Het wandelpad

Livine glimlachtte toen hij vertelde. Je kon duidelijk aan zijn stem horen dat de man veel voor hem had betekent. Ook zonder zijn woorden," Hij was denk ik wat voor mij het dichtst bij familie kwam." Livine haar blik ging weer naar de jongen en ze beet even op haar lip." Ik wou dat ik zo iemand had. Mijn vader vertelde vroeger altijd wel de standaard sprookjes voor het slapen gaan, maar hij vertelde ze altijd verkeerd en dan moest ik hem verbeteren omdat het verhaal zo dan niet was gegaan. Dan zei hij dat hij me niet nog een keer zou voorlezen als ik hem weer zou verbeteren. Natuurlijk deed ik dat wel want ik hield van die sprookjes alleen ze moesten wel goed verteld worden. En dan liep hij geïrriteerd weg. Dan ging ik mezelf het verhaal vertellen. Met allemaal rare stemmetjes en achtergrond geluidjes."

Simon lachte. "Hmm laat me eens een van jouw verhalen horen" zei hij met een zachte glimlach, nog half bij Dominascus, hou zou hem weer eens op moeten zoeken, zou hij nog leven? Hij keek geïnteresseerd naar Livine, en dan niet naar haar littekens, maar naar haar zelf. Hij vroeg zich af wat haar gave was, want ze waren per slot van rekening bijna op het terrein van school, dus het leek hem waarschijnlijk dat ze op de malory academy zat. Maar je wist het natuurlijk niet. Maar nu was het haar beurt om een verhaal te vertellen en hij zou aan haar lippen hangen.

Carl zat op een bruggetje en keek naar het snelstromende beekje onder zich. Blub, de denkbeeldige vis, liet zich met de stroming meevoeren en vloog dan terug en Joey, de denkbeeldige kangoeroe, sprong langs de kant met hem mee. Dit was één van die plekjes waar Carl van hield. Het was er rustig, hij werd omgeven door zijn fantasiewereld en het was gewoon een mooi stukje natuur. Een denkbeeldig vogeltje kwam op zijn schouder zitten en begon vrolijke moppen te vertellen. Toen Carl hem vroeg waarom hier geen elfjes waren, zei de vogel dat elfjes snelstromend water mijden, omdat ze anders makkelijk meegevoerd worden door de stroom.

Een kiezelsteentje rolde een paar meter over de droge weg, waarna het weer geraakt werd door een voet. Het rolde deze keer wat verder en werd, toen Grimm die afstand ook had overbrugd weer weggeschopt. Grimm verveelde zich, niet erg, maar genoeg om niet te weten wat hij moest doen. Daarom was hij maar gaan lopen, zijn ogen gesloten of op de grond gericht. Hij vond het wandelpad wel een mooie plek, vooral vandaag. Het was rustig, want de zon kreeg nooit de kans alles goed op te warmen en het waaide een beetje, dus het was fris. Maar de lucht was vol met geluiden. De wind was het beste te horen, die waaide door alle planten, het geluid van dieren en het geluid van stromend water. Dat geluid werd sterker terwijl Grimm tegen het steentje schoppend, over het wandelpad liep. Grimm keek naar het steentje, dat een paar meter van hem af lag. Hij versnelde zijn pas en gaf er een harde trap tegen. De kiezel vloog met een boog door de lucht en Grimm kon hem niet meer zien want de kleur van het steentje mengde zich met de kleuren van de achtergrond. Maar Grimm kon nog het geluid van een plons horen toen de steen in het beekje terecht kwam. Toen zag hij pas de jongen die op de rand van een bruggetje zat dat over het beekje heen liep. "Oh," mompelde Grimm, meer tegen zichzelf dan tegen de jongen. Hij liep naar de jongen toe. "Hoi," zei hij, "als je net bijna door een kiezelsteen werd geraakt, hij was niet op jou gericht." Grimm knikte bevestigend bij zijn eigen woorden.

Carl keek op toen hij aangesproken werd door een jongen. "Geeft niet hoor," zei hij. Het steentje had bijna zijn denkbeeldige vogeltje geraakt, maar die was op tijd weggevlogen en zat nu met een hele kolone spreeuwen in de dichtstbijzijnde boom. "Zolang dat ding geen vreselijk breuken veroorzaakt, kom ik toch weer makkelijk van de pijn af." Hij kende niet veel mensen van de school, dus hij wist niet of het slim was om nu over zijn helende handen te beginnen. Mensen van buiten de school wisten immers niet van het bestaan daarvan af.

"Het was dan ook maar een kiezel," zei Grimm. "Maar ik dacht: laat ik toch maar zeggen dat het niet op jou gericht is." Hij zweeg even en ging daarna in kleermakerszit naast de jongen op de brug zitten. "Ik wil natuurlijk niet dat je mijn geweldige aanwezigheid zou missen, omdat ik je bijna met een kiezelsteen heb geraakt," zei Grimm daarna op de egoïstische, maar sarcastische manier die hij als humor beschouwt. Genietend van het geluid van water trok hij grassprietjes uit een graspol en gooide ze in de beek, om vervolgens te zien hoe ze door de stroming onder de brug door dreven. "Trouwens," zei hij. "Het zal wel beleefd zijn mezelf voor te stellen. Ik ben Grimm."

Met een opgetrokken wenkbrauw keek Carl omhoog. "Ik ben Carl," stelde hij zich op zijn beurt voor. "En wat zou ik missen als ik niet in jouw geweldige aanwezigheid verkeer?" Het was een rare manier om jezelf te introduceren, vond Carl. Hij had het gevoel dat er een egoïstische, zelfingenomen, narcisitiche persoon bij deze naam Grimm hoorde. Niet dat alle Grimms zo zouden zijn, al kon het natuurlijk zijn dat deze jongen de enige was. De naam deed hem denken aan de zwarte hond, het laatste wat je zag voor je dood ging. Carl had hem nog nooit gezien, wat een goed teken was. Zijn wereld was beperkt tot pratende dieren en elfjes, af en toe een faun, een centaur en één keer was hij een eenhoorn tegengekomen.

Emanuela had haar haren los die niet stijl waren en ook niet krullend. Het was eerder slag vandaag. Haar groene, olijfkleurige ogen verkende het wandelpad waar zij overheen liep. Ze had een soort lange grijsachtige trui aan die deels van haar schouders ontbloot. Daaronder droeg ze een net-panty met zwarte hakken eronder. Het was 18 graden,een heerlijke lente temperatuur alleen nog net niet warm genoeg om zoals Emanuela erbij te lopen. Heerlijk vond ze de blikken van de mensen die langsliepen. Afkeurende blikken die haar kledingstijl 10 keer niks vonden. De mannen hadden niks te klagen want haar vrouwelijke rondingen waren goed te zien. Haar kont was het eerst waar de mannen die passeerde naar keken. Emanuela had een zelfvoldane glimlacht terwijl ze genoot van het zonnetje wat op haar schouders viel. Zij had het alles behalve koud. Emanuela hoorde dat het wandelpad 7 kilometer lang was, ze had nog even te gaan.

Spoiler:

Naast een kabbelend beentje lag Laurent in het gras, een eindje van het pad. Het was heerlijk weer, dus hij had zijn shirt uitgetrokken om nog bruiner te worden in het warme lente zonnetje. Hij floot een vrolijk wijsje, terwijl zijn gedachten vrolijk in het Frans ratelden. Ze gingen niet echt ergens over, het enige dat veel terugkwam was het feit dat hij alweer drie dagen zonder alcohol leefde. Het gaf hem een heerlijk gevoel, maar tegelijkertijd wilde hij graag weer een paar slokken, misschien ook wel een hele fles.

Het was al een half uur geleden dat zij iemand was tegen gekomen. Haar voeten begonnen nu al pijn te doen. Het was niet zo slim van haar geweest om hakken aan te trekken. Verderop zag zij een houten bank waar je op kon gaan zitten. Dit kwam echt op een gelegen moment! Ze liep naar het bankje om haar schoenen te kunnen uitdoen. "Verlichting" kreunde ze zachtjes van opluchting. De zon voelde heerlijk op haar gezicht waardoor ze haar ogen deed sluiten. Emanuela werdt al snel uit haar gedachten gehaald door een irritant gefluit. De italiaanse begon op haar tanden te knarsen. Fluiten was iets voor vogels. Ze draaide zich om naar de richting van het geluid. In het gras lag een man met een ontblote borst. Het uitzicht was zeker niet slecht. Het was tijd om haar flirt technieken uit te proberen. Ze liep met onzekere passen naar de man. De dame was alles behalve onzeker maar het moest zo 'lijken'. "umh hallo meneer?" vroeg ze met een zoete, onschuldige stem. "Kan ik u wat vragen?"

Laurent schrok op en keek het meisje aan. "Natuurlijk," zei hij, met zijn ogen knipperend tegen de zon. "En wat wil je vragen?" Hij zag haar niet staan, ze stond voor de zon. Hij zag alleen een silhouet, maar waarom zou je ook een gezicht moeten zien. in afwachting van de vraag speelde hij met het gras om zich heen. Als ze op het terrein van de school waren geweest, zou het gras om hem heen oranje zijn geweest.

Haar olijfgroenige ogen leken bezorgd. Allemaal een act natuurlijk. "Ik liet je toch niet schrikken of wel? Sorry!" Er verscheen een lieve glimlacht op haar gezicht. Het koste haar veel moeite om zo te glimlachen. "Weet jij misschien een kortere weg naar school zonder het hele wandelpad te bewandelen? Ik ben namelijk niet erg slim geweest qua keuze van mijn schoenen" Haar stem klonk nog steeds zoet als de suikerspinnen op de kermis. "Als je het mij zou kunnen vertellen zou dat echt fantastisch zijn" Ze streek met haar vingers door haar bruine, haren terwijl ze uit de zon stapte. Hij kreeg gewoon de zon weer in zijn gezicht. Eens kijken wat zijn reactie daar op was. Emanuela bleef nog steeds geen aardig meisje. De reden was omdat ze mannen deed verafschuwen. Ze waren maar goed voor 1 ding.

"Nee, je kan de schoenen wel uittrekken," zei Laurent. "Of je houdt ze aan en loopt dwars door het bos, maar dan kan je volgens mij beter gewoon doorlopen." Hij keek haar glimlachend aan en ging rechtop zitten. Door het middagje buiten liggen was hij weer heerlijk bruin, bruiner dan normaal in elk geval. Met zijn ogen volgde hij een takje dat het beekje afdreef, tot het van een kleine waterval was gestort.

"Gelukkig heb ik ze net al uitgedaan anders kon ik helemaal niet meer lopen!" Ze glimlachtte weer lief terwijl het pijn deed aan haar kaken. Het lieve gedoe was niets voor haar. Haar ogen glimlachten ook helemaal niet mee. Die bleven scherp naar de jongen kijken, net alsof hij haar prooi was. Zij de hond en hij de kat. Bij zijn optie had Emanuela de neiging om een gemene opmerking terug te zeggen. Ze hield haar sarcastische opmerking net nog binnen. Haar mond was gesloten maar glimlachen lukte haar al niet meer. "Oh oké..." Emanuela leek wel tot 10 te tellen vanbinnen. "Dus je bedoelt eigenlijk dat ik gewoon door het bos moet gaan wandelen? Zou jij misschien een stukje willen aanwijzen? Mijn richtingsgevoel heeft mij vaker in de steek gelaten" Ze glimlachtte nu weer onschuldig of ze een heel onschuldig meisje deed. Een dom onschuldig meisje. Emanuela was alles behalve dom, natuurlijk moest je een stuk door het bos om het wandelpad af te snijden. Dat scheelde je de 7 kilometer maar dit was allemaal een deel van haar plan. Een plan om de jongen voor zich te winnen.

Laurent keek het meisje met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Ce n'est pas vrai," mompelde hij. "Je was toch niet van plan om op je blote voeten door het bos te gaan lopen? Je kan beter het pad volgen, met je schoenen in je hand." Hij schudde zijn hoofd. In zijn ogen konden sommige mensen gewoon niet logisch nadenken, iets wat hij behoorlijk irritant en raar vond. Iedereen kon dat toch wel?

Emanuela begon haar kaken op elkaar te klemmen. Haar tanden waren op elkaar terwijl haar ogen vuur leken te. spuwem."En? Waarom zou ik niet met mijn blote door het bos kunnen lopen? Ik ben een zigeuner, wij doen niet anders dan op blote voeten lopen.Tu sei uno colione" zei ze op het italiaans. Het aardige act van haar leek verdwenen als sneeuw voor de zon. Ze moest aardig blijven maar ze begon zich nu al aan de man te irriteren. Had ze al die tijd toch nog gelijk gehad dat mannen verschrikkelijke wezens waren.

"Ik wilde je alleen maar be'oeden voor vervelende splinters die in je voet kunnen blijven steken en voor vervelende ontstekingen zorgen," zei hij. "Et tu est une folle," mompelde hij er zachtjes achteraan. Hij had genoeg kennig van Latijnse talen om te begrijpen dat het meisje niet echt aardig tegen hem was geweest. Alhoewel, doordat hij Frans was, leek het alsof ze tegen hem zei dat hij een heuvel was. Maar hij hield het maar op een scheldwoord, want anders sloeg het nergens op.

Bij zijn woorden trok ze haar wenkbrauw omhoog? Meende hij dit serieus? Eerst iets in het frans zeggen wat leek of hij haar aan het uitschelden was en nu opeens deed hij aardig? Of had hij aardige bedoelingen? Emanuela kon geen frans dus zij dacht meteen dat de man iets slechts over haar had gezegd. "Ow... Tja mag ik wat zeggen? Waarom ga je in het Frans wat zeggen waardoor mensen verkeerde dingen gaan denken. En nu doe je het alweer" snauwde ze naar hem, de aardige act was volledig verdwenen. Nu kwam de bitch naar boven die ze werkelijk was. "het is onbeschoft om in een andere taal te praten want dan krijg je misverstanden. Owja en voor jou informatie ik schold net terug" Emanuela kon het niet hebben als iemand niet aardig tegen haar deed terwijl ze haar best deed om het wel te zijn.

"Ik 'eb geen enkele keer gescholden," loog Laurent bars terug. "Maar 'et was duidelijk dat jij dat wel deed. Zonder reden dus." Hij zuchtte. "Maar oke, je 'oeft bij mij niet terug te komen als er iets is met je voeten, door de een of andere splinter." Hij keek het meisje nog even aan en ging toen weer liggen, om nog bruiner te worden. Dat zou wel lukken voor het eind van de middag. Het meisje negeerde hij verder, ze bestond niet meer.

"Och waar zie je mij voor aan? Denk je dat ik het verschil niet weet tussen een fransman die scheld of dat niet doet? Ook heb ik goede mensenkennis want je liegt dat je barst! Ik geef het nog toe" Emanuela liet het hier niet bij zitten, dacht ze nu echt dat hij hier mee weg kwam. Ze ging gewoon voor zijn zon staan. "En ik zou ook niet bij je komen uithuilen hoor maak je daar geen zorgen om! Imbeciele" Ze liep vervolgens weg, deed haar hakken aan en begon de wandelpad weer te volgen. Stoom afblazen. Hoe durfde iemand zo tegen haar te liegen en te praten? Was ze eens aardig kreeg ze er dit voor terug. Dit was het bewijs, nooit meer aardig proberen te doen want dat werd niet in dank afgenomen.

Laurent keek het meisje zelfingenomen aan. "C'est la vie," zei hij zachtjes, iets wat hij altijd zei als mensen zo op hem reageerden. Nu kon hij 'la vie' aardig ondraaglijk maken, iets waar hij ook wel plezier in beleefde. Maar ja, daar had dit meisje om gevraagd. Met een grote glimlach genoot hij nog van de zon en hij floot een vrolijk deuntje, een bekend, Frans kinderliedje.

Zonder dat je het hoorde, liep Solvind over het wandelpad, of eigenlijk in de berm ernaast. Op zijn rug zat Laurent heerlijk te genieten van het zonnetje. Door die zon was hij in staat de drang naar alcohol helemaal te negeren, want de drang bleef aan hem trekken. Hij wilde het weer, maar wist dat het geen goed idee was. Solvind merkte ook dat Laurent weer terug wilde vallen in zijn oude gewoontes en was nu meer bij hem te vinden dan anders.

Katniss liep een beetje verdwaast over het pad heen. Ze probeerde, zonder echt succes, te kijken alsof er niets aan de hand was. Alsof ze nog steeds dat harde meisje was dat je niet kon kraken, voor de meeste leek dat misschien wel zo. Mensen die haar beter kende, niet dat het er veel waren, zouden haar doorzien. Vandaag had ze haar boog thuis gelaten. In haar hoofd spookte de ochtend met Laurent, ze moest hem vertellen dat ze hem geen les meer wilde geven. Alleen was er iets dat aan haar knaagde, dat haar vertelde dat het niet eerlijk was.

Laurent keek op toen Solvind met gehinnik liet merken dat er een bekend iemand aan kwam. Hijzelf zag nog niemand, maar hij wist dat zijn paard zijn gelijk ging krijgen. Om de hoek van een bocht liepen ze dan ook Katniss tegen het lijf. "Arretez," zei Laurent zachtjes en hij sprong van de rug van zijn paard. "Goedemorgen," zei hij lachend, maar de lach verdween toen hij besefte wat voor meisje Katniss was.

Lichtelijk geschokt keek Katniss op, ze had niet verwacht hier iemand tegen te komen, zeker niet iemand zoals Laurent. Een persoon die ez op het moment het liefste wilde ontlopen. Dat was iets waar ze altijd al goed in was geweest, ze was vroeger het bos in gevlucht om maar niet te hoeven zien hoe haar moeder en zusje thuis zaten. uiteindelijk had hen dat eten op geleverd, maar dat was niet waarom ze er in eerste instantie heen was gegaan. Nadat ze een tijdje als een gek voor zich uit had gestaard had ze eindelijk haar stem weer terug gevonden. 'Heey,' zei ze kort tegen hem.