De zitruimte

Het is niets meer dan een ruimte waar je kan zitten. Het is niet echt groot en gevuld met een verzameling stoelrn van de meest uiteenlopende soorten lekkere stoelen. Het is een oudere ruimte. Het is fijn om hier in je vrijetijd te lezen of huiswerk te maken door de rustige en relaxde sfeer van de ruimte.

Brendon nam twee stoelen in beslag: een voor hem zelf en een voor zijn voeten, het waren danwel de laatste twee stoelen, maar iedereen die een beetje lef had zou hem gewoon vragen zijn voeten weg te doen, dan d hij meteen een gesprekspartner, hopelijk. Hij verveelde zich dood, het was zaterdg en hij staarde dus naar het scherm van zijn Iphone in afwachting op een sms van zijn oude vriend Nick, die het vreselijk irritant vond dt hoj maar twee dagen per week beshikbaarwas.

Jeremy was aan het video chatten met Dorian aka DJ. Hij hield het ding vast met een zwarte vingerloxe handschoen terwijl de andere hand, in een vergelijkba1e hndschoen gekleed, soort van zwaaide naar brendon. "Mag ik deze stoel?" Vroeg hij vriendelijk, gebarend naar de jongen zijn huidige voetensteuntje. De persoon op het scherm viel lachend in met een. "Yo dude of vrouwelijke-dude, die ik niet kan zien omdat JJ zijn camera niet op je richt, geef mijn maatje een stoel, kay?"

Brendon keek op van zijn mobiel toen net zijn smstoon klonk, hij grinnikte, hij mocht de jongen aan de andere kant van de lijn nu al, het zelfde gold voor de jongen die om de stoel vroeg, hij zag er niet aleen erg leuk uit, hij was ook nog eens beleefd. 'Natuurlijk!' zei hij en hij haalde zijn voeten van de stoel tegenover hem, om deze nog even af te kloppen voor hij recht ging zitten. 'Dude, deze mannelijke dude heeft je maatje zijn geliefde voetensteun afgestaan, blij?'

Dj lachtte. "Tuurlijk dude." Jeremy glimlachtte en ging in de stoel zitten, zijn benen opgetrokken om te voorkomen dat iemand ze zou aanraken. Toen hij lekker zat gingen hij en DJ op rap tempo verder met hun gesprek. Het was gehusseld, maar ze vertelden elkaar over hun leven, hadden het kort over de staat van hun fobien en toen werd het gesprek afgerond met een tot volgendeweek. Jeremy glimlachtte en sloot zijn iPad af, en legde hem op een bijzettafeltje. "Ik ben Jeremy, al noemd Dorian, aka DJ me JJ." Zij hij met een vriendelijke glimlach. Zijn handen bleven echter op schoot liggen. De gebruikelijke uitgestoken hand was geheel afwezig en vervanden.voor twee gehandschoende handen die gevouwen op zijn schoot lagen.

Brendon keek pas na een tijdje op van zijn mobiel, toeb hij merkte dt niemand reageerde en dat het de stem van de jongn tegenover hem was, dit moest wel tegn hem bedoeld zijn. Hij glimlaxhte, 'Aangenaam Jeremy, ik ben Brendon, met een e... Dat is heel nutteloos om te zeggen maar ik wordt gek van mensn die het met een a shrijven.' zei hij en hij trok zijn benen op om vervolgens op zijn voeten te gaan zitten, iets wat een paar secondn er comfortabel zat, maar daarna pijn ginge en.

Jeremy glimlachtte. "Hallo Brendonmeteene, aangenaam kennis te maken." Zei hij vrolijk. Hij ging met een hand door zijn bruuine lokken. "Zit dat überhaupt lekker?" Vroeg hij toen hij zag hoe brennie was gaan zitten. Het zag er niet bepaald comfortabel uit. Hij keek nu pas goed naar de andere jongen. Ze verschilden., nogal. Het waren vooral de piercings die die vibe afgaven.

Brendon keek even verward voor hij doorhad waar JJ het over had, 'Oh, voor vijf seconden zit ik erg lekker ja, daarna begint het pijn te doen, al blijf ik meestal gewoon zitten, iets waar ik spijt van krijg als ik mort gaan lopen.' legde hij glimlahend uit en hij ging even met zijn vinger langs het eeuwige korstje van zijn lip, hij bleef dat ding open bijten of krabben.

Jeremy lachtte vriendelijk. "Ik ken het. Als ik te lang voorovergebogen heb gezeten achter een computer doet mijn hele rug pijn bij beweging." Zei hij begrijpend. Hij was nogal een tech geek en zat dus veel achter computers, in zover dat mogelijk was op deze school.
Leve het vak techniek waar ze veel vrije ruimte kregen en hij dus ALTIJD wat deed met robotica. Hij en elektrische systemen hielden van elkaar. Deels omdat hij nu eenmaal een affiniteit had met elektriciteit. Zijn fobie voor donder beperkte hem in het gebruik, bliksem schuwde hij, maar kleine flitsjes vond hij enorm leuk, en het verplaatsen van ladingen ook. Hij kon gewoon heel simpel testen of een lampje of draadje het nog deed of niet.

Brendon zat in een grote, bruine stoel op de nagel vaan zijn duim te bijten, hij verveelde zich dood, dat was zeker. Maar o.dertussen zijn niets doen was hij wel nutig aan het nadenken: Hoe kon hij Jeremy van zijn fobjeen afhelpen?

-
Ik ga slapen... Denk ik, als ik niet kan slapen kom ik terug xd

Jeremy was opzoek naar iets of iemand om zijb tijd mee te verdoen, want hij verveelde zich kapot. Toen hij Brendon zag verscheen een grote grijns op zij gezicht em liep hij naar de stoel naast die van brendon. "Hoi Brennie." Zei hij plagend terwijl hij neerploftte. Hij begon haast onmiddelijk te frutselen aan een los draadje van zijn zwarte vingerloze handschoenen.

Truste, ik ga jebrennie maken in sims

Brendon's hand schoot meteen weg bij zijn mond toen hij de egroeting hoorde. 'Heey, JerJer, ik dacht net aan je...' zei hij en hij haalde het stukje nagel wat nogin zijn mond zat weg. Hij grijnsdar schaapachtig naar de handschoenen, ze maakten Jeremy zo mogelijk nog schattiger.

Jeremy glimlachtte vrolijk. Die woorden maakten dat hij zich warm voelde vanbinnen. Hij had door daf hij soortvan een beetje misschien verliefd was op Brendon. Dat was iets dat hem afschuwelijk beangstigde. Bjj relatied kwamen dingen als handjesvasthouden, knuffels en kussrn. Allemaal dingen die hem angst aanjoegen. Daarnaast was het verwarrend, hij was verliefd op een jongen, hij had zich altijd tot de groep 'vraagtekens' gerekend, maar nu was Brendon er. hij was eem soort van brendonseksueel. Daarnaast had hij geen flauw idee of Brendon djit gelukzalige gevoel deelde, sterkernof, hon bad veen idee of Brendon überhaupt geïnteresrer ws in.jongens.

Brendon grijnsde schaapachtig terug, hij gaf toe, hij was verliefd op Jeremy.... En niet zoals hij eerder 'verliefd' dacht te zijn geweest, nee, dit was echt. Niet alleen omdat het voor de ander echt was. Nu wist hij hoe het volde voor de mensen waarmee hij gedate had als ze merkte dta het niet wederzijds was, want hij dacht niet dat iemand als Jeremy op hem zou kunnen vallen. Daar kwamen ook nog eens diens fobieen bij, een relatie had een heleboel contact aan zich hangen, hij durfde te wedden dat Jeremy niet eens kon nadenken over verliefd zijn op iemand als je deze niet kon aanraken. 'Mag... Mag ik je hand weer vasthouden?' vroeg hij bijna onhoorbaar en helemaal rood.

Jeremy begon meteen te blozen toen Brendon dat vroeg. Hij knikte en keek een beetje twijfelachtig naar Brendons handen voor hij de zijnen in tarzan-en-jane-stijl tegenaan legde. (Eerste film, als ze elkaar voor t eerst ontmoeten, als je hem niet snapt ben je de grootste n00b die ik ken.) Nu droeg hij vingerloze handschoenen, en dat was vreemd. Hij voelde Brendons vingers nu echt. Tuurlijk hij vond dit eng, en zijn handen trilden, maar aan de andere kant wilde hij dit doen, hij wilde zijn grens een beetje verleggen.

Brendon glimlachte naar hun handen, dit moest wel een van de mooiste aanrakingen in zijn leven zijn, al merkte hij wel hoe moeilijk Jeremy het vond. Heel voorzichtig legde hij zijn andere hand op de rug van die van Jeremy, bedoelt om wat meer steun te geven, al raakte hij alleen de handschoen. 'Als je het te veel vind, moet je het zeggen... Maar ik wil je helpen....'

Jeremy glimlachtte verlegen naar Brendon, dat blosje nog steeds op zijn wangen. Hij vervlocht zijn vingers met die van Brendon. ""Het is aan de enge kant eng, alsof je met je tenen over de rand van een afgrond staat, en aan de andere kant wel aangenaam. De gedachte dat iemand die ik vertrouw me vasthoud maakt de afgrond minder eng." Hij glimalchtte. Zijn hart klopte als een bezetene, al wist hij neit of dat door de aanraking of door Brendon zelf kwam.

Brendon glimlahte, 'Als je maar weet dat ik je nooit van die afgrond af laat vallen, zelfs niet als ik zelf moet springen om je te redden.' zei hij naar waarheid en hij werd nog een tintje roder, god wat wilde hij Jeremy graag kussen op dit moment. Maar er zaten twe muren van feiten inde weg: 1) Jeremy zou dit heel eng vinden en 2) als jeremy niet ook verliefd was op hem zou hij hun vriendschap doorde plee spoelen.

Jeremy lachtteHij haalde Brendons andere hand van de zijne om zijn vibgers ook daarmer te verstrengelen. "Het is eng, maar meer achtbaan-bungeejump-parachutespring eng, als je begrijpt wat ik bedoel." Toen brendon zijn opmerking maakte moest Jeremy ook hevig blozen. Damn hij vond Brendon leuk. "Maar om een ander onderwerp aan te snijden, ik weet dat je brendon heet, maar verder niets." Hij glimlachtte. "Dus, waar kom je vandaan?" Vroeg hij.nieuwschierig.

Brendon glimlachte, hij snapte precies wat Jeremy bedoelde. 'Aangezien je vast al gehoord hebt dat ik uit England kom,' begon hij ginnikend, 'Neem ik aan dt jewelke stad bedoelt, ik ben in Londen geboren en heb daar sindsdien gewoont, het was daarom in het egin best vreemd voor me om hier te komen, aangezien dit nou niet epaald d grote stad is.'

Jeremy knikte. Dat super lieve accent had hij al lang opgemerkt. "Als ik niet doodsbang was voor de oceaan zou ik je kubnen zeggen wat ik van lindon vind, maar.tot dan is die stad een mysterie voor me. Ik kom uit het zuiden van de USA, alheb ik een groot deel van de tijd op een prive school.in minnesota gespendeerd." Hij glimlachtte naar Brendon. "Lievelings eten, dier en kleur?" Vroeg hij, mog steeds nieuwschierig.

Brendon glimlachte, 'He is op zich wel mooi, maar na een tijdje en je et er beu. En ik ben nog nooit verder dan Malory geweest als jet om de VS gaat, dus ik kan niet oordelen over enig ander deel, laat staat minnadinges.' zei hij en hij grinnikte, 'Seriously? Okee dan... Eten zeker fish 'n chips, kleur... Ik denk rood... Misschien groen? Enn dier... Geen idee... Nooit echt ove na gedacht... Een vogel, dat sowieso... Een zangvogel.' dacht hij hardop, 'Jij?'

Jeremy glimlachtte, dat klonk wel als Brennie. Zelf dacht hij even na. "Mijn favo eten is pizza,salami, mijn lievelingskleur is blauw en ik houd niet van dieren, maar robots zijn mijn lievelingsdieren, en anders zijn miereneters wel chill, die eten al die lieze krioelbeesten." De gedachtte aan insecten maakte dat zijn gezicht vertrok. "Famillie?" Vroeg hij simpelweg.

Brendon's glimlach verdween bij die vraag, zijn vader was nu al tien jaar dood en Jeremy had het niet kunnen weten, maar het lag erg gevoelig bij hem. Ik heb twee zusjes: Rose en Jade. Het is een tweeling, ze zijn thuis bij mijn moeder, Sarah...' zei hij en hij slikte, normaal zou nu de naam van zijn vader komen, maardat kon hij niet. 'Hoe zit het met jouw familie? En robots he... Maak je die zelf?'vroeg hij om van onderwerp te veranderen.

Jeremy wilde graag doorvragen omdat hij meer over Brendon wilde weten, Maar zels een aap met een bord voor zijn kop kon zietvdat het een ongemakkelijk onderwerp was, dus hij hield zijn mond. Toen Brendon het hem vroeg glimlachtte hij. "Mijn ouders geten Angela en Andrew, en ik heb een jonger briertje Joey. Ik ben soort van het lelije eendje. Ik en mijb ouders zijn unaniem tot de conclusie gekomen dat ik nooit de zoon zal zijn die ze wilden. Daar hebben ze Joey voor. Emotioneel zijn we niet zo sterk, maar dat geeft niet, het zij. Niet echt aardige mensen of zo. En ja ik maak mijn robots zelf, ik vind het geweldig om.coputerprogrammas te schrijven." Hij glimlachtte. "Wat zijn jouw hobbys?"