De grote trap in de hal

Baily keek met een schuin hoofd omhoog naar een meisje dat er haast net zo vrolijk uitzag als zij was." Hmm ik verwacht niet dat je erbij gaat komen zitten dus ik ga wel staan. Ik wil namelijk wel weten met wie ik te maken heb. Ik ben Baily." zo begon Baily haast altijd een gesprek. Gewoon spontaan uit het niets. Ze stond op en keek naar het meisje. Er kwam een brede glimlach op haar gezicht en ze ging kort met haar hand door haar haren. Daarna rende ze een paar tredes omhoog en daarna liet ze zich van de grote leuning af glijden. Daarna kwam ze weer bij het meisje staan.

"Gwen" zei gwen met geen grijns van oor tot oor. Ze moest lachen om Baily's actie, dat zou namelijk iets kunnen zijn wat zij ook deed en ze ging op de trap zitten waarna ze zich omdraaide, nu lag ze met haar hoofd op de grond en met haar benen omhoog de trap op. Zo keek ze Baily aan. Ze speelde kort met de knoopjes op haar shirt. En keek toen weer op. Haar ogen twinkelden. "hé, ik heb gehoord dat hieronder de leraren zitten" zei ze met een geheimzinnige stem. De lerarenkamer was verboden terrein, maar Gwen was wel de laatste die zich aan regels hield.

Baily liet zich ook op de tredens neer ploffen en had haar voeten bij het hoofd van Gwen." Echt waar? Let's find out." Zei Baily met een grote grijns en ze liet haar vingers even over de onderbeen van Gwen gaan. Zij vond dat zelf altijd ontzettend kietelen. Er was een brede grijns op het gezicht van Baily en ze was niet van plan dat te veranderen.

Gwen vond het gekietel op haar been maar niets, maar barste in lachen uit, schoppend kwam ze onder aan de trap tot stilstaan, en ze kwam nog steeds lachend omhoog. "Goed, kom op dan!" ze liep voor Baily uit de trap af. Gluurde om het hoekje, maar zag mevrouw Robbins op hen af komen, waardoor ze snel weer terug ging staan. Gelukkig had ze hen niet gezien.

Baily grinnikte om het geschop en hield daarom ook maar snel op. Ze liep met Gwen mee de trap af maar toen ook zij zag wie op hun af kwam vluchtte ze snel weer naar boven en moest moeite doen haar lach in te houden." Oké nog een keer proberen, misschien lukt het nu wel." Dus besloot Baily weer naar beneden te lopen. Maar daar stond mevrouw Robbins nog steeds dus haast gelijk draaide Baily zich weer om en liep weer naar boven naar Gwen.

Gwen lachte toen Baily terugkwam. "Oké, we gaan nog eens kijken" grijnsde ze, terwijl ze stapje voor stapje omlaag ging. Mevrouw Robbins liep gelukkig net weg en ze glipte achter de vrouw langs de deur door, gelukkig was het leeg in de lerarenkamer. En ze keek nieuwsgierig rond. Trok wat laatjes open en keek in de koffiepot. "Psst Baily" fluisterde ze.

Baily sloop achter Gwen aan naar binnen en keek even door het raam, daarna ging ze op één van de banken liggen en legde haar handen onder haar hoofd." Psst Gwen, wat is er?" Fluisterde ze terug en keek het meisje dat ze pas amper een minuut of 15 kende nieuwsgierig aan.

Gwen ging nu normaal praten, maar de spanning was nog in haar ogen te zien, of eerder de opwinding. "Kom eens, de kust is veilig" grijnsde ze breed. Ze begon de kastjes verder uit te pluizen. En ging zo op zoek naar de zout. Een voor een trok ze de laatjes en kastdeurtjes open.

New

Nael beet op zijn lip om zijn lachen in te houden toen hij een jongetje dat waarschijnlijk eerste jaars was zag struikelen op de trap wat ervoor zorgde dat hij viel. Als 'volwassenen' zou dat natuurlijk niet gepast zijn, dacht hij terwijl hij in gedachten met zijn ogen rolde. Maar aan de buitenkant liet hij daar niets van merken maar liep hij met iets versnelde pas naar het jongetje toe en stak zijn hand uit. "Gaat het?" Vroeg hij op een vriendelijke toon en met een uitdrukking op zijn gezicht waardoor het leek alsof het hem ook maar iets kon schelen hoe het met het jongetje ging.

Scarlett liep met haar modderige laarzen de hal binnen in de richting van de enorme trap om richting haar slaapzaal te gaan om haar tas te droppen. Haar pas vertraagde wat toen er een jongen de trap af struikelde. Ze beet op haar lip om niet te lachen, leedvermaak was toch wel een van de beste vormen om te lachen, maar echt netjes was het niet. Niet dat Scarlett zich daar erg druk om maakte. Al snel zag ze dat er een jonge man op hem af kwam om te helpen. Gelukkig maar, dat koste haar weer geen moeite om aardig te moeten doen. Want ze mocht dan nog zo stoer over komen, zo'n arm kind van 11 kon je toch neit laten liggen, toch?

Het jongetje pakte Neal's hand en die trok hem omhoog. "Euh... goed..." Stamelde het jongetje die zich duidelijk schaamde. Het was niet moeilijk lichaamstaal te lezen als je eenmaal wist waar je op moest letten. De ervaringen die hij op de politieacademie had opgedaan en wat hij zelf had geleerd waren genoeg om hem een goed beeld te geven van verschillende houding en uitdrukkingen van mensen op bepaalde momenten. Dit was echter overduidelijk, de jongen werd rood en staarde naar zijn voeten. Voor niemand te missen. "Bedankt," zei hij jongetje nog voordat hij snel weer verder liep. Neal keek hem even na voordat zijn oog op iets roods viel. Hij draaide zijn hoofd van de trap af en zag een meisje dat weel heel erg knalrood haar had. Hij kon het niet onderdrukken dat zijn mondhoek even iets omhoog schoot. Het vereiste een heleboel lef om je haar zo te verven.

hmm zoveel lef kost het niet (A) Het kan ook heel impulsief zijn *ahum eef*
-
Scarlett bleef stilstaan om naar de jongen te kijken die er al snel vandoor leek te gaan, met het schaamrood op de kaken. Het was neit zo gek dat je zo reageerde als elfjarige als je tenmidde van tientallen mensen van de trap donderde. Ze trok haar tas weer wat over haar schuoder heen toen de blik van de jonge man op haar viel. Ze kende hem niet, maar hij leek haar te oud om leerling te zijn. Misschien was hij een leraar of een ander soort medewerker? Agh ze was nog veel te kort op school om dat allemaal bij te houden. "Is er wat?" vroeg ze op een ietwat onschuldige toon, aangezien ze met modderlaarzen door de school aan het stampen was.

haha
-----------
Neal keek even op bij het horen van die toon. Die was bekend. Zelf had hij die ook vaak gebruikt, nu niet meer natuurlijk en eigenlijk al een aantal jaar niet meer. Vooral in het begin van zijn 'carriere'. In zijn ogen betekende het dat je iets fout had gedaan en dat heel goed wist. Hij kon alleen zo snel geen reden bedenken voor het meisje. In een flits liet hij zijn blik over haar heen glijden en die eindigde bij haar schoenen. Dat was heel goed mogelijk... "Niets hoor, alleen dat ik straks misschien wel degene ben die dat moet opruimen," zei hij met een glimlach die zei dat hij het niet heel erg vond. Bovendien was hij meestal niet de congierge die dingen op moest ruimen. Hij was immers alleen voor de leerlingen en de meeste leraren een congierge. Dit was echt niet de baan die hij had gekozen en hij kreeg ook niet betaald.

Scarlett had de toon in haar egien stem gehoord en wist dat ze hoogstwaarschijnlijk 'screwed' was. Liegen was niet iets waar ze slecht in was, maar nu loog ze niet en probeerde ze wat te verbergen. Daar kon nog wel wat verbeterd aan woorden aangezien de blik van de man al snel over haar heen ging en op haar schoenen bleef hangen. Ze grinnkte even op de manier waarop hij het oppakte en hield haar hoofd wat schuin, "mijn nederige excuses daarvoor." zei ze op zo'n toon waardoor het duidelijk was dat ze overdreef. Maar door zijn woorden was ze er wel achter dath ij dus een conciërge was. Ze kende er een wel van gezicht, maar een school als deze had er meerdere moeten hebben, waar ze nu dus gelijk mee had.

NEW
~~
Coco zat op één van de bovenste treden van de grote trap met zijn blik op zijn schoenen gericht. Zijn lichaam leunde grotendeels tegen de zijleuning van de trap aan, terwijl hij verwoed probeerde die stomme tranen tranen tegen te houden. Het was niet zijn fout, ook al probeerde het stemmetje in zijn hoofd het dat wel aan te praten. Het was niet zijn fout dat Brendon alleen maar ongelukkiger leek, hoeveel hij ook probeerde hem op te vrolijken. In bed leek hij altijd blij om weer bij Coco te zijn, maar daarbuiten bleek die vrolijkheid niet echt meer aanwezig te zijn.

Jeremy wreef onder zijn bril de tranen weg terwijl hij haastig verderging met weglopen. Weglopen van zijn problemen was zo veel makkelijker, ook al haalden ze hem altijd weer in. De laatste tijd droeg hij continue een bril, hij huilde best veel, en hij kreeg het dan altijd voor elkaar om zijn lenzen kwijt te raken. Dus een bril was zijn oplossing. Hij stopte toen hij Coco zo zag zitten. Zonder woorden plofte hij naast de andere jongen neer, genoeg ruimte tussen hun beiden om een eventurele aanraking te voorkomen. Hij steunde met zijn ellebogen op zijn knieen en verborg zijn gezicht in zijn handen.

Coco had Jeremy heel niet zien aankomen en schrok dan ook toen iemand zich ineens naast hem neerzette. Hij keek opzij naar de jongen en deze keer kostte het hem niet zo lang om Jeremy te herkennen. 'Hé.. gaat het?' Zei hij zacht aangezien het er op leek dat Jeremy zich ook niet al te vrolijk voelde. Hij bedacht zich nog wel op tijd dat hij niet dichterbij de jongen moest schuiven of zijn hand op diens schouders moest leggen.

Jeremy schudde zonder woorden zijn hoofd. Het ging NIET. Brendon had hem net zomaar gekust. Zonder toestemming en zonder de liefde die ooit in hun kussen aanwezig was. Hij voelde zich niet goed. Dat was Brendon niet, no way. Dat kon niet. De Brendon die hij kende zou dat nooit doen. Hij moest weer denken aan de luie middagen die ze buiten hadden doorgebracht en de sneaky kusjes op de gangen uit het zich van de leraren. Dat was Brendon. Een snikje ontsnapte zijn lippen.

Coco wist niet zo goed wat hij nou met Jeremy aanmoest. Het was wel gebleken de vorige keer dat de jongen helemaal nog niet zo slecht was als Coco had gedacht, maar nog steeds vond hij het een raar idee om nu echt aardig tegen hem te gaan doen. Toch stond hij op en ging twee treden lager voor Jeremy op zijn knieën zitten. 'Wordt eerst maar even rustig en vertel me dan wat er is.' Zei hij zacht, maar wel doordringend.

Jeremy keek met rode ogen op naar Coco. "Hij..hij....Brendon...hij kustte me..." Snikte hij. Hij moest diepba ademhalen. "Hij kustte me.. Niet lief zoals vroeger...Het was sloppy en hij was niet hemzelf." Hij haalde schokkerig adem. "En ik wilde het niet." Zei hij zacht. "Ik maskte duidelijk dat ik het niet wilde, dat ik bang was, maar het duurde even vokr hij dkorhad dat nee nee is." Tranen biggelden nu over Jeremys wangen.

Coco's ogen werden groot bij Jeremy's woorden. 'Hij deed wat?' Riep hij boos uit. Hoe kon Brendon dat doen? Hij wist dat hij van Jeremy had gehouden, maar hij had gedacht of eigenlijk meer gehoopt dat hij daar overheen was, of op zijn minst gedeeltelijk... niet dus. Dat verklaarde ook meteen waarom Brendon zo ongelukkig leek te zijn. Het duurde even voor hij uit zijn gedachten kwam en eindelijk Jeremy's verdrietige gezicht zag. 'Oh het spijt me Jeremy... ik.. ik.. het spijt me.' Eindigde hij zacht. Het was waarschijnlijk veel erger voor de jongen, mede door die fobie. Hij wilde dat hij iets kon doen aan de tranen op Jeremy's wangen, maar hij wist niet wat hij moest zeggen.

Jeremy wist een nogal nep glimlachje tevoorschijn te toveren. "Jij hoeft je toch niet te excuseren." Zei hij zacht. "Jij hebt geen grenzen overtreden, hij wel. Jij kan er niets aan doen." Hij haalde diep adem. "Ik moet aleen de gevoelens eem beetje kwijt." Hij beet op zijn lip. "Maar genoeg over mij, leid me af, jij zag er ook uit alsof je wat op je hart had." Hij schonk Coco een waterig glimlachje.

Coco liet er maar buiten dat als hijzelf misschien wat meer zijn best had gedaan, Brendon Jeremy niet had hoeven 'aanvallen'. Hij knikte kort en ging weer naast Jeremy zitten op respectabele afstand en zuchtte zacht bij Jeremy's woorden. 'Nouja ik weet niet of je er nu zin in hebt om mijn boytrouble aan te horen?' Zei hij met een vragende blik op Jeremy. Het leek hem zelf nou niet erg zo'n slim idee, aangezien de boytrouble vooral over Brendon ging.

Jeremy glimlachtte naar Coco. “Praat gerust, ookal gaat het over Brendon. Dat ik en Brendon problemen met elkaar hebben hoeft dat niets te betekenen voor jouw state of mind." Hij zou het eigenlijk liever niet over Brendon hebben, maar Coco verdiende ook dr kans om zijn hart te luchten.

Coco beet even op zijn lip, maar besloot toch om het Jeremy te vertellen. Hij moest het immers aan iemand vertellen, anders dacht hij echt dat hij nog een keer uit elkaar ging spatten. 'Nou, nu ik met Brendon heb... er lijkt eigenlijk helemaal niet zoveel veranderd. Naast de tijd die we in bed spenderen, gaan we nou niet echt heel veel met elkaar om... niet als stel in ieder geval. Ik bedoel we houden nooit elkaars hand vast, laat staan dat we in het openbaar zoenen ofzo.' Ratelde hij achter elkaar door. Dat dit nog maar de helft van de problemen was, liet hij maar even achterwege.