Het wandelpad

Omdat hij besloten had niet meer in te gaan op de beweegredenen van Katniss, trok hij zijn wenkbrauw op en begon met een standaardzin. "Lekker lentedagje, niet?" vroeg hij daarom met zijn gebruikelijke lach. Solvind kwam naast hem staan en knikte met zijn hoofd naar Katniss. Laurent wist dat hij daarmee gedag zei, maar het vele gepraat van zijn paard was niet aan buitenstaanders besteed.

Katniss knikte afwezig. Dit was het moment waarop ze eigenlijk de woorden moest uitspreken die al dagen door haar hoofd spookte. Ze durfde het alleen niet. Heel eventjes stak ze haar hand uit om het paard te aaien, maar toen trok ze haar hand weer terug voordat ze het paard had aangeraakt. Vroeger had haar vader altijd een paard gehad, alleen was die verdwenen op de dag dat haar vader doodging, alsof hij aanvoelde dat haar vader niet terug zou komen. Ze keek weer naar Laurent, niet goed wetend wat ze moest zeggen.

"Goed dat je je hand terugtrok," zei Laurent lachend. Solvind was te goed getraind en reageerde nu vaak te erg op aanrakingen van mensen die buiten Laurents familie stonden. Hij moest nu te horen krijgen van Laurent dat het goed was, anders sloeg hij op hol, wat fatale gevolgen kon hebben voor degene die hem aanraakte. "Liberte," zei Laurent en het paard herkende dat als het teken voor vrij grazen. Hij draafde er vandoor, maar bleef in de buurt, zoals altijd.

Katniss keek hem met een scheef hoofd aan. 'Hoezo?' vroeg ze hem kort. Ze kon zich eigenlijk vrijwel direct voor haar hoofd slaan. Waarom moest ze nu met hem gaan praten over zijn paard? Dat was onzinnig, en totaal niet nodig.

"Hij kan te erg reageren en je met zijn achterpoten knock-out schoppen," zei Laurent droog. "Maar hij is heel lief hoor. En je ziet eruit alsof je een spook hebt gezien, is er iets?" Nu vroeg hij toch wat er in haar hoofd omging, al wist hij dat hij bij Katniss niet ver zou komen met die vragen. En aangezien Solvind dezelfde gedachten als hij had, zag Laurent diens hoofd nieuwsgierig omhoog gaan.

Katniss beet op haar lip. Waarom leek hij toch altijd te zien dat er iets in haar hoofd spookte? Dat was ontzettend irritant. 'Nee,' zei ze snel. 'Nee. Er is niets,' mompelde ze toen. Ze had er gewoon uit moeten gooien dat ze hem geen les meer ging geven. Had ze moeten doen, maar dat waren niet de woorden geweest die uit haar mond waren gestroomd. Waarom niet? Ze had werkelijk geen idee. Ze ontweek zijn blik, te opvallend maar ze kon hem nu niet aankijken.

"Oke," zei Laurent glimlachend. Hij keek op zijn horloge en verbaasde zich erover toen hij zag dat het stilstond. "Weet jij hoe laat het is?" vroeg hij aan Katniss. Hij vond het niet raar dat hij, voordat ze had kunnen antwoorden, van Solvind te horen kreeg dat het kwart voor vier was. Dat zijn paard ook nog verstand had van tijd, dat was eigenlijk best raar. Maar ja, daar was het zijn paard voor.

'Kwart voor vier,' zei ze naar eventjes naar de lucht te hebben gekeken. Ze had geen klok nodig, maar ze had ook geen idee gehad dat zijn paard het al had verteld. Ze keek hem heel kort aan. 'Misschien moet ik maar eens gaan,' zei ze toen twijfelend, ze moest hem nog steeds iets vertellen maar ze had niet het gevoel dat ze er klaar voor was om hem te dumpen als leerling.

"Oke," zei Laurent. "Dan zie ik je wel weer. Wanneer moet ik trouwens terugkomen voor een volgende les?" Hij floot Solvind op en keek haar vragend aan. Ze hadden nog niets afgesproken, dus hij vond dat dat nu tijd was. Maar hij had zo'n gevoel dat hij ongelegen kwam. Intussen was Solvind al aan komen draven en zat Laurent op zijn rug. Maar hij gaf zijn paard nog niet de sporen.

Als een schichtig hert keek ze om haar heen. Eigenlijk wilde ze nu niets afspreken, maar ineens kwam er in haar op dat ze het beter maar snel kon doen. 'Morgenochtend vroeg, open plek in het bos?' zei ze half vragend tegen hem. ze schoof een beetje met haar voet over de grond heen, morgen zou ze zeggen dat ze niet meer wilde.
___________
Zou ik vast beginnen bij het bos??

"Oke, is goed," zei Laurent. "Tot morgen dan." Nu gaf hij Solvind de sporen en het paard galoppeerde verder het wandelpad af. Ruiter en rijdier genoten beide van de wind en de frisse boslucht en van het feit dat ze elkaar morgen weer zouden zien.

Oke, begin maar.

Louise was te ver gegaan, ze merkte dat ze vast begon te zitten met haar wielen in het rostachtige wandelpad. Normaal gesproken bleef ze in de buurt van de school, maar vandaag had ze een dag waarin ze een soort energieboost aan frisse lucht nodig had. geïrriteerd gaf ze een ruk aan haar linkerwiel toen ze vast begon te zitten in de bodem. Wankelend wist ze zich in evenwicht te houden, onwillekeurig keek ze om zich heen, om te zien hoe ze hier ooit zou kunnen keren. Net op dat moment voelde ze hoe haar wiel te ver doodraaide, voor ze het wist voelde ze hoe ze op de grond terecht kwam.

Noël was zoals gewoonlijk over het schoolterrein aan het zwerven. Hij verveelde zich zoals gewoonlijk. Dat veranderde toen hij een rolstoel zag, en een bekend meisje dat op de grond lag. Zonder woorden haalde hij eerst de rolstoel uit de penarie, zodat hij haar er weer goed in kon zetten. Daarna knielde hij naast Louise neer. Zonder ook maar iets te zeggen hield hij een hand achter haar rug en een onder haar knieen om haar bruids-stijl op te pakken. Met het invalide meisje stevig in zijn armen liep hij weer naar de rolstoel die een stukje was weggerold toen ze eruit viel. Ze was niet zo heel zwaar voor zijn gevoel. Hij was redelijk sterk, maar hij kon haar wel aardig houden. Hij zette haar zo voorzichtig mogelijk weer terug in haar stoel.

Enkele seconde bleef Louise verstijfd op de grond liggen, van schrik en van de pijn die door haar heen schoot. Het waren niet alleen de prikkende steentjes die zich in haar huid boorde, maar vooral de schaamte die pijn deed. Ze had nog geen tijd om te realiseren dat het waarschijnlijk zo goed als onmogelijk zou zijn om overreind te komen, want van achter haar werden het geluid van stappende voeten hoorbaar. Met een rood hoofd die duidelijk de vervelende tranen probeerde te verbergen draaide ze zich om, vaag herkende ze de jongen. Was hij niet toen op de brug, die haar stoel overreind zette en toen naar haar toe kwam. Met een galant gebaar leek hij haar overreind te tillen. Weer kwam die gêne over haar hene, waarom moest ze altijd zo enorm afhankelijk van andere zijn? Ze kon niet eens zelf overreind komen, waardoor er een vreemde jongen haar overreind moest helpen. Gelukig had ze niet om hulp moeten vragen, dat had het nog erger gemaakt. "Bedankt." was het eerste wat ze op een mompelende toon zei toen de jongen, Noël, wist ze zich te herinneren haar in de stoel terugzette. Ze wist niet waar ze haar blik op moest richten.

Noël knikte naar het meisje. Hij wist hoe stom het was om hulp te moeten vragen. Hij kon zich dat nog wel herinneren van de periode niet al te lang na het 'ongeluk'. Aleen hij kon zich niet indenken hoe erg het was omdat bijna 24/7 te hebben. "Geen probleem." zei Noël kalm en zacht. Hij was in een redelijk goede bui, voor zijn doen. En dat zei wat. Het ging heel wat beter met hem nu hij langzaam leerde mensen, nouja vooral Ryley, te vertrouwen.

Louise liet zich achterover vallen in haar rolstoel, waarna ze enkele seconde stoistijns voor zich uit bleef staren. In een korte zweem.van diep zelfmedelijden. "sorry" mompelde ze toen, weer had ze onnodig iemands tijd in beslag moeten nemen, "klote stoel" voegde ze er zacht grommend aan toe. Haar blik ging even naar noël diee haar net als een gentlemen overreind had geholpen. Waarschijnlijk droomde elk meisje ervan om op zon manier vadtgehouden te worden door een jongen, aloeen louise voelde er maar de helft van, en het wad niet bepaald romantisch diordat haar lichaam voor de helft een logge zak zoyt was.

Een zwarte wenkbrauw ging vragend omhoog. "Waarom zou je sorry moeten zeggen? Ik neem aan dat je er niet zelf voor hebt gekozen om in een rolstoel te zitten of om daar weer uit te vallen. Waarom zou je je excuseren voor iets waar je totaal geen invloed op had?" Hij glimlachte een beetje. "Ach, je zit dan wel in een rolstoel, maar het had erger gekund, je had tot je kin verlamd kunnen zijn, dan zou je pas balen."

Louise was niet echt iemand bij wie het glas half vol was, maar ze kon de woorden van noel niet ontkennen. Kort wende ze haar blik af, ja ze had ook geweten hoe het was om geheel verlamd te zijn. Toen had ze nog liever doodgewild dan op xo'n manier te moeten leven. "en nee ik heb er inderdaad niet voor gekozen." zuchte ze terwijl ze over haar onderarmen steek om de in de huid gefuwdesteentjes eruit te halen. "auw" mompelde ze zacht.

Noël knikte. "Ik probeer zelf altijd zo te denken, het had altijd nog slechter gekund." Om aan te geven waar hij het over had stroopte hij een mouw op. Onder de mouw kwam een netwerk van littekens tevoorschijn, de stukken huid tussen de littekens had verschillende tinten die allemaal net een beetje van zijn eigen huidskleur en die van de omliggende stukken varieerden. Hij streek de mouw weer naar beneden toen hij van mening was dat ze lang genoeg had kunnen kijken. De littekens op zijn armen liet hij het meest zien, en dat was bijna nooit. Het zwartgeblakerde deel op zijn borst liet hij nooit zien.

Louises blik ging naar zijn uitgestoken arm waar hij de mouw van opstroopte waardoir er een flinke aantal littekens zichtbaar werden. Een afschuwelijk gezicht. Ondanks dat het ongeluk bij hasr ook zo zij.spiren had achergelaten. Onwilleukeurig ging ze met hasr vingers even langs haar slaap waar het kleine halve maanvormige littekentje zat. Haar blik bleef op zijn arm gericht tot hij de mouw weer omlaag deed. Vragend ging haar blik omhoog, ze vroeg niks, als hij wat wilde vertrllen kon hij zin gang gaan, maar hij was niets verplicht.

Noël glimalchtte op een soort van treurige manier. "Zes jaar geleden ben ik nogal verbrand, mijn armen hebben ze nog kunnen oplappen met huidtransplantaties en zo, al zijn er nog flink wat nasty brandwonden over. Derde en tweede graads." Hij haalde zijn schouders op. "Je leert ermee leven, en als thermokineet is het mogelijk om ten alle tijden shirts met lange mouwen te dragen." Hij knikte naar haar rolstoel. "Zou je het willen vertellen? Of leiver neit."

Louise knikte een soort van begrijpend, Louise had nog geluk gehad dat de auto niet in de fik was gevogen waar ze in gezeten had, dan had ze het helemaal neit meer overleefd. Langzaam probeerde ze haar stoel om te draaien om het andere kant van het pad weer op te kunnen gaan. "Autoongeluk" zei ze op zijn vraag, het gebeurde niet vaak dat mensen er gewoon een soort van naar durfde te vragen. De meeste dachten dat ze al vanaf haar geboorte verlamd was, andere namen het gewoon voor lief en lieten het d aar bij zitten.

Noël begon achter haar Rolstoel aan te lopen. "Is het ene probleem als ik je duw?" vroeg hij vriendelijk. "Dat heb ik namelijk altijd al eens willen proberen. Het klinkt stom, maar adat ik zelf een week of zo in zo'n stoel heb gezeten toen ze me eindelijk het ziekenhuisbed uitlieten heb ik dat al eens willen proberen..." Omdat hij achter haar liep kon hij haar niet aankijken. Als hij dat had gedaan zou dat weer zo vriendelijk mogelijk zijn.

Louise kon moeilijk zeggen dat ze er een probleem had, daarom zei ze maar niks. Ze hield er niet van als andere haar duwde, hoewel het meestal een stuk makkelijker was. Maar het betekende weer dat het leek alsof ze van andere afhankelijk was. "Kon je niet lopen dan?" ze hield er niet van om andere te vervelend met haar ziekenhuis stoy, dus ze wilde de aandacht naar dat van hem afleiden.

Noel glimlachtte en.begon haar te duwen. "In het begin srond de pijn me niet toe uberhaupt te ademen. Elke beweging deed pijn. Daarnaast waren ze bang dat mijn hechtingen en wonden xouden opengaan als ik zou.lopen." Het kwam er redelijk onverschillig uit. Het ead een raar gevoel voor hem, om.zo snel iemand al zoiets te zeggen. "Carrying on to more sunny subjects. Ik ben thermokineet, jij?"