De grote brug

Of er iets was? Shirou kon niet beschrijven hoe slecht hij zich voelde. Geen woorden waren er te vinden voor de chaos in zijn hoofd. Zijn gedachten waren als een soort radio. Ken je dat punt waarop je vast zit tussen twee zenders en je hoort muziek maar je kunt niet goed plaatsen wat het precies is omdat het zo verschrikkelijk stoort? Dat was iets waarmee je zijn gedachten kon beschrijven. Langzaam haalde hij zijn schouders op. 'Er is genoeg.' Antwoordde hij.

"Waar is genoeg van?" vroeg Carl, die de zin met zijn kinderhersens nog niet goed formuleerde. Na een tijdje drong het echter wel tot hem door. "Oh, ik snap hem," zei hij met een glimlach. "Sorry." Hij klapte het boek dicht en borg het op in zijn rugtas. Met een smak hoorde hij het boek vallen toen hij zich weer om had gedraaid. "Dat was de denkbeeldige rugzak," zuchtte hij en hij zocht de goede op.

Shirou lachte luchtig en niet overtuigend. Het klonk vreemd. Het zat tussen een lach en een snik in, maar was bedoelt als een lach. Hij legde zijn hoofd in zijn rechterhand, alsof deze te zwaar was en hij hulp nodig had om hem te dragen. Was zijn hoofd maar wat lichter, dat zou geweldig zijn. Gewoon voor een dag rust, geen stemmen. Maar zonder de stemmen was hij alleen, en wat moest hij dan?

"Er is dus iets," zei Carl, die hieruit genoeg kon opmaken. Hij keek even naar Blub, die uit zijn kom sprong en onder de brug door dook, om er daarna weer overheen te vliegen en hetzelfde te doen. "Gooi het eruit, zou ik zeggen. Al wil je dat misschien liever bij een ander doen." Hij keek omhoog naar de jongen, hij kende zijn naam niet eens.

Shirou keek voor zich uit. Hij wist niet zo goed hoe hij hierover moest praten. Dat had hij namelijk nooit eerder gedaan, praten over de stemmen in zijn hoofd en de verschillende persoonlijkheden. 'Mijn hoofd is een puinhoop.' Begon hij en perste zijn lippen op elkaar. Dat klopte. Zijn hoofd was een grote chaos en hij kon er niet veel wijs uit worden. Waarom begon hij hier nu over? Waarom vertelde hij iemand hier uberhaupt iets over? Alsof het enig verschil zou maken.

"Hmm, dat zou je over mij ook kunnen zeggen," zei Carl. Dit was één van die momenten waarop hij doorhad dat Joey en Blub fantasieën waren. De twee waren dan ook even verdwenen, maar waren al snel weer terug alsof er niets gebeurd was. Carl keek omhoog naar de ander. "Ik ben trouwens Carl. Het wordt namelijk wel eens tijd dat ik me voorstel. En met wie sta ik nu al voor de tweede keer te praten?" Hij stak zijn hand uit omhoog.

Shirou knikte en keek naar de jongen die zich nu als Carl had voorgesteld. Hij nam de hand aan en schudde deze. 'Shirou.' Stelde hij zich kort voor en weigerde de naam van Atsuya er achter aan te plakken. "Ik zal me nog eens voorstellen." Klonk de stem van Atsuya met een valse toon. 'Het is gewoon lastig allemaal.' Mompelde hij en draaide zich om zodat hij met zijn rug tegen de reling stond.

Carl keek Shirou even aan. "Je hebt vak pijn in je hoofd, het is lastig en je hoofd is een puinhoop," herhaalde hij. "Ik zal maar niet gaan raden. Maar met hoofdpijn kan je je altijd bij mij melden, hoor. Ik haal het met gemak weg." Hij stak zijn hand op en greep Blub uit de lucht, om de vis terug in de kom te stoppen. "Stoppen, anders gaat Joey je na doen," zei hij waarschuwend. De kangoeroe kon niet vliegen, maar wilde waarschijnlijk ook proberen rond de brug te vliegen, net als Blub.

Shirou knikte. 'En ik weet niet wat ik met mezelf aan moet. Dat is alles in het kort samengevat.' Zei hij tegen Carl en keek naar de lucht. Deze was niet erg kleurig en helder, maar nogal grijs en kleurloos. 'Dank je.' Voegde hij er toen zachtjes aan toe en zuchtte. 'Het maakt ook niet uit.' Hij wist niet tegen wie de jongen dat had, maar hij dacht niet dat het voor hem bedoeld was.

Carl keek naar Shirou. "Weet je wel waardoor dit allemaal wordt veroorzaakt?" vroeg hij nieuwsgierig. Misschien kon hij wel helpen, al verwachtte hij dat niet. Aan de andere kant, veel mensen hadden hem willen 'helpen', althans, in hun ogen, maar daar had hij wel het één en het ander van op gestoken en veel had hij onthouden.

Shirou knikte langzaam. Ja, dat wist hij. Maar wat was het nut van dat te zeggen? Het zou alleen maar problemen veroorzaken zoals het altijd deed. 'Ja, dat weet ik.' Vertelde hij en trok zijn mond even tot een streep. Hij zuchtte zachtjes. Kon hij wel geholpen worden? Wilde hij wel geholpen worden? Wat was hij zonder Atsuya?

"Oké," zei Carl. "En je bent zeker niet echt van plan dat te gaan zeggen? Geeft niet hoor." Hij glimlachte vriendelijk en klopte Shirou bemoedigend op zijn schouder. "Iedereen heeft dingen waar hij of zij niet over wil praten." Maar hij was wel nieuwsgierig, al was hij niet van plan door te vragen.

Shirou keek bedenkelijk naar Carl en vroeg zich af of het een person was dat hem ging ontwijken zodra hij het gezegd had. Dat hij rare blikken zou krijgen. Dat hij niet meer als normaal beschouwd zou worden, natuurlijk, hij was ook niet normaal. Carl had zijn eigen wereld die ook niet erg normaal was. Maar elk persoon dat hij over zijn probleem had vertelt, wilde niets meer met hem te maken hebben. 'Eigenlijk niet. Het is nogal vreemd.' Zei hij zacht en ging ook zitten.

"Ach, iedereen is vreemd," zei Carl, zich niet beseffend dat hij zelf eigenlijk in een sprookjeswereld leefde. "Maar je wordt er toch niet door uitgelachen?" vroeg hij met grote ogen. "Want dan stuur ik Joey wel op ze af." Het was een kangoeroe, dus een kampioen in bokssporten. Met een grote glimlach bedacht Carl zich hoe de kangoeroe op zijn staart zou gaan staan en flink wat rake klappen uit zou delen.

Brendon staarde over dee rand van de reling naar beneden, zowel zijn gedachten als zijn gevoelens schommelden heen en weer tussen Coco en Jeremy. Hij wilde geen echte relatie met Coco, al had hij wel veel gevoelens voor de jongen, deze waren te ingewikkeld om aan toe te geven. Wat Jeremy betrof, hij hield gewoon nog steeds van hem.

Coco liep sloffend over de de brug. Hij wist niet hoe lang hij Brendon al aan het zoeken was, maar het was lang genoeg om hem moe te maken. En nu had hij hem nog steeds.... 'Brendon!' Riep hij enthousiast uit, meer om het feit dat hij hem eindelijk gevonden had. Want de reden dat hij Brendon zocht, was heel wat serieuzer. Met snelle passen liep hij naar de jongen toe. 'Ik heb je overal gezocht joh.' Zei hij met een grote glimlach. Het ging vanzelf, hij werd als vanzelf vrolijk als hij bij Brendon in de buurt was.

Brendon grijnsde, 'Waarom niet... Waar gaan we vandaag heen?' vroeg hij, hij dacht niet echt dat Coco gewoon met hem wilde praten, zover ging zijn brein niet. Zeker omdat hij dacht dat Coco helemaal geen gevoelens voor hem had, hem gewoon als een soort speeltje beschouwde, eigenlijk hoe hij Coco wilde zien, alleen zaten die stomme geveoelens in de weg.

Coco's gezicht vertrok waarbij hij zijn wenkbrauwen fronsde. 'Weetje een relatie bestaat niet alleen maar uit sex hoor.' flapte hij eruit op een bozige toon. Hij had er anders over willen beginnen, maar als Brendon al zo begon. Hij wilde echt Jeremy's advies op volgen, gewoon hand-in-hand-lopen met Brendon en hem kunnen zoenen zonder dat er sex bijmoest. Dat herinnerde hem er ook meteen aan dat hij Brendon maar eens met die kus tussen hem en Jeremy moest confronteren, al was het volgens Jeremy niet echt een kus te noemen, maar een kissattack.

Brendon fronsde, 'Welke relatie?' vroeg hij en toen drong het tot hem door enn begon hij te lachen. 'Je dacht... Dat we... Werkelijk? Oh god... Geweldig...' zei hij tussendoor en hij tikte Coco op zijn neus, 'Goede grap. Echt, ik heb in tijden niet zo gelachen.' zei hij met een eerlijke glimlach en op net zo'n eerlijke toon.

Coco's frons werd alleen nog maar dieper toen Brendon begon te lachen. Zei Brendon nou echt wat hij dacht dat hij zei. Hij beet op zijn lip en sloeg pissig de hand weg toen die tegen zijn neus tikte. 'Het is geen grap.' Zei hij op een nog bozere toon. 'Wij hebben een relatie, al vanaf dat jij mij voorstelde aan je familie als jouw vriendje.' Er klonk nu toch wel iets verwards door de boze toon heen. Ze hadden toch echt een relatie, hij wist het zeker, al begon hij nu toch wel wat te twijfelen.

Brendon stopte met pachen toen hij merkte dat Coco serieus was, 'Oh mijn god. Dat was niet serieus, ik wilde gewoon afgeleid worden van Jeremy en eventuele vragen. Nee, ik wil geen relatie met je, waarom zou ik? Bij een relatie horen gevoelens, en die heb ik niet voor je, dat maakt het zo perfect, vind je niet?' legde hij half gelogen uit, hij had deze illusi niet willen creeeren.

Coco staarde als in shock naar Brendon en kreeg maar de helft van zijn woorden mee. Hij wist niet wat hij moest doen, boos worden, opgelucht zijn, gaan huilen? Hierover had hij zich dus zo'n zorgen zitten maken, over iets wat helemaal niet bestond. Hij had zijn hersenen erover gekraakt, er bijna om gehuild en dan zei Brendon dat ze helemaal geen relatie hadden. Brendon had geen gevoelens voor hem, dus de ontwikkeling van zijn gevoelens voor de jongen hadden helemaal geen zin gehad. 'Maar... maar ik dacht...' Stamelde hij terwijl zijn wangen rood werden, maar hij ook met een verafschuwende blik naar Brendon keek.

Brendon glimlachte, 'Sorry dat ik je dingen heb laten denken, echt, maar we hebben niets en nooit iets gehad.' zei hij nig een keer om het helemaal duidelijk te maken. 'Ik had gewoon niet het idee gekregen dat er iets tussen ons zou kunnen spelen, saarbij, hou ik van Jeremy, weet je nog?'

Coco snoof verachtend en zei nu weer boos:' Ja dat had ik ook wel door nadat Jeremy me vertelde dat je hem zowat hebt aangerand.' De tranen waren nu ook in zijn ogen verschenen, maar hij lette er niet op. Hij haatte dat Brendon dit deed, omdat hij er eigenlijk bijna zeker van was dat hij van hem hield.

Brendon zuchtte, 'Kan ik ook nog iets goed doen?' vroeg hij geirriteerd, 'Dat was een opwelling van emoties...' gaf hij als slap excuus, al was het wel waar. 'Sorry mister perfect, dat ik soms dingen doe zonder erbij na te denken.'