De grote trap in de hal

Arwin had, net zoals elke andere leerling, een rooster. En dat rooster schreef hem nu voor naar de eerste verdieping te gaan. Nu ja, niet nù. Eerder over twintig minuten. Maar Arwin had graag zekerheid om op tijd te zijn. Hij kon het immers niet al te vaak flikken dat hij te laat kwam. Dat hadden leerkrachten gewoon...niet graag. Dat was nog vrij zacht uitgedrukt. In ieder geval als ze chagrijnig waren. En voor sommige leerkrachten had hij het gevoel dat hun gezicht nooit een keer de spieren hadden gebruikt om te lachen. Konden hun mondhoeken wel omhoog? Vast wel, maar niet als ze hun job uitoefenden. Dan vroeg hij zich gewoon af waarom ze dan leerkracht werden. Maar goed. Arwin was dus in de "grote trap in de hal". In elk geval dichtbij.

Ook Harret had nog twintig minuten om naar dezelfde les als Arwin te komen, maar zij had de trap als plek uitgekozen om het laatste beetje huiswerk af te raffelen. De avond ervoor was ze te moe geweest om alles te doen en daarom had ze nu tijd te kort om het werk af te krijgen. Misschien had ze het toch gisteren moeten doen, maar dat was alleen maar gedachtes, je kon er niets meer aan veranderen.

Er bestond nog altijd zoiets als huiswerk. Natuurlijk. Helaas besloot Arwin dat gewoon nà alle lessen te doen, zodat het gewoon wat overzichtelijker was en zo. ... Het was in elk geval een goed excuus. Niet dat het ooit werkte, maar zijn hersenen bleven zeggen dat het zo hoorde. Hoewel de redenering geen steek hield. Maar dat maakte niet uit. Hij ging gewoon naar de trap. Om de trap op te gaan. Veel te vroeg. Maar Arwin had de neiging om op de eerste verdieping altijd een omweg te nemen. Hij wist niet waarom, maar hij liep altijd een hoop rond als hij tijd over had. Maar goed. Hij ging dus naar de trap en ging de eerste treden op. Trede voor trede. Zo ging het gewoon. Zo was het altijd gegaan. Altijd trede voor trede. Wet van de zwaartekracht. Hij wist niet of het die wet was, hij onthield niet wat 'ie precies inhield, maar het leuk om te zeggen. Of te denken.

Harriet zag Arwin de trap oplopen. Het ging niet heel erg snel, maar dat was logisch met de bochel die hij op z'n rug had. Ze kon nog steeds niet begrijpen waarom hij er altijd zo opgewekt onder kon zijn en waarom de bochel nooit voorkomen was door een of andere operatie. Hoewel Harriet daar geen verstand van had. Ze liet haar pen even zakken en stak haar hand naar hem op, "heey." zei ze zoals gewoonlijk op een vriendeljke toon.

'Hoi Harriet,'Antwoordde Arwin, die halt hield. Ook goed. Dan praatte hij even. Dat was prima. Voor hem, in ieder geval. Het was toch Harriet? Of was het daar geen variatie op? Oh, Arwin wist het niet helemaal zeker. Zou hij zo meteen dus achter komen. Maar goed. 'Wat ben je aan het doen?'Vroeg Arwin, bij wijze van ik-weet-niets-anders-en-ik-wil-niet-afkomen-met-"Hoe gaat het?". Nu ja, Arwin vroeg nogal weinig hoe het met mensen ging. Meestal ging hij over naar dingen die hem ook daadwerkelijk interesseerden. Niet dat de toestand van mensen hem niet interesseerde. Het was eerder van, iedereen zei altijd dat het goed ging. De vraag was niets meer dan een beleefdheidsvraag, dus ergens was het ook zinloos.

Harriet ging recht op zitten en legde haar pen n haar schrift. "Ik doe een poging tot huiswerk." ze zuchtte even, aangezien haar hersens gaar waren en ze nog loang niet klaar was. En als ze klaar zou zijn zou ze de volgende les in moeten. Soms wilde ze best een dagje vrij nemen, maar hier ging het net zo makkelijk als op een normale school waar je ouders een briefje konden uitschrijven. Maarja, ze overleefde het wel.

New

Gryphyn zat op de trap in de grote hal en las een boek. Veel mensen keken hem raar aan als ze langsliepen, maar hij trok zich er niets van aan. Hij vond het een spannend boek en had 's avonds al moeite met het wegzetten ervan, dus hij wilde het liefst de hele dag doorlezen. Maar ja, dat ging moeilijk als je ook nog lessen had. Hij tikte met zijn voeten en vingers op de stenen treden en begon te merken dat hij een koude kont kreeg, maar het deerde hem allemaal niet.

Willow kwam huppelend de grote trap af, ze was blij, meer dan blij ze was echt gelukkig. Ze was ergens in de zevende hemel en lette niet bepaald op waar ze liep, net was ze al gestruikeld over een losse tegel die er niet was. Ze had haar groene rugzak over haar rug geslingerd en haar rode regenlaarsjes klepperden op de stenen van de trap. Met een dromerige glimlach op haar gezicht daalde ze de trap verder af, botsend tegen leerlingen en stotent tegen tassen. Ze mompelde hier en daar sorry maar echt bij was ze er niet tot ze ergens overheen viel en naar beneden donderde. "AUW..." riep ze uit terwijl ze ergens op terecht kwam wat verdacht veel leek op een tas of jas. Ze was niet hard gevallen, ook niet van een grote hoogte maar het was toch een behoorlijke schrik.

He, Ryan is ook daar ergens te vinden.

De tas of jas was Gryphyn geweest, die nu samen met het meisje de laatste twee tredes afdonderde. Hij kwam met zijn knie hard op de grond terecht, maar verder gebeurde er niets. "Ook hallo," zei hij droog. Als hij Gryphyn niet was geweest, dan was hij nu waarschijnlijk gaan staan schelden tegen dit meisje. Hij legde een hand op zijn knie en heelde de plek, voor het blauw zou worden.

de 7e hemel? tis er nog niet zo druk heaxd
~~

De tas bleek dus toch geen tas te zijn maar een jongen, een zwart harige jongen die niet op haar begon te schelden. "OW GOD SORRY!" riep ze verschrikt uit, ze was in een klap met beide benen weer op de aarde beland. Met grote verschrikte ogen keek ze naar de jongen die zijn eigen knie aan het helen was. "Het spijt me echt, gaat het? heb je pijn? Ben je boos? Ik kan het uitleggen?" het kwam er als een stortvloed aan woorden uit en ze zat nog steeds onder aan de trap op de grond te kijken naar de jongen die opvallend rustig bleef, maar ze wist niet wat ze moest verwachten.

"Doe maar rustig,doe maar rustig," zei Gryphyn, die al de drang voelde om ook hysterisch te worden. "Ik ben oké, jij ook?" Hij ging staan en liep naar zijn boek, dat naar beneden gefladderd was. Hij raapte het op en ging op zoek naar de goede bladzijde, terwijl hij terug liep naar waar hij eerst gezeten had. Zodra hij de plek vond waar hij was gebleven, zat hij er weer in vast.

"Uh jawel..." zei ze een beetje verbaasd. De jongen had wel iets aparts, helemaal toen hij het boek dat gevallen was achterna ging en daarna gewoon weer verder ging alsof er niets gebeurd was. Een beetje bevreemd keek ze naar de jongen. Mensen vonden haar al een beetje eigenaardig, wat moesten ze dan wel niet van deze jongen denken? Ze wilde niet oordelen over hem, want hij was niet boos op haar geworden en leek er eigenlijk niet eens een probleem van te maken. "Ik ben Willow... En jij bent?" vroeg ze hem daarom maar, ze was slecht in gesprekken maar ze moest toch iets zeggen.

Je kan trouwens ook al bij het bal.

Gryphyn zat echt helemaal in het boek. "Gryphyn," mompelde hij toch, voor hij weer verder las. "Gryphyn......Wyzlyky." Hij hield van zijn achternaam, er zat heerlijk van de letter Y in. Onwillekeurig ging zijn hand naar de Y die om zijn nek hing, een soort rare tic. YYYYYYYYY, ging het nu door zijn hoofd en daardoor kon hij zich niet meer concentreren op zijn boek.

"Aangenaam" zei ze beleefd. Gryphyn leek er niet echt op te reageren, leek eigenlijk helemaal nergens op te reageren en dat begon ze toch wel een beetje eng te vinden. Ze stond daar maar naast een wildvreemde jongen waar ze alleen de naam van wist en er nogal raar uitzag. Ergens wilde ze weleens weten wat er in zijn hoofd omging, maar misschien was het beter om zo weinig mogelijk over hem te weten te komen. Hij leek haar een beetje het afwezige type met een afwijkende gedachte gang...

"Y," zei Gryphyn, zoals wel vaker als zijn hoofd daardoor op hol werd gebracht. "Sorry, ik was ergens anders aan aan het denken." Hij glimlachte en klapte het boek dicht. Hij was uit zijn ritme gehaald en daardoor liet hij een luide zucht horen. Het was niet de schuld van Willow, maar toch vond hij het wel vervelend.

"Ja dat merkte ik" zei ze op een vriendelijke toon en met een vriendelijke glimlach op haar gezicht. Het maakte haar eigenlijk niet zo veel meer uit wat voor jongen Gryphyn was, hoe hij in elkaar zat en wat dan ook, voor nu was hij aardig tegen haar geweest en een gesprek kon vast geen kwaad, behalve dan het probleem dat zijzelf niet zo spraakzaam was en van deze jongen wist ze het niet. "Sorry als ik je uit je concentratie heb gehaald" zei ze verontschuldigend toen ze zag dat de jongen zuchtend zijn boek dicht klapte.

"Indirect is dat jouw schuld, dat klopt," zei Gryphyn. "Maar ook deels mijn schuld." Hij had geen idee meer hoe het kwam dat zijn gedachten naar de Y gingen. Hij wist alleen dat het zo makkelijk ging doordat zijn ouders het hem in hadden gewreven. Hij had op de basisschool moeite om af te leren dat hij elke i door een y verving.

"Sorry..." zei ze nogmaals, maar keek hem daarna nogal onbegrijpelijk aan, waarom zou het zijn schuld zijn? Het enige wat hij gedaan had was op de trap een boek zitten lezen wat niet echt erg was of zo. "Waarom jouw schuld?" vroeg ze hem daarom maar. Ze ging een beetje onwennig naast hem zitten omdat ze pijn kreeg van haar knie waar ze net op gevallen was. Ze keek naar het boek wat hij aan het lezen was maar ze kende het niet, en de titel kon ze niet lezen. "Welk boek lees je?" vroeg ze hem nieuwsgierig.

Ïk heb geen idee," zei Gryphyn. "Welk boek het is interesseert mij nooit, het gaat er alleen om of de inhoud een beetje leuk is." Hij glimlachte en keek naar de voorkant, maar de titel drong niet tot hem door. Misschien kwam het daar wel door. Hij haalde zijn schouders op en draaide rond, zodat zijn benen op de volgende tree stonden.

"nou... je intereseert je er tenminste in... ik kan niet eens hoofdstuk één uitlezen.." zei ze droog voor zich uit. Ze bekeek de jongen die een rondje draaide en zijn voeten op de volgende tree. "Waar gaat het boek dan over?" vroeg ze hem om het gesprek op gang te houden, of gewoon om iets te zeggen te hebben. Ze glimlachtte een beetje aarzelend maar vriendelijk naar hem. Ze was vastbesloten een gesprek met hem te houden, en dan geen gesprek dat meteen al weer doodbloedde. Ze moest haar verlegenheid toch echt proberen af te leren en wat was er dan beter om met een jongen die vreemder was dan haar te praten? Ze kon zo wel twintig dingen op noemen maar ze bleef zitten en verzon geen smoesje om weg te komen.

"Man, je lijkt de docent literatuur wel," zei Gryphyn. "Volgens mij gaat het over een jongen en die moet iets gaan doen, maar verder weet ik het pas als ik het boek uit heb. Dan is het pas echt tot me doorgedrongen." Hij glimlachte vrolijk. Hij was raar met boeken, met alles eigenlijk.

"Dan kan ik iniedergeval ook nog docent litaratuur worden als automonteur niet gaat lukken..." zei ze met een lach. De jongen was raar, maar vrolijk en wat hij zei had misschien hatelijk kunnen overkomen, zou voelde ze het niet. "Vertel me dan maar eens waar het over gaat als je het boek uit hebt, en dan zal ik zorgen dat ik de volgende keer niet struikel" zei ze met een lachje. Het ging eigenlijk wel goed met haar verlegenheid, misschien simpelweg omdat hij een onbekende voor haar was, en er niet uitzag als een pestkop, en misschien ook wel omdat ze meer zelfvertrouwen kreeg doordat Ryan haar leuk vond.

Baily Lag languit op de laatste trap trede en had al een paar keer mensen over haar heen zien stappen. Het was grappig want niemand bleek haar namelijk echt irritant te vinden. Ze lag verschrikkelijk in de weg maar iedereen keek haar aan, schudde hun hoofd lachend en maakte een sprongetje of een grote stap. Het was best grappig om zo te zien. Iedereen leek haar ook te kennen. Nou kende zij de helft alleen maar van gezicht maar blijkbaar was dat goed genoeg voor de mensen.

Gwenevea huppelde door de gang, had eigenlijk niet echt een plek om heen te gaan, moest gewoon even haar energie en blijdschap kwijt, en dat deed ze door de trap op en af te rennen. Mensen vroegen zich keer op keer af hoe het kon dat ze niet zo'n slank figuur had, omdat ze werkelijk bleef stuiteren, maar Gwen maakte het niets uit, ze negeerde de gedachten van mensen meestal, had het nu zo weten te regelen dat ze de gedachten kon beperken tot een persoon; die die het dichtst bij stond; en haar broer kon ze ook altijd horen. Ze grijnsde breed naar een meisje dat op de trap lag, en duidelijk niet van plan was om weg te gaan.