Het marktplein

Jared grijnsde breed toen Baily haar muts afgooide en haar mooie haar heen en weer zwiepte. Nu zag hij nog beter dat ze echt een knap meisje was, maar wat hij nog interessanter was, was haar passie. Vandaar dat hij gretig zijn danspartner weer vastpakte toen zij dat bij hem deed. Haar gefluisterde woorden kriebelden in zijn binnenste. Haar adem en lippen streelden zijn huid.
Voor de eerste keer viel er iets anders in zijn ogen te lezen dan alleen onschuldige spanning: lust. Het was een ander gevoel dan hij eerder had gehad.
Het kwam door hun dans, dat hield hem in zijn greep en dat vond Jared maar al te best!

Breed lachend begon Jared daarom ook met Baily mee te dansen zodra ze weer bewoog.
In een soepele beweging liet hij haar een paar keer snel en strak ronddraaien. Hun dans vlamde weer als voorheen. Toch wilde Jared nu iets extra’s toevoegen..
Hij was net de hele tijd degene geweest die had geleid, zoals hoorde bij deze dansen, maar nu zou daar even verandering in komen.
Daarom nam hij plotseling afstand zonder echt te stoppen met bewegen. Jared zorgde ervoor dat hij Baily’s volledige aandacht had. Hij stond nu ongeveer een meter van haar af. Kalm, en al een beetje hijgend, boog hij zich iets voorover en wenkte haar op een zeer uitdagende manier met zijn rechterwijsvinger. Eens zien of deze dame hem echt in de dans zou kunnen verleiden..
Gelijk slopen er verschillende gedachtes bij hem binnen: wat als dat het geval was? Zou hij dan in staat zijn die verleiding te weerstaan? Of zou hij haar haast bespringen..?
Nee, dat sowieso niet. Jared wist waar de grenzen lagen, al werden ze steeds iets onduidelijker naarmate de dans vorderde.
Maar toch… Baily deed iets met hem wat maar weinig bij hem konden veroorzaken. Hij was niet verliefd op haar en hij vond haar ook niet leuk leuk, het was iets anders.. Verlangen? Was dat het juiste woord? Verlangde hij naar haar?
Jared wist het niet en besloot bij zijn eigen filosofie te blijven en zijn hoofd weer leeg te maken. Hij zou de dans, en vooral Baily’s rol in de dans, laten bepalen hoe het verder zou lopen.
Het hing nu dus eigenlijk een beetje van haar af…

Afwachtend en nieuwsgierig bleef Jared op Baily wachten. Zijn hart bonkte haast uit zijn borstkas en zijn lichaam explodeerde bijna van de adrenaline die in sneltreinvaart door zijn aderen werd gepompt.

Baily voelde maar al te goed hoe de dans haar in vlam zetten. De korte draaien had ze al een lange tijd niet meer gemaakt maar ze gingen goed en daardoor kreeg ze alleen maar meer de neiging om zich helemaal te geven. Om steeds meer uit zichzelf te halen. Er was een brede en verleidelijke glimlach op haar gezicht verschenen en haar uitdrukking op haar gezicht was duidelijk, ze genoot van het dansen.

Nadat hij een stap van haar vandaan deed wist ze wat haar taak was. En eigenlijk twijfelde ze in haar hoofd evne voor een miliseconde. Ze zou dan misschien een verkeerde indruk geven. Maar gelijk werd die gedachte van tafel gegooid toen ze merkte dat haar lichaam alweer de drang had om te dansen. Dus dansen werd het.
Kort draaide ze zich van Jared af tijdens het dansen. Ze keek even het publiek rond die aan het joelen was en aan het klappen. Sommige waren zelf een beetje aan het dansen. Het was grappig om te zien en het gaf haar ook meer lef. Dus al snel stond ze weer met haar gezicht naar Jared toe en liet haar vingers over zijn rechter schouder glijden, daarna over zijn ruggengraat en weer terug omhoog over zijn ruggen graat om te eindigen bij zijn linker schouder en zich voorover te buigen, nog steeds dansend en in zijn oor te fluisteren," Let's dance." Het waren simpele woordjes maar voor haar waren het genoeg om na toch een tijdje zelf te hebben gedansd, toch weer te verlangen naar het samendansen.

Samendansen gaf een soort spanning met zich mee en die spanning vond Baily leuk. Die spanning zorgde ervoor dat ze zich kon laten gaan in het dansen. Het zelf dansen was ook wel leuk, even laten zien wat ze allemaal kon, dat was toch best wel wat. Maar het was dan ook echt alleen maar met deze soort dansen, want je zal Baily nooit zien clubdansen. Gewoon omdat dat niks voor haar was. Salsa had ze nog wel weer leren en alle andere brazilaanse dansen ook wel. Dat sprak haar gewoon echt aan. Dat zag er schitterend uit. Dat had haar interesse gewekt. En de jongens waren leuk geweest dus dan ging het ook wel makkelijk. Zo ook nu. Jared was echt een geweldige partner en ze vond het dus heerlijk om met hem te dansen.

Het was druk op het plein. De mensen liepen als mieren door elkaar, precies wetend waar ze heen moesten. Het leek een vast patroon in wat ze liepen, niemand twijfelde, al bleven ze af en toe wel bij de kraampjes staan. Onderhandelend. Wat gevolgd werd door een harde lach of een boze blik. Het was al met al een vrolijke boel en Stanley volgde de mensen met een brede lach. Het was niet voor niets dat hij dit plekje had uitgezocht om te gaan staan. De mensen hadden aandacht voor elkaar en wat er om hen heen gebeurde. Ze kwamen hier niet alleen voor het marktje dat er toevallig vandaag was. Ze kwamen voor de gezelligheid. Stanley kwam die hen graag brengen. Een pet had hij op de grond gelegd en zijn trompet had hij in zijn handen. Naast hem stond nog een gitaar. Zijn key-board had hij eerst ook mee willen nemen, maar aangezien hij dat toch niet dragen kon, stond die helaas nog thuis. Hij begon zacht neuriënd zijn muziek tevoorschijn te halen. De blaadjes wapperden in zijn handen en hij pikte er random eentje uit. Hij zette de trompet aan zijn lippen en begon te spelen. Een aanlokkelijk wijsje waar je bijna niet bij kon stilstaan.

Jule liep met haar keyboard onder haar arm het plein op. Ze speelde hier vaak gewoon voor de lol, niet voor het geld al verdiende ze er wel een aardig zakcentje mee. Met haar hand tegen haar voorhoofd schermde ze haar ogen af tegen de zon die rond deze tijd van de dag nog best laag stond. Opeens hoorde ze van links een vrolijk melodietje in haar oor komen. Eerst overviel een ergernis haar, waarom stond hier nou iemand anders, maar bijna meteen daarna, toen ze goed luisterde hoorde ze dat het een trompet was. Met een glimlachje rond haar lippen zocht ze de mensen af en toen ze de jongen zag staan liep ze er heen. Zonder iets te vragen begon ze haar keyboard op te zetten.

Verschillende mensen bleven staan kijken, met vrolijke gezichten en twinkelende ogen. Muziek was altijd gewenst op dit plein, het hield de sfeer erin. Sommigen liepen langs na een vrolijke blik op hem geworpen te hebben, gepaard met een muntje dat in de pet terecht kwam. Anderen begonnen met hun heupen te wiegen terwijl ze naar de muziek luisterden. Het was nog geen dansen, maar het begon erop te lijken. De melodie werd aanlokkender en steeds meer mensen bleven staan en sommigen begonnen al echt paartjes te vormen om een dans te beginnen. Stanley’s gezicht liep wat rood aan door het blazen, maar hij ging wel door. Ook toen er een meisje aan kwam lopen die een key-board bij zich had. Zijn blik gleed vanaf het instrument door naar haar gezicht en hij knikte vrolijk toen ze haar “piano” op begon te zetten. Hij kon nog niks zeggen, met dat ding aan zijn mond. Enkele minuten later was het muziekstuk afgelopen. De tonen werden langgerekter en vielen uiteindelijk helemaal weg. Hij keek opzij naar het meisje. ‘Zullen we anders even kijken welke stukken we hetzelfde hebben?’ Zei hij alsof het vanzelfsprekend was dat ze samen verder zouden spelen. Samen muziek maken was altijd leuker.

Jule was blij dat de jongen haar accepteerde, maar hij zag er dan ook vreselijk aardig uit, lief bijna. Alsof al het goede in de wereld op een persoon gestort was. Ze luisterde naar zijn muziek en neuriede een beetje mee, het was tenslotte een leuk wijsje. Toen hij klaar was keek ze op en leunde tegen het keyboard aan terwijl ze hem met haar grote, blauwe ogen aankeek. 'Ja natuurlijk' zei ze terwijl ze haar map uit haar tas haalde. 'Kijk maar, er zit van alles in'. Het was duidelijk dat Jule zong als je een blik op de map worp, er zaten alleen maar liedjes met tekst in. Zorgvuldig uitgezocht naar welke het beste bij haar stem paste.

Hij glimlachte een bijna gelukkige glimlach, waar hij een lieve knipoog aan toevoegde. Een zachte, twinkelende lach vloeide uit zijn mond. Zijn lach klonk mannelijk, maar oh zo lief. Het paste bij zijn warme bruine ogen, waar hij haar nu mee aan keek. Hij volgde haar voorbeeld en haalde ook al zijn muziek tevoorschijn. Het ware flinke stapels en er waren veel verschillende stijlen te vinden in de stapel. Stukken die met trompet gespeeld moesten worden en waarbij daarom niet gezongen werd en stukken met gitaar, waar hij wel bij kon zingen. Na een enkele blik op haar bladmuziek geworpen te hebben kon hij meteen de conclusie trekken dat zij ook zong, net als hij. ‘Wat dacht je van een duet?’ Zei hij vrolijk. Hij keek haar vragend in de ogen. Geduldig wachtend op een antwoord, met zijn hoofd wat scheef. Hij wilde nog geen stuk uitzoeken voordat zij haar voorkeur had uitgesproken. Misschien zong ze wel liever alleen, dat kon natuurlijk ook.

Jule lachte een zachte, twinkelende lach. Haar ogen lachte ook mee, en er was een heleboel voor nodig om die reactie van haar te ontlokken. Zijn stem was diep, donker maar toch sprankelend, zo zag hij er ook wel uit. 'Ja graag, ik kan bijna nooit duet partners vinden' zei ze met een spijtige glimlach, en ze was benieuwd hoe zijn stem zou klinken als hij zong. 'Heb je een voorstel?' vroeg ze hem met een glimlachje en ze zocht in haar map naar duetten, ze had er maar een paar.

Stanley begon onmiddellijk tussen de blaadjes te zoeken toen hij een positief antwoord had gekregen, op zoek naar een geschikt lied. Maar al snel kwam hij tot de conclusie dat hij geen duetten bij zich had. Hij had niet gedacht dat hij iemand zou vinden waar hij samen mee kon gaan zingen. Dit zou waarschijnlijk leiden tot wat improvisatie, waar hij normaal geen moeite mee had. Nu zou het misschien een beetje lastig worden aangezien ze nog nooit samen gezongen hadden. Maarja, alles kon. Misschien zou het wel juist heel bijzonder aanpakken. Hij keek op en ontmoette haar ogen weer. ‘Ik heb eigenlijk geen duetten bij me.’ Antwoordde hij met een charmante lach. ‘Jij?’ Hij keek haar vragend aan. De mensen die naast hen stonden te wachten op een nieuw nummer leken een beetje ongeduldig te worden en begonnen te trappelen met hun voeten. Stanley keek opzij en vertelde hen dat ze er zo uit zouden zijn. Zijn kalme uitstraling had een vreemde uitwerking op te mensen. De ongeduldige gezichten verdwenen en ze bleven rustig wachten tot het meisje antwoord had gegeven.

Jule keek naar de ongeduldige mensen en werd een beetje zenuwachtig, maar van zijn gezicht en uitstraling kwam haar innerlijke rust weet terug. 'Ja ik heb duetten, wat dacht je van deze? Die ken je vast wel' zei ze terwijl ze hem een blaadje gaf. Het was Lucky, een beroemd duet wat makkelijk te zingen was en eigenlijk altijd wel goed klonk. Gewoon, als opwarmertje. De mensen leken ook rustig van hem te worden en dat verbaasde haar, nog nooit had ze iemand zo iets zien doen en een beetje bewonderend keek ze omhoog naar zijn gezicht. Ze mocht dan wel hakken aanhebben, maar ze was nog steeds klein.

Hij had dan wel een kracht die er mee te maken had, maar toch kwam het niet daardoor dat de mensen rustig waren geworden. Hij had zijn kracht nog nooit gebruikt om iemand te kalmeren, dit gebeurde gewoon als hij kalmerend tegen ze sprak. ‘Trek je maar niks van ze aan.’ Zijn zachte fluisterende stem was aan haar gericht en hij glimlachte lief naar haar. Hij had wel iets van zenuwen opgemerkt aan haar gezicht en ook haar aura was iets van kleur veranderd. Daarna bekeek hij het papier dat ze hem aan gaf. Deze was bekend, zeer bekend zelfs en hij knikte dan ook enthousiast. ‘Ja, die is goed!’ Zei hij tegen haar, terwijl hij het papier terug gaf. Hij begon tussen zijn eigen papieren te rommelen. Misschien had hij dat lied per ongeluk toch mee genomen. Maar nee. ‘Heb je er misschien twee van?’ Vroeg hij.

Ze keek hem aan en glimlachte terwijl ze de "piano" aanzette en goed in begon te stellen. 'Hou hem maar, ik ken hem uit mijn hoofd' zei ze met een lieve stem, ze was al lang blij dat hij het eens was geweest met haar keuze, het was een liefdesliedje en soms schrokken mensen daarvan. Maar als je dan bedacht dat zo'n negentig procent van al de duetten gezongen werd door geliefden, of mensen die deden alsof ze verliefd op elkaar waren was het toch wel logisch. 'Jij begint' zei ze tegen hem met een glimlachje en twinkelende ogen.

‘Bedankt.’ Mompelde hij en hij pakte het papier weer op, om het voor hem in een soort rekje te kunnen zetten, zijn trompet legde hij zorgvuldig in de koffer zodat het niet zo beschadigen. Het gebaar was bijna liefdevol. Zijn instrumenten hoorden bij hem en waren niet zomaar te vervangen. Hij gaf er nog net geen kus op, voordat hij de koffer sloot en dicht klikte. Vervolgens pakte hij zijn gitaar op en hing deze met een leren band om zijn nek heen. Onmiddellijk begon hij te tokkelen en na een blik en een knikje richting het meisje, begon hij te spelen. Na enkele seconden viel zijn stem bij. ‘Do you hear me, I’m talking to you.’ Wierp hij een guitige blik en een knipoog naar een meisje van een jaar of acht, dat stond te kijken. Ze begon te blozen en keek schattig terug. Wel verborg ze zich achter de witte rokken van haar moeder, om langs haar benen naar het zingende tweetal te blijven kijken. Alleen haar ogen waren nog zichtbaar. Met een glimlach zong hij verder. Totdat zijn stukje afgelopen was en hij afwachtend naast zich keek. Hij was benieuwd naar de stem van het meisje waar hij samen mee zong. Zouden hun stemmen passen samen?

Jule keek met een glimlachje hoe hij de trompet terug legde, hij leek net zo'n liefde voor muziek te hebben als zij. Terwijl hij zijn gitaar klaar zette en het intro speelde deed zij haar blonde, half krullende haar in een staart zodat het straks niet in de weg zou hangen tijdens het spelen en zingen. Even controleerde ze of haar keyboard wel in de goede toonsoort stond en toen dat zo bleek te zijn begon hij te zingen. Zijn stem was warm en mooi, een beetje laag. Precies hoe je het verwachtte dat zijn stem zou klinken. Ze wachtte op het goede moment en zette toen in met haar sprankelende frisse stem.
'Boy I hear you in my dreams
I feel your whisper across the sea'
Hun stemmen pasten bij elkaar, leken elkaar aan te vullen omdat ze zo anders waren. Zoals altijd genoot Jule van het zingen, en zeker met iemand anders was het twee keer zo leuk.

Zijn vingers gingen als vanzelf over de snaren, alsof het hem helemaal geen moeite kostte. Af en toe gleden zijn ogen naar het papier voor zich, maar voor het grootste deel kon hij het uit zijn hoofd spelen. Haar stem was verassend, klonk sprankelend. Als de eerste zang van de vogels in de vroege lente. Hij speelde door, maar luisterde ondertussen naar haar zingen. Iets raakte hij afgeleid, maar toen het refrein kwam zette hij weer in. Zich richtend op de ogen van het kleine meisje, dat onafgebroken naar hen bleef staren. Ze vond het prachtig, het was te zien in haar blik. Langzaam bewoog ze op de maat van de muziek, zich nog vastklemmend aan de rok van haar moeder, die ook lachend stond te kijken. Dit was de reden waarom Stanley hier stond te zingen .Niet omdat hij er nog wat mee verdiende, maar omdat de mensen het mooi vonden. Omdat ze het de moeite waard vonden om hier te blijven staan. Ze leken het zelfs mooier te vinden nu hij er samen met iemand anders stond te zingen, zo in een harmonie.

Jule zong met een glimlach op haar gezicht verder terwijl ze de mensen aankeek. Veel mensen gooiden geld in de pet, een paar stonden zelfs te dansen. Dit was waar ze het voor deed, mensen gelukkig maken. En vooral zichzelf. Ze kon zich geen leven voorstellen zonder muziek, dan zou ze haar enige reddingsmiddel in deze vreselijke wereld moeten missen. Het meisje was vreselijk schattig, en vooral hoe de jongen met haar omging was heel erg lief. Hun stemmen klonken goed samen en toen het refrein kwam begon ze ook op haar keyboard te spelen.

Het meisje was intussen aan het op en neer springen van enthousiasme. Waarschijnlijk zou ze flauwvallen als het lied was afgelopen, smekend om een nieuwe. De glimlach om Stanley’s lippen werd breder en hij knipoogde naar het meisje, onder het zingen. Het meisje bloosde opnieuw en verborg zich nu helemaal achter de rokken van haar moeder. Stanley moest zijn best doen niet te lachen. Het lukte hem bijna. Maar toch was er een zachte lach te horen in zijn zingen. Gelukkig was deze snel weer verdwenen want het klonk toch altijd wel een beetje raar als iemand in de lach schoot. Er bleven weer meer mensen stilstaan. Zouden ze het aanlokkelijker vinden omdat het een liefdesliedje was die gezongen werd? Mensen werden aangetrokken door alles wat met liefde te maken had. Het was zo belangrijk op aarde, maar toch was er altijd te kort van. Stanley was blij dat hij wat extra’s kon brengen, al was het alleen al met zijn gezang en voelde hij het zelf niet werkelijk jegens iemand anders. Hij was nog jong. Voor sommigen een broekie. Kan je op die leeftijd al werkelijk liefhebben? Hij wist het niet. Maar hij verspreidde de boodschap voor ieder die het horen wilde, ook voor de jongsten.

Jule zong met een glimlach verder tot het lied zijn slotakkoorden bereikt had en hun stemmen wegstierven. Het publiek gaf een daverend applaus en gooide nog wat extra geld. Jule zag het kleine meisje naar voren lopen met drie dollar in haar hand, en ze gooide het in de pet waarna ze samen met haar moeder wegliep. 'Dat klonk goed' zei Jule met een glimlachje tegen haar duet partner. 'Hoe heet je eigenlijk?'

Langzaam stierven de laatste tonen weg en de mensen begonnen naar verschillende kanten uit te waaien. Ze zouden wel langer willen blijven staan, maar ze hadden de tijd niet. Hoe mooi het tweetal ook gezongen had. Ze pasten, qua stemmen, bij elkaar, dat kon ieder die ook maar een beetje verstand had van muziek meteen horen. Met bewondering in zijn ogen te lezen keek Stanley opzij. “Mooi gezongen.’ Prees hij haar. Een vriendelijke grijns lag op zijn gezicht en hij liet zijn blik zelfs niet van haar afglijden toen het kleine meisje wat geld in de pet gooide en er snel weer vandoor ging met haar moeder. Het verbaasde hem dat zij elkaar nog nooit eerder waren tegen gekomen. Waarschijnlijk zong zij hier ook vaker op het plein, dat was wel te zien aan de manier hoe ze zong voor een menigte. Eindelijk leek hij zijn verstand weer terug te krijgen. "Stanley." Stelde hij zichzelf voor.

Jule knikte bevestigend en liep iets zijn kant op. 'Ja, we moeten vaker samen zingen. Jij zong ook super goed, veel jongens doen dat niet' zei ze met een glimlach en ze streek haar pony uit haar gezicht omdat het toch een beetje waaide. 'Stanley' zei ze zachtjes terwijl ze hem met haar grote, opvallende blauwe ogen aankeek. 'Leuk' voegde ze daar nog aan toe. 'En heb je nog leuke liedjes. we kunnen natuurlijk ook van een normaal lied een duet maken'.

Stanley knikte bevestigend. Ze had gelijk, hun stemmen pasten goed bij elkaar, daar zouden ze vaker gebruik van moeten maken. Dat was niet iets wat je moest laten slingeren. Je kwam niet vaak zingende tieners tegen in dit stadje, dat niet het toppunt was van bruisende levendigheid. “Jij zong ook mooi.’Merkte hij op met een zachte lach en hij keek haar even aan terwijl hij door zijn papieren begon te scharrelen, op zoek naar ene lied wat ze als duet konden ombouwen. Nog even keek hij op. ‘Volgens mij is dit het moment waarop jij je voor stelt?’ Hij lachte zijn witte tanden bloot, hij had niets plagends, alleen maar vrolijkheid in zich.

Oké, er moet iets gebeuren, anders raak ik mijn inspi kwijt xddd
===

Jule zette even haar keyboard uit om energie te besparen. 'Dank je' zei ze terwijl ze weer naar hem terug liep. Hij had al net zo veel muziek als zij en van de zijkant keek ze mee naar de liedjes die voorbij kwamen. Goede smaak, allerlei stijlen. 'Ik heet Julia, maar zeg maar Jule, dat doet iedereen'. Eigenlijk luisterde ze al bijna niet meer naar Julia, behalve als haar ouders iets zeiden.

Hmm weet jij wat?

nope niet echt xdd Jij???

Anders ronden we het gewoon nu af en meeten we weer een andere keer?