De wilg bij het meer

Ik speel laatste tijd ook jongens om te oefenen
Tot nu toe speel je goed hoor! Heb medelijden dat die Emanuela leert kennen xD
_________________________
Met haar handpalm veegde zij de zweetdruppels van haar voorhoofd weg. Zij hield er niet van als zij deed glimmen van zweet. Emanuela zweette vaak met sporten maar stonk nooit. Het was ook niet dat haar pak zeikennat was. Emanuela was nu eenmaal een schoon meisje die geluk had daarmee. Geurloos zweet, wat wilde je nog meer? Het kwam ook door haar voedingspatroon waardoor haar zweet niet teveel beinvloedt werd. Zij had verwacht dat de jongen haar terug zou uitschelden in plaats daarvan kwam hij bezorgd over. Haar linkerwenkbrauw was opgetrokken? Was dit serieus? Haar heldere, groene ogen die dik waren opgemaakt met zwart keken hem verwaasd aan. Daarna schaapte zij haar keel en rechte haar rug. "Ja het gaat prima hoor" Niet echt wetend hoe zij erop moest reageren. "Alleen je moet je niet zo verstoppen in het veld waardoor mensen je niet kunnen zien. Als ik had gelopen was ik over je heen gewalst" De toon in haar stem klonk nog steeds geirriteerd.

"Gelukkig maar." Mathieu klopte wat gras van zijn broek af terwijl hij nu rechtop ging zitten, de schrik was nu grotendeels uit zijn lichaam verdwenen. Alleen zijn hart had nog even moeite met het normale ritme terug te vinden. "Sorry, ik had niet verwacht dat hier veel andere mensen zouden komen." Hij nam zich voor de volgende keer een stuk meer zichtbaar te liggen, of zoals het meisje al had gezegd dichter bij de wilg die zo typerend was voor deze plek. Een ander persoon had waarschijnlijk gezegd dat iemand met zo'n figuur hem niets zou deren, maar zulke gedachtes kwamen niet eens op bij Mathieu, daar was hij te onschuldig voor.

Maakte hij zich geen zorgen om zijn eigen conditie? Om zijn gezicht die zo plat als een dubbeltje kon zijn geweest? "Ik zou je maar eerder zorgen om jezelf. Mij was toch niks overkomen" Ze blies de plukjes uit haar gezicht terwijl ze de jongen tot zich nam. Hem bekeek. Hij had wat langer haar als normale jongens en een onschuldige uitstraling. Alsof er helemaal niets slechts in dit jongen school. Mannen waren misleidde personen. Mannen waren niet te vertrouwen. Sommige leken aardig en achteraf bleken het echte zwijnen te zijn. "Je moet niet denken maar doen. Er kunnen altijd mensen komen waar je ook bent" Ze rolde met haar ogen alsof hij iets doms had gezegd. De jongen had wel gelijk, er waren hier niet veel mensen. De meeste kwamen hier voor hun rust. Haar ogen gleden naar zijn boek. "Zo wat lees je? Het moest wel heel interessant zijn door alles om je heen te kunnen vergeten" Emanuela was altijd al een brutale die gewoon vragen deden stellen zonder enkele schaamte.

Mathieu haalde zijn schouders op, "Dat had je niet geweten." redeneerde hij, het was al gebeurt en je kon er niet aan veranderen. Zijn vader zou zeggen dat het God's wil was geweest, maar dat ging hem te ver. Hij was wel gelovig, maar dat hij elk klein detail van je leven bepaalde ging hem nou net een tikkeltje te ver. Hij ging even met zijn hand door zijn donkerblonde krullen die zoals gewoonlijk wat verward over zijn hoofd heen leken te liggen. "En gebeurt is gebeurd." hij glimlachte eventjes naar het meisje dat wat opgefokt leek te zijn. Hij klapte even met haar hand op de kaft van zijn boek die hij tegelijkertijd dichtsloeg, "Zo intressant is het niet hoor, het is maar een bio boek."

Emanuela wist dat de duivel een spelletje met haar deed spelen. Het liefst had hij haar zien vallen en haar een gebroken enkel gegund. Dat zou zij maar niet zeggen anders dacht de jongen nog dat er een draatje bij haar los was. Dat was in principe ook zo want Emanuela was alles behalve normaal. Vond ze het ern? Nee. Vond ze het erg wat mensen vonden? Dat al helemaal niet. Die zou ze toch niet meer zin in de hel waar ze eeuwig zou branden. Daarna plofte Emanuela gewoon op de grond en deed het elastiekje uit haar haren. Ze schudde haar lange, gestijlde bruine haren waardoor zij er een stuk aantrekkelijker uitzag. Met haar dik opgemaakte ogen leek ze wel op iemand waar je geen ruzie mee wilt hebben. In feite ze kon harde klappen uitdelen. "Je bio boek? Dat ga je toch niet in je vrije tijd doen? Ben je iemand die voor 10en gaat?" Emanuela ging gewoon tegen praten en bij hem zitten of hij het leuk vond of niet.

Mathieu keek even naar het meisje dat haar haren losmaakte van de strakke staart op haar hoofd en ze losschudde. Op een of andere manier deed ze hem aan een roofdier denken, eentje voor wie je moest uitkijken. Dat lag waarschijnljk aan haar donkere make-up die ondanks dat ze had gezweet nog op z'n plaats leek te zitten en haar wilde bos haren. Hij probeerde een verbaasde blik te verbergen toen ze bij hem kwam zitten. "Vrije tijd?" herhaalde hij, hij beschouwde een onverwacht tussenuur niet als vrije tijd. "Natuurlijk ga ik voor goede cijfers." verdraaide hij haar opmerking wat. "Dus dan moet ik deze onzin wel doorlezen." hij was het niet eens met de theorie, maar hij moest het wel leren.

Zijn verbaasde uitdrukking was niet te missen. Hierdoor toverde Emanuela een amuserend glimlachtje op haar gezicht. Ze leefde op zo'n reacties. Het liefste had deze dame nog gewild dat hij had gezegd dat hij geen behoefte aan praten had. Dan had zij hem tot bloedens toe geirriteerd. Bij zijn schouder ophaling over vrije tijd schudde Emanuela haar hoofd. "Ow sorry ik was vergeten dat boekenwormen geen vrije tijd heb" Haar toon klonk gewoon neutraal. Hij kon het als een belediging opvatten. Emanuela zag het als een feit, de waarheid. Bij zijn volgende woorden begon ze te lachen. "Een nerd die 10en haald maar wat hij leest onzin vind. Dit vind ik nog eens orgineel" Haar ogen waren nu scherp naar de zijne gericht. Er stond nog steeds dezelfde amuserende glimlacht op haar gezicht. "Waar zijn je andere vrienden die in de boeken neuzen?" Haar ogen verkende het gebied maar hij was alleen. Tja nerds waren meer alleen. Eigen schuld, meer uit de boeken blijven.

Matthieu probeerde de beledigingen van het meisje zoveel mogelijk te negeren. Hij werd niet snel boos en zeker niet om dit soort dingen. Wat niet betekende dat hij zich nu erg op z'n gemak voelde, hij probeerde te begrijpen wat het meisje hiermee probeerde te bereiken. "Ik ben geen boekenwurm hoor." verbeterde hij na een paar seconden op een beter antwoord had zitten hopen, maar hij kwam niet veel verder dan deze woorden. Zijn donkerblauwe ogen kruiste de scherpe ogen van het meisje die zich in die van hem priemde. "En natuurlijk is dit onzin, maar helaas verplicht. Iets waar ik niets aan kan veranderen." zei hij rustig. "En m'n andere vriendne zitten in de les om je laatste vraag te beantwoorden." zei hij in een adem.

Haar groene ogen leken lichter door de licht die er op scheen van de zon. Het was een zwakke zon daar niet van. Ze streek met haar vingers door haar stijle haren om ze een beetje in orde te maken. "Oké ik geloof je wel. Alleen je moet niet zo stijf zijn. Sommige dingen leer je niet uit boeken maar door je leven te leven. Live your life" Er kwam nu een wat vriendelijkere glimlacht. Alleen die verdween als sneeuw voor de zon na enkele secondes. Emanuela was niet echt van het 'aardige'. Tegen mensen die belangrijk waren wel, maar voor de rest kon je haar een bitch noemen. De jongen leek niet boos te worden, hier had ze wel respect voor. Iemand die niet snel op de teentjes was getrapt. Emanuela kon niet hetzelfde over haar zegggen. "Ja leren is inderdaad verplicht. Ik neem ook aan dat wij naar dezelfde school gaan" Emanuela had al een paar dagen gespijbeld, gewoon omdat het kon. Bij zijn woorden keek ze hem nieuwsgierig aan. "Dus in feite ben je aan het spijbelen?"

Mathieu wist niet wat hij van het advies, hij dacht tenminste dat het advies was, van het meisje moest denken. Hij kende haar niet eens, en in de enkele minuten had ze dus al besloten dat hij alleen maar voor het leren leefde. Mathieu was niet het soort persoon dat er tegen in ging, ze zou er vanzelf wel achter komen dat het helemaal niet zo erg was. Ja, hij deed zijn best op school zodat hij een goede opleiding te krijgen hierna, maar hij hield er zeker nog wel een leven naast. Hij ging wat verzitten waardoor zijn boek van zijn schoot gleed, voorzichtig legde hij het op het gras neer zodat er geen vouwen in de bladzijdes zouden ontstaan. "Dat ze mijn vrienden zijn betekent niet dat ze bij me in de klas zitten."hij had zijn wenkbrauw even vragend opgehaald, alsof hj wilde weten waarom ze zo snel conclusies trok. "Ik heb gewoon een paar tussenuren."

Hoe hij met de boek omging was echt overdreven. Wat maakte het nou uit als er vouwen kwamen of vlekken op zaten? Emanuela's boeken gekreukeld, vouwen in de bladen en noem maar op. Zij ging echt niet goed met haar boeken om. Meestal smeet ze die boeken toch ergens neer. Zolang zij overal 6en stond was zij meer als tevreden. Emanuela wilde niet blijven zitten maar hogere punten halen hoefde voor haar echt niet. "Tja ik kan er niets aan doen maar meestal zijn nerds onafscheidelijk. Niet dat ik je een nerd noem" Er was een schittering in haar ogen te zien. Zij kon minder bitchy zijn maar had deze dame gewoon geen zin in. Toen de jongen vertelde dat hij tussenuren had trok Emanuela haar wenkbrauw op. "Jaaa zo zou ik het ook noemen" Toen begon ze zachtjes te lachen. "Nee ik geloof je hoor. Je lijkt mij nu al geen type ervoor om te spijbelen. Stel je voor dat je betrapt wordt!" Er was een bespottende grijns op haar gezicht verschenen.

Mathieu begon de beledigingen irritant te vinden, maar zoals altijd liet hij daar niks van merken en van zich af te laten glijden. Hij was net een persoon dat erg opvliegend aangelegd was, eigenlijk leke hij wel de rust zelve op bepaalde momenten. "Het lijkt er alleen maar op zeker?" hij glimlachte even bij de woorden, het was een echte glimlach, niet eens overdreven sarcastisch waar hij wel zin in had gekregen op het moment. Hij keek langs het meisje heen naar het schitterende meer, door de zon leek het water wel van vloeibaar zilver. Er waren enkele eenden en andere watervogels die sporen door het water heen trokken, op hun dooie gemakje gingen ze hun gang. Er waren hier geen wilde dieren die jacht op ze maakte. "Dat betrappen kan me niet zoveel schelen, maar waarom zou ik spijbelen?" hij hield zijn hoofd wat schuin bij die vraag. "Ik heb geen behoefte aan hele middagen door de stad zwerven of weet ik veel wat, ieder zo zijn behoeftes."

Bij zijn opmerking bekeek ze de jongen van top tot teen. "Nou eigenlijk vind ik je niet op een nerd lijken. Je ogen zijn erg mooi als ik het mag zeggen. Hoe gaat dat gezegde ook alweer? of was het een spreekwoord? Volgens mij is het een zin voor te flirten. Als ik te lang in je prachtige, blauwe oog kijk verdrink ik dadelijk nog" Emanuela dacht even na of ze het goed had gezegd. "Ja zo ging het! En blond is een goede combinatie met blauw, dus tja alleen door het boek en bepaalde dingen die je zegt laten je een beetje op een nerd lijken" Ze haalde gewoon simpel haar schouders op. Emanuela kon wel aardig zijn. Niet dat zij een poging deed zoals de jongen haar aardig zou vinden. Dat wilde ze helemaal niet. Bij de andere woorden lachte ze zachtjes. "Dat is spijbelen voor noobs. Beetje in de stad hangen zoals hangjongeren.Tegenwoordig ga je lekker shoppen of ga je met een groepje lekker crossen met de motor" dat was eigenlijk voor haar bedoeld. Emanuela deed altijd dingen wat niet mocht of wat anderen mensen niet zouden durven.

Mathieu pakte zijn boeken op, hij was niet het soort jongen dat boos werd, maar hij begon het gedrag van het meisje wel zat te worden. Dat kon je beter op te lossen op de volwassen manier en gewoon netjes af te zwaaien. "Wat jij wilt." zei hij nog steeds op een vriendeljke toon, evenals de vriendelijke blik die nog steeds in zijn ogen te zien was. "Maar als je het niet erg vind ik moet ervandoor." hij kwam vanuit het gras overeind en blikte even op zijn horloge. Hij had nog wel even voor de les, maar hij had genoeg van dit meisje en haar beledigingen die ze zelf helemaal geweldig leek te vindne. Hij vroeg zich af of dit soort mensen echt vrienden zouden hebben? Dat kon hij bijna niet voorstellen.

Bingo dacht de dame bij zichzelf. Hoe aardig zijn expressie ook leek vanbinnen zou hij zich anders voelen. Anders zou hij nu niet weggaan. Emanuela had het weer zo ver gekregen om iemand de bloed onder de nagels vandaan te halen. Haar lippen waren nog steeds gevormd in een glimlacht. "Nee hoor ik vind het helemaal niet erg dat je weggaat. Je hoeft ook niet te blijven glimlachten" Op dat moment stond Emanuela op. De jongen was groter als haar. Haar groene ogen keken nu in zijn heldere blauwe ogen. Zij was een brutale dus haar intense blik schrokken sommige mensen af. "Je moet niet altijd een pokerface opzetten. Dan weten mensen niet hoe je je vanbinnen werkelijk voelt. Ik zeg het maar als tip. Dan gaan mensen over je heen lopen" Ze deed haar haren in een hoge paardenstaart van plan om weer te gaan rennen. Ze begreep niet waarom de jongen zo vriendelijk tegen haar bleef terwijl zij hem telkens had zitten beledigen. "Soms is je emoties uiten of hoe je je werkelijk voelt veel beter dan iedereen te vriend houden"Ze begon zich op te warmen anders zouden haar spieren kunnen scheuren.

Ze moet een keer met scarlett meeten!
-
Mathieu keek haar weer even vragend aan, als hij niet zo vriendelijk was ingesteld had hij haar misschien uitgelachen, aangezien ze weer bezig was met de verkeerde conlcusies te trekken. Hij vroeg zich af of het meisje daar vaker last van had, want dan zou je wel gek van jezelf worden. "Ik heb geen pokerface op hoor." zei hij nog net zo rustig als eerst. "Ik ben alleen niet zo opvliegend als jij." voegde hij er aan toe. Mathieu werd neit snel boos en hij dacht altijd het beste van mensen. Daarom vertrouwde hij mensen ook nogal snel, wat soms verkeerd leek uit te pakken. Helaas was het leren van je fouten voor iedereen lastiger dan dat je zou willen toegeven.

Ja weet ik!
_________________
"Geen pokerface? Hmm ik denk dat ik iets te snel mijn conclusie heb getrokken" gaf zij eerlijk toe. Nu klonk haar stem wat vriendelijk. Bij de volgende zin keek ze hem met grote ogen aan. "Hoe weet jij dat?" Haar ogen waren groot van verbazing. Zij was al die tijd gewoon rustig gebleven zonder een moment van opvliegendheid te tonen. Ze liep naar hem toe en gaf hem een zachte klap tegen zijn schouder. "Ja ik mag je wel! Het klopt ik ben een bitch met een opvliegend temperament" Haar ogen schitterde. Ze was onder de indruk. Mannen waren meestal domme wezens zonder hersenen, deze jongen was een uitzondering.

Zullen ze bij de parkeerplaats ofzo? Dat ze met hun motors bezig gaan ^^
-
Mathieu haalde haar schuoders op, "Mensen projecteren nogal snel dingen op hun zelf." gaf hij als antwoord op de vraag van het meisje dat hoogstwaarschijnlijk de vraag retorisch had bedoeld en geen antwoord nodig had gehad. Maar zoals Mathieu wel vaker had, kon hij het verschil niet onderscheiden. "Moet je daar trots op zijn? zei hij op haar beurt met een verbaasde toon in haar stem. Het leek hem nou niet leuk om als bitch door het leven te gaan, hoewel het bij jongens natuurljk anders lag.

Ja dat zou echt leuk zijn en dat ze tegen elkaar gaan racen ^^!
_________________
"Tja dat klinkt als een logisch antwoord." De jongen was zeker intelligent. Een nerd zijn had wel zijn voordelen. Bij zijn vraag haalde Emanuela simpel haar schouders op. "Oké meestal vertel ik dit niet tegen velen maar ik zal je toch niet meer tegenkomen. Vroeger was ik echt lief en iedereen mocht mij! Nou in deze momenten besefte ik dat er gewoon geen aardige mensen op de wereld zijn. Dus waarom zal ik dan nog aardig moeten doen tegen anderen? Je kan beter gehaat worden dan misbruik van je laten maken. In de wereld is gewoon niemand te vertrouwen alleen jezelf. Want hoe goede contacten je hebt, gebeurd er iets vreselijks is er niemand meer voor je. Er bestaan geen echte vrienden. Alleen familie is waar je op kan bouwen." Emanuela vond zichzelf wel goed gesproken. Dit was gewoon uit haar eigen ervaring geweest. "Jij bijvoorbeeld had allang mij moeten uitschelden voor mijn opmerkingen. Inplaats daarvan bleef je vriendelijk, waarom?"

haha ja zoiets ^^ begin jij?
-
Mathieu haalde zijn schouders op bij het relaas van het meisje, hj was het er niet mee eens. Misschien had het emeisje een paar slechte ervaringen gehad, wat dus niet direct voor iedereen gold. "Jij zou jezelf al lang hebben uitgescholden." verbeterde hij haar, met zijn hand ging hij even door zijn haren. Door zijn vader was hij goed in het rustig en duidelijk spreken waardoor mensen graag naar hem luisterde als hij aan het woord was. "Je reflecteert het weer op je zelf, ik heb niet zomaar de behoefte om mensen uit te schelden." het was weer eerljk gesproken, aangezien hij sowieso niet konliegen.

ja is goed, zal wel morgen worden!
_____________
De jongen was in alle opzichten anders als Emanuela. Ook wel een goed ding want Emanuela was alles behalve een lievertje. Soms sprak zij voordat haar hersenen hadden kunnen functioneren. Talk without the brain. "Ja dat klopt. Je zou een pyscholoog moeten worden!" Emanuela ging weer terug op het gras zitten. De jongen zou zo wel gaan dacht ze bij zichzelf. Zij integen had geen zin om een blokje te gaan rennen. "Blijf je altijd vriendelijk tegen personen die je niet kunt uitstaan?" Ze trok haar knieën naar zich toe en wikkelde haar armen eromheen. Haar kin was tussen haar knieën gerust. De wind liet haar paardenstaart een beetje golven in de lucht. Emanuela had geen zin dat al het stijlen voor niets was geweest, dan kon zij net zo goed haar haren niet meer stijlen.

Mathieu lachte even kort bij de opmerking dat hij psycholoog zou worden. Hj zag zichzelf al zitten n een ruimte proberen andere te helpen met hun problemen. Een nobel beroep wat niet voor hem was weggelegd, hj zou er gillend gek van woorden, omdat hij gewoonweg te geduldig was. Bij de volgende vraag haalde hij zijn schouders op, "Geen idee." hij kon mensen meestal wel uitstaan en als hij het niet kon liet hij ze gewoon zoveel mogeljk met rust zodat hij geen last had van dat soort mensen.

Lachte de jongen nu door de opmerking wat zij had gemaakt? Zijn lach had wel iets schattigs. Haar mannenhaat leek bij deze jongen wel minder te worden. Tja mannen waren goed in de schijn ophouden. "Je lijkt mij wel een type die iedereen bevriend houdt of afstand neemt als die niet met een persoon kan omgaan. Net zoals bij mij. Dat excuus dat je nog iets te doen hebt geloof ik echt niet. Je mag mij gewoon niet" zei Emanuela met een simpele toon in haar stem alsof het de normaalste zaak ter wereld was. Ze was wel gewend dat mensen haar niet mochten door haar afkraken van anderen. Zij deed het niet voor zichzelf beter te voelen, ze deed het gewoon omdat zij het leuk vond om mensen te irriteren.

Mathieu hield zijn hoofd schuin, het meisje had inderdaad geljk. Hij hoefde pas over een halfuur terug te gaan, maar hij had geen zin om met dit meisje te blijven praten omdat ze maar bllef doorgaan met nogal beledigende opmerkingen naar zijn hoofd te slineren. Hij schikte de boeken in zijn arm recht voor hij reageerde op de vraag van de jonge vrouw. "Als je het zo wilt stellen heb je gelijk." hij sprak nog steeds op een rustige toon, hoewel er nu een verontschuldigende ondertoon in te horen was. Hij wilde haar niet gelijk kwetsen, ondanks haar gemeene worden.

Er was een amuserend glimlachje rond haar perzikkleurige lippen gevormd. Haar olijfgroene ogen waren gericht in de heldere ogen van de jongen. "Je toon in de stem klinkt alsof je je schuldig voelt. Is helemaal niet nodig hoor! Ik ben niets anders gewend. Ik vind het soms wel grappig dat ik mensen wegjaag. Ik heb je toch niet gekwetst of wel? Je moet er niets van aantrekken wat ik zeg. Ik doe het niet om mijzelf hoog te halen hoor! Zo ben ik niet" Ze ging nu gewoon liggen in het gras terwijl ze naar de lucht aan het staren was. "was is je naam?" vroeg ze met een nieuwsgierige toon in haar stem terwijl haar ogen nog steeds naar de lucht was gericht. Als hij het niet wilde zeggen vond ze het ook prima, zij zat er niet mee.