De grote brug

ja ik was mimede vergeten :$
-
Louise was blij dat haar boze blik geholppen had en het meisje haar blik afwende. Dat was al een persoon mnder die haar zag als een of ander debiel, tenminste daar ging ze vanuit. Voor hetzelfde geld lachte ze haar nu uit. Die gedachtes die steeds maar door haar hoofd maalde maakte haar onzeker, wat haar nog chagrijniger maakte. Het liefst wilde ze zo snel mogelijk ovre de brug heen, ze draaide haar wielen wat naar achteren, maar met haar hand tikte ze de noodrem aan waardoor ze met een schok stil stond. "klote ding." mompelde ze terwijl ze aan de rem begon te sjorren om het los te krijgen, waarom was ze nou zo slecht met dit soort dingen?

Voorzichtig keek Zoey iets verder over de rand. Het was een beetje mistig geworden, waardoor het leek alsof er geen bodem was. Geen harde grond, waar je na de val met een krakende klap neer zou komen die waarschijnlijk over het hele terrein te horen zou zijn. Dan zouden ze haar in ieder geval wel kennen. Met een zucht zwaaide Zoey haar benen de brug weer op, en liet ze zich zacht op het harde steen zakken. Waar ze al deze masochistische gedachtes vandaan haalde, wist ze niet precies. Maar het enge was, ze had het bijna gedaan. Door die schok begonnen haar schouders te trillen, en de tranen begonnen steeds sneller over haar wangen te lopen. Ze trok haar knieën op en verborg haar hoofd, zodat niemand haar moment van zwakte kon zien. Maar ze kon niet het hebige schokken van haar lichaam onderdrukken.

Doordat de rolstoel plotseling weer in beweging kwam draaide de stoel een kwart slag en viel de blik van Louise op het schokkende lichaam van het meisje achter het glas. Geschrokken bleef Louise enkele seconde kijken, ze was wel kwaad geweest op het starende meisje maar het was ook weer niet haar bedoeling geweest dat ze haar aan het huilen zou brengen. Met de achterkant van haar hand tikte ze even op de glazen ruit die de twee helften van de brug van elkaar scheidde 'alles goed?' mimede ze, hoewel er grote kans was dat het meisje haar toch niet zou begrijpen.

Zoey hoorde een zacht getik op het raam en geschrokken keek ze achter zich. Het meisje in de rolstoel keek haar aan, mimend of het goed met haar ging. Even keek ze terug, en toen schudde ze langzaam haar hoofd, terwijl een nieuwe vloed tranen zich over haar gezicht verspreidde.

Louise wilde dat ze met haar stoel aan de andere kant van de brug kon komen, maar dat durfde ze simpelweg niet, de windvlagen die daar te voelen waren maakte haar bang, bang dat ze er af zou waaien nu ze haar stoel nog steeds niet goed onder controle had. Ze gebaarde dat het meisje anders naar haar toe moest komen, niet dat ze veel kon doen, maar ze wilde sorry zeggen. Louise dacht nog steeds dat het haar schuld was.

Ze voelde hoe haar ogen groot werden, ondanks haar verdriet. Wilde sdit meisje nou werkelijk dat ze naar haar toe kwam? Onzeker liep ze naar de dikke houten deur die de brug met de toren verbond, en stapte op het meisje af. Ze vehde met haar mouwen over haar wangen, en zag dat er zwarte mascaravlekken op achter bleven. Een paar meter voor het meisje stopte ze, niet zeker wat ze zou zeggen .

Louise had niet verwacht dat het meisje echt zou komen, ze voelde zich wat ongemakkelijk omdat ze niets anders kon doen dan zitten, niet opstaan zodat ze op gelijke hoogte was als de ander. Iets waar ze nog steeds niet aan kon wennen, ze haatte het al om over het hoofd te woorden gezien toen ze nog kon lopen, ze hield ervan om in de spotlights te dansen, nu werd ze zelfs in de gangen genegeerd alsof ze een besmettelijke ziekte had. "Gaat het een beetje?" vroeg ze po eeen wat ongemakkelijke toon tegen het meisje. "Ik wilde je niet aan het huilen maken." voegde ze eraan toe.

Zoey zuchtte diep. 'het was eigenlijk jouw schuld niet. Ik heb veel problemen, zowel thuis als hier, en daarnet brak ik gewoon even..'. Ze liet zich op de grond zakken en ging in kleermakerszit tegen de muur aan zitten. Ze vond het nooit prettig om te lang stil te staan. Dan kreeg ze altijd de nijging om het op een sprinten te zetten. Hoewel ze de aandrang om een stuk te gaan harlopen en haar zorgen te vergeten ook wel voelde als ze zat, maar dan kon ze het nig iets beter onder controle houden

Louise was opgelucht dat het net aan haar lag, ze mocht dan zoals gewoonlijk behoorlijk chagrijnig zijn en een kort lontje hebben sinds ze in haar stoel zat, het was nooit haar intentie geweest om andere aan het huilen te brengen. "Wat voor problemen?" ze wist een zucht te onderdrukken. Louise was niet het soort persoon dat voor psychologe kon spelen, nee ze had er zelf een nodig dus dat hielp niet echt mee. Maar ze was ook niet het soort meisje dat er nu zo snel mogelijk van door ging. Het gebeurde niet vaak dat mensen haarn u serieus namen.

Zoey keek even op, maar het meisje leek oprecht geïnteresseert. Ze liet een zucht ontsnappen . 'mijn ouders haten me, en ze kunnen niet goed voor me zorgen door de jonge leeftijd waarom ze me hebben gekregen. En mijn oma, de enige persoon die wel van me hield, is een paar maanden geleden overleden, waardoor het nog zwaarder werd thuis. En toen kwam ik hier, en niemand leek me te mogen..' mijn stem werd een beetje gesmoord toen mijn emoties weer op speelden.

'Je kunt tenminste lopen' dacht Louise verbitterd. Misschien egoïstisch, maar dat soort gedachtes kon ze niet verdringen. ''Waarom zou niemand je hier mogen?'' vroeg louise vanuit haar rolstoel. Ze kon begrijpen dat ze zich eenzaam voelde, in zekere zin zaten ze in hetzelfde schuitje, maar het meisje had het waarschijnlikk en stuk mindrr moeilijk met contacten leggengl. Louise dacht even aan june die oprecht aardig leek te zijn, maar na al die tijd kon ze haar gewoon niet hondrrdprocent vertrouwen...

Zoey snoof verbitterd. 'iedereen negeert me, en loopt met een grote boog om me heen. Ze maken niet eens oogcontact'. Waarom ze haar zorgen van de laatste tijd aan dit onbekende meisje vertelde, wist ze niet precies. Maar ze moest haar verhaal gewoon bij iemand kwijt, en zij leek bereid om te luisteren.

"Waarom zouden ze dat doen?" vroeg Louise terwijl ze over haar bovenbeen wreef, een tik die ze wel vaker had. Alsof ze op die manier weer gevoel in haar been zou krijgen, alsof het zou helpen. Louise was het wel gewend dat ze genegeerd werd door de wereld, of gewend was een groot woord, maar het gebeurde niet zelden dat mensen haar maar beschouwde als een meubelstuk dat alleen maar in de weg stond.

Zoey haalde haar schouders op en stopte een onwillige pluk haar terug achter haar oor. 'blijkbaar schrik ik mensen af' zei ze met een glimlach die zo nep was dat het meisje het wel moest merken. Ze wist dat het niet haarzelf was wat mensen afschrok, vroeger niet in ieder geval. Het waren haar ouders, die bijna de defenitie van asosiaal waren. Mensen gingen meteen denken dat zij hetzelfde was, ookal was niks minder waar. Zoey was een tegenpool van wat haar ouders waren. Maar door alle negatieve reacties die ze van personen om haar heen kreeg, was ze steeds meer in zichzelf gekeerd geworden, en zocht ze steeds minder contact. Dit gesprek was het eerste gesprek wat niet alleen maar standaard antwoorden bevatte, zoals ja, nee of goed. En zoey voelde een klein beetje hoop.

Louise had geen idee wat ze hierop zou meoten reageren, zelf was ze ook niet in het beste humeur waardoor ze te makkelijk een rot opmerking zou kunnen maken. Iets wat ze wilde voorkomen door maar een paar tellen stil te zijn. Ze rolde wat naar achteren met haar stoel, net zoals mensen hun gewicht van heup wisselde als ze in gesprek waren. "dat zal allemaal wel mee vallen, je bent geen mosnter, toch?"

'nee, maar mensen geven me gewoon nooit de tijd om dat te bewijzrn' zoey zuchtte en hield haar hoofd vragend schuin. 'vind jij mij een monster?' ze wist dat de vraag een beetje vreemd over moest komen. Ik bedoel, hallo, je vraagt niet aan iemand of die persoon je een vreselijk mens vind of zo. Maar ze moest het weten.

'Nee, waarom zou ik." Degene die zij een monster vond was de man die haar leven verkloot had door met zijn dronkenkop de auto in te stappen en een ongeluk te veroorzaken, waar hij als enige ongedeerd uitgekomen was. Ooiut zou ze wraak op die man wllen nemen, maar hoe was de grote vraag.

Zoey voelde opluchting door haar heen stromen. Dit meisje praatte met haar. Ze hadden een gesprek. Ze vond haar geen monster. Haar sombere stemming werd wat naar de achtergrond gedrukt, en ze voelde dat een klein glimlachje aan haar mondhoeken trok. 'dan ben je een van de eersten' zei ze.

Carl zat met zijn rug tegen de leuning van de brug en bladerde zijn nog half lege boek door. Het was al voor een groot deel gevuld met de uitleg over de verschillende elfjes in een logische volgorde en hij bedacht zich hoe hij prachtige tekeningen kon gaan maken die er verhalen over vertelden. Misschien kon hij het verhaal zelf ook wel schrijven. Hij keek nu naar zijn tekening op de bladzijde van de venelfjes, die ene keer dat hij de stille jongen was tegengekomen. De jongen stond er ook in met de wezentjes op zijn schouder en een aantal in de lucht. Het viel Carl op dat hier geen elfjes vlogen, hij zag alleen Joey, Blub, die voor de verandering vloog, een vele muissoorten. En natuurlijk was de brug eigenlijk compleet verlaten.

Het was zo'n dag dat alles mis ging. Zijn hoofd barstte weer eens uit elkaar van de stemmen, maar dat was niet alles. Het was zo'n dag waarop hij te veel van Shirou naar Atsuya aan het veranderen was en weer terug. De verandering tussen deze twee persoonlijkheden was niet erg gezond voor hem. Als Shirou liep hij over de brug. Eindelijk was Atsuya wat meer gekalmeerd maar het was nog steeds niet bezig. Hij had een leeg gevoel en zijn ogen staarde afwezig naar een punt in de verte. Hij liep over de brug terwijl hij over de riggel keek.

De muizen stoven allemaal weg toen ze iemand aan zagen komen. "Hoi," zei Carl nog voor hij op keek. Toen herkende hij de jongen. "Hé, dat is toevallig, ik kijk net naar die tekening van jou." Hij grinnikte. Het kind-deel van hem vond dit hartstikke gezellig, terwijl een mens vanaf de puberteit zoiets heeft van: 'Ja, en?' Hij haalde zijn schouders op toen hij zich dat besefte. Het maakte toch ook niets uit?

Met een lege blik keek Shirou naar de jongen en hij pijnigde zijn hersenen om zich te herinneren waar de jongen het over had. 'Tekening?' Vroeg hij aarzelend en bleef op een afstandje staan. Hij merkte hoe hij voor een seconde overschakelde naar Atsuya en weer terug. "Het is die rare met zijn elfjes." Zei Atsuya in zijn hoofd waarna het geschreeuw en geroep van tien verschillende stemmen weer verder ging. 'Oh, ja. Van in het bos.' Kwam Shirou tot de conclusie en probeerde te glimlachen.

"Ja, dat is het," zei Carl lachend. "Inmiddels ben je ingekleurd." Hij glimlachte vrolijk en keek nog eens goedkeurend naar zijn tekening. Deze was echt goed, hij had niet eens de neiging te zeggen dat het een afgrijselijke tekening was. "Ik heb alleen je haar te licht gelaten." Zijn fotografisch geheugen had hem kennelijk even in de steek gelaten, maar het maakte voor het concept van het boek niet zoveel uit.

Shirou ging naast de jongen staan met zijn gezicht naar de omgeving toe. Hij bekeek de hoogte, de afgrond en de lucht boven hem. 'Het is een mooie tekening.' Hij had niet echt gekeken, maar hij wist het nog wel van de vorige keer. Hij kauwde op de binnenkant van zijn wang en zijn ogen staarde afwezig naar een punt in de verte. Een kleine zucht verliet zijn lippen maar hij probeerde zich te vermannen en zette een glimlach rond zijn lippen.

"Dat zei je de vorige keer ook al," zei Carl glimlachend. Hij keek even omhoog toen de jongen moest zuchten. "Is er iets?" Misschien waren het zijn zaken niet, maar hij was nieuwsgierig. En wat deed een nieuwsgierig kind? Dat ging vragen stellen. Carl was misschien wel wat ouder, maar hij gedroeg zich nog steeds als een kind.