De grote brug

Ergens in het kasteel is een brug, boven de grote hal waar je binnenkomt, die van de ene toren naar de andere toren leidt. Aan de ene kant van de brug kijk je door het grote raam aan de voorkant en aan de andere kant zie je na een meter of tien een muur, waar gewoon les achter gegeven wordt. En dan moet je nog bedenken dat de brug op de derde verdieping hangt, dus het is ook best wel logisch dat laatst de reling extra hoog is gemaakt.

Regels: Spring alsjeblieft niet naar beneden.
Personen: Hoeveel er op een brug passen.

Brendon zat gehurkt en met een boek op zijn knieën tegen de reling van de brug aan. Het enige waar hij hier rekening mee moest houden waren een aantal leerlingen die voorbij liepen, hij haatte het om op de slaapzaal te lezen of in de bibliotheek, de ene was te druk en de andere was te stil. Hier zat hij perfect.

Ryan stond over de reling naar beneden te kijken. Daar liepen een aantal van zijn teamgenoten rond, stevig aan elkaar vastgeknoopt. Rustig keek Ryan op zijn horloge. Het was laat, dus de jongens hadden lang over hun corvee gedaan. William, Greg, Zack en Sem hadden hem eerder die dag in de fontein gegooid en dankzij een meisje hadden ze hun straf gekregen. Natuurlijk had Ryan de straf aan moeten passen, omdat hij alleen het schoonmaken te zwak vond. Dus had hij ze aan elkaar vastgebonden, om hun middel, en ze één spons, één schrobber, één zwabber en één emmer gegeven. Toch kwamen ze vrolijk lachend en zeiknat de school binnenlopen. "Moet je dat stelletje nou zien," zei Ryan hardop en hij liep naar de andere kant van de brug, om ze te volgen de trap op. Morgen zou hij ze wel losmaken.

Mahari vond het dood eng om op de brug te staan, een brug van tientallen meters hoog. Toch stond ze met haar vingers om de reling geklemt naar beneden te kijken. Hoewel ze het doodeng vond ze het fascinerend om te zien. Kort schoot de gedachte door haar hoofd hoe lang het zou duren voor je beneden was als je zou springen. Niet omdat ze suïcidale gedachten heeft, maar omdat ze nog nooit zo hoog gestaan had.

Nikki had haar Canon Eos 60d camera om haar nek gehangen en wandelde kalm naar de brug in de school. Een groepje leerlingen die een soort schoolkrant maakten, hadden haar gevraagd enkele foto’s te nemen op verschillende locaties in de school.
Zodra Nikki op de brug stond maakte ze gelijk een foto van de diepte onder haar. Stiekem had ze best een beetje last van hoogtevrees, maar een goede foto maken was belangrijker dan dat.
Plotseling viel haar oog op een meisje die even verderop tegen de reling aan naar beneden stond te kijken. Ze kwam haar niet bekend voor, wat Nikki zoals altijd een beetje nieuwsgierig maakte. Daarom liep ze na nog twee klikjes met de camera naar het meisje toe en ging naast haar staan. “Hé,” groette Nikki haar vriendelijk. “vind je het goed als ik een foto van je neem voor de schoolkrant?” vroeg ze opgewekt terwijl ze de camera iets omhoog hield en glimlachte.

Mahari had het meisje met het apparaat in haar handen wel opgemerkt toen ze de brug op kwam gelopen, niet zo raar want het was stil hierboven en elk geluid leek daardoor drie keer harder te klinken. Maar de hoogte en de afstand die je kon overzien was iets wat haar op het moment had bezeten. Nog nooit had ze zo'n weids uitzicht gezien, het was iets wat ze aan haar mensen thuis wilde vertellen, het beschrijven en hun ongelovige blikken willen zien waarna ze het verhaal afsloten met een traditioneel lied voor ze gingen slapen.
Haar aandacht ging pas weer terug naar het meisje dat haar aansprak "Hey", nu ze hier ongeveer een week was was haar engels een stuk toegenomen, maar dat betekende niet dat ze alles begreep van wat het meisje zei. Nee de snelheid maakte het dat ze maar enkele woorden kon verstaan en het apparaat in haar handen zorgde alleen maar voor vraagtekens bij Mahari. Haar blik was dan ook vragend, hoewel ze het van binnen vreselijk vond dat er weer iets bijgekomen was dat ze niet begreep. Er leek geen einde te komen aan alle onbekende dingen in deze wereld. "Wat is een foto?" het was duidelijk dat ze nauwelijks Engels sprak aan het enorme accent en de moeite wat het haar kosten om de goede woorden te vinden. Ze besloot nog maar even niets over het grote zwarte apparaat te vragen dat voor haar niets meer was dan een soort doos met een uitsteekpunt.

Nikki kreeg een ietwat verbaasde uitdrukking op haar gezicht door de vragende blik die ze van het meisje toegeworpen kreeg. Ja, ze praatte vaak te snel en vooral te veel, maar haar vraag was toch duidelijk genoeg geweest?
Nikki stond net op het punt om haar vraag te herhalen, misschien had het meisje het gewoon niet goed gehoord, toen het meisje zelf sprak.
“Wat is een foto?” hoorde ze haar met een aardig accent zeggen.
Onbewust trok Nikki’s hoofd iets scheef, toen het haar ineens begon te dagen. Wacht…ze had van dit meisje gehoord. Ze was uit Afrika hier gekomen, pas geleden nog, tenminste..dat had Nikki ergens opgevangen. Dat zou veel verklaren. Misschien wist ze dan helemaal niet wat een foto was, in plaats van alleen de betekenis van het woord? Daarop kreeg Nikki’s gezicht een vriendelijke, milde uitdrukking terwijl ze een antwoord op de vraag probeerde te verzinnen. “Een foto?” herhaalde ze vertwijfeld. Hm, tja…hoe ging ze dat uitleggen? Ze kon beter het zekere voor het onzekere nemen en het echt uitleggen.
“Wacht, ik zal het je laten zien.” prevelde Nikki uiteindelijk. Haar rechterhand haalde iets uit de binnenzak van haar jack. Toevallig had ze een foto van haar kat meegenomen voor één of andere opdracht. Haar donkerbruine ogen ontmoetten die van het meisje. “Een afbeelding ken je wel, toch?” sprak Nikki langzaam en duidelijk. Ook lette ze erop dat ze simpele woorden gebruikte. Gelukkig maar dat ze een jonger zusje had, zo was ze het een beetje gewend. “Als je iets tekent over schildert,” ging ze verder terwijl ze voor de duidelijkheid met haar linkerhand onzichtbare tekeningen in de lucht maakte. “dan ontstaat een afbeelding. En dit apparaat,” ze knikte naar de camera. “maakt de afbeeldingen voor je. Zo’n afbeelding noem je dan een foto.” Eigenlijk was Nikki best verbaasd dat haar uitleg toch best helder was. Normaal kon ze namelijk niet altijd even goed uitleggen. Nu hield ze het meisje de foto van haar kat voor. “Kijk, dit is een foto, een afbeelding, van mijn kat Miles.” Haar stem klonk geduldig en kalm. Ze lachte vriendelijk voor ze ineens de camera op het meisje richtte, een foto maakte (zonder flitser om haar niet te laten schrikken) en haar op het schermpje wees op de camera waar de foto van haar al was verschenen. “En kijk, dat is een foto van jou.” sloot Nikki haar uitleg met een triomfantelijke blik af. Het was best een slordige foto constateerde ze toen - Nikki was nogal precies als het op fotografie aankwam - maar het was dan ook maar een voorbeeld.
Nieuwsgierig en afwachtend keek ze het meisje glimlachend aan. "Snap je?" Hopelijk was het nu al iets duidelijker voor haar. Nikki kon zich haast niet indenken hoe het moest zijn om veel dingen in je omgeving niet te begrijpen... Dat moest best moeilijk zijn af en toe, bedacht ze zich.

foto van Miles, de kat:

Mahari's donkere ogen volgde de handen van het meisje dat wat uit haar binnenzak haalde, maar het niet direct liet zien. Eerst gaf ze iets van een uitleg, tenminste dat nam Mahari aan, aangezien ze de helft van de woorden niet begreep. Bij het platje van de kat viel haar mond open. Ze had wel enkele schilderijen in de school zien hangen, maar nog nooit zo iets levensecht gezien. De afbeelding van het dier leek tot in detail te kloppen, het was zo mooi dat zelfs de beste kunstenaar uit haar stem zelfs niet eens in de buurt zou kunnen komen met hun schilderkunsten. Ja, Mahari dacht dat het een miniscuul schilderijtje was. Een plaatje van een prachtig dier, een dier dat haar deed denken aan een tijger of een panter maar dan kleiner, aaibaarder. Tijdens het praten had ze op de gebaren van het meisje gelet, iets wat een beetje hielp bij de uitleg. Maar veel verder kwam ze niet dus besloot ze maar gewoon te knikken en vriendeljk te lachen. Dat hielp meestal het beste.
Mahari was net een beetje van haar verbazing bijgekomen toen het volgende wonder verscheen. Het meisje leek op een knopje te drukken van het apparaat waarna ze het resultaat liet zien. Van schrik deinsde Maharie een paar meter achteruit, op het schermpje stond een haarscherpe afbeelding van haarzelf. Het was binnen een miliseconde geschilderd door het meisje, of door het apparaat. Dat moest haast wel magie zijn, dat kon niet anders. Met een angstige blik in haar ogen deed Mahari voorzichtig een stapje in de richting van de camera om de afbeelding te bekijken. "Gevaarlijk?" bracht ze uit. Misschien zat er wel een kwade geest in het apparaat.

Nikki glimlachte naar het meisje.
"Gevaarlijk?" hoorde ze haar zeggen.
Blijkbaar had ze, zoals Nikki al had verwacht, het meeste van wat zij uitgelegd had niet begrepen. Ach, dat maakte ook niet uit. “Nee, nee.” antwoordde Nikki gelijk en schudde daarbij haar hoofd. “Dat is normaal en heel handig.”
Voorzichtig hield Nikki de camera aan het meisje voor. “Hier probeer maar.” Kalm en beheerst nam ze de pols van het meisje, legde deze op de camera en liet haar een foto nemen. Vervolgens verscheen er een plaatje van Nikki’s hals en schouder en daarachter een vage achtergrond op het schermpje. “Zie je? Niets aan de hand.” Net zo rustig nam Nikki de camera weer van haar over.
Vanonder haar wimpers keek ze het meisje recht aan en plaatste toen een hand op haar borst. “Nikki. Ik ben Nikki.” stelde ze zichzelf voor, aangezien ze daar eerder niet aan toegekomen was. Nu wees ze naar het meisje. “En wie ben jij?” Haar lach verbreedde iets bij deze vraag. Een lichte twinkeling stond in haar donkere ogen.

Mahari was niet het soort mesje dat direct haar hand van het griezelige ding zou terugtrekken dus liet ze Nikki haar gang gaan met haar hand die ze op de camera legde. Het meisje sprak kalm wat het een stuk minder eng maakte. Haar ogen werden groot bij het resultaat van de foto. Ze kon begrijpen dat het niet gevaarlijk was, maar het zag er wel uit als tovenarij. Haar familie zou haar waarschijnlijk niet geloven als ze hen vertelde over een doos met een buis eraan waarop plaatjes verschenen. Verwonderd staarde ze naar het apparaat terwijl ze het in haar hoofd probeerde te verwerken. Er verscheen nu langzaam een glimlach op haar lippen toen ze het meisje weer aankeek. "Mahari, of Saada, je mag kiezen." dat was iets wat ze ondertussen goed kon uitspreken. De ene persoon vond Mahari beter, de andere nam de voorkeur bij Saada, wat haar betreft maakte het niets uit.

Nikki onderdrukte de neiging om Mahari’s hand te schudden toen zij zich voorstelde. Dat was echt zo’n westers gebruik. Eigenlijk kon ze zich niet precies indenken waarom mensen dat deden, maar het leek gewoon een beleefd gebaar te zijn. “Aangenaam, Mahari” zei ze daarom maar glimlachend. Voorzichtig, omdat ze nog steeds maar al te goed besefte hoe hoog ze stond, leunde Nikki half tegen de reling en keek Mahari, ze had onbewust besloten haar maar Mahari te noemen, nieuwsgierig en onderzoekend aan. “Je lijkt niet van hier te zijn.” Opperde ze het voor de hand liggende feit tegen haar 'gesprekspartner'. “Je lijkt niet uit Amerika te komen, bedoel ik. Waar kom je wel vandaan?” Zoals ze zich eerder al had bedacht, had Nikki toevallig iets gehoord over Mahari en over haar afkomst, maar het was beter en leuker om van haarzelf te horen waar ze precies vandaan kwam. Daarbij had Nikki nog zoveel meer vragen die ze dan wilde stellen. Ze was altijd al nieuwsgierig geweest naar andere culturen en werelden. Later, als ze van deze school af zou zijn, was ze van plan te gaan reizen en ook echt verre landen te gaan bezoeken. In haar jeugd was ze vanuit Canada niet verder gekomen dan het noorden van de VS aangezien zij en haar gezin nooit te lang op vakantie konden doordat ze zelf een herberg runden.
Dit leek Nikki de kans om alvast iets meer over die ‘andere werelden’ te weten te komen. Haar blik was daarom ook enigszins verwachtingsvol. Een serene glimlach sierde haar gezicht.

Mahari kende het gebruik van handenschudden ondertussen wel, maar het zelf toepassen was een heel ander verhaal. Het zat niet in haar systeem, zoals bij vele andere mensen. Ook Mahari had de reling weer gevonden waar ze uit voorzorg haar handen al omheenklemde. De val zou enorm zijn, hoewel je dan wel moeite zou moeten doen om over de reling te klimmen.
De vraag die het meisje nu stelde was wel iets wat ze zonder hulp van gebaren kon begrijpen. Het was een vraag die haast standaard geworden leek te zijn voor mensen die haar tegenkwamen. Sommige leken haar wel als een soort circusatractie te zien, dat soort personen mocht ze niet. Ze wees met haar vinger n de verte, waarmee het duidelijk werd dat ze bedoelde ver van hier. "Afrika." ze was er ondertussen achter gekomen dat Afrika een heel groot deel van de wereld besloeg, "In de jungle." voegde ze er aan toe, alsof dat het duidelijker zou maken. "En jij?" ze hield haar hoofd wat schuin bij die vraag, iets wat ze veel mensen had zien doen als ze vragen stelde.

Nikki knikte bij het woord ‘Afrika’. Het klopte dus wat ze gehoord had. Bij ‘jungle’ glimlachte ze licht. “Ik kom uit Canada.” deelde ze vervolgens, met iets van trots in haar stem, mee. Ze was niet heel nationalistisch, maar ze wilde tegelijkertijd liever niet aangezien worden voor een Amerikaan. Ze wees in de richting waar het noorden ergens moest zijn, hoewel het dan waarschijnlijk nog onbekend gebied zou zijn voor Mahari. “Dat is een land boven Amerika.” voegde ze er daarom aan toe. Langzaam en soepel draaide Nikki zich iets zodat ze met haar ellebogen op de reling leunde en Mahari gemakkelijker kon aankijken. “Hoe is het daar bij jouw thuis?” vroeg ze vervolgens. “Ik hoorde altijd dat de natuur in Afrika vreselijk mooi is.” Dat laatste was meer een opmerking ter verduidelijking van haar vraag.

sorry voor het late antwoord, zie het nu pas :$
-
Mahari had de naam Canada al een keertje eerder gehoord, als ze het goed begrepen stond de school nog niet eens zo ver weg van de grens naar Canada. Maar de kans was groot da ze het verkeerd had begrepen. Ondertussen was ze er wel achter gekomen dat re maar kleine woordjes waren in een zin die de hele zin konden veranderen en een andere betekenis konden geven. Toen ze het weer over africa had knikte ze instemmend, "Heel mooi, heel groot." ze vond het bij haar thuis mooier, hier waren de takken kalig en de kleuren grauw, bij haar thuis was een enorme skala aan kleuren die je hier waarschijnlijk nooit tegen zou komen.

Nikki knikte instemmend bij Mahari’s antwoord. Ze was dan nooit in Afrika geweest, uit de beelden die ze op tv had gezien kon ze ook het één en ander opmaken. “Het is dan zeker wel even wennen hier in Amerika?” concludeerde Nikki met een ietwat spijtige blik. Ze kon zich voorstellen dat Mahari zich erg moest aanpassen en dat ze haar thuis mistte. Zelf had Nikki daar al last van, terwijl ze, als ze dat echt wilde, altijd naar huis kon gaan met de trein bijvoorbeeld.
Ondertussen had Nikki besloten duidelijk en niet te snel te blijven praten, zodat Mahari haar enigszins zou moeten kunnen volgen en als dat niet zo was, zou ze dat gewoon kunnen aangeven.

Nog steeds nieuwsgierig, bekeek Nikki Mahari eens beter. Ze had een knap gezicht, wat haar gelijk op een idee bracht. “Zeg, Mahari,” begon ze daarom met een geheimzinnige glimlach, “ik moet voor één of ander amateurblad nog foto’s nemen.” Nikki wist niet helemaal zeker of Mahari deze zin zou begrijpen, maar het ging dan ook vooral om het gedeelte met de foto’s en dat leek ze nu redelijk te begrijpen. Deze opdracht was los van school en Nikki had erg veel zin om ermee aan de slag te gaan. Van één of ander nieuw blad voor tieners, had ze een opdracht gehad om de ‘jeugd van tegenwoordig’ te fotograferen. Daarvoor had ze op de Royal Malory Academy voldoende inspiratie, tenminste…als ze de leerlingen in hun vrije tijd fotografeerde. Maar, zoals altijd, gaf de redactie natuurlijk de voorkeur aan knappe gezichten voor in hun blad. Vandaar dat Nikki glimlachend vervolgde: “Zou jij misschien model willen staan? Dan neem ik een paar foto’s van jou, voor iemand anders.” Zelf gelijk al enthousiast met het idee, hield Nikki haar camera in de aanslag. Ja, dit zou zeker een paar mooie foto’s kunnen opleveren, bedacht ze zich.

Mahari knikte eventjes, ja het was zeker wennen. Ze verlangde naar haar hutje in de warme avondlucht waar ze met z'n alle om het vuur zaten en ze aten van de maispap van haar moeder en met een beetje geluk wat vlees van wat ze die dag gevangen hadden. Er zouden verhalen verteld worden over helden uit het verleden, over goden en geesten die n de jungle woonde. Terwijl ze dacht aan haar familie trok er even een verdrietige uitdrukking over haar gezicht heen, heimwee. Maar snel probeerde ze weer aan andere diingen t denken, ze was erachter gekomen dat het geen zin had om heimwee te hebben, ze zou pas terug kunnen komen over een paar jaar als ze klaar was met de school. Iets wat ze maar voor lief nam.

Haar aandacht ging weer naar Nikki toen ze begon te praten, ze begreep er niet zoveel van. Een amateurblad? Ze besloot haar mond maar te houden en te kijken wat xze nog meer zou zeggen, misschien werd Mahari er nog wijzer uit. De klanken die de mensen hier spraken kwamen haar ondertussen beken voor, het snelle rollen van de klanken over de lippen heen, iets wat ze waarschijnlijk zelf nooit zou kunnen, maar ze deed haar best om tenminste een beetje in de buurt te komen met haar taalvaardigheid. Het enige wat ze begreep van Nikki was toen ze het wonderbaarlijke apparaat weer omhoog hield, ze wilde nog een foto maken. Daar had ze geen problemen mee, zolang het niet gevaarlijk was zoals het meisje in iedergeval beweerde. Daarom knikte ze nogmaals. "Ik goed vinden" zei ze aarzelend of ze het wel goed begrepen had.

Nikki knikte opgewekt toen Mahari met haar voorstel instemde. “Oké!” vormden haar lippen. Gelijk ging ze aan de slag. “Blijf maar gewoon zo staan.” Mompelde Nikki terwijl ze haar camera instelde om de beste kwaliteit foto’s te kunnen krijgen bij dit licht en deze kleuren. Hierna hief ze haar camera richting Mahari, maar voor ze een foto maakte duurde het zeker nog enkele minuten voor ze een goede hoek en positie had gevonden. Nikki draaide in halve cirkels om Mahari heen, boog dan weer iets door haar knieën of ging juist een beetje op haar tenen staan. Uiteindelijk had ze een compositie gevonden die haar beviel, dus klikte ze het knopje op de camera in. Gelijk werden er achter elkaar vijf foto’s gemaakt. Nikki schoof een stukje opzij en maakte vervolgens nog enkele foto’s. Hierna bekeek ze met een kritische blik het resultaat tot ze constateerde dat er zeker iets tussen zat wat ze kon gebruiken. De mooiste foto liet ze aan Mahari zien. “Kijk!” sprak ze vrolijk en toonde de foto waarop vooral Mahari’s ogen heel mooi uitkwamen. “Mooi?” Glimlachend keek Nikki Mahari afwachtend aan, benieuwd wat zij van de foto zou vinden.

Mahari's ogen volgde de bewegingen van het meisje dat nu helemaal in haar element leek te komen. Nikki leek er in haar ogen erg veel verstand van te hebben, want ze nam alle tijd om iets perfects te creeëren waarschijnlijk. Mahari begon zich wat ongemakkelijk te voelen nadat het langer duurde, gewoon omdat ze niet begreep wat er precies om haar heen gebeurde. Dat het niet gevaarlijk was en dat ze zometeen in het apparaat zou zitten had ze door, maar nu was het meisje druk in de weer met de lens en allemaal knopjes waar ze net nog geen aandacht aan besteed had.
Pas toen ze het herkenbare afdruk geluid hoorde van de camera ontspande ze weer een beetje, maar ze was pas weer op haar gemak toen de vrolijke stem van Nikki klonk dat ze klaar was en kon komen kijken. Verbaast keek ze naar de foto die nog mooier was dan de vorige foto die het meisje gemaakt had. "wauw." zei ze zachtjes terwjl ze naar het schermpje bleef kijken. Ze had er geen verstand van, maar Nikkie leek er tevreden mee te zijn dus moest het wel een goede foto zijn. "Mooi." knikte ze instemmend.

Nikki was blij te zien en te horen dat Mahari de foto mooi vond. Ze schonk haar een lieflijk glimlachje waarna ze de camera weer uitzette. Dit betekende dat ze aan het werk kon!
Gelijk spookten er allerlei gedachtes door haar hoofd. Ja, ze moest nodig eens beginnen aan de verschillende opdrachten die ze nog had liggen. Ze had immers bepaalde beloftes gemaakt en kon daarbij het geld wat ze ermee kon verdienen, best gebruiken.
“Dank je dat je me wilde helpen.” bedankte Nikki Mahari oprecht met een knikje. “Ik beloof je dat de foto’s goed terecht komen.” Een zucht ontsnapte haar lippen. “Helaas moet ik je nu weer verlaten, want er ligt nog aardig wat werk op me te wachten.” Nikki was er niet geheel zeker van of Mahari deze zinnen begrepen had, maar haar bedankje was duidelijk genoeg en die was het belangrijkst. Beleefd en omdat ze dit zonder reden weleens vaker deed, maakte ze een licht buiginkje waarna ze Mahari met een schuin hoofd en glimlachend aankeek. “Weet je wat: de volgende keer dat we elkaar ontmoeten, laat ik je eens iets meer van Amerika en alles wat daarbij hoort zien. Afgesproken?” Het leek Nikki een leuk idee om Mahari te helpen hier meer haar plekje te vinden en om haar tegelijkertijd beter te leren kennen, want ze leek haar erg aardig.
Nikki wilde al aanstalten maken om te vertrekken, maar eerst wachtte ze nog op antwoord. Ze wilde er zeker van zijn dat Mahari in ieder geval het voorstel had begrepen zodat ze misschien al van tevoren iets leuks kon plannen voor hen beiden om te gaan doen als ze elkaar later terugzagen. Ze had nu al een paar ideetjes!

Mahari begreep zoals gewoonlijk niet veel van wat Nikki zei, maar ze kon de context wel een grotendeels uit haar gezichtsuitdrukking en houding halen. Dat was iets waar ze goed in was geworden de laatste tijd. Bij het idee van Nikki dat ze haar de volgende keer wat meer van Amerika zou laten zien knikte Mahari enthousiast, er ging een soort warm gevoel door haar heen, het was voor het eerst dat iemand haar echt aardig leek te vinden en haar wilde helpen met het begrijpen met dit land vol rare gewoontes en dingen als auto's. "Dat lijkt me leuk." zei ze nu op een stuk vrolijkere toon dan eerst. "Succes." terwijl ze dat zei wees ze op de camera van Nikki. Wat ze er nou mee zou doen wist ze niet, maar het leek dat ze er veel mee bezig was en dat het nu ook het geval zou zijn.

Nikki klapte een keer in haar handen, het ging automatisch door haar enthousiasme, toen Mahari ermee instemde om samen een keer iets leuks te gaan doen waarbij Nikki haar een beetje meer wegwijs zou maken. “Mooi, mooi!” zei ze breed lachend. Haar ogen glinsterden geamuseerd, helemaal op het moment dat Mahari haar succes wenste, dat toonde dat ze haar in ieder geval aardig had begrepen. “Dank je. Ik laat je later wel zien wat ik hier van gemaakt heb.” antwoordde Nikki terwijl ze enkele speelse plukjes haar die door haar opgewekte gedrag voor haar ogen hingen, terug achter haar oren duwden. “Tot later dan, Mahari!” Lachend stak Nikki een hand op, draaide zich om en liep al zwaaiend weg. In gedachten flitsten er tientallen ideeën door haar hoofd. Ze had weer een nieuw ‘project’ erbij!
Nikki grinnikte even bij het idee en stapte vrolijk verder, op weg naar haar minuscule ‘werkkamer’.

New
-
Nogal slordig had Louise haar stoel door de drukke mensenmassa begeven en was nu eindelijk op een rustiger punt in de school gekomen. Het kon ook meehelpen dat haar klas nu gym had, waar ze toch niet aan mee kon doen. Iets waar ze vreselijk van baalde, al die jaren dat ze had gedanst waren vergooid nu ze hier vast zat in deze klote stoel. Louise liet haar stoel nu wat uitrollen terwijl ze via het enorme raam naar buiten keek. In haar oren klonk de muziek vanuit haar muziekspeler. Het was een pianostuk waar ze een van haar laatste dagen op had gedanst, bij het horen van de muziek voelde ze een mengeling van geluk en ongeluk, aan de ene kant waren het heerlijke herinneringen maar aan de andere kant waren ze enorm pijnlijk omdat ze ze nooit meer zou kunnen herbeleven.

Zoey was voorzichtig op de ballustrade van de brug gaan zitten en liet haar benen nu over de rand hangen. Er waaide een harde wind, maar dat vond ze niet erg. Even probeerde ze of ze hem iets langzamer kon laten waaien, of iets minder in haar gezicht. Ze concentreerde zich, kneep haar ogen een beetje samen, en..niks. Ze vloekte zacht en keek voor zich uit. Achter het grote raam zag ze een meisje in een rolstoel langskomen. Het deed haar denken aan een foto die thuis aan de muur hing, waarop haar moeder in een rolstoel zat met zoey op schoot. Toen ze nog wel gelukkig leek met haar geboorte. Een enkele traan gleed over haar wang en stortte zich toen de diepte onder haar in.

Louise merkte dat er iemand naar haar keek, zoals zovele deden en haar altijd leken te beschouwen als een aap in een dierentuin. Louise kneep haar ogen tot spleetjes in de richting van het meisje, vanaf waar ze zat kon ze niet zien dat er een paar tranen over haar wangen rolde. "Is er wat?" het was dudelijk in haar stem te horen dat ze geïrriteerd was. Louise had er genoeg van dat ze altijd als een soort meubelstuk werd beschouwt en dat liet ze de laatste tijd steeds vaker merken.

Zoey zit aan de andere kant van het raam hea
~
zoey verstond niet precies wat het meisje tegen haar zei, maar de boze blik zei genoeg. Beschaamd keek ze naar beneden. Fijn Zo, goed gedaan, sprak zd zichzelf toe. Weer iemand die je niet mag voor je ook maar één woord tegen ze hebt gezegt. Waarschijnlijk denk ze nu dat je een of andere freak bent die nooit wat zegt en je alleen maar met een creepy blik aanstaart. Nog een traan gleed over haar wang. Nooit zou ze ergens bij passen. Vriendschap of liefde was niet voor haar bedoelt. Ze wierp een korte blik op de diepte onder haar. Alles zou voorbij zijn als ze een klein beetje naar voren boog. Ze hoefde niet meer te denken aan de situatie thuis, het verdriet om haar oma of de eenzaamheid hier. Één sprong, en alles was voorbij..