Een hele grote boom

Elea was trots dat ze kon zeggen dat klimmen iets was waar ze goed in was. Al was een boom dan natuurlijk heel anders dan een muur van een gebouw of een regenpijp. Eerst waren bomen iets vreemds voor haar geweest, en zeker de soort bomen die ze hier hadden. In Rio had je palmbomen, daar kon ze ook in klimmen maar dat moest je dan wel op een heel andere manier doen. Dat was ook veel moeilijker, hier had je genoeg takken om je aan vast te houden en om op te staan. Door haar lichte gewicht kon ze ook nog eens heel hoog komen zonder dat de takken onder haar knapten. Dio zou haar uitlachen maar Elea vond het erg ontspannend en fijn om hier te zitten. Dus ze zat al best een tijdje op een stevige tak die nog redelijk dicht bij de grond zat. Haar hoofd leunde tegen de stam aan en ze staarde naar een willekeurig punt in het bos. Ze zou er misschien wat treurig uitzien voor de buitenwereld maar zo voelde ze zich helemaal niet. Elea was sowieso niet iemand die vol zelfmedelijden met de pakken neer zou gaan zitten. Als iets je niet aanstond moest je daar iets aan doen. Dat was gewoon de harde instelling die ze op straat had geleerd. Als je die niet had zou je ook niet overleven, zo simpel was het. Ze had een simpele donkere skinny aan die toch nog eigenlijk iets te wijd was. Het viel niet op maar als je er op ging letten zag je dat de stof om haar been viel en er niet strak om gespannen zat, zoals eigenlijk de bedoeling zou zijn bij een skinny. Al woonde ze nu al een aantal maanden op de school had ze nog steeds ondergewicht. Veel minder als eerst, dat wel. Verder had ze een grijze sweater met I <3 Rio aan. Voordat ze op het vliegtuig naar Maine was gestapt had ze van haar begeleiders geld gekregen om wat kleren te kopen. Dit was een van haar aankopen geweest en meteen ook haar lievelingskledingstuk geworden. Haar donkerbruine, bijna zwarte, haren hingen los op haar rug en aan haar voeten zaten simpele gympen.

“Oké.” Jared wreef in zijn handen. “Kom maar op!” Zelfverzekerd greep hij naar een stevige tak en plaatste zijn voeten op een andere tak. Sinds hij op de Amerikaanse ranch woonde, had hij van alles bijgeleerd zoals paardrijden en ook klimmen.
Goed, hoe hoger hij kon komen, hoe beter.
Soepel verplaatste Jared zich van de ene tak naar de ander, af en toe omlaag of juist naar de lucht kijkend. Hij moest wel een beetje opschieten, want de storm zou niet wachten.

Op een gegeven moment stak zijn hoofd boven een tak uit terwijl hij zich uitrekte van een lager gelegen tak, waardoor het puntje van zijn neus net langs de knie gleed van het meisje dat op zijn volgende houvastpunt zat. Een schok, dit keer niet veroorzaakt door de storm of zijn gave, ging door hem heen. Eerlijk gezegd had Jared helemaal niet op anderen gerekend, zeker niet nu en hier, maar dit meisje zat doodleuk een beetje rond te hangen op een tak, in een boom, bij een naderende storm…
Dat hij dat zelf ook van plan was te doen, deed er even niet toe.
“Uhm…hallo daar.” groette Jared haar ietwat vertwijfeld. Zijn kin rustte nu op de tak waarop zij zat. Door haar plotselinge aanwezigheid, was zijn interesse wel gewekt. Nieuwsgierig bekeek Jared vanaf zijn lagere positie de ander. Hij zag een paar mooie, donkere ogen, donker haar en een gezicht dat op de één of andere manier iets schattigs had. Zijn blik ging daarna al snel naar de sweater welke het meisje droeg. I <3 Rio stond er in duidelijk letters op. Een vlaag van herkenning ging direct door hem heen. “Ik bedoel: *Olá, menina.” verbeterde Jared zichzelf snel met een glimlach. Het voelde vreemd om zijn moedertaal na zo’n lange tijd weer eens te spreken. De woorden rolden nog altijd zoveel gemakkelijker over zijn lippen dan de harde, Engelse klanken.
Jared wist niet zeker of het meisje wel echt uit Brazilië kwam of ook maar één woord Portugees sprak, maar hij kon het natuurlijk gewoon proberen: “*Como você está?” Feitelijk stond hij hier wel aardig en om het zich nog gemakkelijker te maken leunde Jared half tegen de boomstam, er wel voor zorgend dat zijn gezicht duidelijk zichtbaar bleef. Zijn blik bleef gericht op het meisje. Hij was benieuwd hoe ze zou reageren.
_________
(aangezien ik denk dat wij eigenlijk geen van beiden Portugees spreken
een vertaling:
*Hallo, meisje.
*Hoe gaat het?)

Elea gaat het echt niet leuk vinden als ze merkt dat Jared haar schattig vindt
------------
Elea was te afwezig en toch nog iets te hoog boven de grond om de jongen te horen die omhoog kwam geklommen. Iets wat ze zichzelf later kwalijk zou nemen. Maar nu waren haar gedachten terug in de straten van Rio en zat ze met Dio op een muurtje lachend over iets. Dat was wat ze nog het meest miste. Gewoon het vertrouwde gevoel van een vriend hebben, iemand waar tegen je alles kon zeggen en je niet druk hoefde te maken over wat hij van je dacht. Zo iemand had ze hier niet en naar haar idee zou ze die ook nooit vinden. Dat ze zelf ook niet echt meehielp met het maken van vrienden was een deel van het probleem. Naar haar idee waren alle mensen hier verwend en maakten ze zich veel te druk over kleine dingen. Daardoor irriteerde ze zich alleen maar aan de mensen en kwam het niet eens in haar op vrienden met ze te worden.

Doordat ze zo diep in gedachten was geweest schrok ze echt toen ze ineens iets tegen haar knie voelde. Onbewust schoot ze al half omhoog, een automatisme. Iets dat ze had geleerd op straat, bij het kleinste beetje onraad moest je klaar zijn om weg te rennen. Nu keek ze alleen maar in de bruine ogen van een jongen. Een seconde of wat staarde ze hem aan, gewoon omdat die ogen haar zo bekend voorkwamen. Net als het licht gebruinde gezicht, de warrige donkerbruine haren en de wat nieuwsgierige uitdrukking op zijn gezicht. Maar al snel merkte ze ook veranderingen op tussen hem en Dio op wie ze hem wat vond lijken. Ze zei snel tegen zichzelf dat het kwam doordat ze net aan Dio had gedacht en gewenst dat hij hier was.

“Heey,” zei ze aarzelend toen hij haar begroette. Haar verbazing werd daarna nog groter toen hij Portugees tegen haar begon te praten. De klanken en woorden waren veel vertrouwder en automatisch voelde ze zichzelf ook al meer op haar gemak. “Você vai vir do Brasil?” (Kom je ook uit Brazilie?) Vroeg ze nog steeds verbaasd. “E sim, ela vai bem,” (En ja, het gaat goed) zei ze aarzelend. Elea sprak geen echt goed Portugees. Niet beschaafd in ieder geval. Het was aan haar accent te horen dat ze uit Rio kwam en zelfs dan zou je als je goed luisterde en wist waar je op moest letten ook nog kunnen horen dat ze van de straat kwam. Zo gebruikte ze verschillende woorden die iemand uit een rijke buurt niet zou gebruiken.

Oeh, nu breng je me op ideeën. >:3
_________

Jared glimlachte naar het meisje toen zij hem begroette en zag dit als een teken dat hij best op de tak naast de hare kon gaan zitten.
Op de tak maakte hij het zich gemakkelijk en leunde met zijn hoofd tegen de boomstam. Zijn blik ging even naar het overweldigende bladerdak boven hem. Hier werd hij rustig van. Plotseling klonk de melodieuze stem van het meisje weer naast hem. Jared draaide zijn hoofd opzij en keek de ander glimlachend aan, blij verrast dat zij inderdaad uit Brazilië kwam. Hij knikte eerst als antwoord op haar vraag. “Sim. (ja)” Iets in haar manier van spreken trok zijn aandacht. Haar Portugees was anders dan Jared gewend was. Waarschijnlijk kwam ze gewoon uit een andere streek. “Tão linda (mooi zo).” Was zijn reactie toen het meisje zei dat het goed ging.
(Omdat ik Google Vertalen geen hartaanval wil bezorgen, schrijf ik vanaf nu weer Nederlands als Jared iets zegt, maar eigenlijk spreek hij dan in het Portugees, oké? XD)
Jared ging iets meer overeind zitten zodat hij gemakkelijker naar het meisje kon kijken. Hij kon het niet helpen; ze had zo’n schattig gezichtje. De lichte glinstering in zijn ogen verraadde dat hij haar wel interessant vond. “Ik ben Javier trouwens.” stelde Jared zichzelf ineens voor om de aandacht een beetje van zijn gestaar af te leiden. Het voelde gek om zijn echte naam te noemen. Nu hij negen jaar in Amerika woonde, was hij inmiddels wel gewend om zich gelijk voor te stellen als ‘Jared Fletcher’. “Maar iedereen hier noemt me Jared.” Een bescheiden grijnsje tekende zijn gezicht. “Ik denk dat de naam Javier, gewoon te moeilijk is om uit te spreken voor die Amerikanen.” Langzaam boog hij zich iets voorover waarbij hij moest oppassen dat hij niet van de tak af tuimelde. “En wie ben jij, menina?” vroeg hij toen met een aangename toon in zijn stem.

whaha
en is goed, dan doe ik dat ook.
----------
Elea volgde de bewegingen van de jongen met een strak gezicht. Ze glimlachte niet zomaar en zeker niet naar vreemde. Al had ze er geen probleem mee dat hij bij haar kwam zitten, hij sprak tenslotte Portugees, maar dat betekende niet dat ze ineens heel aardig tegen hem zou doen.
Al was Elea zeker niet naïef, ze had mensen veel slechte dingen zien doen en zelf ook het nodige gedaan. Maar van flirten en liefde wist ze niets af, wist zij veel wat de schittering in de ogen van de jongen betekende. Het enige waar het haar aan deed denken was de zelfde twinkeling in de ogen van Dio als hij weer eens ergens enthousiast over was. Ze knikte even toen hij zich voorstelde. Bij zijn volgende opmerking fronste ze even onbegrijpend al kon ze daarna een klein glimlachje niet onderdrukken. Blijkbaar hadden ze beide ongeveer hetzelfde idee over de Amerikanen.
Al sinds ze heel klein was, waarschijnlijk gedeeltelijk door de invloed van haar vader, had ze de Amerikaanse toeristen alleen maar gezien als bron van inkomen. Want naast je diensten aanbieden als schoenpoetser of autowasser hadden ze het nooit door als je je hand in hun tas liet glijden. Of ze waren er niet op bedacht en liepen soms gewoon met geld in hun hand rond. Als je dat in Rio deed was het binnen vijf minuten verdwenen. “Ik hoop dat je het niet erg vind als ik je Javier noem,” zei ze nog steeds niet in staat een lichte glimlach te onderdrukken. Niet alleen vond zij het gemakkelijk om Javier te zeggen, ze wilde ook gewoon niet zijn als alle andere Amerikanen.
Toen hij naar haar toe leunde had ze eigenlijk de neiging wat terug te buigen, ze snapte niet waarom hij dichterbij kwam. Maar zonder iets van die onzekerheid te laten zien bleef ze gewoon zitten waar ze zat. Ze wist heel goed dat ze als ze wilde binnen een paar seconde een aantal takken lager kon zitten. Het liefst zou ze zich dan gewoon uit de boom laten glijden maar zelfs zij moest toegeven dat ze daar hier toch wel iets te hoog voor zaten. Als ze vanaf hier uit de boom zou springen zou ze een voet breken ofzo. “Ik ben Elea,” zei ze bijna toonloos terwijl ze Javier nog eens onderzoekend aankeek. Hij zag er gezond uit, te gezond om een straatkind te zijn.

Jared trok zijn knieën iets op en ging in een soort van kleermakerszit zitten die er nogal houterig uitzag omdat hij tegelijkertijd zijn evenwicht moest zien te bewaren. Hij keek half op toen het meisje weer tegen hem sprak. Het prachtige Portugees streelde zijn gehoor.
“Ik hoop dat je het niet erg vind als ik je Javier noem,”
“Helemaal niet. Het is goed om weer eens bij mijn echte naam genoemd te worden, Elea.” reageerde Jared glimlachend, gelijk van de gelegenheid gebruik makend om haar naam ook uit te spreken. Het was een zachte, sierlijke naam. In Jareds ogen paste het wel bij deze Braziliaanse, maar dat was toen hij nog niet een stukje van haar vurige binnenste had mogen aanschouwen..

Ongegeneerd liet Jared zijn blik weer over Elea gaan, dit keer omdat hij een verhaal zocht achter het meisje met de mooie naam en donkere ogen. Ze kwam hem niet direct bekend voor… “En wat doet een meisje zoals jij alleen in een enorme boom terwijl er een storm op komst is?” vroeg hij daarom doodleuk om het gesprek niet verloren te laten gaan. Zijn blik ving de hare. Ergens deed het hem goed dat ze hem leek te bestuderen. Dat toonde dat hij haar in ieder geval niet helemaal koud liet.
Een harde donderslag deed Jared opschrikken uit zijn eigen gedachtes. Vragend keek hij naar boven, maar het bladerdak gaf hem geen antwoord. Toch wist hij wat er aan de hand moest zijn: de storm was losgebarsten! Gelijk spanden zijn spieren zich weer aan. Binnen nu en enkele minuten zou ook de eerste bliksem daar zijn en dat wilde hij voor geen goed missen! Enthousiast stond Jared daarom op en draaide zijn hoofd richting de ander. “Elea,” zei hij om haar aandacht te trekken, “laten we anders ons gesprek vervolgen hoger in de boom.” Zijn ogen glinsterden kinderlijk. Hij kon zijn enthousiasme nauwelijks binnenhouden, maar hij moest zo veel mogelijk energie sparen voor straks. “Kom je met me mee naar de top?” Zijn toon was uitnodigend net als de hand die hij naar haar uitstak. Ondertussen begon zijn hart sneller en sneller te kloppen en ook zijn ademhaling werd gejaagder. Er stond iets groots te gebeuren, hij voelde het!

Elea knikte, het was heel mooi dat hij het niet erg vond dat ze hem Javier noemde want het was geen vraag geweest. Zelfs geen voorstel. Als hij het wel vervelend had gevonden had hij pech gehad, dan had hij haar niet de mogelijkheid moeten geven een keuze te maken. Al liet ze er niets van merken voelde ze zich ongemakkelijk toen ze Javier zo naar haar zag kijken. Wat ze ervan moest denken wist ze niet, ze wist alleen dat het ervoor zorgde dat ze zich niet op haar gemak voelde. Gelukkig hield hij er al snel weer mee op en begon hij te praten. “En wat doet een meisje zoals jij alleen in een enorme boom terwijl er een storm op komst is?” Helaas waren het niet woorden waar ze blij van werd. Ze hield er niet van om meisje genoemd te worden, in ieder geval niet hoe hij het gebruikte. Voor haar klonk het alsof ze zwak was en niet voor zichzelf kon zorgen. "Wat bedoel je met een meisje zoals jij?" Vroeg ze beledigd. Even dacht ze er nog over toch antwoord te geven maar ze besloot al bijna meteen van niet. Hij zou pas een antwoord krijgen als ze hem duidelijk had gemaakt dat ze geen hulp nodig had. Dus ook niet van hem tijdens de storm die er volgens hem aan zou komen.
Elea schrok toen er ineens een luide donderslag klonk. Snel greep ze zich vast aan een tak zodat ze niet uit de boom zou vallen. Blijkbaar had Javier toch een soort van gelijk gehad. Wat ze alleen niet snapte was waarom hij naar de top wilde. Was dat niet gevaarlijk ofzo? Maar dat wist Elea niet met zekerheid te zeggen. Bovendien wilde ze nog steeds laten zien dat ze niet bang was en geen hulp nodig had. Bij het zien van de uitgestoken hand snoof ze. Dacht hij nou werkelijk dat ze die zou aannemen? Na hem even spottend aan te hebben gekeken ging ze op de tak staan en begon ze in een vrij snel tempo behendig omhoog te klimmen.
Het was intussen begonnen te regenen maar ze trok zich niets aan van de druppels die door het dichte bladerdak heen waren gekomen en op haar gezicht spatte. Net zomin als ze zich liet vertragen door het gerommel van de donder of de lichtflitsen die af en toe de lucht deden oplichten.

New
~~
Gwen hing ergens in de boom, ze was omhoog geklommen en hing nu aan haar armen en benen aan een tak. Ze wist dat er dieren bestonden die dat zo deden, vandaar dat zij zich nu ertoe geroepen voelde om het ook eens uit te proberen, maar het was een stuk minder gemakkelijk als het eruit zag. Ze besloot dus uiteindelijk maar omhoog te komen en recht op de tak te gaan zitten, gluurde tussen de takken door, kijkend of ze iemand kon laten schrikken, maar ze zag niemand.

Stanley kwam hardop zingend aanlopen, richting de enorme boom. Een plekje die volgens Stanley magische krachten had. Tenminste, dat zei hij altijd. Maar het was waar dat hij zich er altijd gekalmeerd voelde. Alleen al op zijn rug liggen onder het grote bladerdek was genieten.
"I wanna be drunk when I wake up."
Zijn stem klonk zacht, maar duidelijk over het gras. Dit was op het moment zijn lievelingslied. Veel betekende het niet, want wat hij het liefst zong veranderde heel vaak. Hij zong gewoon graag. En veel. Maar nu stokte zijn stem in zijn keel en hij grijnsde. Hij was niet de enige bij de boom deze keer. Tussen de takken was duidelijk een meisje te zien, door haar opvallende blonde haren.

jij bent zo eng hea xd toen ik gister online was (had ff geen tijd om te reageren) had ik al de hele middag dat liedje in mijn hoofd xd
~~
Gwen merkte dat er een jongen aankwam, hoe zou ze dat ook niet kunnen merken. Ze keek de jongen bijna recht aan, maar omdat de haren voor haar gezicht waaiden lukte dat niet voor lang. Hij zong niet slecht, zeker niet. Maar om toch nog te proberen hem te laten schrikken liet ze zich vallen en kwam netjes op haar voeten naast hem terecht. Het was best een hoogte, en waarschijnlijk had het niet gemogen van haar broer als die het gezien had. OP een korte pijnscheut die door haar enkel trok na, was er niets aan de hand. Ze glimlachte vrolijk naar de jongen, en haar lange zwarte wimpers wierpen schaduwen op haar sproetjes. "Leuk liedje" haar glimlach was zo breed dat sommige mensen zich wel al afgevraagd moesten hebben of haar gezicht er wel groot genoeg voor was.

Hhahaha, ik heb wel vaker het idee dat ik een zesde zintuig heb.

De bladeren ritselden als ze zich bewoog en Stanley kwam steeds dichterbij. De bewegingen van de bladeren werden duidelijker, maar tegelijkertijd werd het meisje steeds minder goed zichtbaar in het groen. Nieuwsgierig bleef hij naar de bomen kijken, in een poging weer een glimp van haar te kunnen opvangen. Misschien had ze hem nog niet gezien en zou ze per ongeluk boven op hem springen als hij onder de boom ging liggen. Maar gelukkig zag hij haar weer. En zij zag hem duidelijk ook. Twee grote ogen keken door de bladeren heen, recht in zijn gezicht en Stanley grijnsde ondeugend. Hij legde de laatste paar meters met een paar snelle stappen af en stond daarna stok stijf stil. Het meisje was voor hem neergekomen en ergens schrok Stanley er toch wel van, hoewel hij haar had zien vallen. 'Mijn favoriete op het moment.' Vertrouwde hij haar toe, terwijl hij haar met een nieuwsgierige blik op nam.

Ze knikte, "het is een interessante manier om het te bekijken" zei ze, over de inhoud van het liedje, en even keek ze enorm ernstig, maar dat gezicht stond haar niet, dus ze barstte in lachen uit. Dat was zo niet haar om te zeggen. "Sorry, ik ben Gwenevea, zeg maar Gwen" ze stak haar hand uit, terwijl ze met haar andere hand de blonde haren die in haar gezicht bleven waaien. Gefrustreerd pakte ze haar haren vast en bond er een touwtje omheen. Het zat voor geen meter, maar het paste wel bij haar. Je zou haar nooit met perfect, naar achter gekamde staart zien, alleen met een vlecht waar alles uitpiekte of een losse knot. Gwen's ogen twinkelden toen ze even naar de boom keek. Dit was haar lievelingsplek, niet iets waar ze heel druk werd normaal. En dat maakte hem speciaal.

new
~~
Tamani was tot ver in de boom geklommen en keek nu van boven af naar beneden. Hij voelde de aanwezigheid van een eeuwenoude metgezel. Dat was de boom, en toch voelde het alsof die boom hem iets te vertellen had. Tam leefde al jaren om en nabij bomen, ze waren dat wat het dichtste bij zijn familie kwam. Die het makkelijkst te vertrouwen waren. Bij bomen kon je makkelijk je hart uitstorten, en je achteraf stom voelen, dat wel. Maar het hielp.

Carl kwam de open plek op lopen waar de boom stond. Hij werd vergezeld door een grote groep denkbeeldige dieren, herten, dassen, vossen en eekhoorns. En natuurlijk Joey de kangoeroe en Blub de vis. Elfjes ontbraken deze keer. Uit eerbied voor de wijze die in de boom leefde, kwamen zij nooit dichterbij. Carl had de wijze nog nooit gezien, maar als hij de verhalen van de elfjes moest geloven was het een tovenaar. Hij liep een keer rond de boom, maar kon nergens een deur vinden. Hij wilde de wijze wel ontmoeten. Na nog een paar rondjes, besloot hij het er boven in de boom op te wagen. Vergezeld door de eekhoorns klom hij naar boven. Zijn wereld was heerlijk, al was het voor hem de absolute werkelijkheid.