Het balkon

Ergens op de bovenste verdieping is een klein balkonnetje waar ongeveer 4 personen kunnen staan of zitten. Er hangt een sterrenhemel op je te wachten. De maan schijnt op je gezicht in het duister van de nacht. Daarbij is het dé perfecte liefdes-locatie. Of gewoon om even alleen te zijn. Overdag kun je er rustig een boek lezen of naar de zon / het water kijken.

Regels:
Spring niet van het balkon af.
Ga niet aan het balkon hangen.

Personen:
Max. 4 ?

Het was een van de eerste dagen dat Juliëtte op de school doorbracht. De eerste dag dat ze geen lessen hoefde te volgen en het niet verplicht was om haar uniform te dragen. Het voelde heerlijk bevrijdend om weer eens een keer in een gewone spijkerbroek te lopen. Daarop had ze een los shirtje. Haar lange bruine haar was in een knot gebonden waardoor haar lange sierlijk nek goed zichtbaar was. Rustig leunde ze tegen de balustrade aan, zachtjes een liedje neuriënd. Ze dacht aan haar familie. Er lag een lichte glimlach op haar gezicht. Aan de horizon kwam de zon net naar boven, het was nog vroeg en ondanks dat het overdag warm zou worden voelde ze de koelte van de nacht nu nog op haar huid. Nog steeds neuriëde ze het liedje, het was een slaapliedje wat ze vaak zong voor Leslie als hij niet kon slapen. Ze miste hem eigenlijk best wel, het jochie maakte haar altijd vrolijk en symboliseerde eigenlijk hun hele thuis. Natuurlijk hoorde de rest er ook bij, alleen ze had met hen lang niet zo goede band als met de kleine drie-jarige.

Vandaag was weer een van de betere dagen van Hillary. Ze was met een geweldig goed humeur en gevoel opgestaan, ook al zag je dat niet aan haar uiterlijk. Haar bruine haar lag warrig los langs haar nek. Om het een beetje zichtbaar te maken had ze haar blauw-grijze diadeem ingedaan. Een horizon-kleurige trui paste perfect bij de donker blauwe jeans broek die ze aan had. Doe daar nog eens een paar oude all-stars bij en het plaatje is af. Hillary was op weg naar het balkon. Ze was er gister avond nog geweest om naar de sterren te kijken, en daarom verlangde ze zoveel terug naar het balkon dat ze gewoon zo vroeg mogelijk moest gaan. Met een boek in haar hand baande ze zich een weg door de vele trappen van de school. Eenmaal boven in de gang zag ze een ander meisje tegen de balustrade aanleunen.

Het geneurie van Juliëtte ging langzaam over in gezang. Haar zachte stem droeg ver over de campus nu het zo stil was. Ze dacht dat ze alleen was tot het moment dat ze een vage vlaag van gedachtes op ving. Abrupt hield ze op met zingen, ze hield er niet van om te zingen in gezelschap. Ze speurde eerst de grond af of daar iemand stond, ze verwachte namelijk niet dat er iemand op het balkon zou staan. Toen ze niemand kon ontdekken draaide ze zich langzaam om. Ze keek recht in de ogen van een meisje. Ze kende haar niet. Natuurlijk niet, ze kende hier bijna niemand.

Het meisje op het balkon draaide zich langzaam naar Hillary om. Wat moest ze nu doen? Wegrennen en nooit meer terugkomen? Een scene maken door van het balkon af te springen? Nee, gewoon rustig doen Hillary. 'Stoort het als ik erbij kom staan.'zei ze terwijl ze haar boek dichtklapte en het tegen haar aan drukte. 'Ik wil je natuurlijk niet storen midden in je, liedje.'

Juliëtte vond het vervelend dat ze gestoord werd maar dat was niet aan haar te zien. Nee, dat soort dingen waren nooit aan haar te zien. 'Natuurlijk niet,' zei ze met haar vrolijke stem. Aan Juliëtte zag je zelden dat ze zich niet prettig voelde, ze was meestal het vrolijke meisje dat behulpzaam was en aardig. Dat wist ze van zichzelf maar ze vond het eigenlijk niet erg.

Een glimlachje op Hillary's gezicht was bedoeld als bedankje. Ze ging langs het meisje tegen de balustrade aanhangen. Ze klapte boven het niets haar boek open en begon de zin af te lezen waar ze mee bezig was. Maar zoals altijd weer eens moest gebeuren bij die o, zo onhandige Hillary, verloor ze haar evenwicht en viel het boek met een slag de grond op, richting het water. 'Fijn, dat is dus al het tweede boek deze week...'zei ze tegen haarzelf, wetend dat het meisje langs haar het kon horen.

New

Elea stond met haar armen op de reling naar de lucht te kijken. Naar de lichtpuntjes in de donkere hemel om precies te zijn. Ze vroeg zich af of het dezelfde sterren waren die ze in Rio ook altijd had gezien. Ze dacht van wel, het zou toch niet eens kunnen veranderen. Aan de andere kant was alles al veranderd en zou dit er ook nog wel bij kunnen komen. Als je opeens te horen kreeg dat je de lucht kon verplaatsen viel het wel mee om te horen dat de sterren veranderd waren. Of dat je hier in ieder geval andere sterren zag. Ze sloeg een zucht, al waren er zeker voordelen aan dit leven miste ze de vrijheid en vooral Dio toch. Hier was niemand die ook maar een beetje op hem leek. Iemand die niet op het balkon zou zitten of staan maar waarschijnlijk half over de reling zou hangen omdat hij wilde weten hoe het er zo uit zou zien. Dan bijna zou vallen zodat zij hem snel weer naar zich toe moest trekken. Eerst zou ze dan boos kijken en zeggen dat hij beter uit moest kijken, maar dan zou hij grijnzen en dan zouden ze allebei in lachen uitbarsten. Er verscheen een klein glimlachje op haar gezicht bij die gedachte.

Mahari was blij dat ze eindelijk een weg naar de buitenlucht gevonden had. Ze snapte niks van de inrichting van de school, het was überhaupt de eerste keer dat ze in een stenen gebouw was en zeker het grootste gebouw. Ze had een oude jas, die veels te groot was gekregen van haar begeleidster die de school alweer verlaten had. Alsnog rillend van de kou liep ze de koele buitenlucht in. Het was zoveel malen kouder dan waar ze vandaan kwam, en ook zoveel malen stiller. Het enige wat je hoorde was het geluid van de golven verderop, geen enkel geluid van een wild dier als een aap of een grauw van een tijger. Iets wat niet klopte. Haar donkere ogen waren gewend aan de duisternis daarom viel haar blk al snel op een meisje dat zwarte haren had, haar huid kon ze niet zen maar het stelde haar wat gerust. Ze had tenminste niet van die rare blonde haren zoals sommige mensen hadden.

Elea had goede oren, ze dacht dat ze dat wel van zichzelf mocht zeggen. Ze hoorde de voetstappen achter haar dus ook en draaide zich snel om. Met bijna een betrapte uitdrukking keek ze naar het meisje. De gedachte in haar hoofd waren niet als normaal geweest maar kwetsbaar en zwak. Even nam ze het meisje in zich op, haar huidskleur was wat donkerder dan haar eigen. Aangezien ze zelf latino was. Haar voorouders waren ooit westers geweest maar hoe lang geleden dat was wist ze niet, maar aan haar was het niet te zien. Behalve aan haar achternaam dan maar die kon ze zelf niet eens goed uitspreken dus dat telde in haar ogen niet. In Rio, zeker in de getto's, waren veel zwarte geweest dus heel raar was het in haar ogen niet. Ze was juist verbaasd geweest dat er hier zoveel blanke waren geweest.

Mahari wist niet wat ze nu zou moeten doen, ze sprak geen engels, en van wat ze sprak kon niemand haar verstaan. Meestal keken ze haar met grote onbegrijpende ogen aan, zoals zij keek naar de mensen die het Engels vloeiend konde spreken. Soms vroeg ze zich af waarom ze niet gewoon in Afrika kon blijven, bij de mensen bij wie ze hoorde, die van haar hielden en waar ze zich veilig voelde. Hier voelde ze zich als een vreemde eend in de bijt, ze paste er totaal niet bij. Toch wist ze een glimlach op haar lippen te persen, eentje waarbij haar witte tanden een beetje zichtbaar werden. Als een soort begroeting. In haar cultuur deden ze het veel anders, maar de reacties die ze gekregen had waren zo vervelend geweest dat ze het niet meer durfde.

Elea haalde in gedachten haar schouders op toen het meisje als begroeting glimlachte. Zelf stak ze alleen haar hand op waarna ze zich weer omdraaide om naar de lucht te krijgen. Ze glimlachte niet zomaar naar iemand, eigenlijk gewoon helemaal nooit en zeker niet om niets. En eerlijk gezegd was iemand ontmoette, of gewoon zien, niet genoeg. Onbewust zuchtte ze weer, normaal hield ze er niet van zichzelf zielig te vinden en deed ze dat ook niet. Maar nu vond ze dat even wel. Ze wilde hier niet zijn, het was niet eens een probleem dat ze hier niemand had om tegen te praten of mee te lachen, het was meer het probleem dat de ene persoon waar ze dat wel mee kon er niet was. Bovendien haatte ze het dat er voor alles wel een regeltje of een verbod was, je kon amper een stap zette zonder een boze blik van iemand te krijgen.

Mahari liep stilletjes in de richting van de reling, maar deinsde wat achteruit toen ze de hoogte van het balkon zag. Ze kon niet begrijpen dat het uitstekende stuk steen net naar beneden donderde, bij een boom was het logisch, die werd verstevigd door de aarde en de krachten der natuur, maar dit was gewoon een brok steen. Ze zoog haar lippen even wat naar binnen en duwde ze stevig op elkaar terwijl ze weer bij de rand ging staan. Het leek veilig, het meisje leunde zelfs een beetje over de rand om naar de sterren boven haar te kijken.

Elea wierp nog een blik op het meisje dat nu naast haar stond en zag tot haar verbazing angst of in ieder geval iets terughoudends in haar blik. Ze kon zelf namelijk niets bedenken waar je hier bang voor kon zijn. Maar hoogte was dan ook niets voor Elea die haar hele leven in een stad had gewoond en haast nog nooit een boom had gezien. Een boom wel, maar een echt bos zoals er hier was was haar onbekend. Ook vond ze het nog steeds apart hoeveel lucht je hier kon zien. Ze was gewend dat de gebouwen een groot deel van de open lucht innamen, maar hier zag je soms gewoon bijna niets op de lucht na. Eigenlijk vond ze het wel leuk en was ze nieuwsgierig naar al die dingen die ze nog nooit had gezien, ook al had ze zichzelf verteld dat ze zo snel mogelijk weer terug zou gaan.

Mahari wist niet of het de bedoeling was of ze nu iets tegen het meisje zou zeggen. Wat zou ze moeten zeggen? Haar donkere ogen die niet opvielen in het donker keken nogmaals naar beneden, ditmaal met een soort nieuwsgierigheid. Ze had wel door dat je niet naar beneden zou vallen, zolang je aan deze kant van het balkon bleef. Toch had ze de rand stevig vastgegrepen. Haar blik weer omhoog naar de sterren, het waren andere sterren dan die zij kende. Er zaten sterrenbeelden tussen die zen og nooit gezien had, iets wat haar op haar manier weer beangstigde. Hoe konden haar voorouders nou over haar waken als er geen enkel teken van hun leven te zien was.

Elea zag dat de angstige uitdrukking was verdwenen maar dat de handen van het meisje de reling stevig vasthielden. "Je hoeft echt niet bang te zijn dat dit ding instort," zei ze niet helemaal in staat de spot uit haar stem te houden. Het enige waar zij bang voor was... eerlijk gezegd kon ze zo snel niet iets bedenken. Maar dat kwam waarschijnlijk omdat ze alleen maar dacht aan haar oude leven en dat zo vertrouwd was dat er voor haar gewoon niets was om bang voor te zijn. Ze had het toen aan niemand gezegd maar de hoofdpijn had haar wel bang gemaakt omdat ze gewoon niet wist waar het vandaan kwam. Net als ze bang was geweest om weg te gaan en op het vliegtuig te stappen. Hoe kon het dat dat ding in de lucht bleef? Die vraag had ze zich ongelofelijk vaak gesteld tijdens de vlucht. Dus er waren zeker dingen waar ze bang voor was, maar die had ze te goed onderdrukt om er aan te denken.

Mahari keek weer naar het meisje naast haar dat wat tegen haar zei, maar voor haar klonk het als chinees in de oren, ze begreep er geen bal van. Dat was ook wel te uit haar gebrek aan reactie af te leiden. Maharie hield haar hoofd wat schuin en keek vragend naar het meisje. "Wat bedoel je?" het kwam er langzaam en duidelijk met een zwaar accent uit, dit was een van de weinige znnen die ze kon begrijpen.

Elea fronste even. Het accent van het meisje klonk nog erger dan dat van haar bovendien dacht ze niet dat haar zin nou zo moeilijk was geweest. Als dat wel het geval was geweest had ze het zelf niet eens kunnen zeggen. Ze dacht nog steeds in het Portugees en moest wat ze wilde zeggen naar het Engels vertalen. Je zou bijna denken dat het meisje haar dus gewoon niet begreep. "Dat dit ding stevig is en we niet gaan vallen," zei ze de woorden langzaam en duidelijk uitsprekend, alsof je tegen iemand met gehoorproblemen praatte, dacht ze spottend.

Mahari begreep nog steeds niet zoveel van het meisje. Het arme meisje keek naar de reling waar ze op stond. Dat zou ze waarschijnlijk bedoelen met 'ding' dus dat heette een ding. Maar van de rest begreep ze niet zoveel. Ze merkte dat het meisje anders had gesproken dan eerst, en dat iedereen deed die tegen elkaar sprak. Waarschijnlijk om het duidelijker te maken. Maar hoe duidelijk ze ook zou praten, veel van het Engels begreep ze gewoon niet. Dus ze had werkelijk geen idee waar het over ging.

Elea kon geen enkele andere verklaring voor het gedrag van het meisje bedenken dan dat ze haar gewoon niet begreep. En dat het niet door haar zelf kwam. "Agora é realmente não mais me (nu ligt het toch echt niet meer aan mij)," mompelde ze geirriteerd. Het was veel fijner en gemakkelijk in haar moedertaal te praten, veel vertrouwder ook. En als ze niet wilde dat iemand anders haar begreep ging ze ook over in het Portugees. Heel handig omdat ze iemand gewoon de huid vol kon schelden zonder dat die het doorhad. Het was wel eens voorgekomen dat mensen haar niet begrepen door haar accent of dat er gewoon niets van haar grammatica klopte. Maar dat was nu niet het geval.

Ook dit zorgde voor vraagtekens in de ogen van Mahari. Ze had door dat dit een andere taal moest zijn dan Engels, op een of andere manier klonken deze klanken vertrouwder, maar wat ze betekende was nog net zo onduidelijk. Hoewel het meisje nu duidelijk een geïrriteerde uitdrukking op haar gezicht had. "Sorry." dat was een van de eerste woorden die ze geleerd had en die nu misschien wel op z'n plaats waren op het moment. "Ik geen Engels spreken."

Elea zuchte even. "Ja, dat had ik wel door," mompelde ze onverstaanbaar. Niet dat het iets uit zou maken, het meisje zou haar toch niet verstaan. "Waar kom je vandaan," zei ze duidelijk. Onhandig maakte ze een gebaar waarbij ze half naar de lucht weeg. Erg handig hiermee was ze niet en geduldig ook niet. Al vond ze van zichzelf dat ze het tot nu toe nog redelijk had gedaan. "Elea," zei ze op zichzelf wijzend. Ze had namelijk niet het idee dat het meisje zou snappen wat ze bedoelde met 'waar kom je vandaan'.

nieuw
-
Kelsey leunde met haar armen op de balustrade en keek over het schoolterren uit. Van bovenaf zag het er mooier uit dan ze zou toegeven, het deed haar denken aan een oud Engels landgoed, net als een van haar tante in Engeland. Vooral de lampjes langs de paden gaven een soort sprookjesachtig gezicht aan het terrein in het donker. Met een zucht tussen haar lippen dacht ze aan haar huis in Los Angeles, daar was het nu een graad of dertg en zou ze nu hoogstwaarschijnlijk uitgaan. Er ging een steek van heimwee door haar heen.

Daniël liep rustig het balkon op. Hij was net teruggekomen van een klein soort congres. Heel kort had hij zijn ouders gezien, maar al snel waren die uit beeld verdwenen. Hoewel het eigenlijk niet mocht op door de weekse dagen had hij een paar glazen champagne op. Zo ging dat nu eenmaal op die avonden. Achter hem liep een bewaker, eentje die hij niet kende. De afspraak was dat hij niet mee het balkon op zou gaan en dat Daniél eventjes een moment voor zichzelf kreeg. Hij opende de deur en sloot deze weer na hem waardoor de bewaker uit het zicht verdween. Hij keek kort rond en zag toen Kelsey staan. 'Heey,' begroette hij haar kort toen hij naast haar ging staan en naar het uitzicht keek. Weg rust. Eigenlijk vond hij het niet heel erg.

Kelsey keek op toen de deur van het balkon openging, ze draaide zich om en zag Daniël het balkon oplopen. "heey." ze glimlachte even naar hem voorz e weer over het terrein heen keek. "Geen bewaker mee?" vroeg ze toen ineens verwonderd terwijl ze zich weer naar hem toedraaide. De vorige keer hadden ze haar nog net niet gefouilleerd of in de boeien geslagen voor haar gevoel.