The Vampire

Avery voelde een onbestemd gevoel over haar heen trekken bij de woorden van Daniël die duidelijk bloedserieus waren. "Ik beloof het." haar stem klonk zacht, maar wel overtuigend. Ze wist dat er iets goed mis leek te zijn. Haar lichtbruine ogen bleven naar Mason kijken, de vingers van Mason over haar hand waren een afleiding van de soort angst die door haar heen leek te trekken, hoewel ze haar vingers niet op het gevoel kon leggen. Maar ze wist genoeg dat het niet zomaar om een kleine affaire ging of iets dergelijks, misschien was er wat met de maffia of iets dergelijks.

Mason zag in haar ogen dat ze de waarheid sprak. Heel eventjes keek hij om zich heen. 'Is er verder niemand thuis?' vroeg hij. Daarna schudde hij zijn hoofd, hij wist dat er niemand was hij voelde het op een of andere manier. Hij voelde de aanwezigheid van mensen altijd heel sterk, en hij voelde ook dat er op dit moment maar een iemand in de buurt was, en dat was Avery. Hij keek haar weer recht aan, twijfelde nog heel eventjes. Niet of ze haar mond zou dichthouden, dat wist hij zeker. Maar of ze het wel aan zou kunnen, was het niet te schokkend? 'Ik ben niet een normaal mens,' zei hij tegen haar. 'Je kunt je afvragen of ik uberhaupt wel mensenlijk ben,' fluisterde hij daarna. Hij keek haar aan, hoopte dat hij meer niet hoefde te zeggen. Dat ze de rest zelf zou begrijpen. Alleen wist hij dat ze nooit zou begrijpen wat hij voor haar voelde, zijn gevoel voor haar ging verder dan alleen simpele aantrekkingskracht. Niet aleen haar bloed trok hem aan, alles aan haar was voor hem interessant. HOe ze dacht, hoe ze was. Gewoon alles.

Avery knikte even bevestigend bij zijn vraag. Ze had het rjk voor haarzelf alleen, of nouja dat had ze want nu was Mason erbij gekomen. De woorden van Mason kwamen langzaam haar hoofd binnen, als een dikke brij die even de tijd nodig had om verwerkt te worden. Hij was niet helemaal menselijk? Ze begreep er niks van, "Wat bedoel je?" was haar slimme vraag zoals gewoonlijk. Ja natuurlijk had ze van vampieren gehoord, maar de link legde ze niet, die wilde haar hersens sowieso niet leggen. Trouwens dat hele idee zou te belachelijk zijn voor woorden.

Mason beet kort op zijn lip. Hij moest het haar vertellen, het moest hij kon zo niet door gaan. 'Avery, ik ben een vampier,' zei hij. Het laatste woord fluisterde hij met pijn in zijn stem. 'Dat was waarom het niet kon, ik mocht en wilde jou niet in gevaar brengen,' zei hij daarna. Hij hoopte zo ontzettend dat ze het kon accepteren, een tervergeefse hoop waarschijnlijk.

Avery's ogen schoten open, een vampier, Mason? Direct schoot alle angstwekkende informatie die ze ooit over vampiers gehoord had door haar hoofd heen. Het waren moordlustige wezens die het bloed van hun slachtoffers dronken om hun honger te stillen, het waren koelbloedige moordenaars die vervolgd werden door overheid. Veel wist ze er niet van, maar wat ze er van wist joeg haar angst aan. Maar Mason kon niet zo'n wezen zijn, dat was gewoonweg onmogelijk. Hij was niet bloeddorstig, leek niet gevaarlijk, "Een vampier..." herhaalde ze dan ook langzaam, honend. "Denk je nou echt dat ik daar intrap?" ze probeerde haar stem lachend te laten klinken, in de hoop dat dit alles gewoon een grap was, een stomme grap om als excuus te gebruiken. Maar ergens wist ze wel dat dit geen grap was, maar die reactie onderdrukte ze zover mogelijk.

Mason liet haar hand los en stond langzaam op. Hij merkte dat hij het verschrikkelijk vond dat ze het niet gewoon wilde geloven. 'Avery, het is waar.' zei hij kort. Daarna draaide hij zich naar haar toe. 'Ik ben alleen niet zoals de meeste vampiers waar jullie wat over horen, ja ik heb bloed nodig maar ik kan mezelf inhouden, ik vermoord geen mensen,' zei hij tegen haar. Zijn gezicht stond bloedserieus.

Avery voelde haar spieren spannen, een reactie die door haar instinct werd ingegeven nu ze de gedachte bij de woorden van Mason wel moest toelaten in haar hoofd. De reactie om te vluchten werd haar ingegeven door haar instincten. "Een vampier?" ze stond van haar stoel op en probeerde het nieuws een plekje te geven, maar dat was gewoon onmogelijk. Al haar logisch denkvermogen was volledig verdwenen door het nieuws dat hij een monster was. Ze keek hem strak aan. "Wat eet je dan?"

Mason bleef staan, hij was verrast door het feit dat ze hem iets vroeg. Dat ze niet meteen zei dat hij weg moest gaan. Eigenlijk had hij daar rekening mee gehouden, al had hij natuurlijk gehoopt dat het anders zou zijn. 'Dieren, net als de meeste mensen,' zei hij tegen haar. Natuurlijk at hij de dieren anders, hij gaarde ze niet eerst, nee hij ving ze en zoog ze vervolgens leeg.

Avery voelde een rilling door haar heen gaan, terwijl ze het effect van het nieuws probeerde te begrijpen. Hij was een vampier, een ondode dat dieren leegzoog voor z'n genot. Ja, zij at ook dieren, maar dit was heel anders. Heel anders. Ineens had ze het enorm koud gegkregen, verdooft door het nieuws liep ze langs Mason heen het huis binnen en trok ze haar vestje aan. Wat zou ze hierop moeten zeggen, hij was gevaarlijk, een soort monster. Ze zou hem weg moeten sturen en hem moeten vergeten, de autoriteiten waarschuwen. Maar dat was wel het laatste wat ze nu wilde doen.

Mason wist niet goed wat hij moest doen, uiteindelijk liep hij achter Avery aan naar binnen. Hij wilde dat hij haar kon helpen met die verwerken, alleen dat was iets waarbij hij haar niet kon helpen. 'Avery, wat wil je dat ik doe?' vroeg hij haar toen. Ze moest het zelf aangeven of hij moest blijven of moest weggaan, en of hij überhaupt ooit nog wel terug moest komen.

Avery keek naar de grond en haalde haar schouders op, Ze kon het net bevatten dat hij een vampier was, een monsterlijk wezen dat ok nog eens gevaarlijk was. "Ik wil dat je weggaat" mompelde ze haast onverstaanbaar. ze zou hem niet aan kunnen kijken alsof er niets aan de hand was, als elk personage uit een boek zou doen. Die zouden hem in de armen sluiten en smeken om ook een vampier te worden, maar bij Avery was er ondanks haar liefdevolle gevoelens een angst opgestoken die ze nu niet kon negeren.

Mason begreep dat hij haar niet kon helpen dit te verwerken. Hij liep langs haar heen om te gaan doen wat ze had gezegd. 'Als je me nog wilt spreken ooit kun je me op dit nummer bereiken,' zei hij tegen haar terwilj hij een kaartje met zijn nummer op de tafel legde die er stond. Daarna liep hij naar de deur om weg te gaan.

Mason was een vampier, ze wist dat ze direct als ze weg was het alarmnummer moest bellen. Maar daartoe was ze neit in staat, ze had hem beloofd om niks te zeggen, ze zou het net kunnen om hem te verraden. Haar hart bloedde alleen al bij het idee dat hj opgepakt zou worden, maar haar aandacht ging nu vooral uit naar Mason die het huis verliet. Ze voelde hoe haar ogen begonnen te branden, tranen die zich over haar wangen wilde uitrollen. Heftig knipperde ze ze weg tegen het idee dat ze nooit echt van Mason zou kunnen houden, mogen houden. Met trillende handen pakte ze het telefoon nummer van het tafeltje op en verkreukelde het tot een propje en smeet het in de prullenbak. Ineens was ze kwaad, had hij dit niet eerder kunnen melden, voor ze haar hart had verpacht aan een onmogelijke liefde?

Een paar uur later stond Avery alweer met haar handen in de vuilnisbak, ze had het nummer niet weg moeten gooien. Toch was ze pas een paar dagen later in staat om het nummer te bellen. Met haar mobiel dicht tegen haar oor aangeklemd zat ze op het randje van haar bed, wachtend tot er op genomen zou worden.

Mason was nadat hij bij Avery weg was gegaan nooit terug naar huis gekeerd. Hij was gevlucht, naar het bos. Het bos wat hem zoveel troost en zoveel bloed te bieden had. Hij had gejaagd, zelfs nadat hij al lang en breed verzadigd was. Het monster in hem had hij tijdelijk omhelst, gewoon omdat hij Avery moest vergeten. Nu was hij teruggekeerd naar huis, voor Amber. hij had geen hoop meer op Avery. Hij was pas een paar uur thuis toen hij de telefoon hoorde rinkelen. Ergens hoopte hij dat zij het zou zijn, maar hij mocht van zichzelf niet hopen. Rustig nam hij de telefoon op. 'Met Mason,' zei hij tegen de persoon aan de telefoon.

Avery voelde hoe per toon de zenuwen in haar buik toenamen. Ze had haar knieeën strak over elkaar heen geslagen en haar enkels achter elkaar geklemd, haar lippen waren stijf op elkaar gedrukt terwijl ze naar de witte deur tegenover haar staarde. 'neem nou op' dacht ze, aangezien ze bijna de moed weer verloor. Het had haar dagen gekost om alle moed bij elkaar te rapen, dus die was ze dan ook zo weer kwijt. Vlak voor ze besloot dat ze hem bj de volgende pieptoon zou ophangen werd er opgenomen. De bekende stem van Mason aan de andere kant van de lijn zorgde ervoor dat ze niet in staat was haar mond te openen. "Met avery." wist ze er na een paar langdurende seconde uit te persen. Haar stem klonk zacht en onzeker, omdat ze geen idee had wat ze eigenlijk zou willen zeggen.

'Avery,' zei Mason, de toon in zijn stem was op slag vrolijker geworden. Het was hopeloos, hoe kon hij nu verliefd worden op een mens? Van alle bovennatuurlijke wezens op deze aarde moest hij perse een mens uitkiezen. Achja, lot liet zich niet leiden. 'Hoe gaat het met je?' vroeg hij haar toen rustig op het moment dat ze niets zei.

Avery voelde haar lichaam verwarmen bij het stemgeluid van Mason. De afgelopen dagen had ze haar verwarring grotendeels een plekje kunnen geven. "Goed... denk ik." antwoorde ze op de vraag van Mason. et haar vingers draaide ze zenuwachtige rondjes in e zoom van haar shirt. "Met jouw?" ze wist echt niets beters te zeggen merkte ze op.

'Mooizo,' zei hij zachtjes. 'Met mij gaat het goed,' zei hij tegen haar. Hij wilde niet dat ze wist heo het werkelijk met hem ging, dan zou hij haar ook moeten uitleggen wat hij de afgelopen paar dgaen had gedaan. iets waar hij voor paste op dit moment. 'Belde je met een rede?' vroeg hij haar toen, zijn stem klonk duidelijk hoopvol maar hij probeerde het zo min mogelijk op te laten vallen omdat hij haar niet onder druk wilde zetten.

Avery knikte, ook al zou Mason dat niet kunnen horen. "Ja." Ze kon horen hoe haar stem licht trilde van de zenuwen. Door Mason's stem te horen leken al haar overpeinzingen zo stom, zo dom als een gans, want ze kon het nog steeds niet bevatten dat hij een vampier was. "Ik vroeg me af of we misschien ergens af konden spreken?" eigenlijk had ze gewoon van alles over de telefoon willen vragen, maar nu ze hem sprak merkte ze pas hoe graag ze hemeigenlijk zou willen zien."

Mason glimlachte, dat was meer dan waarop hij had kunnen hopen. 'Is goed, enig idee waar?; zei hij tegen haar. Zij mocht de plek uitkiezen, zolang het maar niet al te druk was en er niet al te veel mensen waren die voor luistervink speelde.

Avery keek naar haar slaakamer deur, "Ehmik weet niet, wat is handig? Het park ofzo?" ze wist niet wat het beste was. Waar Mason zich het prettigste zou voelen, ze wilde niet dat er toeschouwers zouden zijn. Bang dat ze hem dan direct zou verraden omdat ze haar konden afluistere.

'Het park is goed, we zoeken wel een rustige plek op,' zei hij geruststellend tegen haar. Hij had geen idee of ze eigenlijk wel bezorgd was over het feit of hij zou blijven leven of niet. Maar gezien het feit dat hij nu nog rondliep zonder dat de overheid hem had opgepakt zei genoeg wat hem betreft. 'Over een uurtje in het park?' vroeg hij haar toen.

"Ja is goed, gewoon bij de ingang?" vroeg ze voor de zekerheid. Het park was niet enorm groot, maar je kon elkaar wel gemakkelijk mislopen. Ze wende haar blik naar haar hand in haar schoot. "Dan zie ik je zo." er was een klein glimlachje in haar stem te horen, "Tot straks." ze drukte het gesprek weg en legde haar telefoon op haar bed neer, waarna ze zich achterover liet vallen. ze zou Mason dus weer zien. Maar durfde ze het wel?

'Tot zo,' zei hij nog in de telefoon. Daarna hing hij op met een grote glimlach. Met geen woorden kon hij beschrijven hoe blij hij was dat Avery had gebeld. Amber was al naar beneden komen stormen, zonder iets te zeggen wist ze al dat Avery hem had gebeld. 'Veel plzier,' zei ze tegen hem. Kort omhelsde Mason haar. 'Bedankt,' zei hij kort. Zonder haar was dit nooiit gebeurd. Hij deed verder niets aan zijn uiterlijk en begon aan de weg naar het park.

Avery pakte haar spullen na een kwartiertje bij elkaar, het park was maar een paar minuten lopen van haar huis, maar ze wilde niet te laat komen. Veel had ze niet mee, alleen een jasje en een tas met haar mobiel en geld erin. Gewoon standaard spullen die je meenam. Ze wierp een laatste blik in de spiegel, maar veranderde niet aans haar uiterlijk. Ze droeg gewoon haar dagelijkse make-up, wat mascara, foundation en wat oogschaduw. Niets bijzonders dus. Zenuachtig vervolgde ze haar weg naar het park.