Het grasveldje.

"hmm klinkt verstandig." er verscheen een glimlachje op het gezicht van Louise, "Tenzij je nog een keer van plan bent om door de modder te gaan rollen." Ze rolde haar stoel wat met moeite achteruit zodat ze van het grasveld afreed en op de tegels kwam te staan. De school zal straks blij met haar zijn, bedacht ze zich toen ze de kluiten modder en gras aan haar wielen zag. Ach dat was niet haar probleem.

Kian bekeek zichzelf en zijn gezicht betrok toen hij al de modder op zijn kleding zag. 'Als ik zo überhaupt nog binnenkom.' De congierge was vrij streng al kwam het neer op hoe de school er van binnen uit zag. Het was waarschijnlijker dat hij Kian met kleding en al in de fontein zou gooien, dan dat hij hem zo door de school zou laten lopen. Hij begon al te bedenken hoe hij ooit naar binnen zou kunnen komen, zonder dat de man hem door zou hebben en hem de hersens in zou slaan met een schep, omdat hij de vloer zo bemodderd had.

Louise keek naar zijn kleding en toen naar har rolstoel, "Doe alsof je bij mij hoort." ze wees op haar rolstoel, "Op een of andere manier hebben ze medelijden waardoor ze er echt niks van gaan zeggen." ze snoof even geïrriteerd. Maar als ze tochin die klote stoel moest zitten kon ze er net zo goed gebruik van maken voor haarzelf.

Kian begon plotseling te grijnzen. 'Off.. Jij leidt de congierge af en ik klim door een raam naar binnen.' Met twinkelende ogen keek hij Louise aan. Deze manier paste veel beter bij Kian en op deze manier kon hij de school van binnen nog flink besmeren met de modder waar hij mee bedekt was. Hij zag het gezicht van de congierge al voor zich, als hij de besmeurde vloer zou ontdekken.

Louise was nou niet het type dat echt bezig was met de regels breken. Nee in dat opzicht was ze best braaf, hoewel het ook niet echt gemakkelijk ging in een rolstoel. "Op wat voor manier bedoel je?" vroeg ze toch wel in voor het idee. Hoe zou ze condierge ooit aan de praat moeten houden?

Kian haalde zijn schouders op. 'Je kan om hulp vragen met je rolstoel?' Merkte hij nadenkend op. De congierge zou een meisje vast niet laten staan als ze hem om hulp vroeg en Kian had maar een paar seconden nodig om naar binnen te klimmen. 'Hij hoeft maar even uit de buurt te zijn, zodat hij me niet naar binnen ziet gaan. De rest lukt wel.' Met een stralende grijns keek hij haar aan.

Louise was verbaast dat hij het gewoon hardop durfde te zeggen. Ze had gemerkt dat mensen bang waren om het woord rolstoel uit te spreken als ze in de buurt was, ze gebruikte er altijd een of ander eufemisme voor als ze het al noemde. "Dat moet lukken." er was een vrolijke gloed in haar ogen verschenen. "Wat ben je van plan eigenljk?" er wasiets nieuwsgierigs door gedrongen.

Kian dacht na en kwam erachter dat hij dat zelf ook eigenlijk niet wist. 'Dat weet ik nog niet.' Antwoordde hij naar waarheid. 'Maar goed, waarschijnlijk hoef ik niet heel veel te doen om die man gek te maken.' Met die man bedoelde hij de congierge, waar Kian al wel vaker aanvaringen mee had. Kian greep dan ook elke mogelijkheid om hem dwars te zitten, met beide handen aan.

"Nou ik vind het best hoor." ze kon wel wat verzinnen. Zelf had ze eigenlijk niks tegen de man, maar dat kon ook zijn omdat ze hier nog niet zo lang op school zat en ze hem eigenlijk nog nooit gezien had. "Waar klim je eigenlijk naar binnen?" vroeg ze terwijl ze haar stoel naar achteren rolde en een kwart draaide.

'Good.' Reageerde Kian en hij knipoogde even, om daarna richting te zetten naar het gebouw. Een ondeugende grijns speelde hij om zijn lippen toen hij antwoordde dat hij ergens aan de voorkant vast wel een raam open stond. Af en toe wachtte hij even op haar, om te zorgen dat ze hem bij hield, ze kwam vast niet zo snel vooruit met haar rolstoel als hij op zijn twee benen.

-gone?

NEW
~~
Coco liep in gedachten verzonken over het gras met zijn blik in de verte gericht en zijn handen in zijn zakken gestopt. Hij had net zijn familie uit staan zwaaien op het bordes van de school en had besloten dat hij maar even wat ging wandelen. Niet dat hij dat nou vaak deed, maar hij had gehoord dat het goed was om je gedachten op een rijtje te zetten en dat was ook wel nodig. Hij vond het nog steeds een raar idee dat hij en Brendon nu echt iets hadden. Ook al had Brendon het maar één keer specifiek gezegd, ze waren toch ook het hele weekend vriendje en vriendje geweest, dus dan leek het hem toch logisch dat ze dat nu ook waren. Aan de ene kant was hij daar blij mee, maar aan de andere kant wist hij eigenlijk niet hoe hij zich nu moest gedragen. Ze waren al erg actief op het seksgebied, maar nu moesten ze ook buiten die tijd bij elkaar zijn. Handje vasthouden, uitgaan en dat dan met andere mensen om hen heen in plaats van het geheim te houden. Eigenlijk vond Coco dat niet zo erg, maar hij was bang dat het zoals al zijn relaties zou worden, dat hij Brendon uiteindelijk zou dumpen voor een ander, en dat wilde hij niet. Brendon was hiervoor een goede vriend geweest en dat wilde hij niet verpesten.

Jeremy was duidelijk een beetje van de leg. Hij had het comfort van een sweater en een beanie opgexocht. En op zijn neus stond een hippe bril met een dik zwart montuur. Hij had geen Zin zijn best te doen. Dit was goed genoeg. Zijn handen, bedekt met zwarte handschoenen, tikten op de zwarte laptop die hij op schoot had. Het programmeren leidde zijn gedachten af van het Brendon fiasco.

En dan was er natuurlijk ook nog het probleem met Ryan, die verwachtte dat hij de sexrelatie zou verbreken, maar in plaats daarvan had hij nu een officiele relatie met Brendon. Hij vond ze beiden heel aardig en leuk en wilde ze niet kwetsen, maar het was of de één kwetsen of de ander. Hij had zichzelf wel weer goed in de nesten gewerkt.
Met een zucht sloeg hij zijn hoofd achterover om naar de blauwe lucht met kleine witte wolkjes te kijken. Hij had nooit problemen met relaties, nooit problemen gehad om iemand te dumpen en daarbij te kwetsen, maar die jongens waren ook nooit echt zijn vrienden geweest. Misschien had hij beter op kunnen letten op de omgeving dan zijn gedachten proberen uit te pluizen, want voor hij het wist lag hij plat op de grond, een stekende pijn in zijn pols voelend. Kreunend draaide hij zich op zijn rug met gesloten ogen. Kon deze dag nog slechter worden?

Jeremy zette zijn laptop naast zich en wierp een geirriteerde blik.op Coco. Als dat Coco niet was zou hij zinn handschoenen opeten. Hijsloeg zijn armen over elkaar. "Kan je niet uitkijken waar je loopt." Snauwde hij, voor hij zijn bril beter pp zijn neus duwde.Stomme Coco die niet uit zijn doppen keek en tegen hem opliep.

Coco opende zijn ogen bij het horen van de stem en keek naar het obstakel waar hij blijkbaar net over was gevallen. Hij krabbelde overeind totdat hij zat en keek de ander met een boze blik aan. Hij kon er beslist niet tegen als anderen zo tegen hem deden en liet zich dan ook niet kleineren. ' Ach rot toch op jij.' Snauwde hij terug. Hij zou best die bril van die gozer zijn kop willen aftrekken en eens goed op het ding gaan stampen.

Jeremy rolde met zijn ogen. "Sorry, ik leef nog, dus ik zal voorlopig niet wegrotten." Zei hij met een onschuldig engelengezicht. Hij sloot zijn laptop en deed die in zijn tas.

Coco keek mogelijk nog bozer naar de ander, maar al snel veranderde zijn blik naar een iets zachtere. Hij herkende deze jongen, als hij de bril en de beanie wegdacht, dan... Een valse grijns kwam op zijn gezicht en terwijl hij wat met zijn pijnlijke pols bewoog zei hij op een wel erg nonchalante toon tegen Jeremy:' Nou je mag blij zijn dat ik nog leef, Brendon zou het je anders niet in dank afnemen.' Zijn ogen schoten naar de jongen, wachtend op diens reactie.

Jeremy keek heel even erg gebroken voor hij een harde uitdrukking op zijn gezicht toverde. "Stel je niet zo aan, mietje, jij viel over mijn benen, ik was niet de persoon die niet uit zijn doppen keek." zei hij kwaad. Het was ecbt laag van Coco.om over Brendon te beginnen.

Ook al waren de gevoelens maar heel kort op Jeremy's gezicht te zien, het zorgde ervoor dat Coco's grijns alleen maar breder werd. Misschien was het niet zo aardig van hem om dit onderwerp aan te snijden, maar het was gewoon te mooi om te laten staan. 'Ha, ik een mietje? Laat me niet lachen. Jij maakt mij niet wees dat je 's avonds niet meer in je bedje ligt te janken om Brendon.' Hier was Coco nou goed in, een bitch zijn.

Dit was genoeg reden om Coco de finger te geven. "Fuck you, Coco, Fuck you." Zei hij kwaad. Tuurlijk, hij huilde regelmatig, maar niet 's avonds in bed. Maar laatst toen het onweerde, en op die kleine momenten waasop hij zich niet meer in kon houden. Hij kon echt niet zien wat Brendon in deze jongen zag, hij zag er niet al te slecht uit, in tegenstelling tot zijn bleke magere lichaam. Okee hij snapte het wel. Maar Coco was nog steeds een enorme eikel.

Coco glimlachte suikerzoet naar Jeremy terwijl hij zei:' Fuck you to, Jeremy.' Hij stond langzaam op, maar dacht ondertussen na. Hij wilde die jongen eens een lesje leren, ook al had hij hem niet veel misdaan, maar toch... Jeremy had gewoon de pech dat Coco hem niet mocht. Hij stapte op Jeremy af in plaats van weg te lopen en liet zich vliegensvlug op zijn knieën over de jongen heen zakken. Daarbij drukte hij diens bovenlichaam hard naar beneden met zijn handen op Jeremy's schouders. Ondertussen was zijn gezicht al vlakbij dat van Jeremy en keek hij die vals aan terwijl hij lispelde:' Fuck you.'

Jeremy's ogen werden erg erg groot. Om andere redenen dan dat zou zijn bij de meeste andere mensen. Zijn stem klonk erg vreemd toen hij woorden kon vinden. "Coco, ga alsjeblieft van me af." zei hij eng kalm, zijn handen trillden. Hij was doods doodsbang. En dat viel te zien. Het was een deer-got-caught-in-the-headlights uitdrukking die zijn gezicht sierde.

Coco grinnikte en liet zijn mond afzakken naar Jeremy's oor. 'Waarom? Vind je het niet leuk?' Fluisterde hij op een sluwe toon. Het was altijd leuk om mensen te zien schrikken als hij zoiets totaal onverwachts deed, al was Jeremy's uitdrukking wel heel erg overdreven. Toch dacht hij niet dat het nep was, iets dat het alleen maar leuker leek te maken voor Coco.

Jeremy kreeg tranen in zijn ogen, hij had nu echt een halve paniekaanval. "A-Alseblieft, ga van me af." Wist hij uit te brengen. Hij was echt bang, verlamd van angst. Net als die eerste keer dat hij en Brendon wat hechter werden, met het onweer. En toen opeens kreeg hij weer wat meer controle over hemzelf. "RAAK ME NIET AAN." Riep hij kwaad en in paniek voor hij zijn best deed Coco van zich af te duwen.

Coco was toch wel lichtelijk geschokt toen hij Jeremy's tranen zag. Wat deed hij nou weer verkeerd? Wat hij deed, kon toch niet zo erg zijn dat hij moest gaan huilen? Toen Jeremy ook nog eens schreeuwde en begon te worstelen, liet hij hem al snel los en ging van hem af. 'Tjeez, doe normaal man, het was maar een grapje.' Zei hij verbaasd, terwijl hij snel weer overeind krabbelde. Wat was er mis met die jongen?