The Vampire

Rpg tussen Eef en mij.. niet tussendoor komen
Lezen mag natuurlijk altijd

De wereld veranderd, alles wat je kende tussen goed en kwaad veranderd. Niets is zeker meer. Dit alles komt doordat bekend wordt dat er mytische wezen op deze aarde rondlopen. Altijd hebben ze dat al gedaan, altijd in de luwte van een gebouw. In de veiligheid van de schaduwen en donkerte. Alleen een verschrikkelijke ziekte veranderd dit alles.
De wezens worden bloeddorstig, voor de duidelijkheid het gaat om wezens zoals Vampieren dat soort dingen. Nou waren een aantal van deze wezens al bloeddorstig, ze konden zich alleen beheersen. Dat is veranderd, de ziekte maakte dat ze hun zelfbeheersing verliezen, ze vermoorden mensen puur voor hun genot.
Toch is er ook nog iets positief, Vampiers die nooit mensenbloed hebben gedronken zijn immuun voor de ziekte. Ze hebben natuurlijk nog steeds hun bloeddorst, alleen zijn ze veilig zolang ze geen mensenbloed drinken. Zodra ook maar een druppel mensenbloed hun lippen raakt zullen ze veranderen, ze zullen ten prooi vallen aan de bloeddorst. Ontembaar brandend in hun ziel.
Maar wat nu als zo’n speciale Vampier verliefd wordt? Niet gewoon op een ander lotgenoot, nee op de slachtoffers. Op de mensen die weerloos zijn.

Voornaam&achternaam: (betekenis mag)
Bijnaam: (Hoe wordt je personage meestal genoemd)
Leeftijd: (tussen de 16 en 19 jaar)
Innerlijk: (minstens 2 goede en 2 slechte eigenschappen. Onthoud dat je personage niet perfect is.)
Uiterlijk: (plaatje alleen is niet genoeg.)
Sterk punt: (waar is je personage goed in noem minstens 1 ding.)
Zwak punt: (waar is je personage slecht in noem minstens 1 ding.)
Overig: (moet je nog iets melden.)

Naja regels weten we wel he XD

Voornaam&achternaam: Mason Style
Bijnaam: Jay of Jason.
Leeftijd: 18
Innerlijk: Jason is een mysterieuze jongen, hij weet precies wat hij wilt en gaat daar ook voor. Op het eerste oog lijkt het een doodgewone jongen, alleen zelfs een doodgewone jongen kan een masker dragen. Jason is zo’n jongen met een masker. Hij heeft veel geheimen waardoor hij gesloten raakt.
Uiterlijk: blond warrig haar, groene ogen die van kleur veranderen naar mate zijn bloeddorst groeit en afneemt.


Sterk punt: Jason is lichamelijk sterk, zijn geest is ook redelijk sterk al is dat in de buurt van mensen een stuk minder.
Zwak punt: Hij is slecht in comuniceren.
Overig: Nou hij is een vampier… is misschien wel handig om te weten XD

Voornaam&achternaam: Avery Kimberly Jones
Bijnaam: Avery
Leeftijd: 17
Innerlijk: Avery is gewoon een normaal meisje, ze vind zichzelf niet zo bijzonder en valt ook niet enorm op. Ze is slim, erg slim zelfs en is dan ook vaak in de boeken te vinden om haar kennis uit te breiden. Sommige beschouwen Avery dan ook als een nerd, wat ze eigenlijk ook wel een beetje is. Avery zul je niet snel boos zien, meestal is ze gewoon kalm en geduldig tenzij je haar echt kwaad maakt.
Uiterlijk: Avery heeft niet een heel bijzonder uiterlijk. Ze heeft lange donkerblonde haren die ze zelf niet echt geweldig vind, maar ze heeft het lef niet om het af te knippen of te kleuren. Ze heeft hazelnootbruine ogen die een lieve uitstraling hebben. Ze is niet enorm lang: 1,70. Ze is slank gebouwd, maar daar sport ze ook voor om het zo te huden.

Sterk punt: Ze is vindingrijk en heeft een positieve kijk op de wereld.
Zwak punt: Als ze het even niet meer ziet zitten kan ze helemaal gaan paniekeren.
Overig: she is human

Avery zat op een muurtje in de zon. Het was begin mei en de zon begon eindelijk weer echte warmte af te geven. De zonnestralen verwarmde de bleke huid van Avey die een boek op haar schoot had liggen. Echt lezen deed ze niet, nee haar blik ging vooral naar de voorbijgangers die over de drukke winkelstraat liepen. Avery hield ervan om mensen te bestuderen, zeker als de mensen het niet doorhadden. Daarvoor was deze plek uitermate geschikt, op het muurtje viel ze nauwelijks op, was ze een van de vele mensen die even leek uit te rusten. Af en toe werd haar aandacht afgeleid door een groepje toeristen dat een meter of 10 verderop zat, hevig in discussie in welke richting ze nu zouden gaan. Tenminste dat haalde Avery uit hun gebaren, veel van hun taaltje begreep ze niet. Het leek op Spaans, of Frans misschien?

Mason liep over het plein heen. Hij hield alles in de gaten voor als er toevallig een vijand aan zou komen. Hij had dorst, maar hield zich in. Zijn ogen waren donker groen, heel erg donker maar bijna niemand zou het opvallen. Hij liet zijn ogen door de menigte gaan. Er was niet veel bijzonders te zien. Het was dom van hem om hierheen te komen, het was dom om zich aan deze verleiding bloot te stellen. Dat had hij geweten als hij zich er niet voor afgesloten had. Hij had geweten dat alles op dit punt zou gaan veranderen, als hij dat had geweten was hij nooit gekomen.

Avery's lichtbruine ogen bleven op een bekend gestalte hangen. Of bekend was eigenlijk een groot woord. Haar vriendinnen hadden het wel eens over hem gehad en ze had hem wel eens gezien ergens, maar echt gesproken had ze hem nooit. "Wat doe jij nou hier?" vroeg Avery toen hij dichtbij genoeg was om hem aan te spreken. Dit was een deel van de stad waar maar weinig mensen kwamen die in de stad woonde. Het was te toeristisch wat hen betreft.

Mason's ogen gleden langzaam naar het meisje dat tegen hem sprak. Hij herkende haar van gezicht, het was eigenlijk niet de bedoeling dat hij bekende tegen zou komen, maar ach hij kon er nu ook weinig aan veranderen. 'Datzelfde kan ik jou ook vragen,' zei hij met een lichte glimlach. Hij had haar nou niet echt ingeschat als een meisje dat hierheen zou komen, het was nou niet echt een geweldige shopplaats ofzo.

Avey halde haar schouders op, haar blik ging even naar het boek dat ze van plan was om te lezen. Ze wist dat de meeste het ontzettend suf vonden als je zat te lezen. Maar ze kon er nu weinig meer aan veranderen, een voordeel voor haar was dat het boek nog gesloten op haar schoot lag met de titel naar boven "Ik kom hier om mensen te kijken." verklaarde ze haar komst naar deze plek. "En jij dan?" ze schoof wat opzij zodat als Mason het wilde hij naast haar plaats kon nemen, maar voor hetzelfde geld was hij ergens naar onderweg.

Mason ging naast haar zitten. Gewoon omdat hij dacht dat het geen kwaad kon. 'Gewoon, beetje rondhangen,' zei hij zoals een normale tiener had geantwoord. Hij mocht haar niet laten merken wat hij daadwerkelijk was. Hij wist dat het niet echt een geheim was dat er vampiers rondliepen op de wereld, alleen wilde hij niet dat mensen bang voor hem werden. Nog nooit had hij een mens gebeten dus gevaarlijk was hij niet.

Avery wist wel dat er vampieren rondliepen op aarde, maar er zorgen over geaakt had ze nooit gedaan. Natuurlijk had ze wel eens verhalen gehoord, maar die waren nooit in haar buurt geweest, zoiets overkwam haar niet. Een naïeve gedachte, maar dat was menselijk. Vele mensen hadden die manier van denken, nee het overkomt mij niet dat m'n huis afbrand, nee ik ben niet van plan een ziekte op te lopen etc. "intressant." zei ze grinnikend. Het leek haar niet de leukste manier om de tijd door te brengen. Hoewel zij degene was die maar saai naar mensen zat te kijken.

Heel iets hield hij zijn hoofd scheef en keek haar recht aan. 'Hoezo?' vroeg hij haar toen nieuwschierig, hij vroeg zich af wat ze daar zo interessant aan vond. Het was redelijk normaal dat je dat deed, het was eerder interessant dat ze naar mensen had zitten kijken dan dat hij hier rondhing, wat hem betreft in elk geval.

Avery schudde haar hoofd, "Dat was sarcastisch." merkte ze droog op. Het was misschien niet zo duidelijk geweest, maar om daar lang over na te denken had geen zin. Geweest was geweest, je kon er toch niks meer aan veranderen. "Maar ik bedoel, in je eentje lijkt het me niet b epaald gezellig?" voegde ze er op een vragende toon na enkele seconde aan toe. Ze legde haar hand op de kaft van het boek en begon een beetje aan het hoekje te frunniken, niet wetend wat ze anders zou moeten doen met haar handen.

Mason haalde zijn schouders op. 'Ik ben nooit echt alleen,' zei hij tegen haar. Er hing altijd wel iemand van zijn familie rond. Er was altijd wel iemand die hem de les probeerde te lezen. Ergens voelde hij zich stom dat hij niet door had gehad dat het sarcastisch was bedoeld, maar veranderen kon hij het niet meer. Heel eventjes keek hij door de menigte heen. Op een of andere manier vervaagde die een beetje, het was niet zo belangrijk meer voor hem. Iets wat opzich al raar was, zijn omgeving was altijd belangrijk.

Avery keek hem wat vragend aan bij de woorden dat hij nooit echt alleen was, "Hoe bedoel je?" Hij kon bedoelen dat hij zoveel mensen kende of makkelijk aan de praat raakte. Hij zat nu toch ook met haar te praten? Wat betekende dat hij nu ook niet meer alleen was. Avery schudde de gedachtes in haar hoofd van haar af, ze moest niet zo moeilijk denken. En misschien had Mason helemaal niet zo'n zin in al die vragen aan z'n kop. Wat volkomen begrijpelijk was, maar soms hielden haar hersens maar niet op met vragen bedenken. Een eigenschap die aan de ene kant handig te noemen was, aan de andere kant kon hij behoorlijk vervelend zijn, zeker voor andere.

Mason glimlachte kort. Hij vond het eigenlijk wel grappig dat ze zoveel vragen stelde, hij had er totaal geen probleem mee. Wel vaker was het geval dat iemand hem volledig ondervroeg over van alles en nog wat. Hij was het gewend. Juist op het moment dat hij antwoord wilde geven op haar vraag kwam Amber tussen de mensen door naar hem toe gelopen. Ze was zo iemand waar iedereen jaloers op was, twee lange bleke benen die deels bedekt werden door een kort rokje. Een grote voorgevel en ze zag eruit alsof niets haar klein kon krijgen. Ofwel, ze zag er voor de meeste uit als een bitch. Mason wist beter, hij wist dat er een zacht persoon onder dit schild zat. Ze was zijn zus en ze hadden een ongelofelijk sterke band. 'Mason, kom je?' vroeg ze aan hem. Mason keek naar haar op. 'Wacht eventjes,' zei hij tegen haar. Daarna draaide hij zich weer om naar het meisje. 'Dat is dus de persoon die me altijd gezelschap houd,' zei hij tegen haar.

Avery volgde de blik van Mason naar de mensenmassa. Het was niet moeilijk te raden waarn zijn blk op gefocused werd. Haar bliek viel op een prachtige jonge vrouw, ze zag eruit alsof ze zo uit een tijdschrift had kunnen wegwandelen. Op z'n zachtst gezegd enorm knap. Ze had het soort uiterlijk waarop Avery jaloers was, afgezien van haar slanke bouw was ze niet heel bijzonder. Haar borsten waren aan de kleine kant, ze had geen lange benen en ook geen taille om een moord voor te plegen. "Je vriendin?" vroeg Avery toen hij haar vraag beantwoordde. Nog steeds was haar blik gericht op het meisje dat gewoon jaloersmakend knap was.

Mason en Amber schoten tegelijk in de lach. 'Mocht ie willen,' zei Amber vrolijk. Mason keek haar daarop met een vrolijke blik aan. 'Amber is mijn tweelingzus,' zei hij met een glimlach tegen het meisje. Mason richtte zich weer op het meisje naast hem. Het was niet de eerste keer dat gedacht werd dat ze een stel waren, zeker niet door de mensen die hen niet kende. Amber ging ook niet naar dezelfde school als hem, dus daardoor kwam het ook dat Avery haar niet kende waarschijnlijk.

Avery was onverwacht bij het nieuws dat het zijn tweelingszus was, nu ze beter keek zag ze ook wel enkele overeenkomsten tussen het uiterlijk van Mason en Amber. Ze glimlachte even naar Amber bij wijze van begroeting. Nu Avery er beter over nadacht kon ze zich wel herinneren dat iemand haar had verteld dat hij een tweelingzus had. Maa rhij was maar een vage bekende dus dat soort dingen onthield je neit. Zelfs al had je een geheugen als Avery had. Ze stak uit gewoonte haar hand uit naar de zus van Mason, "Avey." stelde ze zichzelf even voor.

Amber pakte de hand gemakkelijk aan. 'Amber,' zei ze rustig. Daarna richtte ze zich weer op Mason. 'Ik wacht daar op je,' zei ze terwijl ze een hand gebaar maakte naar een plaats achter haar. Mason knikte kort en daarna draaide ze zich om zodat ze weer in de menigte verdween. Daarna richtte Mason zich weer op Avery. Hij had een vrolijke glimlach op zijn gezicht staan. 'Sorry daarvoor,' zei hij met een glimlach. Hij wist wat voor een effect Amber op de meeste meisjes had, en hij wilde niet dat er een rede was waarom Avery zich slecht voelde ofzo. Nu wist hij natuurlijk niet zeker of dat zo was, maar hij verwachtte dat eigenlijk wel. Daarbij kwam ook nog eens het feit dat meisjes het meestal niet leuk vonden als Amber bij Mason was.

Avery grinnikte even, "maakt niet uit hoor." zei ze met haar blik gericht op het weg flaneerende meisje. Het zag er naar ut dat het meisje zich volkomen bewust was van haar schoonheid, maar niet op de manier dat ze het in iemand neus moest wrijven. Nee met zo'n uiterlijk was dat totaal niet nodig. Avery moest toegeven dat ze best een beetje jaloers was, iedereen die bij Amber in de beurt stond zou verbleken naar de achtergrond. Met haar hand plukte ze een onzichtbaar pluisje van haar spjkerbroek af en liet het door het lichte briesje meevoeren. "Ze lijkt me wel aardig." voegde ze eraan toe. Amber had haar geen vuile blik of rotopmerking naar het hoofdgeslingerd, dan was voor Avery al snel emand aardig.

Mason glimlachte. 'Ze is aardig, al zien maar heel weinig mensen dat,' zei hij tegen haar. Hij keek haar eventjes echt aan. Ze was een van de weinige die zo snel zeiden dat Amber aardig was, Amber werd meestal gezien als een arrogant rot kind, iets wat Mason stak. Hij vond het vervelend voor Amber dat de meeste het haar zo moeilijk maakte, het leven dat ze leidden was al niet echt gemakkelijk.

Avery haalde haar schouders op, ze was niet zo van het snel veroordelen van mensen. Nog zo'n naïef trekje van haar, het was een eigenschap dat vaker in haar tegendeel dan in haar voordeel werkte, maar afleren was niet zo makkelijk. Avery zelf had geen broertjes of zusjes, laat staan een tweelingzus en kon de band dan ook niet helemaal begrijpen die Mason met Amber zou moeten hebben. Maar ze leken van elkaar te houden, tenminste voor zover ze het gezien had. "Waar moet je heen eigenlijk?" vroeg Avery die haar blik weer van de menigte had afgewend en weer naar Mason keek. Amber had gevraagd of hij zo zou komen waardoor haar nieuwsgierigheid weer was gewekt.

Mason glimlachte. 'Niet speciaal ergens heen,' zei hij tegen haar. Hij kon haar moeilijk uitleggen dat Amber had gevoeld dat hij dorst had, hij kon moeilijk uitleggen dat hij daarom moest komen. Hij kon haar moeilijk vertellen dat hij zo zou gaan jagen om te blijven leven. Pas toen hij hierover na dacht rook hij haar verlokkelijke bloed. Hij draaide zijn hoofd af en zijn glimlach verdween. Hij moest zich inhouden, het zou verschrikkelijk zijn als hij nu bloed van een mens binnen zou krijgen. Dat zou hem tot een monster maken.

Avery had geen enkel idee over wat er door zijn gedachten heen gingen. Over het bloed dat hij nodig had om zijn honger te stillen. "aha." humde ze een beetje instemmend dat ze begreep wat hj bedoelde. Soms zou ze ook wel een zus of een broer willen hebben waarmee ze van alles samen zouden kunnen doen. Ondanks de verhalen die ze tehoren kreeg van mensen met een jonger of ouders zusje die helemaal gek van elkaar werden. Het leek haar juist helemaal geweldig,daar had ze die paar ruzies wel voor over. Avery keek weer even naar Mason en glimlachte naar hem, ze had niet door dat de glimlach op zijn lippen verdwenen was. En dat voor iemand die er van hield om mensen te bestuderen.

Mason beet op zijn lip en keek weer naar Avery. 'Ik denk dat ik maar eens moet gaan,' zei hij tegen haar. Het voelde ongemakkelijk aan. Snel stond hij op en verdween in de menigte, hij moest hier weg en wel snel. Zodra hij Amber had gevonden vertrokken ze uit deze plaats. Hij moest jagen en dat moest hij snel doen, voordat de dorst hem volledig zou overmannen.