Het marktplein

Eens in de week staat hier een grote markt, waar je alles kan kopen wat je je maar kunt bedenken. De rest van de week is het gewoon een groot, leeg plein. In het midden staat een fontein en hier en daar staan wat bankje. Midden in Malory is het een mooie plek om waar dan ook naar toe te gaan. Via de straten kom je makkelijk overal.

Samen met Ryan liep ze het grote plein op. Het was er druk, de weekelijkse markt stond er. Ergens vond ze dat vervelend, ze hield niet zo van dit soort druktes. Toch liet ze het over zich heen komen. Ze moest eerlijk toegeven dat ze zich op dit uitje had verheugd. Misschien stom om te doen, Ryan was waarschijnlijk gewoon iemand die beleefd wilde zijn, hij ging haar niet rondleiden omdat hij dat zelf wilden. Nee ze had hem er ongeveer toe gedwongen, ergens voelde ze zich daar schuldig over. Wat als hij hier nou geen zin in had?

Ryan had voor de lol Harry meegenomen. De papegaaiduiker zat op zijn schouder en keek supervrolijk rond. Hij was nog nooit in Malory gekomen. Ze gingen vaker met hem naar de vijver of andere meertjes, maar nooit echt ver. En ze waren ook te bang om hem kwijt te raken in de grote stad.

Kort keek Juliëtte naar de vogel op de schouder van Ryan. Ze hield niet zo van vogels, eigenlijk niet van dieren in het algemeen. Natuurlijk ze konden heel schattig en lief zijn, maar ze konden bijten of krabben of wat dan ook. In elk geval, ze konden je pijn doen, niet dat ze iets van dat zou laten merken. 'Nou, wat wil je me gaan laten zien?' vroeg ze toen maar rustig aan hem.

"Weet je, ik heb geen idee," zei Ryan. "Ik kom hier namelijk bijna nooit. Ik kan mijn weg vinden, dat wel ja, maar ik heb geen idee waar ik wat kan vinden. Ik weet wel dat dit niet het centrum is, want dat is het kerkplein. Misschien kunnen we beter gaan zitten, dan vertel ik wel wat ik heb geleerd op school." Hij liep naar één van de terrasjes aan de rand van het plein. De obers knikten afkeurend naar Harry, maar Ryan trok een gezicht van; 'Wat moet je' en ze hielden er snel mee op.

Juliëtte liep glimlachend met hem mee. 'Misschien toch niet zo'n goede gids uitgezocht,' zei ze met een scheve grijns. het maakte haar eigenlijk niet zoveel uit dat ze niet veel van de stad zou zien, het zou al genoeg helpen dat er mensen zouden zijn die haar op school zouden herkennen, dat ze iemand had waar ze mee kon praten. In elk geval, ze zou zich niet zo alleen voelen. Hopelijk.

"Tja, misschien had je moeten vragen of ik iets wist voor je de afspraak maakte," zei Ryan en hij wenkte de ober om te bestellen. Hij zette Harry op tafel, om hem goed in de gaten te houden. "Maar, wat wil je weten? En je moet dus niet vragen of ik weet waar de beste kroeg te vinden is, want dat weet ik dus niet." Hij handhaafde een streng drankbeleid in zijn team. Drank verslechterde je prestaties, zowel op school als in het team, dus het was door hem streng verboden.

Ze glimlachte, ze hield niet zo van drinken dus dat zou ze sowieso niet gaan vragen. 'Ehmm..' zei ze toen, een klein beetje onzeker, eigenlijk had ze geen idee wat ze zou moeten vragen. Zachtjes beet ze op haar lip en hield haar hoofd iets schuin. 'Vertel maar gewoon, over school. Of over jezelf, wat je het leukste vind,' zei ze tegen hem. Ze wist verder niet echt iets te vragen. Ze werd hier zenuwachtig van, god ze werd nooit onzeker. Dat liet ze niet toe.

"Oh, nee, het is niet van belang wat mij aangaat," zei Ryan. "Jij vroeg een rondleiding, jij krijgt uitleg." Dus begon hij te vertellen over school, over van alles en nog wat. In zijn achterhoofd vroeg hij zich af waarom ze dingen van hem wilde weten. Hij was van plan haar hierna nooit meer te spreken. Ze zouden elkaar tegenkomen in de gangen, wauw, meer niet. Ryan zag dat Harry er hetzelfde over dacht. De vogel hier zijn hoofd schuin en keek met grote ogen naar Juliëtte.

Zachtjes beet ze op haar lip. Had ze iets verkeerds gezegd? Dat gevoel kreeg ze in elk geval wel. Normaal maakte ze zich nergens zo'n zorgen over. Waarschijnlijk was het gewoon te wijten aan het feit dat alles hier zo nieuw en onbekend was. Ze luisterde naar wat hij over de school vertelde, eigenlijk was het niet zo heel interessant. Maar het was wel handig om wat dingetjes van de school te weten.

Ryan genoot van het gevoel dat hem bekroop toen hij Juliëtte onzeker zag kijken. Hij kon daar altijd heerlijk van genieten. Inmiddels was hij overgegaan op de omgeving van de school en Malory. Over de tweede wist hij veel minder te vertellen, maar dat zou hij straks compenseren met andere dingen. Hij ontweek wel bewust het 'ik ben aanvoerder van het atletiekteam'-gedeelte, want hij vond niet dat Julliëtte in die wetenschap moest delen.

Nog steeds luisterde ze naar hem. Gewoon omdat het hoorde, ergens ook wel omdat ze graag wilde luisteren. Maar dat was haar zaak, hij hoefde dat niet te weten. De meeste dingen die hij vertelde had ze al in een brochure gelezen voordat ze naar de school ging. Ook had ze de diricteur gesproken die haar veel had uitgelegd. Maar toch hoorde ze ook dingen die ze nog niet wist.
____
sorry beetje inspiloos dit stukje

Na een tijdje was Ryan klaar met zijn verhaal. Hij nam een paar slokjes van zijn cola en keek Julliëtte aan. "Tevreden?" vroeg hij. Dat hoopte hij in elk geval, dan kon hij naar zijn team, die aan de andere kant van het plein uit het zich zaten. Dan konden ze nog lol hebben vanavond, wat Ryan niet echt bij dit verwachtte.

Jeez wat denkt Ryan negatief over haar... niet lief
_________
Weer beet ze op haar lip. Onzeker. Damn waarom kreeg ze zo het gevoel alsof ze hier overbodig was. Het was gewoon totaal niet wat ze had verwacht van deze middag/avond. Kort keek ze het plein over en daarna weer naar Ryan. 'Ja, ga maar,' fluisterde ze zachtjes als antwoord op zijn vraag. Het was haar wel duidelijk dat hij iets anders wilde gaan doen door die vraag.

Ryan grinnikte en dronk zijn drinken op. "Nou, tot ziens dan maar," zei hij. "Je vindt de weg toch wel zelf terug?" Hij moest lachen en legde wat geld op tafel voor het drinken. Genoeg voor zijn drinken. "Voorzichtig pakte hij Harry op en hij liep naar de andere kant van het plein. Daar schoof hij aan bij zijn vrienden. "Hehe," zei Zeke. "Ik werd moe van het wachten. "Ja, ik ben de eindelijk kwijt," beaamde Ryan en iedereen moest lachen.

Verslagen liet Juliëtte haar hoofd in haar handen zakken. Hoe kon ze ooit zo stom zijn geweest? Het was wel duidelijk geworden door zijn gelach. Met een klap schoof ze haar stoel naar achter en begon over het plein heen te lopen. Al snel zag ze hem bij zijn vrienden zitten, ze hoorde nog net wat hij zei. Het schaamrood verscheen op haar wangen en ze wist niet hoe snel ze weg moest komen. De eikel. Wat dacht hij wel?

Elea zat op de rand van de fontein en al lag er geen glimlach op haar gezicht lag er ook geen frons. Ze was blij eindelijk eens uit die school weg te zijn. Al leek het hier absoluut niet op Rio was het tenminste iets. Bedenkelijk keek ze naar haar spiegelbeeld in het water dat steeds verstoord werd door druppels water die kringen maakten. Maar het harde gezicht met de licht getinte huid en de donkere ogen was goed te zien. Onwennig ging ze met een hand door haar haren. Ze zag er schoon uit en het lukte gewoon om met een hand door haar haren te gaan. Geen vuil of klitten die dat verhinderde. Ze zag er tegelijkertijd nog hetzelfde en toch compleet anders uit. Maar goed, ze was al lang blij dat ze geen uniform aan hoefde. Ze had een dikke trui aan omdat het hier heel wat kouder was dan in Brazilie en een spijkerbroek. Het was niet nieuw en ze had het van haar begeleider gekregen, maar het zat best lekker en hield haar in ieder geval warm. De kleren die ze thuis aanhad waren veel te dun. Met een t-shirt en een korte broek ging ze het hier echt niet redden.

Ryan en William kwamen tussen de kraampjes door naar de fontein gelopen. Ze hadden gezocht naar iets om de verjaardag van Zack te vieren, maar waren nog niet geslaagd. Nu hadden ze gewoon een ijsje gekocht en wilden dat op de rand van de fontein op gaan zitten eten. Veel mensen keken hen aan met de blik die vaak werd geworpen naar twee broers, maar Ryan was de oudste speler en aanvoerder, twee koppen groter dan William, dus hij wilde iets kopen voor een teamgenoot. En William was Zacks beste vriend, dus die kon hij goed gebruiken. Ze gingen ook wel met elkaar om als broers. Ryan beschouwde zijn team niet voor niets als familie. Vanaf hun zitplek op de fontein hoorden ze mensen mompelen over de school, waarvan je duidelijk kon zien dat ze daar vandaan kwamen. Om de schijn hoog te houden, Zack was moeilijk bij William weg te houden, hadden ze hun uniformen aan moeten houden. Toch vonden ze het geen probleem.

Elea bleef nog een tijdje naar het water dat de fontein omhoog spoot tot haar blik getrokken werd door twee jongens die wel heel bekend leken. Of eigenlijk niet de jongens maar het uniform dat ze aanhadden. Ze keek naar hen en rolde met haar ogen. Ze begreep niet waarom je buiten school ook in dat ding wilde rondlopen. Als het aan haar lag zou je ook in school niet dragen. Ze hield absoluut niet van rokjes, daardoor had ze het gevoel dat ze belemmerd werd in haar bewegingen. Ze wist ook wel dat ze in de school niet bang hoefde te zijn dat een boze winkeleigenaar of een agent haar weg joeg waardoor ze zich snel uit de voeten moest maken. Maar dan nog.

Ryan zag een meisje naar hen staren en staarde ongegeneerd terug. Dat kreeg je als je naar hem staarde. Toen William zag waar hij mee bezig was, moest hij keihard lachen, waardoor hij bijna achterover viel in de fontein. Hij kon zich nog net op tijd vastklemmen met zijn benen om de rand. Weer overeind zag hij dat Ryan hem aankeek met een opgetrokken wenkbrauw en daarvan moesten ze allebei lachen. Vrolijk ging ze verder met hun ijsje.

Elea was niet van plan haar blik af te wenden als de jongen zou gaan staren. Dat sommige mensen vonden dat ze zich hier anders moest gaan gedragen was het probleem van die mensen, want dat zou ze niet gaan doen. Toen de andere jongen lachend achterover in het water viel trok ze een wenkbrauw op. Ze snapte niet wat er zo grappig was waarom de jongen was begonnen met lachen. Maar zij vond het wel heel grappig dat hij viel. Zonder zich iets aan te trekken van een aantal mensen die naar haar keken alsof ze gek was begon ze ook te lachen. Geen vrolijk, vriendschappelijk lachen als dat van de jongens. Het was een soort van leedvermaak, al vond ze het wel jammer dat hij niet in het water was gevallen.

"En waarom moet jij lachen?" vroeg Ryan toen hij het meisje hoorde lachen. "Zo geweldig is het niet als iemand anders baalt." Hij grinnikte en knoopte het bovenste vest open. Soms was het uniform toch wel iets te dik. Of in dit geval waren er teveel lagen. Maar dat was ook wel nodig in Maine, langs de koude, Noord-Atlantische golfstroom. Glimlachend draaide Ryan een kwartslag en hij zette zijn voeten op de rand van de fontein, zodat hij beter naar het meisje kon kijken,

Elea haalde haar schouders op. Ze werd niet geintimideerd door het feit dat de jongen heel wat groter en waarschijnlijk sterker was dan haar. "Je lachte zelf ook dus wat je zegt is nogal hypocriet. Bovendien is het niet eens een vriend van mij. Van jou blijkbaar wel dus je lacht je eigen vriend uit. Nu mag je zelf gaan kijken wie erger bezig is," zei ze op een rustige toon en met een zogenaamd vriendelijke glimlach. De jongen moest niet proberen met haar een discussie aan te gaan want dat zou hij gegarandeerd verliezen. Ze kon heel erg scherp en spottend zijn met woorden, al ging het wat moeilijk in het Engels. Niet alleen wist ze niet alle woorden maar klonk haar stem ook wat anders, iets dat vooral zij zelf heel irritant vond.

"Nee, ik zat met mijn rug naar jouw toe, dus jij hebt onze blikkenuitwisseling niet gezien," zei Ryan. "Als je goede vrienden bent kan je daardoor al in een deuk liggen. Dus hypocriet ben ik niet." Hij glimlachte en keek het meisje aan. Hij zou nooit zijn vrienden uitlachen, alleen als ze dat zelf wilden. Maar het was familie, dus daar gedroegen ze zich ook naar.

"Ik weet hoe je met een goede vriend al snel in een deuk kan liggen, maar bedankt voor het nog eens te herhalen," zei ze terwijl ze nog eens met haar ogen rolde. Al had ze er absoluut geen weet van hoe goede vrienden de jongens waren geloofde ze niet dat het hetzelfde was als bij haar en Dio. Je kreeg automatisch een band als je op elkaar steunde om te overleven. Alleen elkaar had. Geen enkele vriendschap die hier ontstond zou daar in haar ogen aan kunnen tippen. Ze lachte Dio vaak genoeg uit, en hij haar. Maar nog nooit hadden ze elkaar daarmee gekwetst. Simpelweg omdat ze van elkaar wisten dat ze vrienden waren en elkaar niet in de steek zouden laten.