De wilg bij het meer

"Denk je dat echt...." zei ze in een fluistering. Ze was blij dat ze het Ryan verteld had, blij dat hij er was, blij dat ze hem kende. Zoals altijd werd Willow verrast door Ryan's lippen op de hare, en zoals altijd verstrakte ze even kort voor ze hem terugzoende. Ze verstrengelde haar handen om zijn nek en zoende hem vol overgave terug. En natuurlijk vergat ze adem te halen zodat ze haar lippen wel van die van Ryan moest halen, happend naar lucht keek ze Ryan aan. "Oeps..." zei ze met een verlegen glimlachje. Ze bleef op zijn schoot zittend, haar handen nog steeds om zijn nek verstrengeld, haar ogen nog steeds op die van Ryan gericht, ze had geen woorden om te zeggen tegen hem.

"Ja, dat denk ik echt," zei Ryan, terwijl ze elkaar aankeken. Hij sloeg zijn armen om haar heen en gaf haar een stevige knuffel. "Mijn handen kunnen al veel, dus wie weet wat ze in de toekomst kunnen," zei hij naast haar oor. Nu was het gevaar er natuurlijk dat ze na deze school uit elkaar zouden groeien, maar ergens schatte Ryan die kans klein. Hij hield gewoon zielsveel van Willow en was niet van plan haar achter te laten.

Ze glimlachtte terwijl hij haar omhelsde. Het was fijn om bij Ryan te zijn, bij hem had ze niet zo'n last van haar onzekerheid, bij hem hoefde ze zich nergens druk over te maken. Ze had het gevoel dat ze bij Ryan gewoon zichzelf kon zijn, zonder angst. "Ik hoef in iedergeval niet naar de dokter als ik ergens last van heb" zei ze grinnekent, met haar handen omklemde ze die van Ryan, haar handen klein en breekbaar in de zijne. Ze keek hem met stralende ogen aan en legde haar hoofd op zijn schouder.

Ryan drukte een kus op het hoofd van Willow. "Je weet ik op zijn ergst een zware kneuzing kan genezen," zei hij. "Je kan beter bij mij komen als je dingen wilt laten zweven of iets wil beheksen." Hij grinnikte, terwijl de steentjes om hen heen begonnen te zweven en rustig om hen heen draaiden. Ryan werd er altijd rustig van. Hij keek op zijn horloge. "Oh, help," zei hij. "Het is bijna tijd om te gaan eten en ik heb de tijd wel nodig." Willow nog steeds vasthoudend, dus eigenlijk tillend, stond hij op. Hij gaf haar nog een zoen en wees met zijn hoofd richting de school. Ze zouden wel samen terug lopen.

"Is het al zo laat..." zuchtte ze, ze had geen zin om terug te gaan naar school. Ook al zoiets, als ze bij Ryan was vergat ze alle tijd. Ze liet zich door Ryan op tillen en op haar voeten zetten en liet hem haar zoenen, ze zuchtte en pakte zijn hand klaar om naar school te lopen door het bos. Ze keek naar de zon die al veel lager aan de hemel hing dan toen ze hier heen was gelopen. Een beetje bedroefd liep ze met Ryan naar school, ze vond het zo jammer dat ze zo weer tussen de muren van de school waren, waar ze elkaar eigenlijk niet eens aan mochten raken in het openbaar.

New

Kenneth stond aan de rand van het meer met een aantal platte stenen in zijn hand. Met een grote handigheid keilde hij de steentjes over het water waar ze vaak wel een stuk of vijf keer stuiterde voordat ze onder het wateroppervlak verdwenen. Er lag geen glimlach op zijn gezicht maar dat was omdat hij zo geconcentreerd was. Wel lag er een zekere rust over hem heen, hij was niet gespannen omdat er mensen om hen heen waren. De enige persoon die in de buurt was was Gwen, en die telde niet. Niet op de manier dat hij zich er ongemakkelijk door voelde. Achter een van de stenen die hij keilde zat extra kracht waardoor hij zeven keer stuiterde. Enthousiast draaide hij zich naar Gwen. "Zag je dat?" Vroeg hij breed glimlachend.

Gwen zette grote ogen op en klapte enthousiast in haar handen, op die manier hoe kleine kinderen dat doen als ze iets helemaal geweldig vonden, zo deed Gwen dat nog steeds. "Ja ik zag het, laat mij ook eens proberen" zei ze gretig, terwijl ze een steen van de grond pakte en zo haar best deed dat het puntje van haar tong te zien was. Gespannen keek ze hoe de steen meteen in het water verzonk. Even trok ze een zuur gezicht maar daarna grijnsde ze weer breed naar Ken. "Nouja, dat laat ik voortaan aan jou over" zei ze met een grijns. Zeven keer was zelfs voor Kenneth een record, en hij kon er heel wat van.

Kenneth grinnikte toen het Gwen niet eens lukte de steen een keer te laten stuiteren. "Je moet een platte steen pakken, die ketst af op het wateroppervlak," legde hij uit. "Zoals dit," zei hij terwijl hij zijn ene handpalm op zijn andere handpalm liet 'stuiteren'. "En je moet zorgen dat je de steen ook paralel aan het water gooit zodat hij niet eens de kans heeft te zinken," zei hij op een zekere toon. Dit soort dingen was het enige waarop hij met zo'n zekerheid kon praten en waarbij hij zich ook echt goed voelde. Natuurlijk hielp het ook een heleboel dat het Gwen was tegen wie hij praatte en niet een vreemde. "En natuurlijk heel veel oefenen," zei hij plagend waarna hij zijn tong even uitstak.

Gwen had daar het geduld helemaal niet voor, maar ze zocht wel een goede steen uit, om haar best te doen hem over het water te laten stuiteren, hij ketste twee keer en Gwen juichte enthousiast, terwijl ze Kenneth nog net niet om de hals vloog van vreugde. Er waren weinig mensen die zo blij konden worden van zo'n kleine 'overwinning' maar Gwen was wel een van hen.

Kenneth lachte en klapte ook redelijk enthousiast toen het Gwen lukte. Het was leuk om het zelf te doen als hij alleen was maar hij vond het leuker als Gwen erbij was. Haar vrolijkheid stak hem aan en aangezien ze altijd vrolijk was, was hij dat ook altijd als hij bij haar was. Zelf gooide hij ook nog een steen maar die stuiterde maar een paar keer omdat hij er niet helemaal met zijn hoofd meer bij was. "Het lijkt hier wel een beetje op thuis," merkte hij op terwijl hij zijn blik over de omgeving liet gaan.

Gwen knikte en ging bij hem staan, leunde een klein beetje tegen hem aan, omdat ze wist dat hij af en toe die steun wel kon gebruiken als hij aan thuis dacht. "Ken, weet je wat ik zo raar vind" begon ze toen, terwijl ze zich omdraaide en naar hem glimlachte. "Ze hebben hier nog nooit van cranachan gehoord" haar ogen waren groot, alsof dat de ergste wereld ramp was, maar meteen daarna verscheen haar glimlach weer. Cranachan was haar lievelingstoetje, het was echt schots. Het was een mengsel van slagroom, honing, frambozen, en havermout.

Kenneth glimlachte dankbaar naar Gwen, al begreep ze zijn heimwee dan niet helemaal aangezien ze er zelf niet echt last van had, was ze wel de enige die ervan wist en hem ook steunde. Ondanks dat zijn glimlach oprecht was bereikte het zijn ogen niet. Die bleven wat treurig staan. Maar niet voor lang aangezien hij al begon te lachen toen Gwen over cranachan begon. Eerlijk gezegd had hij nog niet de tijd gehad daar overna te denken maar nu ze het zei klopte het wel. Heelveel eten dat ze thuis aten hadden ze hier niet. "Cultuurbarbaren," wist hij tussen het lachen te zeggen.

Gwen lachte met hem mee, en ze was het helemaal met hem eens. Toen gleed opeens de grond onder haar voeten weg en zakte ze een stuk omlaag. Haar ogen werden groot, maar daarna barstte ze opnieuw in lachen uit. De grond was echter niet stevig en zakte nog een stuk door, waardoor ze nu dus in het meer stond, het maakte alleen dat ze nog harder lachte, tot ze de grond onder haar voeten helemaal weg voelde zakken en ze naar Kenneth greep om niet helemaal in het water terecht te komen.

Kenneth schrok even toen Gwen ineens naar benenden zakte, maar dacht eerst niet dat er verder nog iets zou gebeuren. Vrolijk lachtte hij dus met haar mee, maar toen ze nog een keer naar beneden zakte pakte hij haar bij haar pols en probeerde haar weer naar vaste grond te trekken. Hij was absoluut niet de sterkste of sportiefste maar dit zou hem toch moeten lukken. Want zwak was hij ook niet, fysiek dan. Al het buiten zijn, klimmen en rennen had hem wel redelijk gehard. Ondanks dat het niet de beste situatie was kostte het hem moeite zijn lachen in te houden.

Gwen hield zich nogal krampachtig aan Kenneth vast, die haar langzaam uit het water trok, terwijl ook zij moeite deed om niet opnieuw in lachen uit te barsten. Ze trok zichzelf omhoog, om weer veilig op de vaste grond te staan, haar leggin en de onderkant van haar jurkje drupte van het water. Het was toch wel koud als de wind erlangs waaide, maar ze negeerde het en lachte met haar broer.

Kenneth trok Gwen nog het laatste stukje omhoog en liet zichzelf toen ze veilig stond lachen. Speels woelde hij door haar haren en grijnsde. "Je bent soms echt een kluns weet je dat?" Vroeg hij lachend. "Alleen jij krijgt het voor elkaar de grond onder je voeten weg te laten zakken." Gwen was de enige persoon bij wie hij dit soort grapjes kon maken. Bij andere mensen maakte hij zich dan zorgen of ze boos op hem zouden worden maar bij Gwen niet.

Even trok Gwen een verongelijkt gezicht, maar er verscheen al snel een grijns voor in de plaats toen ze zijn lach zag. "Maar goed dat jij er was om me te redden, anders had je nu geen grapjes gehad" grinnikte ze, terwijl ze kort om zich heen keek. Ze wist dat ze een beetje kinderachtig kon zijn zo nu en dan, maar ach, plezier was plezier. Ze tikte Kenneth aan en sprintte weg. Vrijheid blijheid, zeiden ze wel eens, en dat gold ook voor de McLeod's. Het was raar voor Gwen om een keer niet bij haar broer te zitten, in de klas dan, omdat ze sinds ze heel klein waren altijd alles samen gedaan hadden, en nu zagen ze elkaar op school helemaal nooit. Ze miste haar broertje in de lessen, maar dat liet ze niet haar pret drukken.

Kenneth knikte heftig al toonde de grijns op zijn gezicht dat het nog steeds een grapje was. Het was jammer dat het nog zo koud was, anders was hij met plezier het meer in gesprongen om te zwemmen. Kenneth was niet verbaasd toen Gwen hem uit het niets aantikte om een toch wel kinderachtig spelletje te spelen. Hij was het gewend en zonder te aarzelend sprong hij op om achter haar aan te rennen. Ze waren beide soms nog wat kinderlijk omdat ze nooit veel met andere kinderen waren omgegaan. Ze hadden ver van de kinderen van school gewoond en eigenlijk waren ze gewoon altijd met elkaar opgetrokken.

New
______
Kira was rustig naar het meertje gelopen. Ze was net terug uit het ziekenhuis en voelde zich nog een beetje licht in haar hoofd. Het was niet prettig, ze had tegen Jay gezegd dat ze eventjes alleen wilde zijn. Het begon al langzaam aan te schemeren en het meertje werd al niet meer zo helder verlicht als overdag. Voorzichtig zakte ze naast de wilg neer en keek over het water heen. Kira maakte haar schoenen los en liet haar blote voeten in het water glijden, de koelte was lekker. De lucht was nog warm van de zon die de hele dag volop had geschenen. Niet dat ze daar zoveel van had gezien nu ze de dag had doorgebracht in het ziekenhuis. Haar angst was al gegroeid dat ze dezelfde ziekte droeg als waaraan haar moeder was overleden, maar ze wilde er nog niet echt in geloven. Ze hoopte nog steeds dat de artsen iets anders konden vinden. Dat ze haar konden vertellen dat ze gewoon te weinig at en dat het vanzelf over zou gaan als ze meer zou eten. In haar hart wist ze dat het tevergeefse hoop was, maar de hoop bleef aanwezig.

Hij zat met zijn rug tegen de wilg terwijl hij naar het landschap zat te kijken. Hij hoorde de geritsel van de bladeren die door de wind ontstond. Het was rustig hier, zijn gedachten gewoon de vrije loop.
Hier voelde hij zich wel thuis.

Alweer een dag niet naar school gegaan. Alweer een dag geen zin gehad om iets te doen. Alleen de basketbal trainingen waren voor hem belangrijk. Het was niets voor hem zo depressief zijn. Kwam het doordat hij nu op zichzelf woonde? Het was 3 weken geleden geweest toen hij de appartement had gekocht.

Spijt
dat ging er door zijn hoofd.

Hij hoorde voetstappen naderen, iemand horen zitten aan de andere kant van de wilf. De wilg was zo groot dat Jordy niet kon zie wie aan de andere kant zat. Hij schuifde een beetje langs de rand van de wilg kijkend.

Niks.

Was het nu in zijn gedachten geweest? Hij wist zeker dat hij iets had gehoord. Het was niet eens zijn zaak, de wilg was groot genoeg. Daarna sloot hij zijn ogen, genietend van de wind door zijn haren. Haren die hij te lang vond. Tijd voor een knipbeurt dacht hij bij zichzelf.

Rustig trok Kira haar knieën op. Ze kroop een beetje ineen, wilde liever niet gezien worden. Ze had totaal niet door dat er aan de andere kant van de wilg nog iemand zat, haar kracht om aura's aan te voelen had ze zo ver naar de achtergrond geduwd dat ze daar niets meer van merkte. Verdrietig en eenzaam staarde ze over het water heen. Was het wel slim geweest om hier alleen naar toe te gaan? Straks kreeg ze weer zo'n vreemde aanval, niet dat ze daar vanuit ging maar het kon altijd gebeuren.

De wind begon kouder te worden, een ijzige wind waar Jordy helemaal niet van hield. Het was weer winter hoor. Hij wreef zijn handen tegen elkaar, maakte het warmer door zijn kracht te gebruiken. Het was handig om met temperaturen te kunnen spelen, te beinvloeden voor eigen gebruik. Hij hoorde de vreemdeling nauwelijks, toch wist hij dat die persoon er was. Waarom was hij gespannen? Het kwam omdat hij niet meer de enige was die tegen de wilg zat. Hij vond het idee ook maar niets dat hij niet weet wat voor persoon er aan de andere kant was. Het kon iedereen zijn. Hij trok zijn grijze vest wat hoger zodat zijn hals goed bedekt was. Hij voelde iets kriebelen in zijn keel, een kucht, een licht hoestje verliet zijn keel. Even was hij verstijfd. Zou diegene het gehoord hebben?

Nieuw
-
Mathieu zat zoals gewoonlijk in zijn boeken verstopt, hij had een dik boek dat wat te maken had met biologie voor z'n neus liggen. Hij lag op z'n buik vlak bij het meertje. Hij droeg nog gewoon zijn schooluniform, hij had geen zin om het weer uit te trekken omdat hij over 2 uur weer les zou heben. Geconcentreerd sloeg hij de bladzijde om. Mathieu vond het nooit zo'n probleem om te leren, hij hield er juist van om kennis te vergaren. Ondanks dat hij het niet met alles eens was, zo ging het nu over de evolutietheorie, een theorie die volledig tegen zijn geloof inging, waardoor hij het er automatisch totaal niet mee eens was.

Emanuela had haar bruine haren gestijld en in een hoge paardenstaart. Zij had een joggingbroek aan die haar vrouwelijke vormen goed liet uitkomen. Emanuela had geen flinke borsten maar echt een italiaanse kont. Dat door de joggingsbroek echt goed aantoonbaar was. Daaronder droeg zij simpele sneakers die vies waren geworden door de modder waar ze doorheen was gerend. Zij deed vaker rennen omdat zij zichzelf te dik vond, afvallen was het eerste wat op haar lijstje stond. De dame was zo geconcentreerd met de oortjes van de Ipod in de oren dat zij niets mee kreeg wat er om haar heen gebeurde. Ze luisterde naar italiaanse muziek, Tiziano Ferro die een rustgevend effect op haar had. Met snelle passen rende ze over de paden richting het meertje. Heerlijk vond ze het altijd om naar het water te kijken.

De tijd verstreek en na 10 minuten kwam ze aan bij het meertje. Ze rende er vlak langs waardoor ze de persoon die daar lag niet op tijd zag. Geschrokken sprong ze net nog op tijd over de jongen. Emanuela verloor bijna haar balans. De dame begon echt te koken vanbinnen. Ze haalde de oortjes van haar Ipod uit haar oren. "Ben je helemaal getikt idioot! Hier een beetje gaan liggen terwijl ik zo over je heen had kunnen rennen! Kun je niet tegen de wilg gaan zitten?" Haar zinnen waren zo snel gesproken dat het nauwelijks bij te houden was. Haar borst ging op en neer omdat zij buitenadem was. Haar wangen hadden een rode gloed zoals de kleur van tomaten.

Je moet even weten dat ik faal in jongens spelen dus als m'n posts wat geforceerd overkomen moet je er maar niet teveel op letten, of tips geven ofcourse ^^
-
Mathieu schrok zich rot van de gedaante die hij in zijn ooghoek zag langsflitsen. De gedaante maakte een rare sprong opzij alsof ze iets ontweek. Pas enkele seconde later realiseerde hij dat de gedaante haar ontweek. Geschrokken ging hij overeind zitten, zijn blik viel op een donkerharig meisje dat duidelijk bezig was geweest met het sporten. Al luisterend naar zijn waterval van woorden probeerde hij haar te volgen. De wangen van het meisje waren knalrood en ze zag er duidelijk oververhit uit. Ineens onderbrak hij het ratelende meisje, hij was bekomen van de grootste schrik, "Gaat het, heb je je niet bezeerd?" Mathieu was het soort jongen dat soms nogal overbezorgd over kwam, maar hij voelde zich dan ook oprecht schuldig als het meisje haar enkel gekneusd zou hebben door zijn toedoen. Ook al was het het meisje geweest dat niet goed had opgelet, dit bleeft een veld, geen wandelpad.