De zitruimte

Coco slikte en keek aarzelend naar Brendon. Hij wist niet wat te doen. Hij wilde graag sex met Brendon, maar op deze manier, dat wist hij niet. Hij wilde Brendon echter ook niet afwijzen, bang dat die dan al helemaal zou instorten. Uiteindelijk gaf hij toe en kuste hem kort. 'Oké dan...' Zei hij zacht, waarna hij Brendon overeind hielp.

Brendon was te emotioneel beschadigd op dit moment om te merken dan Coco's antwoord niet geheel zeker was en hij Sloeg nog steeds snikkend een arm om zijn zij. 'Heb je een auto..?' vroeg hij, hij wist niet waarom hij dit wilde, misschien voor de extra kik waarvan hij niet eens wist of hij er zou zijn. 'Maar we hebben nog steeds een afspraak, dus...'

---
Brendon zou waarschijnlijk de hele tijd blijven huilen, als in hysterisch, en om Jeremy schreeuwen... Hijs een beetje een gestoord wrak ...

Coco keek even naar Brendon, maar wendde al snel zijn gezicht af en schudde zijn hoofd. Hij kon dit toch niet doen, hij mocht geen gebruik maken van Brendon nu die zich zo slecht voelde, ook al wilde die het zelf. 'We gaan wel naar jouw slaapzaal.' Zei hij terwijl hij begon te lopen. Misschien kon hij Brendon daar zonder te veel moeite in zijn bed leggen, voordat die doorkeeg dat hij helemaal niet van plan was om het met hem te doen.
~~
dat is grappig en sneu tegelijk X) maar zullen ze zo naar zijn slaapzaal gaan dan?

Brendon knikte, 'Okee dan... Jij bent de baas...' mompelde hij en hij liep gewillig met Coco mee, als er maar nog niemand op de slaapzaal was want dan zou het Coco kennende helemaal niet doorgaan, dacht hij dan.
-
Kay, begin jij?

is goed, jaar 6 of 7?

6

New.
_______
De letters liepen door elkaar en vormden samen één zwarte vlek op de witte bladzijde. Jared zuchtte even en ging ietwat geïrriteerd met een hand door zijn donkere lokken.
Langzaam draaide hij zich zo dat zijn voeten van de vensterbank op de grond neerstampten. Er stonden genoeg stoelen in de zitruimte, maar op de één of andere manier gaf Jared de voorkeur aan de vensterbank. Dan kon hij af en toe even zijn gedachten laten afdwalen en dromerig naar buiten staren via het raam.
Met een blik die verraadde dat hij hier niet bepaald om stond te springen, haalde Jared de brillenkoker uit zijn schoudertas tevoorschijn en daaruit de zwarte Ray-Ban. De bril voelde raar op zijn neus aangezien Jared zoveel mogelijk probeerde te vermijden dat hij dat ding droeg, maar nu kon hij even niet anders. Daarom had hij stiekem ook even gekeken of niemand hem kon zien. Nee, hij was alleen. Tja..het spreukenboek op zijn schoot moest gewoon even aandachtig bestudeerd worden en dat ging niet als hij er als een half blinde enkel naar zat te staren.
Met de Ray-Ban op zijn neus en omlaag trekkende mondhoeken ging Jared weer wat gemakkelijker op de brede vensterbank zitten en begon te lezen. Er ging direct een wereld voor hem open. Alle letters waren ineens weer zichtbaar en dwarrelden niet langer door de ruimte.

Jane liep de kamer binnen. In haar handen had ze haar iPhone waaruit nonstop bliebjes uit kwamen. Ze was weer eens druk aan het chatten met vriendinnen en lette niet op wie er allemaal in de kamer zaten. Met een zachte plof kwam ze neer op de bank. Ze had alleen mascara op, het was vandaag een relax dag. Haar haren zaten in een hoge knot. Je kon zeggen dat ze op zijn zachts gezegd niet echt haar best had gedaan voor haar uiterlijk
Nog steeds zag ze er fantastisch uit, dat was niet te ontkennen. Ze had een lichtblauwe skinny waar haar kleine bolle kont goed in uit kwam en een witte hemd dat strak om haar lichaam zat. Het was toch school dus het maakte niet echt uit wie haar zag. De jongens die hier op zaten waren toch nooit echt haar types.
Pas toen het geblieb stopte en ze overal had gereageerd keek ze op om te kijken wie er in de kamer zat. Er was alleen één jongen, die verdacht bekend voorkwam. Ze versmalde haar ogen, alsof ze het dan wel zou weten. Maar kon hem niet plaatsen.
Haar gedachten werden snel weggevaagd door een nieuw bliebje, ze concentreerde zich weer op het gesprek dat ze had met een vriendin van haar.

Er kwam iemand de zitruimte ingelopen, maar Jared besteedde er verder geen aandacht aan. Hij moest dit hoofdstuk doorgenomen hebben voor de volgende les, dus moest zijn volledige aandacht daar even naar uitgaan. Normaal was Jared helemaal niet zo fanatiek in huiswerk maken, hij deed eerder het tegenovergestelde, maar eigenlijk vond hij spreuken best interessant als hij eens de tijd nam om ze te leren.
De spreuk om een kat –blieb- ..om een kat – blieb- … De spreuk om een kat te hypnotiseren is – blieb-blieb-
Geërgerd keek Jared op van zijn boek. Het irritante geblieb van een mobieltje, zo klonk het, haalde hem constant uit zijn concentratie. Hij had er absoluut geen problemen mee dat er iemand anders in de ruimte was, dat moest diegene zelf weten, maar dit was toch wel erg storend.
-blieb-
Jared zuchtte eens diep, telde tot tien en keek met hernieuwde 'kalmte' naar de andere persoon in de zitkamer. Een nadeel van zijn leesbril was dat hij daardoor in de verte niet goed kon zien, maar dat maakte niet uit. De contouren van het meisje, zelfs nu kon hij wel zien dat het een meisje was, dat binnen was gekomen, waren genoeg houvast voor zijn ogen om tegen haar te kunnen praten. “Hé.” groette hij haar eerst met een gespeelde glimlach aangezien zijn ergernis nog niet helemaal gezakt was. “Kun je misschien het geluid van je mobiel uitzetten of tenminste zachter zetten?” het klonk als een vriendelijke vraag, maar toch school er iets dwingends in zijn stem, daar kon Jared niets aan doen. Hij was niet het type op schijnheilig te gaan doen. Als iets hem niet zinde, mocht een ander dat in zekere mate best weten.
Afwachtend bleef Jared richting het vage gelaat van het meisje kijken en probeerde zijn rust te bewaren.
----
Whaha, ze herkennen elkaar niet. XD

Hahaha jaa, maar iemand kan erg verandere door een bril. I think, en het is gewoon leuk om dat te laten gebeuren hahhaha.
-
Jane keek op van de stem. Ze herkende de stem, ergens diep. Maar ja, stemmen konden flink veranderen als het niet fluisterend in je oor was of hard in je oor gepraat door de muziek. Ook de manier waarop hij het zei maakte een enorm verschil. In deze toon was niks verleidelijks in te bekennen. Dit was eerder dwingend en geïrriteerd, iets wat ze niet had gehoord van Jared die avond. Ze was geïrriteerd dat ze de stem niet herkende. Toch liet het haar hard sneller bonken, een instinct dat automatisch werd opgewekt.
'Natuurlijk, ik zet hem wel even helemaal uit.' Zei ze vriendelijk, ze wist hoe irritant het kon zijn voor een buitenstaander om het geluid van een bericht heel de tijd te horen. Ze ging naar de instellingen en zette het geluid uit.
Ze wuifde de gedachte weg over het herkennen van zijn stem. Het was vast gewoon iemand die in dezelfde klas zat en ze hem daarvan herkende. Druk begon ze weer naar haar vriendin te typen, die haar hulp nodig had. Jongens.. Soms werd ze moe van hoe vaak die haar vriendinnen wel niet kwetste. Altijd kwamen haar vriendinnen weer met verhalen over een jongen die ze pijn hadden gedaan. Hoe vaak zij wel niet hoorde dat er weer eentje vreemd was gegaan of via een smsje het uit maakte. Wanneer je dit hoorde zonder ervaring van een goede jongen, die zij wel had, zou je echt denken dat jongens vreselijk waren.

Jared leek al een stuk rustiger doordat het meisje eigenlijk heel vriendelijk was. Gelukkig was ze geen irritant, klein modeheksje die hem gelijk een snauw gaf. Toch…gebeurde er iets gek; Jareds ademhaling werd ineens onregelmatig. Een beeld flitste door zijn hoofd. Die stem...kwam hem bekend voor. Waar kende hij die van?
Ietwat vertwijfeld en plotseling volledig zijn concentratie op zijn werk kwijt, schoof Jared de bril naar het puntje van zijn neus om het meisje beter te kunnen zien. Waarschijnlijk zou ze het helemaal niet prettig vinden dat hij haar zo bekeek, maar hij moest het weten. Hij moest weten wie bij de warme, melodieuze stem hoorde die hij zo goed leek te kennen, ergens.
Onbewust leunde Jared een stukje naar voren om nog beter te kunnen kijken. Het meisje had een fijn gezicht en een prachtig lichaam, maar welke kleur hadden haar ogen? Hij moest weten wat voor kleur die waren. Waren ze zo blauw als een wolkeloze lucht? Waren ze..
“Whaaaaa!” In een ‘elegante’ beweging tuimelde Jared voorover de vensterbank af. “Oef.” In zijn poging het meisje zo goed mogelijk te bekijken, had hij zijn evenwicht verloren.
Jared kreunde zacht. Oké, wie het ook was, zo had hij in ieder geval een goede indruk gemaakt! Arghh…
Toch wel grinnikend om zijn eigen domme actie, draaide Jared zich op zijn rug waardoor hij half op de grond lag, en half op de vensterbank. Alleen zijn benen lagen nog op zijn oude zitplaats. Zijn bril lag dertig centimeter naast zijn hoofd. Eén voordeel was wel dat hij vanaf hier gemakkelijker het meisje kon bestuderen. Eens zien.. Haar ogen waren..blauw. Blauw? Blauw?!
Ineens was het alsof er een heftige, elektrische schok door zijn hele lichaam ging. Zijn hart bonkte haast uit zijn borstkas. Zweet liep langs zijn rug. Zonder dat hij zelf helemaal doorhad, opende zijn mond zich en werden zijn ogen groot. “Jane?!” Ongelovig en breed lachend staarde Jared ondersteboven naar de blauwe, prachtige ogen van niemand minder van Jane! “Wat doe jij hier?” riep hij waarbij zijn stem minstens een octaaf omhoog ging. Hè? Jane? Hier? Maar hoe? Jane! Hij kon het niet geloven! Ze was echt hier! Of..was dit enkel zijn fantasie die met hem op de loop ging? In ieder geval was hij blij en erg verrast haar te zien.

Ze was al weer druk bezig met haar mobiel, diep in concentratie. Ze moest lachen om haar vriendin die een heel haat bericht over haar vriendje naar haar toe stuurde maar de lag werd nog harder toen de jongen op de grond viel en er een Whaaaaa en een Oef te horen waren. Ze wist wel dat het ongepast was, en normaal gesproken hield ze het ook in, maar dit zag er gewoon hilarisch uit. Met pretlichtjes in haar ogen legde ze een hand voor haar mond om het lachen te stoppen. De kriebel die heel de tijd in haar buik had gezeten nadat ze de kamer binnen was gekomen en de jongen had gezien leek er op die manier ook te verdwijnen, waar ze blij mee was.

'Gaat het?' Vroeg ze nog nalachend maar toch ietwat bezorgd. Pas toen ze de jongen zijn gezicht was begon te tintelen over haar lijf, net als die avond. Het was Jared, ze wist het zeker. Zijn gezicht kon ze toch niet vergeten. Hoe dom was ze wel niet geweest dat ze zijn gezicht niet herkende met een bril op. Waarschijnlijk omdat ze niet had verwcht dat ze hem ooit nog zou zien, al helemaal niet op Malory. 'Jane?!' hoorde ze hem zeggen maar ze staarden enkele seconden nog met een ongeloofwaardige blik naar zijn gezicht. Ja, dit moest wel Jared zijn. Of hij had een tweelingbroer die toevallig haar naam wist maar dat klonk erg ongeloofwaardig.

Na die verbijsterende blik bekeek ze hem met een glimlach. Van buiten zag ze er rustig uit maar van binnen begon ze al weer te koken van verlangen, verlangen naar een zoen. 'Wat doe jij hier?' Riep hij. Zacht lachte ze, een warme lach. 'Dat wou ik net aan jou vragen. Maar je kan al wel raden dat ik op deze school zit.' Ze sprak rustig, toch zat er iets charmants in haar stem wat niet raar was aangezien ze met Javier oftewel Jared zat te praten. Haar fel blauwe ogen keken in de zijne en haar lijf werd warmer.

Die avond had nog een tijdje in haar hoofd gespookt. Elke aanraking was haar bij gebleven. Elk likje, zoentje of dansbeweging. Haar lijf tegen het zijne. Niks was ze vergeten. Wat meestal wel gebeurde na een avondje uit. Natuurlijk wist ze dan wel wat er was gebeurd en hoe het was gebeurd. Maar zo intens alles opnieuw kunnen beleven als ze bij Jared deed was haar misschien 2 of 3 keer gelukt.

Brendon zat diep weggekropen in een stoel, zijn haar was een duidelijk door handen verpeste rotzooi, hij had geen zin om ook maar een borstel aan te raken. Vroeger was hij een twijfelgeval geweest, maar nu was hij echt een sex addict. In zijn ogen was duidelijk te zien dat hij al in geen tijden gelapen had en zijn kleding was nog kijder verzorgd dan normaal. Hij zat dan ook met een vreselijk dillemma, niet alleen had de persoon van wie hij hield hem gedumpt door zijn eigen schuld, hij was ook nog aan het twijfelen of hij geen gevoelens had voor zijn fuckbuddy.

Jeremy slenterde de zitruimte in. Zijn haar verstopt onder een beanie, zijn gezicht achter de hipster bril op sterkte die hij droeg als hij te lui was voor lenzen. Zijn lichaam verborgen onder een dikke sweater en een iets te grote spijkerbroek. Hij lette niet echt op. Hoj slenterde gewoon naar de twee stoelen wasr hij en Brendon elkaar vaak ontmoetten, ging opgerold in die van Brendon zitten en sloot zijn ogen. Zij n lichaam was moe, moe van het huilen en moe van de paniekaanvallen die nu verl sneller kwamen dan voor brendon.

Brendon zat uit gewoonte op de stoel waar Jeremy haf gezeten toen ze elkaar ontmoetten en hij schrok vreselijk toen niemand minder dan de na een paar seconden kijken herkende Jeremy was. Hij schuifelde war ongemakkelijk heen en weer, niet wetend wat te doen op dit moment. Hij was niet erg voorzichtig bezig met zijn zou-ik-hoesten-kapriolen en hij viel faceforward van de stoel af, novenop Jeremy neerkomend. Smootj move. Hij stond wel zo snrl mogelijk weer op, om Jeremy zo min mogenlijl aan te raken.

Jeremy bewoog zo snel mogelijk.weg van Brendon. Het duurde even voor hij zichzelf weer gekalmeerd had, en nog irts langer voor hij Brendon herkende. Hij zag er anders uit, onverzorgd. Jeremy snoof, hij zou Coco erop attenderen dat hij iets beter op Brendon moest passen. Hij zuchtte. "Kijk, ik wil geen super awkward 'nowaydatikjegavergeven' gesprek houden, okee?" Zei hij op een zacht toontje, het was niet al te vrolijk. Hij vistte zijn telefoon uit zijn zak, nam weer fatsoenlijk plaats op dd stoel en begon te SMS en met DJ en ondertussen Brendon totaal negerend.

Brendon zuchtte, 'bitch...' was alles wat hij kon uitbrengen en het sloeg nergens op, hij brabbelde de latste tijd sowieso onnozele dingen. En toen ging alles heel snel, hoe wist hij niet, maar voor hij het wist had hij Jeeemy's gezicht tussen zijn handen en waren zijn lippen nogal sloppy met die van zijn ex verbonden.

Jeremy wilde zijn mond open doen om bitchy op Brendon te reageren, maar hij kreeg de kans niet. Brendon had zijn gezicht gegrepen en hun lipoen verbonden. Dit was niet een van die voorzivhtige liefdevolle kussen die ze eerst deelden, dit was sloppy en betekenisloos. Daarnaast werd hij aangeraakt. Hij was een paar seconden verstijfd van angst voor hij Brendon ruw van zich afduwdr en hem een halde klap ik zijn gezicht gaf. "Hoe. Durf. Je." Zei hij kwaad, een flardje paniek nog in zijn ogen. Zijn stem was woedend, nee razend.

Brendon wreef eerst wat verstomd over zijn wang voor hij kort grinnikte 'Kinky...' zei hij , hij had niet door hoe band Jeremy was en hij was zichzelf niet meer, dat was duidelijk. In plaats van terugzitten in zijn eigen stoel ging hij op de leuning van die van Jeremy zitten, want de boodschap was nog niet duidelijk.

Jeremy duwde Brendon ruw van de stoelleuning af. Wetend dat die dat net zo goed in dezelfde categorie zou opvatten. Maar van binnen was hij een freakout aan het hebben. Dit was niet okay, dit was helemaal niet okay. Hij hield van Brendon, maar niet van deze jongen. de overige 90% van zijn brein was bezig met crashen omdat hij net aangeraakt was.
----
Als Bren nog een beetje pushed rent JJ huilend weg doen doen doen

'Als je me weg bllijft duwen gaat dit nooit gebeuren, niet dat dit niet goed is hoor, maar de aanloop duurt dan zo lang.' zei hij met een schuine grijns en een blik in zijn ogen die totaal niet bij hem paste, een blik vol krankzinnig verlangen.

Jeremy kreeg tranen in zijn ogen. "Brendon HOU OP." Schreeuwde hij paniekerig. Hij stond op en liep wat van Brendon weg. "Je.. Je bent jezelf niet. Je wéét dat ik hier niet tegen kan. Hij veegde een traan weg. Fack hij wegd gek, hij had weer wat houvast nodig. “Jij bent de Brendon waar ik van hield en houd niet." Zei hij, woorden verdrinkend in tranen. Hij pakte zijn tas, draaide zich om en ging ervandoor.

Brendon bleef stokstijf staan, zei Jeremy nou, dat hij nog van hem hield? Hij plofte terug in zij n stoel. Hij had het al verpest, maar nu helemaal. Dit werd hem nu pas duidelijk. Ach, verpest is verpest, hij had sowieso niet verwacht het ooit goed te maken. Dat zou hem nu al helemaal niet lukken. Toch gleden de tranen over zijn wangen.

Zoals Coco hem had opgedrqgen zqt Brendon in "Jeremy's stoel" na te denken over een manier waarop hij beiden jongens ervan kon overtuigen dat hij nog niet zo slecht was als leek. Wat heel moeilijk was aangezien hij zichzelf al haatte laat staan jeremy en coco. Hij had geprobeerd weer ze oude hem te worden want zoals JJ had gezegd was hij zichzelf niet, maar hij kon hier moelijk en weinig aan veranderen aangezien dit was wie hij nu echt was.

Jeremy liep kalm de zitruimte in en ging in 'Brendons' stoel zitten. "Hey" Zei hij zacht tegen de andere jongen. Hij had zich voorgenomen in ieder geval weer aardig tegen hem te doen. Anders ging het ook niet veranderen. Hij glimlachte naar Brendon voor zijn blik omlaag ging. Hij speelde met een los draadje van de witte vingerloze handschoenen die hij op het moment droeg.