The Vampire

Mason glimlachte breed en hield zijn armen om haar heen. 'Dat is mooi om te horen,' zei hij met een glimlach. Hij drukte zijn lippen kort op haar wang. Juist op dat moment begon hij haar bloed te ruiken. Het koste hem al zijn wilskracht om zijn tanden niet in haar hals te plaatsen. Hij liet haar abrupt los. 'Sorry, ik moet gaan,' zei hij snel. Hij draaide zich om en wilde zich tussen twee mensen door wurmen om zo snel mogelijk bij haar weg te komen.

Avey bleef enkele seconden verbaast stil staan toen Mason haar abrupt losliet na de korte kus op haar wang. Liet hij haar nu gewoon staan, na zo'n intens moment? Het moment was voor haar onbeschrijfelijk geweest en op een of andere manier had ze het gevoel dat dat wederzijds was geweest. Na enkele seconden wst ook Avery zich tussen de mensen heen te wurmen, "Mason?" riep ze hem achterna.

Mason hoorde haar luid en duidelijk, maar hij haast zich richting de deur. Toen hij Amber zag klampte hij haar aan. 'We moeten nu weg,' siste hij haar toe. hij had geen zin om alleen thuis te zitten, hij zou het haar straks wel uitleggen. Ze zou het begrijpen, hopelijk. Amber keek hem verward aan maar trok hem daarna mee naar buiten in de buitenlucht. 'Mason, wat is er?' vroeg ze bezorgd. Mason schudde zijn hoofd en beende weg. Hij moest hier weg, weg van die heerlijke geur van haar bloed.

Avery probeerde zich door de menigte heen te wringen, door haar kleinere gestalte duurde het langer voor ze buiten was. Mason kon met zijn gespierde lichaam de feestvierders aan de kant duwen, bij Avery was die poging minder geslaagd. Uiteindelijk wist ze zich naar buiten te wringen. "Mason?" haar stem klonk licht geïrriteerd, maar vooral verbaasd omdat ze het niet begreep. Haar blik ging naar de wegbenende Mason, ze was zo op hem gefocused dat ze Amber niet zag staan.

Mason liep nog steeds stevig door. Het besefte pas dat Amber naar Avery toe was gelopen toen ze haar lieve stem hoorde. 'Heey, heb jij enig idee waarom hij zo doet?' vroeg ze rustig. Amber was naast Avery gaan staan. Ze widle eigenlijk dat Mason terug zou komen, maar ze had niet het idee dat hij dat zou doen. Hij was nogal koppig soms.

Avery bleef stilstaan bij de stem van Amber. Voor ze haar had gezien wist ze dat het Amber was. Maar weinige hadden zo'n stem, een stem die zo mooi was wat perfect bij haar uiterlijk paste. Avery draade zich om naar de tweelingzus van Mason. "Ik heb geen idee." weer had ze de neiging om zachter te gaan praten dan gewoonlijk. De schouders van Avery waren wat gaan hangen nu ze Mason gewoon verder zag lopen, alsof het niks was geweest.

Amber legde haar hand zachtjes op de schouder van Avery. ´Wat het ook is, hij draait vanzelf weer bij,´ zei ze tegen haar. Ze kende haar broer langer dan vandaag, hij was koppig maar uiteindelijk zou hij het altijd proberen goed te maken.
Mason was doorgelopen, maar merkte dat Amber blijkbaar echt bij Avery wilde blijven. Hij wilde niet dat ze bij Avery bleef, dat zou verkeerd zijn. Hij viste zijn mobiel uit zijn zak en begon haar een sms te sturen. -kom nu naar huis- stuurde hij haar.
Amber hoorde haar mobiel al snel en vhaalde hem rustig uit haar zag. Ze trok eventjes een scheve grimas, iets waardoor ze er niet zo super uitzag. 'Wat het ook is, hij wilt blijkbaar niet dat ik hier blijf,' zei ze tegen Avery. Ze baalde van het gedrag van haar broer, het was zo overduidelijk dat hij Avery er pijn mee deed, dat was verkeerd.

Avery knikte even bij de opbeurende woorden van Amber, "ik hoop het." mompelde ze zacht terwjl ze haar haren naar achteren duwde over haar middenscheiding heen. Niet dat het veel zin had, maar dat was om even kort haar andacht te kunen verplaatsen. Haar blik leek wat op te klaren tot ze de grimas op het gezicht van Amber zag verschijnen. Haar intuïtie vertelde haar dat het Mason was. Avery zuchtte diep, "Dan zou ik maar achter hem aan gaan." zei ze waarna ze Amber even kort aankeek.

Amber knikte. 'Dat ga ik doen, maak je alsjeblieft geen zorgen over zijn gedrag. Hij is af en toe nogal raar bezig,' zei ze geruststellend. Daarna draaide ze zich weg en begon snel richting Mason te lopen, het duurde niet lang voordat ze uit zicht was verdwenen en op volle snelheid kon gaan rennen. Vervolgens had ze nog maar eventjes nodig om Mason in te halen.
Mason was woedend het huis binnen gegaan. Hoe had hij zo dom kunnen zijn, hij moest zijn gevoelens niet zo de loop laten gaan, dat was gevaarlijk. Niet alleen voor hem, maar ook voor Avery en uiteindelijk voor de gehele mensheid. Hij kon zich niet binden, hij kon deze gevoelens voor haar niet koesteren. Al wilde hij dat het liefste wel doen.

A few days later
-
Avery liep met twee tassen vol boodschappen over straat te zeulen. Haar moeder was ziek, haar vader op het werk en de auto was kapot waardoor ze had aangeboden wat boodschappen te halen. Maar de lijst was zoveel langer geweest dan ze had verwacht. Het was lekker weer, het zonnetje scheen waardoor het zweet op haar rug was uitgebroken. Af en toe stopte ze even om de tassen neer te zetten en op adem te komen. Avery moest nog een paar straten voor ze thuis was, maar op dit tempo zou het nog wel even duren.

Mason liep rustig over straat heen. Zijn gedachten waren een zooitje. Hij kon Avery niet uit zijn hoofd zetten maar hij wist dat hij haar moest vergeten. Hij zou haar teveel in gevaar brengen. Heel eventjes keek hij rustig rond, hij rook haar eerder dan dat hij haar zag. Zijn ogen werden meteen in haar richting getrokken, het was wel duidelijk dat ze het zwaar had met de tassen. Hij liep vrijwel direct naar haar toe, zonder er nog bij na te denken. Zijn hersens waren uitgeschakeld toen hij haar zag. 'Heey, zal ik je helpen?' vroeg hij haar.

Avery keek op bij de stem van Mason, het had nog geen fractie van een seconde nodig om zijn stem te kunnen indentificeren. Direct maakte haar hart een sprongetje bij het idee om hem weer te zen. De avond die zo abrupt geïndigd was was maar door haar hoofd blijven spoken, ze had het niet los kunnen laten. Nog steeds begreep ze niet waarom hj ervandoor was gegaan, zomaar zonder reden. "heey." zei ze toch op een wat terughoudende toon, ze wilde niet weer een afgewijzen gevoel krijgen door deze ontmoeting. Bj zijn aanbod schudde ze haar hoofd, "nee het gaat wel lukken."

Mason grinnikte eventjes. Alles ging automatisch als hij bij haar was. 'Geloof je het zelf,' zei hij terwijl hij met zijn ogen rolde. Hij stak zijn beide handen uit om haar tassen over te nemen. 'Laat mij het nou maar gewoon dragen,' zei hij tegen haar. Hij wist dat het voor hem zou voelen alsof hij een veertje droeg

Avery gaf hem een van de twee tassen aan, de zwaarste, en zuchte even. "oké dan." ze hees de andere zover mogelijk over haar schouder heen om het gewicht wat te kunnen verdelen. Ze had nooit al die flessen drinken moeten kopen. Dat was nog het meeste gewicht. Avery keek hem weven kort aan.

Mason hield zijn andere hand nog steeds uitgestoken. 'Die ook,' zei hij tegen haar. Hij wilde haar volledig ontzien, zeker nadat hij haar zo lullig had behandeld die avond. Hij liep nu wel met haar mee maar hield zijn hand nog steeds op zodat hij de tas over kon nemen.

Avery schudde haar hoofd, "Dat kan ik zelf wel." ze deed haar best om even naar hem te glimlachen. Ze kon gewoon niet ge"rriteerd blijven in zijn buurt. Avery keek even opzj voor ze langzaam weer richting haar haar huis begon te lopen. Met haar hand duwde ze even haar haren naar achteren. Zoals gewoonlijk was ze een elastiekje vergeten.

Mason draaide met zijn ogen. 'Verder ben je totaal niet koppig, het kost mij geen enkele moeite ze te dragen maar toch draag je het liever zelf,' zei hij tegen haar. Hij hield de tas die hij al had gemakkelijk vast en liep rustig door. Hij voelde het gewicht ervan amper, een prettige bijkomstigheid van het vampierleven. De rest was wat minder.

Avery snoof even, "Je dóet alsof het je geen enkele moeite kost." verbeterde ze hem terwijl ze de tas wat verder omhoog hees. Dat Mason een vampier was, dat hij daardoor dus bovennatuurlijke krachten had en dus werkelijk geen moeite had met de tassen wist ze niet. Nee in haar ogen was dit gewoon een soort van uitsloven, hoewel het wel een leuke manier van itsloven was.

Mason grinnikte. 'Dat is wat jij denkt,' zei hij tegen haar. Hij liet teveel los dat had hij door. Daarom stapte hij snel op een ander onderwerp over. 'Hoe gaat het met jou?' vroeg hij haar toen. Hij moest niet laten merken dat hij niets van het gevoel merkte aan zijn arm, dat zou hem verraden te snel.

Avery stuurde hem even een koppige blik, "Ja en ik heb altijd gelijk." als het mogelijk was geweest had ze haar armen over elkaar heen geslagen om er een understatement van te maken. Avery keek weer de straat in bj de volgende vraag van Mason, "goed hoor." haar verwarring sinds de avond dat ze gezoend hadden had haar humeur wel gedrukt, maar met dit weer was het gewoon onmogelijk chaggerijnig te worden. "En met jouw?"

Mason knikte. 'Het gaat prima met mij,' zei hij tegen haar. 'Waar moet ik eigenlijk heen lopen?' vroeg hij haar toen. Hij wilde het gesprek zo vee mogelijk van hem af leiden, dus hij wilde geen gesprek over hoe het met hem ging, want als hij dat zou vertellen zou ze te horen krijgen dat hij zich ontzettend kut voelde. Dat hij voor het eerst dacht dat het makkelijker was om gewoon haar bloed te drinken en zichzelf laten gaan. Ondanks dat hij de consequensies wist, het kon hem niet schelen. Ze was te aanlokkelijk.

Avery had er geen idee van dat ze dit soort bloeddorstige gevoelens bij Mason opwekte. Ze wees naar voren. "Deze straat uit en dan naar links, het derde huis aan de rechterkant." noemde ze de route naar haar huis. Ze zuchtte even terwijl ze de tas weer wat verder op haar schouders hees. Af en toe gingen haar gedachtes terug naar de avond dat ze gezoend hadden, ze wilde er aan de ene kant naar vragen, aan de andere kant durfde ze het niet. Bang om als een naiëf wicht over te komen, dat het voor Mason niets geweest was.

Mason kon er niet tegen dat hij haar zo hoorde zuchtte onder het gewicht van de tas. Hij ging voor haar staan en stak gebiedend zijn hand uit. 'Geef die tas nu gewoon aan mij,' zei hij tegen haar. Hij wilde dat ze is iets minder koppig zou zijn, dat ze niet zo moeilijk zou doen om een tas. Ergens bedacht hij zich dat hij zich moest verontschuldigen voor die avond. Amber had er dagen lang op gehamerd, hij had alleen gezegd dat het voor haar beter zou zijn. Alleen liep hij hier nu weer. 'Het spijt me van die avond,' zei hij toen vluchtig. Beter had hij het nu al gezegd dan dat hij er te lang mee wachtte.

Avery wist dat ze er niks tegenin kon brengen en gaf zich gewonnen. Ze liet de zware boodschappentas van haar schouder glijden en gaf deze aan Mason. Misschien zou ze eens naar de sportschool moeten om haar armspieren te trainen, want die had ze zo goed als niet. Bij zijn volgende woorden wende ze enorm snel haar blik af, te snel om haar antwoord nog echt overtuigend te laten zijn : Agh maakt niet uit hoor." zei ze terwijl ze weer n beweging kwam.

Zwijgend liep hij nu langs haar met de twee boodschappentassen in zijn hand. Hij had geen idee wat hij nu moest zeggen. Wat hij had verwacht? Dat ze zich in zijn armen zou storend? Verwacht, nee. Gehoopt, natuurlijk. Hij zou een moord plegen om haar in zijn armen te kunnen houden. Wacht dat was een verkeerde vergelijking, hij pleegde dagelijks moorden, alhoewel dat dieren waren. Dat deed ieder mens dat vlees at. De bedoeling was in elk geval duidelijk.