De grote brug

Coco keek met een gepijnigde blik naar Brendon. 'Een opwelling van emoties? Whatever!' Zei hij spottend. 'Ik dacht altijd dat ik de bitch was, maar nu zie ik dat dat wel meevalt. Als ik niet verliefd op je was, zou ik waarschijnlijk allang haat aan je hebben gehad.' Zei hij zonder er goed bij na te denken. De schok kwam pas later en hij beet hard op zijn onderlip. Waarom had hij dat moeten zeggen?

Bendon's ogen werden groot, de ingewikkelde gevoelens die hij voor Coco had hadden opeens een naam. 'Echt? Ben je echt... Vreliefd op me?' zei hij zacht, 'Ik ook op jou... Denk ik...' zei hij eerlijk, al klonk het heel ongeloofwaadig en als een soort grap gezien wat hij hiervoor gezegd had.

Coco's wangen werden rood en hij knikte stilletjes, Brendon's blik ontwijkend. Echter bij het volgende wat hij zei keek hij raar op naar hem. ' Dat slaat nergens op!' Zei hij verward. 'Jij wil toch geen relatie? Omdat je van Jeremy houdt?' Hij snapte het echt niet meer. Brendon zag hem niet meer als een seksobject, hij stond nu gewoon dus te liegen tegen Coco.

Brendon knikte, 'Ja, dat klopt... Ik ben vreselijk in de war, ik ben verliefd op... Jullie allebei, en dit is geen leugen, ik wil geen relatie met je omdat ik bang ben voor mijn gevoelens.' dit zei hij op een toon die zo onzeker was dat hij net zo klonk als zijn slechte leugens, niet helemaal goed dus.

Coco hoorde Brendon's woorden aan terwijl de afgunst van zijn gezicht droop. 'Oh shut up, denk je nou echt dat ik zo dom ben?' Riep hij boos uit. 'Weet je wat, laat maar, vergeet wat ik net heb gezegd... ik haat je!' Riep hij uit terwijl de tranen die in zijn ogen hadden gestaan alleen maar meer werden. Snel draaide hij zich om en begon weg te benen. Dit was te verwarrend om te begrijpen, maar één ding wist hij wel. Dat Brendon hem gewoon dikke leugens aan het aanpraten was.

NEW
----
Noel hing aan de leuning naar de lucht te kijken. Hij zuchtte en keek naar de grijze wolken. Velen zouden het nu koud krijgen, hij niet. Thermokinese was een handige eigenschap. Hij ging met ene hand door de zwarte lokken die voor zijn ogen hingen. Voor de verandering waren ze een keer NIET bedekt met een capuchon.

Louise liet zich over de brug rollen, zoals gewoonljk had ze haar dag net. Een uur geleden had ze haar shrt zo laten vallen dat het haar een kwartier had gekost voor ze het van de grond had gekregen. Iets wat een normaal persoon nog geen minuut kosten omdat ze zo onder het bed konden komen. Het was gewoon totaal niet eerlijk dat ze in die klote stoel vast zat. Nooit zou ze meer kunnen lopen, laat staan dansen, waar ze nu juist zo'n ontzettende behoefte voor voelde. Het kriebelde in haar benen om weer op te staan, haar spieren aan te spannen en over de brug weg te dansen, op haar spitzen.

Noël draaide zich om en wilde de ene kant oplopen, maar dat bleek een probleem te gaan worden. Er reed daar een meisje in een rolstoel. Hoe moest hij daar in vredesnaam langs komen, ze bezette bijna de hele breedte. Als ze niet in een rolstoel had gezeten had hij haar waarschijnlijk uitgefoeterd. Maar dat zat ze wel. Het herinnerde hem eraan dat er ook mensen waren die een beschadiging hadden die niet zo makkelijk te verbergen was. Bijna niemand hier wist van het litteken en de nachtmerries.

Louise merkte dat er zoals gewoonlijk weer naar haar gekeken werd, ze keek de jongen met de zwarte haren geïrriteerd aan. "Wat kijk je nou?" hij had ook al zo'n blik van een soort gemengde medelijden met iets anders, waar ze niet precies haar vinger op kon leggen. Maar het was wel het geval dat hij naar haar staarde alsof ze een of ander geestelijk gehandicapt wicht was, dat o zo zielig was in haar rolstoelletje.

Noel bracht een hand naar zijn gezicht en eegde zijn ponny uit zijn ogen. "Dat je in de weg staat." gromde hij, en hij gebaarde naar de kleine ruimte tussen de rolstoel en de balustrade. Zijn gegrom was aleen iets minder vijandig dan anders, in hoeverre gegrom onvijandig kon zijn. Zij was er misschien lichamelijk gezien soort van slechter aan toe dan hij, dat betekende neit dat hij ene medelijden feestje voor haar ging houden.

Louise keek naar de ruimte tussen die van haar rolstoel en die van de balustrade. Kort voelde ze een soort steek van verbazng door zich heen trekken, het gebeurde niet vaak dat mensen haar vertelde dat ze in de weg stond. Omdat ze dan bang waren haar te kwetsen of iets dergelijks. "Tja, ik moet die kant op, daar kan ik ook niets aan doen." ze wilde er wat aan toevoegen over haar klote rolstoel, dat ze daar ook niet om gevraagd had. Maar ze verwachte niet dat hij zin had in haar relaas over het ijzeren gevaarte.

Noël zuchtte en begon achteruit te lopen met zijn handen in zijn zakken, hopend dat hij het aan diens warmte zou voelen als er iemand achter hem stond, want hij zou het niet doorhebben zelfs als die op zijn schouder tikte. "Dan loop ik wel terug tot ik er wel langs kan." zei hij met een rol van zijn ogen. De meeste mensen zouden een meisje in een rolstoel behandelen als een kwetsbaar zielig porseleinen popje, maar hij wist hoe het was als je anders werd behandeld om zoiets. Iedereen die zijn verhaal kende behandelde hem alsof hij het zieligste kind op aarde was. Ja het was kut, maar hij zou liever een gewoon leven leven dan dat hij zo betutteld werd waardoor hij niet eens kon doen ALSOF het nooit gebeurd was.

Louise haalde haar schouders op, "Wat jij wilt." er klonk geen vriendelijkheid door in haar stem, wat ook wel logisch was aangezien haar humeur er niet echt beter van werd als er iemand zo overdreven met haar meeliep omdat ie er niet langs kon. Zij kan er nks aan doen dat die gangen hier veel te smal gemaakt waren.

Noel rolde met zijn ogen, alweer. "Sorry, ik wíl niet teruglopen tot ik erlangs kan, maar dwars door je heen lopen is niet bepaald een optie." Zei hij sarcastisch. "Ik ben trouwens Noel, en hoe heet rolstoeldame hiet?"

Louise haalde haar schouders op, voor zover dat kon tijdens het rollen van haar stoel. "je had er overheen gekund." was het antwoord wat minder gevat was dan dat ze had gehoopt. Haar b llik ging even vooruit, waarom ging dat rijddn nou zo traag? Toen hij vroeg hoe ze heette keek ze hem schattend aan, hij negeerde die stoel tenminste niet krampachyig. ,louise' noemde ze haar fransel klinkende naam. Aangezien haar accent ook nog behoorlijk Frans was, was haar afkonst toch al niet zo'n raadsel.

Noel glimlachtte, het was een mini glimlach, maar toch. "Aangenaam madamoiselle Louise. Daar houd mijn franf kennis trouwens op, sorry." Hij gaf kaar een knipoog. Sinds hij Ryley had ontmoet was het makkelijker vriendelijk te doen tegen mensen. "Over je heen klimmen zou een beetje ongepast zijn geweesd, vind je niet?"

succes met scheikunde!
-
Louise kon het niet voorkomen dat er een klin glimlachje op haar lippen verscheen bij die opmerking. Ze wilde helemaal niet opgevrolijkt worden, ze had zo'n dag dat ze kwaad op alles en iedereen wilde zijn. Zo'n dag die sommige meisjes ook wel hadden als ze ongesteld moesten worden, hoewel dat bij Louise op het moment niet het geval was. Nogmaals haalde ze haar schouders op, "Er zijn wel raardere dngen die men doet als ze er langs moeten, niet waar?"

Noël haalde zijn schouders op. "Ik ga niet over een dame heen klimmen. Dat is ongepast, niet waar?" hij rolde met zijn ogen. Overdrijven was leuk. Hij stak zijn handen in de zakken van zijn vest.

Louise glimlachte weer even kort, "Tja, dat vind jij, genoeg andere doen veel onbeschoftere dingen om er maar langs te kunnen." ze had het wel eens meegemaakt dat iemand haar gewoon aan de kant gestouwt had waardoor ze bijna uit haar stoel gekieperd was, gelukkig waren dat de uitzonderingen en wachtte de meeste gewoon tot ze langs kwam. Iets wat bijna net zo vervelend kon zijn door de blikken, die soms medelijdend en soms juist geïrrtieerd waren.

Noel glimalchtte. "Je zegt zelf al dat het onbeschoft is. Daarom doe ik het niet. Dat sommigen het doen betekend niet dat ik ook zo ben, nietwaar?" Hij wierp een blik over zijn schouder en passeerde de deuropening op een haartje na. Hij hield de deur voor Louise open. "Na u, madame." Zei hij met een kleine grijns.

Louise haalde haar schouders op, "Blijkbaar niet nee." ze rolde haar stoel langs Noeël heen die de deur voor haar openhield. Ze was hier blijer mee dan dat ze liet merken, een deur open maken was een vak appart was ze ondertussen wel achtergekomen, eerst bij de deurkruk proberen te komen en dan dat ding openhouden terwijl je er doorheen moest. "Thanks." ze keek half over haar schouder heen om hem even kort aan te kijken met hjaar lichtbruine ogen.