Het pleintje

'Al een aantal jaar. Vijf, denk ik.' Zei Shirou zacht en bedenkelijk. Hij keek nu naar het meisje zelf. De hele tijd naar die rolstoel staren was niet fijn voor haar. Hij nam daarbij aan dat hij echt niet de enige was die zo keek. Maar hij zelf had ook wat problemen dus moest hij van zichzelf ook rekening houden met anderen. Voor zover hij dit kon met De andere persoonlijkheden in zijn hoofd zoals Atsuya.

"Gaaf." merkte Louise op, misschien moest zij ook eens aan een instrument gaan beginnen. Ze zou lang niet alles kunnen spelen, maar gevoel voor ritme en verstand van muziek had ze wel. Dus dat was van tevoren al mooi meegenomen natuurlijk. Ja, terwjl ze naar de gitaar keek begon het idee van het bespelen van een instrument in haar hoofd te groeien. "Hoe oud was je toen je begon dan?"

Shirou legde de gitaar zorgvuldig naast hem neer en keek naar het meisje. 'Ik ben nu 19, dus dan was ik 14.' Zei hij. Hij wist nog wel waarom hij toen gitaar was gaan spelen. Hij was een manier gaan zoeken om zich nog wat meer van Atsuya te scheiden. Zodat hij nog steeds Shirou Fubuki was en niet zo verdwijnen in Atsuya. Nu kon Atsuya ook wel gitaar spelen, maar lang niet zo goed. 'Speel je ook iets?' Vroeg hij aan haar, omdat ze interesse leek te hebben.

Louise schudde haar hoofd, "Nee, allen een heel klein beetje piano, maar dat is zo weinig dat het niet telt." zei ze terwijl ze wat naar achteren reed zodat het aankijken van de jongen wat makkelijker ging. Aangezen hij al op de rand van de fontein zat die hoger was dan haar rolstoel. "Hoewel ik het wel van plan ben."

Shirou glimlachte een kleine glimlach waarna hij zijn haar wat beter in model bracht. 'Leuk.' Zei hij en dat vond hij echt. 'Ik kan ook nog veel leren. Ik moet meer oefenen.' Zei hij. Hij merkte dat hij wat zachter begon te praten en dat hij weer naar de grond begon te kijken. Wat hij net had gezegd had hij niet alleen tegen haar gehad, maar ook tegen zichzelf. Zijn gitaarspel moest perfect zijn. Hij moest perfect zijn.

Louise haalde haar schouders op, "Er valt altijd bij te leren, met wat je ook doet." zelf was ze goed in ballet geweest, erg goed, maar zelfs zij had nog lang niet het uiterste bereikt. Dat had nog jaren trainen gekost en een hoop geluk, iets wat ze nooit zou kunnen waarmaken. Al zou ze morgen weer kunnen dansen, het jaar trainen wat ze gemist had had ervoor gezorgd dat alle jaren tranen teniet gedaan waren. Ze zou haar been nog niet in haar nek kunnen leggen.

'Ja, daar heb je gelijk in.' Dat maakte het er niet beter op. Er viel altijd wel wat nieuws te leren, zou hij dan nooit perfect zijn? Hij moest. Hij balde zijn handen tot vuisten omdat dit perfect zijn zo onmogelijk leek te zijn. Maar hij kreeg het gewoon niet uit zijn hoofd. 'Er valt altijd bij te leren.' Herhaalde hij, meer voor zichzelf en herstelde zich toen weer. Hij zette weer een glimlach op en zijn vuisten verslapte.

Louise merkte dat hij zijn vuisten balde, had ze wat verkeerd gezegd? Kort keek ze hem even vragend aan. Ze mocht dan wel verbitterd zijn, het was niet de bedoeling dat ze mensen kwaad maakte, tenminste als het niet haar bedoeling geweest was zoals nu. Ze dacht na of ze wat verkeerd gezegd had, maar kon zich niets heugen.

Shirou zag haar vragende blik en glimlachte onschuldig. 'Sorry. Ik ben nogal in mezelf gekeerd, denk teveel over dingen na.' Legde hij kort zijn gedrag uit. Als hij het echt zou uitleggen zou ze hem belachelijk vinden. Mensen oordelen te snel. Niemand begreep hem. Wat was dat nou voor een doel om "perfect" te willen zijn? Wat was perfect eigenlijk?

Als Louise zijn gedachte kon lezen zou ze preces begrijpen wat hij bedoelde. Was het niet haar levensdoel geweest om perfect te worden, draaide het klassiek ballet niet om perfectie. "Waarover dacht je na?" vroeg ze terwjl ze bij de gedachte aan ballet even stevig in de handvaten van haar stoel kneep als uitlaat klep.

Shirou haalde zijn schouders op en staarde naar een punt in de verte. 'Perfect zijn.' Gaf hij met een zachte stem toe. Hij was eerlijk. Maar hij dacht niet dat deze gedachten zo heel veel kwaad kon. Zacht beet hij op zijn onderlip. "Doe niet zo stom met die gedachtes. Je zet jezelf alleen maar voor schut. Ga iets nuttigs doen." Dat was het commentaar van Atsuya die door zijn hoofd vloog.

Louise trok even een wenkbrauw op, dat had ze niet bepaald verwacht. "Perfect zijn, waarin?" in haar hoofd klonk de stem van haar balletlerares die haar bevelen riep terwijl ze op haar spitzen door de zaal werfelde omdat het niet goed genoeg was, het alsmaar beter moest worden. Het was enorm zwaar geweest, hoe vaak was ze niet met tranen in haar ogen de zaal uitgegan omdat ze nooit goed genoeg leek te zijn. Maar daar wende je aan, je werd beter en je harde jezelf.

Shirou dacht daar over na. Als hij zou antwoorden met "alles" zou dat dan niet vreemd zijn? Wat voor antwoord was dat? 'Alle dingen die ik doe.' Zei hij daarom. Zo klonk het minder groot. Maar zijn bestaan moest perfect zijn. Elke stap die hij zette moest perfect zijn. Het was gewoon niet genoeg zo. Hij was nooit goed genoeg. Als hij perfect was dan zou het goed genoeg zijn. "Loser." Lachte Atsuya.

"Als in ballet?" sprak ze nu hardop, het zou waarschijnlijk voor rare blikken zorgen. Ze zat nota benen in een rolstoel, wat had dat moet ballet te maken? Haar eigen lichaa was niet eens perfect, de helft deed niet eens wat ze zou willen. Geen spoortje van perfectie in te vinden.

Shirou keek haar aan en knikte langzaam. 'Als in een sport, ja. Of hobby zou je het ook kunnen noemen.' Zei hij. Ook dat. Zijn voetbalkunsten moesten perfect zijn, maar daar had hij Atsuya voor nodig. Atsuya was de aanvaller. 'Maar dan voetbal.' Sprak hij. Hij keek even naar de benen van het meisje. Had ze ooit aan ballet gedaan en kon ze dat niet meer vanwege haar benen? Zonde.

"Hoe kun je perfect zijn in voetbal?" dat kwam er wat verbaasder uit dan de bedoeling was. Ze had zich nooit zo geïntresseerd in die sport, maar wat ze wel wist was dat je kunsten altijd afhankelijk was van je team. Niet alleen jezelf, maar je team en wat je tegenstander van plan was. Je kon nog zo goed zijn, maar als je team niks doet kon je er niks mee.

Shirou haalde zijn schouders op. 'Ik bedoel niet het spel. Maar ikzelf. Mijn schoten, mijn verdediging, mijn aanval, mijn snelheid.' Mompelde hij tegen haar. Waarom was hij zo aan het praten? Wie was zij om dit van hem te mogen weten? Wat boeide het eigenlijk ook? Shirou beet op zijn lip en keek weg van haar.

Louise kon niet zeggen at ze het volledig begreep, "Maar dan blijf je toch ook in zekere zin van andere afhankelijk..." merkte ze voorzichtig op. Louise merkte dat hij van haar wegkeek, maar daar liet ze zich niet door afschrikken. Met haar bruine ogen bleef ze naar de jongen op de fontein kijken.

Shirou knikte. 'Jawel. Maar veel dingen vallen in mijn eentje te trainen. Ik ben een goede verdediger en At...' Hij slikte het laatste gedeelte van zijn zin in. 'En ik ben ook niet slecht in aanvallen. Ik probeer zoveel mogelijk alleen te doen.' Zei hij terwijl hij een hand door zijn haar haalde. 'Waarom praat ik hierover?' Vroeg hij zich hardop af en keek haar aan.

Louise haalde haar schouders op, "Geen idee, je hoeft er niet over te praten." maar ze kon niet ontkennen dat ze het niet intressant vond. Nu haar eigen leven niks meer voorstelde was het inleven in andere langzamerhand een nieuwe hobby aan het worden. Al was het alleen maar om herkenbare punten terug te vinden.

Shirou keek naar haar en zuchtte zachtjes. 'Ik houd niet zo van praten.' Zei hij tegen haar. Dat klopte. Hij was nooit goed geweest in communiceren met anderen, al helemaal niet sinds Atsuya er was. En dat was al redelijk lang. Hij was altijd bang geweest om de verkeerde dingen te zeggen als Atsuya tevoorschijn zou komen, maar ook gewoon dat Shirou zelf niet goed genoeg zou zijn. Verschillende angsten.

Louise keek hem weer even kort aan, "Waarom niet? Bang wat verkeerd te zeggen?" het was niet sarcastsch zoals het zou kunnen klinken als Louise er niet een voorzichtige ondertoon in de woorden had gelegd. Ze ging even met haar hand door haar haren heen, een gebaar wat ze niet vaak deed, maa rnu ze haar haren vaker los droeg zat het alleen maar in de weg.

Shirou trok een gezicht. 'Ja, zoiets.' Zei hij zachtjes tegen haar. Hij pakte zijn gitaar weer vast, gewoon om iets in zijn handen te hebben. Gewoon grip op iets te hebben. Hij speelde een kort, nietszeggend deuntje dat wel goed klonk maar duidelijk geen betekenis had. Hij kauwde op de binnenkant van zijn wang en keek naar haar toen zijn handen de snaren weer loslieten.

Louise wist niet wat ze hier op zou moeten zeggen. Haar blik ging weer naar de gitaar die hij in zijn handen had en luisterde naar het melodietje wat hij speelde. Het klonk soepel zonder aarzelingen gespeeld, maar het leek niet uit een nummer te komen maar gewoon een paar akkoorden achter elkaar.

Shirou voelde de stilte die er meestal voor zorgde dat hij mensen wegjaagde. Stiltes waren meestal niet zo goed. Shirou vond het niet zo erg als de meeste mensen vonden, niet ongemakkelijk. 'En... heb jij een hobby?' Hij had naar een sport willen vragen maar hij had de vraag gelukkig optijd vervormd. Natuurlijk kon je ook sporten met een rolstoel, maar dat was toch anders.