De wilg bij het meer

New
___________________-
Het was heerlijk lenteweer. De temperatuur was rond de 17/18 graden in de volle zon. In de schaduw was het ongeveer 15 tot 16 graden. Er stond geen wind waardoor het heerlijk warm bleef zonder het koud te krijgen. Ryley zat tegen de grote wilg aan waar die zoveel over had gehoord. Hij speelde een beetje met zijn lip piercings terwijl hij een boek zat te lezen. Een fantasie boek die niets met school had te maken. Hij hield van lezen en de zon deed hem goed. Dan zou zijn blekere huid eindelijk een kleurtje krijgen. Ryley was blij dat er geen wind stond want anders zou telkens zijn pony voor zijn ogen vallen, iets wat de jongen heel irritant vond. Hij streek af en toe met zijn vingers door zijn pony om het 'stijl' te houden. Er was geen hond te bekennen dus niemand zou hem kunnen storen tussen hem en zijn boek.

Noel slenterde over het schoolterrein, zoals hij zo vaak deed. Zijn roetzwarte lokken hingen voor zijn grijze ogen. Zijn grijze capuchon was zo ver mogenlijk over zijn hoofd heen getrokken. Onder het grijze vest droeg hij een simpel zwart shirt. Hij struikelde bijna over een jongen die tegen de wilg aan zat te lezen. Hij gromde. "Let op je poten." snauwde hij.

Ryley had de jongen helemaal niet horen naderen. Hij was zo diep in zijn boek verzonken dat hij niets meer om zich heen hoorde. Bij de woorden van de jongen en het bijna struikelen zorgde ervoor dat Ryley moest lachen. Het was een zachte lach die het grappig vond, niet om de jongen uit te lachen. Hij trok zijn benen terug en zijn ogen stonden vriendelijk, een beetje schuldig. "Sorry dat was niet mijn bedoeling! En ook niet om je uit te lachen trouwens" Hij legde even zijn boek weg terwijl hij de jongen bekeek waar hij nauwelijks het gezicht van zag. "Alleen mensen hebben geen poten maar benen om je even te corrigeren" De laatste zin sprak hij nu minder vriendelijk uit omdat Ryley de jongen overdreven vond reageren. Daarna pakte hij weer zijn boek om verder te lezen. Waarom een capuchon op doen als er eindelijk de zon scheen? Was het een heerlijke dag ga je jezelf verschuilen, hij begreep sommige mensen niet.

Noël zuchtte. Gelukkig voor Ryley was hij in een redelijke bui en schopte hij geen scene door keihard te schelden. "Nou sorry hoor, meneer het woordenboek, dat kan me toevallig geen ene fuck schelen." zei hij met een rol van zijn ogen. Hij ging met ene hand door zijn warrige ponny waar je nog net zijn ogen doorheen kon zien. Die twee grijze rondjes keken nu ontevreden naar Ryley, alsof die op de aarde was gezet om hem persoonlijk tegen te werken.

Wat was er toch met deze jongen die zo fel reageerde? Ryley was helemaal niet fout geweest in deze situatie maar de jongen met slechte zin. Iemand anders was opgestaan en had de jongen een dreun gegeven. Gelukkig was Ryley een rustig, terughoudend persoon die niet van ruzies hield. Hij keek de expressieloos aan voordat zijn ogen gericht waren op de bladzijde waar hij aan het lezen was. Ryley zou zich maar terug trekken want de jongen was alles behalve redelijk. "Sorry" zei hij op een eerlijke toon die verontschuldigend klonk. "Ik vond alleen je reactie niet zo fijn vandaar dat ik zo deed." Zijn heldere, blauwe ogen leken te schitteren door de zon die erop scheen. Ryley keek de jongen met een schuine glimlachtje aan, hopend dat de jongen nu aardiger zou gaan doen. Waarom zo vijandig om iets wat een ongelukje was? Het was veels te lekker weer om zo tegen elkaar te gaan doen.

Noel rolde met zijn ogen. Hij leek nog steeds niet erg vriendelijk of vrolijk, maar er kwam tenminste geen bijtende reactie. Hij sloot zijn ogen een seconde. Hij was pissig geworden, en zijn lichaam had de temperatuur opgevoerd. En dat was niet prettig op een zonnige dag als je best warm gekleed was.

Er leek wel spanning tussen die twee. De spanning kwam van de vreemde jongen vandaan. Was er iets aan de hand? Ryley deed zijn boek dicht klappen en stond op. Hij klopte zijn broek even af en keek naar de jongen. "Gaat het? Je wordt opeens roder, heb je last van de warmte?" Er was een bezorgde toon te horen in Ryley's stem. Hij deed een stap naar voren, genoeg ruimte tussen hun laten. "Moet je misschien een flesje water?" Hij wilde naar zijn rugzak reiken om het flesje water eruit te halen. Zijn rugzak stond in de schaduw zodat het water niet lauw zou worden.

Noels temperatuur schoot weer omlaag zodra hij een beetje kalmte had gevonden. "Don't bother." zei hij hard. Hij kon er NIET tegen als mensen medelijden met hem gingen hebben, om wat voor reden dan ook. "Ik moet me niet zo pissig laten worden met dit weer." gromde hij voornamelijk tegen zichzelf. Hij zuchtte. Inmiddels had hij een aura van koude lucht om hem heen gemaakt. Stom weer.

Ryley's ogen werden groot en hard. Waarom deed de jongen zo tegen hem terwijl hij het goed bedoelde? Ryley schuifelde wat ongemakkelijk met zijn voeten en deed het flesje terug in zijn tas. De jongen had nog niet eens zijn excuses aangeboden en deed vrij bot. Ryley begreep niet dat hij nog aardig bleef tegen de vreemdeling. Hij had genoeg redenen om de jongen met rust te laten en het zich niet naar zich toe trekken. Toch wilde hij contact met deze jongen leggen. De reden? Dat wist hij zelf niet eens. "Maak ik je pissig?" zei hij op een voorzichtige toon. "Dat is niet mijn bedoeling. Alleen ik voelde mij aangevallen vandaar dat je zo'n reactie van mij kreeg. Meestal ben ik helemaal niet zo" Er was een vriendelijke glimlacht te zien op zijn gezicht.

Net als dat zijn humeur zijn temperatuur beinvloedde, leek de temperatuur van het heethoofd zijn humeur te veranderen. Noël zuchtte. "Fuck. Nee het ligt niet aan jou, ik ben gewoon áltijd chagrijnig en kwaad. Daar kan jij miets aan doen." Verzichtte hij, al werd het wel vergezeld door een rol.van zijn ogen.

Ryley kreeg nu een andere indruk van de jongen. Iemand die niet lekker in zijn vel zat. Hij ging er verder niet op in want hij was nog een vreemde, iemand die zich daar niet mee kon bemoeien. "Met dit heerlijke weer? Ongeloofelijk! Of ben je iemand die niet van de zon houdt?" Dat hoefde Ryley niet eens te vragen, de kledingstijl van de jongen sprak boekdelen. "Ofja je bent best warm gekleed, ik zou me kapot zweten" Ryley kreeg het al benauwd als hij naar de jongen keek.

Noel schudde zijn hoofd. "Ik ben Thermokineet, ik heb het nooit te warm of te koud, tenzij ik dus mijn emoties de baas laat over de interne thermostaat en mijn temperatuur omhoog schiet, wat geen probleem zou zijn als ik niet ik een warm vest rondliep." zei hij kalm. Zijn temperatuur was nog steeds dalende. Hij vond kou geen probleem. Hij voelde het toch amper, zijn huid was er ongevoelig voor.

"Thermokineet? Echt waar?" Ryley was onder de indruk omdat hij nog niemand op school had gezien die thermokineet was. In zijn klas waren de meeste helers net zoals hem. Een kracht wat hij zelf niet zo bijzonder vond. Hij wilde net zoals de vreemde jongen ook een kracht wat echt bruikbaar was. De klasgenoten waren niet met hem eens omdat een heler als een geschenk van God wordt gezien. Ryley geloofde wel in iets maar niet in God. Teveel dingen gebeurde er in de wereld vond hij zelf. "Ik vind het echt vet, jouw kracht" Ryley glimlachtte breed en zijn twee bolletjes in zijn lip glinsterde in de zon. "Ik ben Ryley! Een doodgewone heler"

Noël knikte. "Een heler dus? Hmm..." Hij had een beetje een afwezige blik in zijn ogen, alsof hij zich herinnerde, en dat deed hij zeker. Zijn gedachten waren kort bij de herinnering aan de klas laatste jaars Helers die hun krachten expirimenteerden op zijn afschuwelijke litteken. Hij moest toegeven dat het geen pijn meer deed, vlak rond de wond, maar dat was een van de weinige dingen die ze hadden kunnen bereiken met de dode huid. "Ik ben Noël, thermokineet zoals je al weet." Zei hij met een knikje, en hij stak een van de koude handen uit om Ryley's hand te schudden.

Bij de afwezige blik van de jongen vroeg Ryley zich af wat de jongen dacht. Heler was niet iets speciaals. "Ja ik weet, Heler zijn is niet echt bijzonder. Helaas is dit mij 'geschonken door God'" Hij schudde zijn hoofd en de toon in zijn stem vertelde al dat hij er niet in geloofde. Bij het voorstellen van elkaars namen keek Ryley glimlachend op. Noël heette hij dus, een naam die hij niet echt bij het uiterlijk van de jongen vond passen. Welke naam dan wel? Wanneer Noël zijn hand uitstak schudde Ryley het stevig. Een stevige handdruk gaf een goede indruk zeiden zijn ouders altijd. "Leuk je te leren kennen Noël. Geloof het of niet je bent de eerste waarmee ik de hand schud!" Hij trok zijn hand terug en voelde het nog tintelen. De hand van de jongen had ijskoud aangevoelen. "Zijn je handen altijd zo koud? Ik moest denken aan een ijsblokje!" zei Ryley lachend terwijl zijn heldere, blauwe ogen vriendelijk naar Noël keken. "Gelukkig heb ik geen plakhanden met deze warmte" Ryley was gewoon veels te open af en toe. Sommige dingen wilde mensen niet horen.

Noël lachte zachtjes, het was geen vrolijke lach, maar at was het bij hem nooit. "Ik zou niet met iedereen de hand willen schudden, een elektrokineet kan een flink schokje geven." Hij glimalchtte een klein beetje bij de temperatuur opmerking. "Hangt ervan af. Als ik echt kwaad ben is mijn huid soms erg erg heet, ik heb het minder snel door dan mijn gave-genoten dat ik te warm of te koud word." Hij knikte ij wijze van afsluiting van zijn mini preek en ging met ene hand door zijn haar.

"Ja ik heb een schrok gekregen van één van mijn klasgenoten! Ik stootte tegen het meisje aan en die schrok. Dan komt er zo'n verweer mechanisme en was niet prettig. Toen zei ik nog dat de vonken er vanaf vlogen" Ryley deed zijn handen amuserend in zijn zakken. Wat had zijn klas toen gelachen. Bij het uitleg hoe de kracht werkte knikte de jongen zachtjes. "Stomme vraag maar kan je dan ook iemand verbranden als je boos wordt? En je temperatuur stijgt?" Het was in feite een logische vraag. Ryley wist niet tot hoever de temperatuur van Noël kon stijgen. "Het is een wonder dat je zelf niet verbrand of bevriest"

Noël schudde zijn hoofd. "Ik kan niemand verbranden. Ik kan mijn lichaams temperatuur beinvloeden en die van voorwerpen in mijn omgeving als ik mijn best doe, aleen meestal heb ik weinig controle en hangt de temperatuur van mijn emoties af." Hij de tweede vraag knikte hij. "Mijn temperatuur laait op als ik kwaad ben, en als ik kalm ben koel ik af. Ik heb er te weinig controle over. Soms werkt het anders om, als ik afkoel word ik kalmer en anders om." Bij Ryleys laatste opmerking lachtte hij hol. "Je moest een weten." zei hij weer een tikje aangebrand.

"Ook niet als iemand je aanraakt en je bent woedend? Want je temperatuur stijgt dan duidelijk. Zou wel leuk zijn om iemand te kunnen verbranden" Ryley had soms satische ideeën. Als je met rust gelaten wilde worden pakte je gewoon diegene zijn pols en verbrandde je diegene. Er kwamen twinkels in zijn ogen bij dat ideetje. Een zucht verliet zijn lippen. Hij kon alleen wonden helen of de pijn van andere wegnemen. Dat laatste lukte nog niet goed dat was iets waar hij nog op moest oefenen. Ryley's ogen werden groter. "Echt doe je jezelf pijn met je krachten? Het klinkt stom maar ben jaloers. Ook al heeft je kracht een bepaalde consequentie, alles beter als helen" Zijn toon klonk minachtend bij het woord helen.

Noel keek Ryley kil aan. Zijn temperatuur daalde naar onaangenaam koud. "Nee ik doe mezelf geen pijn, ik zou het niet kunnen als ik het wilde." Zei hij kil. Hij greep Ryley bij de hals van diens shirt beet en keek hem kwaad aan. "Ik vind het niets dat je een slecht woird spreekt over helers, ik ben ze veel dankbaar. Maar heb het NOOIT over verbranding in mijn buurt." Zijn stem was kil, en zijn huid nog killer. Hij liet Ryleys hals los en liet zijn vest op de grond vallen. De ergste littekens waren verborgen onder zijn shirt, maar op zijn armen was een netwerk van dunne littekens zichtbaar, de grenzen van de stukken getransplanteerde huid. Het zag er aleen alles behalve aantrekkelij uit, als een lappenpop, en niet alle huid had dezelfde kleur.

De ogen van de jongen werden nu dodelijk, alsof er een ijzige wind langs zijn lichaam gleed. Zo voelde de rillingen door Ryley's lichaam die de jongen deed veroorzaken. Hij slikte even en deed een stap achteruit wanneer de jongen hem naderde. Hij werd bij zijn shirt gegrepen en voelde opeens de tanden van de jongen in zijn huid. Beet hij nu serieus? Het deed Ryley niet zoveel pijn, hij was eerder in shock dan dat hij de pijn voelde. Zijn ogen waren groter geworden van verbazing. Automatisch legde hij zijn vingers op de tandafdrukken. Wanneer de jongen zijn vest liet vallen werd het Ryley duidelijk waarom Noël had gereageerd. Hij schuifelde ongemakkelijk met zijn voeten, even naar de grond starend. Daarna gleden zijn ogen langs de littekens die zichtbaar waren. Het waren er zoveel dat Ryley het niet eens zou kunnen tellen. Nu begreep hij de woord verbranding, de jongen was verbrand in zijn leven en dit had hij eraan over gehouden.

Toch gaf het Ryley geen walgend of afschuwelijk gevoel, hij vond het normaal. Er waren genoeg mensen verminkt in hun leven en Ryley had vaker deze mensen proberen te helen zonder enige resultaat. Hij had hun niet kunnen helpen, zijn helingskrachten wat een geschenk zou horen te zijn kon niks er tegen doen. Deze mensen voelde zich lelijk maar Ryley vond ze prachtig. Sterke personen die je eraan deed herinneren dat je eigen leven niet zo slecht is. Dat er ergere dingen in de wereld zijn dan hoe je uitziet. Persoonlijk en je hart was het belangrijkste.

"Het spijt mij dat ik dat zei. Ik had het niet zo bedoeld" Hij legde zijn hand op de schouder van de jongen, hoe koud het ook aanvoelde. Zijn heldere ogen waren gericht in de ogen van Noël. "Je hoeft het niet te verbergen voor anderen" Zijn vingers gleden over de littekens en voor even besefte Ryley niet dat hij de jongen deed aanraken. Hij trok zich snel terug, aantal stappen achteruit. Hij schaapte zijn keel en keek de andere kant op. "Sorry dat mijn woorden als een aanval leken"

Hahaokee, leuke miskommunicatie heeft hem ry laten bijten, genial... Btw ik heb spijt dat noel straight is
......
Noel kalmeerde weer een beetje door Ryleys reactie. Hij vond hem niet walgelijk. Zijn ogen werden groot toen Ry zijn huid aanraakte. "Ik voel het niet, nooit." Fluisterde hij haastbtreurig. Hij knikte naar Ryley. "Dit was nog niet het ergste, maar dank je dat je heg niet ranzig vind of zo." Zei hij met een klein stemmetje. Hij paktte zijn vedt weer op om het maaswerk van littekens weer te verhullen. "Je hoeft je niet te verontschuldigen, je kon het niet weten." Zei hij met een glimlavhje. De verassing van Ryleys reavtie had een paar van zijn muren omgegooit, voorlopig, dit was de lieve Noel van voor alles gebeurde. Dat verschil was duidelijk op zijn gezicht af te lezen.

(ooh sorry sorry sorry! las het nu pas, heb echt verkeerd begrepen ! :O dat was niet de bedoeling... en hoef je geen spijt voor te hebben haha! Ryley is gewoon een beetje vreemd)

Ryley deed zijn pony goed, niet wetend hoe hij zich moest voelen op dit moment. Hadden personen zijn littekens wel eens gezien? Wat waren hun reacties erop geweest? Hij haatte de mensen nu al die dat niet konden accepteren. Niemand was perfect en een ongeluk zat al in een klein hoekje. "Je voelt het niet?" zei hij zachtjes. Ryley begreep dat zinnetje niet helemaal. Bedoelde Noël dat hij de littekens niet voelde of dat hij Ryley's aanraking niet voelde? "Je hoeft mij niet te bedanken omdat ik je niet ranzig vindt" Het stak zijn tong speels uit. "Je bent een leuke jongen hoor en het laatste wat je zou moeten boeien is de mening van anderen." Als Ryley alles zou moeten aannemen wat mensen tegen hem zeiden of over hem zeiden moest hij bloed viool gaan spelen. (zichzelf snijden) De glimlacht van Noël was aanstekelijk want ook Ryley begon te glimlachen. "Ik moet soms echt opletten wat ik zeg. Dit is mij al vaker overkomen" Beschamend krabde hij even achter zijn nek.

haha nee maar de verleiding is zo groooooot Okee ik ga kijken of ik Noels beschrijving om kan buigen naar "bi" of zo. ( ik heb pijt als in damn ik wil dat hij bi is want dan kan ik een dramaplan in werking stellen )
----
Noel glimlachtte treurig. "Ik heb geen gevoel meer in mijn armen, op delen van mijn hand na, en ook niet in mijn volledige borstkas, mijn benen en heupen hebben wel nog gevoel, net als mijn gezicht en mijn nek tot aan mijn sleutelbeen." zei hij zacht. "Je kan me met een speld in mijn rug steken en ik voel het niet. Ik voel niets meer in die huid waardoor ik niet snel doorheb dat ik te heet of te koud word. Ik voel nooit wat, zelfs niet als je erin snijd." volgde er zachter, dat laatste stukje was uit ervaring. Hij had wel eens gesneden in het grote litteken op zijn borst, wat nog steeds geen enkel gevoel opleverde. "De mening van anderen boeit me niet echt, maar mensen gaan meteen medelijden hebben, en dat wil ik niet. Ik heb minder problemen met afschuw dan met medelijden." Zei hij nog wat zachter. "Ik wil gewoon dat iedereen me met rust laat. Ik ben er al klaar mee, ik ben er al 6 jaar, sinds die ene avond klaar mee. Waarom laat niemand me met rust?" die laatste vraag klonk wanhopig. Nu hij zich een beetje had geopend voor íemand was hij meteen alles aan eht vertellen.

(haahahaha! :p zou wel grappig zijn, ben eens benieuwd naar dat drama plannetje xD)

Ryley vergat om met zijn ogen te knipperen toen hij hoorde dat Noël bijna niets kon voelen. Hoe voelde dat? Een aanraking van jezelf of dat van een ander niet kunnen voelen? De jongen kon zich daar niet bij indenken, zich voorstellen hoe dat zou zijn. Hij was er letterlijk stil van geworden. Zijn laatste woorden schokkeerde Ryley een beetje. Er waren ook wel positieve kanten aan niets te kunnen voelen. Dan had je ten minste geen pijn en Ryley was iemand die niet van pijn hield. "Dat laatste heb je vast uitgeprobeerd... anders zou de toon in je stem niet veranderen" Ryley slikte even hopend niet Noël rot te laten voelen. Ryley wilde de jongen begrijpen, begrijpen wat voor pijn hij had moeten doorstaan. Niet letterlijk natuurlijk. "Aan de ene kant voel je ook geen pijn, dat is het enige voordeel. Pijn is echt niet fijn" Ryley glimlachtte zwakjes en benaderde de jongen. Nog wel afstand houden om hem niet te laten 'schrikken'. "Medelijden? Pff dat is irritant dat begrijp ik wel. Mensen hebben medelijden maar het kan ook verward worden met bezorgdheid. Als iemand bezorgd om je is betekent dat diegene om je geeft. Soms moet je jezelf wat meer openen" Niet dat Ryley een open persoon was. Hij zelf hield er zelf van om op de achtergrond te blijven. Moest hij de jongen ook met rust laten? "Weetje Noël soms willen mensen gewoon een steun zijn voor je. Het is belangrijk om iemand om je heen te hebben die naar je kan luisteren. Alleen zijn is ook niet alles"