De oude zaal

De titel zegt het al. De oude zaal ligt ergens in het uiterste stuk van de school. Er komen nooit leerlingen in het uiterste stuk omdat het oud is en amper loop-baar. Maar de oude zaal is in prima staat. Er zijn 5 grote ramen aan de zijkant die zicht geven op het grote meer en het licht laat de vloer blinken. Er hangt een oude spiegel op de muur die aangeeft dat er vroeger een danszaal was geweest. Er is ook zwarte vleugel piano die volledig onder het stof hangt maar toch nog steeds bruikbaar is. Dit is de ultieme plek om te dansen.

Regels:
Let op dat je de spiegel niet aanraakt, hij is namelijk bezig met van de muur los te komen.
Sluit de ramen in de winter, anders sneeuwt het binnen.

Personen:
Max. 6?

Zo gauw als Alison het bekende tingeltje van haar telefoon hoorde, dook ze een ruimte in waar niemand leek te zijn. Ze keek naar het scherm en liet een geërgerde zucht horen. Eén nieuw bericht - Dahlia. Wat moest haar zusje nu weer van haar? De twee hadden nooit een goede relatie gehad. Nooit. En nu Alison weg was, kreeg ze opeens meerdere sms'jes per dag. Waarom, vroeg ze zich af. Maar ze antwoordde altijd toch maar. Het was immers haar zusje, en ze wist nooit wat Dahlia ermee van plan was. Hey sis, hoe is het daar? xoxo Dahlia, stond er in het berichtje. Super, natuurlijk. How's your little life? -A Daarna keek ze even waar ze was. Een grote zaal, met veel spiegels en een oude piano. Alison wilde altijd al pianospelen, gewoon om het te kunnen. Toen ze klein was had ze een paar lessen gehad, maar ze haatte het oefenen en was ermee gestopt.

Met haar spitsen in haar handen vastgeklemd sloop Hillary richting het uiterste gebouw. Ze had een tas op haar rug hangen die vol was geladen met ballet spullen en boeken met muzieknoten. Toen ze bij de oude zaal terecht kwam keek ze naar het raam dat even, dankzij de zon, een weerspiegeling gaf. Een rode schijn was alleen maar zichtbaar, maar dat was genoeg om te weten dat er iemand was. Een inbreker? Iemand die haar wou vermoorden? Je weet het maar nooit. Hillary haalde dan ook een zakmes dat ze altijd bij had uit haar tas en hield die voor haar uit. Daarna liep ze de zaal binnen en richtte haar mes op die ene persoon. Maar toen het iemand was die ze in de ontbijtzaal had gezien klapte ze haar zakmes terug dicht en stak het terug in haar tas. 'Sorry...'zei ze daarna met haar ogen op de grond gericht.

Alison draaide zich om en het eerste wat ze zag was een mes. 'What the..?' Haar ogen werden groot en haar hersens volgden de situatie nauwelijks. Een meisje, ze zag er niet gevaarlijk uit. Ze zei sorry. Nee, hoe ze ook probeerde, dit snapte Alison niet. 'Wie ben je en waarom richt je een més op me?! Zijn die dingen eigenlijk wel toegestaan op het schoolterrein?' Haar stem klonk fel en scherp, een stem die ze gebruikte om mensen af te katten, of tegen haar ouders of zusje.

Even wist Hillary niet goed wat te zeggen. Hoe kon ze zo dom zijn? Natuurlijk was het en leerling! Wat had je anders verwacht op een school? 'Ik wil je niet kwaad doen ofzo, maar ik had gehoord dat hier nooit iemand kwam. En ik was een beetje in paniek. En nee messen zijn niet toegelaten maar ik heb er altijd een bij voor het geval dat.'zei ze. 'Mijn naam is trouwens Hillary Hindi, iedereen mag me ook Hilly noemen... Maar als je me wilt gaan aangeven ga maar hoor, de deur staat open.' Hillary slikte even en kreeg een beeld voor haar van hoe ze gestraft werd, afschuwelijk gewoon.

Alison maakte een tsk-geluid en draaide zich om naar de spiegelwand. 'Zag je mij soms aan voor een klikspaan?' Vroeg ze ongelovig. 'Nee, juffrouw Hind, dat ben ik niet. Alison Rose is de naam. En kort dat maar niet af op zo'n suffe manier.' Alison glimlachte liefjes naar de spiegel, waardoor Hillary hoogstwaarschijnlijk het spiegelbeeld kon zien. Of... hoogstwaarschijnlijk? Eerder zeker. De gigantische spiegels waren niet te missen. Het voelde goed voor Alison om zeker te weten dat ze gezien werd, al was het door een of ander onbekend meisje met een mes.

Dat had je dus goed verknald Hillary. Misschien mag ze je nu niet meer. Hillary volgde inderdaad het gesprek van Alison in de spiegel. En nadat ze klaar was liep Hillary zonder iets te zeggen richting de oude piano. Wat maakte het ook uit, ze was in de oude zaal en niemand zou haar eruit komen halen. Ze ging op het krukje zitten en legde haar vingers op de toetsen. 'River flows in you.'zei ze kort. Daarna begon ze het liedje te spelen.

Dat lied is zo mooi, ik kan nu het begin <3
--

Toen ze het liedje hoorde, wist Alison het zeker: ze mocht dit meisje niet. Hillary was te raar en te verlegen en bovendien had ze veel te veel talent. Een talent dat Alison wilde hebben, nota bene. Ze liep ook naar de piano en keek naar Hillary's handen, wachtte ongeduldig tot het lied af was. 'Leer het me,' eiste Alison daarna meer dan ze vroeg. Dolgraag wilde ze dit ook kunnen. Als ze dit eens kon spelen...

Toen het liedje gedaan had hoorde ze de eisende stem van Alison. 'Natuurlijk.'zei ze. 'Welk liedje? Eerder iets traag zoals River flows in you? *Begint even een stukje ervan te spelen*. Of toch liever The Flight of the Bumble bee?*speelt stukje van dat liedje*. Of heeft mevrouw een ander liedje in gedachten?'vroeg ze aan Alison. Haar ogen waren op dit moment op de piano gericht. De toetsen lagen nog steeds onder het stof, hier en daar zag je de vingerafdrukken van Hillary's vingers.

'De eerste,' antwoordde Alison, die de namen van de liedjes niet had onthouden. Het maakte niet zoveel uit wat ze speelde, maar het eerste liedje vond ze het mooiste. Zo... betoverend. Daar kon ze wel wat mensen mee betoveren. Misschien kon ze zichzelf wel naar huis toveren: "Kijk, mam, pap, ik ben een keurig pianospelend meisje geworden. Mag ik weer naar huis?" Ze wilde graag naar huis, naar al die mensen die allang van haar hielden. Maar, aan de andere kant... Dit was een nieuw begin. Een uitdaging.

Hillary knikte en schoof wat opzij. 'Kom er bij zitten.'zei ze. Daarna haalde ze haar muzieknoten-boek uit haar tas en klapte die open. Ze zette hem nauwkeurig op de standaard. 'Kun je noten lezen?'vroeg ze kijkend naar Alison. Misschien was er toch nog een kans dat ze haar vertrouwen had gewonnen.

Alison ging zitten en onwillekeurig vergeleek ze wie de meeste ruimte op de pianokruk innam. Onbeslist. 'Ja,' antwoordde ze zelfverzekerd, maar niet geheel naar de waarheid. 'Een beetje,' gaf ze toch maar toe, omdat ze niet teleur wilde stellen. En daarnaast wilde ze natuurlijk niet arrogant overkomen. Hoewel... maakte het veel uit als Hillary haar arrogant vond? Ja, natuurlijk, wees een strenge stem in Alisons hoofd haar terecht, zij is een van de eersten die jou ontmoet. En wie weet hoeveel mensen ze over je vertelt!

De ogen van Hillary waren op het boek gericht. 'Kijk, je begint hier met een 'la' daarna ga je over naar de 'fa kruis' en dan krijg je dus dit geluid.'zei ze terwijl ze met een vinger over de noten ging en met haar andere hand over de piano. 'Het is niet zo moeilijk als het lijkt.' Hillary vond het op een of andere manier best prettig om iemand les te kunnen geven. Ze had het haar broer talloze keren geleerd, maar hij vergat het al snel weer. Maar toch was het op dit moment moeilijk om niet in het hoofd van Alison te kruipen. Dankzij haar kracht had ze soms de nijging om te kijken waar de andere aan dachten, maar dat was soms te persoonlijk voor woorden.

Oké, mindfucked.. LA?! FA?! Bedoel je niet stiekem gewoon a en gis? D: HAHA sorry, perfectionist hier.
-
Alison speelde de twee noten. Dit ging goed. Dit was leuk. Simpel! Of ze had gewoon talent... Wacht, kon je na een paar jaar opeens talent krijgen? Oké, Alison gaf het toe, ze had geen talent. Ze haatte het oefenen. Maar dit leek simpel, dus lukte meteen. Het klonk alleen nog niet als een liedje. 'En wat doe je met de andere hand?' Vroeg Alison daarom.

Haha sorry, ik gebruikte gewoon twee noten die me snel te binnen schoten. Gewoon niet opletten waar ik op zeg xD
--
De vingers van Alison gleden over de noten. 'Dat doe je alvast goed!'zei ze met een glimlach. Daarna keek Hillary weer naar haar notenboek. 'Wel, gewoon de noten volgen. Ik ben niet zo goed in les geven. Probeer het gewoon maar eens.' Een zucht kwam te boven en haar ogen draaide zich even richting haar spitsen die ergens midden in de zaal op de grond lagen.

Oké HAHA sorry sorry, perfectionist
-

Alison glimlachte trots en staarde toen naar de noten. Oké... Dit kon ze wel. Die eerste was daar, die tweede daar... Dus dan was die derde daar. Ja! Dat klonk oké. En de vierde... Alison speelde wat, maar de laatste nooit klonk steeds vals. Ze zuchtte geërgerd. 'Hillary, welke noot is déze?' Vroeg ze, geïrriteerd omdat ze om hulp moest vragen.

De blik van Hillary stond nog steeds op de spitsen gericht. Ze gaf geen enkel sprankje aandacht aan Alison. Pas toen ze haar naam hoorde draaide ze zich om en staarde ze naar de handen van Alison. 'Sol.'zei ze kort. Daarna wou ze haar hoofd terugdraaien maar een valse noot hield haar tegen. 'Je moet er niet op duwen alsof het een kapot lichtknopje is. Je moet er met liefde op duwen.'zei ze lachend. 'Het maakt niet veel uit hoor.'

Zoey slenterde een beetje door de gangen. ze had nog nauwelijks mensen ontmoet, en de genen die ze wel had ontmoet, leken haar meteen weer te zijn vergeten. om eerlijk ze zijn, ze verveelde zich. heel erg. het geluid van een piano trok haar aandacht. ze keek even om zich heen, maar er was niemand te zien. met een grote glimlach trok ze een sprintje in de richting van het geluid. het was heerlijk om haar spieren weer te gebruiken, om haar lange benen in beweging te zetten en de gang achter zich te laten. ze zuchtte daarom ook diep toen ze voor de deuropning tot stilstand kwam. maar ze was nieuwschierig geworden naar het geluid, en gluurde voorzichtig de kamer binnen. twee meisjes zaten achter een oude, stoffige piano. er lag een tas met spitzen op de vloer en aan de muur hingen grote spiegels die de hele wand bedekten. Zoey kromp een beetje in elkaar toen een van de meisjes een valse noot aansloeg. en toch bleef ze staan gluren, wachtend op meer.

Juliëtte liep de zaal binnen. Ze zag er een beetje verwilderd uit.Ze verzorgde zich niet meer zo goed, omdat ze niet meer wist waarvoor ze dat zou moeten doen. Ze dacht na over deze school verlaten, om gewoon niet meer te worden geconfronteerd met de aanblik van Ryan en Willow, ze had haar naam gezocht. Voorzichtig nam ze plaats op de kruk voor de piano, ze haalde de klep open waardoor er stof opdwarelde. Rustig begon ze een paar noten te spelen, het was een vertrouwd geluid dat ze nodig had. Zonder dat ze het tegen kon houden kwamen de tranen weer. Waarom deed dit haar zoveel pijn? Waarom deed het zoveel pijn om verliefd te zijn?

Ryan was van plan naar de oude zaal te gaan, toen hij muzieknoten hoorde. Hij keek om het hoekje en zag dat Juliëtte druk bezig was met piano spelen. Moest hij nu wel naar binnen gaan? Hij ging toch en ging ergens in de vensterbank van een raam zitten, zodat hij uit kon kijken naar het meer. Het was heerlijk weer buiten. Er stonden nog late bloemen en de zon scheen, waardoor alles in een heerlijk licht baadde. Hij betoverde het raam, zodat hij erdoorheen kon reiken om een bloem te plukken. Het raam toverde hij daarna weer terug en het bloemetje liet hij boven zijn hand zweven.

Zachtjes speelde Juliëtte door, ze ging zo op in haar wereld dat ze niet door had dat er iemand binnen was gekomen. Zachtjes snikte ze, ze moest het gewoon kwijt. Het moest er gewoon uit. Waarom was zo zo vijandig geweest tegen Ryan? Als ze dat niet had gedaan was alles misschien wel anders gelopen. Misschien had zij dan nu naast hem gelopen, had zij dan wel gelukkig geweest.

Ryan was weer weggezakt in zijn dagdromen, dus hij had niet door dat Juliëtte zachtjes zat te huilen. Zijn gedachten waren bij andere zaken en zijn ogen waren gefixeerd op de zachte draaiing van de bloem. Hij zuchtte eventjes, zoals zo vaak de laatste tijd. Toch was er nog dat knagende gevoel, dat nog steeds door zijn onderbewustzijn werd onderdrukt. Hij merkte er niets van. Hij ging verzitten en daarbij viel zijn mobiel uit zijn. (Geen idee of die dingen hier mogen, maar dat moet maar even) Het ding viel stuk op de grond en Ryan vloekte luid toen hij het zag.

Juliëtte hoorde de klap, en het gevloek. Ze bleef verstijfd zitten terwijl de tranen nog steeds over haar wangen rolde. Daarna draaide ze zich langzaam om, heel erg langzaam. Haar ogen werden groot toen ze Ryan zag zitten. 'Ryan,' zei ze verbaast, het kwam vreemd uit haar mond. Alsof ze weken niet had gesproken, en het bleef half steken in haar verbazing en angst. Ze had geen idee of hij wist dat ze hem leuk had gevonden, geen idee.

"Ook hallo," zei Ryan. Hij liet de kleine stukjes omhoog zweven en legde ze als een legpuzzel naast elkaar in de lucht. "Oké, hiermee moet ik dus eens naar Greg, die kan het wel maken." Hij stopte de delen in zijn broekzak en ging weer in de vensterbank zitten, waar het bloemetje nog lag dat nu naar zijn hand zweefde.

Juliëtte beet op haar lip. Dit kon ze niet. Snel pakte ze haar spullen bij elkaar, zonder nog iets te zeggen liep, of nee ze rende eerder, ze naar de deur. De tranen stroomde nu nog harder dan eerst over haar wangen, z moest hem met rust laten. Hij had nu een vriendin, ze moest niet meer met hem praten want dat zou dingen alleen maar erger maken.