De grote fontein

Bij het bordes van de school staat in het midden een perfect ronde vijver met in het midden 3 enorme stralen water die ongeveer 5 tot 10 meter hoog de lucht in gaan. Overdag staat de fontein aan in volle glorie, 's nachts uit in verband met het klaterende geluid dat leerlingen zou wakker houden. Om de fontein heen staan bankjes en je kunt op de rand zitten. Maar kijk wel uit als het een beetje waait kun je flink nat worden door de spetters.

regels: drink het water niet tenzij je zin hebt in diarree.

Harriet zat op de rand van de fontein, naast haar lagen losse papieren waar ze haar tas op had gezet zodat ze niet weg zouden waaien. Ze was bezig met de evoluatie van afgelopen maand over de klas waar ze klassenoudste van was. Het was een irritant werkje omdat ze over niemand iets verkeerds wilde schrijven en het toch behoorlijk uitgebreid moest.

Aaron had een jas over zijn schooluniform aangetrokken omdat het nog steeds te koud was om zonder jas naar buiten te gaan en liep nu richting de fontein. Zijn schooltas had hij op zijn rug zitten zodat hij kon doen alsof hij werkelijk iets nuttigs aan het doen was. Wat hij dus niet van plan was. Hij had gewoon zin om ergens te gaan zitten en even nergens over na te denken. Als hij zijn gedachten de vrije loop liet gaan kwam het altijd wel ergens bij uit waar hij niet aan wilde denken, dus was dit het alternatief. Hij ging zitten op de rand van de fontein en zette zijn tas bij zijn voeten. Zijn blik viel even op het meisje dat een meter of drie van hem vandaan zat en wel druk bezig leek met iets.

Harriet keek op toen er een jongen een aantal meter verderop op de rand van de fontein ging zitten. Die voor haar onbekende jongen was vor haar een welkome vorm van afleiding van het doodsaaie klusje waar ze mee bezig was. Het schrijven over wat er beter kon op de school qua tijden en het opschrijven van veel gehoorde klachten van andere was niet echt leuk. Hoe langer ze erover nadacht hoe meer zin ze kreeg om het allemaal in de fontein te flikkeren. Hoewel dat iets was wat ze toch niet uit zou voeren. Ze stak haar hand naar de jongen om, "hey." begroette ze hem met een vriendelijke glimlach zoals gewoonlijk.

Aaron ging met zijn hand door het ijskoude water. Het was echt koud, toen hij zijn hand uit het water haalde duurde het even voordat hij weer wat voelde. Natuurlijk deed hij het daarna nog een keer. Ondanks dat het vast ergens slecht voor was, was het ook verfrissend en gewoon leuk. Toen het meisje hem begroette haalde hij zijn hand weer uit het water en wapperde er even mee zodat er druppels water in het rond vlogen en tegen zijn wang spatte. "Heey," zei hij dezelfde hand opstekend. "Hard aan het werken," zei hij wijzend op wat er voor hem uitzag als huiswerk. Het deed hem denken aan de stapel die in zijn tas zat en op hem wachtte.

Harriet knikte, maar met een diepe zucht. 'helaas wel.' De toon in haar stem maakte duidelijk dat ze er totaal geen zin meer in had. 'en wat doe jij hier?' vroeg ze met dezelfde vriendelijke toon als ervoor. 'heylt lijkt me niet dat je hier bent gekomen om je hand gevoelloos te maken van de kou..' Oke, dat was niet echt het beste grapje ooit, merkte xe op in haar gedachte. Ach, dat was niet echt iets waar harriet mee zat. Ondertussen had ze haat penn op het schrijfblok gelegd om aan te geven dat ze er klaar mee was.

Aaron moest zijn best doen niet te gaan grinnikken, want dat zou niet aardig zijn. Dat had hij zelf ook nog wel door. Toch kon hij een kleine grijns van leedvermaak niet onderdrukken. Helemaal klopte het niet want zelf had hij ook nog genoeg werk liggen, hij negeerde het alleen. "Dat heb je goed gezien," zei hij nog eens met zijn hand wapperend om er weer wat gevoel in te krijgen. "Maar ik heb eigenlijk absoluut geen reden om hier te zijn. Behalve dan omdat er niemand is die me gaat zeggen dat ik iets moet gaan doen," zei hij schouderophalend.

Harriet lachte "Je mag mijn werk ook wel doen hoor. Als je toch niks te doen hebt." ditmaal was het wel duidelijk dat ze een grapje maakte. Ze draaide zich wat naar hem toe en trok een knie op de rand van de fontein. "Ik ben trouwens Harriet." stelde ze zich voor.

Aaron grijnsde, blij dat het meisje dat zichzelf voorstelde als Harriet een gesprek met hem aan wilde gaan in plaats van te werken. "Ik hoop dat je je niet beledigd of gekwetst voelt als ik 'nee' zeg," zei hij. Hij verplaatste ook wat zodat hij met zijn gezicht naar haar toe zat. In zijn ogen zat een lichte twinkeling die bij de lichte grijns die op zijn gezicht leek geplakt hoorde. "Ik ben Aaron," zei hij met een klein knikje.

Harriet trok even een quasi beledigd gezicht. "Nou ik voel me toch behoorlijk gekwetst hoor..." bij het end van haar zin begonnen haar lippen weer op te krullen naar de glimlach die weer op haar gezicht verscheen. "Maar aangenaam." ze boog zich naar voren om haar spullen in haar tas te stoppen om er voor goed van af te zijn.

Aaron probeerde een serieus gezicht te trekken maar het lukte hem niet zijn mondhoeken omlaag te krijgen en gaf het dan ook maar op. "Volgens mij is er straks weer een leraar die mij niet mag," zei hij terwijl hij toe keek hoe Harriet haar spullen opborg. Zelf deed hij zijn huiswerk lang niet altijd en nu door zijn schuld iemand er ook mee kapte zou het er niet beter op worden. Niet dat hij er iets om gaf en dat was ook te zien aan het feit dat er nog steeds een grijns op zijn gezicht lag.

"Waarom zou een leraar je niet mogen?" vroeg ze verbaast, maar ook voorzichtig omdat ze bang was dat ze het verkeerd opgevat had en hj weer een grapje maakte. Ze moest soms echt wat minder serieus zijn, schoot er door haar hoofd heen, maarja jezelf veranderen was toch een van de moeilijkste dingen die er waren.

Aaron haalde zijn schouders op, helemaal klopte het niet omdat hij het eigenlijk heel goed wist. "Leraren mogen mij meestal niet zo omdat ik mijn werk de helft van de tijd niet doe. En aangezien ik jou nu ook van je werk houd denk ik niet dat ze me erg waarderen," zei hij luchtig. Hoewel het erg vervelend was dacht hij dat het erger zou kunnen. Vooral toen hij net weer op school was hadden veel leraren medelijden met hem omdat hij zijn geheugen kwijt was. Nu was dat nog steeds wel eens het geval alleen veel minder.

Nu was het Harriets beurt om haar schouders op te halen, "O dit was niet voor een leraar hoor, dus wat mj betreft is het geen probleem." Nee dit was voor de klassenlerares, maar het was niet erg of het een dag of 3 te laat ingeleverd werd. Zolang ze er maar geen weken de tijd voor nam. Harriet liet haar hand even door het koude water gaan, maar toen de temperatuur doordrong in haar huid trok ze haar hand snel terug, het was een stuk kouder dan ze verwacht had.

Aaron knikte begrijpend, al begreep hij het niet helemaal. Wel dat het dus geen huiswerk was of een of ander project, maar niet waarom Harriet het deed. In zijn ogen was het een soort van extra werk, iets wat voor hem iets ondenkbaars was. Maar daar ging hij verder niet op door, als zij het leuk vond moest ze het zelf weten. Er verscheen een scheve grijns op zijn gezicht toen ze deed wat hij eerder had gedaan. "Koud he?" Zei hij terwijl hij zelf zijn hand ook weer het ijskoude water in liet glijden. Gek genoeg was de koud naast ongelofelijk koud ook een soort van ontspannend. Voor hem dan.

New

Kenneth zat op de rand van de fontein en had wat vogelvoer in zijn hand en voor hem op de rand liggen. Een duif die een stukje verder zat keek naar hem en zag eruit alsof hij probeerde te beslissen of het veilig genoeg was of niet om het vogelvoer te gaan pakken. Kenneth zat er zelf bij als de rust zelve. Hij wist dat als hij een onverwachte bewefing, hoe klein ook, zou maken, de duif zou schrikken en op zou vliegen. Geduld had hij genoeg maar al vrij snel zette de duif een paar stapjes naar voren en pikte wat van het vogelzaad op. Er verscheen een triomfantelijke glimlach op Kenneths gezicht. Het was hem gelukt!

Jane kwam aangelopen. Haar blauwe ogen leken naar iets te zoeken, maar naar wat? Waarschijnlijk haar vriendinnen, aangezien ze daar erg vaak mee liep. Na een tijdje zoeken had ze de hoop opgegeven, die waren vast al naar de stad toe. Waarom had ze zich precies vandaag nou verslapen? Haar haren zaten in een slordige knot boven op haar hoofd. Toen ze wakker schrok had ze zich snel in een zwarte skinnyjeans. wijd zachtroze bloesje en dezelfde zachtroze kleur uggs gepropt. Nu zal je vast denken; zachtroze uggs? Ja, ze had uggs in verschillende kleuren, vans in verschillende kleuren. In een korte uitleg; ze was schoenenverslaafd.

Kenneth hoorde voetstappen achter zich en beet op zijn lip, hij hoopte maar dat die persoon achter hem niet te dichtbij zou komen want dan zou de duif misschien schrikken en wegvliegen. Maar dit was eigenlijk een soort smoesje voor zichzelf. Hij was bang dat de persoon tegen hem zou gaan praten en dat hij dan dingen terug moest gaan zeggen. Hij weerstond de neiging achterom te kijken en te zien wie er was. Dan zou én de duif schrikken én er was een grote kans dat er tegen hem zou worden gepraat. Dus, alsof er niets anders was, stak hij zijn hand met vogelvoer uit zodat de duif uit zijn hand zou kunnen eten. De duif keek hem eerst weer aan voordat hij in zijn hand begon te pikken en de zaadjes te eten. Het bracht een lichte glimlach op zijn gezicht. Dieren en natuur gaven hem rust, iets dat hij soms wel echtnodig had.

Jane liet haar ogen nog een paar keer over de plaats glijden maar toen ze merkte dat ze er echt niet waren ging met een moedeloze zucht naast een jongen zitten. Met een beweging haalde ze haar iPhone uit haar zak, het was weekend en eindelijk kon ze hem weer gebruiken. Ze snel als ze kon stuurde ze een bericht ze één van haar vriendinnen, terwijl ze wel wist dat ze waarschijnlijk toch al in de stad waren. Waarom hadden ze haar niet gewhatsappt dat ze al weg gingen? Een onzeker gevoel vloog over haar heen, wat ze normaal nooit had. Ze sloot haar ogen, telde tot drie en keek toen weer naar de telefoon. Ze waren het vast vergeten, of hadden geen internet bereik op dat moment. Nee, hier moest ze zich geen zorgen over maken. Nadat ze haar telefoon weer terug in haar tas had gestopt keek ze naast zich, naast wie was ze eigenlijk neergeploft. 'Sorry als ik je gestoord heb hoor' Zei ze gemeend, ze wilde iemand niet irriteren met haar aanwezigheid.

Kenneth hield zijn adem in toen de persoon naast hem kwam zitten. Vanuit zijn ooghoek kon hij zien dat het een meisje was dat gelukkig nog geen aandacht aan hem besteedde. De duif was te druk met de laatste zaadjes uit zijn hand te pikken om te schrikken. Het stelde Kenneth iets gerust en hij richtte zich weer op de duif en het meisje verdween in zijn hoofd naar de achtergrond. Hij durfde net te gaan denken dat hij hier gewoon zou kunnen blijven zitten zonder dat ze tegen hem zou gaan praten toen hij haar stem hoorde 'Sorry als ik je gestoord heb hoor.' Kenneth schrok hier van en keek met een ruk om. Hierdoor schrok de duif ook en die vloog snel op. Met een spijtige uitdrukking keek hij de vogel na. Nu moest hij iets tegen het meisje zeggen, of niet? Iets van: het maakt niet uit of het geeft niet. Maar dat was niet waar want het gaf wel. "Euh..." stamelde hij verlegen. "Het is niet erg," zei hij met een aarzelende verlegen glimlach.

Kort fronste Jane bij de aarzelende woorden van de jongen, hoe ze dat altijd kon doen. Het zag er eigenlijk wel leuk uit bij haar. Niet op een gemene manier, eerder vriendelijk. Hij was schattig ; met die blonde haren, bruine ogen en onschuldige maar schuwe blik. 'Oke, mooizo.' Een prachtige glimlach kwam tevoorschijn, haar glimlach. In tegenstelling tot de jongen had zij felblauwe, frisse ogen en een juist niet onzekere of verlegen houding.

Kenneth wist niet goed hoe hij nu moest reageren dus knikte hij maar ongemakkelijk en veegde daarna het overgebleven vogelvoer van de rand van de fontein op zijn hand en klopte het er vanaf zodat het op de stenen voor hem kwam te liggen. Als er hier geen mensen meer waren zou het wel opgegeten worden door een aantal vogels. Hij draaide iets zodat zijn beide benen op de grond kwamen te staan in plaats van dat er een onder hem lag. Nu hij niet meer alleen was kon hij niet goed stilzitten omdat hij zich ongemakkelijk voelde.

Er was duidelijk geen briesje in de lucht vandaag waardoor een aantal mensen dicht bij de fontein stonden. Één van deze mensen was Kathleya met haar camera in haar handen. Haar haren waren deels bedekt met een blauwe, gebreide muts op. Daarop droeg ze een grijze vest met een wit t-shirt eronder met allemaal kleuren erop. Ze maakte foto's van de fontein maar ook van de mensen die eromheen stonden. Nadat ze klaar was met fotograferen ging ze zitten op een van de bankjes. Ze begon de foto's te bekijken die goed waren gelukt waardoor er een tevrede glimlacht op haar gezicht was gerust. De zon scheen fel in haar ogen waardoor ze op stond om op een bankje te zitten in de schaduw. Kath hield niet zo van de felle zon. Op het strand was het wel lekker maar niet als het in je gezicht scheen. Daarna verkende ze met haar ogen de plek af om te kijken of ze nog meer foto's kon maken. Voor nu was er niets te zien wat haar aandacht trok of de neiging gaf om foto's te schieten. Met haar vingers speelde ze met een plukje van haar haren. Gelukkig waren de mensen rustig want Kathleya hield al helemaal niet van drukte.

Spoiler:

Okee, ik waarschuw je nu meteen al, Ik ben neit echt een goede schrijver, mijn posts zijn aan de slechte kant, vol spelfouten met engels en nederlands door elkaargehusseld en zo... en Noël is een karakter wat ik nog nooit eerder succesvol heb kunnen spelen (zijn voorganger heette Kenneth en die was er slechter aan toe)
---en nu naar het echte verhaal ==> ---

Noël was als gewoonlijk chagrijnig aan het zijn. Hij zat op de rand van de fontein, zwarte hoodie ver over zijn hoofd getrokken. Zijn in voornamelijk zwart en grijs gehulde lichaam zat over de rand gedrapeerd. Een zwart puntje tussen alle kleuren van de vrolijke mensen om hem heen. Ze irriteerden hem. Met hun vrolijkheid. Zo goed van vertrouwen. Zoals dat meisje dat heel sneaky aan haar zogeheten BFF vertelde wie ze leuk vond. Dat vertrouwde ze haar nu wel toe, maar de kans was groot dat dat geheimpje snel de hele school was doorgegaan. Vrienden zijn niets waard, dat was ene les die hij wel had geleerd. Een van zijn in zwarte vingerloze handschoenen gestoken handen speelde met het water. Ookal zou hij precies kunnen aanwijzen waar hij wel en waar hij niets kon voelen, hij was het nu weer aan het testen. De ene vingertop helemaal, de andere weer wel. De hand die niet in het water stak ging naar het shirt onder zijn vest. Hij legde zijn warme hand tegen zijn buik. Hij voelde hem niet.

Nou je bent niet de enige! Soms zullen mijn zinnen ook niet kloppen :p
_____________________________________________________________

Wanneer de blondharige dame haar ogen weer deed openen zag ze iemand nieuw bij de fontein staan, die er nog nog niet stond. Zijn gezicht was niet te zien door diegene wat hij over zijn hoofd had getrokken. Misschien iemand die schuw was en niet graag had dat anderen hem zagen. Dit prikkelde haar interesse, haar interesse en verleiding om een foto van diegene te maken. Ze nam haar camera en keek door de lens waar ze hem beter zag. Hij droeg donkere kleding, een teken dat die niet van opvallen hield. Kath kreeg nu steeds meer de neiging om er naartoe te stappen en toestemming te vragen voor een foto. De persoon zou haar voor gek verklaren dus deze optie liet zij maar achter zich. Kath sprong behendig van het bankje af richting de fontein. Daar ging ze tegenover de persoon zitten en haar ogen naar het water gericht. Ze wilde niet overkomen als een stalker, of iemand die deed staren. Zij hield er zelf niet van als er naar haar gestaard werd. Speels ging ze met haar hand in het water terwijl ze met haar ooghoeken de gezicht van de persoon probeerde te zien. Kath was erachter gekomen dat het een jongen was. Een hand van de jongen ging naar het shirt onder zijn vest. Dit vondt Kath wel grappig om te zien, waarom deed hij dat?