De wilg bij het meer

Noël was inmiddels op het pubt aangekomen waarop hij een 'fuck you rain' instelling had. Hij zette de interne kachel dus gewoon wat harder. Thermokinese was best handig, hij speelde nu voor kacheltje. "Dit is een van de weinige momenten waarop ik blij ben met mij. Thermokinese." Metkte hij op. Hij sloot zijn grijze ogen en liet zichzelf weer een beetje opwarmen.

Audrey hield haar een beetje scheun. Thermokinese. Weer eens iets anders dan Telepathie, wat een populaire kracht leek te zijn. 'Ik heb geen idee. Met thermokinese kan je temperatuur regelen, niet waar?' Vroeg ze, hoewel dit natuurlijk wel een beetje voor de hand liep. Ze rilde even en ging wat meer in elkaar gedoken zitten.

Noel knikte. "Kom hierheen, je zit te rillen." Zei hij zacht. Ze had geluk, hij was dan wel niet al te aardig, maar wreed was hij niet. Als ze naast.hem kwam zitten was er minder kans dat ze ziek werd. Hij was hot, in de temperatuurzin van het woord. Sexy-hot was hij, in zijb ogen, absoluut niet. Zijn littekens verpesyten het kleine beetje positieve uitstraling die zijn lichaam kon hebben.

Audrey keek naar hem maar stond toen toch op. Het leek haar iets verstandiger. Met kleding zo doorweekt dat het droop kwam ze naast hem zitten en trok haar benen op. 'Dank je.' Zei ze kort tegen hem en rilde even. Een beetje warmte zou wel fijn zijn, hoewel ze er natuurlijk zelf voor gekozen had om nu buiten te gaan zitten in de regen. Misschien niet de allerslimste zet.

Noel knikte en keek naar haar rillende gestalte. Normaal hield hij absoluut neit van affectie, mensen lieten hem toch wel in de steek dus wat had het voor een zin. Maar haar rillende figuur was anders. Hij vond dat het geril neit bij haar pastte. Dus legde hij een warme arm om haar schouders.

Audrey kon niets anders doen dan opgelucht zijn bij die warme arm om haar heen. Het voelde als een soort warm kacheltje en ze schoof wat dichterbij om zijn warmte te voelen. Ze wrong haar haar even uit en daarna haar jack. Doorweekte kleding maakte je kouder. Ze keek hem met een dankbare glimlach aan. Ja, dit was beter zo.

Noël glimalchtte een soort van glimlach naar haar voor hij weer verder ging met afwezig voor zich uitkijken. Hi lette er wel op dat hij de hele tijd warm genoeg bleef, hij was geen kruik die na veel te korte tijd weer afkoelde.

En ook Audrey keek weer voor haar uit. Er was een stilte die je ongemakkelijk kon vinden, maar Audrey hield van stiltes. Hierin voelde ze zich niet gedwongen tot het praten. Ze had haast nooit dat iets ongemakkelijk was. Als iemand wilde praten dan ging deze wel praten. Nu ze wat comfortabeler zat vond ze het al helemaal niet zo erg.

Ryan zat gelukkig van de zon te genieten, met zijn rug tegen de wilg. Het was heerlijk weer en het was zelfs warm, dus Ryan volstond met een shirt en een broek. Door het zonnetje viel hij bijna in slaap, zijn ogen waren al dicht, maar hij wachtte op Willow. Ze hadden hier niet afgesproken om hem slapend te vinden. Hij glimlachte bij de gedachte dat Willow zou komen. Hij werd er altijd gelukkig van.

Met een brede glimlach kwam ze aangelopen, geruisloos zodat Ryan haar niet zou horen. Ze had haar groene jurk van het valentijnsbal veruild voor haar gerafelde spijkerbroek en een wit, wijduitlopend blousje. Ze zag een stuk van Ryan's benen en liep snel naar hem toe, bukte tot de hoogte van zijn hoofd. "Boe..." fluisterde ze in zijn oor, ze gaf hem een heel klein en zacht kusje op zijn wang. Ze keek hem met stralende ogen aan toen ze naast hem neer plofte. "Lekker weer hè? zei ze terwijl ze haar gezicht naar het zonnetje draaide.

"Het is heerlijk weer," zei Ryan en hij sloeg een arm om haar heen en zoende haar op de mond. "Mooi weer om met een mooi meisje te delen." Hij glimlachte en keek even naar haar. "Helaas is het nog niet mooi genoeg om te zwemmen, maar dat komt nog wel." Hij keek even naar het meer achter zich, met verlangen in zijn ogen, maar besloot dat dat in de lente wel kwam. "Je moet me wel helpen niet in slaap te vallen," zei Ryan. "Want dat gaat nogal makkelijk met dit weer. Al ben jij er nu, dus het zal wel makkelijker gaan."

Het was nog steeds even wennen dat hij haar zoende, maar het het was fijn, dat zeker. Ze nestelde zich tegen hem aan en keek naar hem op, er verscheen weer een glimlach op haar gezicht. "We gaan dan wel een keer samen zwemmen hè?" vroeg ze hem. Ze keek naar het meer, ze had er nooit in gezwommen maar het water was zo helder dat het vast wel kon. "je bent vast wel lief als je slaapt.." zei ze met een lachje. "Maar ik zal je wel wakker schudden als je in slaap valt, en als dat niet lukt kan ik je altijd nog het meer in werken" zei ze plagend, "kan je gelijk zwemmen." Ze ging zacht met haar vinger over de lijnen van zijn handpalm.

"Natuurlijk gaan we zwemmen," zei Ryan. "En als je dat doet, weet je dat je er zelf ook in belandt." Hij glimlachte en vouwde zijn hand om de hare, hem zacht vasthoudend. "Het is wel lekker zonder de jongens," merkte hij op. "Heerlijk rustig en meer aandacht voor jou." Hij glimlachte en drukte nog een zoen op haar wang. Eigenlijk was het wel raar. Hij was eenentwintig en zij zestien. Dat was vijf jaar verschil.

"Gezellig toch, samen zwemmen in het koude water" zei ze met een grijns. Ze bekeek met een glimlach hun verstrengelde handen en keek daarna met een gelukkig gevoel naar Ryan. "Ik vind het ook wel fijn.. heel fijn zelfs." zei ze hem zacht. Ze legde haar hoofd tegen zijn borst aan en hoorde het kloppen van zijn hart, rustig en regelmatig. Ze zuchtte gelukzalig en was zó blij dat ze hem kende. "Wat zijn de jongens nu aan het doen dan?" vroeg ze hem.

Ryan keek van boven even naar Willow en hij zakte rustig onderuit, zodat ze gewoon op de grond lagen. "Hmm, wel gezellig ja, maar koud," zei hij lachend. "En de jongens zijn denk ik onder leiding van Jim en Matt aan het trainen. Ik zou eigenlijk moeten trainen, maar ze gunnen me aardig veel." De beste vrienden die je je kon voorstellen dacht hij bij zichzelf, terwijl hij zachtjes met Willows haar speelde. "Weet je wat we ook eens kunnen doen?" zei hij. "We kunnen in de garage in Malory eens kijken of we een auto kunnen repareren. Daar hou jij toch zo van?" Hij glimlachte vrolijk bij de gedachte. Willow zou er eigenlijk best aantrekkelijk uit kunnen zien onder de smeerolie.

"Samen is het niet zo koud, eerlijk gezegd heb ik het best wel warm." zei ze vrolijk, het was zo, van Ryan kreeg ze het ook wel warm op een goede manier. "Kan ik een keer meetrainen?" vroeg ze plotseling, en kantelde haar hoofd en keek hem even aan. "Als het niet te zwaar is natuurlijk.." zei ze grinnekend. Ze keek hem blij aan toen hij vroeg of ze een keer konden kijken naar een auto. "Natuurlijk.. Lijkt me leuk" zei ze breed lachend, "De twee dingen waar ik van hou gecombineerd.." Ze moest glimlachen bij de gedachte van Ryan onder de olie, of onder de auto.

"Je kan het proberen," zei Ryan. "Weet alleen dat ik een echte beul ben als ik training geef. En dan gaan we dat een keertje doen, zo snel mogelijk." Hij wist dat het opknappen van een auto lang kon duren en hij was over anderhalf jaar al van school af. Dan zou hij Willow moeten missen, besefte hij ineens. Maar het duurde gelukkig nog lang. "Zou je mij als beul wel aankunnen?' vroeg hij na een tijdje, ineens bezorgd. "Straks ben ik te erg en wil je niets meer met me te maken hebben." Hij zuchtte, waardoor zijn borstkas erg op en neer ging.

"Hey...." zei ze zachtjes en draaide zich om zodat ze hem aan kon kijken. "Tuurlijk zou ik je wel aankunnen, en ik weet dat je niet altijd zo bent, want anders ben je juist heel lief voor me" zei glimlachtte hem bemoedigend toe en gaf hem een kort kusje op zijn mond. "Als je het liever net hebt dan kom ik wel kijken hoor" ze gaf hem een knuffel. "Niet bang zijn dat ik je dan niet meer wilt zien..." fluisterde ze in zijn nek, "Ik ben niet snel verliefd, ik wist in eerste instantie niet eens dat ik verliefd op je was" bekende ze hem, ze bleef zo liggen en keek hem met haar ogen aan.

Ryan sloeg ook zijn armen om haar heen. "In dat geval moet je gewoon een keertje meedoen," zei hij. "Het kan dus alleen best zwaar zijn. En ik wist het in het begin ook nog niet. Dat ik je meevroeg naar het bal kwam uit het niets, maar het was een goede keuze." Hij grinnikte en zoende haar terug. Hij trok haar stevig tegen zich aan en genoot even van het moment, van het knagende gevoel kon zelfs zijn onderbewustzijn geen spoor waarnemen.

"ik ben blij dat je me gevraagd heb, ik had het nooit gedurfd" zei ze tegen zijn borst. Zesloeg haar armen om zijn middel en drukte zich wat dichter tegen hem aan."Ryan.. Heb je nog familie? " vroeg ze h.verlegen, ze kreeg imeens de behoefte om het daar over tr hebben, en wilde hem.ook wel.vertellen over hwar mpeder, hij had het recht het te weten. Ze drukte een.kusje op de rand van zijn shirt en daarna een kleintje in zijn nek...

"Ik heb mijn hele familie nog," zei Ryan. "Ze wonen allemaal in hetzelfde huis. En sinds zes jaar is het team, dus eigenlijk mijn tweede familie, compleet. Hoezo?" Hij vond Willow er opeens heel droevig uitzien en hij vroeg zich af waar dat op sloeg. Had vast iets te maken met haar familie. Daarom drukte hij haar nog steviger tegen zich aan en gaf een kus op haar voorhoofd.

"Fijn.." Zei ze met een glimlachje. Ze slikte en was blij dat Ryan haar zo dicht bij hem hield. Ze wilde het het hem vertellen maar het was toch moeilijk.. "nou, mijn.. Mijn vader ken.ik niet... Maar nou maar mijn moeder.. Zij.. Ze is er, maar ook weer niet." Ze stamelde een beetje en voelde een brok in haar kerl en haar ogen liepen vol. Ze knipperde vlug en zuchte diep om weer wat rustiger te worden. "ze is een beetje verstandelijk gehandicat ofzo.. Ze leeft in haar eigen wereldje." Haar stem klonk vol van liefde maar ook droevig. Ze verstopte zich in zijn nek en gaf hem daar kleine kusjes.

Ryan trok haar zo mogelijk nog dichter tegen zich aan. "Als je maar weet dat je bij mij terecht kan," zei hij zachtjes en hij ging met haar weer overeind zitten, zodat ze bij hem op schoot zat. Hij wist eigenlijk niet zo goed iets te zeggen, hij woonde gewoon met zijn hele familie aan Loch Ness en had een leuke jeugd achter de rug gehad. Hij wiegde een beetje heen en weer. "Het zal wel goed komen," zei hij maar, bij gebrek aan iets beters, maar vooral om haar te troosten.

Ze leunde tegen Ryan aan, zittend op zijn schoot, heen en weer wiegend, troostend. Ze keek hem met een klein lachje aan om te latrn zien dat het wel ging. "daar reken ik niet op.. Ze zakt steeds verder weg" zei ze toch wat kleintjes toen hij zri dat het wel.goed kwam. Ze glimlachte licht en liep met haar cingers vlinderzacht over zijn wang, kaaklijn en naar zijn mond waar ze even zacht over heen streelde. "ik ben er aan gewend dat ze er niet 'is' maar toch doet het pijn, daardoor vind ik het moeilijk om lief te hebben, of om gevoelens te uiten... " zei ze zacht, "maar bij jou.. Nou jij hebt.me weer laten lief hebben, hpuden van.. En mijn gevoel te uiten, zelfs te volgen." Ze begon te blozen toen ze het hem zei.

"Aww," zei Ryan. "Nou, daar ben ik dan blij mee, want anders zaten we hier nu niet zo. En toch zal het ooit goed komen." Met een knikje wees hij naar zijn handen, die al heel veel konden en na nog twintig jaar ervaring, wie wist wat er dan zou kunnen gebeuren als hij zijn hand ergens tegenaan zou zetten. Maar dat was nog niet aan de orde. Hij boog zich naar Willow toe en gaf haar een zoen op de mond, die hij zeker twintig seconden vol bleef houden, om te laten zien dat hij het meende.