Sportschool.

In de sportschool is veel te doen. Er is fitness, zumba, vechtsport en dans. De fitniss ruimte is een aparte ruimte waar, natuurlijk, fitness apperaten staan maar ook een bokszak en gewichten. Daarnaast is er ook een sportzaall. Hier zijn de lessen, kickboxen, tay quando, zumba, hiphop, ballet en zo kan je maar door gaan. Je moet een kaartje hebben om naar binnen te gaan, maar na hoe langer ze je kennen hoe sneller ze je naar binnen laten met de kaart. Achter de balie staan meestal jonge mensen, rond de 24 jaar. Erg vriendelijk zijn ze en je kan er makkelijk een praatje mee houden.

Mariah was druk bezig met de zak in de sportzaal. Als haar agressie uitte ze hierop. De knallen van haar vuisten en trappen leken door de hele zaal te horen te zijn aangezien sommige mensen waren gestopt met hun bezigheden om toch even te kijken waar die knallen vandaan kwam. Mariah was degene die rustig verder ging. Als ze er eenmaal in zat merkte ze niks wat er om haar heen gebeurde.

Ryan vroeg zich af wat hij hier deed in de sportzaal. Ja, Zack was er een keer geweest en helemaal enthousiast teruggekomen, dus moest de rest van het team het ook eens proberen. Ryan, Jim en Matt waren er nu vanmiddag, de rest had nog geen toegang gekregen. Jim was aan het fitnessen, Matt sloeg tegen een boksbal en Ryan stond te wachten op een les Tae Quando. Als je dan ging, moest je er wel voor zorgen dat je alles zo ongeveer probeerde.

Mariah bleef doorgaan. De lichtroze bokshandschoenen leken niet zachter tegen de bokszak te gaan als van te voren. Zo hard als ze nu sloeg zou nog een paar minuten door blijven gaan, daarnaar zou ze uitgeput raken en wat drinken. Zo ging het altijd bij haar. Nu zat alle woede die ze deze week had gehad nog diep in haar lichaam. Ja, als ze dit niet deed had ze vaker gevechten op school als nu.

De Tae Quando les begon en Ryan nam een plekje achterin, in de buurt van Matt die nog steeds tegen een boksbal sloeg. Het deed Ryan goed om te zien dat de jongen nog niet uitgeput werd. Maar nu moest hij zelf aan de slag. Hij voelde zich vreselijk stom, luisterend en na doende wat de man voorin de zaal deed. Hij had het gevoel dat hij het allemaal fout deed en hij was blij dat Matt wist dat hij Ryan niet uit moest lachen zonder straftraining te riskeren. Toch was dat niet genoeg want Ryan zag Matt vanuit zijn ooghoek zelfgenoegzaam glimlachen.

Ryan lag op het apparaat voor buikspieroefeningen. Terwijl hij in een rustig ritme de hele tijd met zijn bovenlijf omhoog kwam, dacht hij na over alles wat hem de laatste tijd gebeurde. Op het moment kwamen alleen de leuke dingen boven, waar hij eigenlijk alleen maar verwarder van werd. De slechte dingen konden beter eerst op een rijtje gezet worden, maar hij wist niet hoe. Misschien had hij daarvoor als sleutel de goede herinneringen, maar het verroeste slot zou pas opengaan als hij daar zijn plek in had gevonden.

Juliëtte bond twee bokshandschoenen vast aan haar handen. Je zou het misschien niet achter haar verwachten maar ze leefde zich zo af en toe uit op een boksbal. Gewoon om alle frustratie kwijt te raken. Het was niet iets wat ze vaak deed, en ze had ook zeker niet zoveel kracht om iemand neer te slaan ofzo. Maar ze kreeg er wel metee neen sportieve indruk van. Ze ging voor de boksbal staan en begon te slaan. De klappen dreunde door de zaal heen, ze ging gewoon door. Alle energie, alle frustratie, alle verwarring moest eruit. Alles.

Ryan keek op bij het horen van zacht gebonk. Toen hij zag dat Juliëtte bezig was met een boksbal, trok hij één wenkbrauw op. Het was raar om haar hier bezig te zien. Maar verder negeerde hij haar, terwijl hij opstond en verder liep naar het apparaat voor de bovenarmen. Daardoor begon hij zich af te vragen waarom hij hier was. Normaal nam hij genoeg met de conditie en spieren die hij opbouwde bij atletiek, waar je toch wel alle spieren voor nodig had. En nu was hij hier en trainde de spieren die vaak gebruikt werden om het uiterlijk te verbeteren.

Juliëtte ging door, ze had Ryan nog niet opgemerkt. En er waren teveel gedachten om haar heen om zijn gedachten op te merken. Heel eventjes veegde ze wat zweet van haar voorhoofd af waardoor ze opkeek. Ze keek recht in zijn gezicht, hij had een apparaat uitgekozen wat tegenover de boksbal stond. Oke fijn, ze kon het niet laten om zijn spieren heel eventjes te bekijken. Hij zag er veel te goed uit, het zou verboden moeten worden. Ze ging weer aan de slag bij de boksbal, ergens hoopte ze dat hij haar aan zou spreken. Een domme hoop omdat ze wist dat hij dat nooit zou doen.

Na een tijdje stopte Ryan even en met tegenzin liep hij naar zijn flesje water. Dat stond helaas veel te dicht in de buurt van Juliëtte. Hij liep om haar heen en nam een paar slokken. Daarna nam hij zijn flesje mee en zette het naast zich neer, zodat hij niet nog een keertje langs haar hoefde te lopen. Van tijd tot tijd trok er een gevoel van walging door hem heen en hij had het idee dat dat werd veroorzaakt door Juliëtte. Zij was één van de slechte dingen, die hij dus pas kon ontcijferen na het roestige slot te hebben omgedraaid.

ow! Geen enkele jongen kan een walging hebben van Juliëtte... dat zou tegen hun hormonen in gaan geizen het feit dat ze knap is.... Het is gewoon niet eerlijk (ow wacht hij was gay... maar alsnog)
_______________
Er sprongen bijna tranen in haar ogen toen hij haar botweg negeerde. God wat had ze? Dit was echt niet normaal meer. Ze hoorde zich niet zoveel aan te trekken van wat jongens vonden van haar. Ze had geen behoefte aan een relatie of wat dan ook. Maar waarom wilde dan zo graag dat hij tegen haar praatte? Waarom wilde ze dan zo graag naar hem kijken? Ze werd gek, dat was de enige verklaring.

Ryan keek af en toe naar Juliëtte. Het sloeg nergens op, het leek wel alsof ze zich aan hem ergerde, maar niet omdat hij iets fout had gedaan. Hij besloot er maar niet verder op in te gaan, maar hij werd wel benieuwd. Toch probeerde hij zich zoveel mogelijk af te zonderen en hij ging verder met het ordenen van zijn gedachten, nu op het apparaat voor borstspieren. Toch bleef het raar dat hij juist op die spieren focuste. Ook al was hij degene die vaak het kogelslingeren en -stoten op zich nam.

Juliëtte sloeg nog eenmaal tegen de boksbal aan, alleen doordat ze zo afgeleid was sloeg ze verkeerd en kwam het ding met een vaart terugzetten. Met een flinke smak kwam het ding tegen haar gezicht aan. Een zachte kreun van pijn ontsnapte aan haar lippen. Goddomme. Hoe had ze zo dom kunnen zijn? Dit gebeurde nou niet echt vaak, en meestal was ze thuis als het gebeurde. Ze voelde dat ze duizelig werd en zakte door haar knieën heen op de grond. Ze ging met gesloten ogen op haar rug liggen, hopend dat de hoofdpijn en de duizeligheid weg zouden gaan. God zo maakte ze wel een geweldige indruk op Ryan. Toch raar, dat ze hier half bewusteloos lag en zich zorgen maakte over de indruk die ze maakte op Ryan.

Ryan had alles zien gebeuren. Hij zou haar nu gemakkelijk kunnen helpen en de pijn genezen, maar hij bleef zitten. Sowieso waren er te veel mensen die niets afwisten van magie en verder had geen zin om nou net Juliëtte te helpen. Hij herinnerde zich hoe zijn kracht in de eerste was ontwikkeld en toen kon hij het alleen bij Jim en Matt, met wie hij vanaf dag één gewoon een goede band had. Daarna werd dat uitgebreid tot het hele team, dat dus ook steeds groter werd en nu kon hij het bij iedereen. Maar hij had zo'n gevoel dat het bij Juliëtte ging mislukken.

Oke hij is officeel een eikel...
_______
Er kwamen twee mensen toegesneld die haar vroegen of ze hen kon horen. Ja, horen dat ging wel, alleen antwoorden, dat werd een probleem. Ze had haar lichaam niet onder controle, het was dan ook nooit haar bedoeling geweest maar over haar lippen kwam er maar een enkel woord. 'Ryan.' Het was ontzettend zacht gezegd, en waarschijnlijk zou niemand het horen.

Ja, dat is hij.

Ryan had nauwelijks gelet op wat er met Juliëtte verder gebeurde. Hij stond op en liep rustig om het groepje heen naar de kleedkamers. Snel kleedde hij zich om en hij ging terug naar school. Zoals de laatste tijd zo vaak had hij er geen zin meer in, iets wat hij heel irritant begon te vinden. En hij kon alleen maar bedenken dat het met meerdere mensen te maken had.

God waarom moet Juliëtte nu juist op hem verliefd worden... dit gaat een hel worden voor haar
___________
Juliëtte kwam langzaam weer bij. Ze had een ijspack op haar hoofd gekregen en werd verzorgd door een verpleegster die hier altijd aanwezig was. Het ging alweer een stuk beter. Haar ogen waren als eerst naar de plek gevlogen waar Ryan had gezeten, hij was verdwenen. Natuurlijk, wat had ze dan gedacht.

Ryan kwam hier steeds vaker en hij zat steeds op dezelfde apparaten. De oefeningen en gewichten werden steeds zwaarder. Hij had nu wel uitgevonden waarom hij zich bezighield met de grote van zijn spieren. Het lag aan Willow. Sinds hij, eerst onbewust, bij haar wilde zijn lette hij op zijn uiterlijk. Niet in het gezicht en het haar, want dat zat wel goed, maar over de rest van het lichaam. Hiervoor had hij nooit die behoefte gehad, maar hij vond het ergens wel leuk en het hield hem bezig.

Coco liep met zijn flesje water in zijn ene hand en de kleine handdoek in zijn andere hand richting de toestellen voor het gewichttillen. Inderdaad, ook hij moest één keer in de zoveel tijd naar de sportschool om zijn lichaam en spieren weer wat bij te schaven. Sjorrend aan het gevluchten leren armbandje om zijn pols om die los te krijgen, ging hij op het bankje zitten van het toestel. Dit was één van de weinige keren dat de mensen hun gayradar niet meteen gingen piepen zodra hij in de buurt kwam. Hij had een lange grijze sweaterbroek aan met daarboven een simpel zwart shirt. Tja, hij had ook wel eens geen zin om zich helemaal druk te maken over wat hij aandeed. Zodra het bandje los was stopte hij het in de zak van zijn broek en legde de spullen naast zich neer om op het zitje te gaan liggen. Hij pakte het handvat dat boven hem hing en trok het naar beneden waarop de gewichten aan het touw omhoog kwamen.

Ryan keek even naar de jongen die net binnen was komen lopen. En vanaf dat moment was zijn onderbewustzijn als een gek aan het werk gegaan. Eerst was het moeilijk, maar omdat hersenen dingen snel besturen, produceerden zijn hersenen binnen een seconde de volgende gedachte; 'Leuke jongen.' Ryan zelf had niet eens door dat hij de gedachte had, die was er alleen en bleef even hangen. In de volgende seconden ging zijn onderbewustzijn verder. Na een halve minuut had het het knagende gevoel opgelost, het gevoel dat hij al bij zich droeg sinds hij Willow mee had gevraagd naar het bal. Ineens was het klaar en vond het onderbewustzijn van Ryan voor het eerst in een maand rust. De uitkomst was: 'Ryan valt op jongens.' Maar Ryan zelf was zich nog nergens van bewust, hij ging gewoon door en keek af en toe richting de gewichten, zonder dat hij dat zelf bemerkte.

Coco ging nog even door, maar besloot al snel dat de gewichten best iets zwaarder konden. Hij ging overeind zitten en liet zijn blik eerst door de zaal gaan. Want ja, de sportschool was ook een erg goede plek om jongens te spotten. Daarbij viel zijn blik dan ook op een jongen, niet alleen omdat die er goed uitzag, maar de ander zijn blik was ook op hem gericht. Even trok hij zijn wenkbrauwen op naar de jongen, maar stond toen al snel op om de gewichten zwaarder af te stellen. Maar nu Coco het had opgemerkt, ging als vanzelf zijn blik soms naar de jongen, zich afvragend wat die nou had staan kijken.

Ryan had door dat hij de hele tijd staarde toen hij opeens aangekeken werd. Het kostte hem moeite om niet rood te worden, al snapte hij niet waarom, en hij ging verder met het volgende onderdeel, gewichten. Het enige bankje dat nog vrij was stond naast die jongen waar hij kennelijk naar had zitten kijken. Al lopend nam hij een paar slokjes van zijn water en hij nam plaats op het bankje. Hij hing er lekker veel gewicht aan, dat was hij inmiddels gewend, en ging een tijdje rustig heffen. Toen hij even uitrustte, keek hij naar de jongen. "Zit jij niet op malory?" merkte hij op. Het zou verklaren waarom hij de hele tijd had zitten kijken. Een andere verklaring, daar was hij zich nog niet van bewust.

Coco lag ondertussen alweer op het bankje. Hij merkte heus wel dat de jongen naast hem kwam liggen en Coco probeerde zoveel mogelijk niet naar hem te kijken, maar het was lastig en dat irriteerde hem. Zodra de jongen hem aansprak, liet hij eerst de gewichten zakken, voor hij zijn hoofd opzij legde en de ander met een lichte frons aankeek. ' Ja, jij zeker ook?' Zei hij waarbij hij even glimlachte. Ondertussen ging hij overeind zitten om zijn flesje water te pakken en eruit te drinken. De jongen leek hem wel aardig, maar hij vond het een raar idee dat die net naar hem had zitten kijken. Meestal was Coco degene die een ander uitvoerig bekeek.

"Ja, anders zou ik het niet vragen, toch?" vroeg Ryan lachend. "Maar oke, ik dacht altijd dat ik de enige van de school was die hier kwam." Dat was niet waar, hij kwam hier met zijn vrienden en hij was Juliette een keer tegengekomen, maar om de een of andere reden zei hij dat nu niet. Hij veegde rustig het zweet van zijn voorhoofd en keek weer even opzij. "Niet dus," zei hij, verdergaand op zijn laatste zin. Vrolijk omdat hij een gesprekspartner had gevonden ging hij weer liggen en ging verder het het gewicht heffen. Intussen was zijn onderbewustzijn weer druk in de weer met het uitvogelen van een nieuw knagend gevoel, anders dan het vorige.

Coco grinnikte vrolijk en schudde zijn hoofd. ' Nee inderdaad niet dus.' Zei hij voor hij zijn handdoek pakte en die even tegen zijn gezicht aandrukte. Daarna bleef hij heel even kijken naar de jongen terwijl die de gewichten tilde. Één mondhoek krulde daarbij op, waarna hij zelf weer ging liggen en verder ging met het gewichtheffen. De jongen zag er niet slecht uit, totaal niet slecht. Jammer dat het er niet naar uitzag dat hij gay was.