Het grasveldje.

Als je de hoofdingang van The Royal Malory Academy uitloopt en rechts af slaat kom je bij een klein grasveldje terecht. Je kunt hier van alles doen; Voetballen, picknicken, een boek lezen, huiswerk maken, lekker in het zonnetje zitten, etc. Meestal zie je jongeren hier in vrijetijdskleding zitten omdat het niet verplicht is om je schooluniform aan te hebben.

Regels; Gooi je afval in de prullenbakken en zorg ervoor dat als je voetbalt, de bal niet door het raam gaat. Voor de rest gewoon de schoolregels.
Aantal personen; niet al te veel.

Ryan, Jim en Matt zaten gebogen over hun wiskunde huiswerk. Niet dat ze moeite hadden met wiskunde, maar na negen jaar begonnen de sommen zo langzamerhand te duizelen. Maar wat was het probleem, het was heerlijk weer en het gras was droog, waardoor ze niet nat werden. Ze lagen op hun buik en het was akelig stil in het groepje. Van tijd tot tijd kauwde één van de drie op zijn potlood, keek even verlangend naar de jongens die verderop voetbalden of overlegden even met elkaar over een moeilijke som.

Alice liep het zonovergoten veldje op en keek om zich heen. Een groepje voetballende jongens, een paar meisjes die samen over een tijdschrift gebogen zaten en giechelden en nog een paar jongens die huiswerk zaten te maken. Ze voelde er niks voor om bij een van allen te gaan zitten dus zonk alleen bij een boom neer. Haar haren waaiden een beetje weg, maar het kon haar niet veel schelen. Ze legde gewoon haar hoofd tegen de stam en sloot haar ogen.

Na een half uur klapte Ryan eindelijk zijn boek dicht. "Heerlijk, dat geluid," zei hij met een zucht. Hij keek even om zich heen en zag een meisje dat leek te slapen. Jim en Matt kwamen naast hem zitten. Ze hoefden maar één blik uit te wisselen om te weten wat ze gingen doen. Het zou berusten op geduld. Voorzichtig liepen ze met zijn drieën naar het meisje toe en gingen om haar heen zitten. Als kinderen zaten ze te kijken en te wachten totdat ze wakker zou worden, om dan te genieten van de reacties die daarna kwamen.

Alice was ook inderdaad in slaap gevallen, en opende opeens haar ogen. Toen zag ze drie jongen om haar heen zitten. De reactie die waarschijnlijk niemand verwacht had kwam zeer onverwachts. Bij Alice kwamen beelden van vroeger terug. Beelden die ze zo hard mogelijk uit haar gedachten gebannen had. Ze keek de jongens met grote ogen aan, en begon toen te shaken, 'W-wat hebben jullie gedaan?' vroeg ze verschrikt, met een uitdrukking op haar gezicht die totaal niet bij haar uiterlijk paste.

"Niks," zeiden de jongens in koor. Ze hadden zich op elke reactie voorbereid, maar nou net niet op deze. Het was wel grappig, maar ook een beetje angstaanjagend en alle drie wisten ze niet wat ze hierop moesten zeggen. Was het normaal als iemand zo wakker werd? Zuchtend stonden ze op en ze liepen terug naar waar ze eerder lagen. Daar lieten ze zich languit in het gras vallen en vergaten al snel wat hen net was overkomen.

Alice geloofde er helemaal niks van en probeerde de gedachte uit haar hoofd te bannen. Ze moest niet zo bang doen, het kon nooit zo er zijn geweest als... toen. Maar toch, wat hadden ze gedaan? Langzaam stond ze op en klopte haar kleren af. Een zwarte short met een lichtgrijs t-shirt waar van allerlei teksten op stonden. Ze liep naar de jongens toe en ging naast ze in het gras zitten. 'Wat deden jullie daar?' vroeg ze p ijzige toon, met ogen die minstens zo koud waren.

De jongens keken weer naar het meisje, dat nu naast hen zat. "Niks," zeiden ze weer in koor. Alsof ze het afgesproken hadden deden ze alles tegelijk. Daar had je dus negen jaar goede vriendschap voor nodig. Ze kwamen tegelijk overeind en gingen tegelijk weer net zo zitten als ze net om het meisje heen zaten. "We wachtten tot je wakker werd," zeiden ze. Ze zouden het niet zo erg maken dat ze elkaars zinnen af gingen maken, maar daar hadden ze wel zin in. Gewoon een beetje dollen met een naïef meisje.

Alice ging met haar hand door haar haren. Ze was er niet gewend aan met dit soort mensen, die kwam je niet tegen in de achterbuurten van Seatlle, waar ze ongeveer haar hele leven doorgebracht had. 'Kunnen jullie niet normaal praten of zo. En ik snap echt de lol daarvan niet' zei ze bot en een beetje opgejaagd. Een gevoel van insluiting bekroop haar omdat de jongens zo dicht bij haar zaten, en ze kon niet weg.

"Dit is normaal voor ons doen," zeiden ze weer in koor. "Nooit gehoord van het Trio." Natuurlijk niet, ze bestonden niet, maar zo zagen ze er soms wel uit. Een Trio, altijd samen, elkaars zinnen afmakend en elkaar met één blik kunnen vertellen wat er moest gebeuren. En niks werd verpest door nare dingen, als straftrainingen waar Ryan mee op de proppen kwam of dat Harry de papegaaiduiker hun bedden weer onderpoepte.

Alice zocht verwoed naar een uitgang maar kon niet langs de jongens komen zonder ze aan te raken. 'Nee, en willen jullie er alsjeblieft mee ophouden, het is fucking -sorry voor het woord, maar het is iets wat ze zou zeggen- irritant' zei ze terwijl ze een random jongen aan keek. Hij had kort haar en leek haar de aardigste. Ze haatte dit gevoel en wilde gewoon weg.

"Hmm," klonk het uit drie kelen. "Daar moeten we over nadenken." Ze staken de koppen bij elkaar en keken daarna weer naar het meisje. "Oké, we stoppen," zei Ryan. "Maar je moet het ons vergeven als per ongeluk weer iets tegelijk gaat." Ze bleven wel op dezelfde manier zitten en naar het meisje kijken, maar ze vonden het gewoon niet nodig om te gaan verzitten.

Alice keek de jongens een voor een aan. 'Jullie zijn echt gestoord' zei ze tegen Ryan en ze schudde haar hoofd. Maar er gleed toch een glimlachje over haar gezicht, dit was grappig en vreselijk tegelijkertijd. Ze wist niet zeker of ze de jongens kon vertrouwen, hadden ze net echt niks gedaan of wel?

"Ja, dat klopt," zei Ryan. "Gestoord maar" "super aantrekkelijk," maakte Matt de zin af. Lachend keken ze het meisje eens goed aan. Ze vroegen zich stuk voor stuk af of zij doorhad dat ze maar met haar zaten te dollen. Het was misschien best wel duidelijk, alleen veel mensen hadden het toch nooit door. Eigenlijk best wel raar.

Alice glimlachte en keek de jongen -Matt- aan. 'Dat had je gewenst ja' zei ze. Ze had het besluit genomen maar met ze mee te spelen, want het werkte bij deze jongens duidelijk niet om boos te doen. 'Nee, ik houd het bij gestoord.'. Voorzichtig bekeek Alice de jongens. Ze hadden gelijk, ze waren super aantrekkelijk maar dat zou ze dus echt nooit doorgeven.

Matt trok een pruillipje en liet zich door Jim, die trouwens zijn identieke tweelingbroer was, troosten als een klein kind. "Ja, gestoord," zei Ryan. "Maar dan ben jij gestoorder, want jij praat met drie gestoorden." Simpele wiskunde, dacht hij en met walging dacht hij terug aan het huiswerk van daarnet.

Alice keek hem verward aan. 'Volgens mij klopt er niks van die berekening. Of ben ik nou gewoon zo slim?' zei ze, niet met een lach op haar gezicht maar je kon het wel horen in haar stem. Eigenlijk vond ze de jongens wel leuk, al pasten ze totaal niet bij haar status en uiterlijk. 'Hoe heten jullie eigenlijk?' vroeg ze er nog snel achteraan.

"Waarschijnlijk ben je juist niet zo slim, want je begrijpt de simpelste wiskunde niet," zei Matt. "En wij zijn Greg, Sem en William." In plaats van de oudsten van het team, stelde hij henzelf voor als de jongsten van het team. De onderdeurtjes en, ook al hoorden die drie er helemaal bij, een beetje de pispaaltjes van het team. Maar dat wisten ze en ze gingen er vrolijk mee om.

NEW
~~
Met haar ogen gesloten tegen de zon, lag Belle op haar rug op het gras. Uit haar oren leidde twee draadjes naar de ipod die naast haar lag en haar mond bewoog van tijd tot tijd mee met de tekst van de muziek. Onder haar zachtroze skinny staken twee kleine blote voetjes uit, die naast een paar skates lagen waarin haar sokken gepropt zaten. Ze had net inderdaad een stuk geskate over het schoolterrein, niet wetend of de schoolleiding het wel zo leuk zou vinden, maarja zij had er in ieder geval lol aan. Uiteindelijk had ze er wel genoeg van gehad en had haar skates uitgedaan om reoaxed op het gras te gaan liggen. Door het zonnetje was het gelukkig net warm genoeg om in haar bloesje met opgerolde mouwen te liggen, iets waar ze wie er ook echter zat erg dankbaar voor was.

Met zijn schoolvest over zijn schouder liep Lake over het grasveldje. Een paar leerlingen waren aan het genieten van de zon of waren druk bezig met andere dingen. Lake besloot de eerste optie te kiezen en mee in de zon te gaan liggen. Hij stroopte zijn mouwen wat verder op ging langs een meisje van een jaar of 12 liggen. Dat was zowat de enigste mogelijkheid. En erg vond hij het niet, hij vond het grappig om met mensen onder zijn leeftijd te praten. Hij kon ze altijd wat bijles in de uitvinding geven ofzo.

Belle had eerst helemaal niet door dat er iemand naast haar kwam liggen. Pas toen ze een oud en verschrikkelijk irritant nummer hoorde beginnen draaide ze zich op haar zij om het volgend nummer aan te klikken en schrok van de jongen die naast haar bleek te liggen. ' What the heck, ik schrik me dood man! Wat doe je hier?' Zei ze met nog steeds wat geschrokken ogen, maar wel een lichte glimlach, terwijl ze haar oortjes uit haar oren haalde. Ze had nooit echt moeite gehad om mensen zomaar aan te spreken (of uit te schelden), maar had dan ook wel een gebrek aan respect.

New

Aaron zat in kleermakerzit over een boek gebogen. Aandachtig bestudeerde hij de paginas en sloeg af en toe een bladzijde om. Er lag een frons op zijn gezicht alsof hij zich iets probeerde te herinneren. Iets dat hij wel wist maar niet op kon komen, hoe hard hij ook probeerde. Dat was dan ook precies wat er aan de hand was. Het boek op zijn schoot was een fotoablum dat zijn ouders hem mee hadden gegeven om eens goed door te kijken en herinneringen die hij kwijt was weer naar boven te halen. Tot nu toe had dit helemaal geen nut. Hij keek naar foto's waarop hij met zijn broertje in een zwembad lag, of waar ze met de hele familie in een restaurant zaten. Standaard vakantiefoto's maar bij hem bracht het niets naar boven. Het was alsof hij naar het fotoalbum van een compleet vreemde keek en niet naar foto's van zijn familie die slechts twee jaar geleden genomen waren.

~~~
IMPORTANT
Hee, als Emma je dit ziet, log alsjeblieft in en lees het privé bericht

Nikki lag doodstil op haar buik in het groene/bruine gras. De grond was zo koud en de temperatuur buiten was zo laag, dat ze rilde en klappertandde. Haar handen lagen vertrouwd om de camera die ze vasthield. De lens was gericht op een specht, nog geen halve meter van haar af. “Oké, en nu héél even blijven zitten, verrekt beest.” mompelde Nikki haast onhoorbaar terwijl ze verder geen geluid probeerde te maken en zonder al te veel te bewegen de lens probeerde scherp te stellen. Nee, natuurlijk deed ze het niet voor niets: hier in de vrieskou liggen om dé perfecte foto van één of andere vogel te nemen. Ze had er zelfs een goede reden voor! Eerder die dag had ze namelijk de indruk gekregen van één van haar leraren dat ze wellicht bij dat laatste verknalde proefwerk er best een puntje bij kon verdienen, mits ze zorgde dat ze het verdiende. En liet die leraar nou net een fanatiek vogelliefhebber zijn! Nikki kreunde zacht. Hoe was dat toch mogelijk? Waarom kon die vent gewoon niet een fan zijn van stilstaande objecten?
Opnieuw ging haar hand naar de knop. Ja, ze had hem nu goed in beeld! Eventjes dit bijstellen en dan…
“Merde!” Nikki riep het Franse scheldwoord (op de één of andere manier ging ze altijd in haar tweede moedertaal schelden als ze boos was) zo luid dat zelfs enkele vogels verderop opvlogen. De oorzaak daarvan lag echter maar bij één specht die besloten had er weer vandoor te gaan voor ze een foto had kunnen nemen. Dat was al de zoveelste keer!
Nu had ze er schoon genoeg van. De volgende keer dat ze zo dichtbij dat beest kon komen, zou ze hem afschieten. Arghh! Zacht scheldend en mokkend ging Nikki overeind zitten en klopte de modder en grassprieten van zich af, zover dat ging.
Plotseling viel haar oog op een jongen die even verderop zat te lezen, zo leek het.
Oeps, blijkbaar was ze dus niet zo alleen geweest als ze had gedacht…
Maar misschien was het hele gebeuren van daarnet hem niet zo opgevallen en hoefde ze nu niet gelijk door de grond te zakken van schaamte. Ja, dat was een hoopvolle gedachte… Nikki beet twijfelend op haar onderlip en keek naar de jongen.

Aaron woelde gefrustreerd met een hand door zijn haren. Hij keek naar een foto van zijn zus en haar vriendje die tenmidden van andere stelletjes stonden te schuifelen. Onder de foto stond in wat zeker weten zijn handschrift was wat geschreven. Oohh... Niet veel of bijzonder maar het was iets dat een normaal persoon zich zou kunnen herinneren. Maar als hij zijn handschrift niet had herkend had hij geen flauw idee gehad dat hij het had geschreven. Aaron werd ruw uit zijn overpeinzingen gehaald doordat iemand luid vloekte. Hij was diep in concentratie geweest, maar zo erg dat hij dat zou missen echt niet. Geschrokken keek hij op en hij keek in de ogen van het meisje. Hij zond haar een vragende blik omdat hij zo snel geen reden kon bedenken voor haar gevloek. Want hij wist wel zeker dat zij het was geweest. Ten eerste was er hier niemand anders, niet zo raar ook aangezien het nogal koud was. De reden dat hij toch buiten zat was dat het hier rustig zou zijn en hij dus niet gestoord zou worden. Iets dat helaas tevergeefse hoop was geweest. Niet alleen dat, het meisje keek hem bijna schuldbewust en beschaamd aan. Alsof ze hoopte dat hij haar niet had opgemerkt. Nou, dat was dan jammer voor haar, dacht hij geïrriteerd. Maar hij dwong zichzelf de irritatie binnen te houden en een vriendelijke glimlach op te zetten. Het meisje was niet de oorzaak van zijn irritatie, al leek dat misschien zo. De oorzaak was, zoals altijd, dat er nog steeds een groot gapend gat zat waar de herinneringen van de afgelopen zeven jaar zaten. Het zou zo gemakkelijk zijn die irritatie af te richten op het meisje maar daar weerhield hij zich van. "Is er iets aan de hand?" Vroeg hij aarzelend.

Nikki keek de jongen recht aan, onderzocht zijn vragende blik en kon zo uiteindelijk opgelucht de conclusie trekken dat het beschamende voorval hem volledig was ontgaan. Mooi zo.
Daarom schonk ze hem een net zo vriendelijk glimlachje en lachte even zacht. Nu had ze met haar gevloek waarschijnlijk alsnog een niet al te beste indruk achtergelaten… Ah ja, niets aan te doen. “Nee, er is niets. Sorry dat ik je heb gestoord.” antwoordde Nikki op de vraag terwijl ze grijnzend een verdwaald klompje aarde uit haar haar viste. Haar bruine ogen bleven op de jongen gericht met een klein vleugje nieuwsgierigheid. Iets in zijn onthutste blik trok haar aandacht. Dat kon zij toch niet alleen veroorzaakt hebben?
“Is er iets aan de hand?” kaatste ze daarop zijn vraag terug met een iets scheef getrokken hoofd waardoor een lok haar speels voor haar linkeroog bungelde. Voor slechts een kort moment liet ze starende blik afdwalen naar het boek in zijn hand. Het leek op fotoalbum, al kon Nikki dat niet goed zien vanaf deze afstand. Ze zou best willen opstaan en dichterbij komen, maar iets weerhield haar daarvan.
Ze besloot niet in beweging te komen voor de jongen haar geantwoord had. Misschien hechtte hij waarde aan zijn privacy en stond hij niet te wachten op een nieuwsgierig aagje die over zijn schouder meekeek, al was het alleen om de foto’s te bewonderen, of gewoon een gesprek met hem aan te knopen.
Nonchalant blies Nikki het plukje haar weer uit haar gezichtsveld en wachtte kalm af.