The Vampire

Avery knikte, "ik vind het niet erg." zei ze terwijl ze haar blik op hun handen richtte. Hoe was ze ooit in dit pakket beland? vroeg ze zichzelf af. het lot had rare wendingen. "Zijn er veel vampiers?" voegde ze er toen aan toe.

Heel eventjes beet Mason op zijn lip, iedere vampier wist hoeveel er van zijn soort ongeveer rondliepen. Alleen was het informatie waarover de regeringen nog steeds niet beschikte. Iets wat hen in leven hield. De regering dacht dat er ontzettend veel van hen rondliepen, in werkelijkheid waren ze maar met weinig. Alleen konden ze zoveel schade aanrichten als ze eenmaal wild waren geworden. 'In deze stad maar twee, mijn zus en ik,' zei hij tegen haar. 'Wereldwijd zijn er ongeveer 10.000 van ons,' zei hij tegen haar. Van die 10.000 waren er maar ongeveer 4000 wild, de rest leefde beschaafd.

"Tienduiizend" herhaalde ze ietwat ongelovig, oké in verhouding op 7 miljard was het niets, maar het zou een hele stad kunnen vullen. Voorzichtig glimlachte ze was, "Dan heeft deze stad dus geluk, zonder gevaarlijke vampiers. Zijn die er eigenlijk?" ze kende dus alleen Mason, en die was in haar ogen van het goede soort. Al zou hij mensen vermoorden, misschien kon haar hoofd het zelfs dan nog zo verdraaien dat ie goed was, maar dat waren alleen maar speculaties van haar in love gedachtes.

Mason glimlachte. 'Er zijn vampiers die slecht zijn, ze zijn gegrepen door de ziekte maar daar moet jij je mooie hoofdje niet over breken,' zei hij met een glimlach. Dit waren dingen die hij niet met haar wilde delen, ze konden haar leven teveel beinvloeden. Iets wat hij koste wat kost wilde voorkomen. Natuurlijk kon hij niet alles achterhouden, hij had al teveel verteld wat invloed had op haar leven.

Avery hield haar hoofd wat schuin."Het is altijd handg om te weten niet waar?" nu haar waarheidswereld totaal niet leek te kloppen moest ze bepaalde dingen gewoon opnieuw leren als als waarheid te beschouwen. Met haar vrije hand ging ze even door haar haar warna ze even naar de lucht keek.

Mason schudde zijn hoofd. 'Ik kan je niet teveel informatie geven, om je eigen bestwil,' zei hij tegen haar. Deels ook voor zijn eigen veiligheid, het was nu eenmaal verboden om teveel informatie te delen met een mens, zeker op dit moment. Nu er meer vampieren dan ooit over deze wereld heen liepen.

"oké." Avery had geen idee in wat voor wereld ze nu belande en durfde dan ook niet teveel risico te nemen met doorvragen. Ze kneep eventjes in e hand van Mason. "Maar je kan dus gewoon tegen zonlicht en alles?" vroeg ze toen, aangezien het nog steeds goed weer was in de stad.

Mason schudde zijn hoofd. Onder zijn shirt haalde hij een steen tevoorschijn die aan een ketting hing. 'Ik moet dit dragen, als ik zonder dit in de zon kom dan zal ik tot as wederkeren,' zei hij tegen haar. Het was de makkelijkste manier om een vampier te vermoorden, maar je moets ze wel eerst te pakken krijgen.

Avery keek naar de steen die er voor zorgde dat hij gewoon in het zonlciht kon overleven. Voorzichtig reikte ze naar de steen die gewoon als ieder andere soort steen aanvoelde. Daarna stopte ze hem weer in zijn shirt. "Dus eigenlijk leef je als een normaal mens behalve dat je een wat ander dieet er op na houdt" concludeerde ze met een glimlachje.

Zachtjes kneep Mason in haar hand. 'Zo zou je het wel kunnen noemen, ja,' zei hij met een glimlach tegen haar. Ze had het zojuist perfect samengevat. Hoopvol keek hij haar aan. 'Dus jij heb niet zo'n erge moeite met wat ik ben als de rest van de wereld?' vroeg hij haar, ngo steeds klonk er hoop in zijn stem.

Avery schudde haar hooofd. "nee." zei ze op een besliste toon, iets in haar lichaam leek de knoop door te hakken. Nee, hij was geen bloeddorstige vampier die zijn honger moest stillen met mensenbloed, hij dronk gewoon dierenbloed net als mensen dierenvlees aten. Behalve dat die niet ouder werd was hij gewoon hetzelfde. Ze glimlachte breed naar hem.

Mason glimlachte breed. Hij kon er niets aan doen maar hij trok haar naar zich toe en kuste haar zachtjes. Misschien een overhaast iets, maar hij wilde haar laten zien hoe gelukkig ze hem op dit moment maakte. Ze gaf hem het gevoel weer te leven. Dat was iets bijzonders omdat hij dat gevoel al meer dan een eeuw niet meer had gehad.

Kort voelde Avery een schrikreactie door zich heen gaan bij de lippen, maar snel kwam ze er al wachter dat het precies dezelfde lippen waren als eerst. De lippen die ze niet kon weerstaan alsof ze een soort drugs waren die haar enorm gelukkig deden voelen. Voorzichtig kuste ze hem terug toen het verschrikte gevoel verdween.

Mason hield haar dicht tegen zich aan, hij wilde haar nooit, maar dan ok nooit meer laten gaan. Zijn tong gleed voorzichtig over haar lippen. Daarna liet hij haar los. Bang dat ze in ademnood zou komen, hijzelf had geen zuurstof nodig om te over leven. Een paar mensen keken hen aan dat ze zo openlijk hun affectie voor elkaar toonde. 'Misschien moeten we eventjes ergens anders heen gaan,' zei hij met een glimlach.

Avery merkte inderdaad dat er naar hun gekeken werd. "Klinkt als een goed plan." zei ze, ineens werd ze nieuwsgierig naar zijn huis, "Waar woon jij eigenlijk?" vroeg ze toen. Hij wist waar zij woonde, was er nu al een keer of twee geweest, maar ze had werkelijk geen idee in welk deel van de stad Mason woonde.

mason glimlachte. 'Ik woon achteraf,' zei hij tegen haar. 'Als je wilt dan kan ik het je wel laten zien,' zei hij terwijl hij opstond. Hij had zijn hand al uitgestoken zodat ze deze kon vastpakken. Hoewel hij een uur geleden nog had getwijfeld of ze dat wel wilde wist hij nu dat ze het niet erg zou vinden. Ze had het immers ook niet erg gevonden dat hij haar kuste.

"Graag." zei ze terwijl ze zijn handvastpakte nadat ze was opegstaan. Ze voelde dat haar kont stijf was geworden door et houten bankje, kort bewoog ze haar benen om het gevoel er weer in terug te krijgen. "Welke kant op?" vroeg ze toen ze eenmaal stond. Ze merkte dat ahar angst nu kleiner was dan eerst, ze voelde dat er geen gevaar was.

mason begeleidde Avery door het park naar de ingang. Een stukje verderop stond een motor. Hij viste zijn sleutels uit zijn zak. 'Ik hoop dat je geen probleem hebt met snelle motoren?' zei hij met een glimlachje teriwjl hij naar het voertuig toeliep. Hij had altijd twe helmen bij zich, dus dat zou het probleem niet kunnen zijn.

Avery's ogen vergrootte zich wat bij het zien van de motor. Ze had zelf nog nooit op een motor gezeten, altijd had ze die scheurijzers maar gevaarlijk gevonden. Als voetganger werd je haast dagelijks door die krengen van je voeten gereden. "Als je voorzichtig doet..." zei ze terwijl ze naar de motor toeliep.

mason drukte zijn lippen zachtjes tegen die van haar. 'Natuurlijk doe ik voorzichtig, ik heb iets kostbaars bij me,' zei hij met een grijns. Hij reikte haar een helm aan en schoof zijn eigen helm over zijn hoofd. Daarna hield hij de motor zo dat ze achterop kon stappen.

Avery stak plagend haar tong uit en zette de helm die hij haar aangaf op haar hoofd. Het ding was warm, maar minder zwaar dan ze verwacht had. Ietswat stuntelig klom ze even later bij Mason achterop de motor. Ze klemde haar armen stevig om zijn middel heen, zij zou het waarschiijnlijk weer voorelkaar krijgen om eraf te donderen en dat wilde ze niet riskeren.

Zodra Mason merkte dat ze goed stevig achterop zat gaf hij gas. Hij reed snel maar wel voorzichtig. Voor zijn doen was dit langzaam, hij was gewend aan veel hogere snelheden dan dat enig voertuig ooit had gereden. Het duurde ongeveer een halfuurtje voordat ze bij zijn huis kwamen. Het was een soort landgoed met een groot en stijlvol huis, op een plek die maar heel weinig mensen kende. Eigenlijk kwam hier nooit iemand.

Avery keek haar ogen uit toen ze bij het landgoed aankwamen. Ze wist niet wat ze precies had verwacht, maar it leek inderdaad wel bij Mason te passen. Het zag er prachtig uit. Haar blik ging naar de omgeving, ze was hier nog nooit geweest en het huis lag op een afgelegen plek, misschien was dat express gedaan zodat ze alle ruimte hadden om te jagen. "Wauw." zei ze tegen Mason, eigenlijk wilde ze fluisteren maar dat was niet hoorbaar boven de motor uit.

Mason zette de motor uit en Amber kwam net het huis uit gestormd. Mason had zijn arm om avery heen geslagen. 'Sorry voor mijn zus,' zei hij tegen haar. Hij kon niet veel aan Amber doen, ze was nu eenmaal een spring in het veld. Al snel vloog ze Mason om de hals. In zijn oor fluisterde ze snel de vraag of alles goed was verlopen. Mason grijnsde. 'Dat soort vragen mag je ook gewoon hardop stellen zus, Avery weet het meeste toch al,' beantwoorde hij haar vraag.

Avery lachte eventjes, ze mocht Amber wel sinds de avond dat ze behoorlijk kwaad was geweest op Mason omdat hij toen zon zak was geweest, hoewel ze nu zijn reactie in zekere zin wel kon begrijpen. "Hea" groette ze toch wat ongemakkelijk omdat ze nu wist wat Amber voor wezen was en Amber daar misschien wat minder blij mee was.