De wilg bij het meer

( je komt er van zelf wel achter, het is nog flexibel, hangt van zijn andere meet af hoe het gaat veranderen)
----
Noël knikte met een neutrale uitdrukking. "Ryley, je wil niet weten hoe graag ik IETS wil voelen, al is het jeuk, al is het pijn. Ik voel NIETS, geen pijn, maar ook niet aangename gevoelens. Als ik in de zon lig voel ik de warmte van de zon niet, als ik een dier aait voel ik diens vacht niet. Als ik zwem voel ik de golven en stroming niet. Niet dat ik zwem." hij gebaarde naar zijn borstkas. "Dat litteken is niet echt leuk om te zien. Ik ontwijk spiegels al zo veel mogelijk om het niet te zien." hij ontweek Ryleys blik trouwens ook. Zijn grijze ogen waren een beetje aan het ronddwalen om de jongen aan wie hij zijn hart uitstortte niet te zien. "Mensen zijn niet te vertrouwen Ryley." Zei hij verbitterd. Nu keek hij Ryley wél aan. "Mensen zijn niet te vertrouwen, nooit nooit nooit."

(Ik voel me schuldig dat die nu Bi gaat worden )

Hier kwam de confrontatie weer waar Ryley niet mee kon omgaan. Meeleven, meepraten, diegene helpen, een steun zijn daar was Ryley echt slecht is. Het gleed met zijn vingers door zijn haren voordat hij tegen de wilg ging aanstaan. Zijn ogen naar de grond gericht terwijl hij de woorden langzaam tot zich deed nemen. Wat kon hij doen, wat kon hij zeggen om de jongen beter te laten voelen? Ryley vond het moeilijk om zich in te leven in Noël omdat hij zelf nooit zo iets had meegemaakt. "Daar had ik niet over nagedacht of eigenlijk wel. Ik probeerde alleen iets positiefs te vinden. Helaas is er dus niets positiefs aan" Hij voelde de wind zachtjes tegen zijn huid aan, de koude wind. Zou Noël dat kunnen voelen op bepaalde delen? "Je vermijd spiegels? Noël als je jezelf niet kunt accepteren zullen mensen dat ook niet doen. Misschien zal het je goed doen om je ermee te confronteren. Dit is wie je bent" Nu sprak Ryley met een wat zekere toon. Daarna hoorde hij de verbitterde toon van Noël over mensen. Mensen waren ook niet te vertrouwen, Ryley had dat vaak genoeg meegemaakt. De woorden waren niet volledig waar, sommige mensen waren wel te vertrouwen. Je moest alleen de goede vinden. "Tja, ik zal daar je mening niet over kunnen veranderen. Je moet iemand ontmoeten die je op andere gedachten zal brengen"

is niet jouw schuld (A), trust me, het zat eraan te komen
------------ Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ ----------------
Noël schudde zijn hoofd. "Kijk als ik je het hele verhaal zou vertellen, wat ik niet ga en wil doen omdat ik je dus niet genoeg vertrouw, zou je snappen waarom ik mezelf niet wil zien, okee? Als het aan mij lag, was ik er nu niet of was dat nooit gebeurd, een van de twee. Er zelf een einde aan maken vind ik zwak en dat is ook alles wat me ervan weerhoud. Maar mezelf zien, en zien hoeveel ik ben veranderd kan ik niet aan, oké?" Hij keek naar de lucht. Hij kon het niet aan, en wilde het niet. Het laatst dat hij zijn eigen gezicht had gezien was in het ziekenhuis, toen hij nog niet zo goed mogelijk was opgelapt, toen zijn haar nog moest terug groeien, zes jaar geleden voor pubertijd kwam en zijn hele lichaam veranderde. "Grote kans dat ik mezelf niet eens zou herkennen in een spiegel."

Ryley begon nu op zijn lip te bijten voordat hij binnenmonds met zijn lippiercing begon te spelen. Hij was zeker een vreemde, hun konden elkaar nu net een uur? Zelfs minder? Ryley zou niet eens weten hoe hij het hele verhaal van de jongen zou kunnen verwerken. Ryley was de laatste persoon om een ei kwijt te kunnen want zijn adviezen, raad of tips waren alles behalve goed. Hij wilde de jongen graag helpen maar dat was niet zijn taak. Er was toch een gevoel vanbinnen, een drang om de jongen om ervan overtuigen dat er personen waren in de wereld die wel te vertrouwen was. Ryley slikte even en knikte zachtjes. "Ik bedoelde het niet zo. Alleen Noël neem dit van iemand aan die je nog niet goed kent. Er komt een dag dat je jezelf zou moeten accepteren. Ik...ik heb personen ontmoet die er nog erger aan toe waren als jou. Ik...ik dacht dat ik ze kon helpen. Voor de rest van je leven zal je er confronteerd mee worden. Alleen anderen kunnen het accepteren, alleen jezelf nog" Hij deed zijn boek in zijn rugzak voordat die de rugzak over zijn schouder rustte. "Zin om een beetje te wandelen? Ik heb geen gevoel meer in mijn benen" Hij wilde voor zichzelf en voor de jongen op een ander onderwerp komen. Dit waren zijn zaken niet en de jongen wilde duidelijk er niet verder op in gaan. Ryley glimlachtte lief terwijl het hem opviel dat Noël een kop groter als hem was. Ryley voelde zich hierdoor onzeker. Hij was niet lang voor zijn lengte.

Noël glimalchtte vriendelijk. "Don't judge, you don't know half of how fucked up my life is." zei hij zachtjes. "En ik zal het nooit, nooit, nooit kunnen accepteren." Zei hij er nog achteraan. Toen Ryley aanbood te gaan lopen was hij maar al te blij. "Ik heb geen probleem met lopen.." Hij grinnikte toen hij zag dat ze waarschijnlijk oudere jongen kleiner was. "Moyashi." Hij grinnikte.

"Life can be unfair sometimes" hij deed even zijn bolletjes bij zijn lip goed voordat hij begon te lopen. Heerlijk was de zon die op hem scheen. Het was officieel lente, zelfs de klok moest een uur eerder vooruit. Een uur minder slapen. "Wat betekent moyashi?" Vroeg de jongen met een nieuwsgierige toon. Hopend dat hij het woord goed had uitgesproken. "Noel hoe oud ben je eigenlijk en hoelang? Ik voel me echt klein als ik naast je loop"

Moyashi is japans, ik ken geen gooede nl vertaling. Betekend beansprout. Ik ken het woord uit d. Grey-man. Allen word continue moyashi genoemd, kanda Bakanda en lavi Usagi
....

Noel lachtte, een echte lach, dat was zeldzaam. "Het is een term dat ik ooit in een ver verleden van een anime-verslaafd meisje heb geleerd, t beteken beansprou, Moyashi." Hij grinnikte. "Its coz you're tiny." Hij gaf Ryley een knipoog. "Maar ik ben zeventien sinds eerste kerst dag, waarom denk je dat iedereen me Noël noemt, wat trouwens niet mijn echte naam is, en ik was 1.85 toen ik het voor t laatst mat. Jij?" Hij keek nieuwschierig naar de andere jongen met roetzwart haar.

Ik was vergeten dat Ryley Japans kon haha :p
________________
"dat ik dat vergeten ben! Wasureru" zei Ryley hoofschuddend. "Watashi hajirai ware." Hij schaamde zich diep omdat hij gewoon een Japans woordje was vergeten. Hij had de taal al een tijdje geleerd en een cursus gevolgd en zo'n simpel woordje was hem ontgaan. "En heey! Ik ben niet zo heel smal hoor" De jongen bekeek zichzelf. Noël was niet de eerste jongen die hem smal noemde. Sommige mensen dachten dat Ryley anorexia had, wat niet zo was natuurlijk. Hij was geen grote eter en als die veel at waren het ongezonde dingen. De mond van Ryley viel bijna open toen hij hoorde dat Noël 17 jaar was. Ryley had hem ouder geschat, ook door zijn lengte. "Meen je dat nu? Zo lang!" Hij voelde zich nu echt klein voor een jongen. Hij was ook nog eens ouder als de jongen. Bij de nieuwsgierige toon in de stem van Noël begon Ryley lief te glimlachen. "Ik ben 19 en ben 1.72. Langer zal ik ook niet meer worden" Hij draaide met zijn bolletjes lippiercing binnenmonds. Dit was gewoon oneerlijk, waarom was hij niet langer.

Noel schudde zijn hoofd. "Mijn Japans houd op bij moyashi, baka en arigato, dus probeer het maar niet. Ik kan wel een beetje latijn tho, dus als je in het Japans blijft praten...." Hij glimalchtte. "In verhouding tot mij ben je klein moyashi, einde verhaal." Hij glimalchtte. "Hey, ik ben al bijna achttien, zo lang voor mijn leeftijd ben ik ook weer niet, ik ben gewoon heel vroeg gegroeid." Hij glimlachtte, blij dat er niet naar zijn naam werd gevraagd. Hij haatte de naam Saraph met heel zijn wezen, dat was waarom hij iedereen hem Noël liet noemen, al stond op zijn identiteitsbewijs nog steeds Saraph.

Ryley voelde zich echt op zijn gemak bij de jongen. Noël was echt aardig ook al had het in het begin anders geleken. Toen hadden hun beide niet aardig tegen elkaar gedaan. Hoelang zou de jongen aardig blijven? "Dus als ik blijf praten ga je latijns terugpraten. Nu maak je mij nieuwsgierig, leer mij eens een paar woordjes" Er was een lieve grijns op zijn gezicht getoverd. Latijns was een interessante taal die veel in de medische kant werd gebruikt. Bij dokters, chirurgen en andere medische beroepen. Ook de kant van de recht had latijns als belangrijke taal. Velen begrippen etc. "en ja ik weet dat ik klein ben, vrij het er niet in" Hij stak plagend zijn tong naar Noël uit. "Nou als jij al niet lang bent van jou leeftijd wat ben ik dan niet? Een liliputter... Nee dat is ook weer overdreven" Hij sloot even zijn ogen om de zonnestralen op zijn gezicht tot zich te nemen. "Zitten in jou klas lange mensen dan? Ik neem aan dat je een jaar lager als mij zit"

Noel grinnikte. "Euge, tua culpa est." well then, its your own fault Zei hij simpel. Naast Engels sprak hij alleen maar Latijn. Hij had er niet al te goede herinneringen aan, maar die schoof hij zo goed mogelijk aan de kant. "Ik ben in een rare situatie opgegroeid, ik heb geen zin erover te praten, maar Latijn leren spreken en schrijven was een halve vereiste, zeker voor mij." Hij beet op zijn lip en keek weer naar de grond. Over het verleden praten was geen goed idee. Hij haalde diep adem en besloot op de laatste opmerking in te gaan om t eerdere onderwerp te vermijden. "Valt wel mee, allemaal ongeveer mijn lengte, of iets langer of kleiner. Maar zo klein ben je ook weer niet, maar ik moet toch IETS hebben om je mee te pesten." Hij gaf Ryley een knipoog.

-
PS: Google translate, wederom bedankt voor het vertelen van dingen.

Ryley vond het goed klinken toen Noel latijns begon te spreken. Hij wst duidelijk waar hij over sprak. Het was geen opschepperij of iets in die richting. De ogen van Ryley schitterde van enthousaisme. (Sorry als er spelfouten zijn, type via me telefoon) Noel vertelde dat hij de taal had moeten leren vroeger wat Ryley deed verbazen. Wat kon de reden zijn om Latijns te leren? Een taal wat niet meer werd gesproken alleen in bepaalde richtingen. En dan wast het alleen nog maar de begrippen, niet meer volledige gesprekken of verhalen. "Oke. Ieder taal heeft zijn voordeel. Talen kennen is belangrijk in de wereld om je verstaanbaar te maken" zijn blauwe ogen bekeken de grijze ogen van Noel. Ze zagen er mooi uit in de zon. Ryley keek meteen de andere kant op. zo'n gedachten waren niet goed, hetero's schrokken ervan. "En waarom wil je mij pesten gemenerd!" Hij gaf Noel een plagend duwtje. "Meiden vallen meer op langere jongens" zei hij op een zachtere toon. De mannen waar hij mee sliep waren meestal langer als hem en stuk breder. Ryley werd altijd schattig genoemd.

Noel schudde zijn hoofd. "Aan latijn heb je weinig, niemand spreekt het meer." zei hij, zijn schouders ophalend. Noel lachte zachtjes. "Omdat ik me anders een jong nietsnutje voel naast je." zei hij lachend. Bij die laatste opmerking haalde hij zijn schouders op. "Van mij mag je wel een paar centimeter hebben, denk je dat iemand ooit voorbij die littekens ziet. En als ze dat wel doen heb je altijd mijn verleden nog." Hij haalde zijn schouders op. "Ik ben niet goed in het vertrouwen van mensen, zoals je waarschijnlijk al gemerkt hebt."
---
haha, ik zit de helft van de tijd op mijn telefoon, dan zijn mijn reaties ook veel korter.

"Het is een dode taal. Inderdaad. Als je de medische of rechterskant of wilt kun je dat goed gebruiken. Wilde je iets gaan doen zoals een chirurg of advocaat?" Ryley probeerde beetje voor beetje de jongen te leren kennen. Hij wilde nog steeds aan Noel bewijzen dat er personen bestonden die te vertrouwen waren. Dat er mensen in de wereld waren waarmee je vriendschap kon sluiten. Hij stond even stil omdat er twee mogelijkheden waren. Ze konden iets gaan drinken of verder wandelen richting een soort riviertje. "Zullen we wat gaan drinken? Ik heb dorst gekregen van dat lopen en praten" Ryley keek de jongen glimlachend aan. "En Noel je moet niet zo slecht over jezelf denken. Er is heus wel iemand die verder kijkt dan je littekens en je verleden zal begrijpen. Alleen je bent diegene nog niet tegen gekomen. Trouwens, je kan het mooiste meisje ter wereld hebben en ze heeft een afschuwelijk persoonlijkheid. Dan ben je nog niet gelukkig. Het gaat om hier" Hij legde zijn hand tegen zijn linker borstkas waar zijn hart hoorde te zitten.

Noel schudde zijn hoofd. "Ik wil het er liever niet over hebven okee." Zijn stem kraakte een beetje. Het zou xo makkelijk en opluchtend zijn om het iemand te vertellen, alleen vertrouwde hij Ryley mog niet genoeg om hem het te vertellen. "Ik heb geen probleem met wat drinken." Zei hij heel luchtig. "En ik stel het op prijs dat je het voor mij opneem, maar wacht gewoon tot je ooit t hele verhaal hebt gehoord voor je conclusies trekt. Grote kans dat je anders over me gaat denken als je alles weet."

"Sorry sorry! Ik vergeet soms dat mensen niet allemaal zoals mij zijn. Ik vertrouw en vergeef mensen veels te snel. Alleen zijn er voor bepaalde situaties uitzonderingen" hij rustte even zijn hand op Noels schouder en schonk hem een begripvolle glimlacht. "Je bent niets verplicht. Al zou je het mij nooit vertellen" Ryley begon weer door te lopen en ondertussen begon hij met fluiten. Het lekkere weer bracht het beste in hem naar boven. Daarna hoorde hij de laatste woorden van Noel. Een zucht verliet zijn lippen. "Schilder mij alsjeblieft niet af zoals anderen. Ik zou nooit zo doen. Ik ben niet zo" zijn stem leek voor even schor wat onwijs sexy klonk. "Zoals ik al zei ik heb ergere dingen in mijn leven gezien. Iemand waarvan je niet meer kon zeggen dat het een vrouw.was geweest of uberhaubt een mens" en toen sloot hij het onderwerp. Het moest leuk blijven. Ze kwamen aan bij het 'pannekoeken' huisje waar je kon drinken en eten. " Wil je in de schaduw zitten of?"

Noel haalde zijn schouders op. "Mij maakt het niet ui. Ik krijg het warm noch koud van de zon." Zei hij simpel. Hij kon het, omdat hij in gezelschap was, nog net weerstaan om zijn capuchon over zijn hoofd te trekken. Hij keek vragend naar Ryley. Die mocht maar beslissen easr ze gingen zitten, hem maakte het niet uit.

"Oke dan gaan we voor een plekje in de zon want zo vaak warm is het niet" hij zocht een plekje voor twee lekker op het terrasje in de zon. Hij schoof aan de tafel en sloot even zijn ogen. Ryley voelde ogen op hem gericht. De jongen verkende met zijn ogen de tafels en ontmoette bruine, donkere ogen die hij herkende uit duizende. "Shit" mompelde hij zachtjes en voordat hij kon opstaan was de persoon al naar hem toe gelopen Ryley wat een toevallig! Ik heb je gemist, wanneer kom je weer eens langs? De man zag er zakelijk uitt en bekeek Noel. heb je een ander gevonden voor je behoeftes? Hmm dan klopt je reputatie" Ryley schonk hem een dodelijke blik. "dit is gewoon een vriend! Doe normaal Wes en ik zal je nooit meer bellen" zei Ryley op een verbitterde toon. De man liep met een emotieloos gezicht weg. "Sorry" mompelde Ryley zachtjes.

Een wenkbrouw ging omhoog, maar Noel hield verder zijn mond. Dit waren zijn zaken niet. Hij ging onderuitgezaktop de stoel tegenover Ryley zitten. "Mij kan het niet schelen, dus je hoeft geen sorrybte zeggen. Als hij je niet lastigvalt of zo houd ik mijn mond erover, t zijn mijn zaken niet." Hij haalde zijn svhouders op. "Maar is hij.okee? Als hij je lastigvalt moet je t zeggen."

Gelukkig zei Noël er niets op en bemoeide hij zich er niet mee. Dit kon Ryley echt waarderen. Hij haatte Wes en dat was echt bijzonder, Ryley haatte nooit iemand. "Pff hij valt mij vaak genoeg lastig. Die telefoontjes, de bezoeken! Vreselijke vent is dat. Noël ik geef je 1 advies ga nooit twee meisjes tegelijk daten want dat is echt verkeerd" Wes zat nog steeds daar met een andere jongen, de jongen waar hij mee had getwotimed. Als je dit bij Ryley deed was het helemaal klaar. Hij kon beter met vrouwen afspreken want die deden niet zoiets.

Noel wierp een vuile blik in Wes' richting. "Eigenlijk is een ram op zijn neuw wel gepast, al drnk ik dat jij daar het type niet voor bent, en ik bemoei me niet graag met andermans problemen.“ hij keek naar Wes. "Maar roep me als ik die gozer een ram moet verkopen, met twee mensen tegelijk gaan is niet okee." Hij keek Ryley aan met een glimlach.

Ryley keek naar de mooie filtjes op de tafel om niet de pijn te voelen wat het nu deed. Hij had een jaar gehad met deze man. Eerst kwam hij erachter dat Wes nog een vrouw en kinderen had. Vervolgens bleek hij nog een andere jongen te hebben naast Ryley zelf. Hij had zich zo schuldig gevoeld toen hij achter de waarheid kwam hoe de man werkelijk in elkaar zat. Hoe had hij ooit zo blind kunnen zijn? "Doe maar niet" zei hij op een fluisterende toon. "De jongen die naast hem zit weet helemaal van niets. Niet van zijn vrouw of kinderen en helemaal niet van mij. Ik ben niet zo belangrijk" De serveester kwam aangelopen en vroeg of ze iets wilde bestellen. "Ik wil graag een Sprite en een pannekoek met stroop en suiker. Heb ondertussen wel honger gekregen" Hij glimlachte lief naar Noël. "Ben je zo'n vechter? Ik heb nog nooit iemand in mijn leven geslagen"

"Zwarte koffie en een pannekoek met nutella." Zei hij met een knikje tegen de serveerster. Hij keek na Ryleys verhaal nog een tikje pissiger vaar Wes. "Als ik hem geel klap vetkoop hoop ik dat Karma dat doet. Vooral als hij een vrouw en kids heeft, dan is het gewoon echt slecht van hem" hij schudde afkeurend zijn hoofd. "Maar ja, ik vecht wel eens. Kickboxen is een goede.woede uitlaatklep, en vechten ook. Al is het meestal oredelijk onschuldig. Sparren of een ruzie met iemand waarvan ik weet dat die zich op die manier kan verdedigen."

Ryley begreep wel waarom Wes voor de jongen had gekozen of beide met hun een relatie had. Ryley was nooit goed genoeg geweest. De jongen die bij hem aan tafel zat leek veel op een vrouw. Langer blond haar, heldere groene ogen en een lievere uitstraling dan deze 'emo'. Zo noemde anderen hem. Hij vond het een lief gebaar dat Noel boos voor hem werd. Hopelijk zou Wes zijn verdiende loon krijgen. "Vertel mij wat. Straks is hij gewoon weer thuis en een liefhebbende vader terwijl hij met jongens naar bed gaat" Er was een walgende toon in Ryley's stem te horen. De man waar hij van had gehouden was in zijn ogen nu een slijmerige kwal. Met zijn gladde praatjes en telkens proberen Ryley over te halen. Er stond geen gek op zijn voorhoofd. Noel vertelde dat hij wel eens deed vechten en kickboxen een goede uitlaatklep was. Ryley vond dit leuk om te horen. Dit wekte zijn interesse op. "Ik zou niet eens een deuk in een pakje botor kunnen slaan" zei hij lachend. "Hoelang doet je dat al? En moet ik nu oppassen?" De toon in zijn stem klonk plagend. "Dan ben je vast gespierd of niet?" Je zag niets door de kleding wat Noel droeg.

Noel glimlachtte. "Ik ben begonnen toen ik begon met het revalideren nadat, nouja nadat ik bkjna levend verbrand was. Na lang in het ziekenhuis gelegen te hebben moet ik iets doen om gezond en in beweging te blijven. Ik koos kickboxen omdat ik dan metren wat van mijn energie en wiede kwijt kan." Bij die laatste vraag lachtte hij zacht. "Dat valt nog heel erg mee, denk ik. Ik weet het eigenlijk niet. Het is lastig in te schatten als je huid eruitziet als een half verkoolde speklap." Hij rolde met zijn ogen. "Maar heb jij nog hobbys?"