De zitruimte

Brendon was verbaasd dat Jeremy daar zo luchtig over deed, maar hij besloorlt dat niet te melden en volledig over te gaan van het familie onderwerp naar het hobby onderwerp. 'Cool, ik zelf heb het niet zo op machines, maar robots zijn cool... Denk ik...' zei hij glimlahend, het duidelijk makend dat hij geen verstand had van technologie, op zijn eigen laptop, mobiel en iPod na dan. 'Ik speel elektrische gitaar, alleen onze band is uit elkaar gegaan... Al enbik er bet blij mee, we waren al heel lang bij elkaar en een beetje uit elkaar gegroeid, niet mijn soort mensen.'

-
ik wist geen vraag.

Jeremy knikte. Hij wist niets meer te vragen. Hij kon niet naar Bredons vader vragen, dat was te pijnlijk, die tattoos zouden er vast en zeker mee te maken hebben, dus dat maar ook niet. "That sucks man, ik heb zelf 0 verstand van muziek, maar ik weet hoe het is als een groep uit elkaar valt. Bij techniek hadden we een robot bouw groep die nu dus gesplitst is omdat we het niet eens werden over iets simpels als de manier om de ropot aan te sturen." Hij rolde met zijn ogen.

Brendon knikte, 'Het voelt inderdaad ongeveer zo, denk ik dan...' zei hij, net al Jeremtly was hij nog niet volledig van het ader onderwerp af. 'Ik eb ook een fobie, weetje... Je bent niet de enige,je hebtr alleen toevallig heel veel. Misschien heb iker ook wel zo veel, maar heb ik nooit de kans gehad om er achter te komen. Voor het zelfde geld bn ik bang voor palmbomen, ik zeg maar wat. Je hebt gewoon d pech dat je jouw angsten vaak tgenkomt.'

Jeremy keek Brendon vragend aan. "Een Fobie? Care to ezplain?" Nu was hij echt nieuwschierig. Bredon kwam niet over als een fobieuze persoon. Het moest iets zijn dat makkelijk te ontwijken was. Het gesprek had hem afgeleid van hun verstrengelde handen, die nu op het tafeltje tussen hun stoelen in lagen.Io

Brendon beet op zijn lip, 'Nou kijk, ik ben bang voor auto's... Het is heel irritant als ik ergens heen wil... Als ik in een auto zit kan ik niet kijken en moet ik kijharde muziek aanhebben staan via een koptelefoon, anders kan ik er niet tegen... Want kijk, m'n vader en ik zijn op mijn achtste aangereden, hij heeft mij aan de kant kunnen duwen maar hij had zelf te hevige bloedingen en is gestorven...' legde hij met tranen in zijn ogen uit, hij had dit nog nooit met iemand anders dan zijn gezin en de psycholoog besproken, tegen anderen zei hij meestal dat hij snel wagenziek werd en liever omliep dan langs de weg te lopen omdat hij het vreselijk vond wat er met de natuur was gebeurd.

Jeremy gaf Brendon een zacht kneepje in zijn hand. "Jeetje." Hij keek Brendon met een lieve blik aan, maar zonder medelijden. Hij wist hoe kut het was als mensen medelijden met je hadden. Medelijden was nutteloos. Het was irritant. "Jij hebt een echte reden voor je fobie, een traumatische ervaring. Bij mij zijn ze er gewoon altijd al geweesd." Hij glimlachtte lief naar Brednon, om hem een beetje te kalmeren.

NEW

JJ wandelde met en glimlachje de zitruimte in en zocht zijn inmiddels favo stoel op, de stoel waarin Brendon zat toen Jerem hem hier voor het eerst ontmoette. Brennie had hem speciaal gevraagd hier te komen, en hij was zich erg bewust van de datum. Hij zag nu overal koppels die presentjes uitwisselden en stuff. Dat kleine romantische deeltje van zijn hart dat niet overtuigd was dat Brendon niet van hem hield was aan het duimen.

Brendon begon te stressen toen hij Jeremy zag, hij was zo vreselijk zenuwachtig en had de versterket alleen in een druk hoekje kunnen aansluiten, hierdoor zag jeremy hem niet op dit moment, maar dat was niet handig als hij eenmaal zou willen gaan zingen... Gelukkig had hij een vrij lang snoer en stond de versterker vrij hard, hard genoeg blijkbaar want toen hij het eerste akkoord aansloeg gingen de meeste mensen vanzelf aan de kant. Een beetje trillend van de zenuwen stapte hij zo dicht als het snoer hem toeliet naar Jeremy toe en hij begon echt te spelen.

roll down the window
i see nothing but the sun
i know i tried to run last night
but now I'm gonna do it right
your eyes are shining
even though we're still so young
i can tell you baby, honestly
i'd rather have you be with me

i know
you can be my boyfriend
i can be your boyfriend
we can get through anything and everything
i know
we can stay together
get through any weather, yeah
no matter what tomorrow brings

oh, boy
you're the only one inside of my world
i love it when you whisper into my ear
cause baby if you need me
i'll be right here
baby if you need me
i'll be right here

before i met you
i was just two minus one
somehow something wasn't adding up
my world just didn't have enough
i could never leave you
cause no one can compare
i'm sorry for the stupid lies
i promise that we won't divide

it's just too good to be
kept between you and me
let go of everything
that's holding you holding you down
it feels like yesterday
is gone light years away
i'm falling over and over when you're around

i know
you can be my boyfriend
i know
i can be your boyfriend

oh, boy
you're the only one inside of my world
i love it when you whisper into my ear
cause baby if you need me
i'll be right here
baby if you need me
i'll be right here

Zodra Brendon begon te zingen werden Jeremy's ogen zo groot als schoteltjes en bracht hij een klein "o" geluid voort. Iemand sereneerde hem een liefdesliedje. Niet zomaar iemand, maar leuke lieve schattige geweldige Brendon. De jongen die al meer dna een week door zijn hoofd spookte. Toen hij zichzelf weer bij elkaar had geraapt verving hij de verbaasde uitdrukking voor een gelukzalige. Hij was zo extreem GELUKKIG iemand hield van hem. Op een meer-dan-vrienden manier. Daarnaast zong hij ook nog eens een liefdesliedje voor hem, in het openbaar. Zodra Brendon was gestopt met spelen liep, scratch that, rende hij naar Brendon en omhelsde. De emoties waren genoeg om hem te doen vergeten dat hij aanraking vermeed omdat hij bang was in paniek te raken.

Brendon was een beetje uit zijn evenwicht gebracht door de knuffel, dat had hij niet verwacht. AL knuffelde hij Jeremy meteen terug. Dit betekende dat Jeremy hem ook leuk vind, toch? 'Betekent dit dat ik nu een date heb voor het Valentijns feest?' vroeg hij vrolijk, dit was een van de weinige momenten waarop hij zijn gitaar haattte.

Jeremy liet een keetje los zodat hij Brendon aan kon kijken. "Ja natuurlijk, silly." Zei hij gelukzalig voor hij de jongen weer knuffelde. Het was een beetje ongemakkelijk met de gitaar tussen hen in, maar hij knuffelde Brendon, so who cares.

Brendon grinnikte, 'Gewoon voor de zekerheid...' zei hij en hij kuste Jeremy voorzichtig op diens hoofd voor hij een stukje naar achter stapte, zijn gitaar op zijn rug draaide en hem weer knuffelde. Het was perfect zo, dit was wederzijdse liefde. Zo hoorde het te zijn.

Van dat kusje begon Jeremy hevig te blozen. Hij wist dat dat kinderachtig was, maar qua affectie was hij erg ouderwets. Hij zou zichzelf bewaren totaan het huwelijk en stuff. Maarop dit moment ging het om het ikbennognooitopdiemanierdooriemandliefgehad. Hij knuffelde brendon terug toen de gitaar uit de weg was. "We moeten denk ik ophouden voor een leraar of wat dan ook ons ziet en we eeuwig moeten nablijven." Fluisterde hij in het oor van de kleinere jongen.

Brendon knikte, 'ik snap nog steeds niet dat valentijnsdag geen uitzondering is, maar je hebt gelijk.' zei hij en hij nam wat meer afstand van Jeremy, hij merkte nu wel echt dat hij nog nooit iemand echt leuk had gevonden, nu alleen maar hopen dat er niemand op hem af zou stappen en om een date vragen voor het feest, want dat zou moeilijk worden.

Jeremy bleef een van brendons handen vasthouden toen de knuffel werd verbroken."Ik vind het verassend hoe makkelijk ik brn met contact als ik genoeg ben afgeleid." Zei hij met een glimlachje. "Of ht is omdat jij speciaal bent, een van de twee." Hij glimlachtte verliefd naar Brendon. Niet te geloven dat zo'n geweldige jongen HEM leuk vond.

New.
___

Nikki zat met haar benen opgetrokken op een zachtleren fauteuil. In haar handen had ze haar camera. Een rustige glimlach sierde haar gezicht terwijl ze de verschillende foto’s bekeek die ze de afgelopen maand genomen had. Af en toe kon je een zacht lachje horen wanneer een komisch beeld voorbij kwam. Sommige mensen deden echt álles om op de foto te worden genomen.
Het verbaasde haar dat ze veel van de leerlingen op de foto’s maar vaag herkende. Hun gezichten kwamen haar wel bekend voor, maar hoe ze heetten… Gek, want Nikki was op zich wel het sociale type. Als ze iemand tegen kwam zei ze meestal wel ‘hallo’ of maakte ze een kletspraatje als ze daar zin in had. Maar momenteel was er niemand in de zitruimte waar ze tegen kon praten. Dat was ook weleens lekker, de stilte.
Een zucht ontsnapte haar lippen. Haar blik ging van de camera naar het raam naast haar. Sneeuw bedekte het uitzicht nog met een witte, dunne deken en kleine ijsbloemen bedekten de ruit. Het zag er prachtig uit en had daarom al een plekje veroverd in Nikki's fotocollectie.

Plotseling klonk een geluid achter haar, wat Nikki gelijk uit gedachten bracht en haar half deed om kijken. Was daar iemand?

' Ik zei net toch nee.!' Zei Coco geïrriteerd terwijl hij met grote passen de kamer binnenliep. De oudere jongen die achter hem aan kwam lopen stamelde met een verbaasde blik:' Maar.. maar we hadden toch..' Verder kon hij niet veel zeggen, want Coco draaide zich om en stapte naar de ander toe. 'Het was leuk, voor één keer, maar ik heb wel wat beters te doen dan een relatie te onderhouden. En ga nu alsjeblieft weg.' Zei hij doordringend en op een bitchy toon. De jongen keek erg gekwetst, maar draaide zich uiteindelijk om en liep snel de kamer weer uit. Coco zuchtte en liet zich in één van de stoelen vallen met gesloten ogen. Hij haatte het als die jongens meteen dachten dat ze na één nacht al wat met elkaar hadden. Nadat hij zijn ogen weer geopend had, zag hij het meisje pas zitten en glimlachte licht naar haar. 'Sorry voor dat, jongens kunnen soms zó irritant zijn.'

Nikki draaide zich helemaal naar de deur toe toen twee jongens de kamer in kwam denderen. Verbaasd trok ze een wenkbrauw op. Normaal was ze echt niet iemand die anderen afluisterde, dat vond ze onbeleefd, maar de jongens spraken zo luid en duidelijk dat ze automatisch opving wat ze zeiden. In eerste instantie had Nikki niet helemaal in de gaten waar het over ging, maar naarmate vooral de ene jongen meer zei, werd ze steeds wijzer. Opgeschrikt en stiekem best wel nieuwsgierig tegelijk richtte ze haar blik maar weer op de camera voor ze een verkeerde reactie bij de anderen opriep.
Pas toen één van de jongens was vertrokken en de ander in een stoel vlakbij de hare ging zitten, besloot Nikki op te kijken. Ze beantwoordde de glimlach die haar geschonken werd met één van haarzelf. Het stond in contrast met haar nog ietwat verbaasde blik.
“Sorry voor dat, jongens kunnen soms zó irritant zijn.” zei de jongen, waar Nikki even mee smeulend om moest grinniken. “Oh vertel mij wat.” Lispelde ze met iets geheimzinnigs in haar stem terwijl ze een stukje voorover boog. “Een jongen heeft me eens voor een maand ‘gestalkt’ terwijl ik hem afgewezen had.” Ze rolde even overdreven met haar ogen en streek het speelse plukje haar voor haar linkeroog weer achter haar oor. “Soms moet je gewoon hard zijn om echt bij ze over te komen, maar daar komen ze wel weer overheen.” Voegde ze er schouderophalend aan toe waarna ze weer achterover leunde en de jongen glimlachend aan keek. “Ik ben Nikki trouwens.” stelde ze zich maar gelijk voor. Ergens vond ze het wel grappig dat ze zo over jongens praatte terwijl haar gesprekspartner ook iemand van dat geslacht was. Maar aan de andere kant leek hij haar iemand die eveneens veel vrouwelijke eigenschappen had, dus sprak ze tegen hem zoals ze tegen andere meisjes deed.

Coco grijnsde en knikte heftig met zijn hoofd, waardoor zijn haar uit model zakte. Snel streek hij het weer goed om vervolgens zijn benen die gehuld waren in een babyblauwe skinny op te trekken. ' Uch ik hoop maar dat Julian dat niet bij mij gaat doen.' Zei hij met een vertrokken gezicht. ' Ik bedoel het niet verkeerd, hij is wel een lieve jongen, maar met mij een serieuze relatie aangaan is onmogelijk.' Coco grinnikte even om zichzelf. Het was waar, de enige relaties die hij had, duurden niet langer dan een maand en gemiddeld ongeveer 2 weken. Nee, dat was niet iets wat je bij hem moest gaan zoeken. De meesten wisten dat ook wel, alleen sommigen probeerden het toch nog.
' Coco' Stelde hij zichzelf met een glimlach voor, waarbij hij de hand uit de mouw van zijn felroze sweater haalde om die naar haar uit te steken. Nu hij haar eens goed bekeek, zag hij wel dat ze een mooi meisje was. ' Ik snap die jongen ergens wel hoor, als ik niet zo gay als wat geweest zou zijn, zou ik het ook wel weten.' Zei hij grijnzend met een speelse knipoog erachteraan.

Nikki keek glimlachend naar de jongen die zich voorstelde als Coco. Op de één of andere manier paste die naam gewoon perfect bij hem. Ze knikte “Aangenaam.” en luisterde geïnteresseerd naar zijn verhaal over relaties: 'Ik bedoel het niet verkeerd, hij is wel een lieve jongen, maar met mij een serieuze relatie aangaan is onmogelijk.' hoorde ze Coco zeggen, waardoor Nikki iets overeind kwam. “Oh?” zei ze terwijl haar glimlach plaats maakte voor een speelse grijns. “Dus je bent er zo één…” concludeerde ze voor zichzelf. Het klonk allerminst spottend, eerder humoristisch. Soepel ging Nikki in kleermakerszit zitten en boog weer iets voorover. “Ik ben juist echt een zwijmel…” sprak ze overdreven zwoel waarbij haar donkere wenkbrauwen even wiebelde. “Ik ben er gek op als een jongen echt helemaal voor mij gaat en romantische dingen doet om mijn hart te veroveren.” Lachend sloeg Nikki haar handen ineen en fakete dat ze voor een moment wegdroomde. Hierna richtte ze haar blik weer op Coco. “Dus ik ben eerder zo’n kneus die een lange tijd aan iemand blijft plakken.” Opperde ze schouderophalend.
' Ik snap die jongen ergens wel hoor, als ik niet zo gay als wat geweest zou zijn, zou ik het ook wel weten.' zei Coco ineens grijnzend met een speelse knipoog erachteraan.
Hierdoor schoot Nikki even in de lach, waarna ze weer een serieuzere uitdrukking kreeg die tegelijkertijd iets uitdagends had. “Dank je. Mmm, nu snap ik waarom jij al die jongens zou kan laten zwijmelen.” Zoals hij eerder bij haar had gedaan (als meisje wist je dat gewoon), liet Nikki nu ook haar ogen aandachtig over Coco heenglijden, van top tot teen. Hij zag er goed uit, was niet terughoudend met de complimentjes en had een goed gevoel voor humor… Ja, ze zag wel in waarom hij jongens zo om zijn vinger kon winden en ze mocht hem eigenlijk nu al. Het meeste hield ze ervan als mensen haar aan het lachen konden maken. “Spijtig.” fluisterde Nikki zacht nu haar ogen weer in die van Coco hingen. “Als jij niet zo gay als wat was geweest, had ik misschien ook wel iets geprobeerd.” voegde ze er een uitleg aan toe. Het was een grapje, waar toch wel iets van waarheid in schuilde. Nu ze zeker wist dat er geen seksuele spanning tussen haar en Coco kon komen, legde Nikki haar spontaniteit nog minder remmingen op dan normaal. Ze schatte in dat hij haar dan ook nog wel aankon.
Ineens kreeg ze een idee. Zelf al enthousiast met het idee leunde Nikki iets naar achter en pakte haar camera steviger vast. “Nu we toch zo vurig bezig zijn, loverboy,” sprak ze grijnzend en kalm, “wil ik je iets vragen.” In haar ogen verscheen een lichte twinkeling en haar gezicht stond geamuseerd. “Ik moet namelijk voor één of ander amateurblad foto’s nemen van random mensen met modellenpotentie.” Bevestigend hield ze haar camera omhoog. “Zou ik misschien een paar foto’s van jou mogen nemen? Ik beloof je dat ik alleen de beste foto’s zal bewaren.” Naarmate ze verder nadacht over het idee, werd Nikki alleen maar enthousiaster. In gedachten had ze al een aantal plannetjes met Coco’s modellenlichaam (dit viel niet te ontkennen) en gezicht. “Dus…wat denk je ervan?” vroeg Nikki die opgewekt nog iets meer overeind kwam en Coco recht aan keek.

Coco grinnikte en streek weer eens door zijn haar. ‘Zo erg ben ik nou ook weer niet.’ Zei hij quasi-beledigd. ‘Het is ook wel lief als een jongen dat doet en vaak wijs ik ze dan ook niet af, maar het is zo jammer dat ik ze na een paar weken weer moet kwetsen, omdat er dan een andere jongen is die hetzelfde doet.’ Vervolgde hij schouderophalend met een grijns. Het was natuurlijk een grapje, maar het was hem wel eens gebeurd en toen had hij het met zijn vriendje uitgemaakt om de volgende dag op de ander zijn versierpogingen in te gaan. Nee, Coco ging niet vreemd, zoals je misschien zou verwachten, dat vond hij maar sneu. ‘ En ik vind je geen kneus hoor, ik vind het altijd wel schattig als meisjes dat hebben.’ Hij glimlachte even liefjes naar Nikki bij de woorden. Ach iemand moest toch de romantiek in stand houden, aangezien hij het niet was. Misschien ooit nog eens, maar zeker niet nu. Sowieso, hier op school hadden ze het niet zo op intimiteit in het openbaar, laat staan dat het twee jongens waren. Coco vond het maar ouderwets en vooral heel erg onnodig. Zijn ondertussen vertrokken gezicht bij die gedachten, klaarde steeds meer op terwijl hij naar haar aanbod luisterde. ‘Echt?!’ Zei hij verbaasd, maar ook op een erg vrouwelijke enthousiaste toon. ‘ Dat lijkt me echt leuk! Ben je een professioneel fotografe ofzo dat je zoiets mag doen?’ Zei hij met opgetrokken wenkbrauw terwijl hij zich wat meer naar haar toe boog.

Nikki luisterde geïnteresseerd bij Coco’s uitleg dat hij ook wel van een beetje romantiek hield en dat hij haar geen kneus vond, gelukkig.
Ze grinnikte toen Coco zo enthousiast reageerde bij haar voorstel. Eigenlijk kende ze niet heel veel homofiele jongens, dus dit redelijk vrouwelijke, spontante gedrag was echt een verademing. Nikki herkende zichzelf er haast een beetje in.
Bij zijn vraag knikte ze en schonk hem een lieflijke glimlachje. “Zoiets ja.” antwoordde ze opwekt. “Op school neem ik bijvoorbeeld de foto’s voor de schoolkrant of in opdracht van leerlingen zelf. Maar ongeveer een jaar geleden ben ik naar een soort bijeenkomst geweest van nieuwe fashion- en jeugdmagazines om mijn werk te laten zien.” Gelijk dacht Nikki weer terug aan die leuke dag. “Meerdere bladen waren wel geïnteresseerd in mijn werk en uiteindelijk heb ik een deal gemaakt met één amateurblad die ik het meest bij mijn fotografiestijl vond passen.” Automatisch boog ze ook iets naar Coco toe toen hij dat ook deed. “En nu krijg ik regelmatig opdrachten of verzoekjes. Dit keer is het dus random mensen met modellenpotentie fotograferen.” Haar glimlach verbreedde iets. “Het is echt heerlijk om van mijn hobby, mijn werk te maken, een soort van dan.” Hierna stond Nikki op, met haar camera al in de aanslag. Haar blik was nog steeds op Coco gericht. “Zoals ik hoorde vind je het dus goed als ik je fotografeer?” Langzaam veranderde haar glimlach in een speelse grijns. “Oké, laat me dan maar eens een goede pose zien, hier en nu.” Aangezien het blad niet echt specifieke details had gegeven over hoe de foto’s ongeveer moesten zijn, zag Nikki haar kans om zelf wat te improviseren met Coco’s hulp. Daarom had ze ook voor dit magazine gekozen; het liefst had ze zoveel mogelijk vrijheid als het op fotografie aankwam.
Zonder verder enige aanwijzingen te geven, haalde Nikki een uitschuifbare camerastandaard uit haar tas, zette deze op ongeveer anderhalve meter van Coco’s stoel neer en klikte haar camera daarop vast. “Zo, ik ben klaar. Nu is het jouw beurt!” sprak ze lachend, maar toch op serieuze toon. Haar ogen schitterden van genot, dat had ze altijd als ze met haar hobby bezig was. Afwachtend keek Nikki Coco aan, benieuwd wat dit interessante personage zou gaan doen.

' Oh ik ben zo jaloers op jou. Het lijkt me echt geweldig om zoiets te doen, van je hobby je werk maken zegmaar.' Zei hij op overdreven toon. ' Ik heb alleen niet echt een hobby waarmee ik dat kan, misschien model, als jij toch al vindt dat ik modellenpotentie heb.' Hij grijnsde en sloeg met arrogant gebaar zijn denkbeeldige haar naar achter, waarna hij in de lach schoot. Hij was dan wel zelfverzekerd, Coco was ook weer geen arrogante bitch, nee die kon hij juist niet uitstaan. Meisjes hoorde lief te zijn, al mochten ze natuurlijk wel eens wat bitchy opmerkingen maken, maar als je een arrogante trut was, kwam je bij Coco niet naar binnen. ' Of anders misschien wat met mode, maar klinkt dat niet wat te cliché, een homo die in de modebranche werkt?' Vervolgde hij met een nadenkend gezicht.
Hij schrok toen Nikki zei dat hij hier en nu moest gaan poseren. ' Maar ik kan toch niet in deze kleren op de foto.' Zei hij lichtelijk paniekerig. De roze sweater was verre van het mooiste wat hij in de kast had hangen, maar met de kou buiten had het hem toch slim geleken om iets warms aan te trekken. Dat het hem eigenlijk ook wel om zijn haar ging, waarvan hij niet wist of het wel goed genoeg zat, zei hij er niet bij. Hij keek alleen maar wat banging van Nikki naar de camera en weer terug.

Nikki keek met een klein glimlachje naar Coco terwijl hij praatte. Hij had een manier van doen en spreken die haar wel beviel. Hij leek haar iemand waar je goede vrienden mee kon worden en die je echt kon helpen als je in de put zat.
Bij zijn arrogante gebaar schoot Nikki even in de lach. Ze zag wel dat Coco het niet zo meende.
“Hm, een homo en de modebranche hoor je vaker ja, maar dan is het nog niet cliché.” Opperde Nikki vervolgens terwijl ze voorzichtig op de camerastandaard leunde. “Homofiele mannen hebben gewoon smaak!” ging ze verder met een schuin hoofd en een lieflijk glimlachje.
Ze wachtte geduldig tot Coco uitgeraasd was. Deels had ze zijn reactie wel verwacht, want arrogant was hij niet, maar gezond ijdel wel. “Kalm.” zei ze uiteindelijk tegen hem en grinnikte. “Het is juist de bedoeling dat ik mensen fotografeer die niet ‘bewerkt’ zijn. Ik zoek geen barbiepoppen of bodybuilders. Jou, hier in deze kleren,” ze grijnsde kort. “en met dit haar, is perfect.” Nikki klikte de camera al aan en begon alvast het één ander goed te stellen qua kleur en licht. “Vertrouw me: ik zou geen foto’s van je nemen, als ik wist dat je er niet op je voordeligst opkwam. Oké?” stelde Nikki Coco ondertussen gerust waarbij haar mondhoeken voorzichtig nog iets verder omhoog krulden. Deze woorden waren tegelijkertijd een soort test of Coco bereidt was haar te vertrouwen. Nikki zou daarom ook niks ondernemen, zonder zijn toestemming. “Dus…mag ik beginnen?” vroeg ze op gedempte toon, een toon waarmee ze vroeger altijd haar zusje rustig maakte als ze van streek was. Hopelijk was Nikki het nog niet verleerd. Een tedere uitdrukking verscheen op haar gezicht bij de herinnering aan haar zusje. De bekende pijn in haar borst vond opnieuw zijn weg terug. Altijd als ze aan Sezé dacht, werd Nikki een beetje verdrietig, maar ook warm vanbinnen. Ze mistte haar en het idee dat dat andersom ook zo was waarschijnlijk, kon haar af en toe zelfs teveel worden.
Gelijk probeerde Nikki weer afleiding te zoeken door Coco afwachtend aan te kijken. Ze moest zich wel op haar werk blijven concentreren natuurlijk en aan een jankende fotografe had niemand iets..

Coco luisterde twijfelachtig naar haar woorden. Normaal zou hij het helemaal niet erg vinden om op de foto te gaan, nee normaal ging hij juist graag op de foto, hij had ook een hele serie foto's van zichzelf. Dat was voor de lol, maar nu hij wist dat het mogelijk voor een blad was, was het toch anders. Maar het klonk alsof Nikki wist wat ze deed en haar stem had een erg kalmerend effect. Dus uiteindelijk knikte hij en zei, ook al klonk het nog wat twijfelachtig:' Oké...' Hij ging wat verzitten waarbij hij zijn benen over de zijleuning van de bank legde en zo nonchalant mogelijk achterover tegen de andere leuning hing. 'Maar ik wil aan het einde de foto's wel zien en je moet me ook wel wat helpen hoor.' Zei hij beslist maar toch ook wat ongemakkelijk in deze pose. Daarom probeerde hij wat meer te concentreren op ontspannen, waarbij hij zijn hoofd ook achterover liet hangen en daarbij zijn eigen sloot.