De oude zaal

Aaron haalde zijn schouders op en richtte zich weer tot het meisje. "Geen idee, ben hier nog nooit geweest," zei hij. Pas daarna realiseerde hij zich dat dat niet eens waar hoefde te zijn. Niet dat ik me kan herinneren in ieder geval, verbeterde hij zichzelf in gedachten. Hij keek weer naar de piano en speelde een paar tonen achter elkaar. Aaron kon geen pianospelen, in ieder geval was hij nooit verder gekomen dan liesje heeft een lammetje en gewoon wat willekeurige tonen indrukken totdat het wel leuk klonk.

Louise keek wat verbaast opzij bij zijn toevoeging, zo'n oud gedeelte vergat je net zo snel leek haar. Wist zij veel dat hij leed aan geheugen verlies. Haar blik ging naar zijn vingers die enkele tonen indrukte, "Speel je piano?" vroeg ze toen, er was wat terughoudens in haar toon terug te vinden, als hj nu zou spelen was ze direct weg. Ze wist dat ze dat niet zou aankunnen.

hij dat in gedachten, maar geeft niet niet
---------
Aaron schudde licht glimlachend zijn hoofd. Na even zoeken vond hij de begintoon voor liesje heeft een lammetje en speelde hakkelend het ongelofelijk simpele liedje. "Veel verder dan dat kom ik niet," zei hij terwijl hij grijnzend naar het meisje keek. Nu pas bedacht hij zich dat hij haar naam niet kende. "Ik ben trouwens Aaron," zei hij zijn grijns veranderend in een glimlach.

Louise luisterde naar de bekende begintonen, die zij zelfs op de piano kon spelen. Julia had het haar wel eens geprobeerd te leren, maar haar talent had heel ergens anders gelegen dan bij het muziekinstrument. Daarna knikte ze langzaam, bijna gehypnotiseerd door de ruimte waarn ze zch bevond. "Louise." zei ze toen net zo langzaam als ze geknikt had, "aangenaam." mompelde ze er wat onduidelijk achteraan.

Aaron haalde zijn vingers van de piano af en klopte zijn hand af aan zijn broek. Zijn vingertoppen zaten onder het stof en op de toetsen die hij gebruikt had kon je precies zien waar zijn vingers hadden gestaan. Het zag er grappig uit en Aaron grinnikte even waarna hij weer naar het meisje dat zich voorstelde als Louise keek. Het viel hem op dat ze nogal afwezig leek, wat betekende dat het heel opvallend was want anders had hij het nooit opgemerkt. "Gaat het wel?" Vroeg hij terwijl hij haar onderzoekend aankeek.

Louise keek op bij die woorden. "Ja, hoezo?" het klonk duidelijk ontkennend door de manier waarop haar stem wat omhoog ging tijdens het spreken. Haar donkere ogen waren even op Aaron gericht, ze was net het soort persoon dat graag praatte over haar verleden, of waarom haar verleden haar was afgelopen, omdat ze er nog niet klaar voor was. Ze werd nog steeds kwaad bij de gedachte alleen al, dus praten erover was zeker not done.

Aaron wist niet helemaal of hij het geloofde, maar hij zou niet door gaan vragen. Hij vertouwde niet op zijn idee van haar gevoelens. "Mooi," zei hij aarzelend. Eerlijk gezegd wist hij niet goed wat hij moest doen om het gesprek lopend te houden. Meestal wist hij wel iets, maar Louise leek geen zin te hebben in een gesprek. Of in ieder geval hielp ze niet heel erg mee. "Dus," begon hij voorzichtig. "Moet ik bang zijn dat er in mijn gedachten wordt gezocht?" Vroeg hij grappend.

Louise voelde zich neit echt op gemak, aan de ene kant kon ze wel janken aan de andere kant wist ze gewoon dat ze zo niet moest reageren op deze zaal. Louise rolde wat heen en weer, nog geen dertig centimeter naar voren en dan weer naar achteren. Bij de vraag van Aaron fronste ze even, ze moest nog steeds wennen dat er hier allemaal mensen met krachten rondliepen, dat ze ze zelf ook bezat, "Nee hoor, omgekeerd wel?"

Aaron schudde zijn hoofd, waarschijnlijk zou hij niet eens goed haar gedachten kunnen lezen als hij wel telepathie had. Met thermokinese kon hij zelf nog maar amper iets. Hij ging dan wel heel snel vooruit, goed was hij nog steeds niet. "Het enige waar je bang voor hoeft te zijn dat het hier een heel klein beetje warmer of kouder wordt," zei hij met een wat spijtige toon in zijn stem. "Thermokinese dus," zei hij redelijk overbodig. "Jij?" Vroeg hij terwijl hij haar aankeek. Aaron was het gewend omlaag te kijken als hij met iemand praatte, maar zo ver was hem nog nooit overkomen.

Louise knikte even, thermokinese leek haar een kracht waar je niet zoveel mee kon. MAarja, ze bezat de kracht niet en had zich er nooit zo in verdiept als andere in bepaalde krachten. "Ik kan aura's zien..." ze dacht daar even overna, ze kon het pas sinds het ongeluk, maar kunnen was een groot woord, "Tenminste als ze heel sterk zijn en m'n krachten willen mee werken." voegde ze er aan toe. Die ene keer met de jongen in het gras toen ze overvallen werd door een lading rood van woede bijvoorbeeld, maar als ze op straat liep met ongeïntresseerde mensen merkte ze nauwelijks wat op.

Een jongen rende door over het gras. De omgeving schoot weg, en leken aan hem als vage vlekken toe. Er liep rode schram over zijn bovenarm en om zijn kuit zat een verband. Maar de jongen rende door, zo snel mogelijk. De mensen in zijn omgeving keken hem na. Hij leek wel te vluchten, zo snel rende hij. Sneller, steeds sneller. Een eind achter hem rende een andere groep jongens, ze probeerden de jongen bij te houden, maar ze waren bij lange na zo snel niet. De spieren van de jongen waren gespannen in de sprint en de tatoeages op zijn armen waren goed zichtbaar door zijn gespannen spieren. Wat had hij ooit gedaan dat hij er zo snel vandoor moest? Waarom renden die jongens achter hem aan? De mensen die hem nakeken, wisten het niet. Wist hij het zelf wel?

Kian stond hijgend in het midden van de zaal, hij keek door de ramen, alsof hij op zoek was naar iets of iemand. Maar er was geen gedaante gezien, geen geluid te horen. Het oude gedeelte van de school was geheel verlaten, op hem na. Kian's voetstappen klonken hol op de oude vloer. Hij keek in de rondte. Niet van plan deze plek te verlaten voor deze dag. Dat betekende dat hij het hier maar wat comfortabeler moest maken. Zo comfortabel mogelijk. Met een nonchalance die alleen hij kon hebben na een achtervolging slenterde hij naar een van de grote ramen toe en nestelde zich op de vensterbank. Er lagen nog steeds dikke kussens op. Waarschijnlijk hadden hier veel anderen jongeren ook gezeten, toen de school nog maar net bestond. Intussen zouden die kinderen al volwassen zijn en zich misschien dit plekje niet eens meer herinneren. Dat was goed, dat was wat Kian nodig had. Een plekje die niemand zich zou herinneren. Hij sloot zijn ogen en legde zijn hoofd tegen het raamkozijn. Hij viste zijn pakje sigaretten uit zijn zak en pakte er eentje uit. Het pakje gooide hij naast zich neer en na een paar knipjes met zijn vingers, waar verschillende vonken bij verschenen, vatte de sigaret vlam. Tevreden begon Kian te roken. De rook die hij uit blies kringelde omhoog, gleed verder langs het plafond. Op zoek naar een uitweg. Kian opende zijn ogen weer en bekeek de rook met een glimlach. Eigenlijk had hij zich niet relaxter kunnen voelen.

Jane was vandaag niet op haar best gekleed. Haar haren waren in een strakke knot naar achteren gebonden. Ze had een wijde harembroek aan en een shirt waar pacman op stond. Je kon zeggen dat ze op haar zachts gezegd niet haar best had gedaan op haar kleren vandaag. In haar handen had ze een paar boeken. Vandaag zou ze eens gaan leren want het ging niet goed met haar cijfers. Ze had een leesbril op, geen leuke rayban maar gewoon een doodnormale rechthoekige. Als je haar nooit zonder make-up had gezien zou je schrikken. Niet omdat ze er zo verschrikkelijk uit zag maar omdat ze er veel natuurlijker eruit zag. Haar gave huid straalde, dat maskertje van gister avond had zo te zien wel geholpen. Ze zuchtte en opende de deur van de oude zaal. Hier kon ze het best leren. Pure rust en het was er altijd doodstil. Ze trof iets anders aan wat ze had verwacht. De lege zaal waarop ze gehoopt had was verandert in een lege zaal waar 1 jongen zat ; Kian. 'Kian?' Een frons rustte op haar gezicht toen ze de jongen zag. Zat hij op deze school?

Met zijn vingers zocht hij naar zijn ipod, die als het goed is nog in zijn zak zou zitten. Gelukkig was dat inderdaad het geval en met een gelukkige glimlach plopte hij in en sloot zijn ogen, terwijl hij af en toe de sigaret naar zijn mond bracht en weer wat zwarte rook uitademde. Zijn muziek stond niet al te hard, het was hier vrij stil, dus hij kon het toch wel horen. Maar het was het belangrijkste dat hij het ook zou horen als er iemand binnen kwam, hij werd niet graag verrast en de kans dat de jongens hem zich lieten verdedigen, was klein. Ze zouden niet winnen als Kian zijn krachten zou gebruiken. De jongens wisten namelijk dat Kian iets speciaals had, al wisten ze niet wat. Zelf hadden ze die krachten namelijk niet.

Hij schrok dan ook op toen de deur openging en hij voetstappen hoorde, snel keek hij opzij, maar werd onmiddellijk gerustgesteld. Een meisje kwam binnen, duidelijk om te studeren, aan haar verschijning gezien. Het was een mooi kind, kon hij van een afstandje zien, maar ze had duidelijk niks aan haar uiterlijk gedaan. Zelfs Kian leek er verzorgder uit te zien in zijn baggy spijkerbroek en zijn witte t-shirt. En ze kende hem. Een verbaasde blik was verschenen op zijn gezicht en hij keek naar haar gezicht. Hij herkende haar echter niet met de bril op. Ze had iets bekends, maar hij kon zijn vinger er niet op leggen. 'Hee..' Antwoordde hij daarom voorzichtig. Zijn schorre stem klonk ruw door het harde lopen. Ze zou vast een keer in de school iets over hem hebben gehoord, wat ook haar verraste gezichtsuitdrukking verklaarde.

Jane liep verder, voelde zich een beetje ongemakkelijk met die kleren, en ging naast hem zitten. Glimlachend keek ze naar hem. Haar hand rees om die door haar haren te halen maar ze liet hem al snel zakken toen ze bedacht dat haar haren vast zaten. Wat moest ze nu zeggen tegen hem.. Hoe die daar nu zo zat leek hij echt iets met haar te doen. 'Ik had je niet op deze school verwacht.' Zei ze daarom maar, haar blik niet van de zijne los te krijgen. Die ogen.. Ze was er helemaal betoverd door..
-
Sorry, ben een beetje inspiratieloos voor Jane, irriteer me ook een beetje aan haar ahahha.

:O. Waarom vind je haar niet leuk meer dan?

Ze kwam dichterbij en gaf daarbij Kian de kans om haar beter te bekijken. Een schok ging door hem heen. Het was Jane. En hoe zag ze eruit! Ze was nog steeds mooi, dat wel. Hij hield zijn hoofd een beetje scheef en volgde haar met zijn blik, om wat op te schuiven zodra ze bij zijn vensterbank aangekomen was. Zonder er over na te denken liet hij zijn vingers over haar arm glijden, waarbij hij perongeluk wat schokjes overbracht. Meteen trok hij zijn hand terug. 'Oeps, sorry.' Zei hij met zijn schorre stem, die nog lichtjes van streek was door het harde rennen. 'Echt niet, ook niet na al de schokken die ik je al gegeven heb?' Lachte hij zachtjes. Het was vreemd om hier zo tegen te komen, terwijl hij haar nog nooit gezien had op school. Maar ergens had hij het wel veracht, de plotselinge warmte van haar lichaam steeds, moest wel door een kracht veroorzaakt worden. 'Je kracht is thermolyse nietwaar?' Vroeg hij voorzichtig, hoewel hij er vrijwel zeker van was dat dat inderdaad de kracht was die zij bezat. Haar warme lijf. Hij kreeg het er zelfs warm van nu hij er aan dacht.

Ik weet niet, waarschijnlijk omdat ik inspi heb voor meisje wat leuker als haar is ahahaha maar ik vind het jammer van ons plannetje dus ik zal wel proberen
-

Jane voelde het schrokje en lachte er zachtjes om, pijn had het niet gedaan. 'Ja, maar je leek me te volwassen voor deze school. Je bent zo een rebel en had echt niet gedacht dat je zo braaf naar school zou gaan.' Zei ze grijnzend. Het was de waarheid, dit had ze echt gedacht. Voorzichtig legde ze haar boeken op de grond en verzette haar bril ietwat. Ze had nooit verwacht dat ze hem zou tegenkomen in deze toestand,, zo afgepeigerd, zo slordig. Toch was ze blij dat hij haar zo tenminste al had gezien, dan had hij haar meteen op haar slechts gezien.

Noël zat in zijn eentje in de lege ruimte. Genietend van het eerste licht van de morgen. Hij was de slaapzaal uit gesneaked rond een uur of vier om hier naar de zonsopgang te kijken. Ze hadden het vast niet door, en zo wel, ach hij werd toch al vaak genoeg op het matje geroepen. Meestal knepen ze een oogje dicht omdat ze wel door hadden dat zijn insomnia het 8 uur in een bed liggen een beetje nogal saai maakte. Hij zat op het piano krukje en staarde naar buiten, zachtjes een liedje zingend dat in zijn hoofd zat.
---
Dit zingt hij de stem van oren lavie klopt best wle met hoe noel ongeveer klinkt in mijn hoofd

Louise kon niet meer slapen, ze had een tijdje wakker gelegen en had het niet langer meer uit kunnen houden om nog in haar slaapkamertje te zitten. Toch met een nog wat slaperig hoofd was ze onderweg naar de zaal die ze een paar maanden terug ontdekt had. Ze had het regelmatig opgezocht sinds die tijd. De sfeer, de oude piano de ruimte zelf trok haar als een tong naar een holle kies. De pijn die de herinneringen boven brachte, maar ook het geluk was onbeschrijfelijk. Soms kon ze zich echt weer even dansend wanen. "Nu was er wat anders aan de zal, dat merkte ze direct toen ze naar binnen reed. Iemand zong. Haar ogen dwaalde af tot ze iemand op de piano kruk zag zitten, Noël. "oh sorry." momplde ze terwijl ze direct haar banden probeerde stil te zetten.

Noël stopte onmiddellijk met zingen toen hij Louises stem hoorde. Hij keek haar betrapt aan. Alsof hij betrapt was terwijl hij iets erg beschamends aan het doen was, zoals debiel dansen met de muziek te hard aan als je denkt dat je aleen thuis bent, maar iemand is nog thuis en die loopt de kamer binnen en dan is het gewoon awkward. De momentele situatie was neit zozeer awkward, maar hij bloosde wel. Hij vond het okee om voor haar te zingen als ze practisch sliep. Nu ze volledig bij bewustzijn was werd hij zich erg zelfbewust. Hij was ervan overtuigd dat hij neit kon zingen, ookal was het tegendeel waar.

Louise wist njiet echt waar ze nu moest kijken, zeker niet toen ze merkte dat Noël zich betrapt voelde, haastig wende ze haar blik af die ze uiteindelijk op haar knieën gericht hield. "Sorry, ik had niet door dat er iemand binnen was." mompelde ze beschaamd. Ze moest hem wel hebben, eerst moest hij door haar een end omlopen, daarna viel ze uit haar rolstoel en moest ie haar duwen, toen viel ze nog in slaap ook en nu dit weer. Het begon haast typisch te worden. Louise keek hem even kort aan, waarna ze wat naar voren reed om haar stoel te kunnen draaien en er zo snel mogelijk weer vandoor te gaan.

Noel keek op toen hij in zijn ooghoek zag dat ze wilde omdraaien. "Ik snap eht wel hoor, als je niet met me om wil gaan." Hij had zo'n bui, zo'n bui waarin hij aleen maar kon verdrinken in zelfhaat, de weinige onzekerheden die hij had en het verdriet bij de gedachte aan alle dat hij was verloren. Hij had een 'aura' dat iedereen kon voelen. Hij was ijskoud op het moment, en de lucht in zijn buurt ook. Dat gebeurde wel vaker als hij verdrietig was. Dat verdrietig zijn was op zijn beurt voor hem net zo zeldzaam als een zebra die een leeuw opat. Nou okee, iets minder zeldzaam. Normaal uitte hij al zijn gevoelens aleen door zich op alles en iedereen af te reageren. En dus een enkele keer met verdriet.

Louise merkte dat hij in een slecht humeur was, "Hoe bedoel je?" vroeg ze lichtelijk verbaast, ondertussen had ze haar rolstoel al weer stil gezet om op zijn vraag te kunnen antwoorden. "Ik wilde je alleen niet storen" voegde ze er aan toe terwijl ze haar handen in haar schoot legde, tussen haar benen omdat het ijzig koud in de zaal was. Het was normaal al niet een erg warme zaal, maar nu was het kouder dan dat het zou moeten zijn. Misschien was Noël wel bezig, het had van zijn emoties afgehangen had hij de vorige keer verteld. Maar Louise was niet iemand die daar een probleem van maakte.

Noël schudde zijn hoofd. "Je stoorde me niet. Ik was immers niets zinnigs aan het doen." zei hij met een klein glimlachje. Hij kreeg door dat ze het koud had en kon zich wel voor zijn kop slaan. Natuurlijk was hij weer voor vriezer aan het spelen. Hij deed zijn best zijn output-temperatuur aan te passen, iets minder koud te maken. ookal resulteerde dat erin dat hij het vanbinnen wel kouder kreeg.

"Wat is er niet zinnigs aan?" vroeg ze. Alsof het zinnig was dat zij hier naar toe kwam, naar een zaal die zo veel herinnereingen ophaalde, waar ze niet eens blij van werd. Ze had de rolstoel weer stilgezed en een kwart slag gedraaid zodat ze naar Noe"l kon kijken terwijl ze praatte.

Noël rolde met zijn ogen. "Ik was aan het zingen. Alsof ik daar iets mee opschiet. Ik kan niet eens goed zingen of zo." Zei hij zacht. Hij dacht dat echt, dat hij niet kon zingen. Ook al was dat net zo waar als dat hij altijd alleen zou zijn, dat het zijn schuld was dat zijn moeder dood was, hulp zoeken voor zijn insomnia aanstelleritis was en andere dingen die hij zichzelf verweet. Allemaal total bullcrap, niet dat hij zich dat volledig realiseerde.