The Vampire

Mason voelde de onprettige stilte, hij voelde zich niet op zijn gemak en wilde eigenlijk iets over zijn gevoelens vertellen tegenover Avery. Hij wilde vertellen wat hij echt was, wie hij echt was. Hij wilde haar uitleg geven over die avond. In plaats van dat alles te doen zei hij iets heel anders. 'Avery, ik kan jou nooit iets van een toekomst geven,' fluisterde hij een klein beetje moeizaam. Hij wilde dat hij het kon. Maar het was simpel weg onmogelijk. Hij was slecht, en als ze slim was zou ze hem verachten en nooit meer bij hem in de buurt komen. Als hij slim was zou hij nu weer weglopen en ditmaal nooit meer terug komen, voor haar veiligheid. Maar hij was niet slim, nee hij was egoistisch wilde niet bij haar weg gaan.

Avery werd een beetje overvallen door de woorden. Niet alleen omdat ze elkaar nauwelijks kende, maar omdat ze vooral meer impact hadden dan ze verwacht. Ze hadden alleen maar gezoend, maar stiekem had ze op zoveel meer gehoopt. Onbewust, want ze had dit soort gedachtes nooit toegestaan. Avery haalde vanuit haar tenen diep adem bij die woorden. "Waarom niet?" ze probeerde zo rustig mogeljk te praten, het klonk wel alsof ze midden in een break-up zaten.

Mason keek Avery heel eventjes kort aan. Hij kon het haar nooit uitleggen, dat zou zijn dood worden of die van haar. Er stonden hoge straffen op het vertellen wat je was. Al wist de hele wereld al van het bestaan af van het verschrikkelijk monster dat hij was. 'Ik kan het je niet uitleggen,' zei hij tegen haar. 'Het enige dat ik je kan vertellen is dat als je slim bent je ver uit mijn buurt blijft,' zei hij tegen haar. Sommige mensen hadden genoeg aan die woorden, accepteerde het. Alleen schatte hij Avery niet in als zo'n mens.

Voor AVery werd het allemaal steeds ingewikkelder om het te begrijpen "Waarm dat?" ze voelde dat ze zichzelf hartstikke voor gek zette, ze had het gevoel dat er niemand dommer was als zijzelf op het moment. Ze had geen idee wat Mason bedoelde, waarom zou ze hem moeten ontwijken. Met haar hand wreef ze over haar knie, heen en weer, heen en weer, terwijl haar lichtbruine ogen die van Mason probeerde te vinden.

Mason was opgestaan, had heel kort zijn lippen op die van haar gedrukt. 'Geloof nu maar gewoon wat ik zeg,' zei hij tegen haar. Hij wilde het haar wel uitleggen maar het was te gevaarlijk. Bovendien wist hij dat als hij het zou vertellen dat ze hem dan nooit meer wilde zien. Welk normaal denkend mens wilde nu een relatie met een vampier aan gaan?

Avery voelde hoe er een explosie van gevoelens door haar lichaam heen stroomde bij de korte kus van Mason. Hij was onverwacht geweest, veels te kort. Avery schudde kort haar hoofd bij zijn woorden, mar zonder hem de kans te geven om nog wat te zeggen duwde ze haar lippen voorzichtig op die van hem. De korte kus had haar naar meer doen verlangen. Iets waar ze zich niet van af let houden door wat vaag gebrabbel.

Hoe graag Mason ook wilde dat Avery voor haarzelf bij hem uit de buurt bleef, kon hij haar niet weerstaan. Op het moment dat ze haar lippen op die van haar duwde trok hij haar iets omhoog uit de stoel zodat ze nog dichter bij zijn lichaam kwamen. Hij kuste haar nu met wat meer passie, misschien schemerde er zelfs een beetje liefde doorheen. Hij wist dat het verkeerd was. Op het moment dat hij weer een beetje bij zinnen was gekomen duwde hij haar iets van zich af. 'Avery...' bracht hij licht hijgend uit. Dat was niet alleen van het feit dat hij haar net had gezoend, ook van het feit dat het hem enorm veel inspanning koste om zijn tanden niet in haar nek te zetten. 'Beloof me dat je dat nooit meer doet,' fluisterde hij haar toe. Ze moest hem niet uitdagen, dat was gevaarlijk.

Avery genoot van de kus en liet zich overreind trekken door Mason. Ze waren alleen, haar moeder lag ziek op bed en zou er met geen mogelijkheid uitkomen en de rest van het gezin was allemaal tot het avondeten weg. Wat zou betekenen dat er geen beschamende momenten zouden zijn als er nu iemand kwam binnen wandelen. De passie die duidelijk werd in zijn kus zorgde ervoor dat er een warm soort vuur door haar lichaam verspreidde, toen hij de kus doorbrak twinkelde haar ogen lichtjes. Het gevoel dat hij haar gegeven had was onbeschrijfelijk en nieuw voor haar. Het was voor het eerst dat iemand haar dit tintelende gevoel wist ze te bezorgen. "hm k weet niet of ik je dat wel kan beloven hoor." ze legde haar hand op zijn op en neergaande borst en deed nog een klen stapje in zijn richting, klaar om nogmaals haar lippen op die van hem te drukken.
Wist Avery veel dat Mason het soort wezen was dat in sprookjes leek voor te komen, dat wel bestond maar niet in haar leefwereld. Vampieren waren van de verhalen uit de krant die ver weg gebeurde, iets wat eigenlijk door de meeste mensen als een halve mythe werd beschouwd, evenals door Avery, ondanks het duidelijke bewijs dat er was geweest door de jaren heen.

Mason zette een stap naar achter op het moment dat zij naar voren stapte. Hij schudde licht paniekerig zijn hoofd. 'Je moet het beloven,' zei hij tegen haar. 'Je moet,' fluisterde zijn stem daarna. De paniek en angst was in zijn ogen gekropen. Hij wist dat hij te ver was gegaan, ze had zich al bijna aan hem overgegeven was hij bang. Ze wist niet wat hij was, ze wist niet hoe gevaarlijk hij was. Het was verleidelijk om er nu gewoon uit te flappen dat hij een vampier was. Alleen durfde hij niet. Hij was bang. Voor het eerst in zijn leven was hij bang voor andermans leven. Het leven van Avery.

Dat kleine beetje van intens geluk dat door haar heen was geschoten verdween als sneeuw voor de zon bij de reactie van Mason. Ze wist dat ze niet de meest aantrekkelijkste persoon was, de meest lieve persoon, maar ze werd enorm door hem aangetrokken, maar niet alleen dat, omgekeerd wist ze gewoon zeker dat hij haar ook leuk vond. Maar dit bracht haar in verwarring. "Hoezo zou ik dat moeten?" het was geen spitse reactie als andere meisjes hadden kunnen geven, die meer zelfverzekerd waren van zichzelf en genoeg met jongens omgingen om ze in een keer om hun vingers te wikkelen. "Ga je er anders weer van door, als... als...." ze maakte even ene gebaar in het luchtledige. "toen." voegde ze er aan toe. Ze had het gevoel dat ze zichzelf voor de gek hield, dat Mason haar gewoon gebruikte, dat hij over een uur met een ander meisje ergens in de keuken stond.

Heel eventjes keek hij weg van haar ogen. Hij wist dat hij haar pijn had gedaan, dat wilde hij nooit weer doen. 'Het kán gewoon niet,' zei hij tegen haar. 'Ook al zou ik het nog zo graag willen,' fluisterde hij er daarna muisstil aan toe. Hij wilde het haar vertellen, haar uitleggen waarom het niet kon. Alleen dat zou zijn dood worden, en tegelijkertijd ook die van Avery omdat ze meer zou weten dan de meeste mensen. Er waren nog steeds geheimen ondanks dat hun bestaan bekend was geworden.

Avery liet zich weer op haar stoel zakken. "Ja het zal wel." haar stem klonk duidelijk boos, haast koppig omdat ze er klaar mee was. Tenminste ze wilde vanzichzelf dat ze er klaar mee was. Want zoals altijd wilde het hart wat anders dan het verstand, en dat terwijl ze nog niet eens wist wat Mason was. Kort flitste haar ogen weer in de richting van Mason voor ze kwaad voor zich uitstaarde, wat haar betreft mocht Mason niet opdonderen, op deze manier wilde ze hem niet meer zien.

Mason hurkte voor haar neer en legde zijn handen op haar knieën. Hij vond het verschrikkelijk om haar pijn te doen, hij voelde het zelf namelijk ook pijn doen op het moment dat hij haar kwetste. 'Het spijt me, echt waar,' fluisterde hij zachtjes terwijl hij haar aan probeerde te kijken. 'Ik wilde dat ik het kon uitleggen,' voegde hij er daarna aan toe.

"Ja dat was me al duidelijk." ze slikte heftig om een opkomende brok in haar keel te vermijden. Ze schudde zijn handen van haar knieën en schoof haar stoel schuin naar achteren zodat ze de ruimte had. "En als je het niet erg vind ga ik kijken of alles nog in orde is met mijn moeder." het was een zwak excuus, maar het maakte wel duidelijk dat ze wilde dat hij er vandoor ging. Zonder nog naar Mason te kijken pakte ze de waterkoker van het vuur waar standaard warm water in zat om een kop thee in te schenken.

Mason voelde zijn eigen hart nu breken. Hij had gewild dat ze het kon accepteren, maar wat had hij verwacht? Dat ze gewoon haar eigen gevoelens aan de kant zou zetten, dat mocht hij niet van haar verlangen. Hij liep zonder nog iets te zeggen naar de deur toe. Hij wilde dit niet, hij kon haar niet laten gaan. En toch liep hij door, omdat hij niet wilde dat ze in levensgevaar werd gebracht.

Een paar dagen later
-
Avery zat in de achtertuin, ze droeg een korte spijkershort met daarboven alleen haar bikini-topje. Haar ogen waren gesloten en ze genoot van het warme zonnetje dat haar lichaam verwarmde. Haar moeder was weer beter en was de deur uit om op haar beurt boodschappen te doen. Dus nu had ze even een paar uurtjes voor haar zelf. Nog steeds dwaalde haar aandacht af en toe af naar Mason, maar zoals eerder die week probeerde ze hem uit haar hoofd te bannen.

Mason stond voor de deur waar hij een paar dagen geleden nog van weg was gelopen met het voornemen om nooit meer terug te komen. Dat voornemen zou hij nu gaan verbreken. Hij bonsde drie keer hard op de deur, het was prachtig weer buiten maar hij kon er niet van genieten. Hij hield niet zo van de zon, had liever regen en donker weer. Hij had veel met Amber gesproken, was de laatste dagen sowieso al sjachrijnig en toen had Amber hem gezegd dat hij met Avery moest gaan praten. En wel zo snel mogelijk. Dus hier stond hij dan.

Avery hoorde het gebons op de deur, aangezien ze te lui was om op te staan en ze eigenlijk dacht dat het haar broer was draaide ze zich half om op haar stoel. "Kom maar binnen, hij is open." riep ze door het huis heen. Ze had de voordeur zelden opslot, simpelweg omdat er altijd wel iemand in of uit moest waaroor ze wel aan e gang konden blijven met de sleutel. Dat het Mason was stond ze geen moment bij stil.

Voorzichtig opende hij de deur, hij had eigenlijk verwacht dat Avery wel open zou gaan doen, hij had express gewacht tot iedereen weg was. Hij dacht tenminste dat iedereen weg was. Hij liep door naar achter, richting de tuin. Met zijn gehoor wist hij precies waar het geluid vandaan was gekomen. Hij bleef bij de rand van de tuin staan. 'Kan ik even met je praten?' vroeg hij toen rustig, hij was ergens bang voor dit gesprek. Bang voor wat ze zou gaan doen. Hij wist dat er genoeg mensen waren die met hem wilde afrekenen, en hij speelde haar nu een troef in handen.

Avery schrok zich wild toen ze de stem van Mason hoorde, ze had verwacht dat haar broer even hallo zou zeggen dus had ze zich alweer in haar tuinstoel genesteld om van de zon te genieten. Uit reflex trok ze haar vestje dat over de leuning hing en bedekte zoveel mogelijk haar bovenlichaam. Zoals iedereen zou doen als er onverwacht iemand in de tuin zou staan als je aan het zonnen was. "Wat doe jij hier?" haar stem was niet eens kwaad, ze was zo overdonderd door izjn aanwezigheid dat ze er niks meer van begreep.

Mason ging een stukje weg van haar stoel op de grond zitten en keek haar recht aan. 'Ik moet met je praten,' zei hij tegen haar. Hij had zijn ogen heel eventjes gesloten en diep adem gehaald. Hij was er nog steeds niet zeker van dat dit het beste was om te doen, hij wilde haar niet kwijt. Al had hij haar nooit echt gehad.

Avery zuchtte even, niet wetend hoe te reageren, Ze was dolblij hem te zien, tenminste een deel van haar. Een ander deel was klaar met hem, wilde dat ze hem nooit meer zou zien. "Volgens mij kun je alleen maar zeggen dat het niet zou kunnen of iets dergelijks." Het was niet bepaald aardig, maar er was iets opstandigs in haar gekomen wat van zich af wilde bijten.

Mason was opgestaan toen ze die woorden uitsprak. Hij nam plaats op de rand van haar stoel en keek haar recht aan. 'Ik weet dat ik niet eerlijk ben geweest. Ik wilde je gaan uitleggen waarom het niet kon.' zei hij tegen haar. 'Je moet alleen beloven dat je nooit, maar dan ook nooit met iemand anders erover praat,' zei hij tegen haar. Hijhad haar hand vastgepakt en keek haar hoopvol aan.

Avery volgde Mason met z'n ogen die weer was opgestaan van de grond en op de rand van haar stoel plaatsnam. Haar zintuigen waren zich maar al te bewust van zijn aanwezigheid, hoe graag ze dat ook zou willen ontkennen. "Waarom zou ik er niet met iemand over kunnen praten?" ze beet op haaronderlip bij die vraag, ze verwachte er geen antwoord op, maar wilde dat hij verder zou gaan. Zijn handen voelde koel aan op haar door de zon verwarmde huid, hoewel ze het nu sowieso erg warm had gekregen.

Mason had nog steeds haar hand vast. Zachtjes streek hij in kringetjes met zijn duim over haar zachte huid. Meer uit gewoonte dan dat hij er echt iets van voelde. 'Omdat je jezelf, Amber en mij dan in gevaar brengt,' zei hij zachtjes. Ook zijzelf zou gevaar lopen als ze haar mond open zou trekken, dat was de een van de redenen waarom hij het haar wilde gaan vertellen. 'Beloof je het?' vroeg hij haar toen.