Het wandelpad

Ryan liep in compleet trainingspak langs de wandelroute. Het was één van die korte stukjes dat hij rustig liep en niet rende. Door de heuvels, rotsen en sprongen die hij over boomstammen moest maken, zou hij dat niet volhouden, 7 kilometer lang. Ergens achter hem liep zijn team en Sem liep ergens, waarschijnlijk ongeveer een kilometer voor hem. In plaats van rondjes over de atletiekbaan waren ze vandaag aan iets nieuws begonnen, al liep Ryan deze route al negen jaar, minstens twee keer per maand.

Mahari stond stil, haar ogen leken wel uit haar gezicht te vallen van verbazing. Ze stond helemaal aan de andere kant van het wandelpad te kijken naar een enorme watervlakte. Een watervlakte dat groter was dan ze ooit had gezien. Het water ging woest alle kanten op, alsof het enorm hard waaide. Sommige spetters kwamen zo enorm hoog dat er een spettertje op haar huid kwam, het druppeltje water proefde zout aan. Niet erg lekker. Dit was iets wat ze nog nooit gezien had. Het maakte haar aan de ene kant bang, aan de andere kant vond ze het reuze interessant.

Ryan zag een meisje op de kliffen, waar hij nu aankwam, staan en met grote ogen naar de zee kijken. "Kun je het zien?' vroeg hij en hij ging naast haar staan. Misschien was er ook wel iets te zien, ergens heel ver in de verte. Maar hij zag niets, alleen de zee, misschien zag hij in de verte een paar schepen, maar verder zag hij alleen een blauwe zee.

Mahari had de jongen wel aan horen komen, zijn voetstappen waren niet bepaald geruisloos, maar haar aandacht was opgeslokt door het oneindige water. In haar eigen taal mompelde ze een klein gebedje voor ze opkeek naar de jongen en hem vragend aan keek. Zoals gewoonlijk begreep ze de vraag niet. Het begon haar mateloos te irriteren, waarom kon ze nou niet sneller een taal aanleren. De afgelopen week kende ze wel wat nieuwe zinnen, maar iedereen sprak zo snel en vaak nog binnensmonds ook dat ze er geen hout van begreep. Maar soms lag het ook gewoon aan de betekenis van de zinnen. "Ik je niet begrijpen?"bracht ze uit in gebrekkig engels.

"Nou, kan je het zien?" vroeg Ryan nogmaals, nu nog duidelijker articulerend. Dit was wel raar. Het Engels klonk erg gebrekkig en ze snapte zelfs één van de simpelste vragen niet. Misschien was ze wel uit een ver land geplukt, zo zag ze er eerlijk gezegd wel uit. Maar daar zou hij maar niks over zeggen. Ondertussen werd hij ingehaald door Zack, William en Zeke, die even keken maar er niet bij bleven staan.

Mahari ging een beetje zenuwachtig met haar hand langs een goudkleurige armband rond haar pols. De armband had ze van huis mee mogen nemen, het was een afscheidscadeau van haar toekomstige man, zodat ze aan hem zou blijven denken. De gegraveerde rondjes die erin zaten gaven haar een wat rustiger gevoel. "Ik geen Engels spreken." bracht ze uit in gebrekkig engels. Het ging waarschijnlijk over de zee waarna ze keek, maar ze had werkelijk geen idee.

"Aha," zei Ryan. Daarom ging hij maar voor haar staan en ging verder met duidelijke gebaren. "Weet jij hoe dat heet?" Hij wees daarbij naar de zee. Hij hoopte dat ze ja en nee zou begrijpen, dan kon hij het uitleggen. Achter haar zag hij Jake, Matt en Jim lopen. Hij zou zijn persoonlijk record als tweede verliezen vandaag. Eerste zou hij nooit worden, want Sem liep altijd te hard voor de rest.

Mahari leek de gebaren langzaam te begrijpen en wees op haar beurt naar de zee en noemde het woord uit haar taal erbij, iets wat betekende als groot meer. Maar met andere gebaren maakte ze duidelijk dat ze het enorm groot vond voor een meer. Ze wees op de oude spijkerbroek die ze aan had, blauw. Dat het veel blauwe was dan ze ooit gezien had.

Ryan keek even naar de laatste vijf van het team die achter het meisje passeerden en ging toen verder. "Zee," zei hij en hij maakte duidelijk wat het was door op de zee te wijzen. Eigenlijk vond hij dit best grappig, al stond hij erbij als een volslagen idioot. Met een glimlach wees hij op zichzelf. "Ryan. En jij?" Hij wees nu op het meisje.

Mahari keek even naar de jongens de de jongen tegenover haar leken te kennen, maar snel doorrende. Haar blik ging weer naar het water, dat de jongen zee noemde. "zee?" herhaalde ze, het was een simpel woord, eentje die ze uit kon spreken waardoor er een kleine glimlach op haar lippen verscheen. Ook het volgende wat de jongen deed was iets wat ze begreep. "Mahari of Saada, jij mag kiezen." dat was een zin die ze vaker had moeten uitspreken en ze dus redelijk kende nu.

Weet je dat jouw plaatje me echt heel erg doet denken aan Tessa?

"Mahari," herhaalde Ryan. Mooie, exotische naam vond hij. Maar misschien wel moeilijk te onthouden. Ach, dat zou vanzelf wel komen. Hij was nu wel nieuwsgierig geworden. "Waar kom jij vandaan?" vroeg hij en hij probeerde het met duidelijk gebaren uit te beelden, maar dat was best moeilijk bij een zin als deze.

klopt ze heeft dezelfde soort ogen, maar haar neus s weer heel anders en haar lippen ook wel
-
Mahari moest lachen om de gebaren die hij erbij maakte, het zag er gewoon enorm lachwekkend uit. En omdat ze dan nauwelijks engels sprak betekende het niet direct dat ze niet kon lachen. Toch begreep ze de vraag verkeerd, "De school?" antwoordde ze vragend, ze dacht dat ie vroeg waar ze van daan kwam op het moment.

"Nee, waar woonde je?" ging Ryan verder met de gebaren. Dit was al iets makkelijker uit te beelden, maar hij vroeg zich af of dit meisje enig verstand van topografie zou hebben. Dat zou het niet makkelijker maken, maar ze zag er Afrikaans uit, dus hij zou anders maar gokken dat ze daar vandaan kwam.

Dit keer begreep Mahari hem wel grotendeels. Ze noemde de naam van haar stam, aangezien ze daar woonde en zoals Ryan al dacht ze nauwelijks verstand had van topografie. "In bos, maar anders." probeerde ze uit te leggen terwijl ze de bomen achter haar aanwees en gebaarde dat ze anders waren.

Ryan dacht eruit op te maken dat ze kwam uit de Afrikaanse jungle. Oké, dacht hij. En dan kom je opeens hier terecht. "Heb je het niet koud?" vroeg hij, met de meest duidelijke gebaren die hij kon verzinnen. Hem leek het vreselijk om vanuit de jungle hier in Maine terecht te komen, wat lag langs de koude, Noord-Atlantische zeestroom.

De bewegingen die hij maakte om zijn vraag uit te drukken kwamen Mahari erg bekent voor, de rillende bewegingen. Ja die maakte ze contstant. Ze pakte even haar mouw vast van haar enorm dikke sweatshirt en knikte. "Ja erg koud." ze rilde even om haar woorden bij te zetten. "Ik niet begrijpen waarom mensen dat leuk vinden." ze bedoelde niet letterljk leuk, maar ze wist geen beter woord. Het word wat ze zou moeten hebben gevonden was fijn.

"Wij vinden het niet leuk, we zijn eraan gewend," zei Ryan lachend, met bijhorende gebaren. "Net zoals jij gewend bent aan warmte." Het bleef toch best grappig. "Maar heb jij nog nooit zee gezien?" Hij stond zichzelf bijna uit te lachen, het zag er knap idioot uit. En hij vroeg zich af of de rest van zijn team al klaar zou zijn met de ronde.

Mahari begreep niet helemaal wat hij zei, ondanks de gebaren die hj erbij deed. Dat was dan ook niet zo raar omdat het onmogeljk was om die gebaren te begrijpen bij de zin die erbij hoorde. Maar het tweede wat hij zei begreep ze dan wel weer. Ze schudde haar hoofd "Nee" . Ze had wel eens een meer gezien, maar dat was anders. Ze wees naar haar tong en toen op het water. Ze had geen idee wat smaak en zout was in het Engels.

"Ja, dat is zout," legde Ryan uit. "Loop je mee, ik krijg het nu ook koud." Hij grinnikte en begon verder het wandelpad af te lopen, af en toe een beetje springend en huppelend om warm te worden. Hij wilde Mahari eigenlijk wel meer leren en op den duur zou hij dan ook weer wat leren van haar.

"Zout?" herhaalde ze op een ietwat vragende toon, omdat ze de l maar een rare letter vond in salt. De klank was apart. Natuurlijk kende ze de smaak zout wel, maar gewoon water smaakte niet zout, dat smaakte vaak zanderig hoewel het hier dat niet deed. Maar dat scheen juist goed te zijn. Toen hij begon te lopen lep ze achter hem aan, dat begreep ze nog net wel. Zoals gewoonlijk streek ze regelmatig langs een boomstam of een overhangende tak. Ze wees op een boom. "Anders." merkte ze op. Ze wilde hem laten zien hoe bomen er bij haar uitzagen, maar dat was onmogeljk omdat ze zo anders waren.

"Loofboom," zei Ryan. "Rond jouw huis staan palmbomen." Misschien stelde hij het zich nu te tropisch voor, maar het zou in elk geval duidelijk maken dat er verschil zat in bomen. Lachend keek hij even naar het meisje. Het was grappig om te zien hoe een tiener zich kon gedragen als een onwetende peuter. Al had het ergens ook wel iets zieligs. Hij sprong van steen naar steen in het pad en deed er alles aan om warm te blijven, want er was een harde wind gaan waaien.

oehh als mahari zijn gedachten kon lezen én begrijpen zou ze kwaad worden xD Ze heeft gewoon heel ander onderwijs gehad xd
-
Palmbomen? herhaalde ze in haar hoofd. Als ze wist wat het waren had ze het ontkent, aangezien ze in de jungle leefde, niet op een tropisch eiland. Maar ze nam het voor waarheid aan. Ze knikte met een glimlach naar hem. Mahari klom over een tak heen die over de weg gevallen was. Dat ging bij haar zonder moeite, na jaren in de bossen rondwandelen was dit niks. Ondanks de knellende schoenen die haar alleen maar in de weg zaten. "Waar." ze wees even om zichheen en toen knikte ze naar hem. "Kom jij..." ze probeerde het woordje vandaan te herinnerne maar kwam er niet op. Maar door gebaren werd het toch duidelijk dat ze vroeg waar hij vandaan kwam.

"...Vandaan?" maakte Ryan haar zin af. "Ik kom uit Schotland, een land met veel bergen, meren en monster, maar die bestaan niet." Hij beeldde alles goed uit, maar vroeg zich af of hij met het monsters niet een beetje te ver ging. Hij had ooit geleerd dat Afrikaanse stammen vaak erg bijgelovig waren en geloofden in verschillende monsters. Maar ja, hij had er toch bij gezegd dat die niet bestaan.

Mahari knikte, dat was het woord dat ze had lopen zoeken in de wirwar van woorden die ze nauwelijks begreep in haar hoofd. Maar haar ogen worden groot toen hij het had over monsers. Omdat ze het laatste niet helemaal begreep deinsde ze wat achteruit. Kwade geesten moest je uit de weg gaan, je wist nooit hoe die mee kwamen en misschien droeg hij er wel een bij zich?