

Mason liep met gemak verder tot haar huis. Voor haar deur bleef hij wachten. 'Wil je dat ik je nog verder help?' vroeg hij haar teon, hopend dat ze ja zou zeggen. Hij wilde nog meer tijd met haar doorbrengen, hij had zichzelf voor zijn kop geslagen dat hij zo hals over kop was vertrokken. Dat was verkeerd geweest en het had hem tijd gekost, helaas.

Avery knikte, "Als je zou willen." zei ze terwijl ze de deur open maakte. Ze zou het helemaal niet erg vinden als hij mee naar binnen zou komen, maar ze wilde hem ook weer niet gebruiken dus liet ze de keuze aan Mason over. Avery keek vragend naar Mason, langs haar benen kwam een zwarte kat naar buiten die even afwachtend naar zjn baasje keek voor hij naar Mason keek. De kat bleef stilstaan toen hij Mason ontdekte. Zoals wel vaker bij katen gezegd werd had dit dier ook een sterke intuïtie. De kat zette zijn rug hoog op en begon naar Mason te blazen.

Mason glimlachte. 'Dan kom ik je wel helpen,' zei hij met een glimlach, hij wilde niet laten blijken hoe graag hij bij haar wilde zijn. Hij keek eventjes grinnikend naar de kat, natuurlijk wist hij waardoor het kwam. Maar hij dacht niet dat Avery dat ook zou weten. 'Je kat schijnt me niet echt te mogen,' zei hij tegen haar met een halve grijns.

Avery keek even naar de kat, "ja soms s hij een beetje apart." bij de stem van Mason was de kat weer naar binnen geschoten en de trap opgegaan. Avery volgde zijn voorbeeld door naar binnen te gaan. "Ik ben thuis mam." riep ze naar boven, er kwam een krakend hallo uit de slaapkamer van haar moeder die ziek op bed lag. "Kom binnen." glimlachte ze naar Mason.

Mason rook bij de voordeur al dat er iemand ziek was in huis. Dat kreeg je met een versterkt reukvermogen. Hij liep achter Avery aan het huis in en zette de boodschappen in de keuken. 'Waar moeten ze heen?' vroeg hij haar. Hij vroeg verder niets over de situatie, hij vroeg niet waarom zij de boodschapen moest doen.

Avery keek naar de boodschappen die op de grond gezet waren. "Ach dat doe ik wel even, jij hebt dat end lopen sjouwen. Wil je wat drinken?" vroeg ze terwijl ze al twee glazen uit de kast haalde. Als er iets was wat ze van huis uit meegekregen had was het verzorgende voor gasten, ook al waren ze onverwacht. Vroeger kwamen er elke week wel vrienden van haar ouders en nog steeds kwamen er wel eens onverwachte gasten langs.

Mason glimlachte naar haar. 'Doe maar,' zei hij met een glimlach. Hij dronk alles al had hij het niet nodig om in leven te blijven. Behalve het drinken van bloed natuurlijk. Hij besloot haar eenmaal haar zin te geven door niet door te drammen over de boodschappen.

Avery schonk twee glazen cola in, iets wat iedereen wel luste en zette een glas voor Mason neer. Ze glimlachte even, de vlinders waar ze net nog niet zo'n last van had gehad waren in vol ornaat teruggekeerd. Wat zenuwachtig draaide ze zich weer om om de eieren, de melk en andere producten die makkelijk konden bederven in de koelkast te zetten. De rest liet ze staan voor later. Ze pakte een doos met koekjes die ze net gekocht had en zette deze tussen hen in op tafel. Wist zijveel dat hij helemaal geen eten nodig had.

Mason pakte het glas drinken van haar aan. 'Bedankt,' zei hij met een glimlach. Het koekje wees hij met een hoofdschud af, hij kon eten maar het was niet prettig om het straks allemaal weer uit zijn lichaam te moeten halen. Dat was een vervelend werkje zeker als het niet nodig was. 'Ben je enig kind?' vroeg hij haar toen. Hij was benieuwd naar haar leven, naar hoe dat eruit zag.

Avery schudde haar hoofd, "Nee, ik heb nog een broer, maar die woont nu op de campus." De campus was de woonruimtes voor studenten bij de plaatselijke universiteit. "Dus die zie ik nauwelijks meer, dus in dit huis ben ik wel een soort van enigskind." grinnikte ze. Doordat haar broer was verhuisd had ze een betere kamer dus ze vond alles wel best. Zij en haar broer hadden wel een goede relatie, maar ze waren niet enorm close zoals je soms wel eens ij andere gezinnen hoorde.

Mason glimlachte. Hij had eigenlijk niet verwacht dat ze een broer zou hebben, zonder het zelf te willen vroeg hij zich af of die broer hem zou mogen. Waarom hij zich dat afvroeg? Hij had werkelijk geen idee, blijkbaar zaten zijn gevoelens voor Avery toch dieper dan dat hij in eerste instantie had gezegd. Rustig nam hij een slok van het drinken dat ze hem had gegeven. 'Lijkt me vervelend om zo alleen te zijn,' zei hij tegen haar. Het leek hem verschrikkelijk om alleen te wonen, natuurlijk had zij haar ouders nog maar dat was anders. Mason kon zich niet voorstellen hoe het zou zijn als Amber er niet meer zou zijn, hij zou waarschijnlijk gek worden.

Avery schudde haar hoofd. "Het valt wel mee hoe alleen het is, mijn moeder werkt niet dus die is altijd thuis. Of als ze niet naar haar vriendinnen is. En ik ben ook niet zo enorm vaak thuis." en als ze thuis was ging ze toch mesetal naar haar slaapkamer dus was het allemaal net zo'n ramp. Sowieso was Avery niet zo'n doemdenken die in alles wat vervelends zag. "Het is wel lekker rustig, en er is dus altjd ruimte voor wat vrienden." voegde ze er vrolijk aan toe, waarna ze een koekje uit het pakje steelde en er aan begon te knabbelen.

Nog steeds glimlachte Mason. 'Dat is inderdaad een prettige bijeenkomst,' zei hij met een kleine glimlach. Hij had niet zoveel vrienden, de meeste mensen hield hij gewoon op afstand omdat hij wist dat als hij maar eventjes de controle verloor hij zou veranderen in een monster. Voor zover hij nog geen monster was. Heel eventjes wist hij niets te zeggen en keek hij de keuken rond.

Avery zag Mason de keuken doorkijken, "en wat vind je ervan?" vroeg ze aan hem. De keuken en de rest van het huis was redelijk ruim, zeker voor een gezn van vier, maar het was ook niet echt heel bijzonder. Het was redelijk rustig ingericht, maar er waren duidelijk de huiselijke artikeltjes terug te vinden. Ook waren er veel persoonlijke dingen te vinden als foto's en kleine snuisterijtjes van haar moeder.

Whaha, net waren onze berichten 222 en 333 XD (oke dat moest mij weer eventjes opvallen..)
_______
Mason knikte kort en keek haar weer recht aan. 'Het is mooi, lekker ruim,' zei hij tegen haar. Hij liet in geen enkel opzicht merken dat hij in een kas van een huis woonde dat helemaal perfect gestylt was, met dank aan Amber natuurlijk. Hij vond dit veel leuker, lekker knus en huiselijk. Dat van hemzelf was altijd zo afstandelijk, net alsof het zo uit een woonblad kwam. De aanwezigheid van Amber maakte het meeste wel weer goed. Hij was inmiddels opgestaan en naar een foto gelopen. Avery was erop te zien, maar ze was een stuk jonger dan dat ze nu was. het leek erop alsof ze een gezellige dag hadden gehad als familie. Hijzelf kende dat soort geluk niet helaas.

Avery volgde Mason met zjn blik die naar een van de foto lisjtes liep. Gelukkig was het geen al te beschamende foto die hij tegen kwam. Ook zij schoof haar stoel naar achteren om op te staan. Snel at ze het koekje op en hield halt achter Mason. "Oh die is gemaakt op een of ander familieweekend met m'n opa en oma in Ohio" legde ze ongevraagd uit. Ze glimlachte even bij de herinneringen. Het was gezellig geweest toen, maar al zo lang geleden dat ze alleen de goede herrinneringen nog had.

Mason glimlachte naar de foto. Daarna keek hij Avery recht aan met een zelfde glimlach. 'Ziet er gezellig uit,' zei hij tegen haar. Hij was het niet gewend om dat soort dingen te hebben. Amber was de enige familie die hij nog had, de rest was allemaal lang geleden overleden.

Avery knikte, waarna ze zich bedacht dat hij oude foto's kijken vast niet zo intressant vond. "Wat het ook, hoewel het al een flinke tijd geleden was." ze hield haar haren in twee staartjes zoals het op de foto ook stond. "Ik zal er noot meer zo schattig uitzien" grinnikte ze. Haar blik ging weer omhoog naar Mason, nog steeds deed hij een soort zenuwachtig gevoel door haar buik heen gan. Een gevoel waar ze haar vinger maar niet op kon leggen. "Wil je nog wat drinken ofzo?' vroeg ze.

Mason glimlachte breed bij het zien van haar met de staartjes, zoals ze nu hield. Het was schattig en hij kreeg zin om haar in zijn armen te trekken. Heel langzaam schudde hij zijn hoofd op de vraag of hij nog wat wilde drinken. Hij probeerde zich in te houden en haar niet nu terplekke te kussen. Hij vroeg zich af wat zij daarvan zou vinden. Waarschijnlijk niet echt geweldig, hij had haar laten staan die avond. Zonder enige uitleg, en dat zou hij weer doen nadat hij haar een tweede kus had gegeven. Hij zou het altijd blijven doen, haar teleurstellen. Dat kon hij niet tegenhouden door zijn geheim.

Avery knikte even bij het schudde van het hoofd van Mason. Haar blik ging weer wat omlaag, naar de kast waar de fotolijstjes in stonden. Ineens voelde Avery zich wat ongemakkelijk, daar stonden ze nu dan. Mason stoond in haar huis, enkele dagen na die ene vreselijke avond. Ze had geen idee wat ze nu moest doen, ze beet hard op haar lip en peinigde haar hersenss om te bedenken wat ze nu zou moeten zeggen. Met haar handen frunnikte ze langs het rode hemdje dat ze droeg, haar ogen gingen weer naar Mason nog steeds niet wetend wat ze nu zou moetrn zeggen.vv

Mason zag haar op haar lip bijten. Zonder dat hij daar zelf over na had gedacht ging zijn arm omhoog en legde hij een vinger over haar lip heen. 'Niet bijten, dat is slecht,' fluisterde hij zachtjes. Hij wist dat als ze haar lip kapot zou bijten en het zou gaan bloeden hij dat direct zou ruiken. Maar wat hem nog meer stoorde aan het feit dat ze dat deed was als haar lip kapot zou gaan dat hij haar niet zou kunnen kussen. Dat was echt een vreemde gedachte voor hem.

Avery schrok een beetje van de vinger van Daniël op haar lippen, het was niets in vergelijking met zijn lippen, maar zelfs deze aanraking verwarmde haar lichaam. Ze knikte even en liet direct de huid tussen haar tanden ontsnappen, "Waarom niet?" het was een domme vraag, maar het was het enige wat er in haar op kwam.

Mason glimlachte. 'Gewoon, omdat ik niet wil dat je jezelf pijn doet,' zei hij tegen haar. Het was meer dat hij haar geen pijn wilde doen want dat was wat hij zou doen op het moment dat ze haar lip kapot beet. Al zou het niet echt pijnlijk zijn, nee het zou eerder een sensuele ervaring zijn maar hij wist dat hij uiteindelijk niets meer dan een leeg omhulsel zou achterlaten. Dat zou pijn doen, al zou zij het niet voelen. Deze gedachten stemde hem een beetje neerslachtig en hij liet zijn vinger weer van haar lip afglijden en ging rustig op een stoel zitten.

Avery trok een beetje een verbaasd gezicht bij die woorden. Iedereen beet toch wel eens op zijn lip? In haar hoofd ontsprong gelijk de gedachte dat hij om haar gaf en hij niet wilde dat ze zichzelf pijn deed omdat hij van haar hield. Maar al snel kwam de anti-climax dat hij plaatsnam op een stoel. Kort voelde ze hoe haar gezicht betrok en keek ze even de andere kant op om haar gezicht weer in een glimlach te krijgen. Avery nam ook weer plaats aan de tafel en keek eventjes naar haar nagels. Weer wist ze niet wat ze zou moeten zeggen, het begon een behoorlijk pijnlijke stilte te worden.