The Vampire

Mason leunde tegen een laag muurtje aan dat langs het park stond. Hij was veel te vroeg, maar hij was liever te vroeg dan dat hij haar zou laten wachten. Hij keek uit naar het moment dat hij haar weer zou zien. Misschien liep hij nu wat te hard van stapel, misschien verwachtte hij teveel. Alleen kon hij zichzelf eventjes niet in de hand houden met deze gevoelens.

Avery zag Mason al tegen het muurtje aanstaan. Om haar handen ergens kwjt te kunnen stopte ze haar duimen in haar broekzak terwijl ze in zijn richting liep. "heyy." zei ze voorzichtig toen ze in de buurt was. De doornormale jongen die hier zat was dus een bloeddrinkende vampier, dierenbloed dat wel, maar een vampier bleef een vampier in zekere zin waren ze ook dood, toch? Avery had de moed niet gehad om er informatie over op te zoeken, bang om dingen tegen te komen die ze helemaal niet wlde weten.

'Heey,' zei hij rustig, zijn stem had een liefdevolle een blije toon. 'Zullen we een stukje gaan wandelen?' vroeg hij haar toen. Het had volgens hem geen zin om nu beleefdheden uit te wisselen, ze wisten beiden waarvoor ze hier waren. Hij zou vanzelf zien waar het precies op uit zou draaien. Hij wist niet of hij nu zijn arm moest uitsteken of niet, hij liet het uiteindelijk maar omdat hij haar niet in verlegenheid wilde brengen.

Avery knikte bij zjn voorstel en begon naast hem mee te lopen. Toch kon ze het niet voorkomen dat ze een flinke ruimte tussen hun twee liet komen. Nu ze wist dat hij een vampier was waren haar instncten aangesprongen, haar instincten die haar vertelde dat ze op moest passen. Nog steeds had ze haar duimen in haar broekzakken waar ze ze ergens kwijt kon. "Hoe gaat het?" vroeg ze toen een beetje ongemakkelijk, wie zou er in hemelsnaam weten hoe je hier op zou moeten reageren?

Mason glimlachte nog steeds. 'Goed, met jou' vroeg hij haar toen. Hij merkte dat ze een flinke ruimte tussen hen hield, hij vond het ergens vervelend maar begreep het wel. Hij kon niet van haar verwachten dat ze hem nog steeds zou vertrouwen nu. Hij was en bleef gevaarlijk.

Avery glimlachte even opzij, ze kon het niet helpen maar Mason zorgde gewoon voor een soort euforsch gevoel dat als morfine werkte. Het zorgde ervoor dat ze steeds weer bij hem in de buurt wilde zijn. "Met mij ook wel goed." ze had hem gemist en was verward geweest, maar ze had geen been gebrokn dus dat ging goed. Met haar hand ging ze nu even kort door haar haren heen en liet ze zijn blik even los door naar het pad voor hen te kijken.

Mason keek weer opzij, zijn ogen waren vandaag helder groen. Hij had zoveel gedronken dat hij de komende paar dagen niets meer zou hoeven. Dit zorgde er ook voor dat het bloed van Avery niet meer zo aanlokkelijk was. Iets wat goed was. 'Mooizo,' zei hij kort. Ook hij keek weer naar het voetpad. 'Ik neem aan dat je het ergens over wilde hebben,' zei hij tegen haar. Hij zei niet direct waarover, zij mocht bepalen hoeveel ze wilde weten.

Avery knikte, hoewel ze geen idee had hoe ze het gesprek zou moeten opstarten. In dat geval leek hij wel een vreemde voor haar. Niet dat ze veel van hem wist, maar dat hij een vampier wasa had ze noot kunnen voorspellen. "Dat klopt." ze kreeg nog net niet de lachkriebels over haar heen, dit was ook zo'n stom gesprek. "Je kunt wel raden waarover"

Mason knikte. 'Als jij nou gewoon vragen stelt over wat je wilt weten, dan probeer ik wel ze te beantwoorden,' zei hij tegen haar. Ze waren uitgekomen bij een bankje. 'Zullen we daar even gaan zitten?' vroeg hij haar toen zodat ze in elk geval ergens rustig konden praten. Hij was eigenlijk wel benieuwd naar wat ze zou gaan vragen.

Avery nam plaats op het bankje, ze kruste haar enkels achter elkaar en legde haar handen in haar schoot terwijl ze nadacht over een vraag omt e stellen. Ze kwam alleen niet veel verder, ze wilde zoveel weten en hij zou haar vast stom vinden. "Je vermoord dus geen mensen?" vroeg ze toen maar, om gelijk te beginnen.

Mason keek haar recht aan toen hij antwoorde, hij wilde dat ze zag dat hij de waarheid sprak. 'Dat klopt,' zei hij tegen haar. 'Dat ik hier beschaaft naast je kan zitten is het bewijs,' zei hij tegen haar. Als hij ooit mensenbloed had geproefd dan zou hij gevangen zijn door de ziekte. Hij zou haar verslinden, nee hij zou haar al verslonden hebben op het moment dat hij haar tegen kwam.

Avery keek hem vragend aan, "het bewijs?" herhaalde ze op een vragende toon. Ze had geen idee wat hij daar mee zou bedoelen. Ze had wel gehoord van dat bloed vampieren gek kon maken, maar dan zou hij ook het hondje dat langs liep moeten aanvallen, of had ze het mis?

'Bloed van mensen veranderd een vampier. Zolang je er niets van hebt gedronken zul je je zelfbeheersing kunnen beware, een slok zou genoeg zijn om een vampier gek te maken, zijn dorst zou nooit stoppen en slachtoffers maken onder mensen,' zei hij tegen haar. Hij had haar eerst aangekeken, maar keek nu weer naar de grond. Het was moeilijk om haar over dit soort dingen te vertellen. 'Amber en ik houden ons aan een strikt voedingspatroon, we zorgen ervoor dat we niet in de buurt zijn bij mensen als we dorst hebben,' zei hij vervolgens tegen haar.

Avery voelde zch wat ontspannen, hij had dus nog nooit mensenbloed gehad. Wat betekende dat hij er ook geen echte behoefte aan had, als ze hem tenminste goed begreep. Ze haalde haar handen van haar schoot en ging even door haar haren heen met haar vingers. "Dus dan ga je het bos in of iets dergelijks? Of iets anders?" ze merkte dat het lugubere wel mee viel, het was alsof hj gewoon vlees at, alleen was dat van hem vloeibaar.

Mason knikte. 'Meestal gaan we naar het bos, we hebben thuis een kleine voorraad voor noodgevallen, al gebruiken we dat zelden,' zei hij tegn haar .hij wilde haar alles zo goed mogelijk uitleggen, hopelijk schrok het haar niet af. Hij keek haar nu weer recht aan, hopend dat ze het niet te eng of vies vond.

Avery dacht eraan hoe de keuken van Mason eruit zou zien, waarschijnlijk zou er geen groente in de la liggen en zag hij eruit als een keuken van de showroom, het enige wat er te zien was was een paar pakjes bloed in de koelkast. Bj die gedachte gleed er een glimlach op haar gezicht. "En ben je dan ook... zegmaar dood?" vroeg ze toen voorzichtig, het kon een pijnlijk onderwerp zijn, ze wist het niet.

Mason glimlachte. 'Ligt eraan welke defenitie je van dood gebruikt,' zei hij tegen haar. 'Ik heb geen menselijk voedsel nodig, ik heb het niet nodig om te ademen, dus in dat opzicht ben ik dood,' zei hij tegen haar. 'Maar ik denk en beweeg nog gewoon, dus in die zin kun je me nu ook weer niet echt dood noemen,' zei hij tegen haar. Er lag een speelse glimlach rond zijn lippen, hij had lang geleden al geaccepteerd wat hij was, hoe hij was. Hij had er geen moeite meer mee.

ohh sorry ik zie nu pas dat ik kan
-
Avery knikte, probeerde de informatie in haar hoofd te verwerken en alles met elkaar af te wegen. "En je word ook niet ouder?" vroeg ze toen. Aan zijn glimlchje kon ze merken dat hij het haast amusant vond om er zo over te spreken. Waarschijnlijk was dat ook de reden, je kon er moeilijk over gaan zitten kniezen. Ondanks dat ze het van binnen begon te accepteren merkte ze dat ze het toch nog wat angstwekkend was.

Maakt niet uit Kan gebeuren...
____________
Mason glimlachte nog steeds, dit kwam niet alleen door het gespreksonderwerp, ook gewoon door de aanwezigheid van Avery. Ze deed iets met hem wat alleen zij kon, het was bijzonder voor hem. 'Nee ik wordt niet ouder, of nou je ziet niet aan me dat ik ouder wordt,' zei hij tegen haar. Daarmee had hij zeker geen probleem, het was wel prettig om een jong uiterlijk te hebben hoewel hij eigenlijk al vele jaren oud was. Al kon het soms ook lastig zijn doordat hij eigenlijk volwassener was dan dat hij er eigenlijk uitzag.

Avery trok een wenkbrauw op, voor zover ze dat kon, "Dus je bedoelt dat je over honderd jaar er nog precies zo uit zal zien?" ze voelde een soort schok door zich heen komen bij het besef. Dat ze dus eigenlijk nooit samen zouden zijn, bij dat idee kwam direct het gevoel dat ze dat echt zou willen. Dat ze niet zonder hem zou willen leven/.

Mason knikte. 'Dat klopt,' zei hij zachtjes tegen haar. Hij wist dat het iets was wat de meeste mensen niet leuk vonden, iets wat hen afschrok. Hij keek haar aan. Misschien had hij het niet moeten doen maar hij liet zijn hand over die van haar glijden en kneep er zachtjes in.

pff avery is een stom persoontje ik kom niet echt in haar karakter -.-'
-
Avery wisyt haar hand te laten liggen bij de aanraking van Mason, toch zorgde het voor een soort schrikreactie nu ze wist wat hij was. Het was alsof er een soort oerinstict haar probeerde te vertellen dat ze moest vluchten, toch kon ze zich er niet aan toegeven, dat lag waarschijnlijk aan Mason, niet zijn soort maar zijn persoonlijkheid. "Hoe kan het dat je handen gewoon normaal aanvoelen, niet koud zoals je zou denken bij iets ehm nouja doods?" vroeg ze toen.

hmm dan verander je haar karakter toch iets (A)
____________
Mason glimlachte. 'Dat ligt aan het soort bloed dat je drinkt, tenminste dat is de theorie van Amber en mij. We weten het niet precies, maar degene die mensenbloed drinken schijnen wel koud aan te voelen. Alleen zijn er geen mensen die het na kunnen vertellen,' zei hij tegen haar. Hij wilde haar niet teveel over zijn wereld vertellen, maar hij wilde ook niet dat ze van dingen onthouden werd. Zeker niet van dingen die over hem gingen.

is het al een beetje te laat voor :C
-
Avery probeerde uit die woorden een conclusie te trekken, "Dus je bedoelt dat met dierenbloed je gewoon warm aanvoelt, dus als een mens?" Avery was een van de slimmere meisjes van haar klas, maar dt was voor haar een en al een groot raadsel. Ze begreep er werkelijk niets van, ja ze had wel vaag geweten van het betsaan van vampiers, maar dat was niets iets waar ze zich in verdiept had.

Mason knikte. 'Dat is wat wij denken,' zei hij tegen haar. Hij hield haar hand nog steeds zachtjes vast. Hij keek haar nu weer recht aan. 'Je moet het zeggen als je niet wilt dat ik je aanraak,' zei hij zachtjes. Hij wilde zich niet aan haar opdringen, al was zijn verlangen nog zo groot.