Het wandelpad

'Oké' zei ze een beetje onwennig en ze sloeg haar armen om haar knieën heen. Ze had haar gewoonlijke skinny jeans aan en een t-shirt maar dat zag je niet want ze droeg een iets te grote regenjas die ze eigenlijk nooit droeg als ze verwachtte mensen tegen te komen. Op dat moment zag ze de rest van het footballteam -het was toch football?- achter hun langs rennen. 'Was je met hen aan het lopen?' vroeg ze.

Atletiek, Jay is voetbal.

"Ja, ze volgen keurig mijn bevelen op," zei Ryan lachend. Als trainer die tegelijk een beul was verwachtte hij dat de jongens hem gehoorzaamden, althans, tijdens het sporten. En dat lukte ook wel. Verder waren ze zijn familie en zou hij niet meer zonder ze kunnen. Ze waren zelfs al een aantal keer met zijn allen op vakantie gegaan. Het waren mooie tijden geweest, die zes jaar sinds ze compleet waren. Stuk voor stuk waren het gespierde all-rounders op het gebied van atletiek, allemaal met een eigen persoonlijkheid, allemaal niet meer wetend wat ze zouden moeten doen als de groep uiteen zou vallen.

Alice glimlachte een heel klein beetje. de glimlach was niet erg goed zichtbaar als je niet naar haar ogen keek. 'Hebben ze je nu dan niet nodig?' vroeg ze een beetje bezorgd om de jongens, ze hadden toch een leider nodig. Maar ja, in het echte leven had je ook niet altijd een leider, misschien was het wel een goede oefening voor ze.

"Hé zeg, het zijn geen schoothondjes," zei Ryan verontwaardigd. Zijn teamgenoten werden wel vaker als leeghoofden aangezien, omdat ze altijd bij elkaar en bij Ryan waren en dat het duidelijk was dat Ryan daarvan de ´leider was´. Maar het was familie en ze konden makkelijk zonder hem. "Sorry, maar ze worden iets te vaak voor zoiets aangezien," zei Ryan verontschuldigend. "Dus ik reageerde een beetje fanatiek. Ze kunnen zonder mij en zonder elkaar, alleen voelen we ons dan eenzaam."

Alice schrok zich kapot bij zijn reactie en keek hem verschrikt aan. Bij zijn excuus glimlachte ze nerveus en friemelde een beetje aan het touwtje van haar regenjas. 'Maakt niet uit hoor' mompelde ze zachtjes en ze staarde weer naar de woeste zee.

Ryan snoof en keek het meisje aan. Het was gewoon een gevoelig punt, hetzelfde als het beledigen van iemands moeder. Hij zuchtte en stond weer op. "Tja, ik moet maar weer eens verder gaan rennen," zei hij. "Tot ziens." En hij rende verder, nu oplettend of er geen stenen meer op zijn pad lagen.

Simon was een rondje aan het joggen, leek hem wel een slim plan, aangezien hij niet zo veel aan sport deed. Toch was zijn conditie redelijk goed. Maar hij faalde in sporten die ook maar iets verder gingen dan dit. Zijn voeten raakten met een regelmatig tempo de weg en de muziek schalde door zijn oortjes.

Livine zat aan de rand van één van de kliffen. Ze keek uit naar de prachtige zee en had voor het eerst sinds tijden haar capuchon niet op. Ze wilde op deze mooie plek niet onzichtbaar zijn. Ze wilde niet opgaan in de omgeving omdat deze omgeving haar toch weer zou uitspugen. Ze zou nooit meer mooi genoeg zijn om in deze omgeving te passen. Deze omgeving was schitterend en zij was het lelijke monstertje dat te bang was voor zichzelf om ook maar iets van schade aan te kunnen richten.(als je me niet volgt boeiend, ik zelf ook al half niet meer)

Simon stopte toen hij een meisje op een van de kliffen zat zitten, en besloot even een pauze te nemen, hij hijgde licht en misschien was het niet zo slim om meteen volop te gaan sporten, met zijn conditie. Hij ritste zijn rugzak open en liep naar het meisje toe. "Vind je het erg als ik hier ga zitten?" vroeg hij, zonder het meisje echt aan te kijken omdat hij bezig was in zijn tas iets te zoeken, en uiteindelijk had hij zijn flesje gevonden en begon met gulzige teugen te drinken. Toen haalde hij er een pak marie koekjes uit en hield het meisje er een voor.

Livine had wel de jongen gehoord maar omdat ze met haar rug naar hem toe zat had ze verwacht dat hij gewoon door zou lopen, rennen eerder. Maar helaas had ze dat verkeerd gedacht. Ze slaakte even een kort gilletje toen ze doorhad dat de jongen bij haar was komen zitten en snel deed ze haar capuchon op en beet toen hard op haar lip om niet tegen hem uit te vallen. Hij had het zelfs aangekondigd." Euhmm nee tuurlijk niet. Sorry ik schrok nogal van je." Ze trok hierdoor nog even wat verder haar capuchon over haar hoofd heen en sloeg haar armen om haar benen heen die ze naar zich toe had getrokken. Daarna schudde ze haar hoofd vanwege het aanbod dat hij haar had gemaakt. Ze hoefde geen koekje.

Simon fronste even zijn wenkbrauwen toen ze het kreetje slaakte, maar hij glimlachte vriendelijk naar haar toen ze zei dat hij gewoon mocht gaan zitten, hij ging zitten en keek over het water uit. Enigzins verrast door de capuchon die over haar hoofd getrokken werd. Hij deed geen moeite haar aan te kijken. Hij vermoedde niet dat ze iets verborg, gewoon kou. Hij zelf nam wel een koekje en knabbelde aan de randjes. "Zie je dat daar" hij wees in de verte, een klein schip maande zijn weg door het kolkende water. "Ken je het verhaal van Koning Scanbert en zijn mannen?" hij liet even het leren kennen achterwege, maar misschien had het meisje wel even zin in een gesprek, hij kende veel sprookjes, en vertelde die ook graag. (ik ga zo even een sprookje uit mijn mouw schudden). Als ze geen zin had om te luisteren, kon ze gewoon niet luisteren en hem laten vertellen. Maar hij hield van verhalen. Door verhalen vergat je de werkelijkheid, niet dat hij iets tegen de werkelijkheid had, maar soms was het fijn, je even te begraven in de sprookjeswereld.

Livine keek naar het stipje dat hij aanwees en ze kon nog net de vorm van een schip onderschijden." Nee ik ken dat verhaal niet, wil je het me vertellen?" Livine was zelf een schrijfster en verhalenliefhebber dus ze stond altijd open voor verhalen. Ze draaide zich wat naar de jongen toe maar hield nog steeds haar blik laag en haar capuchon ver over haar ogen heen waardoor er een schaduw op haar gezicht viel en haar mond niet te zien was. Iets dat haar heel goed uitkwam en ook de enige reden waarom ze een capuchon droeg.

Simon glimlachte en keek dromerig naar het schip. Hij begon met het schetsen van een sprookjeswereld. "Eens was er een groot koninkrijk, het koninkrijk van koning Scanbert." begon Simon, terwijl hij wees naar een klif aan de andere kant. "Het moet ongeveer daar gestaan hebben." zijn benen wiebelden over de rand en hij keek het meisje kort aan, iets wat niet zo makkelijk ging omdat haar hoofd verscholen was achter de schaduwen van haar capuchon. "Koning Scanbert was een goede koning, behandelde zijn volk niet als onderdanen en mensen mochten hem, maar op een dag, toen zijn moeder stierf werd er een vloek over hem en het koninkrijk uitgesproken. Een aanliggend koninkrijk was boos, omdat het volk liever bij Scanbert's koninkrijk wilde horen, dan bij dat van hen zelf, en ze hadden hun magiër op hen afgestuurd. Scanbert zou op zoek moeten naar een vrouw, en anders mocht hij niet over het land regeren, deed hij dat niet, zouden al zijn onderdanen langzaam aan een pijnlijke dood, veroorzaak door ziektes die op de pest leken. Maar er was een maar, het moest echte liefde zijn, en de nieuwe koningin mocht geen prinses zijn, dat zou hem te veel macht geven, bovendien moest ze van een overzees gebied komen, en, je moet weten dat koning Scanbert een enorme hekel had aan varen, reizen per boot was iets wat hij niet graag deed, omdat hij snel zeeziek werd." kort keek Simon of het meisje nog luisterde. "Het zou niet moeilijk worden voor de koning om een vrouw te vinden, omdat je moet weten dat hij er heel goed uitzag, hij was knap en er stonden rijen prinsessen aan zijn deur om met hem te trouwen, maar geen enkele van hen was goed genoeg, omdat hij van geen van hen hield. Hij begon met zijn reis en nam de beste zeelui mee, ze vertrokken. Toch had de magiër van het andere koninkrijk een deel van de vervloeking niet verteld. Zodra de koning dat punt daar." hij wees naar de plek waar net nog het schip gevaren had. "aankwam, zou hij in een soort doolhof van water terecht komen, en zo gebeurde het, de koning reisde weken over zee, maar hij bleef telkens op dezelfde plaats hangen. Uiteindelijk kwam er een schip met sigeuners, die op zoek waren naar een nieuwe plek om een tijd te blijven bij het schip van de koning uit. De sigeuners voeren mee met piraten, die het schip van de koning wilden plunderen. De zeelieden van de koning werden vermoord, en de koning werd als gijzelaar genomen. Het goud en andere kostbaarheden werden van het schip meegenomen en het schip zonk. Bij de piraten kon de koning wel meevaren, zonder telkens op dezelfde plek te blijven. Hij werd in de kelder van het schip gedumpt. Maar een jong sigeunermeisje, genaamd Lavinia had medelijden met hem. Ze sloop 's nachts naar beneden om liederen voor hem te zingen en hem wat eten te brengen. Zo ging dat nachten lang, tot Lavinia betrapt werd. Ze werd gesneden en kreeg zweepslagen, maar dat zou haar er niet van weerhouden om terug te keren. Keer op keer. De koning en Lavinia werden verliefd, ookal hadden ze elkaar nog nooit gezien, omdat er altijd een deur tussen hen ingezeten had, en Lavinia spullen door een donker gat geschoven had. Ze beloofden dat ze elkaar zouden helpen van dit schip te komen. Op een nacht hadden ze een heel ontsnappingsplan uitgestippeld. En ze deden als beloofd. Stiekem wist Lavinia aan de sleutel van de kelder te komen, en ze bevrijde Scanbert, die zijn wapenuitrusting al snel gevonden had, en de piraten die hen iets aan wilden doen met gemak afweerde. Ze namen het schip in. Maar bleven weer hangen op dat punt daar. Tot Scanbert Lavinia toestond hen thuis te brengen, ze nam het stuur als een man het in die tijd gedaan zou hebben, en voer hen veilig naar de thuishaven. De magiër lachte hen uit, omdat het bleek dat Lavinia wel degelijk van dit koninkrijk kwam. Maar Lavinia en Scanbert hielden zo veel van elkaar dat het niets meer uitmaakte en ze trouwden. De magiër waarschuwde dat hun bevolking eraan zou sterven, maar dat gebeurde niet. Het bleek later dat er een soort val zat in de betovering. Ze was dan wel van hier, maar ze was van een overzees gebied gekomen, wat maakte dat Koning Scanbert en Lavinia wel degelijk mochten trouwen. Het koninkrijk was gered en ze leefden nog lang en gelukkig." sloot Simon af, terwijl hij glimlachte, naar de plek waar het schip verdwenen was. Hij zelf was nog steeds benieuwd naar zijn eigen sprookje. Zou hij er ook een krijgen?

Livine luisterde naar zijn verhaal. Het sprak haar aan dat het geen alledaags verhaal was. Er zaten rare wendingen aan. Net als het leven zelf. Niets was voorspelbaar. Ze keek in de verte, staarde duidelijk. Haar capuchon vloog af en even was ze zich niet meer bewust van haar littekens. Pas toen hij klaar was en het verhaal afgelopen was merkte ze dat ze haar vertrouwde bescherming niet meer op had. Snel grepen haar handen weer naar de capuchon maar het ging niet meer vlekkeloos zoals daarvoor. Ze kreeg hem niet meer over haar hoofd en alles bleef overal aan haken uiteindelijk zat ze met haar polsbandje vast aan de stof van haar capuchon en kon niet meer weg. Zachtjes piepte ze daarom ook maar," Wil je helpen?" Het liefst had ze ook nog aan hem gevraagd of hij niet naar haar gezicht zou gaan kijken.

Simon keek op toen ze vroeg haar te helpen. En hij maakte met een grijns haar armband los van de stof van de capuchon. Hij kon er niets aan doen maar begon te lachen om de nogal ongemakkelijke houding waarin ze zat en hij trok de capuchon weer naar achter. Hij keek haar kort aan, maar Simon was het type om mensen in de ogen aan te kijken, hij keek niet snel naar het gezicht, vandaar ook dat hij het litteken nog niet gezien had. Hij zag haar zachte bruine ogen en de schattige sproetjes eromheen, maar toen hij zijn blik weer af wilde wenden zag hij toch de lijnen die langs haar mondhoeken omhoog liepen. Kort vroeg hij zich af wat het was, maar toen keek hij alsnog weg, zou wel in de mode zijn ofzo, iets waar hij niets van wist. Verder dacht hij er niet meer over na. "Weet je zeker dat je geen koekje wilt?" vroeg hij, terwijl hij er zelf nog een nam.

Livine probeerde zijn blik te ontwijken maar dat ging niet want nadat hij haar geholpen had keek hij haar recht aan en was haar blik gevangen in die van hem. Ze zag geen schok door hem heen gaan, of zijn blik veranderen in angst. Nee ze zag hem gewoon terug kijken. Toen ze eindelijk de kracht had gevonden om haar blik af te wenden begon ze op haar lip te bijten en vroeg toen uiteindelijk zachtjes en twijfelend," Vind je me niet eng?" Het was een domme vraag, ze wist het. Maar haar littekens waren zelfs voor jongens schokkend. Ze had het al zo vaak meegemaakt. Mensen vonden het eerst heel raar dat ze een capuchon op had. En als ze hem dan af deed of hij vloog af of mensen trokken hem af dan keken ze haar verschrikt aan of vol verbazing. Maar bij Simon had ze geen verandering gezien. Helemaal geen verbazing of ontzag voor haar.

Simon schoot in de lach. "Of ik je eng vindt?" vroeg hij lachend. "Dat heeft nog nooit iemand aan me gevraagd, nouja misschien zo'n kindje met halloween." hij had helemaal niet door waar ze het over had, was soms een beetje traag van begrip. "Natuurlijk vind ik je niet eng, waarom wel?" vroeg hij, terwijl hij haar kort met lachende ogen aankeek. Hij had gemerkt dat ze het niet als grapje zag en staakte daarom het lachen. "Nee echt, waarom zou ik je eng vinden?" toen pas begon hem te dagen dat het misschien over die lijnen ging langs haar mondhoeken, misschien hoorde dat wel helemaal niet... Simon was niet zo het type dat op uiterlijke verschijningen lette. Hij kende genoeg mensen die echt lelijk waren. Livine hoorde daar niet bij. Nee, nu hij erop lette was ze zelfs best knap. Op die rare lijntjes langs haar mond na kon hij ook niets ongewoons vinden.

~~
haar kracht is toch telepathie?

Jep maar ze heeft het nog niet echt onder de knie. Eigenlijk ze kan hem gewoon nog niet gebruiken. Hij heeft zich nog niet echt aan haar geopenbaard.
~~

Livine keek opzij en glimlachtte vreugdeloos waardoor ze een best angstaanjagende verschijning werd omdat haar littekens haar glimlach nog breder maakte en met nog minder vreugde." Ik heb twee littekens op mijn gezicht die ervoor zorgen dat ik eeuwig glimlach en jij vraagt aan mij waarom je me eng zou moeten vinden. Ik lijk net weggelopen van een horror film." Het was raar dat hij blijkbaar dus echt geen idee had van haar littekens. Zou hij blind zijn? Nee anders was hij echt wel van de klif af gevallen omdat het hier niet duidelijk is waar grond was en waar niet. Slecht ziend? Dat was een optie.

Simon's mond viel open. "Oh... Ik dacht dat dat iets was wat nu in de mode was..." zei hij met een verontschuldigend gezicht. Hij had echt niet door dat het littekens waren. Nu wel, nu hij er echt naar keek. "Mag ik... mag ik..." probeerde hij, terwijl hij voorzichtig zijn hand uitstak. "En ik vind het niet eng ofzo hoor..." zei hij, terwijl hij zijn ogen van de littekens naar haar ogen verplaatste. "Het is alleen wat... anders, denk ik" zei Simon, terwijl hij er nog kort naar keek en toen weer naar het puntje in de verte keek.

Livine keek een beetje gekwetst," Iets dat in de mode is? Echt geloof me als dat zo was had ik nooit iets gekregen. De mode is wel het laatste wat mij interesseert." Ze wendde haar blik af en keek naar de zee. Ze keek even geschrokken toen hij vroeg of nou ja, of hij ze mocht aanraken. Ze was boos geworden op Kian omdat hij het ook wilde. Maar bij Simon was het toch anders. Hij keek niet geschrokken en staarde haar niet aan." Doe wat je niet laten kunt." zei ze uiteindelijk. Het was niet gemeen maar gewoon zoals ze het zei. Als hij het wilde mocht hij maar zo niet boeide dat haar ook niet.

"Het spijt me" zei Simon zacht. "zo bedoelde ik het niet... Ik... ik had het gewoon niet als iets engs ofzo gezien.." mompelde hij, terwijl hij voorzichtig zijn hand uitstak, bang haar pijn te doen streelde hij een soort van over de littekens. Hij wist niet of hij iets fout kon doen, maar hij besloot er niet te lang mee door te gaan omdat het niet prettig aan kon voelen. Hij was te nieuwsgierig om niet te voelen, maar hoefde haar natuurlijk niet ongemakkelijk te laten voelen. Hij wiebelde weer kort met zijn voeten en keek haar toen aan. Nee ze was echt niet lelijk, de littekens vond hij hooguit anders, maar niet eng.

Livine kreeg een rilling over zich heen toen zijn hand haar wang aanraakte. Het voelde zo raar om iemands anders vingers erover heen te voelen gaan. Zelfs haar vader vermeed het aanraken van haar littekens. Iets dat ze eigenlijk ook fijner vond maar goed, Simon had ze toch willen aanraken dus had ze hem zijn gang laten gaan. Maar dat was wel weer genoeg lichamelijk contact voor vandaag. Ze pakte haar capuchon weer en trok hem dit keer toch erg voorzichtig over haar hoofd heen." Maakt niet uit, maar de meeste mensen vinden me gewoon angstaanjagend of hebben medelijden. Tegen beide reacties kan ik niet. Eigenlijk hou ik gewoon niet van reacties op mijn littekens."

"Hmm als je het vervelend vind; waarom smeer je er niet van zo'n spul overheen wat meisjes altijd over hun puistjes smeren?" vroeg Simon, hij bedoelde foundation, maarja, hij was een jongen en verder dan nagellak en oogspul kwam hij niet. Hij keek kort naar haar capuchon en trok hem over haar oor waar hij alsnog was blijven hangen zodat het ook van de zijkant niet te zien was. Hij begreep het wel als ze liever niet wilde dat iedereen hetmeteen kon zien.

Livine grinnikte even kort," Foundation werkt niet, het maakt het zelfs duidelijker. Mijn littekens zijn al het meest weggewerkt maar het ziet er toch lelijk uit. Maar goed ik zit er niet mee. Ik ben zo geworden en ik zal er niet over klagen. Ik vind het niet nodig om erover te klagen. kunnen we het over iets anders hebben? Bijvoorbeeld hoe ken je dat verhaal? Ik hou van verhalen. Ik ben zelf een schrijfster."

"Ik zelf houd ook heel erg van verhalen; mijn ouders zijn jong gestorven, ik kwam in een weeshuis niet zo ver hier vandaan, maar ik ging zo vaak mogelijk naar het park, waar een oude man zat. Hij heette Dominascus." vertelde Simon met een glimlach. "hij zat daar altijd, op dezelfde plek, ik zou wel weer een keer naar dat park toe willen gaan..." zei hij, terwijl hij kort naar Livine keek. "Hij was een soort suikeropaatje, maar in plaats dat hij me snoep en zoetigheden gaf, gaf hij me verhalen." Simon keek met een dromerige blik naar de verte. "hij was denk ik wat voor mij het dichtst bij familie kwam." Toen hij nog maar heel klein was was Simon al naar de Malory academy gegaan, maar hij wist het nog heel goed.