Het pleintje

Kort keek Lesley naar het meisje dat naast hem zat, op zijn schoot had hij een boek liggen al was hij het niet echt aan het lezen ofzo. Hij genoot van het weer en had zijn blik weer naar zijn boek gebracht. Opnieuw begon hij de bladzijde te lezen.

Jule voelde een blik van de jongen naast haar en keek op, maar net op dat moment keek hij weer naar zijn boek. Even keek ze ernaar, en toen herkende ze de woorden op de bladzijden. 'Mooi boek is het hé' zei ze tegen hem met een glimlach, het was haar lievelingsboek en ze had het echt kapot gelezen.

Lesley keek weer op van het boek. Het was eigenlijk niet vrijwillig dat hij het las, het moest voor een opdracht voor school. Al moest hij toegeven dat het niet zo'n heel erg slecht boek was. Het was eigenlijk best wel goed te noemen. 'het kan er mee door,' zei hij met een scheve glimlach tegen haar. Boeken vond hij altijd zo geromaniseerd, het zou in het echt nooit zo gaan.

Jule glimlachte geamuseerd naar hem. 'Als je het niet heel leuk vind, waarom lees je het dan?' vroeg ze hem terwijl ze de oortjes uittrok en even op de rand van de fontein legde. Je kon de harde bassen van het dubstep liedje nog steeds horen.

'School laat je rare dingen doen,' zei hij tegen haar. Hij hield het boek omhoog en klopte op de kaft. 'Dingen zoals verplicht boeken laten lezen,' ging hij vervolgens verder. 'Het is goed geschreven daar niet van, alleen het zal in de werkelijkheid nooit zo gebeuren,' vertelde hij haar toen. Het klopte gewoon niet, als iemand zoiets deed zal de ander het nooit vergeven. Het klopte gewoon niet.

Jule knikte. 'Ja weet je, daar heb je denk ik wel gelijk in. Ik zou hem nooit vergeven als ik haar was, het is nog al onrealistisch. Maar dat maakt het ook wel weer mooi, alleen denk ik dat je om dat te begrijpen toch echt een meisje moet zijn' de laatste zin zei ze met een lachje.

Hij schudde zijn hoofd. 'Dat maakt het helemaal niet mooi, hoeveel ze ook van elkaar houden beide weten dat hij uiteindelijk weer een misstap zal maken. Het zal zeker niet lang duren, ze is gewoon hopeloos dat ze weer bij hem terug komt,' zei hij tegen haar. Het was gewoon niet logisch. 'Ze heeft nog zoveel mogelijkheden maar ze vergooit haar eigen leven, mensen zijn dom maar niet zo dom,' ging hij vervolgens verder.

Jule keek hem uitdagend aan. 'maar menen kunnen veranderen' zei ze met een intensiteit die ze niet verwacht had. Het greep haar ook aan dit onderwerp, ze kon er niets aan doen. Sinds ze Louise tegen was gekomen voelde ze zich een beetje vreemd en niet zichzelf. 'Ik denk niet dat ze haar leven vergooit, hun leven kan mooi worden samen...'

Een honende lach ontsnapte uit de mond van Lesley. Hij kon er niets aan doen. Het meisje geloofde blijkbaar echt in een happy end voor die twee. 'Ik moet het eerste meisje dat zo zou reageren als deze persoon in het boek nog tegen komen. Geloof me, geen enkel meisje wilt een relatie die ze niet kan vertrouwen,' zei hij tegen haar. Hij wist genoeg over relaties om te weten dat vrouwen de fouten van mannen altijd onthielden en ze bijna nooit echt vergaven. Ze zeiden dat ze hen vergaven, maar het ook daadwerkelijk doen ho maar.

Jule keek hem geamuseerd aan. 'Schat, je moet niet voor je beurt praten, je hebt het boek nog niet eens uit' zei ze met een lieve glimlach. Het woord schat gebruikte ze wel vaker, ze zag het niet echt als een koosnaampje. Ze pakte een zonnebril uit haar zak en zette hem op haar neus omdat de zon vreselijk fel in haar gezicht.

lesley rolde met zijn ogen, meer omdat hij geen weerwoord had op wat zij had gezegd dan dat hij het sarcastisch bedoelde. 'Naja, waarschijnlijk heb ik er wel meer ervaring mee gehad in het echte leven,' zei hij toen met een knipoog. Daarna bracht hij zijn ogen weer naar het verhaal en begon verder te lezen.

Jule trok haar knieën op en zette haar tenen op de rand, daarvoor moest ze wel een kwartslag draaien, anders zou ze in het water vallen. 'Vertel is, misschien is het wel net zo interessant als in het boek' zei ze met een glimlach. Ze had zin in een gesprek met hem en zou ervoor zorgen dat het niet zo snel afgelopen zou zijn, zeker als hij dat zou willen.

'Sorry, schat ik denk niet dat jij dat soort verhaaltjes al aankan,' zei hij tegen haar. Ze mocht best weten dat hij veel relaties had gehad, maar voor de rest hield hij het voor zich. Die relaties waren namelijk hoe dan ook verbonden met de bende, en daarover ging hij haar zeker niet vertellen.

Jule keek hem gekwetst aan. het was misschien wel waar maar dat zou ze niet toegeven. En haar uiterlijk werkte ook al niet mee. Ze was één meter 65 en had dan ook nog is een schattig gezicht met grote blauwe ogen. 'Vertel dan de minst schokkende' vroeg ze en ze probeerde hem verleidelijk aan te kijken. Jongens vielen er vaak voor, en het was niet obvious dus als hij er niet voor viel zou hij het ook niet doorhebben.

Lesley schudde zijn hoofd. 'Ik ga het je niet vertellen,' zei hij tegen haar. Hij ging het haar niet vertellen omdat het allemaal schokkend was, hij wilde niet dat mensen over izjn verleden wisten. Hij wilde niet dat ze wisten wat hij allemaal had gedaan, hij was er niet trots op. Dat zou hij ook nooit worden.

'Nou dan niet' zei ze een beetje chagrijnig en ze draaide zich van hem af. 'Vertel dan iets anders interessants, ik verveel me de laatste tijd kapot' vroeg ze met een beetje een smekende toon in haar stem. 'Sorry dat ik zo aandring'. Ze bedacht dat ze nu een irritant kind was.

Louise had klassieke muziek die in haar oren weerklonk, het was de muziek van de uitvoering die ze rond deze tijd had moeten opvoeren als het ongeluk niet gebeurt was tenminste. Ze zat bijna tegen de fontein aan en staarde naar het water dat omhoog spoot en verlicht werd door het zachte schijnsel van de verlichting die her en der op het pleintje verspreid waren.

Het was vandaag een rustige dag geweest. Niet alleen om hem heen, maar zijn hoofd was ook wat rustiger geweest. Hij was niet in benarde situaties gekomen en Atsuya had hem nog geen enkele keer overgenomen. Dat was fijn. Shirou liep rustig het pleintje op richting de fontein. Het was gelukkig rustig met enkele personen. Hij had zijn gitaar in zijn handen en zou misschien wat gaan spelen. Hij zuchtte zachtjes toen hij ging zitten. "Waarom ga je niet iets nuttigs doen zoals voetbal?" Sprak Atsuya.

Louise zag in haar ooghoek iemand in de buurt van de fontein lopen, in zijn hand had hij een gitaar. Automatsch was haar belangstelling gewekt, niet omdat ze zelf gitaar kon spelen, maar ze hield van muziek. Ook al zou ze er nooit op kunnen dansen, tenminste dat was wat de dokters zeiden. Zelf was ze het er nog steeds niet mee eens met die bewering. Ooit zou ze weer een stap kunnen zetten had ze zichzelf bezworen.

Shirou zat op de rand van de fontein en twijfelde of hij wat ging spelen. Dit zou er voor zorgen dat hij aandacht kreeg. Hij hield niet van aandacht. Het bracht hem altijd in benarde posities. Hij stemde zijn gitaar correct en beet op zijn lip. Toen begon hij een deuntje te spelen. Het was zacht en rustig. Het klonk goed en hij staarde naar een punt in de verte terwijl hij speelde. Atsuya bleef rustig tijdens het spelen.

Louise deed haar oortjes uit en legde deze op haar schoot, net als de enkele andere die op het pleintje zaten bleef haar blik hangen op de gitaarspelende jongen. Zelf kon ze geen enkel instrument bespelen, alleen een beetje piano. Toch had ze best wat verstand van muziek en wat die jongen speelde klonk in haar oren goed. Met een klein glimlachje keek ze naar de handen van de jongen die de snaren bespeelde.

Dit was eigenlijk wel fijn. Wat voorzichtige aandacht. Als het verkeerd zou gaan kon hij opstaan en weglopen. Een vredig glimlachje kwam op zijn gezicht te staan. Zo'n glimlachje was zeldzaam. Zijn handen gleden over de snaren en de klanken vormde een mooi en vredig melodietje. Het was mooi maar niet bepaald vrolijk. Hij was ook niet vrolijk. Wat was vrolijk? Zijn ogen gingen langs de mensen die naar hem keken en langzaam eindigde het liedje.

Bij het eindigen van het liedje klapte er enkele mensen op het pleintje, zo ook Louise, al was het minder opvallend dan de meeste mensen. Het was een mooi nummer geweest, niet vrolijk maar ook niet overdreven emotioneel. Louise draaide haar rolstoel wat naar achteren en toen in de richting van de jongen, "Dat was goed." merkte ze op, wat best bijzonder was aangezien ze niet zo gul was met complimentjes.

Shirou keek naar het meisje in de rolstoel. Wat naar. Dat leek hem nou helemaal niet prettig, niet meer kunnen lopen. Elke keer kijken naar mensen die dat wel kunnen, een gemis. Hij zou niet meer kunnen voetballen. Iets dat hij het allerliefste deed. 'Dank je wel.' Zei hij tegen haar en glimlachte even een korte vriendelijk glimlach. "Och, wat zielig." Dat was de stem van Atsuya en hij klonk sarcastisch.

Louise merkte dat hij naar haar rolstoel keek, het was een bekende reactie van mensen en ze probeerde deze te negeren. "Hoe lang speel je al?" vroeg ze terwijl ze hem even kort aankeek, maar haar blik toen op de gitaar richtte om hem te bekijken. Niet dat ze er veel wijs uit werd van de snaren, maar muziekinstrumenten had ze altijd intressant gevonden .