The Pocket - café/restaurant

Nikki liet Aaron gewoon zijn gang gaan toen hij haar helm verstelde. Hij wist wat hij deed, dat besefte ze wel.
Haar ogen waren expres op de motor gericht, zodat ze hem niet aan hoefde te kijken. Niet dat ze dat niet wilde, want ze hield van zijn..uh..ze vond zijn ogen gewoon mooi.
Slechts enkele seconden kon ze het toch niet laten voorzichtig op te kijken, precies op dat moment ontdekte ze de rust die rond Aaron hing. De kalmte en zekerheid van een ervaren motorrijder.
Nikki voelde hoe ze zich gelijk een beetje ontspande, helemaal toen Aaron zijn hand op haar schouder legde en naar haar glimlachte.
“Rustig maar,” zei hij op een aangename toon. “Ik zal je niet laten vallen, vertrouw me,”
Nikki antwoordde in eerste instantie niet. Zijn blik bracht haar volledig van haar stuk. Elk woord, elke toon in zijn stem brak haar besef voor tijd en plaats. Haar hart bonsde snel en onregelmatig. Kadunkkadunk-kadunkkadunk. Ze wist niet hoe hij het deed, maar op de één of andere manier werd ze kalmer en kalmer en haar lichaam sterk.
Plotseling besefte Nikki dat de rust die ineens over haar kwam niet alleen afkomstig was van zijn bewuste acties, maar ook van wat Aaron via haar gave overbracht. Ze kon niet anders doen dan glimlachen toen ze naar zijn aura keek. De heldere kleuren schilderden de nachtelijke hemel met tinten geel, oranje, blauw, nog een beetje rood en zoveel meer…
Het stond sterk in constrast met het zwarte en duistere tussen de fonkelende sterren. Het was prachtig en zo..rustgevend.

Met moeite wist Nikki haar blik van het prachtige schouwspel los te scheuren en weer op Aaron te richten die zijn jas aantrok. “Ik vertrouw je.” fluisterde ze uiteindelijk met een stem zacht als de opstekende wind, maar warm als Aaron.
Aaron ging op de motor zitten en keek naar haar. Nikki keek terug, dit keer zekerder.
“Ga maar zitten en om je vast te houden kan je je handen om mijn middel slaan. Als je wil…” sprak hij tegen haar, waarop Nikki, net iets te heftig, knikte.
Ze maakte zich al klaar om achterop te klimmen tot ze plotseling stopte midden in haar beweging. Haar handen lagen al op Aarons schouders die ze had willen gebruiken als ondersteuning. “Eh..” bracht ze wat vertwijfeld uit.
Oké, nog een probleempje.. Hoe zou ze de motor opkomen in een cocktailjurkje, zonder, nou ja, alles te laten zien?
Daar had ze eigenlijk nog niet eens over nagedacht! Net zoals ze niet had nagedacht over het feit dat ze straks met een enorme snelheid zouden rijden en haar jurkje zeker weten op zou waaien..

Kom op, Nik, sprak Nikki zichzelf toe, niet zo zeuren. Normaal doe je altijd dingen waar je nauwelijks over nadenkt en nu twijfel je ineens over alles? Wat is dat? Waar is de echte Nikki?
Dat was waar, zo waar; normaal was Nikki eerder impulslief en deed ze helaas te vaak dingen waar ze later misschien een beetje spijt van had.., maar wel dingen die ze wilde doen. En wat ze nu wilde, was achterop die motor springen en vol gas gaan rijden.
Dus waar wachtte ze eigenlijk op?
Met dit idee of eigenlijk ook een soort voornemen, plaatste Nikki grijnzend en opgewekt haar handen voor Aarons ogen. “Oké, niet kijken.” fluisterde ze in zijn oor in een poging het spelletje weer op te pakken. Aaron had onbewust zeker al aardig wat punten gescoord door zijn hulp aan haar, al besefte hij dit misschien zelf niet..en Nikki eerlijk gezegd ook nog niet helemaal.
Nikki moest daarom maar zo snel mogelijk aan de slag gaan om hem weer in te halen! Hoe? Dat moest ze nog even uitvinden… Maar eerst, eerst zou ze gaan genieten van het naderende moment. “Geloof me, je wilt niet eens zien hoe ‘gracieus’ ik op deze motor stap.” zei ze erachteraan met een zacht, aanstekelijk lachje. Je kon horen dat ze zich al een stuk beter voelde.
Lenig en toch ietsje nonchalant klom Nikki hierna bij Aaron achterop en sloeg haar handen zonder twijfelen stevig om zijn middel.
Nee, ze was klaar met de angst, klaar met de twijfel!
Deze nieuwe weg, vliegend over het asfalt, zou ze zonder alles beleven wat haar maar tegen kon houden! Ze was er klaar voor!
Nikki zuchtte een diep en concentreerde zich. Misschien, heel misschien, zou het haar kunnen lukken om haar laatste restje onzekerheid en angst om te zetten in adrenaline.
Gek genoeg hielp het nu ze Aaron weer vasthad. Het was een stukje zekerheid die ook in zijn belofte school waar ze zich aan hechtte. “Oké, ga maar. Ik ben er klaar voor!" bracht Nikki met oprecht enthousiasme uit. "Laat me maar eens iets van je kunsten zien.” lispelde ze er grinnikend achteraan. Eigenlijk was ze inmiddels inderdaad wel heel nieuwsgierig geworden naar Aarons 'motorkunsten'. Zou hij echt goed kunnen rijden, zoals Nikki had ingeschat?

Toen Aaron daarop zei dat hij eerst rustig zou beginnen op de parkeerplaats, knikte Nikki kort. Dat leek haar een goed idee. Aaron zou het niet kunnen zien, maar waarschijnlijk wel voelen door haar helm die voorzichtig langs zijn rug streek bij deze op en neer gaan de beweging. Klaar om te gaan, had ze zich zo goed mogelijk tegen hem aangeklemd. Het leek bijna alsof ze de Heimlich-manoeuvre op hem wilde toepassen, maar hoe dichter ze bij hem was, hoe veiliger ze zich voelde. Haar blik was op een punt in de verte gericht, maar haar gedachten waren al bij de nabije toekomst. Wat er ook gebeurde, er stond haar heel wat te wachten!

---
Oh, mooi ding! :'D
Btw: dit is echt zo'n leuke verhaallijn aan het worden! (of eigenlijk is het dat nu al. )

Aaron kon een gelukkige glimlach niet onderdrukken toen ze zei dat ze hem vertrouwde. Het voelde goed en gek genoeg niet alleen omdat het gewoon noodzakelijk was. Als ze hem niet vertrouwde terwijl ze achterop zat zou ze waarschijnlijk doodsbang zijn. Maar het voelde dus op nog een andere manier goed, op een warme manier maar niet hoe het voelde als hij zijn thermokinese gebruikte. Heel raar. Daarom besloot hij er verder maar geen aandacht aan te besteden, het was vast niets. Dat idee werd alleen maar versterkt door het feit dat het ook al snel weer verdween alsof er niets was gebeurd.

“Eh..” Hoorde hij Nikki achter zich zeggen. “Probleem?” Vroeg hij terwijl hij in een van zijn spiegels naar haar keek. Dat was gemakkelijker dan zich omdraaien omdat dat gewoon wat moeilijker ging met een helm op. Hij zag haar twijfelen met op de motor klimmen. “Gewoon je ene been erover heen slaan,” zei hij zonder ook maar een idee te hebben van het probleem dat Nikki had. Voor hem was het gemakkelijker, hij had er al heel wat ervaring mee, had natuurlijk gewoon een broek aan en had ook wat langere benen.

Even schrok hij op toen hij twee handen voor zijn ogen kreeg en alleen maar het zwakke licht zag dat door Nikki’s vingers door kwam. “Oké, niet kijken.” Aaron grinnikte. “Je weet dat als je dat zegt ik juist wil gaan kijken?” Zei hij toch zijn hoofd recht houdend en zonder een poging te doen zich om te draaien. Waarom Nikki niet wilde dat hij keek of waar ze moeite mee had wist hij niet, maar hij ging er vanuit dat het wel zou lukken. Anders hoefde ze hem alleen maar om hulp te vragen en dan hielp hij wel. “Geloof me, je wilt niet eens zien hoe ‘gracieus’ ik op deze motor stap.” Deze opmerking zei hem eerst ook nog niet zoveel, pas toen hij zich voorstelde hoe Nikki op de motor ging stappen en hij bedacht dat ze een jurkje aanhad snapte hij haar probleem. Het lukte hem niet zijn lachen in te houden en even klonk zijn lach over de parkeerplaats. Er was zeker de verleiding om zich om te draaien en toch te kijken. Maar hij wist dat meisjes dat over het algemeen niet zo op prijs stelden en hij wilde liever niet op Nikki’s ‘bad side’ komen. Dat leek hem alleen al een goed idee voor zijn eigen veiligheid, als je keek naar wat ze bij Brian had gedaan.

De handen voor zijn ogen verdwenen en hij voelde Nikki’s armen om zijn middel. “Daar gaan we dan,” zei hij grijnzend. (ik heb geen idee hoe een motor precies werkt, dus ik weet niet wat er hier allemaal van gaat kloppen… XD) Hij gaf gas maar zorgde ervoor dat de motor nog bleef stilstaan waardoor de achterband een piepend geluid afgaf. Aangezien hij dit wel eens bij andere had gezien wist hij dat het er spectaculair uitzag, maar omdat hij het zelf kon wist hij dat het alleen maar show was. Het was misschien zelfs wel een beetje slecht omdat de achterband zo sneller afsleet. Te vaak deed hij het dan ook niet, alleen als er een gelegenheid voor was. Zoals nu bij Nikki.
Daarna pas zette hij af waardoor ze ook echt vooruit gingen. Hij zorgde er wel voor dat ze maar op een zacht tempo gingen. Ondanks dat Nikki waarschijnlijk wel wat geschrokken was van zijn vorige actie wilde hij haar niet bang maken. Met een lichte omweg ging hij tussen auto’s door om bij de uitrit naar de weg te komen. “We gaan nu de weg op,” zei hij voor het geval dat Nikki niet goed langs hem heen kon kijken. Waarschijnlijk was dit het laatste dat hij zou kunnen zeggen zonder te schreeuwen omdat ze hierna met de wind en het hardere ronken van de motor te maken zouden hebben.
Aaron gaf meer gas en reed de weg op, gelukkig was het niet echt druk op de weg. Al maakte het voor hem niet heel veel uit zou het er misschien voor zorgen dat Nikki een veiliger gevoel kreeg. “Laat het me maar weten als we te hard gaan,” schreeuwde hij terwijl hij de snelheid iets opvoerde. Ze gingen al veel harder dan op de parkeerplaats maar de snelheidslimiet lag hoger. Zelf vond hij dat er niets boven snel rijden ging omdat de omgeving dat vervaagde en de wind dan, nou niet door je haren waaide vanwege de helm, maar wel hard tegen je aan blies.

---------------

inderdaad! Aaron is ook allang niet meer de enige die nieuwsgierig is naar wat Nikki van plan is

Nikki voelde een schokje door zich heen gaan toen Aaron meedeelde dat ze vertrokken en hij gas gaf. Het piepende geluid wat daarna klonk, deed haar even verwonderd naar beneden kijken.
Wat was dat? Was het normaal? Of was er iets mis? Deed Aaron dit bewust..?
Het zorgde ervoor dat haar hart bijna een slag oversloeg.
Hm, het lijkt erop dat Aar-o…whaaaaaaaaa! De motor zette zich in beweging en Nikki sloot van schrik haar ogen. Nee, ze was niet bang, alleen...geschrokken. Maar toen ze merkte dat de motor in feite nog best zachtjes reed, opende ze voorzichtig haar ogen weer en keek naar het asfalt dat soepel onder hen door gleed.
Nikki voelde hoe de motor onder haar een beetje trilde (hier nog één die absoluut niets van motors weet, dus ik improviseer maar wat.. XD). Langzaamaan gingen de wielen sneller draaien.
Voor ze het goed en wel besefte, kondigde Aaron ineens aan dat ze de weg al op gingen. “Oké.” antwoordde Nikki, haar stem was verwachtingsvol en nog ietsje gespannen. Nu zou het komen!

De wielen gingen sneller en sneller, het geluid dat de motor maakte werd oorverdovend, maar Nikki gaf er niet om. Toen ze net op de weg reden drukte ze zich dicht tegen Aaron aan en sloot haar ogen weer. Ze slaakte één harde gil, maar..ineens was alles weg: de overige spanning was verdwenen!
Nikki haalde rustig adem.
Nee, dit was zo erg nog niet. Nu pas durfde ze haar ogen weer te openen en voorzichtig naast zich te kijken. De wereld flitste aan hen voorbij. De straatlantaarns waren net één sliert lichtjes. “Wow.. “ was het eerste wat Nikki vol verwondering uit kon brengen, waarschijnlijk niet hard genoeg om de motor te kunnen overstemmen. Ze deed haar best om alles in zich op te nemen: alle details, alle lichtpunten, alle kleuren die zich vermengden terwijl ze er snel voorbij reden. Nikki kon haar ogen niet geloven, nog nooit had ze zoiets gezien. Haar hart bonkte nu op het ritme van de avond, op het ritme van de ronkende motor. Het oorverdovende geluid leek ineens zo hard niet meer. Het was eerder het snorrende geluid van een goed gestemde basgitaar. Een bas.. In haar hoofd maakte Nikki er gelijk muziek op.
Door dit besef, ging haar mond iets open. Wacht eens even, ze..ze maakte...muziek! Maar dat was onmogelijk?! Sinds ze uit de band was gestapt had ze geen muziek meer geschreven of bedacht. Haar inspiratie was met haar lidmaatschap van the Cootshers doodgebloed, maar nu voelde ze de vlam van inspiratie weer een beetje branden.
Haar handen jeukten om aan de slag te gaan, om te schrijven, om te spelen. Een gelukzalige glimlach, één die tevens te lang verdwenen was geweest, stond breed en stralend op haar gezicht.

Plotseling kreeg haar gedachtenconcert nog een zanger: Aaron.
“Laat het me maar weten als we te hard gaan,” riep hij tegen haar. Eerst had Nikki de woorden nauwelijks opgevangen, er was gewoon teveel dat haar aandacht vergde. Daarom moest ze de zin even op zich laten inwerken, tot er van alles in haar hoofd samen ging werken en verschillende gedachtes geproduceerd werden.
Te hard? Nee, ze gingen niet te hard. Helemaal niet zelfs. Het ritme was nog te langzaam, nee ze moest juist harder! Ze moesten zweven, vliegen over de weg. De muziek van de wind en de motor moest zich volledig vermengen met Nikki’s inspiratie en dat kon alleen als de rit optimaal was.
Haar mond opende zich dan nog een stukje. “Sneller!” riep Nikki ineens met een vrolijkheid uit, waar ze zelf even verbaasd over was. Ze grinnikte even om haar eigen enthousiasme maar riep toen: “Dit is geweldig! We moeten sneller!” Ze lachte een eerlijke, blijde lach, één die ze alleen liet horen als ze zich echt gelukkig voelde. En op dit moment was ze dat. Het gevoel van vrijheid besloop haar eveneens.

Geleidelijk aan verslapte ook haar greep rond Aarons middel en ontspande ze zich. Haar ogen schoten van punt naar punt en haar oren stonden open voor nieuwe geluiden. De wind blies hard in haar gezicht waardoor haar ogen begonnen te tranen, maar ook dat hoorde erbij. Nikki liet alles gewoon over zich heen komen. Nu begon ze pas te snappen waarom Aaron zo van motorrijden leek te houden.
Dit was…wauw. Het was gewoon 'wauw'!
--
Hahah, nu gaat het niet meer lang duren voor Nikki Aaron naar de 'plek' brengt hoor!

Aaron voelde dat zodra ze begonnen met rijden de greep om zijn middel iets verstevigde. Of misschien was het niet eens dat, maar zijn blik schoot even naar de spiegel waarin hij Nikki half kon zien. Haar ogen waren gesloten maar verder zag ze er niet extreem bang uit. Waarschijnlijk alleen de schrik. Weer helemaal gerustgesteld concentreerde Aaron zich weer op de weg voor zich. Iets schrok hij van de plotselinge gil van Nikki, het was waarschijnlijk maar goed dat Nikki hem had gewaarschuwd. Anders was hij wel erger geschrokken. Nu schoot er alleen even een glimlach over zijn gezicht, hij ging er vanuit dat er niets ergs aan de hand was. Dan had hij wel iets gemerkt. Op zijn minst zou dan de greep om zijn middel sterker worden. Bovendien had de gil in zijn oren niet bang geklonken. Eerder zoals je altijd in achtbanen hoorde.

Zelf kon Aaron zich niet echt op de omgeving concentreren maar af en toe kon hij het toch niet laten even een blik naar de zijkant te werken. De verschillende bomen en struiken naast de weg waren in een lange strook groen veranderd met af en toe een onderbreking als er een gebouwtje stond of als er een auto langs hen kwam. Soepel stuurde Aaron om een rode auto heen die naar zijn idee te langzaam ging. Door de snelheid klapperde zijn capuchon tegen zijn rug maar het getik werd overstemd door het geronk van de motor en gefluit van de wind. Hij merkte het alleen maar doordat het irritant tegen zijn rug aan kletterde. Maar als hij zich op het rijden concentreren viel dat al snel weer weg. Er was een reden dat dit haast het enige was wat hij zich had kunnen herinneren toen hij uit zijn coma was gekomen. Gevoelens werden beter onthouden dan gebeurtenissen volgens zijn psycholoog. Aaron kon het daar alleen maar mee eens zijn.

Eerst hoorde hij alleen dat Nikki wat riep en hij spitste zijn oren zodat hij een volgende opmerking wel zou verstaan. “Dit is geweldig! We moeten sneller!” Aaron grijnsde bij die opmerking. Zie je wel! Hij had geweten dat ze het leuk zou vinden. “Zoals als je wilt,” riep hij hard waarna hij meer gas gaf. De motor ronkte eerst extra hard voordat ze nog sneller vooruit schoten en het geluid weer regelmatig werd. Nu zaten ze wel dicht tegen de snelheidslimiet die hier gold aan. Als hij nog een keer harder zou gaan zouden ze daar waarschijnlijk overheen gaan. In principe had hij daar niet heel veel problemen mee, natuurlijk begon hij zich dan wel zorgen te maken omdat het gewoon minder veilig was. Maar hij wilde Nikki niet in gevaar brengen of dat ze een slechte indruk van hem zou krijgen. Niet op de manier dat hij lak aan de regeltjes had want daar was ze waarschijnlijk al achter, maar dat hij zich niet om haar veiligheid bekommerde. Dat was namelijk wel zo, meer dan ze waarschijnlijk doorhad. Hij wilde ook niet dat ze dat door zou krijgen, nog niet…
Naar zijn mening hadden ze hun moeilijke gesprek net al gehad. Als er ooit een aanleiding voor zou komen zou hij wel vertellen over zijn ongeluk. Liegen of het ontkennen zou hij niet doen, maar uit zichzelf zou hij niets vertellen. Dat was gewoon veel te ongemakkelijk en dan voelde hij zich alsof hij expres de aandacht naar zich toe wilde trekken en mensen zover wilde krijgen dat ze medelijden met hem hadden. Hij hoefde geen medelijden of hulp. Het ging toch prima met hem?! Dat soort dingen lieten hem alleen maar denken dat er iets mis met hem was.

Toen hij een afslag naar de snelweg zag zette hij zijn knipperlicht (die hebben motors toch…?) aan en ging rechts van de weg af. Nu zouden ze harder kunnen. Iets wat hij net zo graag wilde als Nikki. De gedachten die net door zijn hoofd hadden gemaald waren niet de vrolijkste geweest en hij moest iets hebben om zich volledig op te concentreren. Ze waren nog maar amper op de snelweg toen hij al weer meer gas gaf. Zijn blik schoot even naar de snelheidsmeter. 117 km per uur. (ik weet niet hoeveel mijl dat is) Mooi, nu zou hij op de weg moeten letten. Soms vroeg hij zich wel eens af hoe hard zijn motor zou kunnen. En hoe dat aan zou voelen. Dat zou hij misschien nog wel een keer uitproberen, maar nu was daar niet het moment voor. “Snel genoeg,” schreeuwde hij zo hard hij kon en nog twijfelde hij of het wel over zou komen. Hij kon zichzelf al amper horen.

--------
Yay!

Nikki juichte even, zonder haar handen te gebruiken, toen Aaron meer gas gaf. Ze voelde hoe de motor gelijk een stukje sneller naar voren schoot. De beelden om haar heen flitsten sneller voorbij. Nog meer dan net verwonderde haar omgeving haar. De snelheid bracht een gek gevoel in haar maag, net zoals bij een achtbaan of vrije val. Een zacht, kirrend geluidje ontsnapte uit haar keel. Nu pas leek het echt alsof ze zweefden. Het was een magisch gevoel.
Nikki’s ogen glansden als bij een kind dat de regenboog voor het eerst ziet.
Ze voelde zich gelukkig en vrij en dat allemaal doordat ze Aaron had ontmoet. Ze kon hem niet genoeg bedanken voor alles wat hij voor haar gedaan had. Al kende ze elkaar net, hij was de enige, echte vriend die ze sinds ze op de Malory Academy was gekomen had gehad. Op de één of andere manier leek hij haar te begrijpen en haar ‘eigenaardigheden’ gewoon te accepteren. Daardoor voelde ze zich ook niet geremd door hem en kon ze zich gewoon laten gaan.

Straks, over niet al te lange tijd, hoopte Nikki dat zij Aaron dat gevoel kon geven. Het zwart van zijn aura spookte namelijk nog steeds in haar hoofd. Het was ook niet iets wat je zomaar los kon laten… Zover Nikki zich kon herinneren had ze haast nooit auralessen met de kleur zwart gehad.
Het maakte haar nieuwsgierig en een beetje angstig tegelijk. Zwart.. Het stond voor zoveel dingen, maar ‘dood’ was wel het meest met deze kleur verbonden. En dat was nou net wat Nikki niet kon bevatten. Aaron zat hier toch echt springlevend voor haar op de motor en ook niets in zijn gedrag of houding liet iets anders zien, dat was onmogelijk. Maar, zoals ze al eerder had bedacht, een aura liegt niet..

Stiekem toch een beetje speculerend over dit feit, richtte Nikki haar blik een klein stukje op en zag zo net vanonder haar helm Aarons aura. De kleur van opwinding leidde de boventoon, wat Nikki breder deed glimlachen.
Ze hield er oprecht van om mensen te observeren in hun doen en laten en daarbij naar hun aura te kijken, heel eventjes maar. Zowel mensen als dieren waren het meest fascinerend als ze zich ergens op concentreerden, gepassioneerd te werk gingen of erg om soortgenoten gaven. Hierdoor zou je Nikki ook nooit zonder een grote glimlach op haar gezicht aantreffen als ze een oud getrouwd stel voorbij zou lopen.

Aaron leek helemaal in zijn element te zijn. Nikki wist hoe dat voor hem moest zijn; zij had dat met fotografie. Er ging geen minuut voorbij dat ze het gevoel van een camera in haar handen niet mistte, maar deze avond had ze expres besloten haar geliefde hobby thuis te laten. Vanavond wilde ze niet afgeleid raken door haar passie voor fotografie. Haar andere passie, muziek, zou haar dit keer leiden. Hoewel ze daar eerst nog haar twijfels bij had gehad door haar verleden, was ze er nu zeker van dat de muziek weer deel uit maakte van haar leven.
Gelukkig had Aaron eerder al blijk gegeven dat hij in ieder geval geïnteresseerd was in muziek, anders was het effect van de Sam Ba Ti waarschijnlijk voor hem voor het grootste deel weggevallen.
Over de Sam Ba Ti gesproken…
Nikki was door deze verbluffende rit compleet haar besef van tijd kwijtgeraakt en even op haar mobiel kijken, zou ook niet echt gemakkelijk gaan met.., ze keek even heel voorzichtig langs Aaron, 117 km/h. Nikki slikte. Gingen ze echt zo hard? Ze had het niet eens zo beseft.. Natuurlijk was de omgeving vervaagd en was de wind net een muur, maar achter Aarons rug zat ze vrijwel helemaal uit de wind en leek het rijden heel geleidelijk te gaan.
“Snel… genoeg,” riep Aaron juist op dat moment heel toepasselijk naar achteren. De woorden werden via de harde, ruisende lucht in haar gezicht geblazen.
Nikki haalde een keer diep adem en antwoordde zo hard ze kon me een volmondig “Ja!” Het was niet dat ze niet harder wilde, maar dit tempo beviel haar wel. Haar stem liet dit duidelijk naar voren komen.

Ineens kreeg ze een idee: op dezelfde manier als net, keek Nikki heel voorzichtig langs Aaron, dit keer zoekend naar de klok naast de andere meters. Het duurde een paar tellen voor ze hem gevonden had.
Vijf voor half tien…
Zo laat al?
Dan mochten ze wel opschieten als ze op tijd wilden zijn voor het begin!
“Aaron!” schreeuwde Nikki daarom zo hard ze kon waarbij ze zich zo ver mogelijk oprichtte en met haar linkerhand op zijn borst klopte, kalm zodat hij niet zou schrikken. “We moeten terug.” Voor de zekerheid herhaalde ze haar zin nog een keer. “Ga naar de kapotte brug aan de rand van de stad!”
Ze wist niet zeker of Aaron enig idee had waar de kapotte brug was, maar aan de andere kant waren er niet zoveel kapotte bruggen aan de rand van Malory. En aangezien Aaron op dezelfde school zat als zij, moest hij bovendien inmiddels wel wat keren in Malory zijn geweest. Anders zou zij hem in de stad wel de nodige aanwijzingen geven. Ze zou hem het laatste stukje toch te voet moeten leiden, want na even wikken en wegen kwam Nikki al snel tot de conclusie dat de Sam Ba Ti niet met de auto of motor bereikt kon worden. Dat droeg bij in de geheimhouding van dit evenement.

Geduldig wachtte Nikki op antwoord voor het geval ze het nog een keer moest roepen of Aaron niks verstaan had. Een kriebel van opwinding maakte zich van haar meester. De hele dag had ze al uitgekeken naar de Sam Ba Ti en nu ze ook nog eens niet alleen daarheen hoefde, maakte het vooruitzicht alleen maar beter!

Aaron kon Nikki’s gezicht natuurlijk niet zien. Als hij in de achteruitkijkspiegel keek, zag hij wel haar helm maar de klep waar haar ogen achter zaten spiegelde ook waardoor hij niet veel verder kwam. Jammer voor hem, want hij had graag Nikki’s precieze reactie op het motorrijden willen zien. Dat kon hij eigenlijk nooit bij een van zijn passagiers omdat hij er altijd op stond dat ze een helm op hadden. Maar nu de wind communiceren ook nog eens bijna onmogelijk maakte werd het nog moeilijker. Hij was al blij dat hij doorhad dat Nikki het geweldig leek te vinden. Dan was in ieder geval de opzet van zijn plan geslaagd en voelde ze zich weer goed. Net als hij want hij moest zich concentreren. Hij was namelijk wel zo verstandig nu ook echt op de weg en de auto’s die ze voorbij gesjeesd of waardoor ze werden ingehaald in de gaten te houden.

“Ja!” Hoorde hij van achteren Nikki’s antwoord op zijn vraag. Mooi dan was hij toch overgekomen. En het was maar goed dat ze vond dat ze hard genoeg gingen. Want al hadden ze beide harder gewild, dat had hij niet gedaan. Hoe harder een motor ging hoe moeilijker het was hem helemaal onder je controle te houden. En als je de controle voor slechts een seconde verloor kon dat al fataal zijn. Nu ging het bij Aaron nog prima, het was namelijk niet zo dat hij nog nooit op dit tempo had gereden. Waarschijnlijk zou hij sneller ook nog wel goed kunnen doen, maar dat risico ging hij niet nemen. Niet nu.

Eerst hoorde hij weer alleen dat Nikki iets zei, wat precies kon hij niet verstaan. Gelukkig lette hij daarna beter op en hoorde wel wat ze zei. “We moeten terug.”[i/] Aarons blik schoot ook even naar de klok en hij knikte. Hij wist niet waar Nikki heen wilde en hoe laat ze daar moesten zijn, maar als ze veel later zouden gaan zou het naar zijn idee wel heel laat beginnen. Of ze waren gewoon laat, dat zou ook nog kunnen. [i]“Ga naar de kapotte brug aan de rand van de stad!” Aaron moest even nadenken waar die brug lag. Zijn hele kennis van de school en de stad was samen met de rest van zijn geheugen verdwenen. Nog steeds verdwaalde hij wel eens in de school. Maar aangezien hij best vaak tochtjes maakte met de motor kende hij de stad en omgeving al weer veel beter. Zodra hij dacht dat hij een idee had van waar ze heen moesten zocht hij naar een afslag. Dat was aan de andere kant van de stad dus ze zouden sowieso eerst van de snelweg af moeten. Gelukkig was er binnen niet al te lange tijd een afslag en terwijl hij wat vaart minderde sloeg hij af.
Jammer genoeg moest hij daarna nog meer gas terugnemen omdat je hier maar veel zachter mocht rijden. Daar zat echter ook weer een voordeel aan. “En? Geweldig niet?” Vroeg hij zelf niet in staat een brede glimlach te onderdrukken. Nog steeds moest hij zijn stem verheffen maar schreeuwen zo hard als je kon was gelukkig niet meer nodig. Als dat te lang zou doorgaan zouden ze morgen allebei hun stem zijn kwijt geweest.

Behendig nam Aaron de verschillende bochten die er waren nu ze dichter bij de stad kwamen. Ondanks dat snelheid nog steeds bovenaan stond was zoiets ook leuk, het leek soms net een heel parcours als er ook nog van die kleine heuveltjes waren. Af en toe keek hij om zich heen, nu niet omdat er zo’n mooie of bijzondere omgeving was maar om te kijken of hij nog steeds op de goede weg zat. “En dan straks links toch?” Vroeg hij Nikki twijfelend. Hij ging er vanuit dat zij de weg beter zou kennen dan hij. Zeker aangezien ze vast al vaker op de plek waar ze heen gingen was geweest. Misschien was hij er zelfs al een keer geweest, al dacht hij niet dat hij, als dat al het geval zou zijn, zich dat zou kunnen herinneren. In de afgelopen twee maanden was hij naar verschillende discotheken geweest maar iets bijzonders in de buurt van de kapotte brug in ieder geval niet.

Nikki liet zichzelf pas weer toe echt adem te halen toen ze vaart minderden. Ze zuchtte een keer tevreden en sloot genietend haar ogen. Zo zou ze wel een tijdje kunnen zitten.
Ze werd een beetje opgeschrikt door Aarons stem die nu veel duidelijker klonk. Zijn vraag liet haar breed glimlachen. “Ja, het is echt geweldig!” riep ze een antwoord terug waar een zuivere lach in gemengd zat. Haar ogen schitterden. “Dat ik dit al die tijd heb moeten missen! Dank je dat je me hebt meegenomen.” ging ze verder. Nikki’s blik draaide een beetje dromerig naar de omgeving die nu niet meer alleen bestond uit kleurstroken. Ze had de juiste beslissing genomen door Aaron te vertrouwen, dat voelde ze, dat wíst ze. Aaron was iemand waar je echt op kon bouwen, iemand…tja…die je gewoon niet elke dag tegenkwam.
Nikki hoopte dat hij haar later nog eens mee zou nemen zodat ze een langere tocht konden maken en niet aan tijd of plaats gebonden waren. Ze zag in hem niet alleen een mogelijke goede vriend, maar ook een soort uitvlucht voor alle dagelijkse drama en het leven wat soms gewoon veel te abnormaal was. Bij hem achterop de motor zitten was dan een bepaalde zekerheid die ze nodig had; Nikki liet hem sturen en leiden zonder dat zijzelf het weer verprutste..

Al snel maakte Nikki zich weer los van haar gedachten om zich op haar omgeving te kunnen concentreren. Het zou namelijk niet lang meer duren voor ze bij de kapotte brug zouden zijn en dan was deze reis over… Gek genoeg maakte dit haar een beetje treurig, hetzelfde gevoel als wanneer ze na leuke vakantie weer naar huis moest terugkeren, naar het echte leven.
Gelukkig maar dat er na deze rit nog iets leuks op hen stond te wachten!
“En dan straks links toch?” vroeg Aaron op een gegeven moment aan haar, nadat ze een tijdje zwierend door de bochten waren gegaan.
Nikki knikte en herinnerde zich dat hij dit natuurlijk niet kon zien. “Ja, de volgende links en dan alleen maar rechtdoor. Dan komen we er als het goed is vanzelf.” In haar hoofd ging ze de weg alvast in sneltreinvaart af. Ze was nog niet zo vaak met vervoer naar de kapotte brug geweest, maar de onzichtbare kaart op haar netvlies en haar natuurlijke richtingsgevoel zeiden dat ze goed reden. Ook kwamen verschillende dingen om haar heen, haar wel bekend voor, voor zover ze dat kon zien met deze snelheid.

(oké, ik ga even een klein stukje vooruit spoelen, om de vaart erin te houden ;D hoop dat je dat niet erg vind )
Nikki wachtte tot de motor volledig tot stilstand was gekomen voor de kapotte brug en sprong toen lenig van het voertuig af, voor Aaron de kans had dit keer wél te kijken. Helaas voor haar resulteerde dit in een beetje onhandig gestuntel met haar ene been die niet helemaal mee leek te werken en achter de motor bleef hangen én de opstekende wind.
Perfect, Nikki wist zichzelf weer in de spotlight te zetten hoor! Het zou eens niet..
‘Behendig’ haar jurkje omlaag houdend, hinkel-huppelde Nikki een meter vooruit en wist zo haar andere been ook van de motor af te krijgen. Hierna hupste ze op dezelfde manier om de motor heen om haar gevallen schoen op te pakken en weer aan te trekken.
Zo, alle kledingstukken zaten er weer aan en ze was niet gevallen. Eigenlijk viel het tot nu toe nog mee!
Alleen de helm zat een beetje vast op haar hoofd, dus liep Nikki naar Aaron toe en keek hem met een vragende blik aan. “Kun je mij even van dit ding verlossen?” zei ze met een glimlachje die net door het kleine schermpje te zien was. Het licht van straatlantaarn deed haar ogen nog meer glinsteren. Het was het enige licht in de buurt, want haast alle huizen in deze buurt waren verlaten en andere lichten treurig gedoofd. Ook de straten waren leeg en nergens was leven te bekennen.
Normaal zou dit het type buurt zijn waar zelfs een volwassen man zich enkel met een wel hele goede reden zou bevinden, maar in feite was het enkel een 'ruwe diamant'; iets vreemds en engs, met iets moois er binnenin.

Nikki zette haar handen in haar zij en snoof de lucht van afval en uitlaatgassen op. Juch..ja ze zaten zekergoed.
Nog steeds glimlachend en niet echt afgeschrikt door de naargeestige plek waar ze zich bevonden, richtte Nikki zich weer tot Aaron en staarde hem recht aan, hopend om aan zijn gezicht te kunnen aflezen wat hij van deze buurt vond. Niet veel goeds, schatte ze in, wat ook niet heel gek was. Nikki kon zich nog goed herinneren hoe zij hier de eerste keer was gekomen en haast doodsangsten had uitgestaan. Maar gek genoeg begon de geur van de met vuil besmeurde straten en de aanblik van..een set uit een horrorfilm zelfs wel te wennen, al moest Nikki toegeven dat zij zich nog steeds niet helemaal op haar gemak voelde. Hoe sneller ze bij de anderen waren, des te beter. Daar was het sowieso veilig en hier…was het vooral de kunst niet op te vallen. Nikki wist nu hoe ze haarzelf en Aaron op een zo veilig en onopvallend mogelijke manier naar de Sam Ba Ti kon leiden, echter was het daarvoor noodzakelijk dat ze Aaron toch waarschuwde en over bepaalde dingen inlichtte, wat de spanning ook wel weer opvoerde..
Daarom legde ze even bemoedigend een hand op Aarons schouder en dwong hem haar aan te kijken zoals hij eerder bij haar had gedaan. Haar glimlach was sereen, net als haar woorden. “Vanaf hier moeten we te voet verder,” zei ze zacht en rustig. Haar blik ging enkele seconden naar de motor en weer terug, “Maak je maar geen zorgen om je motor, dat regel ik wel.” Hierna liep Nikki in kleine, soepele passen naar de motor. Kalm hief ze haar handen en met cirkelende bewegingen raapte ze zo een afgebroken stuk vangrail aan de zijkant van de weg op en bond deze voorzichtig om het middenstuk (of hoe dat ook mag heten) van de motor. Nikki bekeek het werkje even met een kritische blik. Ja, dat was wel goed genoeg…
Alsof er niets speciaals was aan het feit dat Aarons motor blijkbaar extra beveiliging nodig had, liep Nikki op haar gemak terug naar Aaron. “Hierdoor kan alleen iemand met telekinese bij je motor komen. Daarom moet je hem voor de zekerheid alleen nog even extra op slot zetten.” Een ondeugend grijnsje tekende zich nu rond haar lippen. Haar mond opende zich weer, maar het duurde even voor ze op mysterieze toon verder sprak. “Daarna kunnen we wel gaan. Oh en onthoud: blijf bij me in de buurt, wat er ook gebeurd.” Haar gezichtsuitdrukking was eveneens zeer geheimzinnig bij deze woorden. Ze hield er gewoon van om nog een beetje met Aaron te spelen. Hij had dan wel haar gevoelige kant gezien, gelukkig misschien, nu zou hij weer iets anders van haar te zien krijgen, iets…dat hem even net iets 'geattendeerder' zou maken. “Geloof me; je wilt in deze buurt niet verdwalen…” was het laatste wat Nikki zei waarna ze Aaron zwijgend bleef aanstaren. De grijns stond nog op haar gezicht. Hij had beloofd alles te doen wat ze vroeg. Dit was eigenlijk gelijk al een test of hij echt bereidt was zich aan die belofte te houden.. Hm, eens zien..

Aaron knikte even, hij had het dan toch goed gehad. Of dat nu kwam doordat hij er de afgelopen twee maanden was geweest of dat de informatie toch nog ergens in zijn hoofd had gezeten wist hij niet. Stiekem hoopte hij natuurlijk op dat tweede, het zou kunnen betekenen dat zijn hele geheugen weer terug zou komen. In de eerste drie weken van zijn verblijf op Malory had hij eigenlijk constant verwacht dat hij zich ineens weer alles zou kunnen herinneren. Dat er maar een ding voor nodig was dat hij zich herinnerde en dat daardoor alles weer terug zou komen. Maar zoiets was niet gebeurd en zijn hoop op zijn geheugen weer terug te krijgen was steeds minder geworden tot hij haast niet meer hoopte, zoals nu. In plaats van lange verhalen van zijn oude vrienden aan te horen was hij nieuwe vrienden gaan maken en als het ware opnieuw begonnen. Nikki was daar een voorbeeld van en tegelijk ook het bewijs voor hem dat het zo beter was. Zoveel lol had hij nog niet gehad met een van de personen die hem zijn vrienden noemden maar die hij zich niet meer kon herinneren. Die konden namelijk alleen maar medelijden met hem en zichzelf hebben.

Aaron keek zich nog onbewust van de problemen die Nikki had met het afstoppen half om. Hij bleef nog rustig zitten omdat er een grote kans was dat de hele motor om zou kiepen als hij eraf zou stappen. Dat zou voor zowel Nikki als hem vervelend zijn. Nikki zou de motor tegen haar aan krijgen en grote kans dat de motor zou beschadigen. Nu had hij zijn beide benen op de grond staan en zorgde zo voor het evenwicht. Bij het zien van Nikki die moeilijk aan het doen was met afstappen lukte het hem niet zijn lachen helemaal in te houden. Nu begreep hij wel helemaal waarom ze eerder had gezegd dat hij niet mocht kijken, al had hij daar nu half spijt van. Het zag er grappig uit. Vooral de manier waarop Nikki daarna om de motor heen ‘liep’ alsof er niets aan de hand was veroorzaakte bij hem een lachbui.
Gemakkelijk sloeg hij daarna gewoon weer zijn andere been over de motor heen, daar was hij groot genoeg voor en hij had sowieso meer ervaring. Met nog steeds een geamuseerd glimlachje knikte hij en maakte de helm los. Voorzichtig haalde hij hem daarna van haar hoofd af en onwillekeurig glimlachte hij even. Het was fijn haar gezicht weer te kunnen zien. Maar hij draaide zich al vrij snel weer om zodat hij de helmen kon opbergen. Hij haalde zijn eigen helm ook van zijn hoofd en schudde daarna even met zijn hoofd. Een automatisme waardoor een aantal haren bovenop zijn hoofd waar niet zoveel gel meer aan zat omhoog gingen. Zijn jas hield hij dit keer maar aan, het was later en dus ook kouder. Bovendien had hij er nog geen idee van waar ze heen gingen, de buurt waar ze waren hielp hem niet echt met daar een idee van krijgen. Eerst had hij een discotheek of een bar gedacht, maar eigenlijk hoopte hij niet dat Nikki hier in de buurt naar een bar ging. Het volk dat daar rondhing kwam hij liever niet om deze tijd tegen.

Even keek hij schattend om zich heen, het stonk en zag eruit alsof het wel een opknap beurt kon gebruiken. Wat wilde Nikki hier gaan doen? Maar goed, hij zou haar maar moeten vertrouwen… “Je weet echt heel erg zeker dat we hier goed zitten?” Vroeg hij toch aarzelend. Het was een stomme vraag, dat wist hij zelf ook wel. Nikki zag er niet uit alsof het de eerste keer was dat ze hier waren en anders had ze vast allang wel iets gezegd. Toch voelde hij zich niet zo op zijn gemak. De hele plaats had gewoon een sfeer die hem niet aanstond. Zijn blik schoot naar Nikki toen die een hand op zijn schouder legde en zijn mondhoek schoot toch even omhoog. Ze klonk alsof ze hem probeerde gerust te stellen, net als hij straks ook bij haar had gedaan. Zag hij er echt zo zenuwachtig uit?
Zijn halve glimlach veranderde in een onbegrijpende frons toen ze zei dat zij zijn motor wel zou regelen. Dat klonk niet goed. Het zat hem inderdaad niet lekker dat hij zijn motor hier zou moeten laten staan maar dat er zoveel kans was dat er iets mee zou gebeuren dat er hij speciaal moest worden beschermd was onrustbarend. Van wat Nikki allemaal deed snapte hij niet zoveel, maar dat probeerde hij ook niet. Eerlijk gezegd zorgde het er alleen maar voor dat hij nog bezorgder werd. Hoe erg was het wel niet als zijn motor met spreuken beschermd moest worden?! Maar hij zei niets, de denkrimpels in zijn voorhoofd werd alleen steeds groter. Nikki zou het wel weten, bleef hij maar herhalen. Ze wist dat zijn motor heel wat voor hem betekende dus ze zou hem niet hier laten staan als ze dacht dat er iets mee zou gebeuren.

Iets op zijn hoede, alsof hij onder stroom zou komen te staan als hij zijn motor aanraakte, legde hij hem aan het slot. Al dacht hij niet dat Nikki hem echt pijn zou laten lijden kon hij het zich nog wel voorstellen dat ze hem zou willen laten schrikken. Maar er gebeurde niets en licht opgelucht richtte hij zich weer op. “Daarna kunnen we wel gaan. Oh en onthoud: blijf bij me in de buurt, wat er ook gebeurd.” Aaron begon het idee te krijgen dat Nikki er expres voor wilde zorgen dat hij zich schuldig ging voelen. Hij grinnikte even, waarschijnlijk om hem terug te pakken omdat hij haar ongemakkelijk had laten voelen. “Oké dan, als we worden aangevallen vertrouw ik helemaal op jouw telikinese,” zei hij grappend. Terwijl hij dat zei zette hij een stap dichterbij en knikte als teken dat hij klaar was om te gaan. Ondanks dat hij zich niet op zijn gemak voelde woog zijn nieuwsgierigheid daar goed tegenop.

Nikki keek op naar Aaron die, nu hij zo dichtbij stond, echt een stuk groter was dan zij. Ze grijnsde en knikte opgewekt toen hij zich aan zijn afspraak hield. Mooi zo. Ze moest er zeker van zijn dat hij bereid was haar te vertrouwen, want ze kon het niet gebruiken dat hij straks als een gillende keukenmeid van haar weg rende als het allemaal te spannend werd. Al dacht Nikki niet dat Aaron dat sowieso snel zou doen. Hij leek haar eerder iemand die zijn emoties best goed in bedwang kon houden, behalve zijn nieuwsgierigheid dan, want die droop gewoon van hem af.
“Geen zorgen.” zei Nikki weer kalm, maar dit keer school er iets ondeugends in haar donkere ogen. “Ik bescherm je wel.” vervolgde ze op een Hollywood-achtige/dramatische toon waarop een man het eerder tegen een vrouw zou zeggen. “En als het te eng wordt, hou ik je hand wel vast, goed?” Nikki grinnikte en stootte even met haar schouder tegen zijn borst. “Nou, kom. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik ga hier graag zo snel mogelijk weg. Juch, die stank is niet te harden!” verklaarde ze. Alsof dat echt het ergste was in deze naargeestige buurt.. Nog steeds grijnzend schonk Nikki Aaron een knipoog waarna ze in een redelijk vlug tempo naar het begin van de brug liep. “Deze kant op!” riep ze achterom. “Volg mij maar.”

Eenmaal bij de brug aangekomen, keek Nikki zoekend naar opzij. Volg de weg naar het hart, klonk het in haar gedachten. Haar ogen gleden speurend over de gebouwen. Het was niet de eerste keer dat ze deze route afgelegde, maar door de drukkende duisternis bleef het moeilijk om het juiste gebouw te vinden. Gelukkig begon te maan steeds verder te stijgen en schonk dat net het beetje licht wat nodig was om de kleine streepjes witte verf die samen een ader vormden te ontdekken op de zijkant van een gebouw. Daar moesten ze zijn!
Blij dat de eerste plek op de route redelijk snel gevonden was, richtte Nikki glimlachend haar blik op Aaron. “Hier moeten we vanaf de brug in dat grote gat in de muur, waar ooit een raam zat, springen om in het gebouw te komen. Tegenwoordig is dat de enige manier.” legde ze hem uit, wijzend naar het gat in de flat naast de brug wat qua hoogte ongeveer even groot als haarzelf was. Hierna ging haar aandacht weer naar de hindernis waar ze overheen moesten. “Ik ga wel eerst…” mompelde Nikki meer voor zichzelf. Langzaam en voorzichtig liep ze naar de rand van de brug. Tussen de kapotte brug en het vervallen gebouw zat een lege afstand van ongeveer anderhalve meter. Springen vanaf hier naar het gat zou net moeten lukken en dat was haar alle andere keren ook gelukt. Onder de tussenruimte was een doodlopende weg, verderop begon pas de rivier die hier stroomde en waarvoor de brug eigenlijk gebouwd was. De leegte voor de grond zou worden bereikt was nu zo'n zes meter diep.

Nikki concentreerde zich en haalde diep adem. Een windvlaag speelde ondertussen met haar bruine lokken terwijl de maan haar blanke gezicht bescheen, waardoor ze voor heel even een spookverschijning leek. “Op hoop van zegen dan maar..” was het laatste wat ze zei waarna ze met een korte gil van de brug naar het gat in de muur sprong. Het was een gek gevoel om voor enkele seconden geen ondergrond te voelen en gewoon te zweven. Eenzelfde gevoel had ze eerder op de motor gehad, maar dit was toch anders. Dit keer was zij niet overgeleverd aan de bekwaamheid van anderen, maar van haar eigen sprongkracht en de zwaartekracht. Door haar ervaring was Nikki’s sprong nog redelijk soepel en zeker, waardoor ze zonder moeite ineens op de vensterbank van het weggehaalde raam stond. Toch moest ze even balanceren om niet alsnog haar evenwicht te verliezen en achterover te tuimelen. Met een triomfantelijk gezicht klom Nikki vervolgens van de vensterbank af en stond nu in de ruimte achter het gat. Het gebouw leek sinds de laatste keer dat ze hier geweest was haast niets veranderd te zijn, misschien alleen iets vuiler en stoffiger. De kamer waarin ze beland was stond nog vol met de oude, krakende meubels van de laatste bewoners. Een ouder echtpaar aan de spullen te zien. Overal waren de muren vrijwel kaal en was het gewapende beton erachter goed te zien. Ook de vloeren waren zonder enige bedekking. Alleen de overgebleven spullen herinnerde eraan dat hier ooit daadwerkelijk geleefd werd… Het gaf de flat iets griezeligs en sentimenteels tegelijk.

Weer bijgekomen van haar sprong, draaide Nikki zich richting de kapotte brug buiten waar Aaron nog op stond. “Nu is het jouw beurt.” riep ze hem toe. Ze glimlachte even bemoedigend. “Als je niet zeker bent van je sprong, neem dan een aanloop. Maar pas op voor de lagere hoogte van het gat. Maak je anders iets kleiner of pak gelijk iets vast als je gesprongen hebt zodat je je evenwicht niet verliest.” Het waren allemaal aanwijzingen die zij ooit ontvangen had bij de eerste paar keren dat zij dit gesprongen had en ze wist dat het Aaron eventueel ook kon helpen.
Terwijl ze geduldig wachtte op Aaron, ging Nikki steviger staan en hield ze haar armen voor haar uitgestrekt zodat ze hem straks kon helpen mocht het nodig zijn. De glimlach rustte nog op haar gezicht, maar voorzichtige spanning viel te lezen in haar ogen. Bij anderen was het namelijk altijd moeilijk inschatten hoe zij een dergelijke sprong zouden maken. Het was dat er die dagen geen echte andere route was naar de Sam Ba Ti, anders had Nikki natuurlijk nooit dit risico willen nemen. Ze hoopte maar dat Aaron alsnog in staat was en bereid was haar te volgen, want hoe dichter ze hun uiteindelijke bestemming naderden, hoe meer zin ze kreeg om de ervaring die op hen stond te wachten met hem te delen. Voor haar zou het, zo dacht ze, in ieder geval een avond worden die ze niet snel zou vergeten…

Afwachtend en geconcentreerd bleef Nikki naar Aaron kijken, klaar om te hulp te schieten als het nodig was. Als dat maar goed ging..

Aaron kon een kleine grijns niet onderdrukken. Nikki wist het voor elkaar te krijgen hem iets meer te laten ontspannen. “Dan knijp ik wel in je hand, goed?” Vroeg hij grappend. “Nou, kom. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik ga hier graag zo snel mogelijk weg. Juch, die stank is niet te harden!” Aaron rolde even met zijn ogen. Natuurlijk… de stank… Aaron had veel tijd die hij zich kon herinneren in een ziekenhuis door gebracht. Als hij daar weer kwam voor een controle sloeg hij het liefst zijn hand voor zijn neus omdat hij de geur niet kon uitstaan. Veel te schoon en zo onnatuurlijk. In vergelijking tot dat was dit nog niet eens zo erg. Maar dat was hij niet van plan Nikki te vertellen. Nog niet in ieder geval. Hij zou het vast wel een keer zeggen als ze vaker samen zouden zijn maar om zo uit het niet te zeggen: hé, de stank valt nog wel mee als je het vergelijkt met een ziekenhuis. Ik heb daar heel lang gelegen omdat ik een motorongeluk heb gehad en daarna vijf maanden in coma. Nu kan ik me niets meer herinneren van de afgelopen zeven jaar. Aaron durfde veel te zeggen en had ook al veel rare dingen gezegd maar dit klonk echt belachelijk in zijn oren. Nikki zou zich ten eerste kapot schrikken en hem misschien niet eens geloven. Nee, als hij het ging zeggen moest daar een goede gelegenheid voor zijn.

Het was waarschijnlijk maar goed dat Nikki zich al had omgedraaid en naar de brug liep want er schoot even een sarcastische uitdrukking over zijn gezicht. Maar zonder daar verder te lang bij stil te staan liep hij snel achter haar aan. Ze had wel gelijk, hier wilde hij liever niet verdwalen en hoe sneller hoe beter want dan hoefde hij niet meer te wachten op wat er dan ook ging komen. Wat dat zou zijn werd elk moment alleen maar een groter mysterie. Wie zou er nu op het idee komen hier iets ‘leuks’ neer te zetten. Hij ging er in ieder geval maar vanuit dat het leuk moest zijn. Anders zou Nikki niet zo enthousiast zijn. Of het was iets om hem terug te pakken want ook daar was hij nog steeds voor op zijn hoede. Hij zou immers ook zo doen als hij een ‘verrassing’ voor Nikki had waardoor ze zich wat ongemakkelijk zou voelen. Niet teveel want dat zou gemeen zijn, maar zoals hij vandaag al vaker had gedaan. Dan zou hij ook steeds pretlichtjes in zijn ogen krijgen als hij dacht aan wat ze gingen doen.

“Hier moeten we vanaf de brug in dat grote gat in de muur, waar ooit een raam zat, springen om in het gebouw te komen. Tegenwoordig is dat de enige manier.” Aarons wenkbrauwen gingen steeds verder omhoog toen Nikki uit begon te leggen hoe ze verder moesten gaan. Dat… dat kon ze niet echt menen toch… Hij keek naast haar heen naar de plek waar ze heen moesten springen. Dat zou hem wel lukken maar nog steeds was het voor hem ongelofelijk raar dat ze zo bij ‘iets’ kwamen. Toen Nikki sprong had hij haast de neiging zijn arm uit te steken om haar bij haar arm te pakken voordat ze sprong. Maar hij hield zich in, hij zou er maar op moeten vertrouwen dat ze goed terecht kwam en niet zes meter naar beneden stortte.
Gelukkig landde ze soepel op de vensterbank en opgelucht ademde Aaron uit. Nu moest hij zelf springen. Hij besloot snel dat het gewoon het beste zou zijn als hij hier niet over na ging denken. Dus zonder er een al te groot drama van te maken sprong Aaron. Hij was sportief genoeg alleen was zijn evenwicht niet iets waar hij over op kon scheppen. Dus zodra zijn voeten de grond weer raakten greep hij de rand van het kozijn vast om te voorkomen dat hij achterover zou vallen. Het leek hem geen goed idee nog een keer op zijn hoofd te vallen. Hoewel… er waren zat verhalen waarbij iemand zijn geheugen weer terugkreeg na een tweede klap op zijn hoofd. Onbewust wierp hij even een blik over zijn schouder. Nee… dat zou nooit goed gaan. Bovendien zou hij Nikki dan minstens een hartaanval bezorgen, dacht hij zachtjes grinnikend.

Hij klom achter Nikki aan de ruimte in. Nieuwsgierig keek hij om zich heen, half verwachten dat ze er al waren. Maar aan de staat waarin de ruimte was kon hij zien dat hier al heel lang niemand meer voor langer dan vijf minuten was geweest. “Gezellig,” zie hij sarcastisch. Eerlijk gezegd zag het er nogal spookachtig uit. Snel liep hij even zijn blik over de ruimte gaan voordat hij zich weer op Nikki richtte en grijnsde. Hij wreef enthousiast in zijn handen. “Nou, als ik dat kan. Kom maar op met de rest,” zei hij uitdagend. Waarom wist hij niet precies, maar hij had zo het idee dat er nog meer zou komen. Dingen die hem haast zouden ‘testen’. Misschien had hij het ook wel helemaal fout want zo goed was Aarons inlevingsvermogen niet.

------
sorry voor late reactie

New
_____

Kath liep met snelle passen het cafétje in. Het was vrij druk en velen tafeltjes waren bezet. Daar in de hoek vond ze nog een tafel wat leeg was, dicht bij de bar. Dat was een voordeel want Kath had dorst. Door de warmte was ze vergeten te drinken en nu had ze het geweten. Ze droeg een 3 kwartsbroek in een zwarte kleur. Daarop een wit topje en daarop een licht bruin couberjasje. Ze ging zitten en bestelde een fanta omdat het haar lievelings drinken was. Haar ogen verkende het cafétje om de mensen te bekijken, dat vond de dame altijd zo leuk om te doen.

Katniss liep het cafe binnen. Ze was hier wel vaker gekomen, ze kende de baas van het cafe al zag ze hem niet echt vaak. Ergens deed hij haar aan thuis denken, of misschien wel meer aan haar vader. Niet dat de man in enig opzicht op hem leek. Alleen het feit dat hij vaak zong. Toch had Katniss bij hem altijd een veilig gevoel, datzelfde gold voor zijn cafe.
Een korte broek sierde haar benen, lang maar niet elegant. Dit werd veroorzaakt door verschillende littekens die ze had opgelopen. Het kon haar niet veel schelen. Verder had ze nog een topje aan, simpel groen, en een paar sneekers die haar het lekkerst zaten.
Rustig ging ze op een lege kruk zitten bij de bar en bestelde een glas water, ze hield niet echt van al die chemische troep die de meeste mensen lekker schenen te vinden.

Kathleya bekeek een ouder echtpaar die romantisch hun handen vasthielden. Zo wilde zij ook oud worden. Ze zagen er schattig uit. Verderop zaten er een groepje meisjes die over wat dan ook zaten te praten. Kath vond het zo leuk om mensen te bestuderen. Toen een ander meisje de cafe kwam binnengelopen bekeek Kath haar even. De kledingstijl beviel haar, zoiets droeg zij ook graag. De dame was niet lelijk en de mannen leken haar van top tot teen te bekijken. Haar haast uit te kleden wat Kath maar walgelijk vond. Ze schonk de mannen al te graag een dodelijke blik. Hoezo werden vrouwen altijd als een lustobject gezien? Kath pakte haar camera om stiekem een foto te maken van het oude echtpaar. Als ze iets leuks zag of interessant moest zij er gewoon een foto van maken. Dat was haar passie.

Al snel had Katniss door dat ze bekeken werd. Ze liet niets merken, zoals gewoonlijk. De jaren die ze had doorgebracht als jager hadden haar geleerd dat ze niet moest laten merken dat ze precies wist wat er in haar omgeving speelde. Haar ogen en oren stonden altijd open voor een mogelijk gevaar of irritatie, er ontging haar niets. Alleen merkte niemand dat aan haar. Ze maakte geen gezellig praatje zoals de meeste mensen hier deden. De meeste mannen wisten wie ze was, nadat ze de eerste keer meer dan duidelijk had gemaakt dat ze er niet van gediend was als mensen haar haar zaten lieten ze haar redelijk met rust. Alleen de nieuwelingen bekeken haar nu nog, al werden ze snel op hun fout gewezen door omzittende.

Sommige mensen keken Kathleya met vreemde ogen aan. Hun vonden het vreemd dat zij een foto deed maken van het oude echtpaar die daar zaten. Zij deed net alsof ze die blikken niet had gezien. Kath stond op om het oudpaar te vragen of ze het goed vonden, hun knikte instemmend. Ze vroegen zelfs wat ze met de foto's ging doen en toonden veel interesses. Daarna liep ze naar de bar. "Graag nog een nieuwe Fanta" Ze schonk de barman een vriendelijke glimlacht terwijl ze heel even het meisje aankeek. Haar uitstraling leek een beetje kil. Een persoon die geen behoefte aan anderen had, zo leek het wel.