Het grasveldje.

Jeremy trok zijn knieen naar zich toe en legde zijn hoofd ertegenaan. Trnaen stroomden over zijn wangen en zijn adem schokte, maar hij maakte geen geluid. Als hij een ding had geleerd van alle paniekaanvallen in de laatste 13jaar was het stil huilen. Na een paar minuten kreeg hij zichzelf weer kalm. Hij slikte een keer. "Sorry dat ik zo ontplofte." zei hij met een klein stemmetje. "Ik heb Aphefobie, angst voor aanraking, vandaar de handschoenen en zo." Zei hij even zacht. Hij keek niet op. Hij bleef zo gesloten zitten. "Het ging zo veel beter de laatste tijd, en nu ben ik een wrak, alweer." Een humorloos lachje ontsnapte aan zijn lippen, inmiddels was hij meer tegen zichzelf aan het praten dan tegen Coco. "Ik zal DJ zo wel bellen of zo. Het kan me geen fuck schelen dat hij nu in de les zit, ik heb mijn andere lifeline nodig." Dat was echt helemaal tegen zichzelf. Brendon was een van zijn ankers geworden. Een van de weinige mensen die hij vertrouwde, die hem tot op zekere hoogte konden aanraken zonder paniekaanval. Brendon had hem laten vallen, en nu was hij nog hulpelozer als eerst. Hij had nu nog maar een van zijn twee ankers over. DJ. Zijn beste vriend die ergens up north zat. Een jongen die ook geplaagd werd door zoveel fobieen, iets waar ze gezellig over konden babelen tijdens het gamen. Als ze een game vonden die hun gezamelijke verzameling fobieen aankon.

Coco luisterde stil naar Jeremy's verhaal. Het maakte dat zijn afgunst tegen de jongen wegebde en zowaar plaatsmaakte voor medelijden. Aan het einde stond hij daar maar een beetje besluiteloos te kijken. Uiteindelijk hurkte hij naast Jeremy, al was het dan een aardig stuk bij hem vandaan. 'Het spijt me, ik wist het niet...' Zei hij zacht waarbij nog steeds de besluiteloosheid door zijn stem klonk. Was het niet heel erg dwars dat hij nu opeens medelijden kreeg met Jeremy, terwijl hij hem net nog wilde een lesje wilde leren. 'Het spijt me ook van jeweetwel... ik wist niet dat hij jou had.' Vervolgde hij toch nog en beet op zijn lip.

Jeremy draaide zijn gezicht opzij, zijn bril stond nu scheef op zijn neus en zijn ogen waren een beetje rood. Aan zijn opgetrokken schouders en krampachtige handen was te zien dat de aanval nog niet helemaal over was. "T is okee, je kon het niet weten, hier weten aleen de leraren, Brendon en sommige leerlingen het. " Bij de opmerking van Brendon schudde hij zijn hoofd. "Dat is niet jouw schuld, als ik normaal was zou Brendon waarschijnlijk niet zo ver zijn gegaan om met een ander wat te doen."
----------
Kim en ik zijn tot een conclusie gekomen:
Jeremy♥Brendon
Jeremy♦DJ
Jeremy♣Coco♣Brendon
Jeremy♠ (?)

Ook al zou Coco best de opmerking dat Brendon uiteindelijk toch wel naar Coco zou zijn gekomen, naar Jeremy willen slingeren, hij hield wijselijk zijn mond, iets wat nog best knap was voor hem. Hij knikte alleen even. Hij ging nou ook weer niet zeggen dat wat Jeremy zei helemaal niet waar was en dat hij er niks aan kon doen. 'Ach uiteindelijk komt alles wel goed, ook voor jou, dat geloof ik tenminste.' Zei hij met een vage glimlach waarbij hij even met zijn ogen rolde om zijn eigen best wel naïviteit.

~NEW~

Willow huppelde zo ongeveer naar het grasveldje in een luchtigzittend groen bloesje en een vale ruim zittende spijkerbroek. Onder haar arm had ze een gebloktplaid en onder de andere arm een boek. Ze was nog nooit zo gelukkig geweest, en nu de zon dapper scheen wilde ze iedere kans grijpen om buiten te genieten van haar leven. Ze spreidde haar plaid uit op een plekje dat prachtig omringd werd door witte bloementjes. Ze zuchte gelukzalig en plofte op haar plaid neer en opende het boek op de bladzijde waar ze gebleven was.

Coco slofte over het gras met zijn blik op de verte gericht. De grijze muts (ava) zat zo, zodat het voor een groot deel zijn warrige haar bedekte. Hij was zo verward geweest vanmorgen dat hij zijn dagelijkse ritueel ook helemaal door de war had gehaald en ook zijn kleding sprak dat uit, tenminste als je Coco kende. De lichte skinny met scheuren met daarboven een roze shirt met opschrift haalde lang niet Coco's normale modebeeld. Hij was dan ook wel ergens anders met zijn hoofd geweest, nu eigenlijk nog steeds. Ging hij nou echt vreemd, iets wat hij zichzelf beloofd had nooit te doen? Het was ook zo verwarrend, hij had met Brendon iets gekregen tijdens het familieweekend, maar eigenlijk zagen ze elkaar nog steeds niet heel veel buiten het bed. En hij date met Ryan, al hadden ze eigenlijk wel zo goed als een relatie. Coco zou echt iets beter moeten gaan opletten, want voor de tweede keer in niet zo'n lange tijd struikelde hij over een paar benen, maar kwam deze keer wel op zijn knieën terecht, al was dat nou ook niet zonder pijn en de tranen schoten hem dan ook in zijn ogen.

Willow was echter zo verdiept in haar boek, dat ze niet merkte dat er iemand aan kwam, en dan nog zou ze dat niet perse hoeven merken aangezien die gene toch langs haar heen zou lopen, maar dat bleek niet het geval want ineens struikelde er iets, of iemand over haar benen. Verschrikt en met een klein gilletje kwam ze omhoog en zag een jongen op de grond op zijn knieën zitten. "O... uhm, gaat het?" vroeg ze met een stem die nog trilde van de schrik. Ze boog zich naar de jongen toe en keek naar de tranen die de jongen in de ogen stonden. Ze zocht even in haar zakken en haalde er een pakje tissue's uit, en gaf er een aan de jongen, "Hier.." zei ze bezorgd en keek met een vriendelijke glimlach naar de jongen.

Coco moest moeite doen om de tranen te stoppen, maar verbeet zich uiteindelijk. Het was toch belachelijk dat hij bijna moest huilen om die stomme problemen. Bij de stem van het meisje keek hij op en knikte kort. 'Dankje.' Zei hij zacht met een ietwat schorre stom terwijl hij de tissue aanpakte. Rustig liet hij zich achterover zakken tot hij op het gras zat en drukte de doekje even tegen zijn ogen aan. Daarna keek hij naar zijn knieën om te zien wat de schade was. Bij de ene knie had zijn broek ervoor gezeten, dus daar zat een verkleurde plek, maar op zijn andere knie had natuurlijk het gat in zijn broek precies gezeten en daar zat dan ook een schaafwond. Coco's gezicht vertrok en drukte de tissue ertegenaan, wat alleen maar meer pijn deed, waardoor hij hem snel weer wegtrok. Met zijn tanden op elkaar geklemd en nog steeds tranen in zijn ogen, zat hij er maar wat ongelukkig bij.

Ze streek even kort over zijn schouder, "Moet ik anders even met je mee naar de verpleegster?" vroeg ze hem nog steeds bezorgd, de jongen leek veel pijn te hebben en leek zo te zien ook niet echt helende krachten te bezitten. "Sorry maar ik heb geen helende krachten, daarvoor zou je bij mijn vriend moeten zijn..." mompelde ze zacht en legde medeleven haar hand op zijn schouder. Ze keek de jongen met grote ogen aan die alleen maar vriendelijkheid en bezorgdheid uitstraalden. "uhmm.." mompelde ze even kort, ze wist het eigenlijk niet zo goed, ze was nooit goed in contacten leggen laat staan als erin eens iemand over je heen struikelde en zich pijn had gedaan.

Coco legde zijn hoofd tussen zijn handen en schudde van nee. 'Het is maar een schaafwond, het gaat wel.' Zei hij zacht. Nee, er waren heel andere dingen die hem meer pijn deden. Hij keek op naar het meisje en glimlachte licht. ' Ja, mijn vriend zou dat ook wel kunnen, maarja balen dat ze niet hier zijn.' Zei hij met een fake-grijns. Van het praten met mensen vrolijkte hij meestal wel op, nu ook, aleen minder dan normaal.

Ze fronste haar wenkbrouwen door het gevoel wat ze bij de jongen kreeg, hij voelde zich niet echt geweldig maar ze wist het niet helemaal zeker, ze gebruikte haar kracht niet, het was gewoon een gevoel wat ze voordat ze aura's kon lezen ook gehad had. "Ik ben trouwens Willow" zei ze met een glimlachje, "En jij bent?" vroeg ze de jongen beleefd. Ergens was ze nieuwsgierig naar wat er met de jongen was... Maar hoe moest ze nou zeggen dat ze het gevoel had dat er iets was zonder voor gek te staan? Ze kende de jongen niet...

Katniss zat in kleermakerszit aan de rand van het grasveld, op haar schoot lag haar boog en een paar pijlen zaten in de koker die naast haar lag. Een aantal mensen hadden haar bevreemd aangekeken en de meeste liepen met een grote boog om haar heen. Het maakte haar niets uit, ze was de boog alleen aan het poetsen en had niet eens de intentie om te gaan schieten. Waarom zou ze ook? Er was hier niet zoals thuis een reden om te gaan jagen, en nog nooit in haar leven had ze een mens neergeschoten en het was ook niet haar plan om dat ooit te gaan doen. Toch bleven de mensen uit haar buurt, sommige gewoon omdat ze bang voor haar waren en andere weer omdat ze gewoon niet wisten wat ze kon en daarom bleven ze gewoon op afstand zodat ze niet gewond zouden raken ofzo.

Laurent had al een tijdje liggen staren naar de boog. Hij vond het een cool wapen en vond het erg jammer dat je er niet meer mee rond kon lopen. Uiteindelijk stond hij op en liep naar het meisje. "C'est tres cool," zei hij, vergetend de knop om te zetten naar Engels. Hij knielde naast het meisje. "Pourriez-vous me l'apprendre?" Hij keek haar verwachtingsvol aan, met af en toe een zijdelingse blik op de boog.

Katniss keek de jongen met een scheef hoofd aan. Ze begreep niets van de woorden die hij uitsprak. Ze herkende het wel als de taal frans, maar voor de rest kwam ze ook niet verder. 'Sorry?' zei ze kort. Ze ging ondertussen simpel verder met het poetsen van de boog, vroeger had haar vader dat altijd voor haar gedaan maar dat zat er nu helaas niet meer in. Ze keek voor zich uit, eventjes weer naar de boog. Ze keek overal behalve naar de jongen, ze was niet goed in de omgang met mensen.

"Excusez-moi," zei Laurent, die besefte wat er fout ging. "Ik zei dus dat ik zo'n boog best cool vind. En ik vroeg, misschien een beetje brutaal, of je me het zo kunnen leren." Hij keek weer naar de boog en bedacht zich hoe hij als geweldige schutter van de rug van zijn paard heel goed zou kunnen schieten. Het leek hem geweldig, maar waarschijnlijk ook onmogelijk.

Katniss liet heel eventjes haar blik over de jongen heen glijden. Ze was overrompeld door wat hij zei, de meeste vonden haar boog eng en bleven het liefst uit haar buurt. Ze durfde haar al helemaal niets te vragen, zeker geen vragen in de trant die de jongen haar net stelde. Het maakte dat ze een beetje argwanend keek. 'Waarom?' vroeg ze hem daarom maar. Ze had geen idee waarom de jongen dat zou willen, maar hij zag er niet uit als iemand die het echt nodig zou hebben.

"Het lijkt me gewoon cool om te kunnen boogschieten," zei Laurent met twinkelende ogen. "Eigenlijk een beetje net als vroeger, maar nu mag je er niet meer mee in het wild rondlopen." Dat het voor hem ook een manier was om van zijn verslaving af te komen, zei hij er maar niet bij. Dat hoefde niet iedereen te weten. Even bedacht hij zich dat dit meisje zijn lijst niet aan het afwerken was, maar dat kwam vast door de boog.

Katniss schudde haar hoofd. 'Vergeet het maar,' zei ze tegen hem. Ze zou het hem niet leren, hij was zo'n persoon die het alleen voor de lol zou doen. Hij zou er niet respectvol genoeg mee om gaan vond ze zelf. Een vooroordeel, maargoed hoeveel mensen hadden wel geen vooroordelen over haar? Ze liet heel eventjes de boog aanspannen, zonder pijl anders zouden de mensen meteen hysterisch worden.

"Merdre," mompelde Laurent en hij keek het meisje beteuterd aan. "En waarom niet, als ik vragen mag?" vroeg hij nieuwsgierig. Er zat altijd wel een reden achter en hij was benieuwd naar die reden. Redenen waren belangrijk in het leven. Hij ging gemakkelijk zitten en bleef naar de boog kijken. Om de een of andere reden verwachtte hij niet dat hij een betere leraar zou kunnen vinden dan iemand die haar boog op school had en poetste, dat was iets speciaals.

'Je hebt het al gevraagd,' zei ze een beetje bot tegen hem. Ze ging nog steeds verder met het poetsen van de boog, elke vierkante millimeter werd schoongemaakt en behandeld. Het was nu eenmaal nodig om de spullen goed te verzorgen. 'Ik geef geen les aan mensen zoals jij,' zei ze daarna, ze liet duidelijk merken door de toon dat zijn attitude haar niet aanstond. Ach, hieraan merkte je al snel dat ze niet echt goed was in het omgaan met mensen.

Opeens verscheen in Laurents hoofd de lijst en er stond een groot, rood kruis onderaan. "Nou, ik hoef ook helemaal geen les van mensen zoals jij, bitch," zei hij kwaad en hij stond op. "Wat voor reden geef jij jezelf trouwens om zo tegen mij te doen? Ik heb niets fout gedaan." Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek kwaad naar beneden, van heel erg hoog.

Katniss keek hem woedend aan. Er ontstond een drang om gewoon een pijl te pakken en hem neer te schieten, ze wist dat ze het kon. Door zijn lengte voelde ze zich bedreigt. Het zou zo ontzettend simpel zijn om nu gewoon een pijl te pakken en los te laten, waarschijnlijk een voltreffer in zijn oog. Zoals gewoonlijk. De minste schade aan het lichaam. Ze beheerste zichzelf, maar ze wist dat in haar ogen en op haar gezicht te zien was waaraan ze had gedacht. Haar ademhaling ging gejaagder. Hij had haar gekwetst alleen liet ze in plaats van haar verdriet haar woede zien. Met een ruk stond ze op. Ze werd licht in haar hoofd omdat ze te snel was opgestaan, maar ze was niet van plan om hem dat te laten zien. Met een simpele haal trok ze de koker met haar pijlen over haar rug.
In haar hoofd begon ze te twijfelen, misschien was hij toch niet zo'n jongen zoals zij hem had ingeschat. Maar zeker weten deed ze het nog steeds niet, de verschillende emoties schoten over haar gezicht. Een mengelmoes van twijfel, woede, verdriet en angst. Het was vast raar om haar zo te zien maar ze gaf er eventjes niets om.
Al deze tijd die ze nodig had om zichzelf te beheersen had ze gezwegen. 'Jij denkt vast dat schieten met een pijl en boog leuk is,' zei ze daarna tegen hem. 'Ik kan je vertellen dat het leren ervan een hel is,' zei ze vervolgens. Zelfs al had je talent, dan nog was het zwaar. Haar vader was altijd aardig tegen haar geweest, maar alsnog had hij haar laten inzien dat het niet altijd leuk was. Je moest bereid zijn om jezelf totaal te slopen. Je moest om kunnen gaan met nederlagen en ook tegen een stootje kunnen.

"Ja, nou en," zei Laurent, nog steeds kwaad. "Dan is dat toch geen reden om zo te gaan doen? Je had dat ook kunnen zeggen. En trouwens, ik heb ook niet gezegd dat ik het een probleem zou vinden om door een hel te gaan om iets leuks te leren. Dat is wat ik hier de hele tijd op school doe." Hij hield van zijn kracht, maar het was een hel om dat te moeten leren, vooral het helen zelf en de telekinese. Toch vond hij niet dat het meisje een goed punt had, hij gaf zich er wel aan over. Maar hij had er al geen zin meer in, dus wat hem betrof hoefde het niet meer.

'Morgenochtend half zes aan de rand van het bos,' zei ze tegen hem. 'Als je tenminste nog steeds wilt,' zei ze tegen hem. Het was vroeg, ja. Het was een vervelend plek voor mensen met veel luxe, ja. Alleen hij zei dat hij het niet erg vond om door een hel te gaan. Dus dan zou hij zich ook aan haar regels moeten houden.

"Ay ay kaptein," zei Laurent en hij salueerde blij. "Maar ik heb geen boog of pijlen." Meteen keek hij beteuterd, beseffend dat het leuke idee niet door zou kunnen gaan. "En zou het trouwens erg zijn als ik dan op mijn paard, Celestin, kom? Want ik rijd zaterdagochtend paard, vind hij fijn." Hij glimlachte. Zijn paard zou rustig in de buurt blijven grazen, daar was hij voor opgeleid. Laurent hield er een vreemde manier van paarden trainen op na.