De sportvelden

Shirou sloeg zichzelf letterlijk tegen het voorhoofd toen het meisje wegliep. 'Atsuya, gedraag je voortaan, hoor je me?' Hij was nu hardop tegen Atsuya aan het praten. Iets dat hij vaker deed. Dit was ook een van de kenmerken van zijn stoornis. "Het was grappig." Antwoordde Atsuya met een valse grijns in zijn hoofd. 'Nee, dat was het niet.' Zuchtte Shirou en hij begon de bal wat hoog te houden. Hij had het weer verpest. Zoals hij alles verpestte. Hij had een meisje, dat hij niet eens kende, woedend gemaakt. Geweldig, dat deed hij goed.

Kayleigh draaide zich om en keek de jongen nogal raar aan. Haar ogen stonden vragend, en niet bepaald begrijpend. Wist zij veel dat de jongen verschillende persoonlijkheden had. Maar zijn aura was weer lichtjes veranderd, niet zo erg als de eerste keer; maar nu zag ze er nog een soort woede en frustratie. Kort twijfelde ze of ze terug zou gaan. Maar ze besloot dat het weinig zin had, toch bleef ze stilstaan en naar de jongen kijken.

Maar hij kon hier niets aan doen. Dit was hij nou eenmaal. Hij was Shirou Fubuki, Atsuya Fubuki. Nee, wie was hij nou eigenlijk? Het verwarde hem soms zo dat hij er niet meer tegen kon. Hij balde zijn handen tot strakke vuisten waardoor zijn knokkels wit aftrokken. Hij hield de bal meer hoog en schopte deze richting het doel. Maar hij was nu Atsuya niet, dus zijn schot was een stuk minder krachtig dan hij daarnet was geweest.

Kayleigh keek naar de jongen die er nogal verward uitzag, maar draaide zich uiteindelijk toch om. Ze was niet het type dat vergaf. Ze was het type dat bleef haten. Ookal haatte ze deze jongen niet meer. Ze vond hem alleen niet aardig. Hij had zich verontschuldigd en dat was al heel wat. Kayleigh's rode haren werden uit haar gezicht geblazen door een stevige wind die opeens opwaaide en ze liep van het veld af.

Louise had haar schooluniform nog steeds aan, in tegenstelling tot vele andere die zich na hun lessen zo snel mogelijk verkleedde om van alles te gaan doen. Bij Louise was het een ramp om de witte maillot aan of uit te krijgen, laat staan om dan weer wat anders aan te trekken. Verveeld staarde ze naar het veld waar enkele leerlingen op rende. Volgens haar begeleidster was het goed geweest om een beetje te kijken naar andere leerlingen, waar die zich zo mee bezig hielden. Maar het hielp niet echt mee aan het humor van Louise. Als er nou een sportteam zou zijn voor mensen in een rolstoel à-la, maar zij was voor zover zj wist de enige. Het enige wat ze kon doen was haar dagen slijten in die afschuwelijke stoel.

Op de atletiekbaan was Ryan bezig met een les in poolstokhoogspringen. Hij had het geleerd van de vorige poolstokmeester van het team en hij was nu op zoek naar een nieuwe. Zo langzamerhand werd het gewoon tijd om opvolgers te gaan vinden, nog anderhalf jaar en hij was van school. Zeke nam nu een aanloop met de stok en sprong over een nette hoogte van vier meter. Luca, die de volgende was, lukte het niet. Ryan legde hem uit wat hij moest verbeteren, terwijl Luca naar de kant liep om bij de andere afvallers te gaan zitten, Zack en Matt, die een lagere hoogte niet hadden gehaald. Niet dat ze er een probleem met hadden. Met een lang grassprietje in hun mond zaten ze te praten en half te kijken of op te letten.

Louise keek naar een stel hoogspringers, die sport was nog erger dan de meeste sporten aangezien er niet eens een variant voor de rolstoel was. Niet dat Louise er anders wel enige intresse in zou hebben. Haar hart lag nog steeds bij het dansen, het dansen wat ze nooit meer zou kunnen. Met een verbitterde blik in haar ogen bleef ze naar de springers kijken. Ooit had ze zelf zo hoog als de sterren kunnen springen, of zich tenminste kunnen wanen als ze bezig was op haar spitzen n de balletzaal. "Stel je niet zo aan." gromde Louise inzichzelf. De negatieve gedachtes die maar door haar hoofd bleven spoken waren dodelijk vervelend.

Ryan zag vanuit zijn ooghoek een meisje met een beetje een aparte vorm. Toen hij beter keek zag hij de rolstoel. Ook de ogen van Zack en Matt waren erop gevallen en ze liepen naar haar toe. Ryan hield het in de gaten, de jongens konden soms nogal onbeholpen te werk gaan. "Hallo," zei Matt, toen hij bij het meisje aankwam. Hij en Zack gingen naast haar op een bankje zitten. "Kun je het goed zien?"