De sportvelden

Jorn Lacrosse is een typische engelse kostschool sport -.-
-
"Altijd al geweten dat Sporters nooit meer dan een bonk spieren waren en het daarbij ophield." weer nam ze een slok van haar water en draaide toen het dopje op de fles. Waarom moest hij nou weer komen opdagen? Het beetje plezier van haar prestatie was alweer meters de grond in geduwd, het depressieve gevoel wat ze enkele minuten had weten te onderdrukken kwam in al zijn geweldigheid alweer terug.

Julia schreef:

Jorn Lacrosse is een typische engelse kostschool sport -.-

Weet je, dat zegt genoeg.

"Ik houd het anders wel tot het negende jaar vol met elk jaar een paar achten en een negen," zei Ryan opschepperig. Zonder het te laten merken ging hij dat na. Eigenlijk klopte er niet zoveel van, dat was alleen in het begin en nu weer, nu er geen hectische dingen meer gebeurde in het team. Doet er eigenlijk ook niet toe, dacht hij. Wel was hij blij dat ze het over zijn spieren had. Bijna had hij de pose aangenomen, maar hij vond dat nu een beetje te ver gaan. Het grapje werkte alleen als er meer van het team waren. "Maar, leg uit wat Lacrosse is."

Dat krijg je ervan als je vroeger altijd van die boekjes las als pitty in jaar drie en de dolle tweeling .... Dat waren echt grappige series
-
Julia voelde zich nog slechter toen hij vertelde dat hij alleen maar negens en achtes haalde. Zij haalde met moeite zevens en voor de helft van de vakken kreeg ze al geen cijfers omdat haar krachten zich niet wilde ontwikkelen. Maar ook die onzekerheid was niet aan haar te zien. "Je gaat maar eens kijken, ik ga geen tijd verspillen aan je onnozelheid." ze probeerde haar stem hatelijk te laten klinken, wat redelijk mislukte omdat het alleen maar was om zichzelf in te dekken.

"Hmm, maar ik moet toch weten of het niet saai is als kom kijken," zei Ryan. "Je hoort een wedstrijd af te kijken, maar het moet wel leuk zijn." En hoe kon een sport waar hij nog nooit van gehoord had nou leuk zijn? Maar goed, kijken zou hij toch niet. Ook niet als ze het uit zou leggen en het hem wel leuk leek. Glimlachend liep hij naar een bankje, waar hij en zijn team gebruikelijk de spullen deponeerden.

Julia moest wel achter hem aanlopen aangezien haar jasje op dezelfde bank lag als waar hij heen liep. Iets wat ze op het moment behoorlijk vervelend vond. "Het is totaal niet saai, en trouwens ik heb er geen behoefte aan als je komt kijken." ze rolde even kort met haar ogen. Ze moest er niet aan denken dat Ryan met zijn arrogante kop langs de kant stond terwijl ze precies een bal zou missen.

Ryan glimlachte ondeugend en er flitste een rare blik langs zijn ogen. Niet voor een buitenstaander op te merken. "Nou, mooi," zei Ryan. "Dan weet ik nu dus dat het saai is en hoef ik niet te komen kijken." Alhoewel, als dit meisje er een beetje slecht in zou zijn, wat het dan ook was, dan kon hij nog wel lachen langs de lijn.

Julia griste haar blauwe sportjack in de kleuren van de school.Wat nog eens duidelijk maakte dat ze bij een schoolteam hoorde. Ze ritste het dicht voor ze kou zou gaan vatten door het zweet wat zou opdrogen aan de koude lucht. "Zoals ik al zei is het totaal niet saai. Maar ik weet dat je het zal haten omdat jij er in zou falen en dan is het voor jouw al een saaie sport." haar grijsgroene ogen bleven enkele seconden op hem hangen waarna ze haar tas van de vloer haalde en openritste om haar water in op te bergen.

"Oh nee, zo werkt het bij mij niet," zei Ryan. "Ik zou me er dan met de volle tweehonderd procent voor in zetten, maar niet als het echt een saaie sport is." Hij beoordeelde sporten eerst door ernaar te kijken. En hij vond het altijd leuk om naar sport te kijken. En als het niet leuk was, dan vond hij de sport niet leuk en begon er ook niet aan. Zo kwam hij bij atletiek, dat vond hij het geweldigst om naar te kijken.

Julia stopte het flesje water in haar tas en pakte er halve sultana uit, het enige wat ze zichzelf toestond om te eten na het hardlopen. "Alsnog zou je er niks van bakken, ben je veel te lomp en niet wendbaar voor." haar stem begon nu echt kwaad te klinken, hoewel ze zich van binnen geketst voelde, lacrosse was het enige wat ze goed kon, het enige waar ze nog een beetje lol uit kon halen en dat haalde hij nu naar beneden, alsof hij haar de diepte in liet kletteren.

"Een goede atleet"-in de definitie van iemand die aan atletiek doet-"is ook goed in dat soort sporten," zei Ryan. "Dat trainen ze wel bij de verschillende onderdelen." Het was waar dat atleten de ene keer de arm spieren nodig hadden en de andere keer de beenspieren, maar ze moesten ook handig over horden kunnen springen of zich in rare bochten wringen bij het (poolstok-)hoogspringen.

Geen idee of dat allemaal waar is. Laten we het erop houden dat Ryan dat vindt en weet.

"So what, het is iets anders dan het combineren, sowieso hoef je bj atletiek niet goed te zijn in alle onderdelen, daar heb je een team voor." ze nam een hap van het koekje, ging op het bankje zitten en trok haar schoenen uit om er een warmere broek overheen te kunnen trekken. "En je hebt het recht niet om die sport te beledinge als je uberhapt geen idee hebt wat je er mee moet doen."

"Ik heb die sport nog geen enkele keer beledigd," zei Ryan. "En wij trainen bij atletiek op alle onderdelen, omdat dat ons beter in vorm houdt en dergelijke." Hij leverde stuk voor stuk gespierd jongens af door het kogelslingeren bijvoorbeeld, verder waren ze snel door het sprinten en ze hadden de conditie voor een halve marathon. Natuurlijk was de een gespierder of sneller, maar het gemiddelde was hoog. En met minder was Ryan niet tevreden. Het had vijf jaar geduurd voor William, Sem en Greg eindelijk eens echt goed meekonden. Ze waren vanaf het begin wel goed, maar niet naar Ryans maatstaven.

let je een beetje op met powerplayen als is het van ene heel team. Ik weet niet of je wel eens op de olympische spelen gekeken hebt. Ebke zonderland doet alleen aan de ringen, hoewel dat turnen is, s hj minder goed in andere dngen
-
"Nee hoor, totaal niet." haar stem was nu zo kalm dat het duidelijk was dat het overspoeld was met sarcasme. Ze trok de broek over haar benen en sport broekje en trok haar schoenen weer aan. "En als je het niet erg vind, ik ga douchen." ze had geen behoefte om nog langer met hem in discussie te gaan. Hij vond zichzelf veels te goed, waardoor ze een soort natuurlijke afkeer leek te ontwikkelen.

Maar maar één onderdeel doen is dus niet genoeg, naar Ryans maatstaven. Dus oefenen ze op alles.

"Als je alles maar netjes houdt," zei Ryan. 'Wat was ik nou van plan te gaan doen?' dacht hij bij zichzelf toen ze weg begon te lopen. Deze ontmoeting had hem uit zijn ritme gehaald. Hij was iets van plan geweest maar wat. Hij stond op en ijsbeerde heen en weer tussen de zandbak van het verspringen en de mat van het hoogspringen.

ja dat snap ik )
-
Julia snoof en trapte expres wat stof over het veld heen. "Toch niet zo slim dus." zei ze over haar schouder waarna ze richting de kleedkamers verdween. De volgende keer zou ze eerst het veld goed inspecteren om te zien of het Ryan-vrij was. Dt wilde ze niet nog een keer, dat zou ze waarschijnlijk niet aankunnen.

April liep het sportveldje op. Onder haar arm had ze een bal zitten. Ze ging maar weer eens oefenen met schieten. Haar gitzwarte haren waren in een pijpenkrullerige staart gebonden en de ponny leek perfect op zijn plaats te zitten. Ondertussen zou je wel moeten weten dat de sneeuwwitte huid en kersenrode lippen hier ook bij waren geleverd. Het grappige was dat ze een rode bandana als haarband gebruikte. Een typische sneeuwwitje, maar dan van nu.

Edward liep het sportveld op en veegde een pluk zwart haar uit zijn gezicht. Hij droeg simpele sportkleding, een joggingbroek en een shirt, niets bijzonders. Zijn ogen leken te schitteren in het felle zonlicht en hij kneep ze half dicht omdat hij anders niks kon zien. Eerst langzaam, maar steeds sneller begon hij rondjes om het veld te rennen.

April legde de bal op de grond en dribbelde verder Toen ze op een goede afstand van het doel stond schoot ze de bal die in plaats van het net de jongen die er voorbij rende raakte. 'Fuck!' Vloekte ze binnensmonds terwijl ze naar de jongen liep om haar verontschuldigingen aan te bieden, 'Sorry he!' Haar blauwe ogen die omlijst waren met zwarte wimpers keken naar de jongen, ietwat bezorgd, Straks had ze hem pijn gedaan.

Edward keek geïrriteerd om naar het meisje, en zijn knappe gezicht begon ietwat hooghartig te staan. Hij schopte met een harde knal de bal terug naar het meisje en bestudeerde haar even, maar ze leek op ieder ander mens. Alle mensen waren eigenlijk wel hetzelfde, behalve Audrey natuurlijk, die was wel anders. 'Kun je niet beter voetballen of zo' riep hij nog naar haar toe.

Aaron's haren zaten aan zijn voorhoofd geplakt van het zweet en zijn ademhaling ging sneller dan normaal. In zijn handen lag een basketbal en dribbelend ging hij op de ene basket af. Basketbal was wel zijn favoriete sport te noemen omdat hij er vrij goed in was. Dat kwam vooral omdat hij aan de lange kant was, geen reus of bonenstaak maar groter dan de gemiddelde jongen. Ondanks dat hij het nu niet meer koud had, had hij een shirt met lange mouwen aan. Het voelde voor hem misschien niet koud aan maar het was nog steeds winter en zijn adem veranderde in een wolkje. Dus als hij in een t-shirt naar buiten ging zou hij morgen ziek zijn.

Ryan liep langs het basketbalveld en zag iemand fanatiek bezig zijn. Daar hield hij wel van, mensen fanatiek bezig zien. Hij ging op één van de banken langs de kant zitten en volgde de jongen en de bal met zijn ogen. Na een tijdje liep hij naar hem toe. "He, is het goed als ik mee doe?" vroeg hij en hij bleef aan de rand van het veldje staan.

Aaron's blik werd even getrokken door een jongen die aan kwam lopen en op een bankje ging zitten om naar hem te kijken. Maar hij liet zichzelf er niet door afleiden en gooide de basketbal van een afstandje richting de basket. Die rolde een keer om de ring om er daarna af te vallen. Jammer, schoot het door zijn hoofd terwijl hij de basketbal weer oppakte. Toen de jongen die hij eerder al had opgemerkt tegen naar hem toe kwam en wat zei schoot zijn blik verrassend genoeg iets omhoog. Het gebeurde niet heel vaak dat hij omhoog moest kijken om iemand aan te kijken. Nu scheelde het dan ook niet heel veel maar de andere jongen was wel iets groter. "Tuurlijk," zei hij knikkend. "Maar verwacht niet te veel," de jongen zag er uit alsof hij meer ervaring had met sport dan hij. Bovendien had hij zichzelf al best afgetobtd.

"Ach joh, ik ben ook beter in andere dingen," zei Ryan. Zijn sport was atletiek, niet echt basketbal. "Ik ben trouwens Ryan." Het leek hem wel zo fijn om te weten met wie hij speelde. Hij gebaarde dat de jongen mocht beginnen en ging er klaar voor staan om hem de bal afhandig te maken. Al had hij zo'n gevoel dat het nog moeilijk kon worden, balgevoel had hij namelijk niet. Dat kreeg je van een echte atleet zijn, dan was je vaak snel, lenig of gespierd.

Aaron haalde zijn schouders op. Hij was niet beter in andere dingen, dat wist hij zelf ook wel. Maar dat wist hij al erg lang, de herinneringen die hij had van acht of negen jaar geleden maakten dat wel duidelijk, dus het erg vinden deed hij niet. "Aaron," zei hij met een knikje. Daarna ging hij zelf ook klaar staan en begon de bal langzaam te stuiteren terwijl hij de beste tactiek om Ryan te passeren probeerde te bedenken. Uiteindelijk schoot hij naar voren en probeerde rechts langs Ryan te komen.

Ryan was even verrast, maar schoot daarna snel achter Aaron aan. Terwijl die stuiterde zag hij af en toe de kans om de bal weg te tikken, maar door één van zijn stomme, niet-balgeoefende voeten, kwam die dan weer bij Aaron terecht, tot hij hem eindelijk goed weg tikte en wel in balbezit bleef. Rustig dribbelend ging hij naar de andere kant, zich vooral concentrerend op bal. Ze deden dit dan wel vaak met de training, als Ryan eens vond dat ze geen rugby gingen doen voor de afwisseling, maar toch was hij niet handig met een bal.