The Pocket - café/restaurant

Nikki stond met haar armen over elkaar geslagen te wachten voor de ingang van the Pocket. Ze had haar met modder en grassprieten besmeurde spijkerbroek vervangen voor een schattig zwart/rood cocktail jurkje en daarbij passende pumps en blazer. Het was niet echt super chique ofzo, maar wel uitermate geschikt voor deze avond. Haar haar was los waardoor haar lichtbruine lokken omstebeurten werden meegevoerd door de frisse wind. Ze rilde.
In gedachten liep ze een deel van haar plannen door. Zo dadelijk, als Aaron er was, zouden ze eerst iets gaan drinken en eten in the Pocket en daarna, wat Aaron niet wist, zou Nikki hem pas echt dat stukje van haarzelf laten zien dat ze had beloofd te laten zien. Nikki lachte kort bij deze gedachte, maar gelijk versmalde haar lach iets toen ze zich ervan bewust werd dat Aaron niet per se hoefde te komen natuurlijk.
Hij kon zich op het laatste moment hebben bedacht of misschien enkel uit beleefdheid hebben toegestemd om vervolgens niet op te komen dagen…

Nikki beet kort op haar onderlip. Nee, zo negatief mocht ze niet denken. Ze had eerder al gemerkt dat Aaron en zij het goed met elkaar konden vinden, althans zo voelde het, en hij leek haar niet het type dat haar zo in de kou zou laten staan. Maar aan de andere kant, wat wist ze nou helemaal van hem?
Ze wist dat hij Aaron heette, twee jaar geleden in Florida op vakantie was geweest, een goed gevoel voor humor had, aardig was en ongeveer een kop groter was dan zij. Genoeg informatie om hem mee uit te vragen en hem zo beter te leren kennen hopelijk, maar te weinig om in te kunnen schatten wat hij zou doen.
Ietwat vertwijfeld en onzeker nu staarde Nikki door het grote raam van the Pocket naar binnen om te zien hoe laat het was. De oude klok aan de muur vertelde haar dat het enkele minuten voor acht was. Dus Aaron moest er, als het goed was, elk moment aan kunnen komen…

Een zucht ontsnapte haar lippen. Nikki betrapte zichzelf erop dat ze nerveus aan de linkermouw van haar jas zat te friemelen. Dit werd niet alleen veroorzaakt door de onzekerheid óf Aaron wel zou komen, tevens het feit dat hij wél kon komen. Natuurlijk als hij er straks zou zijn, zou ze de kalmte zelf spelen, alhoewel ze bij hem haar emoties gewoon niet helemaal onder controle kon houden, had ze eerder wel gemerkt.
Wat zou hij bijvoorbeeld vinden van wat ze had bedacht voor na het eten? Misschien vond hij het wel niks…
Ach, het was daar nu toch te laat voor, want hij kon elk moment hier zijn. Ja, ze bleef bij het plan en mocht hij toch niet komen, dan…dan zou gewoon heel eenzaam alleen naar de parkeerplaats gaan.
Nogmaals zuchtte Nikki diep en draaide zich weer om naar the Pocket om naar de gezelligheid binnen te kunnen kijken, als een soort afleiding.

Een ronkend geluid, gevolgd door het piepende geluid van remmen kondigde aan dat er iemand arriveerde op de parkeerplaats. De jongen, of misschien man, stapte van de motor af en haalde de donkerblauwe helm van zijn hoofd. Veel mensen die van Aaron’s ongeluk wisten plaatsten hun vraagtekens bij het feit dat hij gewoon weer op een motor was gestapt. Zelf haalde hij daar alleen maar zijn schouders over op, die auto was tegen hem aangereden, hij had zelf niets fout gedaan. Wel zorgde hij er voor dat hij altijd zijn helm op had, zonder uitzondering. De helm die hij bij het ongeluk had opgehad, had zijn leven gered.

Terwijl hij de parkeerplaats rondkeek borg hij zijn jas en helm op in het vak onder het zadel van de motor en legde een ketting om het wiel. Er verscheen een lichte glimlach op zijn gezicht toen zijn blik op Nikki viel. Ze zag er leuk uit, vanmiddag had hij al gezien dat ze een leuk gezichtje had en nu kon hij met zekerheid zeggen dat ze een mooi meisje was. Hij had best zin gehad in vanavond en dat was gedeeltelijk veroorzaakt door zijn nieuwsgierigheid. Dat was dan ook de reden dat Aaron ervoor gezorgd had dat hij op tijd was. Vroeg was hij zeker niet maar in ieder geval niet te laat, iets wat hij al heel wat vond.

Toen hij klaar was met zijn motor stak hij zijn handen in de zakken van zijn spijkerbroek en liep naar Nikki toe. Hij was redelijk netjes gekleed, hij dacht in ieder geval dat hij dat wel kon zeggen. Naast de lichte spijkerbroek had hij een zwart blouseje aan waarvan hij de mouwen had opgestroopt. Daardoor waren de verschillende armbandjes die hij omhad goed te zien. De meeste waren gewoon oude veters en touwtjes maar er zat er een tussen van de band All Time Low. Aaron luisterde veel naar muziek en ging ook vaak naar concerten, daar kocht hij dan vaak zoiets. En hij had zwarte vans aan. Niets speciaals dus, maar het zou voor zowel een wat netter restaurant als een wat informeler restaurant goed zijn.

“Heey,” zei hij glimlachend toen hij bijna bij Nikki was. Nieuwsgierig keek hij naast haar de ruimte in. Het zag er gezellig uit en aan verschillende tafeltjes zaten mensen te eten en te praten. Gelukkig niet een of ander echt sjiek of net restaurant, hij vond het allemaal prima maar dat was toch niet iets voor hem. “Ben ik nog op tijd,” vroeg hij terwijl hij zich grijnzend weer tot Nikki wende.

Nikki had niet in de gaten hoe er in haar buurt iemand op een motor aan kwam rijden. Jammer, want waarschijnlijk had ze de aanblik van Aaron die aan kwam rijden op en van een motor afstapte wel willen zien.

Langzaamaan werd Nikki toch wel ongeduldig tot plotseling een bekende stem naast haar klonk. Het deed even een schokje en vreemde rilling door haar heen gaan. Glimlachend keek Nikki naar opzij. “Hoi!” begroette ze Aaron vrolijk terwijl ze hem even onopvallend probeerde te keuren nu hij toch een andere kant op keek. Ja, hij zag er leuk uit. Goedgekeurd!
Toen Aaron haar ineens weer aankeek, deed Nikki natuurlijk alsof ze alleen maar langs hem heen keek. “Je bent precies op tijd.” zei ze met een bevestigend knikje. “Heel goed.” voegde ze er met een zekere humoristische toon aan toe waarna een klein grijnsje zich rond haar lippen tekende. Even vroeg ze zich af waarom Aaron eigenlijk geen jas droeg, maar daar zou hij vast wel een goede reden voor hebben.

Aangezien Aaron eerder niet snel verbaasd leek te zijn door Nikki’s impulsieve acties, zag ze ook geen reden waarom ze hem niet aan één arm mee het café in zou sleuren. Dit deed ze dan ook met een nonchalance alsof ze elke dag mensen ‘ontvoerde’.
Toen ze eenmaal binnen stonden, nam Nikki enkele seconden de tijd om de heerlijke warmte op zich in te laten werken en rond te kijken naar een beschikbare tafel. In the Pocket was het niet nodig om te reserveren, want er was altijd wel plek en anders werd er plek gemaakt.
Ergens achterin ontdekte Nikki een kleine houten tafel die nog vrij was. Samen met Aaron liep ze erheen en liet zich daar op een stoel zakken. Haar jas hing ze over de rugleuning.
Als geroepen kwam er gelijk een serveerster van middelbare leeftijd aangesneld die met een wel heel vrolijke, beleefde glimlach naast de tafel ging staan. “Welkom in The Pocket! Willen jullie alvast iets te drinken bestellen of hebben jullie ook al een keuze gemaakt uit ons menu?” haar stem was mogelijk nog vrolijker dan haar glimlach, waardoor Nikki het gewoon niet kon weigeren terug te lachen. Blijkbaar zag de serveerster dit als een uitnodiging om verder te praten. “We hebben nu een geweldig nieuw concept: het heet het ‘Hartje’. Een duffe naam misschien, maar het is een perfect menu voor jonge, snoezige stelletjes zoals jullie.”
Gelijk opende Nikki’s mond zich iets, maar er kwam alleen een protesterend geluidje uit haar keel doordat de serveerster onverstoorbaar verder babbelde. Juist, dit begon al goed.. “Het bestaat uit een heerlijk gerecht en drankjes die gedeeld kunnen worden en…”
Nikki voelde hoe ze roder en roder werd naarmate de serveerster verder sprak. Ze kende de serveerster wel en andersom. Ze vermoedde dat de oudere vrouw gewoon zo opgewekt was dat Nikki voor de verandering niet alleen hier was gekomen, dat ze gelijk veronderstelde dat Aaron haar vriendje was. Oh god, als het al zo begon…
Haar wangen gloeiden nu hevig waardoor Nikki zich haast genoodzaakt zag de serveerster te onderbreken voor het Aaron zou opvallen. “Nou eigenlijk,” begon ze met een schorre stem. Ze kuchte. “wilden wij graag twee Pocket Specials bestellen en ik nog een cola en…” haar blik ging even naar Aaron. Goed, ze moest iets zeggen waardoor zijn aandacht niet naar haar knalrode wangen zou gaan. Eens zien.. “en wat wil jij drinken, snoes?” Ze grinnikte. Oké, dat had ze niet kunnen laten. Het zou net de afleiding kunnen zijn die ze nodig had om snel de menukaart op te pakken en deze voor zich te houden alsof ze hem wilde ‘helpen’ een drankje uit te kiezen. Vanachter de menukaart veranderde haar glimlach stiekem toch in een speelse grijns.

Aaron grijnsde en klapte even in zijn handen. Zelf had hij geen horloge, dat vond hij alleen maar onhandig en bovendien had hij liever zijn armbandjes. Een horloge was hard stak uit zodat het altijd wel ergens tegen aan stootte. “Da’s heel mooi,” zei hij opgewekt. Hij zou maar niet zeggen dat ze zich vereerd mocht gaan voelen omdat hij anders altijd te laat was, dat zou misschien een beetje een verkeerde indruk geven.
Eerst werd hij een beetje overrompeld doordat Nikki hem meesleurde, maar hij herstelde zich snel en liep daarna mee alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Aaron vond het niet erg, verre van erg. Van zichzelf wist hij dat hij af en toe gek was en dat Nikki zich ook niet schaamde om eens iets wat anders te doen was iets dat hij alleen maar leuk vond. Als je altijd maar deed wat anderen van je verwachtte werd het ook maar saai. Nog eens rondkijkend liet hij zich op de stoel tegenover Nikki zakken. Hij zat pas voor een seconde of wat toen er al een serveerster aan kwam gelopen. Goede service, dat moest hij ze nageven. Dat was mooi, want Aaron kon niet tegen wachten. Hij deed dan meestal ook alles om dat te voorkomen, want als hij eenmaal echt lang stond te wachten werd hij chagrijnig. En je wilde geen chagrijnige Aaron meemaken. Maar nu het dus al duidelijk werd dat dat niet hoefde glimlachte hij tevreden en liet zich iets achteruit zakken. Die ontspannen houding veranderde echter meteen toen de serveerster het over ‘het hartje’ had. Hij schoot in de lach en kon die niet zo snel weer onder controle krijgen, zeker niet toen ze hen beschreef als een jong snoezig stelletje. Met een hand voor zijn mond wist hij het geluid wel wat te onderdrukken. Iets wat alleen maar moeilijker werd naarmate de vrouw verder praatte. Gelukkig voor Nikki was hij te druk bezig zijn slappe lach onder controle te krijgen om de blosjes op haar gezicht op te merken. Toen hij eenmaal wat was bijgekomen ontstond er een plannetje in zijn hoofd. Hij had zijn hand al bijna uitgestoken om die op die van Nikki te leggen en te zeggen dat ze dat wel wilde nemen toen Nikki de vrouw onderbrak. Nu viel het hem wel op dat ze rood was en zich ongemakkelijk voelde. Iets wat hem heel even deed grijnzen. Toen ze hem ook nog ‘snoes’ noemde grinnikte hij even, met wat moeite wist hij zijn lach in te houden. “Nou schat, ik denk dat ik ook een cola neem,” zei hij luchtig met een brede grijns.

Nikki’s blik was op de serveerster gericht die hun bestelling keurig noteerde. Bij het koosnaampje ‘schat’, liet ze onbewust het menu iets zakken en kon ze het niet laten Aarons aangename grijns te beantwoorden met één van haarzelf. Hierna gingen haar ogen terug naar de serveerster.
“Oké, het staat erop. Dan kom ik het zo bij jullie brengen.” reageerde de vrouw tenslotte zodra ze alles had opgeschreven. Na nog een laatste vertederde blik op hen beiden geworpen te hebben, schuifelde de serveerster weg richting de keuken.
Gelijk voelde Nikki dat ze veel gemakkelijker adem kon halen. De menukaart zette ze terug in de houder. Ze had wel gemerkt dat Aaron de slappe lach had gekregen en zelf moest ze nu ook lachen. Het was misschien ook een deel van de spanning die eruit kwam. Nikki liet een zacht, aanstekelijk lachje horen die steeds harder werd, grinnikte nog wat na en werd toen pas weer kalmer. Nu ze weer rustig was, begon ze automatisch weer helderder te denken.
Gek genoeg knaagde ergens een naar gevoel aan haar… Ze kon het niet helemaal beschrijven, maar het werd deels veroorzaakt door de lachende Aaron… Zij had ook moeten lachen om het voorval maar…was het dan echt zo’n gek idee dat ze iets zouden hebben?
Natuurlijk was dat voor nu wel het geval, want ze kende elkaar nauwelijks.
Nikki wist intussen, hoezeer ze dit eerder eigenlijk had willen ontkennen, dat ze wel degelijk geïnteresseerd was in Aaron, maar ze was niet gelijk verliefd ofzo. Nee, bij haar moest dat altijd groeien. Maar waarom stak het dan toch wel dat hij blijkbaar het idee van hen samen zo raar vond…?

Nikki zuchtte een keer ongemerkt en schoof toen deze overpeinzing van zich af. Ze waren hier gekomen om een leuke avond te hebben en dat zou zij echt niet gaan verpesten!
Met hernieuwde opgewektheid wierp ze een blik op Aaron. “Mooi dat je al in de stemming lijkt te komen.” sprak ze grijnzend. Geleidelijk aan gleed er een geheimzinnige uitdrukking over haar gezicht. “Je moet zo meteen wel een beetje dooreten, voor zover dat gaat, want we moeten op tijd ergens zijn en het is best een stuk lopen.” vervolgde ze toen op mysterieuze toon. Haar blik was ondeugend en uitdagend tegelijk, want Nikki wist inmiddels wat voor reactie dat bij Aaron kon opleveren. Ze wilde hem écht nieuwsgierig maken en uiteindelijk verrassen, hopelijk. Eigenlijk wist ze wel zeker dat ze hem zou verrassen, aangezien maar heel weinig ‘buitenstaanders’ ooit bij de Sam Ba Ti aanwezig waren geweest en Aaron, zo schatte ze in, was er nog niet geweest, nóg niet.

Een andere serveerster kwam het drinken alvast brengen met alleen een gemompeld ‘alsjeblieft’ en liep weer weg.
Nikki maakte van de gelegenheid gebruik om na drie slokjes drinken, over haar glas naar Aaron te kijken, benieuwd naar zijn reactie. Ze hoopte maar dat hij van verrassingen hield en anders…, nee dat was sowieso, stond hem nog wel wat te wachten. “Dus ik hoop niet dat je nog meer plannen hebt gemaakt voor vanavond, want ik laat je nog even niet gaan, schat.” zei Nikki als laatste waarbij ze breed grijnsde, extra nadruk leggend op het koosnaampje. Echt niet dat ze hem verdere hints ging geven, ze vond het veel leuker om hem in onwetendheid te laten. Bij deze gedachte grinnikte Nikki kort in zichzelf en wachtte geduldig op een reactie.

Aaron knikte glimlachend naar de serveerster en richtte zich daarna weer tot Nikki en grijnsde. Hij was hier pas net maar vond het nu al leuk en had het idee dat het gewoon een hele leuke avond zou worden. Al kende hij Nikki nog niet zo lang voelde hij zich helemaal op zijn gemak bij haar. Achter de grapjes zocht hij niets, iets wat niet heel raar was als je bedacht dat Aaron zich niet kon herinneren hoe het voelde om verliefd te zijn of zelfs maar om iemand leuk te vinden. Hij was zijn eerste kus vergeten, al had hij die ervaring al vrij snel weer bijgehaald nadat hij wakker was geworden uit zijn coma. Dat hij zich aangetrokken voelde tot Nikki wist hij nog wel maar veel verder kwam hij niet. Bovendien was hij niet op zoek naar een relatie, dat kon hij er niet bij gebruiken. Dat zeiden dokters, familieleden en vond hij zelf ook. Nu moest hij eerst proberen zich iets van de afgelopen jaar te herinneren, en als dat niet lukte gewoon in staat zijn verder te leven zonder daar last van te hebben. Al ging hem dan goed af had hij af en toe nog zijn momenten dat hij zich afgesloten voelde.

Toen Nikki begon te lachen werd het weer moeilijk zijn mondhoeken ervan te weerhouden te ver omhoog te kruipen want onbewust was er even een serieuze uitdrukking op zijn gezicht verschenen. Maar hij was er trots op dat hij niet weer begon te lachen, als het zo door ging zou hij nog buikpijn krijgen van het lachen. Met zijn elleboog steunend op de tafel en zijn hoofd in zijn hand luisterde hij naar Nikki. Zo mogelijk kreeg ze het voor elkaar hem nog nieuwsgieriger te maken naar wat ze van plan was. “Als je wil kunnen we wel op mijn motor gaan, ik heb nog wel een extra helm,” zei hij. Ze zei dat het een heel stuk lopen was en het zou zeker sneller gaan op de motor. Hij bedacht zich dat het misschien maar beter was dat ze niet van zijn ongeluk wist, al kwam het niet door zijn eigen rijgedrag. Als hij niet wist dat hij goed kon rijden zou hij zelf niet meer op zijn motor rijden, laat staan iemand anders meenemen. “Als je durft natuurlijk,” zei hij met een uitdagende grijns.
Aan zichzelf gaf Aaron toe dat er ook nog een andere reden zat achter het aanbieden van zijn motor. Hij was zeker niet geduldig en stond nu al haast te springen gewoon omdat hij zo nieuwsgierig was. Dat wist hij redelijk goed te verbergen maar als hij zichzelf niet in zou houden zou hij al zijn eten zo naar binnen schrokken zodat ze eerder konden gaan. Wat dat betreft kon Aaron best nog kinderachtig zijn. Hij was wel volwassen genoeg het te verbergen en in te houden maar dat was ook maar net zo.

Als automatisme pakte hij ook even zijn glas op en dronk een slokje voordat hij het weer neerzette. “Maak je maar geen zorgen,” zei hij op een flirtende toon. “Ik ben de hele avond van jou.” Met een verleidende blik keek hij haar doordringend aan. Hij wist wat voor een effect dit de vorige keer op haar had gehad en dat probeerde hij weer te bereiken.

Wow, mijn posts worden echt langer en langer..
Hm..ik denk dat ik mezelf een woorden-limiet ga opleggen!
____

Nikki keek op van haar drankje toen Aaron voorstelde om op zijn motor naar hun volgende bestemming te gaan. Verbaasd trok ze een wenkbrauw op. Oh, dus hij had een motor? Onbewust gleden haar ogen over zijn gezicht. Ja, hij leek haar eigenlijk wel het type om motor te rijden. Stoer genoeg.
Nikki zelf moest even over het voorstel nadenken. Gek, want door anderen, vooral haar familieleden, werd ze juist vaak genoeg roekeloos genoemd, maar ze had zich van tevoren voorgenomen om zich deze avond niet al te losbandig te gedragen. Tenminste…ze zou zich inhouden tot de Sam Ba Ti. Wat daar gebeurde, had zij ook geen grip op.
Plotseling verdween al haar twijfel echter bij Aarons volgende zin: “Als je durft natuurlijk.”
Nu kon ze simpelweg niet meer weigeren en eigenlijk had ze best zin om een stukje mee te rijden. Ze vertrouwde erop dat Aaron wist hoe hij moest rijden, anders had hij haar niet meegevraagd.
Glimlachend draaide Nikki het glas drinken rond in haar handen en keek Aaron dapper aan (waar ze zichzelf overigens mee verraste). Die uitdagende grijns van hem wekte een soort strijdlust op in Nikki wat ze niet echt van zichzelf gewend was, maar het beviel haar wel. “Of ik bij jou achterop de motor durf te zitten, bedoel je?” zei ze uiteindelijk met een bedenkelijke blik. “Tja…” Onbewust boog Nikki iets over de tafel heen, alsof ze Aaron een geheim ging toevertrouwen. Haar roze mond opende zich iets, sloot zich weer om zich even later weer te openen. “ik kan jou toch niets weigeren?” zei ze toen met een poeslief stemmetje en een zoete glimlach. Haar ogen glinsterden speels. Al was ze doodsbenauwd geweest of had ze met een gebroken been en al achterop dat ding moeten zitten, als Aaron haar zo uitdaagde, kon ze inderdaad niet weigeren, maar niet om de reden die ze hier toespeelde. Nikki had namelijk het gevoel, nee ze wist het haast zeker, dat zij en Aaron in een soort spelletje terecht waren komen die uit moest maken wie er ‘sterker’ was. Om dat te kunnen bewijzen, moest de ander het onderspit delven. Tot nu toe leek het erop dat Aaron enkele punten voor stond doordat hij Nikki meerdere malen in verlegenheid had weten te brengen, maar daar zou verandering in komen!
Nikki moest voor zichzelf toegeven dat ze niet overdreven fanatiek te noemen was, maar als er één ding was waar ze niet tegen kon, was het verliezen.
“Dus ik maak graag gebruik van je diensten..eh..ik bedoel deze aangeboden lift.” sprak Nikki met een aangenaam, zwoel randje op haar stem. Haar gezicht stond dan wel onschuldig, maar ondertussen…
Ze liet de woorden en zinnen met dubbele betekenissen niet achterwege, dat hoorde bij haar strategie.

“Maak je maar geen zorgen.”
Nieuwsgierig keek Nikki op van het tafelblad waar haar ogen tijdens haar afdwaling in haar gedachtes naar toe waren gegaan. Verwonderd trok ze één wenkbrauw op en luisterde aandachtig naar wat Aaron nog meer te zeggen had.
“Ik ben de hele avond van jou.”
De woorden zorgden voor een lichte rilling langs haar rug, op een goede manier, maar Nikki liet zich niet zo snel uit het veld slaan. Dit keer zou ze niet zo makkelijk overmeesterd worden door de mannelijke charmes die Aaron meesterlijk wist te gebruiken, helaas.
Maar...tja, voornemingen…
Net als met de goede voornemens bij nieuwjaar, kan daar het één en ander bij mis gaan. Zo ook bij Nikki’s voornemen om Aaron een hak te zetten. De woorden had ze weten te verwerken, maar zodra ze in zijn donkerblauwe ogen keek en zijn blik de hare gewoon doorboorde, gebeurde het als bij donderslag bij heldere hemel: haar wangen liepen wat rood aan en gloeiden. Niet zo erg als eerder door de serveerster, maar het gebeurde wel degelijk. Nikki zag dit als een teken dat Aaron haar wéér te slim af was geweest. Toch zou ze het hier niet bij laten.
Wat hij kon, kon zij ook!

Om eerst wat rustiger te worden (voor ze straks de verkeerde dingen ging brabbelen), nam Nikki de tijd om één, twee, drie slokjes van haar drinken te nemen en een sarcastisch uitgesproken “Bof ik even.” te zeggen zonder dat het rot klonk, want zo had ze het ook niet bedoeld. Gelijk moest ze weer glimlachen. Hoe best wel erg ze er ook van baalde dat Aaron nog de betere was in het spel, toch zag ook zij de humor van hun ‘geflirt’ wel in.
Hierna zette Nikki haar glas net iets te hard neer, maar aangezien het nog maar voor de helft vol was viel het niet op. Zonder schaamte dit keer, keek ze Aaron recht aan, vastberaden…strijdlustig. “Wat een vertrouwen eigenlijk…” begon Nikki op een hoogst verleidelijke, zwoele toon te spreken welke ergens niet helemaal paste bij het vuur in haar binnenste en in haar donkere ogen. “Ik bedoel: je kent me vrijwel niet en toch ga je zomaar, zonder dat je weet waar we heen gaan, met me mee. Hm..” Nikki speelde alsof ze daar oprecht over na moest denken en wendde haar ogen voor enkele seconden op een ander punt in de ruimte, maar haar gedachten waren nog steeds bij het spel. “Dat getuigt óf van een grote naïviteit óf,” Licht grijnzend liet Nikki haar blik weer naar Aaron gaan. “je bent nu al zo gecharmeerd van mij, dat je simpelweg niet kon weigeren.” Dat er waarschijnlijk nog wel meer opties zouden zijn waarom Aaron met haar mee zou komen, liet ze expres achterwege. Het hoorde erbij dat ze hem voor het blok probeerde te zetten. Eigenlijk kon Nikki zich niet helemaal indenken wat er zou gebeuren als Aaron haar tweede ‘vermoede’ bevestigde, of ze dat goed kon handelen, maar ze vertrouwde erop dat hij voor de makkelijkere uitweg, het eerste wat ze had genoemd, zou kiezen. Natuurlijk maakte dat het spel er niet leuker op, maar zo zou hun gesprek niet té beladen worden. “Dus is er misschien iets wat je me nog wilt vragen? Om me beter te leren kennen voor ik je meeneem?” praatte Nikki snel over haar eigen gedachten heen. Haar stem klonk niet zo zeker meer als daarnet, maar haar standvastigheid viel nog te lezen op haar gezicht.
Ja, dit kon nog best een interessante avond worden…

Ik vind het juist wel leuk Volgens mij leer ik hier ook nog van
------------
Er verscheen een glimlach op Aaron’s gezicht toen de uitdrukking op Nikki’s gezicht van wat aarzelend naar een glimlach. In zijn ogen moest dat toch betekenen dat ze van plan was mee te rijden. Dat was mooi omdat het zowel betekende dat ze hem enigszins vertrouwde en dat hij vanavond niet meer terug hoefde om zijn motor te halen. Als hij dan tenminste niets op had, wist hij veel waar Nikki hem mee naar toe zou nemen. Eerlijk gezegd stelde hij zich een of andere bar of discotheek maar als hij dacht aan wat hij van Nikki wist kon het ook iets heel anders zijn. Hij kon haar niet heel erg goed inschatten. Ondertussen had hij wel door wat ze kon hebben en waar ze zich ongemakkelijk bij voelde, iets waar hij bij hun ‘spelletje’ handig gebruik van maakte.

Haast onbewust leunde hij ook iets naar voren toen Nikki naar hem toe boog. ”ik kan jou toch niets weigeren?” De lichte glimlach op zijn gezicht werd breder bij die woorden. Nikki was goed in het spelletje, zíjn spelletje. Aaron was er zo goed in omdat hij zich bijna nooit ongemakkelijk voelde of schaamde. Bovendien had hij het talent niets serieus te nemen als hij dat niet wilde. “Dat is heel fijn om te weten,” zei hij zachtjes met een glimlachje dat je liet denken dat hij heel wat van plan was. Iets dat niet perse waar was, maar dat zou nog zeker kunnen komen. Al had hij zijn flirtkunsten in de afgelopen twee maanden niet heel erg vaak gebruikt kon hij het nog steeds. Ondanks dat hij al zijn herinneringen aan dit soort dingen was kwijt geraakt zaten de vaardigheden zaten nog in hem. Zo was het ook gegaan met motorrijden, dat was vreemd genoeg ook een van de enige dingen die hij zich nog goed kon herinneren. Zodra hij klaar was geweest met het herstellen was het eerste wat hij wilde weer motorrijden. Dat hadden zijn ouders, en vooral zijn moeder, absoluut geen goed idee gevonden. Maar omdat dat het enige was wat hij zich herinnerde en ze hoopten dat er zo weer nieuwe herinneringen naar boven kwamen had hij uiteindelijk een nieuwe motor gekregen. Zijn oude was jammer genoeg total loss geweest. En hij herinnerde zich ook meer door zijn motor, alleen dat was vooral het ongeluk. Dat kon hij zich weer precies herinneren.

Toen Aaron zag dat zijn woorden en blik effect hadden vormde zich even een triomfantelijk glimlachje op zijn gezicht. Hij wist alleen niet voor hoelang dit nog zin zou hebben. Op een gegeven moment zou Nikki het vast aan zien komen of als het ware immuun zijn. Maar tot die tijd kon hij lekker doorgaan met zijn trucje.

“Wat een vertrouwen eigenlijk…” Geïnteresseerd keek hij Nikki aan toen ze op een duidelijk verleidende toon begon te praten. Hij bleef haar aankijken over de rand van zijn glas terwijl hij wat dronk. Er verscheen een geamuseerd glimlachje op zijn gezicht bij haar veronderstelling. “Je mag zelf uitmaken waarom, maar volgens mij heb je ook een heleboel vertrouwen in mij. Of niet?” Aaron begon weer met zijn ‘tegenaanval’. “Ik bedoel, jij stapt straks bij mij achter op de motor. Bij iemand die je vanmiddag hebt ontmoet en als we eenmaal met honderd kilometer per uur rijden ben ik degene die de weg kiest,” zei hij met een twinkeling in zijn ogen. Zonder dat hij het had gemerkt was hij iets naar voren geleund zodat hij redelijk dicht bij Nikki was. Nonchalant leunde hij weer naar achter en zakte iets onderuit. De blik die net nog in zijn ogen had gelegen was verdwenen en als je zo naar hem zou kijken had je niet het idee dat hij net nog heel anders had gekeken.

“Wat houdt die Pocket Special eigenlijk in?” Vroeg hij zijn nieuwsgierigheid zo goed mogelijk verbergen. “Of is dat net zo geheim als de plek waar we straks heengaan,” zei hij terwijl er heel even een glimlach over zijn gezicht schoot. Goed zo Aaron, heel subtiel, zei hij in gedachten sarcastisch tegen zichzelf. Tot nu toe was het hem redelijk goed gelukt zijn nieuwsgierigheid te verbergen, maar ergens had hij het idee dat hij dat nu had verpest. Maar goed, als hij deed alsof hij niets fout had gezegd zou Nikki het misschien niet merken. “En ja, ik heb nog wel een vraag,” zei hij peinzend. “Moet ik bang zijn dat er straks in mijn gedachten wordt geneusd? Met andere woorden, welke kracht heb je?” Vroeg hij terwijl hij automatisch wat zachter ging praten. De kans dat iemand hen zou horen was klein aangezien er heel wat geroezemoes was op de achtergrond, maar voorzichtigheid was hiermee niet slecht.

OKé, mooi. Zo denk ik er ook over! ;D
Btw: Aaron is smexy..
____
“Je mag zelf uitmaken waarom, maar volgens mij heb je ook een heleboel vertrouwen in mij. Of niet?”
Nikki’s aandacht was gewekt. ”Oh?” bracht ze met een verbaasde blik uit. Haar hoofd trok iets schuin zodat een donker lokje haar voor haar linkeroog hing. Benieuwd naar wat Aaron te zeggen had, boog Nikki nog een stukje voorover steunend met haar kin op de rug van haar rechterhand.
“Ik bedoel, jij stapt straks bij mij achter op de motor. Bij iemand die je vanmiddag hebt ontmoet en als we eenmaal met honderd kilometer per uur rijden ben ik degene die de weg kiest,”
Daar moest Nikki toch wel weer even over nadenken, maar toen glimlachte ze rustig. “Dat vertrouwen is puur gebaseerd op de veronderstelling dat jij jezelf en je geliefde motor niet in de prak wil rijden.” zei ze geduldig. De twinkeling in zijn ogen deed haar mondhoeken nog iets verder omhoog krullen. Daar werd ze niet onzeker van, eerder door aangemoedigd. Eigenlijk was Nikki van plan nog iets te zeggen, tot ze merkte dat zij en Aaron wel heel dicht bij elkaar waren nu. Ze voelde zijn adem zelfs lichtjes langs haar wang strijken. Daarom boog zij ook weer achterover toen hij dat ook deed zonder haar ogen van Aaron af te wenden.
In de korte stilte die daarop volgde, zette Nikki al haar gedachtes weer even op een rijtje. Ze wist inmiddels wat ze wel en niet wilde zeggen tegen Aaron. Het was alleen de truc om in haar enthousiasme niet haar mond voorbij te praten.

Ze werd lichtelijk opgeschrikt door Aarons vraag. Haar wenkbrauwen ging direct iets omhoog en een grijns sierde haar gezicht. De brandende nieuwsgierigheid in zijn stem viel niet te ontkennen. Mooi zo. Blijkbaar had zij toch nog een voordeeltje in deze situatie. “Dat,” begon Nikki halffluisterend alsof het inderdaad een geheim was. Grijnzend boog ze zich zover mogelijk naar voren zodat ze redelijk dicht bij Aaron kwam. Zijn aftershave (ik ga er maar even vanuit dat hij dat draagt) prikkelde in haar neus. Nikki leek nu op het punt te staan het te verklappen tot ze “zal je zo wel zien.” zei en zich weer lachend terugtrok. Haar ene wijsvinger tekende onzichtbare cirkeltjes op het tafelblad terwijl Nikki zelf haar gesprekspartner doordringend aan keek. Bij zijn volgende vraag ging ze nog iets rechter op zitten en luisterde aandachtig.
Dat was waar ook, ze wisten nog helemaal niet van elkaar welke krachten ze bezaten! Zo ‘nauwelijks’ kende ze elkaar dus.. “Wees maar niet bang,” antwoordde Nikki op een lacherige, gedempte toon, “als ik je gedachten had kunnen lezen, had je dat wel aan mijn gezicht kunnen zien,” Ze haalde een keer diep adem en vervolgde: “want dan zou ik natuurlijk te weten komen welke plannen jij met míj hebt.” Nonchalant klakte Nikki met haar tong en tikte met haar nagels mee op hetzelfde ritme. “Ik ben namelijk niet immuun voor zulke gedachtes van een jongen.” vervolgde ze uitdagend grijnzend. Doordat ze inderdaad de kracht van telepathie, helaas, niet bezat, had Nikki in feite geen idee of Aaron zijn ‘fantasieën’ met haar had of niet, net zo min kon ze dat uit zijn woorden of blik opmaken. Dat gaf haar echter nog geen reden om het niet te suggereren. “Wat ik daarentegen wél weet, is dat jij je…” Op een overdreven manier, die normaal echt niet nodig was, deed Nikki alsof ze Aarons aura aandacht moest bestuderen. Wist hij veel (tenzij hij dezelfde kracht bezat natuurlijk). “erg op je gemak voelt bij mij en in een goed humeur bent.” maakte Nikki haar antwoord met een wijds gebaar richting de ruimte rondom Aaron af. “Ik kan dus aura’s zien, daar emoties en gevoelens uit benoemen en ik ben nu bezig te leren hoe ik die emoties kan veranderen.” Ze haalde luchtig haar schouders op. “Maar dat wil nog niet erg lukken.”
Glimlachend boog Nikki zich weer een stukje naar voren. “En jij? Moet ik bang zijn dat jij in mijn duivels meesterbrein rondkijkt?” vroeg ze Aaron nog op hetzelfde lage volume. Eigenlijk wist Nikki daar het antwoord al op. Als Aaron haar gedachten had kunnen lezen, was hij nooit zo nieuwsgierig geweest naar waar ze straks heen gingen. Ze was blij toe, want ze wilde hem liever verrassen.

Op dat moment zag ze iets in haar ooghoek. Met een neutrale blik keek Nikki naar opzij en zag zo de oudere serveerster aan komen lopen met twee grote borden. “Oh, daar heb je het eten.” reageerde Nikki overbodig aangezien nog geen seconde later de borden al voor hun neus op tafel werden gezet.
De serveerster lachte hun vrolijk toe. “Eet smakelijk!” zei ze minstens drie keer zo hard dan het volume waarop Aaron en Nikki net met elkaar gesproken hadden.
Nikki knikte de vrouw glimlachend toe, waarna de serveerster weg waggelde.
Haar blik ging gelijk naar het bord. “En hier is tie dan:” kondigde ze met officiële stem aan. “the Pocket Special!” Elke keer als Nikki een Pocket Special voorgeschoteld kreeg, schoot ze in de lach. Om het even in het heel kort te beschrijven, kon men het gerecht beschrijven als een: hamburger from HELL. Het ‘buitenaardse’ eten zag er bijzonder onsmakelijk uit en droop werkelijk van het vet, maar eigenlijk smaakte het echt lekker. Veel lekkerder dan normaal junkfood.
Nikki keek licht grijnzend op naar Aaron, benieuwd naar zijn reactie bij het zien van dat monsterlijke ding (welke meer ingrediënten en inhoud bevatte dat men tot noch toe voor mogelijk hield).
Ze had wel gelijk iets duidelijk gemaakt: Nikki was absoluut niet het type meisje dat zich uithongerde of alleen op salades leefde.
Toch leefde ze gezond en at ze bijna nooit junkfood of zoiets, maar…voor de Pocket Special maakte ze graag een keer een uitzondering.
“En? Wat vind je ervan?” vroeg Nikki met glinsterende oogjes aan Aaron. Ze lachte zachtjes.

I know I <3 him
Hij is echt heel leuk om te spelen Zeker met iemand als Nikki die ook meedoet met zijn spelletje
--------------------
Aaron speelde een losgeraakt draadje van een grijze veter die hij als armbandje gebruikte terwijl hij licht knikte. “Dat klopt,” gaf hij toe. “Mijn motor is me iets te veel waard om in de prak te rijden,” zei hij terwijl hij Nikki met een scheve glimlach aankeek. Bovendien had hij niet zo’n heel goede ervaringen met motorongelukken. “Maar wie weet waar ik je heen kan brengen. Ik neem aan dat je niet van de motor af wil springen als we op topsnelheid gaan,” zei hij nu weer grijnzend. Zelf merkte Aaron het niet op, maar zijn grapjes en glimlachen waren niet zo oprecht vrolijk als ze net waren geweest. Alles wat ook maar een beetje met het ongeluk en geheugenverlies te maken had was een gevoelig onderwerp.
De grijns op zijn gezicht verbreedde echter en werd ook te zien in zijn ogen toen het erop leek dat Nikki hem dan toch iets ging vertellen. Daardoor boog hij zich ook iets voorover, maar niet heel ver en zeker niet zo ver als zij deed. Dat zou niet eens gaan want dan zouden ze met hun neuzen tegen elkaar zitten, en al schaamde Aaron zich bijna niet zou dat voor het moment toch net iets te ver gaan. Zijn gezicht vertrok heel even van teleurstelling voordat hij weer even glimlachte. Ondanks dat hij niet van geheimen hield en nu wel heel nieuwsgierig werd kon hij de humor er ook wel van in zien. Bovendien wist hij heel goed dat hij precies hetzelfde zou doen als ze van plaats zouden wisselen.

Aaron beet hard op zijn lip om zichzelf ervan te weerhouden in lachen uit te barsten. Hij was opgelucht dat Nikki geen gedachtelezer bleek te zijn, ergens had hij dat ook wel kunnen weten. Vanmiddag had hij er vaak genoeg aan gedacht dat hij geheugenverlies had en daar leek ze niets van te weten. Toch was hij er niet zeker van geweest. “Wat voor gedachten?” Vroeg hij op een flirtende toon. Hij wist heel goed wat Nikki bedoelde al kon hij eerlijk zeggen dat hij daar nog niet aan had gedacht. Niet echt in ieder geval. Maar het was te gemakkelijk hier wat mee te doen. Bovendien wilde hij testen hoe zeker Nikki nu was, het leek in zijn ogen in ieder geval alsof ze al meer kon zeggen voordat ze zich ongemakkelijk voelde dan net. Zo hoopte hij erachter te komen of dat ook klopte.

Aaron knikte goedkeurend, dat klopte al dacht hij niet dat het heel moeilijk van hem af te lezen. “Dat klopt,” zei hij licht glimlachend. “En je hoeft absoluut niet bang te zijn dat ik weet waar we straks heen gaan,” zei hij schouder ophalend. “Of dat ik een idee heb van hoe jij je voelt, je een schok geef, een wind laat opsteken en wat ben ik nog vergeten,” zei hij met zijn vinger tikkend op de tafel terwijl hij probeerde te bedenken welke kracht hij nog niet had opgenoemd. “Oh ja, ik zal je ook niet helen als je valt,” zei hij glimlachend. “Ik kan er alleen maar voor zorgen dat een voorwerp wat warmer of kouder wordt,” zei hij met een duidelijk spijtige toon in zijn stem. Niet omdat hij liever een andere kracht had gehad maar omdat hij ooit heel goed was geweest. Tenminste, dat zeiden alle leraren. Nu zat hij bij tweedejaars in de les. Gelukkig ging hij wel snel vooruit maar veel kon hij nog steeds niet doen.

Hij werd afgeleid uit zijn gedachtegang door het eten dat voor zijn neus werd gezet. Zijn ogen werden even groot van verbazing. Oke… dit had hij niet verwacht. “Wow,” bracht hij uit nog steeds met zijn blik gericht op de hamburger. “Dat ding is… gigantisch,” hij wist geen ander woord om het gevaarte te beschrijven. Hij had veel verwacht, maar dit echt niet. “Wat zit daar allemaal op?” Vroeg hij terwijl hij de top van het broodje even optilde waardoor zijn vingers meteen onder het vet zaten. Nog een paar seconde staarde hij verbaasd en half geschokt naar de hamburger voordat hij even grinnikte. “Tien punten voor de persoon die dit heeft bedacht, en nog eens tien voor de persoon die deze dingen in elkaar zet,” zei hij nadat hij zijn blik losscheurde en Nikki met lachende ogen aankeek. “Wat ik ervan vind?” Vroeg hij half lachend. “Ik vraag me af hoe dit ooit lekker kan smaken, maar ik waag het er op,” zei hij breed grijnzend.

“Dat klopt, mijn motor is me iets te veel waard om in de prak te rijden, maar wie weet waar ik je heen kan brengen. Ik neem aan dat je niet van de motor af wil springen als we op topsnelheid gaan,” ging Aaron nog door op haar eerdere reactie over haar ‘vertrouwen’ in hem.
Nikki grinnikte en haalde haar schouders op. “Zodra we stoppen, zou ik dan nog kunnen vluchten. En ik kan dan misschien niet in je hoofd kijken, maar als je echt zoveel slechts met me van plan was geweest, had ik minstens wel een streepje fel paars moeten kunnen ontdekken in je aura.” Legde ze zichzelf uit. Het was alsof ze nu ook min of meer een logische verklaring zocht voor zichzelf, want om eerlijk te zijn wilde ze gewoon achterop die motor klimmen om een keer met ‘topsnelheid’, zoals Aaron het zo mooi omschreef, ergens heengebracht te worden. Dat zou Nikki alleen niet snel toegeven, vooral omdat daar nog een verklaring bij hoorde…: in de afgelopen tijd waren de jongens waar ze mee uit was geweest nou niet echt bijzonder galant, zelfs helemaal niet en had ze de meeste avonden en nachten alleen of met een lallende, dronken ‘date’ leunend op haar schouder naar huis of school terug moeten lopen. Aarons aanbod kwam dus als het ware als een geschenk uit de hemel.
“Fel paars duidt op lustgevoelens.” ging Nikki verder waarbij ze het gewoon niet kon helpen dat haar stem bij het woord ‘lust’ ietsje omhoog ging. Ze kuchte en nam snel een slokje drinken. “Dus nu snap je hopelijk wel wat ik bedoelde met bepaalde…gedachtes.” beantwoordde ze direct Aarons andere vraag, waarna ze op een kinderlijke en toch charmante manier haar tong even naar hem uitstak. Natuurlijk begreep hij het, want hij had het eerder al dondersgoed begrepen. Geen twijfel mogelijk.
En echt niet dat Nikki zich anders verder uit ging leggen. Ze wist wel waar hij mee bezig was en waar hij op uit was, maar voor die blos op haar wangen zou hij nu echt iets meer charme in de strijd moeten gooien.
En toch…bleef zijn flirtende toon bijzonder aanlokkelijk…
Nee, niet aan denken, sprak Nikki zichzelf gelijk streng toe. Hm, hoe had ze het zo kunnen uitzoeken? Zo’n spelletje beginnen met een charmeur suprême die om het af te maken ook nog eens een aanstekelijke lach en een set dromerige, blauwe ogen had… Ai.

Toen Aaron over zijn krachten begon te vertellen, ging Nikki automatisch rechter op zitten. Dit onderwerp interesseerde haar erg. Ze glimlachte bij zijn woorden en ging in haar hoofd ook het rijtje af. Oh, dus hij had de gave van thermokinese? Interessant..
Wat het helemaal interessant maakte was dat Aaron naar eigen zeggen nog niet echt bijzonder veel met zijn gave kon. Dat was best vreemd, want Nikki schatte hem rond een jaar of twintig, dus dat zou betekenen dat hij toch al aardig wat les zou moeten hebben gehad in het verleden.
Eigenlijk wilde Nikki er net naar vragen, benieuwd naar de reden hierachter, toen ze per ongeluk haar gave gebruikte. Dat had ze eigenlijk willen voorkomen, want ze vond het ergens niet eerlijk tegenover Aaron als ze zijn gevoelens observeerde (tenzij hij haar uitdaagde en ze niet anders kon natuurlijk). Een schok ging door haar heen bij het plotseling ontdekken van een stuk zwart in zijn aura..
Hè? Wat was dat nou? Vol verbazing en deels ongelovig staarde Nikki er naar, maar ze wist uiteindelijk haar blik weer op Aaron te richten, hopend dat haar reactie niet te erg was opgevallen.
Zwart… Zelfs mensen zonder de gave van aura wisten dat zwart bij gevoelens niet goed was.
Hevig opgeschrikt keek Nikki wat verbaasd naar Aarons vrolijke gezicht. Zijn stem, zijn glimlach en zijn woorden… Het klonk allemaal even goedgehumeurd en ook zijn aura was vooral voorzien van lichte kleuren. Maar zwart…?
Er was iets met deze jongen aan de hand. Nikki wist het nu zeker. Ze had het eerder vandaag al gezien en een aura loog niet.
Ze wist het, ze wist het zeker, maar het moeilijke was dat ze het niet kon uitspreken. Waardoor het zwart was ontstaan, was privé. Pas als Aaron het vrijwillig met haar wilde delen, zou ze het te weten komen, anders niet. Bovendien weigerde Nikki misbruik te maken van haar gave.
Onbewust ontsnapte een zucht haar lippen.
Gelukkig vond Nikki niet veel later afleiding in Aarons reactie bij het zien van de Pocket Special.

Vooral bij het ‘Wow’ kon Nikki haar lachen niet inhouden en bij ‘gigantisch’ schalde haar heldere lach voor een moment over de tafel.
“Tja, wat zit er niet op, kun je beter vragen.” reageerde Nikki grijnzend terwijl ze met een schuin hoofd naar haar eigen bord keek. “Ik heb me eens laten vertellen, als je alle ingrediënten van de Pocket Special weet te benoemen, dat je dan je maaltijden hier voor een week gratis krijgt.” zei ze vrolijk en porde even met een haar pink in het broodje. “Hm, maar ik geloof niet dat dat ooit iemand is gelukt of gaat lukken.”
“Ik vraag me af hoe dit ooit lekker kan smaken, maar ik waag het er op,” hoorde ze Aaron zeggen, waardoor Nikki het niet kon laten hem met glinsterende ogen aan te kijken. “Precies, je hebt het goed begrepen. Deze avond laat ik jou een hele nieuwe wereld zien, waar je nog versteld van zult staan en je moet alles uitproberen en doen wat ik je aanraad.” Ondanks dat de zin dwingend klonk, was Nikki’s toon vrij luchtig en beladen met humor. Er zat echter een kern van waarheid in: om de avond optimaal te laten slagen, zou Aaron haar moeten vertrouwen en met haar mee moeten doen.
Eens zien hoe roekeloos deze ‘charmeur’ echt kon zijn als ze hem de gelegenheid gaf…
Ineens hief Nikki lachend haar glas, die inmiddels al bijna leeg was. “Een toost,” zei ze weer met haar officiële, radiostem, “op een gezellige avond en smakelijk eten, hopelijk…” Na een klein slokje, zette Nikki haar glas weer op tafel om zich over haar eten te ontfermen. Naast dat het er niet bepaald eetbaar uitzag, was het bovendien niet echt makkelijk om het überhaupt te eten. Met de grootste moeite, helaas met het gevolg dat een zesde deel van de inhoud van de hamburger op het bord spatte, wist Nikki het broodje naar haar mond te brengen en een hap te nemen. Heerlijke, veel verschillende smaken bevredigde direct haar smaakpapillen. Mensen konden zeggen wat ze wilden over dit vreemde gerecht, maar het smaakte echt lekker. Het doorslikken en kauwen was dan weer wat lastig, maar ach…ze had het er voor over.

Toen ze eenmaal haar eerste hap had verwerkt, richtte Nikki haar aandacht weer op Aaron. Ze wilde niets missen van zijn eerste poging om dit ding op te eten. “Oh trouwens, eet ook weer niet te snel voor je straks steken krijgt bij…” van schrik sloeg Nikki gelijk een hand voor haar mond en grinnikte. Had ze, zoals verwacht, toch bijna haar mond voorbij gepraat! Nee, Nikki was niet bepaald de ideale medewerker voor bij de CIA. Aan de andere kant kon ze wel heel goed geheimen bewaren van vrienden of familie. Het was haar trouw aan hen dat haar ervan weerhield teveel te zeggen. “bij het motorrijden.” maakte Nikki haar zin maar met een overduidelijk niet logisch antwoord af.
Gelukkig voor haar kwam er op dat moment net een lokaal bandje uit Malory het kleine podium opgelopen die hun soundcheck gingen uitvoeren. Als subtiele afleiding richtte Nikki dan ook haar blik daarop. Een kleine schok ging door haar heen bij het zien van haar ex Brian, de zanger en gitarist. Gelijk vroeg ze zich weer af waarom ze ooit iets met die gozer had gehad…
Net als bij de wat stoerdere jongens, had ze nou eenmaal een zwak voor muzikanten, bedacht ze zich daarop.
Met een blik die onbewust iets van haar gevoelens liet doorschemeren, keek Nikki Aaron weer aan. Ze zag hem veel liever stuntelen met zijn eten dan die kwijl van een Brian, juch.. Gelijk gleed er weer een glimlach over haar gezicht.

Aaron grinnikte bij haar uitleg over wat fel paars in iemands aura betekende. Even, heel even, schoot er het idee om te proberen die kleur te laten verschijnen maar hij besloot dat maar te laten. “Dus nu snap je hopelijk wel wat ik bedoelde met bepaalde…gedachtes.” Aaron knikte, “ik denk dat ik inderdaad wel een idee heb van wat je bedoelt,” zei hij met een veelbelovende grijns. Ergens was het jammer dat zijn plannetje niet was gelukt, maar aan de andere kant was het ook leuk dat Nikki beter in het spelletje werd. Zo zou hij nog eens een uitdaging krijgen. Het hing natuurlijk wel heel erg van de plek waar ze naartoe zouden gaan af. In een bar of discotheek zou hij verder kunnen gaan dan bijvoorbeeld hier. Maar bovenal hing het van Nikki af. Aaron hoopte in ieder geval dat hij van haar gedrag zou kunnen afleiden waar haar grenzen lagen. Daar zou hij nog zijn best voor moeten doen aangezien hij niet de beste was in de gevoelens van mensen inschatten.
Daardoor viel het hem eerst ook niet echt op dat er wat aan Nikki was veranderd, al kwam dat vooral doordat zijn blik af en toe naar de reusachtige hamburger afdwaalde. Hoe werd hij geacht dat ding op te eten? Maar zodra hij weer opkeek naar Nikki fronste hij even. De glimlach was grotendeels van haar gezicht verdwenen en ze leek hem wel aan te staren. “Erm… is alles goed?” Vroeg hij aarzelend. Hij zou bijna zeggen dat ze ergens van geschrokken was. Onwillekeurig keek hij even achterom, misschien keek ze niet naar hem maar naar iets achter hem. Maar daar was niets bijzonders te zien. Vragend keek hij haar dus weer aan, maar hij zag, en hoorde, dat wat er ook aan de hand was geweest nu weg was aangezien ze moest lachen. Een seconde probeerde hij een serieus gezicht vast te houden, maar haar lach was aanstekelijk en al snel merkte hij hoe zijn mondhoeken steeds meer omhoog kropen. Kort lachte hij even voordat er alleen nog maar een brede glimlach op zijn gezicht lag en een vrolijke twinkeling in zijn ogen.

“Tja, wat zit er niet op, kun je beter vragen.” Aaron schudde grinnikend zijn hoofd terwijl hij de hamburger nog eens goed bestudeerde. “Ik denk…” zei hij schattend, “dat ik dat niet eens wil weten.” Hij dacht dat het het beste zou zijn als hij gewoon zou beginnen met eten zonder er teveel over na te denken. “Precies, je hebt het goed begrepen. Deze avond laat ik jou een hele nieuwe wereld zien, waar je nog versteld van zult staan en je moet alles uitproberen en doen wat ik je aanraad.” Aaron kon een grijns niet onderdrukken, al zag hij, zoals veel vaker in de afgelopen twee maanden, ook een andere betekenis in de zin. Heel de Royal Malory Academy was een nieuwe wereld voor hem geweest. Hij was compleet verrast en onder de indruk geweest toen iemand precies kon zeggen waar hij aan dacht. Nu werd het al wat normaler en keek hij er niet meer echt van op, maar nog steeds was het allemaal speciaal. Een hele nieuwe wereld zien was dus iets dat hij al eerder had meegemaakt en niet van op zou kijken. “Oke, dat beloof ik je,” zei hij op plechtige toon. Hij begreep dat Nikki hier heel handig misbruik van zou kunnen maken maar hij ging er vanuit dat wat ze ook van plan was, hij het wel aan zou durven. Aaron hief zijn glas ook op en tikte even tegen dat van Nikki waardoor er een heldere toon ontstond. “Inderdaad, hopelijk,” zei hij grinnikend. Hij moest er maar op vertrouwen dat Nikki hem niets voorschotelde waarvan hij dadelijk over zijn nek zou gaan.

Aaron keek eerst eens goed, met een geamuseerd glimlachje, naar hoe Nikki de hamburger opat. Hij bedacht zich echter wel dat het er bij hem dadelijk nog onhandiger uit zou zien en er waarschijnlijk ook meer zou vallen. Het was, voor zover hij zich kon herinneren, ook niet iets waar hij veel ervaring mee had. Hij wist zelfs bijna zeker dat hij in de zeven jaar die hij zich niet kon herinneren nog nooit zo’n grote hamburger had gegeten. Stiekem hoopte hij van wel wat dat zou betekenen dat hij onbewust toch wist hoe het te doen. Voorzichtig, haast alsof hij bang was dat het zou ontploffen en hij onder de drab zou komen te zitten, pakte hij de hamburger op en meteen vielen er schijfjes tomaat, komkommer, klodders mayonaise en nog veel meer op zijn bord. Jammer dan, dacht hij terwijl hij zich weer op wat hij nog in zijn handen had concentreerde. Even probeerde hij de gemakkelijkste manier te bedenken om er een hap uit te nemen, maar er kwam niets in hem op. “Als ik hier dadelijk sterf, mag jij mijn begrafenis gaan regelen,” zei hij op een serieuze toon maar met pretlichtjes in zijn ogen. Nadat hij dat had gezegd bracht hij zijn gezicht naar de hamburger en nam een hap.
Hij verwachtte het ergste, na zijn idee konden zoveel verschillende dingen bij elkaar niet echt lekker zijn. Maar er verscheen een aangenaam verraste uitdrukking op zijn gezicht. Aangezien hij het niet aandurfde zijn mond nu ook maar een centimeter open te doen om iets te zeggen knikte hij vrolijk. Het was verbazend genoeg lekker. Hij kon niets bedenken wat erop leek en hij had absoluut geen idee wat hij nu eigenlijk at maar het was lekker. Met wat moeite slikte hij het door en grijnsde. Hij vond het jammer dat Nikki net op tijd had bedacht dat ze haar mond voorbij zou gaan praten. “Dat is heel fijn om te weten want anders had ik die hele hamburger zo naar binnen gewerkt,” zei hij terwijl hij er weer naar keek. Hij bedacht zich dat het misschien beter zou zijn als hij hem gewoon vast zou houden. Anders zou er elke keer als hij hem oppakte weer dingen uitvallen.

Toen Nikki naar het bandje keek en hij zijn blik er ook op richtte verscheen er onbewust een geïnteresseerde uitdrukking op zijn gezicht. Aaron was zelf niet bijzonder muzikaal maar hij hield van muziek en ging vaak naar concerten. “Ken je ze?” Vroeg hij met een knikje naar de band. “Wat voor muziek maken ze en zijn ze goed?” Vroeg hij in een rap tempo. Normaal was hij redelijk rustig maar hier kon hij erg enthousiast over worden.

Aaron besloot de hamburger toch maar heel voorzichtig neer te leggen. Wat tot gevolg had dat de bovenste helft er bijna af schoof. Snel hield hij die tegen. Je moest echt je concentratie bij het eten van deze hamburger houden, anders zou het echt mis gaan. ”Heel wijs van je.” Hij grinnikte om Nikki’s reactie op zijn opmerking dat hij niet wilde weten wat er allemaal op zat. “Heel erg bedankt, ik word niet elke dag slim genoemd, laat staan wijs,” zei hij nog steeds geamuseerd. “En eigenlijk denk ik dat hij al speciaal genoeg is aangezien er zoveel bij elkaar is gegooid,” zei hij schattend. “Moet ik trouwens nog op mijn hoede zijn voor iets? Zit er dadelijk ineens hete saus of pindakaas tussen ofzo?” Vroeg hij, het was als grapje bedoeld maar hij zou niet verbaasd zijn als het antwoord ‘ja’ bleek te zijn. Dat kon er ook nog wel bij, Aaron zou nergens meer van op kijken. Voorzichtig, zodat hij nog iets op de hamburger had zitten en niet alles ernaast lag, nam hij nog een hap. Hierbij probeerde hij de verschillende ingrediënten te benoemen. Hij proefde vlees, sla, tomaat en meer dingen die je op haast elke hamburger terug zou vinden. Maar hij proefde nog veel meer, maar dat herkende hij niet. Het smaakte raar, of nee, apart, dat was zeker. Maar gek genoeg niet vies. Juist omdat het zo apart smaakte wilde je, of in ieder geval hij, verder eten.

”Je belooft het? Hm… oké.” Bij deze woorden keek hij Nikki achterdochtig aan. Wat bedoelde ze daar nou weer mee? Het zorgde ervoor dat hij niet meer zo heel zeker van zijn grappende belofte was. Nikki probeerde wel steeds de indruk te wekken dat ze wilde plannen had maar eerlijk gezegd had hij tot nu toe gedacht dat ze wat had overdreven. Nu begon hij daar echter aan te twijfelen en bijna had hij zijn belofte al weer ingetrokken. Maar bijna meteen besloot hij dat maar niet te doen, dat was laf en zo erg kon wat ze dan ook wilde dat hij deed niet zijn, toch… Toch?
Maar toen Nikki hem er nog een keer op wees moest hij zijn best doen zijn gezicht uitgestreken te houden. Kom op Aaron, zei hij in gedachten tegen zichzelf, wat kan nou het ergste zijn dat Nikki van plan is? Het was bedoeld om zichzelf gerust te stellen maar nu hij erover na ging denken kon hij genoeg bedenken. Al had hij intussen wel een idee van hoe Nikki was kende hij haar niet goed genoeg om precies te kunnen zeggen hoe ver ze durfde te gaan. Of, beter gezegd, hoe ver ze hem durfde te laten gaan. Van zichzelf wist hij dan wel dat hij heel wat durfde en zich niet snel schaamde, maar hij had wel grenzen. En aangezien Nikki nu al een heleboel lol leek te hebben, ze begon ineens even te lachen, had hij het idee dat ze die zou gaan opzoeken en als het even kon overschrijden. Een andere gedachte deed hij heel kort glimlachen, hij zou alles doen wat ze van hem wilde maar hij zou haar erin meesleuren. Dat was niet alleen eerlijk, maar dan had hij vast ook nog wel een lolletje. Zeker wist hij het niet, maar hij had zo het idee dat zijn grenzen wat verder lagen dan die van haar. Ze zouden nog wel zien wie er het eerste toegaf, dacht hij met een tevreden grijns.

Van de verandering in Nikki’s uitdrukking merkte hij niets omdat hij de verschillende bandleden en hun instrumenten bekeek. Hij had genoeg bands gezien en gehoord om redelijk te weten wanneer iemand goed was of ervaring had. Aan de manier waarop de instrumenten werden gestemd en hoe er mee om werd gegaan en aan de apparatuur kon hij afleiden dat ze dit vaker deden. Toen Nikki ook nog zei dat ze op tour waren geweest en waarschijnlijk de beste coverband uit Malory waren wist hij zo goed als zeker dat ze wel goed moesten zijn. “Dan hebben we geluk,” zei hij opgewekt. In Aarons ogen was het altijd beter als er, goede, muziek opstond.

Nog steeds geïnteresseerd keek hij naar de band. Hij kon aan hun kleding en uiterlijk niet zo zeggen wat voor soort liedjes ze speelden. Want stiekem hoopte hij dat het een beetje zijn smaak was. Teveel hoopte hij echter niet want dan zou hij teleurgesteld worden. Zijn muzieksmaak was namelijk niet heel erg standaard. In ieder geval had hij bands als All Time Low, Simple Plan, Boys like Girls en dat soort bands bijna nooit op de radio gehoord. Dan was er wat meer kans dat ze iets van Brian Adams gingen doen, dat was een bekende, gewaardeerde zanger die hij zelf ook erg goed vond.

Verbaasd keek hij op toen de zanger Nikki begroette. Hij draaide zich weer naar Nikki toe en trok vragend een wenkbrauw op. Waarom had ze niet gezegd dat ze de band persoonlijk kende? Toen Nikki ook nog eens niets terug zei of op zijn minst een hand opstok om de zanger te begroeten groeide zijn verbazing alleen maar. Hij snapte er helemaal niets van, net was Nikki nog zo vrolijk geweest en nu leek ze wel chagrijnig. Had hij iets fout gezegd? Dat kon hij zich haast niet voorstellen, hij had voor zover hij wist niets lomps gezegd waarmee hij haar kon hebben gekwetst. Het moest iets anders zijn geweest. Zoekend keek hij even om zich heen alsof de reden op de muur zou staan geschreven ofzo. Maar hij raakte afgeleid door de zanger die naar hen toe kwam gelopen. Vriendelijk glimlachte hij naar hem aangezien hij vanuit zijn ooghoek kon zien dat Nikki dat niet deed. Waarom begreep hij niet, de jongen leek hem aardig en hij zat in een band, iets waar Aaron sowieso al bewondering en respect voor had. Zelf zou hij nooit goed kunnen zingen of een instrument fatsoenlijk bespelen. Inmiddels had hij wel genoeg muziek geluisterd om een redelijk gevoel voor ritme te hebben maar verder zou hij nooit komen.

“Heey,” zei hij grijnzend terwijl hij ook even zijn hand op stak als begroeting. “Welke liedjes gaan jullie spelen?” Vroeg hij nieuwsgierig. Eigenlijk had hij een vergelijkbare vraag aan Nikki willen stellen. Maar er was een grote kans dat ze geen idee wat van de stijl van de band en welke liedjes ze gingen spelen zou ze zeker niet weten. En aan wie kon je zoiets beter vragen dan aan een bandlid zelf? Eigenlijk had hij nog wel meer willen vragen, maar dat leek hem onbeschoft. Hij kende de naam van de jongen niet eens en andersom ook niet.

Dit is Brian(s hoofd ) *klik*:

________
Nikki zag Brian vanuit haar ooghoek bij hun tafel staan. Haar blik was min of meer op Aaron gericht die hem vrolijk begroette en gelijk een vraag stelde.
Onder de tafel balde haar handen zich tot vuisten. Haar vingernagels boorden in haar handpalmen. De beste tactiek was om nu cool te blijven, doen alsof er niets aan de hand was en vooral niet flippen.. Voorlopig.
Dat was makkelijker gedacht dan gedaan, want Nikki was normaal meer iemand die het hart op de tong had, mits ze recht had om iets te zeggen. Het voelde dan ook als verraad tegenover haarzelf dat ze Brian niet gelijk een vuistslag in het gezicht gaf, wat ze vroeger wel een keer had gedaan.
Gelijk voelde Nikki zich ietsje beter. Die herinnering zou ze gebruiken als ze een glimlach moest faken.

Ze haalde een keer diep adem, telde tot tien en keek toen op naar het lachende gezicht van Brian. Met moeite wist ze zichzelf onder controle te houden.
Brian knikte glimlachend naar Aaron “Hee man.” en richtte zijn blik op Nikki. “He Nik, ça va?”
Haar reactie op zijn stem was mogelijk nog heftiger dan alleen het zien van zijn gelaat. Ze beet op de binnenkant van haar wang en wist enigszins te glimlachen, als een boer met kiespijn, maar haar ogen waren koud. “Brian.” siste ze een korte begroeting. “Oui, ça va bien..merci.” voegde ze er zacht aan toe. Dit herinnerde Nikki er gelijk aan dat ze Aaron vergeten was te vertellen dat haar tweede taal Frans was.
Brian was van Britse afkomst, duidelijk te horen aan zijn accent, en had via haar aardig de Franse taal geleerd…vroeger. Nu had ze daar spijt van. Hij verdiende het niet om zo’n prachtige taal te spreken die totaal niet bij zijn nare karakter paste.

Gelukkig leek Brian na een begrijpend knikje weer even zijn aandacht op Aaron te richten om zijn vraag te beantwoorden waarschijnlijk. Tja…Brian en zijn muziek.. Die waren onafscheidelijk en Nikki wist dat maar al te goed.
Brian ging even met een hand door zijn zwarte haar.
Nikki keek van hem naar Aaron en weer terug.
“Nou eigenlijk zijn we van plan wat tracks van onszelf te spelen vanavond. Sinds een halfjaar hebben we namelijk een contract waarbij we zelfgeschreven muziek mogen performen, eindelijk!” antwoordde Brian, hoorbaar enthousiast.
Voor Nikki was het alsof ze spontaan door de bliksem getroffen werd. Even vergat ze al haar gevoelens en beloftes en ging ze kaarsrecht zitten. “Wat?!” bracht ze verontwaardigd maar toch ook enigszins onder de indruk uit. “Het is jullie gelukt?!”
Brian haalde zijn schouders op en lachte. “Ja! Al werd het een stuk moeilijker nu we onze getalenteerde bassist missen.” Zijn blik ging even naar de overige drie bandleden. “Josh doet het prima hoor, maar..”
Nee, zeg het niet! dacht Nikki direct bij zichzelf. Haar hart bonkte in haar keel. Zeg het niet!
“we missen onze Nikki.” maakte Brian zijn zin toch af.
Zodra hij deze woorden had uitgesproken, gebeurde er verschillende dingen in Nikki’s lichaam. De pijn van het moeten afzweren van de band en de muziek, zorgde voor een nijdige pijn in haar borst, maar ook was ze trots en stiekem blij dat ze gemist werd. Mooi zo, lieten ze haar maar lekker missen. Dat verdiende ze..of eigenlijk alleen Brian.
Brian leek duidelijk op één of andere reactie te wachten en in Nikki’s ogen was het net alsof hij nu van haar verwachtte dat ze gelijk het podium op zou klimmen en de basgitaar uit Josh’ handen zou rukken. Echt niet. Ze was er klaar mee. Klaar met de band, klaar met de herinneringen…
Nikki snoof alleen maar en draaide haar hoofd weer richting Aaron. Ze had geen zin om hier op in te gaan. Brian wist immers dondersgoed waarom ze eruit was gestapt en wat er was gebeurd. Dat hij al het gore lef had om hierheen te komen, verbaasde haar enigszins. Tot een besef bij haar naar binnen sloop…
Maar natuurlijk! Dat had een reden en die reden zat hier tegenover haar...Aaron!
Natuurlijk, waarom had ze daar niet eerder aan gedacht? Niet alleen kwam Brian om haar te sarren, maar ook om Aaron te observeren en hopelijk haar met hem ook nog eens dwars te kunnen zitten.
Oh..dat klonk inderdaad zo als de Brian die Nikki kende..

“Maar als je een verzoeknummer hebt, is dat welkom hoor!” hoorde ze Brian met zijn welbekende, alleraardigste stem tegen Aaron zeggen.
Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe Brian zijn hand naar Aaron uitstak. Nee toch… hij ging toch niet..?
“Trouwens, volgens mij kennen wij elkaar nog niet. Ik ben Brian, leadzanger en gitarist van the Cootshers.” stelde Brian zich voor en grijnsde. “En jij bent? Wacht..niet zeggen! Jij bent..”
De korte stilte die volgde deed Nikki opkijken, wat precies de actie leek te zijn waar haar ex op had gewacht. Hun ogen ontmoetten elkaar.
Terwijl hij haar geniepig toelachte maakte Brian zijn zin af: “Nikki’s nieuwe vlam, of niet?”
Oké, serieus, als nog één iemand deze avond zou beweren dat Nikki ook maar iemands liefje was, dan zou ze diegene persoonlijk op een niet al te beleefde wijze duidelijk maken dat dat niet het geval was..
Deze plotselinge vijandigheid in haar, verbaasde Nikki zelfs. Normaal was ze juist zachtaardig, maar die kwal van een Brian haalde gewoon echt het bloed onder haar nagels vandaan.
Oké, nu was ze het zat! “Il n’est pas de tes affaires.” siste ze Brian op een dreigende toon toe. “Arrête tout de suite d'être gentil, tandis que nous avons tous deux savons que tu ne l’entends pas!” Ze wist dat Brian verstond wat ze zei. Zijn Frans was goed genoeg.
De verwonderde en licht geschrokken uitdrukking die op zijn gezicht verscheen maakte al veel duidelijk
Nikki had zich vanaf het moment dat ze Brian zag besloten om Aaron zo veel mogelijk erbuiten te laten. Hij hoefde niet meegesleurd te worden in de drama die tussen haar en Brian aan de gang was. Vandaar dat ze ook in haar tweede taal sprak, hopend dat Aaron geen of nauwelijks Frans sprak, want dat wist ze niet.

Brian opende zijn mond iets, maar hij sprak niet. Hij zuchtte eens diep en probeerde het nog eens. “Calme. J'étais simplement curieux, c'est tout. Je vais déjà, OK?” antwoordde hij uiteindelijk.
Blijkbaar had hij maar al te goed begrepen wat Nikki had willen duidelijk maken.
Het toverde even een zelfverzekerde, enigszins triomfantelijke glimlach op Nikki’s gezicht. “Quelle une bonne idée! De ne jamais tu voir, Brian.” reageerde ze kalm.
Brian knikte schamper en richtte zich kort tot Aaron. “Ik..eh..moet weer terug. We gaan zo beginnen.” Zijn blik dwaalde voor een ogenblik af naar het podium, maar ging weer terug naar Aaron. “Eet smakelijk en uhm..succes met..” hij knikte richting Nikki. “haar. Je hebt het nodig, geloof me.”
Nikki zuchtte geïrriteerd en besloot hier maar niet op in te gaan, bang dat er alsnog een nare scène zou kunnen ontstaan. Zeker dat ze ooit Brian zou confronteren met zijn vreselijke daden, maar dat zou ze wel op een minder publieke plaats doen. Nee, ze was nog niet klaar met hem!
Eerst had ze zich voorgenomen om alles maar te laten gaan, alles wat hij haar had aangedaan, maar nu voelde ze dat ze er klaar voor was om hem duidelijk te maken dat ze geen zwak meisje was of de verliefde tiener die hem vol ontzag en naïviteit had nagehuppeld. Nu was ze sterk!

Na nog een knikje richting Aaron en een, voor haar, overduidelijk gespeelde, gepijnigde blik richting Nikki begaf Brian zich terug naar het podium.
Nikki kon gelijk weer normaal adem halen. “Sorry daarvoor.” verontschuldigde ze zich maar direct tegenover Aaron. Zichtbaar nog een beetje verward door de situatie van net, sloeg Nikki haar ogen neer. Aangezien ze even niet wist wat te doen of te zeggen, begon ze maar weer te eten. Hopelijk had Aaron Brians ‘succes’ wensen en andere woorden niet al te serieus genomen. Nikki wist immers zelf als de beste hoe overtuigend hij kon klinken..
Straks had ze hierdoor een slechte indruk gemaakt op Aaron… Dat zou Nikki echt erg vinden, want ze wist, ondanks wat gozers als Brian ook mochten beweren, dat ze normaal gesproken niet het koude, kille en chagrijnige meisje was, zoals ze zich net voordeed. Dat was enkel een soort beschermingsmechanisme dat ze had doordat ze in het verleden meer dan eens echt gekwetst en op haar hart getrapt was, onder andere door Brian.

Nikki zuchtte een beetje treurig en nam nog een hap. Ze moest even bijkomen, dan kon ze zo weer zichzelf zijn en zou de avond ondanks dit nog steeds leuk kunnen worden. Daar was ze zeker van!

hij is best leuk
------------
Aaron keek even verbaasd op toen de jongen opeens Frans begon te praten. Dit verstond hij nog wel, hoe gaat het. Waarschijnlijk wist iedereen die ooit een les Frans had gehad wat het betekende en ook wat het antwoord daarop was. Zelfs Aaron wist dat en Aaron was een ramp in talen. Maar hij had een mooi excuus. Na het ongeluk was hij alles weer vergeten. Dat vertelde hij zijn Fransleraar in ieder geval. Dat het niet waar was wist alleen hij. Het lukte hem nooit woordjes in zijn kop te krijgen. Hij had daar geen klap op zijn hoofd voor nodig om het te vergeten.
Toen Nikki de jongen eindelijk begroette kwam hij erachter dat hij dus Brian heette en dat ze erg goed Frans sprak. Zo ver hij kon oordelen klonk het erg vloeiend en natuurlijk, niet zoals een Amerikaan die Frans sprak, of het in zijn geval probeerde.

“Nou eigenlijk zijn we van plan wat tracks van onszelf te spelen vanavond. Sinds een halfjaar hebben we namelijk een contract waarbij we zelfgeschreven muziek mogen performen, eindelijk!” De jongen klonk enthousiast en volgens Aaron had hij daar ook genoeg recht toe. “Dat is echt gaaf,” zei hij breed glimlachend. “Ben benieuwd,” zei hij licht knikkend. Dat was mooi, als ze eigen nummers gingen spelen zou hij goed kunnen oordelen over de stijl van de band. De kans bestond namelijk dat ze anders popliedjes zouden gaan spelen die iedereen kenden om een goede publieksreactie te krijgen. Want al had Aaron respect voor iedereen die kon zingen of een instrument kon bespelen was pop niet iets dat hij graag luisterde. Iedereen zijn smaak maar hij hield er gewoon niet van. Hij gaf wel toe dat de drang anders te zijn dan de meerderheid er ook een rol in speelde.

Bij de opmerkingen over de basgitarist ging zijn blik even naar de jongen die dus blijkbaar Josh heette en bezig was met zijn basgitaar. Hij leek voor hem goed met zijn instrument om te kunnen gaan, voor zover hij dat nu al kon beoordelen dan. Maar ze hadden dus eerst een anderen, volgens Brian, betere bassist gehad. Zijn ogen werden even groot toen hij hoorde dat die bassist Nikki was geweest. Niet in staat de verbazing van zijn gezicht te halen keek hij naar Nikki. Naast de verbazing lag er ook bewondering in zijn ogen. “Waarom zei je niet dat je bas speelt of in een band zat?” Vroeg hij niet begrijpend. Ze hadden het dan nog niet over muziek gehad maar in zijn ogen was zoiets iets dat je als eerste vertelde. Hij zou het in ieder geval meteen zeggen als hij een instrument bespeelde omdat hij dan gewoon echt trots zou zijn.

“Maar als je een verzoeknummer hebt, is dat welkom hoor!” Aaron schudde vriendelijk glimlachend zijn hoofd. Eerder had hij dat misschien nog wel gedaan maar nu was hij veel benieuwder naar de eigen nummers van de band. “Ik laat me verrassen,” zei hij terwijl hij onbewust al wat meer onderuit ging zitten. Eigen nummers was nog iets wat hij goed aan een band vond. Die moest je zelf schrijven en dan moest je nog het zelfvertrouwen hebben om ze voor publiek op te voeren. In zijn ogen dus niet niets.

Aaron stak zijn hand ook uit en schudde die van Brian toen hij zich voorstelde. Hij begreep alleen niet waar hij hem van zou moeten kennen. Het enige waarmee hij enige bekendheid mee had gekregen was het ongeluk en dan alleen van naam. Bijna niemand wist dat hij die Aaron was die in het ziekenhuis had gelegen met een motorongeluk. “Nikki’s nieuwe vlam, of niet?” Zijn wenkbrauwen gingen omhoog en er verscheen een geamuseerd glimlachje op zijn gezicht toen Brian dat zei. Vragend keek hij naar Nikki en zijn ogen leken te zeggen: En? Ben ik dat? Als Brian er niet bij had gestaan en hij haar nu niet in verlegenheid wilde brengen had hij het nog gezegd ook.
Blijkbaar maakten ze toch de indruk van een stelletje aangezien het nu al de tweede keer was vanavond dat ze ervoor waren aangezien. Hij verwachtte eigenlijk dat Nikki hetzelfde zou reageren als ze straks had gedaan en dus begon te lachen of het in ieder geval als een grap zou zien. Dat ze boos zou worden was iets dat hij absoluut niet had verwacht. Maar goed, daar had hij mee kunnen omgaan als ze gewoon in het Engels zou beginnen. Waarom moest het nu in het Frans. Na Arrête, waarvan hij wist dat het stop betekende, verstond hij niets meer. Oké, nu voelde hij zich heel erg dom. “Hallo,” zei hij terwijl hij even zwaaide toen Brian ook nog in het Frans verder praatte. “Een niet Franssprekende Amerikaan hier,” zei hij wijzend op zichzelf. “Kan het in het Engels?” Vroeg hij niet geheel in staat zijn irritatie te verbergen.

Verbaasd keek hij Brian na die weer terug naar het podium liep, door zijn verbazing vergat hij hem succes te wensen. Iets dat hij eigenlijk wel van plan was geweest. Want wat hij niet begreep waarom Brian hém succes had gewenst. Met… Nikki… Als hij er nog iets van had begrepen was dat nu weg. “Zou ik een uitleg mogen?” Zei hij terwijl hij zich weer tot Nikki wende. Waar had dat allemaal over gegaan? Wat hem nu wel duidelijk was, was dat er iets speelde tussen die twee. Hij zag Nikki niet als iemand die snel boos werd maar toch was ze uitgevallen tegen Brian. “En wat zeiden jullie in het Frans?” Vroeg hij een beetje geïrriteerd. Hij hield er niet van als hij op zo’n manier uit het gesprek werd buitengesloten.

Ja :3, maar hij is echt een eikel. O.o
(lees hieronder).
--------
Nikki zuchtte en keek op naar Aaron die om uitleg vroeg, wat logisch was. “Tja, waar te beginnen?” antwoordde ze zacht en beet op haar onderlip. De irritatie in zijn stem viel niet te negeren.
Dit had ze juist willen voorkomen en nu leek het er op dat Aaron toch in de situatie werd meegesleurd.
Misschien was het beter om gewoon helemaal open kaart te spelen, maar zoals altijd hield iets Nikki tegen. Ze kende Aaron helemaal nog niet zo goed.. Aan de andere kant vertrouwde ze hem wel en voelde ze zich op de één of andere manier erg op haar gemak bij hem. Hij was niet zoals Brian die haar vertrouwen enkel zou misbruiken, tenminste…dat hoopte ze.
Daarom begon ze toch weer te spreken: “Zoals je nu te weten bent gekomen, zat ik dus in die band,” zei ze met een knikje richting het podium. “tot ongeveer een jaar geleden. De reden waarom ik het niet heb verteld, is omdat ik er liever niet aan herinnerd wil worden.” Ze slikte moeizaam. “Het ligt nogal gevoelig…” Nerveus plukte Nikki aan het servetje dat naast haar bord lag. Langzaam wreef ze even over haar slapen vanwege de zeurende hoofdpijn die daar gekomen was. Ze probeerde zich op Aarons ogen te concentreren, want die kalmeerden haar enigszins. “Brian en ik hadden in die tijd namelijk een relatie.” Zo, het hoge woord was eruit, maar nu moest ze nog verklaren wat er dan mis was gegaan en dat was nou juist het moeilijke.. “Ik was echt verliefd en ik vond het spelen in de band geweldig, maar...Brian bleek toch niet de lieve, betrouwbare jongen te zijn waar ik hem voor had aangezien.” Weer slikte ze. Nikki voelde hoe haar ogen een beetje vochtig werden. Fijn, dat kon er ook nog wel bij! “Eerst was het me niet zo opgevallen, maar op een gegeven moment kwam ik erachter dat hij erg veel alcohol dronk. Het erge daaraan was, was dat hij nogal een kwaaie dronk heeft.” Niet meer in staat Aaron met een redelijk neutraal gezicht aan te kunnen kijken, richtte Nikki snel haar blik naar opzij, maar niet naar de kant waar het podium was. Dat zou de staat waarin ze verkeerde alleen maar verergeren. “Via anderen, waaronder de andere bandleden, hoorde ik dat hij regelmatig dronken op straat overnachtte of bij vreemden thuis, meestal meisjes. Maar ik wilde hen niet geloven.” Gelijk kwam het gevoel terug wat Nikki had willen onderdrukken: ze voelde zich zo stom. Hoe had ze zo blind kunnen zijn en Brian tegen beter weten in kunnen vertrouwen en liefhebben? Hij was een alcoholistische, achterbakse leugenaar, niet meer en niet meer. “Op het laatst kwam hij soms niet eens meer opdagen bij bandrepetities. Toen begon het me toch wel een beetje te dagen, maar de waarheid kwam pas echt naar boven toen ik op een avond bij hem langsging in zijn flatje..en..en..” Nikki’s stem trilde hevig. Ze haalde snel adem, maar kon even niet spreken. Tranen stonden in haar ogen. Dit was de eerste keer dat ze dit iemand vertelde of er met iemand anders bij om moest huilen. Zelfs de andere bandleden wisten niets van deze bewuste avond, tenzij ze zelf een vermoeden hadden of Brian ze het had verteld, wat Nikki niet dacht.

Eén kleine traan liep sierlijk langs haar wang, maar werd, net voordat hij van haar kaak af zou glijden, ruw door Nikki weggeveegd. “en ik in de woonkamer kwam.” Ja, goed zo. Als ze maar enigszins normaal adem zou blijven halen, kon ze haar verhaal afmaken. “Overal waar ik keek lagen lege drankflessen. Brian was er. Hij lag op de bank te slapen…met een ander meisje die ik niet kende.” Haar vingernagels zette zich weer in haar handpalmen. Dit keer zo hard dat ze zichzelf verwondde, maar Nikki besteedde er geen aandacht aan. Dit keer stroomden er drie tranen tegelijk over haar wangen. “Ik wilde zonder iets te zeggen weglopen en gewoon vergeten wat ik zag, maar net voor ik de kamer verliet, werd Brian wakker. Hij was woest, gek genoeg. Hij schreeuwde dat ik..dat ik..” Nee, ga hier nu niet zitten te janken, maar het was al te laat; zoute tranen stroomden rijkelijk over Nikki’s wangen. Als ze maar opzij bleef kijken, dan kon Brian dat in ieder geval niet zien. Dat lolletje gunde ze hem niet. “dat ik niet had moeten komen.” snikte Nikki nu. “Maar toen ik het gelijk uitmaakte, ging hij pas echt door het lint. Hij sloeg me met..hij..sloeg..” Verder kwam ze niet meer. Met een trillende hand, verschoof ze haar haren iets waardoor er een lelijk litteken op haar rechterschouder zichtbaar werd. Nikki legde haar gezicht in haar handen. Alle beelden van toen flitsen door haar hoofd. Ze hoorde zichzelf weer schreeuwen om hulp en zag het vreemde meisje voor zich dat haar wilde helpen. De pook van de openhaard kwam weer op haar af.
Nikki rilde en snikte. Met betraande ogen keek ze Aaron even aan. “Daarom sprak ik Frans. Ik wilde niet dat jij..dat jij..hier tussen kwam te staan. Het spijt me.. ik.. Merde!” Eigenlijk stond Nikki op het punt om weg te vluchten, weg van hier. Ze was immers toch geen leuk gezelschap voor Aaron nu, dus kon hij beter zonder haar. Maar ze deed het niet, want dan zou Brian haar zo zien. Gek genoeg verachtte hij háár, omdat zij het uiteindelijk had uitgemaakt en leek er daarom alles aan te doen om Nikki dwars te zitten en haar telkens weer te confronteren met het verleden.
Toen ze hoorde dat the Cootshers op tour gingen, was het een verlossend idee. En nu waren ze weer hier..precies deze avond..
Nikki’s schouders schokte terwijl ze haar gezicht verstopt had in haar over elkaar geslagen armen.
De avond was niet verpest, nee, zo gemakkelijk zou ze zich niet uit het veld laten slaan, maar voor even was Nikki zelf wel ingestort. Zachte snikkende geluidje klonken vanuit haar richting, maar deze werden al snel overstemd door het geluid van de band die hun eerste nummer inzette, het nummer dat zíj samen met Josh geschreven had.

Je bent er in geslaagd mij en Aaron een hekel aan Brian te laten krijgen
----------------
Aaron ging rechtop zitten en legde zijn onderarmen op tafel zodat hij goed naar Nikki zou kunnen luisteren. Iets in haar houding en gezichtsuitdrukking maakte dat de twinkeling in zijn ogen en de glimlach weg waren. Zelfs hij had door dat wat ze hem nu ging vertellen niet iets was waar je grapjes over maakte. “Het ligt nogal gevoelig…” Bij die woorden beet Aaron hard op zijn lip. Mooi gedaan Aaron, zei hij in zijn hoofd sarcastisch tegen zichzelf, je hebt het weer voor elkaar gekregen hoor. Het was bijna een gewoonte geworden dat hij iets zei of ergens over begon waardoor iemand zich gekwetst voelde of zoiets. Gelukkig was dat hier nog niet het geval, maar naar zijn idee had hij toch al iets fout gedaan.

Aaron knikte toen ze zei dat ze een relatie met Brian had gehad. Zoiets had hij al gedacht aangezien Brian er verschillende keren een toespeling op had gemaakt. Zoals dat hij Nikki’s ‘nieuwe’ vlam zou zijn en dat hij succes met haar nodig zou hebben. Maar aan Nikki te zien was er bij hun relatie iets vreselijk mis gegaan. Hij wierp even een blik op Brian. Die had hem best een aardige gast geleken, maar zoals Nikki zei leek dat alleen maar zo. En hoe meer ze vertelde hoe meer hij een hekel aan de jongen begon te krijgen. Al was hij dan zelf van mening dat een relatie nu niets voor hem was, vond hij wel dat als je er een had, je het ook goed moest doen. Dat je rekening met de andere persoon moest houden omdat het toch iets was wat je samen deed. Bovendien, als hij Nikki keek en zag hoe ze zich voelde, hoe ze zich nog steeds voelde na wat blijkbaar een lange tijd was geweest, dan kon hij daar ook niet anders over denken.
Toen hij hoorde hoe Nikki’s stem begon te trillen en ze bijna begon te huilen stak hij een hand uit en pakte die van haar even vast en gaf er een zacht kneepje in. Het kon hem nu even helemaal niets meer schelen wat anderen ervan zouden denken. Voor zijn part mocht iedereen in het restaurant denken dat ze een stelletje waren. Nu wilde hij haar laten zien dat hij haar steunde, dat hij er voor haar was.
Het lukte hem om redelijk rustig en met een neutraal gezicht naar haar verhaal te luisteren, totdat ze vertelde dat hij haar had geslagen en een litteken liet zien. Zijn ogen die vandaag vooral vrolijk en rustig hadden gestaan leken op te branden. Maar niet op een goede manier, absoluut niet op een goede manier, er lag een woede in die de aardige, grappige jongen veranderde in iemand waar je liever niet mee in contact kwam. Aaron werd niet vaak echt kwaad maar nu scheelde het niet veel meer. Zijn woede zorgde ervoor dat hij warm werd, onnatuurlijk warm. Dat kwam doordat zijn emoties nog samen gingen met zijn kracht en als hij kwaad werd, werd hij warm. Welke emoties voor welke temperatuurverschillen zorgde wist hij nog niet precies, alleen dat bang voor kou zorgde en verlangen ook tot gevolg had dat hij onnatuurlijk warm werd.
Zijn blik schoot naar Brian en het liefst was hij opgestaan om hem eens precies te vertellen wat hij er wel niet van vond. En dat zou hij niet met woorden gaan doen, nee hij wist een manier waarop hij veel overtuigender over zou komen. Aaron was nooit de jongen geweest die braaf had gedaan wat hem gezegd werd en was dus wel eens met een ander op de vuist gegaan, al kon hij zich dat nu niet allemaal meer herinneren. Het zou dus niet zo zijn dat hij nog nooit had gevochten, hij wist waar je moest slaan om iemand pijn te doen. Het kon hem niets schelen dat er mensen waren die hem konden zien. Maar bij het zien van Nikki’s betraande ogen verzachtte zijn uitdrukking iets. Dat kon hij niet maken, ze had hem nu nodig. Hij stond op liep om de tafel heen naar haar toe. Intussen probeerde hij zijn woede wat onder controle te krijgen zodat het niet meer aanvoelde alsof hij in brand stond, maar heel erg lukte dat niet. Naast Nikki ging wat door zijn knieën zodat hun hoofden op ongeveer dezelfde hoogte waren.
“Je moet je nergens schuldig over voelen, echt niet doen,” zei hij zachtjes. “Als iemand zich hier schuldig zou moeten voelen is hij het, of misschien zelfs ik. Ik had er niet over moeten beginnen,” zei hij verontschuldigend. Hij sloeg een arm om Nikki heen en streelde met zijn duim over haar bovenarm. Door zich op haar te concentreren lukte het hem zijn woede redelijk te beheersen. Hij kon toch ook niet boos zijn als hij haar zo zag. Iets koelde hij dus af, maar niet helemaal omdat de woede nog steeds in hem zat. Hij stelde het alleen uit tot op een tijdstip waarop hij er wel wat mee kon. Want als het aan hem lag was die Brian nog lang niet van hem af. Niemand verdiende het om zo behandeld te worden en zeker niet iemand die zo… zo… lief was als Nikki. Hij had het helemaal niet verdiend om haar vriendje te zijn, of zelfs maar vrienden met haar te zijn.
Aaron was nogal verbaasd door zijn eigen gedachten maar besteedde er op het moment geen aandacht aan. Het was toch waar? Waar zeurde hij dan over? “Als je wil kunnen we wel gaan? Ergens anders heen, of…” hij aarzelde even. Als Nikki het eens was met wat hij nu ging zeggen zou het ongelofelijk jammer zijn in zijn ogen, hoewel hij het wel kon begrijpen. “Of ik kan je naar school brengen als je dat liever wil,” zei hij zachtjes. Hij wilde helemaal nog niet terug, het zou zo’n leuke avond worden en hij hoopte dat het dat nog steeds kon worden. Bovendien pikte hij het niet dat Brian het allemaal zou verpesten. Dat voelde haast als opgeven, hem laten winnen. Want dat leek hij te willen doen, het voor Nikki verzieken. Nee, dat zou Aaron niet laten gebeuren.

Op de achtergrond hoorde hij hoe de muziek begon, maar Aaron was compleet zijn interesse kwijt. Zijn hele hoofd was nu bij Nikki en hoe hij haar weer vrolijk kon krijgen. Als het zou helpen wilde hij zelfs wel op zijn kop gaan staan, graag zelfs. Want dan zou ze waarschijnlijk wel moeten lachen.

En jij bent erin geslaagd mij en Nikki, Aaron echt zooo lief te laten vinden nu! Awh..
-----
Het hielp een beetje toen Aaron haar hand vastpakte. Nikki hield zijn hand dan ook vast alsof dat het enige was wat haar van een nare val kon behoeden, tot ze zich uiteindelijk toch weer terugtrok. Ze wilde Aaron niet dwingen om haar te troosten. Dit was iets waar ze alleen doorheen moest, want dat had ze al sinds het gebeurd was gedaan…
De volgende dag na die vreselijke gebeurtenis had Nikki op het punt gestaan om de school te verlaten en naar Canada te vluchten, naar huis waar het veilig was. Toentertijd was ze niet alleen geestelijk en lichamelijk verwond, maar ook bang, zo vreselijk bang dat Brian in een volgende dronken bui haar zou komen opzoeken. Het enige voordeel van de hele situatie was dat Nikki daardoor haar telekinese, de kracht die iedereen op de school bezat, verder had ontwikkeld. Mocht Brian haar dan weer kwaad willen doen, dan zou ze eventueel kunnen terugvechten…

Nikki snikte zachtjes. Wat deed ze toch? Ze wilde sterk zijn, ze wilde helemaal niet huilen. Nikki schaamde zich voor haar verdriet, maar ze kon zich even niet meer inhouden, niet meer. Te lang had ze al rondgelopen met dit gevoel zonder dat ze het echt had kunnen uiten of delen. Daarom bleef ze haar gezicht verstoppen in haar armen, tot ze plotseling Aarons stem vlakbij haar hoorde. Met glimmende ogen van verdriet en natte wangen keek ze voorzichtig op en zag hoe hij naast haar gehurkt zat. Verbaasd staarde ze hem aan, niet gewend dat iemand zich oprecht iets van haar leek aan te trekken en van haar verdriet.
“Je moet je nergens schuldig over voelen, echt niet doen,” Zijn stem was zacht en zijn woorden troostend. “Als iemand zich hier schuldig zou moeten voelen is hij het, of misschien zelfs ik. Ik had er niet over moeten beginnen,”
Nikki schudde gelijk heftig haar hoofd waardoor ze een beetje duizelig werd. Met een klein, dapper glimlachje, die moest laten zien dat het wil ging (al was dat niet zo, dat wist ze ook wel), keek ze hem aan. “Het is ook niet jouw schuld.” Meer kon ze niet zeggen. Elk woord wat ze zei deed pijn in haar keel. Nikki voelde de tranen nog steeds langs haar gezicht en hals glijden, maar toch voelde ze zich ietsje beter nu. Het kwam...door Aaron.

Zodra Aaron zijn arm om haar heen sloeg, nestelde Nikki zich tegen hem aan. Voor even liet ze haar onzekerheid achterwege. Ze wilde gewoon zijn warmte voelen, hij was dan ook verbazend warm. Ze had hem nodig.
Haar hoofd lag op Aarons borst en ze zuchtte.
Voor de eerste keer in lange tijd voelde Nikki zich echt…veilig en gesteund. Aaron was er voor haar, zo was het in haar ogen.

Ze hoorde zijn hart kloppen. Het regelmatige ritme kalmeerde haar iets. Zijn ademhaling wiegde haar zachtjes op en neer. Zo zou ze wel even kunnen zitten. Het was alsof een grote last van haar afviel. Even, heel even, hoefde Nikki niet alleen te zijn… En daarbij leek Aaron het niet erg te vinden dat ze verdriet had, dat ze nu niet zo spontaan en vrolijk was als anders. Dit stimuleerde haar juist om haar rust weer te zoeken.
Toen zijn prettige stemgeluid weer klonk, keek Nikki op naar Aarons gezicht zodat haar hoofd nu een beetje op zijn schouder lag.
“Als je wil kunnen we wel gaan? Ergens anders heen, of…” zei hij. “Of ik kan je naar school brengen als je dat liever wil,”
Waardoor Nikki weer haar hoofd schudde. Naar school gaan was wel het laatste wat ze wilde. Dat was juist de plek waar ze slapeloze nachten met anderen in haar buurt, toch alleen had doorgebracht. Daar had ze zich eenzamer dan waar dan ook gevoeld. Nee, ze wilde niet terug.
Nog belangrijker: ze wilde niet dat hun avond zo verziekt zou worden. Dat gunde ze Brian niet en ze had Aaron beloofd hem iets compleet nieuws te laten zien. Nikki was iemand van haar woord, dus nu zou ze zich ook aan die afspraak houden.
Wat ze wel maar al te graag wilde, was hier zo snel mogelijk weggaan. Ze kon niet langer in het bijzijn van Brian blijven. Het maakte haar misselijk, verdrietig en..gek genoeg nog steeds een beetje angstig. “K-kunnen..” Nikki haalde even diep adem en begon opnieuw. “Kunnen we niet gewoon een stukje gaan rijden op de motor? Alleen even rijden, verder niets..” Ja, daar had ze behoefte aan. Gewoon rustig achterop de motor zitten bij Aaron die ze vertrouwde en bij wie ze zich veilig voelde. De wind tegen zich aan voelen en gewoon weg te gaan van alles en iedereen die haar pijn hadden gedaan, totdat het tijd was om naar de Sam Ba Ti te gaan. Daar zou ze ook genoeg afleiding moeten kunnen vinden, maar voor nu leek motorrijden ook zeker geen slecht idee.

Ineens merkte Nikki dat haar ogen niet langer traanden. Mooi zo, want ze wilde echt niet meer verdrietig zijn. Haar blik hing nog steeds in die van Aaron. “Is dat goed..?” vroeg ze voorzichtig, dit keer met een oprechtere glimlach. Doordat ze beter naar hem kon kijken doordat haar ogen niet meer zo vochtig waren, ontdekte ze plotseling de donkerrode gloed in zijn aura. Nikki schrok er even van. Ze had niet beseft of ingeschat dat Aaron zo heftig zou reageren. Zijn aura toonde bijna niets dan woede.
En toch…was Nikki er gek genoeg een beetje blij om. Het was een bevestiging dat zijn poging haar te helpen, oprecht was en het toonde.. Nikki slikte. Dat hij misschien een beetje om haar gaf..
Haar glimlach verbreedde iets terwijl Nikki zich voorzichtig terugtrok. Haar hand strekte zich naar Aaron uit en bleef voor enkele seconden op zijn wang liggen. “Dank je..” fluisterde ze met een stem die overliep van emotie. “Weet je..” ging ze verder met een blik naar zijn aura. “ik vind geel en blauw, de kleuren van vrolijkheid en enthousiasme, toch beter bij je staan.” Heel kort grinnikte Nikki even, gewoon om zichzelf weer op te peppen. Nog een beetje na snuivend veegde ze haar wangen droog met de mouw van haar jas terwijl ze wachtte op en reactie van Aaron. Ze zorgde er bewust voor dat haar blik niet meer richting het podium ging.

----------------
Aaron wilde niet dat Nikki verdrietig was en was dan ook blij dat ze door haar tranen heen even glimlachte. Vrolijk was het nog niet, maar het was een begin. “Het is ook niet jouw schuld.” Aaron glimlachte even, natuurlijk zou ze niet zeggen van wel. Maar het haalde niet weg dat hij zich ongelofelijk stom voelde. Het feit dat hij de gevoelens van mensen pas doorhad als het te laat was of als het echt overduidelijk was zorgde veel te vaak voor problemen. Teder streek hij een paar haren uit haar gezicht en probeerde de, geforceerde, rust die hij had op haar over te brengen door haar aan te kijken. In haar bruine ogen stonden nog steeds tranen maar hij was vastbesloten ervoor te zorgen dat die zouden verdwijnen, hoe dan ook.

Zodra Nikki tegen hem aan leunde sloeg hij zijn beide armen om haar heen en bleef zachtjes en geruststellend haar bovenarm strelen. Ergens was hij bang dat ze het te warm zou krijgen, hij had in ieder geval het gevoel alsof zijn hersens gekookt werden. Hij wilde zijn woede wel onder controle krijgen maar aangezien hij Brian’s stem constant op de achtergrond hoorde wilde dat niet erg lukken. De enige reden dat hij nog niet was opgestaan om hem een klap in zijn gezicht te geven was het meisje dat hij nu in zijn armen had, dat hem nodig had.

Aaron voelde een grote opluchting toen Nikki haar hoofd schudde op zijn vraag of ze naar school wilde. Gelukkig. Dat betekende niet alleen dat ze nog steeds een leuke avond zouden hebben, maar ook dat ze er vanuit ging dat ze zich weer snel beter zou voelen. Ook was het iets goeds dat er geen nieuwe tranen meer kwamen, het ging al beter. Stiekem gaf het best wel een goed gevoel dat dat gedeeltelijk ook door hem kwam. Dat hij haar had geholpen en dat het ook zin had. Hij voelde zich nuttig en in de twee maanden die hij zich herinnerde had hij zich nog niet nuttig gevoeld. Juist het tegenovergestelde. Hij was een last voor iedereen omdat ze hem constant dingen moesten uitleggen of vertellen die hij wel al eerder had gehoord maar zich nu gewoon niet kon herinneren. Het was een zeer welkome afwisseling dat hij nu iets voor iemand kon betekenen.

“Kunnen we niet gewoon een stukje gaan rijden op de motor? Alleen even rijden, verder niets..” Er verscheen een brede glimlach op Aarons gezicht bij die vraag. “Natuurlijk is dat goed,” zei hij opgewekt. Het zou haar goed doen, zich even helemaal vrij voelen en de wind in haar gezicht voelen. Dat hielp hem in ieder geval altijd als alle mensen die aan zijn hoofd zeurden met herinneringen hem even teveel werden. Dan liet hij het gewoon allemaal van zich af waaien.

De hand van Nikki op zijn wang voelde aan als ijs zoals zijn huid waarschijnlijk gloeiend heet moest aanvoelen, maar het was een aangename verkoeling. Heel even sloot hij zijn ogen om zich daarop te concentreren. Het hielp om via die kou zijn woede ook wat te bekoelen. Langzaam voelde hij zichzelf en zijn ademhaling rustiger worden al bleef er een zekere boosheid bestaan. Die zou waarschijnlijk ook blijven totdat hij de aanwezigheid van Brian niet meer voelde, of beter gezegd hoorde.

Bij het horen van Nikki’s stem opende hij zijn ogen weer en nog steeds lag er een zekere rust in zijn ogen, het enige verschil was dat die nu echt was. “ik vind geel en blauw, de kleuren van vrolijkheid en enthousiasme, toch beter bij je staan.” Zijn mondhoeken krulden wat omhoog bij die opmerking. Hij deed zijn best het niet in een grijns te laten veranderen maar helemaal kon hij het niet tegenhouden. Snel veegde hij nog een verdwaalde traan van haar kaak voordat hij zich oprichtte. “Dat kan ik wel voor elkaar krijgen,” zei hij nu niet meer in staat een grijns te onderdrukken. Hij hoefde zich alleen maar te concentreren op het idee dat hij dadelijk op zijn motor zou stappen, dan werd hij als vanzelf al vrolijk.

Snel haalde hij zijn portemonnee uit zijn achterzak en haalde er wat geld uit en legde dat op de tafel. “Dat is vast wel genoeg,” zei hij terwijl hij zich weer tot Nikki richtte. Aaron was niet rijk, hij had een baantje zodat hij wat geld verdiende. Maar nu kon hem dat wisselgeld niet zoveel schelen. Dat was dan fooi. Glimlachend stak hij zijn hand uit naar Nikki zodat hij haar overeind kon trekken. Nog steeds kostte het moeite de woede onder controle te houden, dat was iets waar Aaron nooit goed in was geweest, maar zolang hij zijn blik op haar hield gericht lukte het hem wel. En hij moest er vooral niet aandenken hoe goed het zou voelen om zijn vuist in het gezicht van Brian te planten. Bij die gedachte spande hij de spieren in zijn armen even aan en balde zijn handen tot vuisten. Heel even vlamde de hitte in hem weer op waarna hij zichzelf haast dwong die weer omlaag te halen. Blijkbaar was het toch niet zo heel gemakkelijk om die kleuren in zijn aura terug te laten komen zoals Nikki wilde als hij had gedacht dat het zou zijn. Ze moesten hier gewoon allebei weg.

Nikki glimlachte al een stuk vrolijker toen Aaron zei dat hij het goed vond om een stukje te gaan rijden. “Mooi.” zei ze zacht. Voorzichtig begonnen haar ogen weer te glinsteren, dit keer omdat ze zin in het motorrijden had. Waar eerder nog enige twijfel was geweest of ze Aaron wel wilde laten leiden op de motor, groeide nu alleen maar een opgewektheid en had ze er geen problemen mee dat hij de weg bepaalde. Wat zijn weg was en zijn manier van doen, deed haar immers goed.
Grinnikend blies Nikki op haar hand. Aarons wang had als een hete kachel aangevoeld en was daarbij toch net zo aangenaam. “Heethoofd..” mompelde ze met een klein grijnsje en eerder iets van trots en dankbaarheid in haar stem. Ze merkte hoe haar aanraking hem weer wat rustiger maakte, tenminste zo leek het, te oordelen aan zijn lach en aura. Verwonderd gingen haar wenkbrauwen bij deze ontdekking iets omhoog. Ze wist niet dat ze mensen naast nieuwsgierig en misschien vrolijk ook kalmer kon maken. Het voelde goed, want Nikki wilde niet dat Aaron net als zij gekweld zou worden met nare gevoelens. Hij nam de hare voor het grootste deel weg en nu kon zij dat ook voor hem doen.

Plotseling gebeurde er iets waar Nikki niet op gerekend had en waar ze licht van leek op te schrikken; Aaron streek langs haar kaak, waarschijnlijk om een traan weg te vegen, maar het was niet dat wat haar verwonderde.. Het was het effect van zijn aanraking: een vreemde kriebel in haar onderbuik.
Nikki leek het even op zich in te moeten laten werken. Ongelovig legde ze een hand op de plaats waar ze het had gevoeld. Het leek bijna op.. Nee, zo dacht ze niet over Aaron, toch? Dat kon niet, ze..ze kende hem nauwelijks en sowieso..
Op dit moment wenste Nikki dat ze naar haar eigen aura kon kijken, maar dat kon ze helaas niet.
Ach, het had er vast mee te maken dat Aaron zo lief en zorgzaam voor haar was, dat was alles..
Ja..vast..

Er maar niet meer over piekerend, voorlopig, keek Nikki met een schuin hoofd op naar Aaron toen hij zich oprichtte. Hij grijnsde waardoor zij ook weer even moest glimlachen.
Ze pakte zijn naar haar uitgestoken hand en stond soepel op. Bij het zien van het geld op de tafel, reikte ze naar haar eigen portemonnee en pakte ook haar jas op. “Nee, nee, ik heb jou uitgenodigd, dus ik zal ook betalen.” Ze was niet iemand die per se traditioneel hoefde te doen, dus was het in haar ogen ook nergens voor nodig dat Aaron betaalde. Het was juist eerlijker zo.
Snel verwisselde ze daarom Aarons geld met haar eigen geld, wat ze had verdiend met haar baantje als fotografe, en stopte Aarons geld in zijn broekzak. Ze grijnsde naar hem, de eerste grijns sinds haar ‘instorting’ die weer hetzelfde was als voor dit hele gedoe. Het had iets verleidelijks, waardoor ze zichzelf iets verbaasde. “De volgende keer, als jij mij meeneemt, mag jij wel betalen. Goed?” Wauw, heel smooth, Nikki, zei ze op sarcastische toon tegen zichzelf. Het was haar manier om te suggereren dat er ooit een tweede ‘afspraakje’ zou komen. Natuurlijk hing het er nog maar net vanaf, hoe de rest van de avond zou verlopen, maar als zelfs deze hele gebeurtenis toch niet hun avond verpestte, kon het alleen maar beter worden. Zo dacht Nikki althans.

Haar blik ging automatisch naar Aarons handen toen ze ineens opmerkte hoe hij zijn handen tot vuisten balden. Blijkbaar waren ze allebei nog niet helemaal weer de oude..
Redelijk kalm pakte Nikki daarom één van zijn vuisten beet en schoof haar hand in zijn handpalm.
Zo, dat was beter. “Kom.” zei Nikki met een knikje richting de uitgang en glimlachte. “Laten we gaan.” Hierna begon ze al te lopen, Aaron meevoerend aan haar hand.
Om bij de uitgang te komen, moesten ze helaas wel langs het podium. Deze gedachte maakte Nikki weer nerveuzer. Haar ademhaling versnelde net als haar hartslag, maar nu had ze Aaron als houvast waardoor ze zich zekerder voelen. Met Aaron erbij kon ze Brian wel aan, dat wist ze gewoon.
Stapje voor stapje naderden ze samen het podium en werd de muziek steeds duidelijker.
Eigenlijk had Nikki eerder bijna in een soort trance verkeerd waardoor ze de band nauwelijks had gehoord. Ze was volledig op Aarons warmte en woorden geconcentreerd geweest.

Ze waren er nu bijna. Nikki’s blik was strak op de grond gericht. Haar hand hechtte zich nog vaster aan Aarons hand.
Plotseling rees het podium voor haar op. Nikki kon het niet helpen dat ze toch even snel naar boven keek.
Brian had haar allang gezien, zo leek het door de smerige grijns op zijn gezicht. Hun blikken kruisten.
Gelijk welde er weer een strijdlust en tegelijkertijd angst in Nikki op. Haar ogen waren groot, haar glimlach was een stukje terug al verdwenen.
Zo snel ze toch nog op een redelijk normaal tempo kon lopen, spoedde ze zich naar de uitgang met Aaron, het podium achterlatend.
Maar net voor ze de deur uit zou kunnen lopen, draaide Nikki zich ineens om. “Wacht even.” fluisterde ze in Aarons richting. Ja, wacht.. Ze was nog niet klaar hier…!
Ze keek Aaron even met een zeer vastberaden uitdrukking aan (voor zover haar dat lukte), sloot hierna haar ogen en concentreerde zich. Wat ze nu ging doen, was best risicovol, maar ze had het er maar al te graag voor over!
Zonder Aarons hand los te laten, want dit gaf haar de extra kracht om door te zetten, haalde Nikki nog een paar keer diep adem, opende toen haar ogen weer en balde haar vrije hand tot een vuist.
Gelijk met deze laatste beweging, knapte er iets in een box op het podium waardoor er een oorverdovende piep door the Pocket schalde. Perfect, dit was precies de afleiding die ze had gewild!
Hierna richtte Nikki haar blik op Brians microfoon die in de standaard stond. Doordat iedereen, inclusief hij, zich op de kapotte box richtte, kon Nikki ongemerkt de microfoon op dezelfde manier met haar telekinese uit te standaard laten glijden en het ding naar Brian toe laten zweven.
Nu was het wachten…

Nikki grijnsde en wachtte geduldig tot het moment waarop Brian net haar kant op wilde draaien. Krachtig sloeg de microfoon toen tegen zijn neus, zo hard zelfs dat hij er direct een bloedneus van kreeg. Zo, die zat! Ha!
Met een triomfantelijk gezicht keek Nikki vanaf een afstandje toe en richtte zich uiteindelijk weer op Aaron. “Zo, nu kunnen we gaan.” zei ze grinnikend en expres met een poeslief stemmetje, waarna ze wachtte tot Aaron haar voorging. Het was tenslotte zijn motor waar ze heen zouden gaan, dus zou zij hem haar daarheen laten leiden. Nikki kon het niet helpen dat er iets van trots in haar glimmende ogen school.
Yep, she was back, baby!
En dat was mede of eigenlijk vooral dankzij Aaron. Later zou ze hem waarschijnlijk nog veel vaker gaan bedanken, maar voor nu hield ze het maar bij glunderend en genietend zwijgen.

---

Aaron schudde grinnikend zijn hoofd. Ze vond hem een heethoofd? “Dat is eerlijk waar niet mijn schuld,” zei hij verdedigend. “Mijn emoties staan in directe verbinding met mijn kracht. Als ik boos wordt, word ik warm,” legde hij uit. Er lag een redelijk serieuze uitdrukking op zijn gezicht, maar zijn ogen stonden vrolijk en lieten merken dat het hem niet zoveel uitmaakte dat ze dat van hem vond. Bovendien zat er wel wat waarheid in, hij was echt kwaad geweest. Aaron had zelf alleen niet door hoe extreem hij reageerde en dat het niet normaal voor hem was. In de afgelopen maanden was hij slechts een paar keer boos geworden en dan niet zo erg als nu. Hij ging er eigenlijk vanuit dat hij in de zeven jaar die hij zich niet kon herinneren hij wel vaker zo boos was geworden maar dat viel tegen. Misschien een paar keer in echt extreme gevallen maar verder niet. Dit was dus absoluut niet normaal voor hem maar daar had hij niet door.

Van Nikki’s verwarring had hij niets door, als het niet als het ware op iemands gezicht stond geschreven ving hij de subtiele emoties van iemand niet op. Hij trok haar omhoog en wilde al naar de uitgang lopen toen ze toch zelf wilde betalen. Hij rolde met zijn ogen, natuurlijk. Mensen waren zo… voorspelbaar. In een andere situatie had hij misschien geprotesteerd maar heel even werd hij uit het veld geslagen door Nikki’s grijns. Na een korte seconde van verwarring, waarvan hij geen idee had waar die vandaan kwam, verscheen er ook een grijns op zijn gezicht. Het was fijn om te zien dat ze weer de oude leek te zijn.
“Daar houd ik je aan,” zei hij grinnikend. Hij vond het niet erg dat ze er vanuit ging dat er een herhaling zou komen. Het was leuk en gezellig en hij vond het fijn om bij haar te zijn. Dat de sfeer net even was ingezakt was jammer, maar geen ramp. Hij was hier toch ook om haar te leren kennen, dit hoorde daar ook bij. Niemand had een verhaal dat zonder pijn of moeilijkheden was, zelfs dat van hem niet.

Uit wat mensen over hem zeiden kon hij afleiden dat ze hem als de vrolijke, zorgeloze jongen zagen. Niet iemand waar je van zou denken dat hij op het randje van de dood had gezeten. Al was hij redelijk stabiel in zijn coma hadden de dokters er een aantal keer bijna de stekker uit getrokken en dan was hij hier niet meer geweest. Een raar idee aangezien het voor hem niet voelde of er iets mis met hem was. Op zijn lichamen zaten wel een aantal littekens van operaties. Zo had hij onder andere een gescheurde milt gehad die meteen moest worden geopereerd. Daarvan liep over zijn borstkas, rond de plek waar ook zijn longen zaten, een lang litteken. Doordat het zo snel moest worden gedaan, er had heel veel bloed in zijn borstkas gezeten, hadden de artsen daar geen rekening mee kunnen houden. Ongeveer hetzelfde verhaal bij zijn rechterbeen, dat was op meerdere plekken gebroken geweest en had geopereerd moeten worden. Daar zaten nu verschillende rare, ronde littekens van de pinnen die zijn bot bij elkaar hadden gehouden. Als hij er zo over nadacht was het een vies en pijnlijk idee en hij vond dat hij geluk had gehad met het feit dat hij daar allemaal niets van had gevoeld. Hij herinnerde zich alleen een heel felle steek pijn tijdens het ongeluk en daarna werd het allemaal zwart.

Hij schrok even toen hij Nikki’s hand in die van hem voelde maar al snel verscheen er een klein, dankbaar glimlachje op zijn gezicht. Zachtjes gaf hij een kneepje in haar hand en liep met haar mee naar de uitgang. Om het niet nog moeilijker voor zichzelf te maken zorgde hij ervoor dat hij het podium niet kon zien. Zelfs niet vanuit zijn ooghoek. Daardoor liep hij met zijn hoofd iets afgewend. Zijn oren kon hij echter niet sluiten of afwenden maar het feit dat Nikki zo dichtbij was gaf hem de rust die hij nu nodig had.
Verward keek hij naar Nikki toen ze iets van plan was. Hij dacht dat het gewoon voor hen beide het beste was als ze naar buiten zouden gaan. De frisse lucht voelen. Hij wist niet wat ze van plan was maar besloot haar maar te vertrouwen. Ze zou niets stoms doen, toch? Onderzoekend keek hij haar aan toen ze zich ergens op leek te concentreren. Bij het horen van de schelle piep kromp hij iets ineen en bedekte met zijn vrije hand zijn ene oor. Maar dit was alleen maar een reflex. Hij besefte heel goed dat Nikki iets had gedaan en er lag al een grijns op zijn gezicht. Wat ze precies had gedaan wist hij niet, maar waar hij vrij zeker van was, was dat die box niet meer gebruikt zou kunnen worden.
Bij het zien van het uiteindelijke doel van Nikki’s ‘wraakactie’ kon hij zijn lachen niet langer inhouden. Hij sloeg snel een hand voor zijn mond, maar deed verder geen moeite het leedvermaak voor Brian of iemand anders te verbergen. Hij beet op zijn lip om te stoppen met lachen, maar de pretlichtjes in zijn ogen bleven. Zijn blik schoot naar Nikki en er zat iets van bewondering in zijn ogen. Niet alleen leek ze bijzonder goed met haar telekinese om te kunnen gaan, maar ze durfde ook wat.

Met nog steeds haar hand vast nam hij haar mee naar buiten. De frisse lucht die tegen zijn nog steeds warme huid kwam deed hem al meteen goed en even sloot hij zijn ogen om er van te genieten. Al snel opende hij zijn ogen om naar iets te kijken dat hem nog meer goed deed, een stukje verder op de parkeerplaats stond zijn motor. Hij was nog heel erg nieuw aangezien zijn oude motor in de prak had gelegen naar het ongeluk had hij deze pas ongeveer twee maanden. Eigenlijk waren zijn ouders er tegen geweest maar omdat het motorrijden een van de enige dingen was die hij zich herinnerde waren ze uiteindelijk akkoord gegaan. De donkerblauwe lak glansde nog en voor zover hij wist zaten er geen krassen of deukjes in. “Daar,” zei hij terwijl hij wees met duidelijk trots in zijn stem.
Op een redelijk tempo liep hij er heen en liet toen pas Nikki’s hand los om hem van het slot te halen en zijn jas en twee helmen uit het vak onder het zadel te halen. (dat past nooit maar goed XD) Een was donkerblauw die hij zelf opdeed en de ander was zwart met in grote witte letters achterop het merk. Deze was iets kleiner dat de zijne en dus waarschijnlijk beter voor Nikki. Voorzichtig zette hij hem bij haar op. “En zit hij goed, niet te groot, niet te strak?” Vroeg hij met wat bezorgdheid in zijn stem. Als het op helmen en motorrijden in het algemeen aankwam was Aaron bezorgd en moest alles goed zijn. Net zo’n helm had hem het leven gered en zeker als hij een passagier had nam hij geen risico’s.

Nikki keek op naar Aaron toen hij in de lach schoot om haar actie. Tot nu toe had ze zichzelf in kunnen houden, maar zodra ze zijn gezicht zag, hield ze het niet meer en barstte zij ook even in lachen uit.
Help! Dit vond ze de ergste momenten: als zij eenmaal écht in de lach schoot, was ze niet meer te houden. Door haar heldere lach klonk dan altijd een soort hoog, hikkend geluidje waar ze zelf een hekel aan had, maar die haar zusje een keer ‘schattig’ had genoemd. In haar oren klonk het meer als een kikker die gereanimeerd werd, maar goed..

Uiteindelijk wist Nikki haar rust weer te vinden door een paar keer diep adem te halen en zichzelf in gedachten streng toe te spreken met de stem van haar oude lerares: ‘Mademoiselle Appleby, wilt u uw binnenpretje met ons delen?’ ‘N-neehee, madame.’ ‘Stop dan met een gans te imiteren! Het klinkt werkelijk nergens naar, kind!’ ‘Ja, madame.’
En weg was de lach weer, voor het grootste deel dan.

Nog wat na grinnikend, richtte Nikki zich weer op Aaron. Ergens verwachtte ze nu dat hij haar hand los zou laten en voor haar uit zou lopen naar de motor. Eigenlijk trok ze zich door dit idee al iets terug. Ze wilde niet dat hij zich ergens toe verplicht zou voelen. Daarom was ze ook aangenaam verrast dat Aaron haar gewoon aan haar hand mee naar buiten nam. Oké, ook best!
Zijn hand was warm en ze voelde dat de warmte een beetje doorstraalde naar de rest van haar lichaam.
Nikki keek expres maar niet meer achterom en liet zich door Aaron leiden. Het voelde alsof ze een deel van haar pijn in het café achterliet en ze met frisse moed een nieuwe, leuke tijd tegemoet ging. Het deed haar stralen en een berustende glimlach rond haar lippen verschijnen. Het idee van een naderende vrijheid brandde in haar binnenste. Haar hart begon al sneller te kloppen.

“Daar,” hoorde ze Aaron ineens zeggen, waardoor Nikki opschrok uit haar gedachtes. Nieuwsgierig keek ze langs hem heen naar een donkerblauwe motor die er in haar ogen nog best nieuw uitzag, al wist zij nauwelijks iets van motors. Alleen al de aanblik van het voertuig zorgde voor een kriebel van opwinding en nervositeit in haar maag. Nikki kon haast niet wachten op achterop te stappen en in topsnelheid de vrijheid tegemoet te gaan, maar tegelijkertijd maakte het haar nerveus..
Ze had immers nog nooit op een motor gereden, maar ze hield van spanning en snelheid.
Altijd als ze naar een pretpark ging, rende ze als eerste naar de meest hoge achtbaan. Het maakte dan niet uit hoeveel kurketrekkers, loopings en ‘vrije vallen’ er waren. Hoe meer spanning, hoe beter!
Maar dit…was toch even wat anders.. Nu zat ze niet vastgeklemd in een soort harnas en hing haar veiligheid volledig af van Aarons rijgedrag en dat van anderen in het verkeer.

Nikki slikte een keer en kneep onbewust even in Aarons hand. Haar ogen waren iets groter geworden. Toch liet ze zich gewillig door hem meevoeren en klikklakte met haar hakken lachend achter hem aan toen hij spontaan sneller begon te lopen. Blijkbaar had Aaron net zoveel zin om te rijden als zij, maar waarschijnlijk omdat hij het wel een beetje gewend was, was hij niet meer zo nerveus.

Ze keek zwijgend toe hoe hij de motor van het slot haalde en zijn jas en twee helmen uit een vak tevoorschijn haalde.
Automatisch ging haar hand even naar het voertuig. Haar lange, dunne vingers streken zacht over de donkerblauwe lak. “Hij is mooi.” fluisterde ze, omdat haar keel een beetje dichtgeknepen zat. Ietsje gespannen keek ze vervolgens op naar Aaron en grinnikte even toen hij bij haar een helm opzette.
“En zit hij goed, niet te groot, niet te strak?” vroeg Aaron haar vervolgens met een bezorgdheid die Nikki een beetje kalmeerde omdat hij blijkbaar hun veiligheid echt serieus nam, maar ook begon haar hart weer sneller te kloppen door het drukkende gevoel van de helm. Dat was ze niet gewend en haar hoofd voelde gelijk drie keer zo zwaar aan. “Volgens mij wel.” antwoordde Nikki, ze probeerde haar stem zo sterk mogelijk te laten klinken, maar eigenlijk stond ze inmiddels te trillen op haar benen. Vanonder de helm keek ze Aaron met een paar angstige hertenoogjes aan. Ja, ze wilde dit doen, echt..maar gedachten aan alles wat er mis kon gaan, bleven maar door haar hoofd flitsen. “Als je straks een schril, hoog geluid in je oor hoort, moet je niet schrikken hoor.” zei Nikki plotseling waarbij er toch een grijnsje op haar gezicht verscheen, al meende ze wat ze zei. “Dat ben ik gewoon die de longen uit mijn lijf schreeuwt, oké?” Ze grinnikte en stond nu een beetje besluiteloos naast de motor. Moest ze wachten tot Aaron ging zitten of moest zij eerst gaan zitten? En dan? Waar moest ze hem..eh..vastpakken? Die gedachte stuurde een warme gloed naar haar wangen. Gelukkig dat de helm het waarschijnlijk toch zou verbergen.
Het laatste wat ze wilde, was zich nu laten kennen.
Daardoor klapte Nikki één keer enthousiast in haar handen. "Goed, gaan we?" vroeg ze opgewekt, al vielen de zenuwen duidelijk te horen in haar stem. Ze lachte een beetje gespannen en wachtte af.

Aaron knikte dromerig glimlachend toen Nikki zei dat ze zijn motor mooi vond. Jammer genoeg had Aaron geen echte, bijzondere talenten maar motorrijden kwam er nog het meest bij in de buurt. Het was niet zo dat hij er echt bijzonder goed in was, hij zou in ieder geval nooit aan een echte motorrally meedoen. Het leek hem wel ongelofelijk gaaf om zo snel te gaan, maar dat was niet aan hem besteed. Zijn ouders zouden er ook alles aandoen hem ervan te weerhouden. Zeker zijn moeder, die was bijna flauwgevallen van de zenuwen toen hij na het ongeluk weer voor het eerst op een motor was gestapt. Zijn vader was iets rustiger, die reed zelf ook motor, maar ook die had het niet zonder zenuwen gadegeslagen. Ondanks dat was hij vastbesloten geweest en geen moment geaarzeld om weer op een motor te stappen, het was wat hij echt leuk vond. Iets dat bij hem hoorde.
Soms had hij voor een korte tijd even een hobby, iets dat hij dan een week lang constant deed maar daarna weer zat was. Maar dat was niet hetzelfde, kwam niet eens in de buurt. Met de motor voelde hij zich niet alleen vrij maar had hij ook een soort gevoel van macht als hij reed. Híj bepaalde immers waar de krachtige motor heenging, híj zorgde voor de snelheid.

“Als je straks een schril, hoog geluid in de je oor hoort, moet je niet schrikken hoor.” Aaron keek even verbaasd op omdat de betekenis van de zin nog niet helemaal tot hem doordrong. “Dat ben ik gewoon die de longen uit mijn lijf schreeuwt, oké?” Pas bij haar uitleg viel het kwartje bij Aaron en grinnikte hij even. Hij dacht dat het wel mee zou vallen, al kon hij zich niet heel goed in haar verplaatsen omdat hij zelf nooit enige angst had gevoel bij het motorrijden. Al was hij ook iemand die pas te laat ergens voor terugdeinsde of bang werd. Soms heel handig maar soms ook gewoon gevaarlijk.

Eerst merkte Aaron niets van de nervositeit van Nikki, daar was hij zelf veel te opgewonden en enthousiast voor. Pas toen hij haar helm nog iets verstelde waarbij de onderkant van zijn handpalmen tegen haar nek lagen en haar aankeek en zag hij de angst. Nu hij het wist voelde hij haar ook licht trillen. In plaats van er een grapje van te maken of er om te lachen verscheen er een geruststellend glimlachje op zijn gezicht. Zachtjes legde hij een hand op haar schouder en keek haar in haar bruine ogen, met zijn ogen haar bijna dwingen hem aan te kijken. “Rustig maar,” zei hij met een kalme stem. “Ik zal je niet laten vallen, vertrouw me,” hij deed zijn best zijn stem en zijn ogen zo rustgevend mogelijk te laten staan. Dat was wat hij uit moest stralen zodat hij het aan haar door kon geven. Nu zou de gave aura wel goed van pas komen, als hij er goed in zou zijn geweest dan. Dan zou hij haar emoties kunnen veranderden en ervoor zorgen dat ze zich in plaats van nerveus rustig voelde. Want hij wilde heel graag rijden met Nikki achterop, maar dan moest ze er zelf ook zeker van zijn. Een beetje bang zijn was niet erg, ze zou er vanzelf achterkomen dat het geweldig was, maar teveel was niet goed. Bovendien wilde hij haar niet dwingen.

Nadat hij haar nog een paar seconde had aangekeken wendde hij zich af en trok snel zijn zwarte jas aan. Met soepele, behendige bewegingen haalde hij de motor van de standaard en sloeg zijn ene been er overheen. Hij keek over zijn schouder naar Nikki. “Ga maar zitten en om je vast te houden kan je je handen om mijn middel slaan,” legde hij uit. “Als je wil…” voegde hij er wat aarzelend aan toe. Dit sloeg op het vasthouden, er waren ook andere manier maar dit was de handigste. Bovendien kon hij het dan voelen als er iets mis ging. Hij hoopte alleen dat Nikki het niet erg of vervelend zou vinden om zo dichtbij hem te zitten.

“Ik zal rustig beginnen, hier op de parkeerplaats. Dan kun je er even aanwennen,” zei hij nog steeds met een zekere rust in zijn stem. Nu hij Brian’s stem niet de hele tijd meer hoefde te horen was zijn woede weer compleet gezakt. Dat was ook wel nodig want het zou niet goed zijn voor zijn rijgedrag als hij kwaad of verdrietig was. Als hij reed moest hij compleet gefocust zijn op het rijden en niet teveel anderen gedachten aan zijn hoofd hebben. Zeker nu hij iemand bij zich had en dus verantwoordelijk was voor het leven van een ander. Oké… Dat had hij niet moeten denken. Dat was veel te dramatisch, misschien wel waar maar het was voor hemzelf niet echt een rustgevende of bemoedigende gedachte.

----------------

Dit is trouwens nog de motor: