Het wandelpad

Louise knikte even, soms kon de morfine zelfs niets doen tegen de pijn. De hel kende ze als geen ander, hoewel de brandwonden toen langs niet zo erg geweest waren als die bij Noël. Bj haar waren het voornamelijk haar botten die het ongeluk niet echt veilig waren doorgekomen. Pijnlijk maar waar. "Ik kan aura lezen, (geloof ik)" ze probeerde zich te concentreren op het lezen van aura's maar ze was nog niet zo ver dat ze de aura van iemand achter haar kon lezen. Zij moest echt iemand bekijken wilde ze er profijt uithalen.

Noel glimlachtte. "Cool, ik kan aleen mijn eien temperatuur en die van sommige voorwerpen beinvloedden." Als voorbeeld legde hij een warme hand op haar schouder. "Zijn Auras mooi?" Vroeg hij zonder echt na te denken over wat hij vroeg. Het was lekker weer en hij wilde weer van nare onderwerpen wegdwalen, ookal was zijn hele leven verbonden met het 'ongeluk'.

Louise voelde inderdaad dat de hand van Noël warmer was dan dat deze zou moeten zijn, alsof er warm water tegen haar schouder gehouden werd, maar dan vaster van vorm. Of Aura's mooi waren, daar moest Louise over nadenken. "Ik denk het, toen ik ze voor het eerst zag dacht ik dat het een bijwerking was van het ongeluk, ik haatte ze. Nu kan ik ze wel beschouwen als iets moois." zei ze nadenkend. "Hoewel je soms niet wilt weten hoe iemand zich voelt."

Noel knikte. "Ik vraag me af hoe dat eruitziet. Ik vermoed dat het niet uit te leggen valt? Dat zeggen veel mensen, dat de werking van hun kracht niet echt uit te leggen valt. Tenminste zo werkt het bij mij." Hij lachtte zachtjes. "Wat ik kan hangt bij mij vooral van mijn emoties af. Als ik woedend ben kan ik heel hoge temperaturen bereiken, en als ik me neit goed voel of als iemand te ver gaat heel koud, maar neit tegelijk. De rest van de tijd zit ik tussen 30 en -5 vast." Hij schudde zijn hoofd. "Lukt het een beetje, Auras kijken?"

Louise was niet zo spraakzaam., zoals gewoonlijk. Zeker omdat de val uit haar rolstoel er toch meer had ingehakt dan ze wilde toegeven. Het was een soort schaamte, maar vooral onmacht dat ze het niet kon voorkomen en zelf kon oplossen, waardoor ze een beetje dichtsloeg van binnen. "Het ziet eruit als een soort lichtkrans om mensen heen, met kleuren." legde ze uit, maar ze zou het nooit kunnen tekenen dat wist ze gewoon, het was niet gewoon een lijntje. "Ik kan het alleen als ik me concentreer, maar ik kan het alleen aflezen niks aan veranderen zoals schijnt te kunnen."

Noel humde als andwoord. "Het lijkt me bijzonder. Interessanter danmijn termokinese en het helen wat de helft van de mensen hier schijnt te hebben. Niet dat ik een probleem heb met helers, ik ben ze veel dankbaar, maar het is toch een veelvoorkomende kracht." Daarbij liet hij eht zelf weer rusten. Hij concentreerde zich op het duwen van de rolstoel. Hij deed een aardig werkende poging om het ritje zo aangenaam mogelijk te maken door hobbels en scheuren in de weg te ontwijken en de rolstoel een constante snelheid te laten houden.

Louise haalde haar schouders op, "Ik weet niet, ik heb me nog niet echt verdiept in de andere krachten."g af ze verrassend eerlijk toe. Ze wasvoornamelijk met zichzelf bezig geweest de afgelopen maanden, met haar herstel en de medicijnen die ze nog steeds nodig had. Maar ze was voornamelijk bezig geweest met slapen. In het begin was ze van een paar uur les al gesloopt, gewoon omdat haar lichaam na het lange ziektebed nog steeds niet helemaal hersteld was en alle energie nodig had die ze bezat. Maar nu was dat volkomen verdwenen, som had ze zelfs energie over. Iets wat ontzettend frustrerend was, want ze kon het simpelweg niet kwijt. "Komt Thermokinese zo vaak voor dan? "

Noël schudde zijn hoofd, ookal kon ze dat met geen mogelijkheid zien. "Nee, het komt niet echt vaak voor of zo, maar het is gewoon een saaie kracht. Jij kan emoties beinvloeden als je genoeg getrained ben, en altijd weten wat iedereen voelt als je dat wil. Ik kan een ei bakken met mijn gedachten, mijn eten brand nooit aan en mijn ijs smelt niet. jippie" Hij rolde met zijn ogen.

"Je kan ervoor zorgen dat vlammen kouder worden, verbrande huid afkoelen, zorgen voor een ijsbaan in de zomer." v ulde ze hem op een droge toon aan. Wat had je er nou aan als je met iemands emoties kon spelen? Ze had veel liever dat ze d'r benen kon genezen en weer zou kunnen dansen. Hoewel dat zelfs voor helers onmogelijk zou zijn, tenminste dat was wat zij had begrepen. "Wat heb ik eraan om iemand zijn emoties te beïnvloeden, kan ik gezellig forceren dat iemand denkt dat ie van me houd." bedacht ze meteen het extreme. Soms was ze best goed in doemdenken.

Noël schudde zijn hoofd. "Ik zeg neit dat je gevoeles meot creeren, maar wat dacht je van vermideren. Er is zo veel onnodige haat en negativiteit in de wereld. Als empaat (een empaat is de officiele superkrachtenterm voor mensen die gevoelens beinvloedden dacht ik ) kan jij de mensheid redden van alle stommiteiten die hij begaat. " Zei hij simpelweg. Hij Glimlachtte naa rhet achterhoofd van eht meisje in de stoel voor hem. Net als Ryley was ze iemand die zo'n goede invloed op zijn gevoelens had.

Louise haalde haar schouders op, "Dan kan een gekluisterd iemand aan zijn rolstoel toch nog wat betekenen." zei ze ietswat zwartgallig. Wat haar betreft kon haar gave gestolen worden, als ze maar weer zou kunnen lopen. Egoistisch misschien, maar het was wel zo. Ze merkte dat het gelijkmatige geschommel van haar rolstoel haar wat deed ontspanen, de kilometers die ze had gereden door het onregelmatige gebied hadden toch haar tol geëist en langzaam voelde ze zich wat rozig worden.

Noël glimlachte toen hij haar zag ontspannen in haar stoel. Een hand verplaatste hij naar haar schouder en hij focusde zich op haar temperatuur. Hij kreeg het voor elkaar om die wat warmer te maken, aangenamer. Zachtjes begon hij te neurien op het ritme van de wielen, die een zacht tikkend geluid maakten terwijl ze over de ongelijke stenen reden. Zachtjes begon hij te zingen op de melodie. Het was nogal geimproviseerde tekst, maar het klonk wel mooi, mooi genoeg voor hem.

Louise voelde hoe hij het warmter kreeg door zijn aanraking, wat msschien wel beter was aangezien het stilzitten haar toch behoorlijk deed afkoelen. Onbewust kwam het ritme haar lichaam binnen en haalde het oude herinneringen boven, het had een klassiek ritme wat haar aan haar verleden deed denken, aan de tijd dat ze kon dansen alsof ze niks woog, alsof ze over het toneel vloog, maar die tijd was voorbij en zou ook nooit meer terug komen als ze de artsen moest geloven. Ze voelde hoe haar lichaam nog meer leek te ontspannen en ze in een soort halve slaap terecht kwam, eerst probeerde ze zich nog wakker te houden, maar de warmte die te aangenaam was om te negeren drukte die poging de grond in.

Noel glimlachtte haast vertederd toen ze in slaap viel. Hij bleef zachtjes voor haar zingen terwijl hij verder liep. Bij de school aangekomen informeerde hij naar de locatie van haar slaapplaats voor hij naar naar de lift reed. Al snel had hij het slapende meisje naar haar bed geescorteerd. Hij sloeg de dekens terug en pakte haar op op dezelfde manier waarop hij haar eerder al had opgepakt. Voorzichtig legde hij haar neer in haar bed, zijn best doen haar niet te wekken. Hij stopte haar in en zorgde ervoor dat de rolstoel naast het bed stond voor hij met een glimalch wegliep.

Louise werd vlak nadat hij wegliep wakker, het duurde even voor ze zich besefte dat het nog geen avond was en ze in bed lag, geslapen had en behoorlijk diep ook. De laatste weken waren de nachtmerries grotendeels verminderd, maar echt diep geslapen had ze niet. Verdwasd probeerde ze overeind te komen, wat niet echt lukte omdat haar benen nauwelijks steun konden bieden. Eenmaal in haar kussens kon ze zich pas weer herinneren dat Noël haar had geduwd en hij haar dus in bed had gelegd. Met gefronste wenkbrauwen dacht ze terug, had ze zich weer eens belachelijk gemaakt door stomweg in slaap te vallen? Was te verwachten.