Het pleintje

Louise wist niet wat ze op die vraag zou moeten antwoorden, "Hobby's" herhaalde ze wannaar ze langzaam haar hoofd schudde. Nee, vroeger had ze nooit wat anders gedan dan dansen, ze had nooit andere hobby's er op na gehouden waardoor het gat waar ze n gevallen was nog groter geworden was. Snel wende ze haar blik af, ze wilde niet dat hij het kon lezen dat ze het er moeilijk mee had.

Shirou keek naar haar. 'Sorry, dat ik er naar vroeg.' Verontschuldigde hij zich en zijn blik werd treurig. Hij hield zijn gitaar stevig vast en keek hiernaar. 'Ik wil je best helpen als je gitaar wilt leren spelen.' Zei hij en was verbaasd door zijn eigen woorden. Hij was meestal niet het persoon dat het contact opzocht. Maar dit leek hem niet helemaal verkeerd.

Louise wist even niks te zeggen en staarde dan ook naar haar voeten voor ze weer opkeek, "Maakt niet uit, jij praat tenminste tegen me." ze dwong zichzelf tot een glimlachje die al snel veranderde in een echte, verbaasde glimlach bj de woorden van Shirou. "Echt waar?" dat had ze niet verwacht, totaal niet zelfs aangezien iedereen haar meestal negeerde.

'Ik zal misschien niet de beste leraar zijn maar..' Shirou keek naar haar gezicht. Ze glimlachte, verbaasd weliswaar. 'Nou ja. Je gitaar leren spelen zal niet zoveel problemen brengen.' Dat zou ze misschien niet helemaal begrijpen. Wat voor problemen zou het uberhaupt kunnen opleveren? Maar met Atsuya als personage in je, kon je maar beter op je hoede zijn. Hij glimlachte een zachte, maar redelijk echte glimlach naar haar.

Louise begreep het inderdaad niet helemaal, "Hoe bedoel je je dat?" vroeg ze terwijl ze zich een stuk vrolijker voelde omdat er eindelijk eens emand normaal tegen haar deed en niet krampachtig haar ontweek voor eventuele volgende ontmoetingen.

Shirou keek weg van haar en bedacht een manier om dit normaal te omschrijven, als dat kon. Waardoor ze niet gelijk alles wist. 'Ik ben niet altijd een even leuk persoon, laten we het daar op houden.' Vertelde hij kort en maakte duidelijk dat het onderwerp daarmee gesloten werd. Hij keek haar weer aan en was blij dat hij iets voor iemand kon doen.

Louise merkte dat hij er niet verder over wilde praten, "Agh ik ben allang blij dat je me het zou willen leren." zei ze naar waarheid. Zelf was ze ook langn iet altijd een leuk persoon, ze wist dat ze verbitterd was geraakt door de rolstoel en dat ze regelmatig doodchaggrijnig was waardoor ze andere mensen afstootte, als haar rolstoel het al niet deed. Ze glimlachte even naar Shirou, als danjewel.