De oude zaal

"Wacht eens," zei Ryan. "Ik wil nu eindelijk eens weten wat er aan de hand is. Dus, vertel op." Hij was recht op de vensterbank gaan zitten en keek naar Juliëtte. Het duurde nu wel al een paar weken dat zij niet goed met elkaar op konden schieten, maar nu deed hij niets en moest ze alsnog huilen. Dus hij wilde weten wat er aan de hand was.

Juliëtte beet op haar lip. 'Er is niets,' fluisterde ze zachtjes, ze was met haar rug naar hem toe blijven staan. Ze kon het hem niet vertellen. Ze kon hem moeilijk uitleggen dat ze hem leuk vond en daarom zo lullig tegen hem had gedaan, toch? 'Ik moet het zelf oplossen,' fluisterde ze toen.

"Nou, dan moet je dat maar doen," zei Ryan. Want hem begon het een beetje te irriteren. In het begin had hij daar misschien wel aan mee gedaan, maar nu was hij er te blij voor. Hij glimlachte bij de gedachte aan het meisje waar dat door kwam. Hij ging weer gemakkelijk in de vensterbank zitten en dacht na. Maar waarom zou Juliëtte dan nu gaan huilen als ze hem zag en had ze hem eerst uitgekafferd. Het was raar, wel verschil zat er nou tussen deze keer en de laatste keer dat ze elkaar tegenkwamen.

Juliëtte gruwelde van het feit dat hij nu aan haar zat te denken. Ze beet op haar kaken zodat ze geen stomme opmerking zou geven over zijn gedachten. Heel langzaam draaide ze zich om, keek hem recht aan. Ze wist niet of ze het moest vertellen, of ze het wel wilde vertellen. Nee ze wilde het niet vertellen, maar hij verdiende het om het te weten. 'Willow,' zei ze tegen hem, dat was het verschil tussen de laatste keer en deze keer. Daarna draaide ze zich om en begon weer weg te lopen. De rest mocht hij zelf uitdokteren, iets wat nu niet moeilijk meer moest zijn.

"Hé, blijf uit mijn gedachten," was het eerste wat Ryan daarop te zeggen had. Maar Willows naam deed hem wel aan het denken en na een tijdje kwam hij bij de enige uitkomst, die een grote glimlach op zijn gezicht tekende. "Ga me niet vertellen dat jij stiekem iets voor me hebt gevoeld," zei hij en hij keek Juliëtte vragend aan. Hij voelde zich gevleid, maar vond het wel raar dat nou net Juliëtte zo over hem dacht.

Juliëtte beet op haar lip. Ze liep terug naar het krukje en ging zitten. 'Vanaf de eerste dag dat ik je zag,' fluisterde ze zachtjes tegen hem. Dat was waar ze had al iets voor hem gevoeld sinds de dag dat ze hem voor het eerst gesproken had, toen hij net in de fontein was gevallen, ze kon zich alles nog herinneren elk detail. Ze weet nog hoe verschrikkelijk ze zich had gevoeld nadat hij haar een deel van de stad had laten zien, hoe hij haar had laten zitten bij dat cafeetje. Het was verschrikkelijk geweest maar het had haar niet het gevoel gegeven van hem weg te blijven. Nee ze had hem nog steeds leuk gevonden, ondanks dat rot gevoel wat hij haar bezorgd had.

"Nou, dan is het waarschijnlijk ook al opgevallen dat ik geen wederzijdse gevoelens heb," zei Ryan, nu weer helemaal serieus. "En ik neem aan dat je ook al hebt vernomen van mij en Willow?" Hij zei het allemaal niet om haar te kwetsen, maar om duidelijk te maken dat ze beter iemand anders kon gaan zoeken. Hij viel niet voor haar, dus moest ze hem ook niet najagen.

Juliëtte knikte. 'Dat was me inderdaad wel duidelijk geworden. Ik zou je alleen willen vragen bij mij uit de buurt te blijven, dan is het voor mij ook wat gemakkelijker,' zei ze tegen hem. Ze moest het gewoon accepteren, ze vond hem leuk maar als hij haar niet leuk vond moest ze het laten rusten. Dan moest hij gelukkig worden met iemand anders. 'Beloof me dat je gelukkig wordt met haar, kwets haar nooit of te nimmer,' ging ze toen verder. Niet dat ze Willow kende, en nee ze mocht haar ook niet echt maar als Ryan an haar hield dan verdiende ze ook het beste.

Ryan keek Juliëtte nu met opgetrokken wenkbrauw aan. "Ik zal kijken of ik mee daaraan kan houden, maar dat verwacht ik niet," zei hij. "Over het eerste wat jij zei gaat het dan, hè. Natuurlijk wordt ik gelukkig met Willow." Terwijl hij dat zei was daar toch dat knagende gevoel, dat irritante, knagende gevoel dat hem zei dat hij iets vergat. Maar het was nog niet tot Ryan doorgedrongen. "Maar ik blijf hier in elk geval zitten," zei hij en hij draaide zich weer, tot hij gemakkelijk zat.

Juliëtte knikte. 'We zien wel,' zei ze zachtjes. Daarna pakte ze haar tas weer en liep rustig naar de deur. Het voelde goed om het met hem besproken te hebben, het was wat makklijekr te accepteren nu. Of tenminste, zo voelde het, ze gaf nog steeds om hem of om het gevoel dat hij haar gaf.

Ryan keek Juliëtte na. Hij was blij dat er eindelijk een eind aan kwam, zodat hij vrolijk door kon gaan met Willow. Al snel was hij weer geobsedeerd door de draaiende bloem en zijn gedachten die natuurlijk bij Willow lagen. En zelfs het knagende gevoel was even zo goed als verdwenen, maar lang zou dat niet duren.

Louise had in de deuropening halt gehouden, ze had het gevoel dat ze zich niet meer kon bewegen toen ze de zaal bekeek. Een balletzaal. Ze was hier niet met opzet beland, maar juist per ongeluk gekomen. Iets wat ze nooit had moeten doen. Er kwam een werfelstorm aan herinneringen door haar hoofd gestormd, herrineringen die ze ver had weggestopt omdat ze alleen maar pijn deden en deze kwamen nu allemaal terug. Haar bruine ogen staarde naar de gladde vloer, de spiegels en die piano die de prachtige muziek voortbracht om op te kunnen dansen. Nog steeds was ze niet in staat om te bewegen, haar hele lichaam en geest werden n beslag genomen door deze ene zaal waarvan ze had bestaan net had willen weten.

Aaron had van zijn vrienden te horen gekregen dat hij zich gedroeg als een eerste jaars toen hij had gezegd dat hij de school ging verkennen. Waarop hij geantwoord had dat hij dat voor zover hij wist ook was. Daar hadden zij weer om gelachen en Aaron, die normaal overal om kon lachen, had met zijn ogen gerold en was weggelopen. Het was waar dat hij net een eerste jaars was, maar hij kende de school gewoon niet meer. Hij verdwaalde nog steeds wel eens en vond het nog steeds fantastisch om te zien hoe iemand zijn krachten gebruikte. Zijn zwerftocht had hem naar deze toch wel wat afgelegen gang gebracht. Een waar hij zo doorheen zou zijn gelopen als er niet in een van de deuropeningen een meisje in een rolstoel had gestaan. Dat maakte hem nieuwsgierig en in een rustig tempo liep hij dichterbij. Hij wierp een blik in de ruimte en kon zo een twee drie niet zien wat het was. Het was duidelijk dat het niet meer gebruikt werd, dat wel. "Heey," zei hij zachtjes nadat hij zijn blik van de ruimte naar het meisje had verplaatst.

Louise had niemand aan horen komen lopen, zo diep was ze weggezonken in haar gedachten. Haar hoofd draaide zch dan ook met een schok opzij toen ze iemand een begroeting hoorde zeggen, het was weliswaar nog net geen fluistertoon maar n de stilte van de ruimte zou je een speld kunnen horen vallen. Louise moest omhoog kijken om te zien wie er naast haar was komen staan. "Ehm hallo." haar stem klonk nors bij die woorden, iets wat haast uit automatisme ging om al die herinneringen weer terug achter slot en grendel te krijgen. Ze had hier nooit moeten komen, alles wat ze in een slechte poging had geprobeert te vergeten was in een keer terug gekomen.

Toen zoey de melodie van het gebrekkige pianospel herkende, voelde ze dat er tranen over haar wangen begonnen te lopen. River flows in you was het lied dat op haar oma's begravenis was gespeeld, en zij was de enige persoon waarbij ze terecht had gekunt als de situatie thuis weer eens ondragelijk was geworden. Maar toen ze een paar maanden geleden een plotselinge hartaanval had gehad, en later in het ziekenhuis overleden. Het was een donkere periode voor haar geweest, zonder ook maar enige steun thuis, veell ruzies en ze was een paar keer weggelopen. En toen waren de hoofdpijnen begonnen. De dokters dachten dat het een vorm van migraine was, door stres of iets in die richting. Maar Zoey wist dat het iets anders was, omdat er geen pijnstiller sterk genoeg was om het te laten stoppen. En toen kwam de brief van de academie, met het kleine amulet, en dat had alles opgeheldert. Ze liet zich tegen de muur omlaag zakken en sloot haar ogen, terwijl ze voelde hoe haar mascara natte strepen op haar wangen achterliet. En ze luisterde.

Zoey schreef:

Toen zoey de melodie van het gebrekkige pianospel herkende, voelde ze dat er tranen over haar wangen begonnen te lopen. River flows in you was het lied dat op haar oma's begravenis was gespeeld, en zij was de enige persoon waarbij ze terecht had gekunt als de situatie thuis weer eens ondragelijk was geworden. Maar toen ze een paar maanden geleden een plotselinge hartaanval had gehad, en later in het ziekenhuis overleden. Het was een donkere periode voor haar geweest, zonder ook maar enige steun thuis, veell ruzies en ze was een paar keer weggelopen. En toen waren de hoofdpijnen begonnen. De dokters dachten dat het een vorm van migraine was, door stres of iets in die richting. Maar Zoey wist dat het iets anders was, omdat er geen pijnstiller sterk genoeg was om het te laten stoppen. En toen kwam de brief van de academie, met het kleine amulet, en dat had alles opgeheldert. Ze liet zich tegen de muur omlaag zakken en sloot haar ogen, terwijl ze voelde hoe haar mascara natte strepen op haar wangen achterliet. En ze luisterde.

Even een vraagje, op welke meet reageer je nu? Want als ik het goed gelezen heb is je vorige meet hier al afgelopen? Als je een nieuwe meet wilt moet je anders even bij het meettopic kijken (je kunt op meerdere plaatsen tegelijk zijn voor het geval je het niet wist :3 )

Louise schreef:

Zoey schreef:

Toen zoey de melodie van het gebrekkige pianospel herkende, voelde ze dat er tranen over haar wangen begonnen te lopen. River flows in you was het lied dat op haar oma's begravenis was gespeeld, en zij was de enige persoon waarbij ze terecht had gekunt als de situatie thuis weer eens ondragelijk was geworden. Maar toen ze een paar maanden geleden een plotselinge hartaanval had gehad, en later in het ziekenhuis overleden. Het was een donkere periode voor haar geweest, zonder ook maar enige steun thuis, veell ruzies en ze was een paar keer weggelopen. En toen waren de hoofdpijnen begonnen. De dokters dachten dat het een vorm van migraine was, door stres of iets in die richting. Maar Zoey wist dat het iets anders was, omdat er geen pijnstiller sterk genoeg was om het te laten stoppen. En toen kwam de brief van de academie, met het kleine amulet, en dat had alles opgeheldert. Ze liet zich tegen de muur omlaag zakken en sloot haar ogen, terwijl ze voelde hoe haar mascara natte strepen op haar wangen achterliet. En ze luisterde.

Even een vraagje, op welke meet reageer je nu? Want als ik het goed gelezen heb is je vorige meet hier al afgelopen? Als je een nieuwe meet wilt moet je anders even bij het meettopic kijken (je kunt op meerdere plaatsen tegelijk zijn voor het geval je het niet wist :3 )

Haha, technisch gezien nog steeds op de allereerste, met hillary en nog iemand

Zoey schreef:

Louise schreef:

Zoey schreef:

Toen zoey de melodie van het gebrekkige pianospel herkende, voelde ze dat er tranen over haar wangen begonnen te lopen. River flows in you was het lied dat op haar oma's begravenis was gespeeld, en zij was de enige persoon waarbij ze terecht had gekunt als de situatie thuis weer eens ondragelijk was geworden. Maar toen ze een paar maanden geleden een plotselinge hartaanval had gehad, en later in het ziekenhuis overleden. Het was een donkere periode voor haar geweest, zonder ook maar enige steun thuis, veell ruzies en ze was een paar keer weggelopen. En toen waren de hoofdpijnen begonnen. De dokters dachten dat het een vorm van migraine was, door stres of iets in die richting. Maar Zoey wist dat het iets anders was, omdat er geen pijnstiller sterk genoeg was om het te laten stoppen. En toen kwam de brief van de academie, met het kleine amulet, en dat had alles opgeheldert. Ze liet zich tegen de muur omlaag zakken en sloot haar ogen, terwijl ze voelde hoe haar mascara natte strepen op haar wangen achterliet. En ze luisterde.

Even een vraagje, op welke meet reageer je nu? Want als ik het goed gelezen heb is je vorige meet hier al afgelopen? Als je een nieuwe meet wilt moet je anders even bij het meettopic kijken (je kunt op meerdere plaatsen tegelijk zijn voor het geval je het niet wist :3 )

Haha, technisch gezien nog steeds op de allereerste, met hillary en nog iemand

aha, maar vaak als er een aantal dagen niet merr op wordt gereageerd word het als doodgelopen beschouwt :p

Louise schreef:

Zoey schreef:

Louise schreef:

Zoey schreef:

Toen zoey de melodie van het gebrekkige pianospel herkende, voelde ze dat er tranen over haar wangen begonnen te lopen. River flows in you was het lied dat op haar oma's begravenis was gespeeld, en zij was de enige persoon waarbij ze terecht had gekunt als de situatie thuis weer eens ondragelijk was geworden. Maar toen ze een paar maanden geleden een plotselinge hartaanval had gehad, en later in het ziekenhuis overleden. Het was een donkere periode voor haar geweest, zonder ook maar enige steun thuis, veell ruzies en ze was een paar keer weggelopen. En toen waren de hoofdpijnen begonnen. De dokters dachten dat het een vorm van migraine was, door stres of iets in die richting. Maar Zoey wist dat het iets anders was, omdat er geen pijnstiller sterk genoeg was om het te laten stoppen. En toen kwam de brief van de academie, met het kleine amulet, en dat had alles opgeheldert. Ze liet zich tegen de muur omlaag zakken en sloot haar ogen, terwijl ze voelde hoe haar mascara natte strepen op haar wangen achterliet. En ze luisterde.

Even een vraagje, op welke meet reageer je nu? Want als ik het goed gelezen heb is je vorige meet hier al afgelopen? Als je een nieuwe meet wilt moet je anders even bij het meettopic kijken (je kunt op meerdere plaatsen tegelijk zijn voor het geval je het niet wist :3 )

Haha, technisch gezien nog steeds op de allereerste, met hillary en nog iemand

aha, maar vaak als er een aantal dagen niet merr op wordt gereageerd word het als doodgelopen beschouwt :p

Hmn,, dan moet ik maar eens op dat meetforum gaan kijken^^

Louise schreef:

Louise had niemand aan horen komen lopen, zo diep was ze weggezonken in haar gedachten. Haar hoofd draaide zch dan ook met een schok opzij toen ze iemand een begroeting hoorde zeggen, het was weliswaar nog net geen fluistertoon maar n de stilte van de ruimte zou je een speld kunnen horen vallen. Louise moest omhoog kijken om te zien wie er naast haar was komen staan. "Ehm hallo." haar stem klonk nors bij die woorden, iets wat haast uit automatisme ging om al die herinneringen weer terug achter slot en grendel te krijgen. Ze had hier nooit moeten komen, alles wat ze in een slechte poging had geprobeert te vergeten was in een keer terug gekomen.

Aaron merkte de norse toon niet op, wat misschien wel een gelukje was. Hij was niet iemand die de subtiele signalen die mensen met lichaamstaal of toon aangaven opmerkte. Dat vond hij allemaal veel te ingewikkeld. Als hij iets bedoelde zei hij dat gewoon en eerlijk gezegd ging hij ervan uit dat anderen dat ook deden, al was dat lang niet altijd het geval. Daarom merkte hij het niet op als iemand geirriteerd raakte of bijna boos was, waardoor het nog wel eens op een ruzie uitliep. "Weet jij waar dit voor gebruikt wordt? Of werd, denk ik," vroeg hij terwijl hij zijn blik nog eens door de zaal liet gaan. Er stond helemaal niets in op de spiegel en piano na. Geen schoolbanken, kasten met boeken of een schoolbord.

Louise's blik blef opde spiegel tegenover haar hangen, ooit had ze in volle glorie zichzelf zien dansen in zo'n spiegel. Het enige wat ze nu zag was een verlamd meisje in een rolstoel dat nog geen stap kon zeggen. Door die gedachte duurde het even voor ze opzij keek bij de vraag van de jongen. "Het is een balletzaal." merkte ze haast toonloos op, juist omdat het zoveel emotie opwekte die ze probeerde te negeren.

Aaron merkte nu wel op dat het meisje wel heel intens aan het staren was naar haar spiegelbeeld en daardoor wat laat reageerde. Maar iets erover zeggen of er een opmerking over maken deed hij niet. Onbewust hield hij toch een soort van rekening met het meisje. Er ging iets van haar uit waardoor hij nog geen spottende opmerking had gemaakt. Als hij dat bewust had gemerkt had hij zichzelf raar gevonden en juist daarom toch iets gezegd. “Ah,” zei hij nog eens zijn blik door de zaal laten glijdend. “Oh wacht, ja ik zie het,” zei hij toen het echt tot hem doordrong. In films had hij wel eens zo’n balletzaal gezien. Dan stonden er allemaal meisjes in van die pakjes met hun been op een houten balk enzo. Het duurde bij Aaron altijd wat langer voor dit soort dingen naar boven kwamen. De herinneringen moesten namelijk van heel wat langer geleden komen dan bij normale mensen.

Louise rolde langzaam de zaal binnen, het was voor het eerst dat ze in een danszaal kwam sinds het ongeluk. Het was msschien niet verstandig om zomaar de zaal binnen te rijden, dat zou de herrinerringen alleen maar sterker maken. "Weet jj hoe het komt dat het zo stoffig is hier?' vroeg ze aan de jongen in de deuropening. Ze kon niet begrijpen waarom een school een zaal als deze zou vergeten, hij was nog in goede staat, het enige wat zou moeten was een stofdoek over de spiegels en dan zou het weer zo goed als nieuw zijn.

Aaron liep haast automatisch achter het meisje aan naar binnen terwijl hij rondkeek. Als hij een stap zette waaide een klein stofwolkje op om daarna de vloer weer te bedekken. Hij vroeg zich af hoe lang het geleden zou zijn dat hier echt iemand had gedanst. "Omdat het al heel lang niet meer is gebruikt," zei hij droog. "Maar ik heb echt geen idee," zei hij op een wat vriendelijkere toon. Hij versnelde zijn pas wat en liep naar de piano toe en drukte een toets in. Er lag stof op de toetsen maar het geluid dat de piano voorbracht was helder.

"Ik bedoel, waarom is het zo lang niet gebruikt?" ze draaide haar stoel in de rchting van de piano waar de jongen bij aws gaan staan en op de toets van de piano drukte. De hoge heldere klank echode nog net niet door de ruimte heen. Nee het leek er zelfs thuis te horen. De paino was niet vals, wat bijzonder was omdat hij er al erg lang ongbruikt leek te staan, zonder enige vorm van onderhoud.