Het pleintje

"Hij doet het alleen bij mensen die hij aardig vindt," zei Ryan. "Ik weet alleen niet of ik je nu moet feliciteren of je weg moet laten rennen." Hij glimlachte en zette Harry op de grond. Die rende meteen naar het fonteintje en sprong er in. De leraren waren eraan gewend, maar ze bleven Ryan en Harry afkeurend aankijken. Moesten zij weten, dacht Ryan, laat een papegaaiduiker papegaaiduiker zijn.

Jeremy lachtte toen hij naar het vrolijke vogeltje keek. "Ik ben Jeremy Johnson, AKA JJ." Zei hij met een grote glimlach, al stak hij zijn gehandschoende handen niet uit om Ryans hand te schudden. Het was een erg normaal gebaar, een wat hij niet kon doen in verband met zijn angsten. Zo'n ander doodgewoon ding wat hij niet kon was de kaarsjes uitblazen op een verjaardagstaart, door de regen naar school fietsen, zwemmen en marshmallows roosteren. Zijn leven miste zo veel dingen. Hij glimlachtte alsnog. "En jullie zijn...?"

"Harry en Ryan," zei Ryan. "Ik ben Ryan, Harry is de mascotte van mijn team." Hij zij expres 'mijn team', want hij was niet voor niets aanvoerder. "En jij bent dus JJ?" Het maakte hem niet uit als Jeremy dat eigenlijk niet leuk zou vinden, voortaan zou hij JJ zeggen. "In welk jaar zit jij?" Hij wist even niks te vragen, dus vroeg hij dit maar. Hij ging naast Jeremy op het bankje zitten en keek naar Harry in de fontein. Je kon een onbezorgd leven leiden als papegaaiduiker.

Jeremy glimalchtte. "Harry ziet er gelukkig uit." merkte hij op. Hij zou het de papegaaiduiker neit na doen, zwemmen in een fontein. Er was een reden waarom hij neit dichter dan twee meter in de buurt van dat ding wilde komen. Bij Ryans vraag glimlachtte hij. "Ik zit in het zesde, en ben hier al vanaf het eerste." Zei hij met een vriendelijke glimalch. "Dit zou een eventuele volgende vraag moeten beandwoorden." Zei hij vrolijk terwijl hij een klein vonkje liet overspringen van zijn duim naar zijn wijsvinger. "En hoe zit het met jou?"

"Ik zit in het negende jaar, ben hier ook al sinds het eerste," zei Ryan. "En dat ik een volgende vraag van jou moet beantwoorden, brengt mij op een geweldig idee." Vrolijk sprong hij op en rende naar Harry. De papegaaiduiker stribbelde niet eens tegen toen Ryan hem beetpakte en mee terug nam. Toen Ryan weer zat, begonnen zijn handen een fel, prachtig wit licht uit te stralen. Toen het afnam keek Harry nog gelukkiger. "Hij kampt al een tijdje met darmproblemen, ik heb er alleen nog nooit aan gedacht dat ik hem zelf kon helen," zei Ryan vrolijk en hij gaf Harry een aai over zijn felgekleurde snuit.

Jeremy glimlachtte. "Fijn dat je hem kan genezen." Zei hij met een treurige glimlach. Hij was gewond, aleen dan psychisch en dat zou niet zo geheeld kunnen worden. Toen hij over de helers hoorde voelde hij heel even hoop. Hoop op een normaal leven. Niet dat die hoop enig nut had gehad. Zijn probleem was psychisch niet fysiek, dus zelfs de beste helers konden niets voor hem.doen.

"Aww, waarom kijk je zo sip?" vroeg Ryan. Hij was altijd aardiger met Harry in de buurt. Met alleen de jongens of als hij echt alleen was, kon hij nog wel eens de irritante zijn. Maar met Harry, nee. Dus vroeg hij wat er aan de hand was, iets wat normaal dus niet voor zou komen.

Jeremy zuchtte en toverde weer een nep glimlach tevoorschijn. "Je heb misschien wel gezien dat ik handschoenen draag." Hij haalde diep adem."Ik heb een fobie, meerdere zelfs. De meest prominente daarvan is mijn angst voor aanrakingen. Ik heb er mee leren leven, maar het maakt me toch een beetje verdrietig als ik zie hoe makkelijk fysieke dingen genezen eorden door de helers en dan te weten dat ik nooit geheelt zal worden. Dat doet pijn."

"Aww," zei Ryan medelijdend en hij bedacht zich net op tijd toen hij JJ een schouderklopje wilde geven. "Nou is het niet zo heel erg, het enige probleem is denk ik dat je niet goed kan scoren bij de meiden." Wow, dat klonk wel heel eng eigenlijk. Harry sprong van Ryans schoot en rende weer naar de fontein, nu om er nog vrolijker in rond te spatteren dan eerst.

Jeremy lachtte. "Ach, dankzij mijn geweldige fobie gruwel ik van al het fysieke contact, dus ik heb niet echt intresse in meiden noch jongens." Zei hij met een glimlach.Hij was waarschijnlijk een van de weinige 17jarigen die ECHT geen flauw idee had van zijn seksuele voorkeur.

"Nou, volgens mij is dat dan beter," zei Ryan. Hij zou graag iets doen voor JJ, want dit was geen leven. Alleen was een fobie iets psychologisch, dus kon hij het niet genezen. En anders zou het te groot zijn geweest.

Jeremy lachtt. Het was een.rare gedachte, dat zijn fobien dan toch nog voordelen hadden. "Hmm, dat is maar hoe je het bekijkt. Gewonevrienden krijgen is al moeilijk genoeg, dus het is best eenzaam. Er zijb genoeg mensen die ik aardig vind en die hetzelfde overmij denken, maar die vinden me ook vaak zielig, en medelijden is aleen maar erg irritant."

Ryan knikte begrijpend. "Nou, dan moet ik nu maar stoppen met je aardig te vinden, want dan kan ik dus medelijden tonen," zei hij lachend. Het was wel waar, hij vond JJ best zielig. Maar ja, wat wilde je als je bang was voor zo'n beetje alles. Dat bracht hem wel op de volgende vraag. "Hoe komt het dan dat Harry gewoon bij je op schoot kon gaan zitten?" vroeg hij geïnteresseerd.

Jeremy dacht even na, dat was een goede vraag. Hoe moest hij dat nu weer formuleren in een goede uitleg. Vaag snappen waarom je iets wel of niet voelde was makkelijk, het was een ander verhaal als je dat gevoel begrijpelijk moest maken voor een ander. "Een dier is sowieso minder eng, vraag me niet waarom. Het is minder, echt, dan menselijk contact, het maakt me nog steeds ongemakkelijk, en ik zou niet zomaar een dier knuffelen, maar ik raak niet in paniek of zo. Wat wel gebeurt als een mens me aanraakt." Hij glimalchtte, Ryans nieuwsgierigheid was wel leuk. Eens iemand die hem niet bekeek als ene zielig hondje uit een dierenbescherming reclame die overduidelijk veel liefde en aandacht nodig had. "Het is net zoals bij elektrische schokken. Ik zou zelf kleine flitsen kunnen maken. Ik vind ze echt super eng, maar ik raak niet in paniek, wat bij een echte storm wél gebeurt."

Ryan moest lachen. "Je bent een rare," zei hij. "Bang voor alles, behalve voor dezelfde dingen als waar je bang voor bent." Vrolijk keek hij naar Harry. "Maar ik en Harry moeten nu verder, we moesten naar de dokter. Nu moet ik zeggen dat Harry op wonderlijke wijze genezen is. Tot ziens." Hij liep naar Harry en nam hem mee richting Malory.

Jeremy glimlachte en zwaaide. "Veel plezier bij de dierenats." Hij liep terug naar waar hij origineel zat om zijn tas te pakken en vertrok toen richting school om zijn broek e verwisselen voor een zonder vogelpoep

Harriet zat op een van de bankjes, ze staarde wat voor zich uit en af en toe schreef ze wat op in het schrift wat er op haar schoot lag. Het was haar huiswerk wat totaal niet intressant was. Het kijken naar de fontein was zelfs leuker, of het kijken naar de mensen op het plein.

Noel droeg een grijs vest, daaronder een zwart bandshirt, maar het grijze vest was belangrijker. Het bedekte zijn armen. Zijn lelijke armen vol met lijnen van de oplap beurten. Zijn handen waren in de zakken van zijn vest gestoken. Twee kille grijze ogen keken iedereen die contact wilde maken boos aan tot die afdroop.

haha mahari zou geen hout van hem begrijpen xd
-
Harriet's blik vilel op een jongen die in nogal veel grijstinten gekleed was, kort keek ze erna en dacht ze er even over na. Maar haar gedachtes dwaalde al snel af naar iets anders, maar zonder dat ze het doorhad bleef ze naar hem staren. Alsof het om hem ging. Nee ze zag hem als het ware niet eens meer.

Toen Noël merkte dat er een meisje naar hem zat te staren slenterde hij in haar richting. Een par meter voor haar bleef hij met samengeknepen ogen staan. "Wat moet je." Zei hij chagerijnig.

Harriet had niet doorgehad dat ze naar de jongen had zitten staren, waardoor ze kort even haar hoofd schudde om haar ogen weer scherp te stellen. "Ik moet niks?" zei ze kort fronsend met haar voorhoofd. De jongen zag er chaggerijnig uit, maar daardoor liet ze zich niet uit het veld slaan. Haar donkere ogen keken hem even schattend aan, maar zeker niet veroordelend.

Noël gaf een knikte met zijn hoofd om zijn haar uit zijn gezicht te gooien. "Oh ja joh? Waarom zat je me dan zo stom aan te staren als een goudvis?" zei hij kortaf. Hij was al in een slechte bui, hij was met het verkeerde been uit bed gestapt, en dat viel te merken. Hj zoog warmte uit zijn omgeving op als een spons. Het was neit veel, maar dat ene graadje voelde je wel.

Harriet had kort een onbegrijpelijke uitdrukking op haar gezicht. "Zat ik naar je te staren?" vroeg ze aarna ze haar schouders ophaalde. "Sorry dan, ik had het niet door." ze glimlachte even vriendelijk naar hem. Ze merkte wel dat het koeler werd in de omgeving waardoor er op haar ontblote bleke bovenarmen kippenvel verscheen. Kort wreef ze ove haar arm om het op te warmen. Ze tikte even op het schrift op haar schoot, "Was aan het nadenken." verklaarde ze het.

New
_______
Lesley was op de rand van de fontein gaan zitten. Het was heerlijk zonnig weer buiten, een paar schapenwolkjes hingen in de lucht maar die zouden het prachtige weer niet kunnen verpesten. Lesley droeg een shirt zonder mouwen waardoor je zijn gespierde armen goed kon zien.

Jule liep naar de fontein met in haar ene hand een ipod en in de andere een kladblok. Ze ging op de rand zitten en stopte de oortjes in haar oren waarna ze verschillende beats die ze uitgezocht had en andere liedjes. Sommige had ze zelf ingezongen maar de meeste niet. Op haar kladblok begon ze te schrijven, maatsoort en akkoorden schema, zo had ze straks veel meer overzicht als ze ging mixen.