De grote fontein

Noel zuchtte teleurgesteld. Hij wist al dat hij nooit meer gevoel terug zou krijgen in zijn borstkas. Zelfs de helers konden niets meer met de dode huid. Al zijn huid leefde gewoon en was gezond, hij voelde alleen niets omdat de zenuwen niet aangesloten waren. Hij wist uit ervarig dat hij met een mes zijn huid open kon snijden en het pas zou voelen als hij dieper dan zijn huid kwam. Niet dat hij zich sneed of zo, hij had het ontdekt bij het schillen van aardappels, in de geweldige instelling waar hij zat voor hij naar Mallory ging. Hij keek op van het deprimerende spiegelbeeld dat hem treurig aankeek. Zijn ogen vielen op een meisje. Hij zag nog net dat ze naar hem keek uit haar ooghoeken. Zijn grijze ogen knepen een beetje samen.

De ogen van de jongen knepen samen nadat hij in de weerspiegeling van het water haar had zien kijken. Kathleya keek meteen weg met wat perzikkleurige wangen. Ze voelde zich betrapt en natuurlijk keek hij zo naar haar. Wie wilde nou wel dat naar iemand gestaard werd? Zij had precies hetzelfde gereageerd, misschien er zelfs van wat gezegd. Onzeker speelde ze met haar muts, niet wetend hoe ze moest reageren. Kath vondt het alleen apart hoe hij zijn hand onder zijn shirt deed meer niet. Daarna gleden haar vingers naar haar camera. Ze wilde zo graag een foto van hem maken maar dan zou de jongen helemaal denken van: Waar ben jij mee bezig? Ze liet de camera weer los om haar hals hangend terwijl haar ogen de omgeving bekende. Zo leek het net alsof ze helemaal niet naar hem had gekeken.

Noël snoof toen ze blozend wegkeek. Als je naar mensen ging zitten staren moest je ook meteen wat ruggengraat hebben en niet wegkijken als ze hetzelfde deden. Toen ze naar haar camera greep wakkerde zijn interesse een beetje aan, niet perse in een positieve zin van het woord. Hij fronste een beetje. Zou ze al een foto hebben gemaakt waar hij opstond, zonder toestemming te vragen? Hij sloot zijn ogen een seconde om niet onredelijk te gaan denken. Alle beschadigde huis was bedekt, dus ze zou alle weerzinwekkende littekens en brandplekken niet zien. Hij haalde diep adem en opende zijn ogen weer om zijn blik weer te richten op het water. Het lag voor hem buiten kwestie om met haar een gesprek te beginnen. Dat was zo erg niets voor hem. Hij verachtte vriendschap, dat deed het met je als ze vrienden en 'famillie', zsowel genetisch en emotionele famillie, je probeerde te offeren.

Kath was het allang opgevallen dat de jongen deed fronsen bij de aanraking van haar camera. Haar ogen waren nu naar de zijne gericht. "Ik heb geen foto van je gemaakt, don't worry" Kath sprong op terwijl ze weer de omgeving aan het verkennen was. Haar haren wapperde zachtjes voor haar gezicht die ze probeerde te blokkeren met haar hand. Zelfs met haar muts op waren haar haren soms lastig. Het was eens tijd om naar de kapper te gaan. Het enige wat haar nieuwsgierigheid deed prikkelen was de jongen. Maar die zal het nooit accepteren om op de foto te staan. Misschien was het al tijd om te gaan of zou ze even op het bankje zitten? Wachtend op iets, iets avontuurlijks om meer foto's te maken?

Noel knikte naar haar. "Mooi zo." gromde hij half, maar het was een semi-bedankje. Hij wilde niet op de foto. Camera's maakte hem oncomfortabel. Hij hield er neit van als mensen naar hem keken. Dan ging hij zich onredelijk genoeg afvragen of ze het aan hem konden zien dat hij er zo slecht uitzag, dat zijn lichaam een slecht opgelapt verbrand stukje vlees was. Hij richtte zijn blik weer op het water. Hij vond het oncomfortabel om haar op zijn beurt aan te staren.

Was dat gegrom een vijandig gebaar tegen haar? Hier werd Kath onzekerder van. Ze wilde de jongen helemaal niet aanvallen of zich bedreigd laten voelen. "Sorry, het was niet mijn bedoeling om u ongemakkelijk te laten voelen" Ze begon te frummelen aan haar muts, voelde zich nu zelf ongemakkelijk. Had ze nu al een vijand gemaakt, iemand die haar niet mocht. "Je wekt wel mijn interesse op om een foto van je te maken. Kan er niks aandoen, soms brengt mijn nieuwsgierigheid en drang naar foto's maken problemen" Er was nu een kleine glimlacht op haar gezicht te zien. Ze zou hem maar met rust laten voordat de jongen aan haar zou gaan ergeren. Dat was het laatste wat ze wilde.

Noel rolde met zijn ogen. U, seriously? Het leek er niet op dat hij daar oud genoeg voor was. "Je mag me best op de foto zetten... maar alleen omdat je nieuwsgierigheid dan bevredigd is." Zei hij op een impuls. Hij wist neit of het een goed idee was, om iemand toestemming te geven hem te fotograferen... Ach daar zouden ze vanzelf wel achterkomen, toch? Hij ging met een hand door zijn roetzwarte lokken.

Kath keek nu met schitterende ogen zoals de diamanten die je achter de juweliers etalage zag. Haar ogen waren nu op de zijne gericht met intensiteit. Hij gaf haar toestemming? "Oké het zal een hele mooie worden" Kath sprong weg en rende een stuk verder vandaan. Daar ging ze zitten op een bankje net alsof het gesprek tussen hun niet was gevoerd. Het moest natuurlijk lijken, de jongen moest zich niet forceren en het moest niet geposeerd worden. Wanneer de jongen met zijn hand door zijn zwarte haren ging maakte Kath de foto. Dat moment wilde zij vastleggen. Ze keek terug naar de foto die precies zo is gelukt zoals Kath wilde. Moest ze het aan hem laten zien? Met simpele passen liep ze weer terug terwijl haar handen achter op haar underrug waren gerust. Dit gaf haar een speelse houding. "Wilt u de foto zien meneer? Zo niet als nog bedankt, het is heel mooi geworden"

Noël rolde met zijn ogen. "Ik wil hem best zien, maar dan moet je me beloven dat je me gene meneer en u meer noemt, volgens mij ben jij ouder dan mij." Zei hij op een toontje dat mensen meestal gebruikten als ze kleine kinderen de les leerden. Ergens was hij wel nieuwsgierig. Hij wist net echt hoe hij eruitzag. Hij vermeed spiegels systematisch omdat hij zichzelf niet wilde zien. Vooral badkamerspiegels. Dan kon hij de verbrandde huid en de littekens zien. Zijn patchwork huid.

"Ow sorry dat is een gewoonte als ik iemand niet ken. Beleefdheidsvorm" Kath glimlachtte nu vriendelijker naar de jongen die nu wat aardiger deed. Kath ging voor hem staan met voldoende afstand zodat hij niet dacht van: waarom is ze zo dichtbij? Ze overhandigde haar camera aan de jongen. "Het is een prachtige foto, het geeft iets mysterieus, iets van deze wereld" De achtergrond paste gewoon perfect bij zijn kleding, zijn houding hoe hij zat. Hopelijk vond hij het zelf ook mooi. Kath maakte zelf ook nooit foto's van zichzelf dus het zien van een foto van jezelf, dat gevoel kon ze gewoon niet.

Noel pakte de camera over en een minimalistisch glimlachje verscheen op zijn gezicht. Hij was absoluut niet gewend om ye glimkachen. Maar dit deed het wel. In de laatste zes jaar was hij zo erg veel veranderd. Dat was gebruikelijk, maar toch. Het maakte hem ook blij dat geen van zijn littekens ook maar een klein beetje tezien was. Hij schaamde zich er niet voor, maar als mensen de lijnen op zijn armen zagen werden ze nieuwschierig. En de huid van zijn borstkas was iets minder aangenaam om naar te kijken."Het is opzich wel een mooie foto." Zei hij een tikje ongemakkelijk terwijl hij de camera teruggaf. Hij was niet meer gewend soort van vriendeljjk te doen.

Er sierde een minimale glimlacht op zijn gezicht. Nauwelijks te zien maar het was er wel. Dit gaf Kath een wat zeker gevoel. Dat betekende dat de foto niet al te erg tegenviel. "Opzicht? Het is een mooie foto" Ze schonk hem een glimlacht terwijl ze de camera terugnam. "Wanneer ik de foto's ontwikkeld maak ik er wel een kopie van en krijg je die als ik je ooit weer zie" Kath glimlachtte terwijl ze op de rand ging zitten van het fontein, nog steeds met voldoende afstand tussen hun twee. Haar ogen waren naar de lucht gericht terwijl haar gezicht tevreden uitzag. "Ik heb zelf ook nog nooit een foto van mijzelf gemaakt" Ze vroeg zich af hoe dat voelde, jezelf zien op een foto. Een spiegel was wat anders dan een foto. Een foto legde nét die momenten vast wat je niet zou zien in een spiegel.

Noel rolde weer emt zijn ogen, maar nu met een semi-grijns op zijn gezicht. "Op zich is de foto wel mooi, en het is de mooiste die van mij is gemaakt in de laatste zes jaar, maa rhij is niet spectaculair, dat is het beste dat ik je ga geven." Zei hij plagerig. Toen ze hem zei dat hij een kopie zou krijgen knikte hij. "Dat zou ik op prijs stellen ja." Zei hij voor hij weer met een hand door zijn haar ging. Op haar laatste opmerking had hij ook nog wat aan te merken. "Ach, dat is nog niets, ik mijd al erg lang spiegels, ik heb geen flauw idee hoe ik eruitzie." zei hij terloops.

"Op zich is de foto wel mooi, en het is de mooiste die van mij is gemaakt in de laatste zes jaar, maar hij is niet spectaculair, dat is het beste dat ik je ga geven." Kath kon zijn eerlijkheid wel waarderen want het was niet één van haar mooiste foto’s die zij ooit had gemaakt. Toch vond ze de foto een aantrekkingskracht hebben, een aantrekkingskracht om de jongen op de foto beter te leren kennen. Waarom was zijn houding zo? Waarom keek en deed hij bepaalde handelingen op die manier?. Allemaal vragen die in je hoofd opkomen als je de foto zou bekijken. “Komt goed” was de reactie op die van de jongen toen hij zei dat hij het op prijs zou stellen. Op dat moment schonk Kath hem ook een speelse knipoog. "Ach, dat is nog niets, ik mijd al erg lang spiegels, ik heb geen flauw idee hoe ik eruitzie." Op dat moment leek Kath’s mond wel open te vallen maar het lukte haar nog om alleen verbaasd te kijken. Haar ogen waren alleen iets groter geworden. Hoe kon iemand nu jarenlang, zijn hele leven nog nooit in een spiegel hebben gekeken? “Hoe doe je dan je haren? Hoe weetje welke kleren je dan staan? Heb je nooit afgevraagd hoe je dan uitzag?”

Noel dacht even na voor een zinnig andwoord. "Ik doe dat allemaal zonder spiegel, ik het rare geval dat ik toch een spiegel nodig heb gebruik ik een kleine zodat ik maar een klein deel zie. Trouwens ik doe dat pas zes jaar of zo, dus ik weet vaag hoe ik eruit zág, maar niet hoe ik eruit zie." Hij wist niet waarom hij op het meisje inging. Misschien imdat hij de nacht ervoor voor het eenst had geslapen in drie dagen en hij minder chagrijnig was als resultaat. Hij knikte naar haar. "Ik heet trouwens Noël." Zei hij op een redelijk neutraal toontje.

Kath was echt geïnteresseerd in dit onderwerp. Zij had dit nog nooit eerder gehoord vandaar dat zij allemaal vragen deed stellen. Het verbaasde haar dat de jongen haar daar een fatsoenlijk antwoord op gaf in plaats er geïrriteerd op te reageren. “Oh oké dan snap ik dat want lijkt mij zo onwerkelijk. Van dat kleine spiegeltje is handig bedacht” moest deze blonde dame toegeven. Daarna schonk zij hem één van haar zoete glimlachen. Zo zoet als een pot honing wat je gekocht hebt in een supermarkt. “6 jaar is best een lange tijd als je omrekent dat 1 jaar 365 dagen zijn” Wanneer hij zich voorstelde voelde Kath zich al meer op haar gemak. “Ik ben Kathleya maar je mag mij ook Kath of Dianna noemen. Kijk maar wat je liever hebt” Moest ze nu haar hand uitstrekken of zou ze dat maar achterwege laten? Ze liet het maar achtwege.

Noel haalde zijn schouders op. Hetvwas voor hem geen lange tijd geweesd, het eerste deel had hij vooral in het ziekenhuis gelegen, en daarna ging hij naar Malory. En overal leefde hij van dag naar dag. Al zes jaar spiegels vermijdend, zijn huid bedekkend en slecht slapen. Nu hij er zo overnadacht was het best lang. "Okee, je hebt gelijk, in perspectief is zes jaar lang. Het voelt alleen niet zo." Toen ze zich voorstelde knikte hij als teken dat hij haar gehoord had. Maar meer zei hij ook niet.

"Spiegels zijn ook niet echt iets noodzakelijks in het leven. Mensen worden er alleen maar ijdel door. Ik kijk er alleen in als ik mij gewoon verzorg. Niet omdat ik mij zo knap vindt" Kath rolde met haar ogen als ze dacht aan de meisjes die constant in de spiegels keken. Die vonden zichzelf helemaal geweldig en anderen waren lelijk in hun ogen. Deze mensen hadden duidelijk niks ergs meegemaakt in hun leven anders piepten ze wel anders. Dan had je andere doelen en waarden in je leven. "Woon je hier al lang?" Vroeg zij vervolgens, alleen om erachter te komen of zij niet de enige nieuwe was. Iedereen die zij tot nu toe had ontmoet woonden hier bijna al hun hele leven of al een tijd langer.

Spiegels waren absoluut niet noodzakelijk, delaatste jeer dat hij in een spiegel keek was toen ze hem lieten zien hoe zijn lichaam er nu uitzag, en dat was niet mooi. Alles behalve. Hij dacht even na bij haar vraag. "Sinds mijn ywaalfde, de minimum leeftijd i guess." Hij haalde zijn schouders op, niemand hier was jonger.

Kath was dus weer de enige nieuwe, waarom ontmoette zij niemand die ook nieuw was? Nog een zucht rolde over haar lippen terwijl ze met haar ogen de omgeving aan het verkennen was. Alle mensen waren weggegaan, alleen zij en Noël waren hier. "Kom je hier wel vaker? Het is hier best rustig of is dat alleen voor nu?" Haar ogen waren voor kort op de zijne gericht. Daarna keek ze gewoon weer weg, waar was zij bang voor? Ze wilde gewoon niks doen om de jongen te irriteren of argwaan te geven. Ze kreeg de indruk dat hij niet zo behoefte aan mensen had. Was haar aanwezigheid een dorn in het oog?

Newww
~~

Cheraine lag op de rand van de fontein. Een glimlach sierde haar mooie gezichtje en haar haren lagen als een waaier om haar heen, de helft dus in het water. Als je haar zo zag zou je niet bedenken dat ze autistisch was, niet eens dat ze anders was dan andere meisjes. Behalve haar kleren misschien. Ze had zoals altijd iets aparts aan, een lange trui die ze droeg als jurkje, maar zonder panty en dit keer zelfs zonder schoenen. Ze vond steen en aarde fijn aanvoelen onder haar voeten.

Louise rolde zich verveeld vooruit, het begon weer beter weer te worden. Het soort weer waar iedereen van hield, het weer waar elk persoon de neiging kreeg om naar buiten te gaan en lekker te wandelen of in beweging te zijn. Louise had een onbedwingbare zin om gewoon op te staan en n de zonnestralen te gaan dansen, maar dat was gewoonweg niet mogelijk. Een feit dat haar humeur flink omlaag had gehaald naar een chaggerijnige uitdrukking die ook duidelijk van haar gezicht te lezen was.

Een beetje verward opende Cheraine haar ogen, ze was in slaap gevallen. Ze ging overeind zitten en keek om zich heen, en natuurlijk viel het meisje in de rolstoel met het chagrijnige gezicht haar op. Lief glimlachte ze naar haar, deed niets meer omdat ze niet wist of het meisje dat goed vond, en daarbij kwam dat ze mensen niet erg aardig vond. De aura van het meisje leek vertroebeld, hij was eerst roze geweest maar er hing een donkere waas overheen, alsof er iets gebeurd was waardoor het meisje verbitterd geraakt was.

Louise keek een beetje vragend naar het glimlachende mesje. Haar blik viel op haar kleding, ze had niet meer aan dan een lang sweatshirt een twee laarsjes. "Heb je het niet koud?" vroeg ze niet enorm vriendelijk, omdat ze gewoon niet in haar humeur was. Louise bleef op enkele meters van het meisje af stilstaan en keek naar de spuitende fontein.

Cheraine keek het meisje nog steeds glimlachend aan. 'Nee hoor' zei ze terwijl ze haar lange haren uitwrong. haar natte haren maakten het misschien wel een klein beetje koud, maar dat maakte niet uit. Het meisje zag er niet uit alsof ze veel zin had in een gesprek, maar dat merkte ze eigenlijk niet. 'En jij?' vroeg ze, terwijl dat eigenlijk niet heel veel zin had.