De oude zaal

Louise keek hem wat verbaast aan, "Natuurlijk kan je wel goed zingen." bracht ze tegen zijn woorden in, ": heb je jezelf wel eens gehoord?" het was duidelijker dat Louise in een meer spraakzaam humeur was dan als de vorige keer. Met haar handen wreef ze even over haar wangen om een meer wakkere uitdrukking op haar gezicht te krijgen, "Je hebt me zelfs in slaaap gezongen, op de positieve manier."

Noel schudde zijn hoofd. "Ik ben echt niet goed of zo." Bij haar laatste opmerking werd hij een beetje rood, de kou in de kamer werd weer wat minder. "Oh, ehhm... heb je dat nog meegekregen." Zei hij ietwat ongemakkelijk. "Dat ehhm.... was neit de bedoeling of zo. Ik dacht dat je al ver genoeg ingedut was om eht weer te vergeten of zo."

Louise voelde hoe de kou in de zaal wat afnam, waardoor ze merkte dat haar kippenvel verdween. "Waarom is het erg dat ik het nog onthouden heb? Echt het is echt goed hoor, dus maak je maar geen zorgen." het was dat Louise ook echt nog verstand had van muziek, anders was het een stuk minder overtuigend geweest, al wist Noël dat waarschijnlijk weer niet.

Noël glimalchtte. "Ik geloof niet dat ik erg goed ben, maar dank je voor het compliment." Ze glimlach die nu op zijn gezicht stond was wat gelukkiger dan allen daarvoor. Dit soort glimlachjes waren bij hem net zo vaak en makkelijk te vinden als spelden in hooibergen. Hij ging met ene hand door zjn warrige zwarte haar.

Louise haalde haar schouders op, "Dan geloof je het maar neet." zei ze droog. op dat moment viel haar blik in de bespiegelde wand waar ze zichzelf weer in de rolstoel zag zittten. haastig wende ze haar blik af. Ze wilde haar humeur nu niet laten verpesten. "Kom je hier vaker?" vroeg ze toen terwijl ze naar de piano keek.

Noël knikte. "Er is hier meestal niemand dus het maakt neit echt uit WAT ik hier doe. Niemand heeft er hier last van als ik instort, de kamer vele te heet of koud maak, dingen uitscheld en zing." Hij glimalchtte naar haar. "jij?"

Louise knikte, "regelmatig." ze had geen vaste tijden, maar alleen als ze er behoefte aan had om zichzelf weer te pijnigen of als ze gewoon wat herinneringen wilde ophalen, meestal zat het er in zekere zin tussen in.