Sportschool.

Noel knikte. "Ik heb inderdaad albeens meegedaan. Ik was tweede geworden, maar het was nietbeerlijk. De gozer waarin ik de laatste wedstrijd vocht leek wel in de verkeerde gewichtsklasse geplaatst. Hij zat quagewicht evht op het randje." Hij haalde zijn schouders op. "Ach wat doe je eraan." Hij glimlachtte. "Je hebt je eerste slag trouwens al snel door. Als je echt sterker wil worden en zo moet je genoeg bouwstoffen eten en veel trainen." Hij glimlachte. "Als ik je zo inschat ben je te licht om mee te doen in de competitie."

gaat het ook goed in het andere gesprek waarvan je dat plannetje had
________

"Tweede? Dat is echt fantastisch! Dan heb je toch al vrij een grote beker of een zilvere medaille" Noël vertelde de reden waarom hij had verloren en dat was inderdaad oneerlijk. "Dat is niet eerlijk... Daar profiteert die vent ook van. Logisch dat die wint" Bij zijn compliment keek Ryley hem lief aan. "Yes dit is al een goed begin en ik ga inderdaad beter eten. Ik wil dit echt" Er leken wel vlammen in zijn ogen door het gedrevenheid. "Ben ik echt te licht voor de competitie? Ik vindt mijzelf niet al te licht..." Ryley bekeek zichzelf een beetje. Was er geen classe van zijn gewicht? Hoeveel weegde de jongen eigenlijk? Daar wist hij geen antwoord op.

Noël haaldde zijn schouders op. "HEt kan gezichtsbedrog zijn, maar je ziet er nogal licht uit, sorry." Hij glimalchtte. "Maar het is vooral om de lol, ik ben pas na een flinke poos begonnen met competitie, ook omdat je dan vaak geen shirt draagt en dat eerst nogal een drempel voor me was." Hij glimalchtte. "Al kan ben ikd aar inmiddels al over heen, om een of andere reden. Het was even wennen, maar ik zit beter in mijn vel als ik in de ring sta I guess." Hij ging emt een hand door zijn zwarte lokken. "Nu word ik niet meer vergeten door iedereen die me heeft zien vechten, maar an vanwege die leuke littekens in plaats van dat ik goed ben of zo." Hij haalde zijn schouders op.

(okee, vergeethetgewischtsklassegedoe, ik wilde weten hoe het precies zat, ze rekenen bij kickboxen op het aantal gewonnenpotjes, en neit gewichtsklasse->gewonnepotjes zoals bij sommige andere vechtsporten)

"Nou het is niet echt gezichtsbedrog" hij rolde met zijn ogen. Ryley zat net aan de grens van onderwicht, dus nog op idiaal gewicht voor zijn lengte maar dat scheelde niet veel. "Ik eet gewoon niet veel, ik kan er niks aan doen" hij haalde simpel zijn schouders omhoog. "Mannen houden ervan omdat ik een 'vrouwelijk' figuur heb. Meisjes vinden mij schattig. Ik heb niets te klagen" Ryley stak plagend zijn tong uit. Over de opmerking over de littekens floepte Ryley iets eruit wat hij liever niet had gedaan. "Zou je het mij willen laten zien?" Ryley werd nu echt rood door de vraag wat hij had gesteld. Hij schaapte lichtjes zijn keel. "Ik bedoel... je zegt telkens dat mensen echt schrikken ervan maar ik kan dat niet echt voorstellen. Ik denk heus niet dat ze je herinneren als de jongen met de littekens. Ik denk eerder als de jongen die tweede is geworden en echt goed is. Mensen zijn niet allemaal oppervlakkig" Hij schaamde nog steeds voor zijn vraag, hopend dat Noël zich niet opgelaten voelde. De jongen was niets verplicht, hij hoefde het niet te laten zien als hij het niet wilde.

Noel grinikte. "Ik vind niet dat je een te vrouwelijk figuur hebt of zo." Zei hij met een glimlach. Bij de vraag keek hij een beetje verbaasd. Hij ahd neit verwacht dat het zomaar gevraagd zou worden. Hij beet op zijn lip. "Ehm... Okee...." Zei hij zacht. Hij draaide zich eerst van Ryley af en trok zijn hemdgeval over zijn hoofd. Hij stond emt zijn rug naar Ryley omdat dat minder lelijk was. Minder lelijk hield misvormde bobbelige rode huid in tot aan zijn schouderbladen, bovenaan werd het begrends door gladde roze huid gevolgd door zijn eigen lichtelijk zon gebruinde huid. De zwarte plekken verschenen al om het hoekje bij zijn zij. Het zag er niet al te aangenaam uit. En toen draaide hij zich om. Een groot deel van zijn borst was zwart verkoold. Dat werd begrendsd door hetzelfde rood en ten hoogte van zijn sleutelbeen roze. Je kon duidelijk zien tot waar ze huid transplantaties aan hadden gedurfd, daar grensde mooie huid met hechtingslittekens aan de rode bobbelige brandwonden. Hij beet op zijn lip en keek onzeker naar de grond.

"Niet? Gelukkig want ik ben alles behalve een vrouw! Ik lijk er niet eens op en zo lang haar heb ik ook weer niet" zei hij op een haast zingende toon. Noël zei oké waardoor de mond van Ryley opnieuw, voor een enkel seconde want daarna sloot hij het. Hij slikte even, niet wetend wat hij kon verwachten. Stel je voor dat zijn reactie niet was zoals het hoorde te zijn? Dat Noël hem ging haten zoals alle anderen die zijn lichaam hadden gezien. Toen de shirt werd uitgetrokken werden de ogen van de jongen groot. Zijn heldere, blauwe ogen stonden geschokkeerd. Het was érg. De huid had verschillende kleuren, je kon zien dat sommige huiddelen niet van hem waren, niet oorspronkelijk. Noël draaide zich om en Ryley probeerde niet te al geschrokken te kijken. Hij wilde de jongen niet nog onzekerder maken. De huid was haast zwart waardoor Ryley op zijn onderlip beet. Hij kon de pijn bijna voelen, de pijn wat Noël had meegemaakt in zijn leven. Daarna zonder na te denken liep Ryley naar hem toe en keek hem aan omdat Noël een kop groter als hem was. Hij wikkelde zijn armen om de hals van de jongen en drukte opeens zijn lippen tegen die van Noël. Voordat de jongen besefte wat hij deed waren er enkelen secondes voorbij gegaan. Daarna schrok hij zo dat hij zich terugtrok. "Sorry" zei hij met grote, verbaasde ogen. Verbaasd door wat hij net had gedaan. "Je...bent mooi Noël en ik snap nu wat je doormaakt. Ik vind het verschrikkelijk om te weten hoe anderen mensen zouden hebben gereageerd" Met deze woorden rende Ryley meteen weg. Noël zou wel van hem walgen. Hij kon het gewoon niet helpen.

Noel keek uiteindelijk op en Ryleys uitdrukking was een hele opluchting voor hem. Hij keek Ryley aan toen die zo dicht bij hem kwam. Hij kreeg er een raar gevoel bij. Hij werd er een beetje zenuwachtig van toen Ryley niets zei. Hij schrok zich pas echt kapot toen Ryley hem kuste. Ten eerste had hij niet verwacht dat iemand die zijn misvormde borst had gezien hem ooit nog leuk zou kunnen vinden. Ten tweede: HOLY FUCK HIJ WAS NET GEKUST DOOR EEN JONGEN, HIJ KUSTE NET EEN JONGEN. Een interne freakout was een understatement. Hij begreep opeens jack shit van zichzelf. Het voelde verontrustend genoeg goed, niet vies of onaangenaam of zo, zoals hij had verwacht dat hij zou reageren op de kus van een jongen. Dit was anders. Dit voelde goed. Dit voelde alsof het zo hoorde. En dat verwarde hem. Ryleys woorden deden hem blozen. Hij deed zijn mond open om te reageren, ook al wist hij niet wat hij moest zeggen tegen de andere jongen. Toen Ryley weg stormde nog voor hij iets kon zeggen hield hij hem niet tegen. Van binnen voelde hij zich alsnog neit goed. Hij had het gevoel dat het zijn schuld was dat Ryley nu van streek was. Aan de andere kant was hij opgelucht dat Ryley ervandoor was voor hij geacht werd iets te zeggen, want hij wist echt niet hoe hij hierop zou hebben moeten reageren.