Het grasveldje.

Aaron trok even een wenkbrauw op. Hij geloofde niet dat er niets aan de hand was, maar doorvragen was hij ook niet van plan. Misschien wilde het meisje het wel helemaal niet zeggen en zo nieuwsgierig dat hij er niet tegen on als iemand iets voor hem achterhield was hij niet. Hij had zelf ook wel eens dingen die hij als het even kon voor zichzelf hield. Bijvoorbeeld het hele ongeluk en geheugenverlies, natuurlijk kwam het wl eens ter sprake of moest hij toegeven dat hij zich iets niet meer herinnerde en dat deed hij dan ook zonder moeite. Maar het was niet iets dat hij uit zichzelf zou vertellen, daar voelde hij zich dan te ongemakkelijk voor.
Hij werd een beetje overdonderd door de vraag van het meisje. In ieder geval had hij het niet verwacht en hij vroeg zich dan ook af waar het vandaan kwam. Misschien dacht ze dat hij nogal geschrokken was, al leek hem dat niet zo heel waarschijnlijk. Of ze had hem al eerder opgemerkt en zijn peinzende uitdrukking gezien. Dat hij haar pas had gezien toen ze iets riep betekende niet dat zij net zo onoplettend was. "Nou, nee," gaf hij aazelend antwoord. Nog steeds niet zeker wetend wat ze precies bedoelde en wat ze dus voor antwoord verwachtte.
"Foto's aan het maken," zei hij wijzend op het fototoestel in haar handen. Wat hij zei lag ergens tussen een vraag en een opmerking in. Op zich was het wel toevallig aangezien hij zelf ook met foto's bezig waarvan hij er, zo was hem in ieder geval verteld, sommige zelf had gemaakt. Bij die gedachte wierp hij nog een blik op de foto's en zuchtte weer. Hij probeerde het zich echt te herinneren, hij deed echt zijn best. Maar de resultaten waren minimaal.

Nikki glimlachte warm en liet haar ogen aandachtig over het gezicht van de jongen gaan. Haar vingers speelden met het gras.
“Nou, nee,” antwoordde de jongen haar aarzelend, waarop Nikki haar blik even af liet dwalen naar de grauwe lucht.
“Oh.” vormden haar lippen een neutraal begrip. “Oké.” De jongen kon ook niet weten dat iemand met haar gave, niet zo makkelijk om de tuin te leiden was als het ging om emoties, maar dat hield Nikki wijselijk voor zich. Net als zij had hij waarschijnlijk genoeg redenen om dingen te verzwijgen, want dat er íéts was, voelde Nikki gewoon.

Bij de opmerking van de jongen, gingen haar ogen van een stapelwolk weer terug naar haar ‘gesprekspartner’. Ze schonk hem een speels grijnsje die samen met de lichte twinkeling in haar ogen een deel van haar enthousiasme voor de fotografie weerspiegelde, en knikte. “Ja, wil je ze zien?” Zonder op antwoord te wachten, stond Nikki al lenig op en liep naar de jongen toe. Daar liet ze zich met een zucht op het gras naast hem zakken. “Kijk,” ze hield de camera voor hem zodat ze beiden naar het schermpje konden kijken waar een verkleinde weergave van een genomen foto getoond werd. Bewogen foto’s van een wegvliegende specht op verschillende locaties vulden de eerste acht plaatsen in de fotoreeks. “Ik probeerde een vogel te fotograferen.” biechtte Nikki uiteindelijk op voor de jongen straks nog zou denken dat ze een erg slechte fotografe was. “Het blijkt wel dat ik daar nog wat op moet oefenen.” Snel skipte ze de laatste paar mislukte foto’s voor ze bij eerder werk van haar aankwam. Op haar gezicht verscheen direct een kritische uitdrukking welke ze altijd kreeg als ze voor de zoveelste keer haar werk wilde keuren. Nikki was namelijk nogal precies als het op fotografie aankwam.

Toen eenmaal Nikki voor zichzelf besloten had dat ze nu in ieder geval een niet al te slechte indruk gemaakt moest hebben, legde ze de camera weer op haar schoot. Abrupt draaide ze zich naar de jongen toe en stak lachend haar hand uit. “Ik ben Nikki trouwens.” stelde ze zichzelf voor aangezien ze dat eerder helemaal vergeten was te doen. “Ik heb een soort bijbaantje hier op de Royal Malory Academy als schoolfotograaf, maar ben ook een leerling.” sprak ze vrolijk verder. Oké, ze was weer eens aan het bazelen. Dat gebeurde nou altijd als… tja…
“En wie ben jij?” prevelde Nikki daarom maar in een poging niet te laten merken dat ze ietwat rood aanliep door haar eigen handige acties. Haar linkerhand veegde even vlug langs haar wangen alsof ze de rode blosjes eraf wilde poetsen, maar het was eigenlijk meer een zenuwtrekje van haar.
Nu ze in ieder geval vocaal zichzelf even niet voor schut kon zetten (zolang ze haar mond hield tenminste), vond Nikki langzaamaan haar rust weer terug en nam eens de tijd om in gedachten een passende naam voor de jongen te verzinnen. Hm, ze kon er zo snel niet één bedenken, dus bleef ze de ander maar met een klein glimlachje afwachtend aankijken.

een paar van Nikki's foto's:

Aaron schoof het boek van zijn schoot af waardoor het met een doffe klap in het gras viel en hij de foto's van het meisje beter kon zien. Die foto's hielpen toch niets dus hij kon er net zo goed mee stoppen. Hij grinnikte even bij het zien van de foto's van de wegvliegende specht. “Was dat waarom je zo hard vloekte?” Vroeg hij met een vrolijke twinkeling in zijn ogen. Hij vond de levens van andere mensen de laatste tijd interessanter dan zijn eigen. Andere mensen hadden tenminste een verleden, iets interessants om te vertellen. Natuurlijk luisterde iedereen zodra hij over zijn ongeluk vertelden, iets wat hij zich wel weer redelijk kon herinneren, maar daarna viel er niet zoveel meer te zeggen.
De uitdrukking op zijn gezicht verzachtte was en er verscheen een klein oprecht glimlachje. Het waren goede foto’s, verstand had hij er niet van maar ze waren interessant en mooi om naar te kijken. Iets wat voor hem betekende dat het goede foto’s waren. Over dingen als licht en scherpte kon hij niets zeggen dus dat kon hem verder ook niet heel veel schelen. Zijn blik schoot even naar Nikki die niet tevreden leek. Iets wat hij wel vaker had gemerkt, dat de makers van tekeningen of andere creatieve dingen nooit tevreden waren. Iets wat hij onzin vond aangezien zijn werk altijd slechter was en hij dan altijd de neiging had te vragen wat ze dan van zijn werk vonden. Op een sarcastische toon natuurlijk. “Ik vind ze mooi,” zei hij dan ook met zijn blik op haar gericht. “In ieder geval kom ik niet verder dan amateuristische vakantiefoto’s,” zei hij wijzend op het fotoboek. Bijna had hij het woord ‘blijkbaar’ eraan toegevoegd maar dat slikte hij maar in. Waarschijnlijk zou het haar niet opvallen maar je wist maar nooit.
Toen hij zag dat Nikki rood werd grinnikte hij even en schudde haar hand. “Aangenaam, ik ben Aaron,” zei hij met een klein knikje. Hij vond het wel grappig hoe ze even ratelde en daarna rood werd alsof ze teveel had gezegd. In ieder geval kon hij er nu wel zeker van zijn dat een gesprek met haar niet stil zou vallen. Een fijne gedachte aangezien hij een hekel had aan ongemakkelijke stiltes. “En het verbaasd me niets dat je werkt als fotograaf, die foto’s zijn echt goed,” herhaalde hij zichzelf.

Nikki keek vanuit haar ooghoeken naar de jongen toen hij tegen haar sprak.
“Was dat waarom je zo hard vloekte?” hoorde zij hem zeggen terwijl hij de foto’s van de specht, of tenminste…een deel van de specht, bekeek.
Iets in zijn stem maakte dat haar glimlach verbreedde, echter toverde Nikki het om in een pruillipje. “Uhm, ja…” kwam er gespeeld droevig uit, waarna de glimlach al snel weer doorbrak. “Ik moet me toch eens leren beheersen, hoor ik al.” grinnikte ze met een toch wat schuldbewuste blik.
Bij het onverwachte compliment over de foto’s voelde Nikki haar wangen weer kort gloeien. Haar hoofd draaide naar opzij waardoor ze recht in twee donkerblauwe ogen keek. “Echt?” Wacht, hoe zat het ook alweer? Oh ja: zuig het compliment op als een spons, laat het even je ego gloeien, adem uit en zeg… “Dank je.” bedankte Nikki de jongen die zich daarna aan haar voorstelde als Aaron. Aaron…ja die naam paste wel bij hem, vond ze. Ze schudde zijn hand en lachte. “Aangenaam.”
Nikki leunde iets achterover zodat ze wat gemakkelijker zat. Ze voelde zich ook op haar gemak en dat was een goed teken. “Ik ben blij dat je mijn werk mooi vind, dat is altijd leuk om te horen, maar weet je…eigenlijk vind ik die ‘amateuristische vakantiefoto’s’, zoals jij het noemt, zelf het leukst om naar te kijken.” Ze knikte als bevestiging terwijl ze terluiks naar het fotoalbum keek. Eigenlijk was ze best nieuwsgierig naar de foto’s die Aaron had gemaakt, maar ze haalde het niet in haar hoofd het album ongevraagd te pakken. “Dat laat toch altijd een stukje zien van jezelf, weet je. Niet alleen de personen of plekken die erop staan doen dat en ik word er vrolijk v-van…” Dat laatste woord kwam er niet helemaal soepeltjes uit doordat Nikki zichzelf wilde afkappen. Ze trok het meest onschuldige gezicht dat ze kon bedenken en keek Aaron vanonder haar wimpers met toegeknepen oogjes aan. “Ik praatte weer te veel, hè?” Halflachend slaakte ze een diepe zucht en kwam weer iets overeind. Haar ogen gingen daarop van Aaron naar het fotoalbum. “Hmm…zou ik eens een kijkje mogen nemen?” vroeg ze toen op enthousiaste en toch beleefde toon.
Ondertussen was er een frisse wind opgestoken die met haar donkere lokken speelde, maar Nikki merkte het nauwelijks, net als de kou. Eigenlijk was ze juist graag buiten wanneer het koud was. Dan was het rustig en stil en hoefde je je niet per se bezig te houden met anderen. Zeker op een school als het hare was dat weleens prettig.
Langzaam ging Nikki's bik weer naar Aaron, waarna haar mondhoeken voorzichtig nog iets verder omhoog krulden.

Aaron grinnikte even bij het zien van haar pruillipje en haar droevige toon. Al had hij dan niet heel snel de gevoelens van mensen door of wist hij niet wanneer hij te ver ging, een grapje herkende hij wel altijd. Zeker omdat ze daarna al heel snel weer glimlachte. “Graag gedaan,” zei hij nogal vlak. Het was voor hem namelijk al gewoon een feit geworden dat haar foto’s goed waren. Maar hij vond het goed dat ze oprecht blij leek te zijn met het complimentje, dat betekende dat ze niet arrogant was. Iets wat hij altijd heel irritant vond omdat je dan ook nog eens moest uitkijken met complimentjes geven en het was gewoon ongelofelijk irritant.
Hij haalde zijn benen uit de kleermakerszit en strekte ze waardoor zijn knieën knakten. Dat gebeurde bij hem al vrij snel, zeker als hij een tijdje in dezelfde houding had gezeten. Zijn handen kon hij ook knakken en heel soms ook zijn nek. Expres deed hij het meestal niet maar als mensen gingen roepen dat hij moest stoppen was het voor hem juist een reden het nog een keer te doen. Hij snapte dan ook niet wat er zo eng aan was, hij kon dit al heel lang, in ieder geval acht jaar geleden al, want dat kon hij zich herinneren, en hij zat nog steeds aan elkaar. “Vind je?” Vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen toen ze zei dat ze de vakantiefoto’s het leukst vond om naar te kijken. Zelf vond hij er niets aan, maar misschien kwam dat omdat het met dit soort foto’s om de herinneringen ging. Herinneringen die hij dus niet had. Bij haar uitleg kon hij zich er iets bij voorstellen, maar nog steeds was hij het niet met haar eens. Maar dat was persoonlijk, dat wist hij ook wel, en hij ging er verder dan ook niet op door.
Aaron glimlachte en schudde zijn hoofd. “Valt wel mee hoor, ik vind het in ieder geval niet erg. Vallen er geen stiltes,” zei hij schouderophalend. Eerlijk gezegd ergerde hij zich meer aan mensen die helemaal niets zeiden dan aan iemand die hem de oren van het hoofd praatte. Bovendien vond hij het zeker prima om met haar te praten of naar haar te luisteren.
“Tuurlijk,” zei hij schouderophalend. Verwacht alleen niet dat ik er uitleg bij kan geven, dacht hij er achteraan. Natuurlijk stond hij zelf ook op sommige foto’s maar verder had hij haar een boek van compleet vreemden kunnen geven en net zo goed weten wat er aan de hand was als nu. Hij pakte het nog open boek op van de grond en gaf het aan haar. “Dit boek is van twee jaar geleden. We waren op vakantie naar Florida,” zei hij half zijn moeder napratend. Die had hem dit meegegeven en hem op het hart gedrukt er regelmatig eens in te bladeren om te kijken of er misschien iets naar boven kwam.

Zodra hij toestemming gaf, pakte Nikki het fotoalbum gretig aan en legde het zo neer dat de ene helft van het boek op haar been lag en de andere helft op Aarons been. “Eens kijken hoe fotogeniek je bent...” grapte ze met een korte blik op Aaron waarna ze het fotoalbum open sloeg op de eerste bladzijde. Al gelijk toonde zich daar een foto van Aaron in zwembroek op een zonnig strand (ik ga er even op los improviseren. Als je het niks vindt, pas ik mijn post wel aan). Nikki keek naar de compositie en kwaliteit van de foto, dat deed ze gewoon automatisch, maar werd toch héél eventjes afgeleid door de 'voorstelling'. Daarom sprak ze zichzelf in gedachten gelijk streng toe, voor ze verder bladerde. Wat ze daarna zag deed een brede grijns op haar gezicht verschijnen. Links onderin was nog net een plukje van Aarons donkere haar te ontdekken, maar wat echt de aandacht trok was een zwaarlijvige, kale man met toch erg veel lichaamshaar in een knalroze speedo zwembroek. Met alle moeite probeerde Nikki haar gezicht nog wanhopig in de plooi te houden. Stel je voor dat de man een kennis of familielid van Aaron was (al leek het daar niet op)… Dan zou ze hem straks nog beledigen!

Maar toen Nikki eenmaal de conclusie had getrokken dat het er inderdaad op leek dat de man bij een heel ander gezelschap hoorde, kon ze zich niet langer inhouden. Zacht maar duidelijk liet ze een aanstekelijk lachje horen en grinnikte later nog wat na. Haar wijsvinger tikte op de foto op de plaats waar de dikke man met zijn handen in zijn zij over zee stond uit te kijken. “Interesting…” mompelde Nikki die zichtbaar moeite moest doen om niet weer in lachen uit te barsten. Voorzichtig pakte ze het album op, hield het zo vast zodat het vlak voor Aarons gezicht kwam en sprak met een grote glimlach: “Wat denk je? Jij in de toekomst?” Ze knikte richting de man. Haar gezicht veranderde plotseling van vrolijk en melig naar serieus. Een frons verscheen op haar voorhoofd terwijl Nikki deed alsof ze al peinzend de berg van een man op de foto en Aaron kritisch met elkaar vergeleek. “Hm, ja, ja, ik zie wel wat overeenkomsten hier en daar.” sprak ze met een toch wat humoristische ondertoon waarna haar grijns weer tevoorschijn kwam als de zon achter wolken vandaan . Haar ogen glommen daarbij geamuseerd en haar blik stond uitdagend. Eerder had ze al gemerkt dat Aaron een goed gevoel voor humor had, anders had ze dit natuurlijk niet gezegd. Eigenlijk wachtte ze ergens op een tegenreactie, maar voor het geval deze niet kwam, legde ze het fotoalbum weer op hun benen en sloeg de bladzijde om. Kijk, daarom konden vakantiefoto’s nou zo leuk zijn! Ze glimlachte weer bij de gedachte en keek nieuwsgierig vanuit haar ooghoeken naar Aaron.

Ik vind het goed hoor ^_^
------------------
Aaron grinnikte even toen Nikki het boek van hem overnam en het duidelijk nieuwsgierig begon te bekijken. Maar helemaal van harte was het niet, Aaron kon over alles luchtig doen. Overal een grapje van maken om andere en zichzelf beter te laten voelen. Behalve als het over zijn geheugenverlies ging. Dan voelde hij zich niet op zijn gemak meer. Zelfs als hij het ongeluk wel had gehad zou hij er grapjes over kunnen maken. Maar nu was dat onmogelijk en beet hij licht nerveus op zijn onderlip. Hij kende bijna alle foto's uit het boek onderhand wel en dacht dat hij goed genoeg kon inproviseren als Nikki vragen zou gaan stellen, maar dat zou hij niet gaan doen. Dat had hij in het begin één keer gedaan en dat was niet heel goed afgelopen. Die persoon had het uiteindelijk van iemand anders gehoord en was natuurlijk bij hem verhaal komen halen. Nou, ga het dan maar eens allemaal uitleggen. Aaron had zich voor zover hij wist nog nooit zo ongemakkelijk gevoeld, en je moest er heel wat voor doen om Aaron zich ongemakkelijk te laten voelen.
Toen Nikki bij de foto van de man was beet Aaron op zijn lip om zijn lachen in te houden. Deze foto had hij al een paar keer gezien, je kon er ook moeilijk omheen, maar toch schoot hij steeds weer in de lach. Nu probeerde hij dat eerst te voorkomen maar toen Nikki begon kon hij het zelf ook niet meer inhouden. "Misschien wel, zei hij grijnzend. Hij keek nog eens goed naar de foto en grinnikte. "Zelfde donkere haar," zei hij spelend met een plukje van zijn eigen haar. Je kon het vervelend vinden dat Aaron soms iets teveel spottende grapjes maakte, maar dat hij er niets mee bedoelde kon je zien aan het feit dat hij minstens zoveel met zichzelf spotte.
Aaron liet zijn blik weer naar de foto gaan en vroeg zich zoals al vaker af wie die foto had gemaakt. Hij was het zelf niet geweest, al zag hij het zichzelf nog wel doen, omdat hij er zelf een heel klein beetje opstond. En hij vroeg zich af hoe die foto in godsnaam in het fotoboek terecht was gekomen. Natuurlijk was het hilarisch, maar het was een vreemde en eerlijk gezegd had hij wat medelijden met de man. Niet genoeg om hem ervan te weerhouden hem steeds weer uit te lachen, maar toch.

Nikki schonk Aaron een halve glimlach toen hij meespeelde met de grap. Ze hield van zijn spottende humor, zolang het geen negatieve bijsmaak had, en dat had het nu niet.
Weer gefocust op de vakantiefoto’s, sloeg Nikki een bladzijde om. Daar zag ze iets wat even een schok door haar heen deed gaan. Ze zag een foto, genomen op, wat het leek, een camping. Een groepje mensen stond er lachend op, Aaron stond er niet bij, maar verderop stond een meisje met lichtblond haar in een schattig zomerjurkje. Vol ongeloof bleef Nikki naar het kleine meisje kijken. Ze leek zo erg… Onbewust ging haar rechterhand naar de foto en streek haar wijsvinger langs het fijne, smalle gezichtje. Ja, ze was precies haar kleine zusje Sezé, alleen kon dat natuurlijk niet en toen Nikki wat beter keek zag ze wel dat het haar zusje inderdaad niet was, maar in eerste instantie…was zij het gewoon. Gelijk kreeg Nikki een brok in haar keel. Het leven hier op de Royal Malory Academy was geweldig, net als haar krachten, maar zover van huis zijn was niet altijd even leuk. Ze kon wel aan zichzelf toegeven dat ze Sezé vreselijk mistte. Vroeger waren ze onafscheidelijk geweest. Nikki was dan ook met pijn in haar hart van huis vertrokken en deze pijn was voor de zoveelste keer teruggekeerd bij het zien van de foto.
Snel sloeg ze daarom de bladzijde om, hopend dat daarmee iets van het stekende gevoel zou wegebben.
Een lieve glimlach stond nog steeds op haar gezicht, maar er hing iets treurigs in haar ogen. Maar nu was niet de tijd om in zelfmedelijden te zitten. Voor zover Nikki wist, had ze in vergelijking tot zoveel anderen niets te klagen. Daarbij…wat zou Aaron ervan denken als ze hier een beetje zou gaan janken? Daar zat hij vast niet op te wachten. Nee, dat deed ze wel vanavond als ze net had opgehangen na een uur met haar zusje en familie gebeld te hebben.

Het werkte om haarzelf af te leiden door aandacht te besteden aan de foto’s. Veel waren van een verrassende kwaliteit.
Op een gegeven moment, bijna aan het einde van het album, kwam Nikki aan bij een foto waar een grote groep jongeren en Aaron opstonden. Aan hun gezichten en houdingen te zien was het wel érg gezellig daar. Nikki lachte spontaan, wees naar de foto en lispelde: “Moet ik hier überhaupt naar vragen?” terwijl ze Aaron met een schuin hoofd aankeek. “Hm, ik gok van niet.” Voegde ze er al snel aan toe na nog een keer de foto bekeken te hebben en grinnikte.

Aandachtig alles bestuderend, was Nikki bij de laatste bladzijde aangekomen. Met een diepe, tevreden zucht, alsof ze zelf van een lange vakantie weer thuis was gekomen, klapte ze het fotoalbum dicht en legde het zorgvuldig op Aarons schoot. “Het zijn erg leuke foto’s en het leek ook een leuke vakantie.” Ze sprak kalm en lachte warm bij deze woorden terwijl ze Aaron recht aankeek. “Ik zou dit goed bewaren. Herinneringen moet je koesteren.” Haar hand legde ze kort op zijn schouder waardoor ze zich tegelijkertijd gemakkelijk overeind kon hijsen. Nikki gaf niet snel om kou, maar de frisse wind en lage temperatuur hadden haar spieren toch een beetje stijf gemaakt. Daarom gooide ze haar armen gretig in de lucht en strekte haar lichaam. Als je goed luisterde, kon je enkele botten horen knakken.
Na er zeker van te zijn dat haar spieren weer redelijk normaal functioneerden en haar bloed overal stroomde, liet Nikki haar armen weer langs haar lichaam vallen en richtte ze haar blik op Aaron. Haar gezicht stond enigszins bedenkelijk, maar ze glimlachte. “Eigenlijk voel ik me bijna een beetje schuldig nu.” Ze haalde haar schouders op. “Ik bedoel…doordat je mij dit album liet zien, ben ik iets meer over jou te weten gekomen, maar jij weet nog zo weinig over mij.” Legde ze uit waarna ze kort grijnsde. “Niet dat ik zo interessant ben ofzo, maar…” Nikki maakte haar zin niet af en ging daarvoor in de plaats op haar hurken bij Aaron zitten. “Wacht, ik heb een idee!” gelijk klaarde haar gezicht op en ontstond er weer de bekende twinkeling in haar ogen wanneer ze ergens opgewonden over was. “Wat is jou vanavond iets van mijn leven laat zien?” ze lachte bij haar eigen woorden. “Het klinkt erger dan dat het is.” Haar handen hief ze in de lucht, ten teken dat hij zich geen zorgde hoefde te maken over haar idee, terwijl ze haar hoofd schudde. “Maak je geen zorgen, ik zal je niet gaan vervelen met ellelange verhalen of zoiets dergelijks. Nee, ik heb hele andere plannen met jou…” In plaats van een lach, verscheen er na deze woorden een blos op haar wangen. W-wat..had ze zojuist gezegd? Nee, zo bedoelde ze het niet! Maar dat kon ze beter niet zeggen, anders viel het juist extra op hoe 'handig' ze was geweest. Ze kon beter gewoon haar uitleg afronden en doen alsof er niets was gebeurd.. “Ik neem je mee naar een favoriete plek van mij: The Pocket, heet het. Het is niet erg bekend, maar wel supergezellig en ze verkopen daar de enige echte Pocket Special!” Nikki glimlachte om haar plotselinge schaamte en de lichte trilling in haar stem te verdoezelen. Net zoals maar weinigen wisten wat en waar the Pocket was in de stad, wist al helemaal niemand wat de Pocket Special was, maar als Aaron het ‘aandurfde’ zou hij daar snel genoeg achter komen! “Dus…wat denk je ervan? Durf je het aan?” Gelukkig, haar stem was weer een octaaf gezakt. Nieuwsgierig en deels verwachtingsvol bleef Nikki Aaron aankijken. Ze kon het best gebruiken om weer eens uit te gaan, gewoon even weg te gaan van de plek waarvoor ze haar thuis had verlaten… Dat deed haar altijd goed en ze hoopte dat het Aaron ook zou helpen, want ze was zijn gemoedstoestand die ze vlak voor hun ‘ontmoeting’ had opgemerkt nog niet vergeten. Er was gewoon iets aan hem…dat vragen bij haar opriep en dan was er nog het fotoalbum…
Maar daar zou ze hem nog niet naar vragen, nóg niet.
Nee, en voor nu bleef ze zitten waar ze zat en wachtte ze op een antwoord zónder zelf weer teveel te praten.

Aaron keek maar met een half oog naar de foto’s. Hij had daar nu niet heel erg veel zin in maar had er geen probleem mee om met Nikki mee te kijken. Zij leek het in ieder geval erg leuk te vinden. Nou, dat maakte dan in ieder geval een van hen twee, dacht hij sarcastisch. Hij lette dan ook meer op haar reacties dan op de foto’s zelf. Heel veel bijzondere dingen merkte hij niet op omdat hij niet heel erg goed was in het lezen van iemands emoties. Dat was ook de belangrijkste reden dat hij soms te ver ging met zijn grapjes en mensen daardoor echt kwetste. Pas toen Nikki haar hand uitstrekte en over het gezicht van een meisje in de foto streek. Hij trok een wenkbrauw op, hij had geen idee wie het meisje was. Natuurlijk niet, maar zelfs als hij zijn geheugen nog had gehad, had hij het waarschijnlijk niet geweten. Hij hield zijn blik op Nikki gericht en keek haar vragend aan. Ze leek… verdrietig. Voor zover hij dat kon zien en beoordelen in ieder geval. Erg veel vertrouwen in zijn conclusie had hij niet en hij hield zijn mond dan ook maar. Hij wilde liever niet blunderen nu. Iets wat zeker zou gebeuren als hij er iets over zou zeggen of vragen en dan zou blijken dat er niets aan de hand was.
Het was dan ook een soort opluchting voor hem toen Nikki weer vrolijk leek en wat over een andere foto zei. Hij grinnikte even zodra hij zelf ook keek. Het was fijn om te weten dat hij nog hetzelfde was en niet helemaal veranderd was. In ieder geval zag hij zichzelf daar inderdaad wel weer zo zitten. “Ik denk het inderdaad niet,” zei hij onbewust even op zijn lip bijtend. Ze mocht vragen wat ze wilde maar een antwoord zou hij toch niet kunnen geven. Dus nee, ze hoefde er niets over te vragen. Eigenlijk was het wel grappig om te weten dat Nikki nu net zoveel wist over de zomer van twee jaar geleden als hij deed. Terwijl hij er toch echt geweest moest zijn. Maar goed, hij was niet van plan dat Nikki te vertellen. In vragen en ‘hulp’ had hij nu geen zin.
Toen ze het boek uithad en dichtsloeg voelde hij zich meer op zijn gemak, tenminste tot ze over herinneringen begon en hij voordat hij het tegen kon houden met zijn ogen rolde. Natuurlijk, herinneringen moest je koesteren, herinneringen bleven altijd ook als al het andere veranderde, herinneringen waren souvenirs van je leven. Hij had meer dan genoeg van al die uitspraken en werd er serieus gek van. Niet alleen dat, het deed ook nog pijn. Want hij wist heel goed dat er meer dan een kleine kern van waarheid in zat. Maar voor hem golden al die dingen niet. Hij had geen herinneringen en dus ook niets om te koesteren. Zijn hele leven moest weer grotendeels opnieuw beginnen. Gelukkig verwachtte Nikki blijkbaar geen antwoord of reactie van hem. Mooi, want als hij iets zou zeggen zou het waarschijnlijk bot en kortaf zijn. En hij wilde niet dat hij Nikki zo zou kwetsen want ze leek hem echt een aardig en leuk meisje. Dus stond hij ook op zonder iets te zeggen en glimlachte flauwtjes.
Onbegrijpend hield hij zijn hoofd iets schuin en keek hij haar vragend aan toen ze begon over dat ze zich schuldig voelde. Eerlijk gezegd had hij zelf een klein schuldgevoel. Hij loog niet maar hield wel dingen die niet geheel onbelangrijk waren achter. Maar dat schuldgevoel was, nog, niet groot genoeg om het ook echt te vertellen. Bij haar uitleg glimlachte hij scheef, hij vond het absoluut niet erg. Licht geamuseerd luisterde hij naar haar. De manier van spreken die Nikki had vond hij grappig, op een goede manier. Niet dat hij haar zou uitlachen ofzo maar dat het leuk was om naar te luisteren en hij ook echt naar haar wilde luisteren. ”Nee, ik heb hele andere plannen met jou…” Bij die uitspraak gingen eerst Aaron’s wenkbrauwen omhoog en daarna kon hij zichzelf niet meer inhouden en begon hij wel te lachen. De blosjes die op Nikki’s gezicht verschenen vond hij wel schattig en maakte het alleen maar moeilijker om te stoppen met lachen. Toen hij zichzelf weer een beetje onder controle had en er alleen nog maar een grijns op zijn gezicht lag luisterde hij weer verder.
“Natuurlijk durf ik,” zei hij uitdagend. Risico’s, of verrassingen in dit geval, waren niet iets waar hij door werd afgeschrikt. Omdat ze dat had gezegd en hem daarmee een soort van had uitgedaagd kon hij alleen maar ‘ja’ zeggen. Alle jongens hadden de drang zich te bewijzen maar Aaron had dat nog iets sterker. “Ik ben wel benieuwd naar wat je allemaal van plan bent,” zei hij met een verleidende stem en een brede grijns op zijn gezicht.

Nikki keek vanuit haar ooghoeken naar Aaron toen hij in de lach schoot door haar 'tactvolle', foute opmerking. Fijn, hij lachte haar uit. Zelf kon ze het echter ook niet laten om licht te grijnzen, maar ze was nog net iets te beschaamd om echt mee te kunnen lachen. Ten einde raad sloeg Nikki vervolgens dramatisch haar armen over elkaar en staarde met een gespeelde verontwaardiging naar de lachende Aaron. Ze moest toegeven dat zijn lach best aanstekelijk was. Zij had er sowieso altijd een zwak voor als mensen lachten, dan nam haar ongedwongen persoonlijkheid meestal nog meer de overhand.
Toen Aaron zichzelf weer een beetje onder controle had en er alleen nog maar een grijns op zijn gezicht lag, maakte Nikki van de gelegenheid gebruik om ‘wraak te nemen’. “Ja? Gaat het weer?” begon ze nog onschuldig op een sarcastische, hautaine toon, maar in haar blik viel te lezen dat ze in feite zijn reactie helemaal niet erg had gevonden. Bij zijn antwoord op haar vraag, ‘Natuurlijk durf ik’, zag ze haar kans. De uitdaging in zijn stem ontging haar niet. Echter net op het moment dat Nikki haar slinkse wraakactie tentoon wilde spreiden, was Aaron haar voor met een opmerking die háár voor even uit het veld sloeg.
De woorden dreunden door in haar hoofd: . “Ik ben wel benieuwd naar wat je allemaal van plan bent,”
Oh god, zijn toon…en die blik..!
Nee, sprak Nikki zichzelf gelijk in gedachten streng toe, nee, nee, nee, nu moet je je niet laten misleiden door de mannelijke charmes. Hou je in!
Het schaamrood, dat net weer een beetje gezakt was, keerde razendsnel terug op haar wangen. Oké, eerst moest ze even rustig ademhalen en wat ze ook deed…niet in die twee donkerblauwe ogen kijken!
Het hielp. Nikki voelde hoe ze rustiger werd en ze weer enigszins controle over zichzelf kreeg.
Pas toen ze zichzelf klaar achtte, keek ze kalm op van de grond en de tak waar haar blik korte tijd op gefocust was geweest.
“Wat ik allemaal van plan ben?” vormden haar lippen ineens een paar bijzonder verleidelijk uitgesproken woorden. Een oog voor een oog… Als Aaron haar ongemakkelijk kon doen voelen, dan kon Nikki dit ook bij hem veroorzaken. Nu was het tijd voor 'vrouwelijke aanlokkelijkheid'!
Zonder enige onzekerheid, althans…deze liet ze momenteel niet zien, liet Nikki haar ogen uitgebreid over Aarons hele lichaam heen glijden, van top tot teen, alsof ze hem keurde en in gedachten echt plannen met hem maakte. “Tja…” Langzaam kwam ze iets dichterbij. Stapje voor stapje naderde ze Aaron tot ze algauw vlak voor zijn neus stond en daardoor iets omhoog moest kijken omdat hij best een stukje langer was dan zij. “Dat,” haar rechterhand strekte zich uit naar zijn gezicht (Nikki zag het als een overwinning dat haar vingers daarbij niet trilden). “mijn beste Aaron,” subtiel streken haar rechterwijs- en middelvinger langs Aarons gehele kaaklijn. “hangt ook een beetje van jou en de hele avond af.” Sloot Nikki haar zin met een gelukzalige grijns af. Haar smeulende blik was vastgepind in de zijne. "Dus, zullen we beiden maar moeten afwachten hoe het loopt." Alhoewel ze haar hand alweer teruggetrokken had, deed Nikki geen poging om achteruit te gaan. Integendeel: ze bleef Aaron diep in de ogen kijken, net zolang tot hij zich ongemakkelijk zou gaan voelen. Er rustte een geheimzinnige uitdrukking op haar gezicht. In haar ogen viel uitdaging, afwachtendheid, nieuwsgierigheid en spanning te lezen, want helemaal zeker van haar zaak, was Nikki niet.

Na even zo gestaan te hebben, pakte ze plotseling zijn linkerhand vast, keerde de handpalm naar boven, toverde uit de zak van haar jeans een pen tevoorschijn en krabbelde in sierlijke letters het adres van the Pocket op zijn hand. Hierna liet ze hem weer los en terwijl Nikki aanstalten maakte om weg te lopen sprak ze zacht en zwoel: “Dan zie je daar vanavond, om acht uur precies.” Zonder verder nog iets te zeggen liep Nikki al heupwiegend en (zonder dat Aaron dit kon zien) breed grijnzend weg, maar vlak voor ze buiten gehoorsafstand zou zijn, draaide ze zich nog één keer naar hem om. “En Aaron,” riep ze hem toe, zijn naam met nadruk uitsprekend. Ze lachte speels. “kom niet te laat.” Dat was het laatste wat Nikki wilde zeggen, dus liep ze daarna op haar eigen, aparte manier weg van hem. Ze kon haast niet geloven wat ze zojuist allemaal had gezegd en gedaan… Niet dat ze dit soort 'acties' nooit eerder had uitgeprobeerd bij jongens, maar…het was best een tijd geleden. Dat moest ze toegeven. Eigenlijk voelde ze zich een beetje licht in haar hoofd nu.
Nàh, niet aan denken.
Nog nagenietend van alles wat er gebeurd was in het afgelopen half uur, begaf Nikki zich terug naar het tekenlokaal waar nog wat werk op haar lag te wachten. Niet dat ze zich echt daarop zou kunnen concentreren trouwens, aangezien haar gedachten grotendeels bij vanavond waren.
_____
Wow, wat een lange posts allemaal! O.o
Is het goed als ik dan een topic aanmaak in de stad, wat The Pocket gaat heten?
Dan kunnen Nikki en Aaron daar weer meeten. (:

Inderdaad ^_^ Ik heb volgens mij nog nooit zo lange posts geschreven maar is echt leuk
Is goed
-------------
Aaron knikte heftig toen ze vroeg of het weer ging. De grijns die op zijn gezicht lag zou hij met geen mogelijkheid eraf krijgen en hij probeerde het ook niet. Al was Aaron niet goed in het lezen van emoties en gevoelens, helemaal niet, sarcasme of een grapje had hij altijd door. Dus ook nu bij Nikki. Hij deed net zijn mond open om nog een reactie te geven of die serieus of spottend zou zijn had hij zelf nog niet eens besloten maar bijna schoot hij weer in de lach bij het zien van haar nu nog rodere wangen. Hij beet op zijn lip en sloeg zijn hand voor zijn mond en lachte daardoor wel maar zonder geluid. De twinkeling in zijn ogen maakte samen met het feit dat hij zachtjes schudde nog wel het duidelijkst dat hij erg zijn best deed zijn lachen in te houden. Hij probeerde juist wel de blik van Nikki te vangen maar werd teleurgesteld omdat ze de zijne ontweek. Niet heel raar eigenlijk aangezien hij haar met een voor hem nog relatief onschuldige opmerking al ongemakkelijk had laten voelen.

Toen ze hem weer aankeek verscheen er een klein glimlachje op zijn gezicht en die werd alleen maar groter bij het horen van haar woorden. Dit was voor hem een soort spelletje, of in ieder geval iets dat hij leuk en grappig vond, en hij vond het dan ook erg fijn dat ze meespeelde. Aaron was echter niet iemand die zich snel ongemakkelijk voelde, juist helemaal niet. Net als dat hij haast geen schaamte kende. Dat kon soms een heel groot voordeel zijn, bijvoorbeeld nu, maar ook een nadeel. Dat Nikki zich niet zo op haar gemak voelde als nu leek had hij niet door. Met een nieuwsgierige twinkel in zijn ogen bleef hij haar aankijken. Geduldig afwachtend wat ze van plan was.

De zachte streling van haar vingers over zijn kaak deed een lichte rilling over zijn ruggengraat lopen en voor heel even maakte de twinkeling plaats voor een zachte blik in zijn ogen. Maar de hele tijd hield bleef hij haar aanijken. Wat zij kon, kon hij ook. Haast onbewust zorgde hij ervoor dat er haast een zeker verlangen in zijn ogen verscheen. Maar ondanks dat dit ‘spelletje’ iets was waar Aaron goed in was en waar hij ook een zekere ervaring mee had, merkte hij wel dat de geheimzinnige uitdrukking op Nikki’s gezicht een zekere invloed op hem had. In ieder geval schepte het een zekere verwachting. Natuurlijk ontstonden er plannen en ideeën in zijn hoofd maar echt van plan er ook iets mee te doen was hij niet. Nikki had gelijk, ze zouden allebei maar moeten afwachten wat er zou gebeuren.

Aaron schrok niet echt toen ze zijn hand vastpakte maar zijn blik schoot wel naar zijn linkerhand. Geduldige wachtte hij tot het volledige adres op zijn hand stond en herhaalde het daarna een paar keer in zijn hoofd zodat hij het zou onthouden. Hij kende Malory redelijk en had dus ook wel een idee waar hij zou moeten zijn. Al was hij er inderdaad nog nooit geweest dacht hij wel dat hij het zonder probleem zou kunnen vinden. En anders was er natuurlijk nog de truc van het gewoon aan iemand vragen. Hij was het helemaal niet mee eens met het idee dat mannen de weg nooit vroegen. Als hij dat nooit zou doen zou hij zo vaak verdwalen, zelfs in de school.

“Tot vanavond dan,” zei hij net voordat Nikki wegliep met weer een verleidende toon in zijn stem. Hij had zich al half omgedraaid toen ze zijn naam weer zei en met een verwachtingsvolle uitdrukking draaide hij zich weer naar haar toe. “Ik zal niet te laat zijn hoor, maak je maar geen zorgen,” zie hij mysterieus glimlachend.
Oké, eigenlijk was het goed dat Nikki het nog eens had gezegd want Aaron was niet iemand die altijd precies op tijd was. Eigenlijk nam het hij niet zo nauw met tijden en was hij meestal wel te laat. Nu zou hij er echter goed op letten zodat hij om acht uur ook echt bij The Pocket zou zijn. Want hij was wel heel erg nieuwsgierig geworden naar wat The Pocket nu was en wat Nikki allemaal van plan was.

Aaron bleef Nikki nog even nakijken voordat hij het fotoboek oppakte en ook richting de school liep. Heel veel had hij niet te doen maar misschien zou het toch wel een goed idee zijn als hij iets voor school ging doen. Al kende hij zichzelf goed genoeg om te weten dat er uiteindelijk toch niet veel zou doen ging het vooral om het idee.

Iedereen kon aan zijn gezicht zien dat hij niet blij was, woedend zelfs. Er was geen reden toe, maar zijn bloed was verhit, de vlammen raasden door zijn hele lichaam. Hij balde zijn vuisten, duwden de nagels in zijn handpalmen. Hij kalmeerde niet. Het leek alleen maar erger te worden. Stampend ging hij heen en weer. De groene grassprietjes werden verwoest onder zijn sneakers. Maar, het ergste was dat hij niet wist waarom hij boos was. Er was geen druppel geweest die de emmer zo had doen overlopen. De woede die in zijn lichaam woekerde was er geweest vanaf het moment dat hij vanochtend zijn bed uit was gestapt. Hij was een stuk gaan rennen en zo op het grasveldje terecht gekomen. Maar het had niet geholpen. Zijn lichaam was alleen maar meer verhit. Kian bleef staan. Hij voelde dat zijn krachten, die eerst in zijn vingers hadden gesluimerd, actief werden. Hij had er geen controle meer over. De elektriciteit begon over zijn vingers te lopen, het beet hem, terwijl het bij hem hoorde. Kian begon te kreunen en keek ontzet naar zijn vingers. Hij wist waar dit toe zou lopen. Zijn krachten gingen hem weer te boven. Hij deed een stap naar achter, alsof hij weg kon van de pijn in zijn vingers, die al sterker werd. Maar dat faalde, natuurlijk.

Louise zat met haar ogen gesloten in haar rolstoel, ze had een van haar slechtere buien waarn ze het gevoel had dat het leven nooit mee leuk zou worden. Nee, ze was niet depressief, maar iedereen heeft wel eens van die dagen dat ze het helemaal niet meer ziet zitten en je het gevoel hebt dat je nooit meer uit het dal komt. Nou Louise had dus zo'n dag. In haar oren klonk de muziek die haar aan vroeger deed herrinneren, de klassieke muziek waarop ze dagelijks danste. In haar gedachtes kon ze precies zien welke passen ze zou moet dansen, waarneer ze een pirrouette moest maken of een werfelende beweging door de lege zaal. Iets wat nooit meer terug zou komen. De dansen, de vrijheid van het bewegen was allemaal in de kiem gesmoord. Achter het zwart van haar oogleden begon wat op te lichten, haar krachten waren nog erg wisselachtig, soms leek ze ze onder controle te hebben, op andere dagen kwamen ze niet eens tevoorschijn. Maar nu leek ze wel iets te zien wat een aura was, een krachtige aura die duidelijk iets van woede had. Uit reflex opende ze haar ogen en zag een jongen staan die duidelijk over de rooie was, het leek alsof hij elk moment kon ontploffen. Haar bruine ogen hielden hem in de gaten, zonder veel te zeggen, dat deed ze sowieso niet.

Hij schudde met zijn linkerhand, maar de elektrische stoom beet alleen maar sterker in zijn vingers. Als wonder bij wonder was zijn woede wel verdwenen, hij was alleen nog maar bezig met het stroompje dat steeds verder over zijn arm begon te kruipen. Als het bij zijn hoofd zou komen zou hij een paar dagen op de ziekenzaal mogen doorbrengen, dat was wel zeker. Hij zette nog een stap naar achter. Een bons volgde toen hij door de lucht vloog en op zijn rug viel. De dikke tak die achter zijn voet had gelegen was daarvan de oorzaak. Kian kreunde weer. Wat een dag vandaag. Vloog er door zijn hoofd. Hij wreef over zijn rug, niet in de gaten hebbend dat de pijn in zijn vingers verminderde. Het vochtige gras had een beschermend laagje gevormd over zijn huid en de lading kreeg geen mogelijkheden meer zich voort te planten in een elektrische stroom. Langzaam kwam hij overeind en bekeek zijn natte kleding. Ja, dat kan er ook wel weer bij..

Louise bleef naar het schouwspel van de jongen kijken, ze had geen idee wat er met hem aan de hand leek te zijn, maar hij leek flnk over de rooie te zijn, haast bezeten. Louise had geen idee wat ze kon doen, sowieso was het zowat onmogelijk om over het natte grasveld te rijden. Daarom stond ze ook aan de rand. De wielen bleven in de drassige grond hangen waardoor ze geen kant op zou kunnen. Toch wilde ze dat ze naar voren kon toen de jongen in het gras belande, zonder zichtbare reden van haar. "Alles goed?' riep ze op informerende toon naar de jongen die nu kletsnat was.

Bijna gelukszalig liet Kian zijn lichaam achterover zakken, in het vochtige gras. De druppels vocht kriebelden hem in zijn nek, een aangenaam gevoel na die woedende hitte waar hij eerst last van had. De druppels die op de enkele natte sprieten hadden gezeten, vielen op zijn gezicht en gleden als tranen naar beneden. Op Kian's gezicht lag nog geen glimlach, maar de boosheid was als sneeuw voor de zon verdwenen. Waarschijnlijk had hij vanochtend gewoon even een koude douche moeten nemen. Hitte was niet goed voor zijn bloed. Toen een zachte stem klonk over het grasveld keek hij op. Was dat voor mij bedoeld?' Vroeg hij zich af in zijn hoofd en keek om zich heen. Op hem na was er niemand op het gras, dus de stem zou het wel tegen hem gehad hebben. Hij keek om en zag een meisje in een rolstoel zitten. Hij had niet direct door wat ze zei, maar toch begreep hij de bedoeling van haar vraag en hij knikte, waarbij een charmant glimlachje plotseling om zijn lippen speelde. Zijn korte mouwen lieten zijn armen bloot en zijn tatoeages waren goed zichtbaar in de felle zon die zijn huid bescheen. Hij zag er al met al nogal slordig uit op het moment, niets vergleken met het meisje, die er keurig uit zag.

Louise's blik bleef op de jongen gericht, veel andere dingen om naar te kijken was er niet, het grasveld was zo goed als verlaten buten haarzelf en de jongen na. Het was ook net zo raar, het was de hele middag al druilerig weer geweest, wat het gras ook niet echt aanlokkelijk maakte om op te zitten, hoewel... Louise's ogen vergroten zich wat toen de jongen zich achterover in het gras liet vallen, het gras was waarschijnlijk niet meer dan een modderpartij met wat groene sprieten. "Waarom lig je dan n het gras?" de vraag was al uit Louise's mond vertrokken voor ze er erg in had. MAar ze kon dan ook niet begrijpen waarom hij was gaan liggen, hoewel hij nu gekalmeerd leek te zijn. Zijn lichaamshoudng was ontspannen evenals zijn gezichtsuitdrukking er was zelfs een glimlachje op zijn gezicht te zien, maar dat was niet echt waar ze op lette. Nee haar aandacht ging op het moment even utnaar zijn getatoëerde armen. Iets wat ze net vaak tegenkwam.

'Dat ligt lekker, moet je ook eens proberen.' Riep hij terug. Hij rolde om, zodat hij op zijn buik te liggen kwam, met zijn gezicht naar het meisje. Dat hij was gevallen, verzweeg hij maar. Dat kwam waarschijnlijk later wel aan de orde, als ze het niet al gezien had. Het modderige gras had hem goed gedaan, al was het zo onwaarschijnlijk. Vegen modder zaten over zijn gezicht, wat vreemd was aangezien hij best wel wat aandacht besteedde aan hoe hij eruit zag. Normaal gesproken dan. Zijn blik gleed over het meisje. Ze was niet al te groot, vergeleken met hem en waarschijnlijk een jaar of 17? 18? Hij was nooit de beste geweest in leeftijden schatten, waarschijnlijk bracht hij daarvoor te weinig tijd door met zijn leeftijdgenoten, al leek hij de afgelopen dagen constant nieuwe mensen tegen het lijf te lopen. Hij hield zijn hoofd een beetje scheef en keek naar de rolstoel. Hij zou sterven als hij ooit in zo'n ding terecht zou komen. Verschrikkelijk, om aan zo iets geklusterd te zijn.

Louise begreep de plotselinge verandering in de houding van de jongen niet, in haar ogen leek hij wel gek geworden, hoewel deze manier normaller was dan de woede die ze eerder had kunnen zien. "Dat gaat ook zo makkelijk."was hij nou werkelijk zo dom om te denken dat ze zo even in en uit die klote stoel kon stappen? Zelfs het in en uit bed komen nam vaak al een minuut of tien in beslag, terwijl ze dan zelfs de hulp van een apparaat had. Haar ogen bekeken de jongen die onder de modder vegen zat en er zich ook geen zorgen over leek te maken. Zelfs al was ze in staat om te lopen, die modder was niet bepaald aantrekkelijk om in te liggen.
Louise zag de blk van de jongen die naar haar rolstoel ging, zoals iedereen deed met wie ze sprak. Het was geen bijzonderheid meer, maar wel bijzonder irritant dat mensen alleen maar aandacht hadden voor die ijzeren klote stoel. Mensen begrepen niet hoe vernederend dat kon zijn, die stoel paste niet bij haar maar was een noodgedwongen feit dat ze er in moest zitten. Door die stoel was ze niet gelijk geestelijk gehandicapt.

Kian keek vanaf die afstand in de ogen en bedacht zich dat zijn woorden misschien iets te spontaan waren geweest. 'Eigenlijk was ik gewoon gevallen.' Vervolgde hij daarom ietwat ironisch. Langzaam hees hij zich overeind en liep naar het meisje toe. Wel zorgde hij ervoor dat hij op een kleine afstand bleef. Hij was waarschijnlijk ontzettend smerig en hij wist uit ervaring dat meisjes het niet zo hadden op vieze jongens, al gedroegen ze zich nog zo verleidend. Hij hield zijn hoofd een beetje scheef en keek haar in de ogen, hij probeerde haar gedachtent te doorgronden. Wat zou ze nu van hem denken? Ach, wat deed het er eigenlijk toe.

"Dat had ik nou niet door." waarschijnlijk had de jongen niet door hoe lang ze er al gestaan had. Ja het was een cliché, mensen in een rolstoel werden over het hoofd gezien, letterlijk. En als Louise ergens een hekel aan had was het wel genegeerd te worden, ze had zich voorbereid op een leven in de spotlights, was gewend geraakt aan de aandacht. Nu ws ze niet meer dan het meisje in de rolstoel dat o zo zielig werd gevonden. Louise keek omhoog naar de jongen die nu naa rhaar richting kwam en haar recht in de ogen keek. Direct vroeg ze zich af welke kracht hij bezat, aangezien de halve school hier in je gedachte leek te kunnen wroeten. IEts wat eigenlijk best vervelend was.

Kian haalde zijn schouders op. "Nou, dan begrijp je waarschijnlijk ook dat ik niet helemaal express in het gras ben gaan liggen.' Een schuin, niet helemaal gemeend lachje verscheen op zijn gezicht. Met een nog schoon deel van zijn onderarm veegde hij over zijn gezicht, in een poging die wat schoner te krijgen. Maar het mocht niet baten, de streep op zijn gezicht werd alleen maar groter en Kian keek met een guitige grijns naar de lucht. 'Als het nou eens ging regenen?' Mompelde hij. Maar Kian was natuurlijk geen natuur god, dus de lucht bleef strak blauw. Alle regen was waarschijnlijk vanochtend al gevallen en in de wolken was niets meer over.

haha sterkte XD

Louise volgde zjn blik naar de nu strakblauwe lucht. Als ze hier neit met een dikke jas gezeten had zou je bijna denken dat het zomer was. "Nou liever niet, ik haat regen." merkte ze op na zijn woorden. Regen zorgde ervoor dat ze nog minder bewegingsvrijheid had dan normaal gesproken. Dan zou ze helemaal binnen opgesloten zitten, iets waar ze een hekel aan had. Niet dat ze zo'n buitenmens was, maar het was wel een optie minder met wat ze zou kunnen doen.

Kian keek haar even aan en knikte. 'Hmm, je hebt wel gelijk.' Voegde hij daarom toe aan zijn woorden. Nog een keer blikte hij naar de lucht. Het zag er naar uit dat hij gewoon een douche zou moeten gaan nemen, de lucht zou hem niet op een stortbui gaan trakteren. Hij zuchtte even en glimlachte naar het meisje met een nonchalance van iemand die er altijd zo smerig blij liep. 'Ik denk dat ik maar een douche moet gaan nemen. ' Zei hij met een hoogbeweging richting het grote gebouw, die hij als school beschouwde.